Augustus 2025 – Linkshandige projek – Kommentaar en uitslae

Baie geluk aan hierdie 9 lede

WENNERS:

BRONS:

(1) No 2 Nicola Brown met Hunkerende hand

(2) No 5 Paul S Venter met Soros – omoma mono

(3) Geen Inskrywings

SILWER:

(1) No 4 Charles Skeen (Tearlach) met Hand

(2) No 3 Pieter Mostert met Onder grammatikale frons

(3) No 1 Pieter Mostert met Spieëlhand van sand

GOUD:

(1) No 10. Hester Steenkamp met Sannie se stryd

(2) No 9    Marlene Erasmus met Linkshandig

(3) No 4   Amanda de Meillon met Dis

PROSA:

(1) No 4 Paul S Venter met Die saga van Kadean, die Teenwysige

(2) No 6 Pieter Mostert met Die aandeel van die menslike brein in linkshandigheid

(3) No 3 Pieter Mostert met Piet Andersom

VERHALE:

(1) No 9 Ish Welman met In die land van linkshandigheid is Leonardo koning

(2) No 8 Rika Gerryts met Vrees se vinger

(3) No 6 Marlene Erasmus met Jimi: Linkerhand legende

Brons:

2.  Hunkerende hand

Die gedig “Hunkerende hand” dra ’n diep, introspektiewe toon wat draai om die simboliek van die linkerhand as ’n uitdrukking van andersheid en verwerping van konvensie. Die taal is ryk en beeldend, met frases soos “kains-merk” en “vloeksteen aan die linker kring” wat Bybelse en mitologiese sinspeling oproep, wat die gedig ’n tydlose, amper argetipiese kwaliteit gee. Die ritme is vloeiend, met ’n konsekwente metrum wat die gedagte van ’n “reguit pad” kontrasteer met die “skewe waarheid” van die linkerhand. Hierdie spanning tussen orde en afwyking is sentraal tot die gedig se emosionele impak, wat ’n gevoel van hunkering en verweer teen vooroordeel uitdruk. Die herhaling van “is sy dan boos, is sy dan breek” skep ’n pleitende toon, asof die spreker ’n verdediging bou vir die hand wat “waarheid spreek.” Die gedig se oorspronklikheid lê in sy vermoë om ’n fisieke beeld – die linkerhand – te gebruik om komplekse idees oor identiteit en outonomie te verken. Tog kan die digtheid van die metafore soms die toeganklikheid beperk, veral vir lesers wat nie vertroud is met die mitologiese verwysings nie. Die slotreëls bring ’n kragtige resolusie, waar die linkerhand nie langer as ’n vloek gesien word nie, maar as ’n draer van lig en waarheid, wat die gedig ’n hoopvolle, dog uitdagende afsluiting gee.

5.  Soros-onoma mono

“Soros – onoma mono” is ’n meer narratiewe en dramatiese gedig, met ’n seevaarder as sentrale figuur wat sy identiteit en verlies deur die lens van ’n seerower se lewe uitdruk. Die taal is lewendig en visueel, met beelde soos “sout in sy are” en “koper kompas” wat onmiddellik ’n avontuurlike, ruwe wêreld oproep. Die insluiting van Griekse frases, soos “Σος ειμί, τίμιε, σός” en “Νίψον ανομήματα μη μόnan όψιν,” voeg ’n laag intellektuele diepte toe, maar kan ook lesers vervreem wat nie die voetnotas se verduidelikings volg nie. Die gedig se struktuur is losser met ’n episodiese verloop wat die seerower se reis – van vryheid tot verlies en uiteindelik refleksie, weerspieël. Die emosionele kern lê in die beskrywing van die seerower se verminkte regterhand en sy stryd om met die linkerhand touknope te vleg, wat ’n aangrypende metafoor is vir aanpassing en veerkragtigheid. Die papegaai, Sofos, verskyn as ’n kooragtige kommentator, maar sy herhalende inskakeling voel soms geforseerd, asof dit die vloei van die narratief onderbreek. Die gedig se oorspronklikheid spruit uit die vermenging van seevaart-mitologie met filosofiese ondertone, veral in die slotreël se palindroom, wat ’n kragtige meditasie oor sonde en reiniging bied. Tog kan die gebondenheid van die Griekse verwysings en die wisseling tussen poëtiese en narratiewe stemme die gedig minder samehangend maak vir sommige lesers.

SILWER:

1. Spieelhand van sand

Hierdie gedig is ’n kragtige viering van andersheid, gewortel in die Boesmanseun se linkshandigheid as ’n metafoor vir ’n unieke, nie-konformerende perspektief. Die taal is ryk aan natuurlike beeldspraak—wildspore, sand, eland, sterre—wat die leser onmiddellik na die uitgestrekte Kalahari-landskap vervoer. Die herhaling van “linkerhand” en “sand” skep ’n ritmiese pols wat die sikliese tydsbesef van die Boesman-kultuur weerspieël, terwyl die verwysings na Naoea en Kaggen die gedig ’n diep spirituele en mitologiese dimensie gee. Die seun se stem is sag dog selfversekerd, en sy verwerping van die “manne met speer en reël” voel nie rebels nie, maar eerder as ’n organiese omarming van sy eie waarheid. Die spieëlstruktuur, waar die tweede helfte die eerste weerspieël, versterk die idee van ’n wêreld wat nie lineêr is nie, maar sirkelvormig is. Die gedig se krag lê in sy vermoë om ’n persoonlike identiteit te verbind met ’n breër kulturele en kosmiese narratief. Die slotlyn, “niks in my is verkeerd nie, net anders,” is ’n universele verklaring van selfaanvaarding wat die leser met stille bewondering laat. Die eenvoudige dog diepgaande beeld van die “kind wat wind verstaan” bly hang as ’n simbool van vryheid en intuïsie.

3. Onder gramatikale frons

Die gedig vang die spanning van ’n linkshandige skrywer se stryd met konvensionele skryfnorme op ’n speelse maar treffende manier vas. Die beeld van “skuinsgedrukte houtsoldaatjies” wat oor die “parade van regshandigheid” marsjeer, is besonders kragtig, aangesien dit die rigiede strukture van taal en samelewing blootlê. Die letters wat “in linie agteroor” gaan lê, weerspieël die spreker se worsteling om binne die grense van grammatika en sosiale norme te funksioneer, terwyl die “palmbevlekte papier” ’n tasbare, intieme detail toevoeg wat die fisieke daad van skryf beklemtoon. Die gebruik van leestekens—kommas, punte, vraagtekens—as simbole van beperking is slim en skep ’n gevoel van benoudheid, asof die spreker se kreatiwiteit deur hierdie “frons” ingeperk word. Tog is daar ’n onderliggende humor en veerkragtigheid in die toon, wat die gedig verhoed om te swaar te voel. Die kort, staccato-lyne boots die ritme van ’n strydende brein na, wat die leser laat voel hoe die spreker se gedagtes bots teen die verwagtinge van ’n regshandige wêreld. Hierdie gedig is ’n delikate balans tussen frustrasie en speelsheid, en dit slaag daarin om ’n persoonlike ervaring universeel te maak deur die lens van taal.

4. Hand

Hierdie kort gedig is ’n bondige maar kragtige besinning oor die arbitrêre oordele wat aan linkshandigheid gekoppel word. Die opening, “uit jou hand / weerklink dit van kant tot kant,” stel onmiddellik ’n universele toon wat die hand as ’n bron van uitdrukking en krag vestig, ongeag of dit links of regs is. Die frase “weinig is bekommerd” dra ’n tikkie ironie, asof die spreker die samelewing se oordele ligtelik afwys, maar tog die pyn van misverstand erken. Die woord “aweregse snert” is besonders treffend, want dit vang die onregverdige afkeuring van andersheid in ’n enkele, kragtige uitdrukking vas. Die slot, “o my hert,” voeg ’n emosionele laag toe wat die gedig intiem en kwesbaar maak, asof die spreker se innerlike stryd kortstondig na vore kom. Die gedig se kort lengte versterk sy impak, want dit dwing die leser om op elke woord te fokus. Die oop, amper gesprekagtige toon maak dit toeganklik, maar die onderliggende tema van selfverdediging teen vooroordeel gee dit ’n diepere resonansie. Dit is ’n klein juweel van ’n gedig wat met min woorde ’n groot emosie oordra, en dit laat die leser nadink oor die krag van eenvoud in poësie.

6. Tikkel Tokkel

Hierdie gedig is ’n speelse viering van linkshandigheid wat deur sy ritmiese, musikaal-geïnspireerde struktuur lewe kry. Die herhaling van “onderstebo agterstevoor” en “raar maar waar” skep ’n vrolike, amper dansende ritme wat die vreugde van andersheid uitdruk. Die beeld van “tokkel snare” roep ’n musikale vryheid op, asof die spreker se linkerhand ’n instrument bespeel wat buite konvensionele melodieë bestaan. Die lyne “links lei / regs volg” is besonders kragtig, want dit keer die tradisionele hiërargie om van handdominansie en gee die linkerhand ’n leidende rol. Die gedig se kort, simmetriese struktuur weerspieël die “om-en-dom” beweging, wat dit ’n gevoel van harmonie en balans gee, ondanks die tema van nie-konformiteit. Die gebruik van informele taal soos “ekke” en “raar maar waar” maak die gedig toeganklik en gee dit ’n jeugdige, onbevange toon. Tog is daar ’n subtiele diepte in die manier waarop die gedig die vreugde van selfuitdrukking vier, selfs al word dit as “raar” beskou. Die gedig se ligtheid is sy krag, want dit maak ’n komplekse tema soos identiteit verteerbaar en universeel, terwyl dit die leser met ’n glimlag laat.

11. Sleutelbord-konsternasie

Hierdie gedig is ’n lewendige en humoristiese uitbeelding van die frustrasie wat ’n linkshandige persoon ervaar in ’n wêreld wat vir regshandiges ontwerp is, veral in die konteks van tegnologie. Die klanke van “ti – ke – tie – tak” en “sLeuteLs kLap” boots die ritme van tik op ’n sleutelbord na, wat die leser dadelik in die fisieke ervaring van die spreker plaas. Die onreëlmatige spasiëring en hoofletters skep ’n visuele chaos wat die “ploeterende plig” en “frustrasie” weerspieël, asof die gedig self die stryd van die linkerhand uitbeeld. Die beeld van “hande oorkruis” en “verkeerde kant van’ie sLim hand” is besonders treffend, want dit vang die ongemak en vervreemding van ’n stelsel wat nie vir die spreker ontwerp is nie. Die smeking vir ’n “LinkerhandsLeuteLbord” is gelyktydig komieklik en hartroerend, want dit wys hoe selfs alledaagse take ’n stryd kan word vir iemand wat buite die norm val. Die slotlyn se verwysing na “ster-van-die-jaar-werknemer” voeg ’n tikkie ironie en aspirasie by, wat die spreker se veerkragtigheid en humor ten spyte van die struikelblokke beklemtoon. Die gedig se krag lê in sy vermoë om ’n spesifieke ervaring universeel te maak deur die lens van tegnologie en humor, wat dit toeganklik en herkenbaar maak.

12. Dagboekfrustrasie

Hierdie gedig vang die intieme, alledaagse stryd van ’n linkshandige skrywer met ’n dagboek op ’n poëtiese en emosioneel gelaaide manier vas. Die herhalende beeld van die “middellyn” wat gekruis word, is ’n kragtige metafoor vir die voortdurende spanning tussen die spreker se natuurlike neigings en die beperkings van ’n regshandige wêreld. Die “slepende spore van inksmeersels” is ’n tasbare en hartseer beeld wat die fisieke en emosionele tol van hierdie stryd uitdruk, terwyl “kristalhelder neer te pen” die spreker se verlange na duidelikheid en ewige verwoording openbaar. Die woord “hotklou” voeg ’n speelse, amper kinderlike toon by, wat die gedig se swaarder temas balanseer met ’n tikkie ligtheid. Die frase “gedagtes genadeloos versluier” dra ’n diep gevoel van verlies, asof die spreker se innerlike wêreld deur eksterne beperkings onderdruk word. Tog is daar ’n stille vasberadenheid in die slot, waar die spreker “môre weer na regs te reik” ondanks die “ekwilibrium vergruis.” Hierdie aanvaarding van die stryd, sonder berou, gee die gedig ’n kragtige resonansie. Die kort, gefragmenteerde lyne weerspieël die onderbroke ritme van die spreker se pogings, wat die gedig ’n rou, outentieke gevoel gee wat die leser bybly.

GOUD:

3. Die brandmark van die elle

Hierdie gedig is ’n kragtige aanklag teen die historiese en kulturele stigmatisering van linkshandigheid, verweef met ’n speelse maar bytende toon. Die opening, met sy verwysing na “sedes” en die “linkerklou se seges,” stel ’n ironiese kontras tussen morele oordele en die natuurlike triomf van die linkerhand. Die frase “Jy met die hand van sonde” en “duiwelshand” roep die middeleeuse bygelowe op wat linkshandigheid met boosheid verbind het, terwyl die herhalende “erre-erre-erre” en “kik al van ’n paap” ’n spottende ritme skep wat die onnoselheid van sulke vooroordele uitlig. Die beeld van “inkgevlekte palme” is tasbaar en roep die fisieke stryd van ’n linkshandige skrywer op, terwyl die verwysing na Da Vinci ’n subtiele knipoog is na bekende linkshandiges wat hul “brandmerk” verberg het. Die slot, “die elle bly veg,” is ’n triomfantlike verklaring van veerkrag, wat die spreker se weiering om deur sosiale norme gedefinieer te word, beklemtoon. Die gedig se krag lê in sy vermoë om historiese onreg met hedendaagse humor te verbind, wat ’n universele boodskap van selfaanvaarding lewer in ’n kompakte, ritmiese vorm.

4. Dis

Hierdie gedig is ’n fassinerende verkenning van identiteit en dualiteit, met die titel se dubbelsinnigheid—“DIS” as dissosiatiewe identiteitsversteuring en “Dit is”—wat die leser dadelik uitnooi om dieper te delf. Die spieëlstruktuur, waar die lyne letterlik weerspieël word (“ek (en jy)” vs. “jy (en ek)”), boots die interne konflik en eenheid van ’n gesplete identiteit na, terwyl dit ook die tema van links- en regshandigheid as metafoor vir verskil en eenheid verken. Die frases “domhand (slimhand)” en “slimhand (domhand)” speel met persepsies van waarde en vermoë, wat die arbitrêre aard van sulke etikette uitdaag. Die beeld van “DNA stringe” wat “versmelt” is besonders kragtig, aangesien dit die idee van ’n gedeelde kernidentiteit versterk, ongeag uiterlike verskille. Die gedig se minimalistiese styl en simmetriese vorm skep ’n gevoel van balans, maar die herhaling van “gebind” en “alleen” voeg ’n emosionele spanning toe wat die leser laat nadink oor isolasie binne eenheid. Die gedig se krag lê in sy vermoë om komplekse sielkundige en filosofiese idees in ’n eenvoudige, visueel treffende formaat te verpak, wat dit beide toeganklik en diepgaande maak.

7. Linksdominant … ’n terloopse mymering

Hierdie gedig is ’n intieme en hartroerende besinning oor die vroeë stryd van ’n linkshandige kind in ’n wêreld wat regshandigheid afdwing. Die opening, “my linkshandigheid / was volbring, lank voor geboorte,” stel ’n gevoel van aangebore, natuurlike identiteit wat onmiddellik in botsing kom met die Juffrou se “gebruik jou sterk handjie!”-missie. Hierdie konfrontasie word met deernis uitgebeeld, veral in die beeld van die “sterk handjie” wat “slap in my skoot gelê” het, wat die emosionele tol van gedwonge konformiteit vasvang. Die woorde “angstig” en “lomp” dra die ongemak en vervreemding van die kind se poging om sy regterhand te gebruik, terwyl die “potlood-kwas-kryt” die kreatiewe drang simboliseer wat onderdruk word. Die gedig se kort, gefragmenteerde lyne weerspieël die terloopse, amper dagboekagtige toon, maar ook die stille pyn van ’n kind se verwarde identiteit. Die slot laat ’n gevoel van onopgeloste spanning, maar ook ’n subtiele trots op die linkshandigheid wat “voor geboorte” bestem was. Hierdie gedig se krag lê in sy eenvoud en outentieke stem, wat ’n universele verhaal van andersheid en weerstand teen konformiteit vertel.

8. abstrak

Hierdie gedig is ’n speelse maar betekenisvolle viering van kreatiewe vryheid, veral in die konteks van linkshandigheid. Die openingslyn, “blameer tog nie my / linkerhand-kwashale,” stel ’n verdedigende dog selfversekerde toon wat die leser uitnooi om vooroordele oor “onharmonieus” lyne te heroorweeg. Die beelde van lyne wat “kartel en kwyl en krul” is lewendig en roep ’n gevoel van ongebreidelde, organiese kreatiwiteit op, wat die rigiede norme van tradisionele kuns uitdaag. Die kontras tussen “linkerhand…regterhand” en die stelling “handvoorkeur maak nie die kunstenaar nie” is die kern van die gedig se boodskap: kuns is nie afhanklik van konvensie nie, maar van visie. Die frase “met dalk net so biétjie chaos, plek-plek” voeg ’n tikkie humor en selfaanvaarding by, wat die spreker se gemak met hul eie uniekheid beklemtoon. Die gedig se kort, vrye vorm weerspieël die abstrakte kuns waarna dit verwys, terwyl die informele taal dit toeganklik en aards maak. Die krag van hierdie gedig lê in sy vermoë om ’n pleidooi vir individualiteit te maak sonder om didakties te wees, en dit laat die leser met ’n glimlag nadink oor die skoonheid van chaos in kreatiwiteit.

9. Linkshandig

Hierdie gedig is ’n kragtige, palindroomagtige viering van linkshandige identiteit, waar die simmetriese struktuur die tema van balans en selfaanvaarding versterk. Die opening en sluiting met “EK” beklemtoon die spreker se selfversekerde individualiteit, terwyl die herhaling van “links is” en “anders” die trots op hierdie andersheid uitdruk. Die beelde van “skêr” wat “reguit knip” en “kitaar linkerhand” speel met die spanning tussen konformiteit (reguit lyne) en nonkonformiteit (andersheid in ’n “regterhanddomein”). Die gedig se ritmiese, amper mantra-agtige herhaling skep ’n gevoel van krag en vastigheid, asof die spreker hul plek in die wêreld opeis. Die lyn “ek droom groot” is besonders inspirerend, want dit verhef linkshandigheid van ’n fisieke eienskap tot ’n simbool van ambisie en vryheid. Die palindroomstruktuur, waar die lyne om die middel vou, weerspieël die idee van ’n self wat volledig en heel is, ongeag eksterne oordele. Die gedig se krag lê in sy eenvoud en direkte toon, wat ’n universele boodskap van selfliefde en outentisiteit oordra, terwyl dit steeds diep gewortel bly in die spesifieke ervaring van linkshandigheid.

10. Sannie se stryd

Hierdie gedig is ’n hartlike en lewendige portret van Sannie Swanepoel, ’n linkshandige vrou wie se vaardighede en veerkrag die stereotipes rondom linkshandigheid uitdaag. Die beskrywing van haar vermoë om “perfekte snye brood” te sny, die AGA te stook, en “reguit lyne” te verf, skep ’n beeld van ’n bekwame, selfversekerde individu wat haar linkshandigheid as ’n krag omhels. Die herhaling van haar prestasies bou ’n ritme van triomf, maar die wending na “die naarheid” in die oggendlig, waar “die helfte van die ink kleef aan haar linkerkant,” voeg ’n laag van kwetsbaarheid en frustrasie by. Hierdie kontras tussen Sannie se vaardigheid en die alledaagse stryd met inkvlekke is hartroerend, want dit wys hoe selfs die mees bekwame linkshandige persoon met sistemiese hindernisse worstel. Die gedig se verhalende toon en konkrete beelde, soos die AGA en die skilderkwas, maak dit toeganklik en herkenbaar, terwyl die slot ’n gevoel van onopgeloste spanning laat—Sannie se ywer bly, maar die wêreld bly onvriendelik. Die gedig se krag lê in sy vermoë om ’n spesifieke karakter te vier terwyl dit ’n universele verhaal van stryd en trots vertel.

PROSA

1 ‘n Ma se waarneming

Hierdie prosastuk is ’n hartroerende en intieme vertelling wat die lewe van ’n linkshandige kind, Lien, deur die oë van haar ma verken. Die narratief is ryk aan empatie, met beskrywings soos die “grys waas” van woorde wat deur Lien se palm gesmeer word, wat die fisieke en emosionele stryd van linkshandigheid tasbaar maak. Die ma se waarnemings is deurdrenk met liefde en bewondering vir haar dogter se veerkrag, soos toe sy Lien se “eie metode” sien vind tydens die koekbakprojek. Die stuk balanseer frustrasie oor ’n regshandige wêreld—met sy ongemaklike lessenaars en skêre—met ’n viering van Lien se kreatiwiteit en unieke perspektief, soos haar vermoë om patrone in chaos te sien. Die verwysings na bekende linkshandiges soos Da Vinci en Curie voeg ’n kulturele diepte, maar dit is die alledaagse triomf, soos Lien se netjiese knip-lyn of haar “linkerkant van die koek”-grappie, wat die verhaal werklik laat resoneer. Die taal is warm en toeganklik, met ’n natuurlike vloei wat die ma se stem outentiek maak. Die slotmetafoor van linkshandigheid as ’n geskenk en ’n pad teen die wind is kragtig en laat die leser met ’n gevoel van hoop en bewondering vir andersheid.

2. Teen die lyn

Hierdie prosastuk is ’n aangrypende verhaal van Mientjie se reis van gedwonge konformiteit na selfaanvaarding, met linkshandigheid as ’n metafoor vir haar stryd om haar eie identiteit te vind. Die openingsbeeld van die juffrou se soet maar ferm stem en die klap op haar vingers is skerp en roep onmiddellik die pyn van kinderlike skaamte op. Die beskrywing van haar skewe, stadige regterhandskrif kontrasteer hartseer met die natuurlike gemak van haar linkerhand, wat die verlies van haar outentieke self beklemtoon. Die wending na die skilderwerkswinkel is ’n kragtige moment, waar die “streep verf” soos ’n bevryding voel, en die ma se verhaal oor die ouma voeg ’n intergenerasie-laag van onderdrukking en veerkrag. Die alledaagse besonderhede, soos die stryd met skêre en notaboeke, maak die ervaring herkenbaar, terwyl die slotbeeld van Mientjie se naam in wiebelrige letters ’n triomf van selfverowering uitdruk. Die taal is eenvoudig maar emosioneel gelaai, met ’n subtiele opstandigheid wat deurkom in frases soos “terug te stoot.” Die stuk se krag lê in sy vermoë om ’n persoonlike stryd te verbind met ’n universele tema van andersheid, wat die leser met ’n gevoel van empowerment laat.

3. Piet Andersom

Hierdie prosastuk is ’n kragtige en emosioneel gelaaide vertelling wat die trauma en uiteindelike triomf van ’n linkshandige kind, Piet, uitbeeld. Die openingstoneel, waar die onderwyser sy linkerhand agter sy rug vasbind, is skokkend en stel ’n toon van vernedering wat deur die kinders se gelag versterk word. Die beeld van “letters wat agteruit dans” en “natgeswete palmvlekke” vang die fisieke en sielkundige tol van gedwonge konformiteit treffend vas. Piet se stil opstand, veral in sy kunsjare, is inspirerend, met sy linkerhandse verfkwaste en houtskoolsketse wat ’n simbool word van sy herwonne identiteit. Die ironie van die dosent wat hom nie herken nie, maar tog sy “onnatuurlike vloei” opmerk, voeg ’n laag van bevryding en selfironie. Die slot, met die uitstalling “Andersom Vingers” en die rou, eerlike sketse, is ’n viering van outentisiteit. Die taal is lewendig en beeldryk, met frases soos “skaduwee eerste” wat die uniekheid van Piet se perspektief beklemtoon. Die stuk se krag lê in sy vermoë om pyn in trots te omskep, wat die leser laat nadink oor die waarde van andersheid en die moed om jouself te wees.

4. Die saga van Kadean, die Teenwysinge

Hierdie prosastuk is ’n mitologiese en poëtiese allegorie wat linkshandigheid as ’n kosmiese rebellie uitbeeld. Kadean, die “skilder van wolke” en “wewer met skaduwees,” is ’n fassinerende figuur wie se ontevredenheid met die regshandige wêreld se “reguit” draai ’n epiese stryd ontketen. Die beeld van die aarde wat tot stilstand kom en die sterre wat vries, is groots en skep ’n gevoel van kosmiese drama. Die oorlog tussen Kadean en die regshandige Orthos en Rectori, met hul “simmetriese reëls” en “blitsende storm van donderende reëls,” is ’n kragtige metafoor vir die spanning tussen konformiteit en individualiteit. Die taal is ryk en beeldryk, met frases soos “geometria met ironia verjaag” wat die rebelsheid van Kadean se visie vasvang. Die slot, waar die aarde links draai maar die wêreld steeds regshandig regeer, dra ’n wrang ironie wat die voortdurende stryd van linkshandiges weerspieël. Kadean se stille tevredenheid, terwyl hy met “voëlvere” en “blare” dans, voeg ’n laag van poëtiese hoop. Die stuk se krag lê in sy vermoë om ’n alledaagse tema in ’n mitologiese narratief te omskep, wat die leser uitnooi om andersheid as ’n universele krag te sien.

5. Die linkse stryd is werklik

Hierdie prosastuk is ’n lewendige en humoristiese verkenning van Thea se alledaagse stryd as ’n linkshandige in ’n regshandige wêreld. Die beskrywings van haar “akrobatiese semi-maanvorm” hand en die “potloodgrys storm” van haar opstelle is treffend en maak die fisieke uitdagings van linkshandigheid tasbaar. Die humor, soos die verwysing na die spiraalnotaboek as ’n “tuindraadhekkie” of die soplepel as deel van ’n “sameswering,” balanseer die frustrasie met ’n ligte, selfversekerde toon. Thea se vindingrykheid, soos om sopbakkies strategies te draai of ’n linkse draaibal in netbal te gooi, vier haar aanpasbaarheid en kreatiwiteit. Die taal is aards en gesprekagtig, met kleurvolle uitdrukkings soos “ninja wat terugkeer uit ’n warm lensiesop-oorlog” wat die leser laat glimlag. Die slot, waar linkshandiges as “Da Vinci-legendes” gevier word, is inspirerend en verbind Thea se persoonlike stryd met ’n breër narratief van trots en diversiteit. Die stuk se krag lê in sy vermoë om die alledaagse uitdagings van linkshandigheid te verhef tot ’n viering van uniekheid, met ’n toon wat beide vermaak en inspireer.

6. Die ‘aandeel’ van die menslike brein in linkshandigheid

Hierdie prosastuk is ’n insiggewende en wetenskaplike verkenning van linkshandigheid, wat die neurologiese kompleksiteit van die brein met toeganklike taal verduidelik. Die opening, wat die brein as ’n “biologiese rekenaar” beskryf, stel ’n boeiende toon wat die leser uitnooi om die wonder van menslike diversiteit te waardeer. Die verduideliking van die twee hemisfere en die corpus callosum is duidelik en bondig, terwyl die bespreking van hemisfeerdominansie en linkshandigheid se spektrum die mite van ’n eenvoudige “links- vs. regterbrein” weerlê. Die verwysing na studies, soos die 70% van linkshandiges met linkerhemisfeer-dominansie vir taal, voeg geloofwaardigheid, maar die narratief bly menslik deur die fokus op die sosiale implikasies van linkshandigheid, soos die stryd met regshandige gereedskap. Die verwerping van die idee om handigheid “reg te stel” is kragtig en beklemtoon die natuurlike waarde van diversiteit. Die taal is informatief maar nie droog nie, met ’n onderliggende bewondering vir die brein se kompleksiteit. Die stuk se krag lê in sy vermoë om wetenskap met menslike ervaring te verbind, wat linkshandigheid as ’n normale en waardevolle variasie vier, terwyl dit die leser uitnooi om die brein se rykdom te waardeer.

VERHALE

1. Vir al wat ons weet

Hierdie kortverhaal is ’n aangrypende en spanningsvolle verkenning van linkshandigheid as ’n simbool van andersheid, ingeweef in ’n tragiese plaasmoord-misterie. Die narratief, wat in ’n hegte plaasgemeenskap afspeel, gebruik die verteller se herinneringe aan Dirk se linkshandigheid om ’n subtiele maar kragtige kommentaar op konformiteit en vooroordeel te lewer. Die opening, met verwysings na Anna Davel se lied, stel ’n nostalgiese en introspektiewe toon, wat die leser onmiddellik in die dorpslewe intrek. Dirk se karakterontwikkeling—van die selfversekerde kind wat sy “boer se hande” verdedig tot die getroude man wat met depressie worstel—is hartroerend en goed afgerond. Die beskrywings, soos die “pekanneutboorde” en die “wildebees” op die muntstuk, gee die verhaal ’n lewendige plaaslike geur. Die tema van linkshandigheid word briljant in die slot gebruik, waar die verteller se ontdekking dat Dirk se vingerafdrukke op die pistool in sy regterhand is, twyfel wek oor die amptelike verslag. Hierdie wending maak die verhaal nie net ’n misdaadraaisel nie, maar ook ’n besinning oor hoe andersheid misverstaan kan word. Die taal is eenvoudig maar emosioneel kragtig, en die slot laat die leser met ’n ongemaklike vraag na waarheid en geregtigheid.

2. Die linkspoot filosoof katastrofe

Hierdie humoristiese en absurde verhaal, vertel vanuit die perspektief van Willhelm-Loodwijk-Pansegrouw, ’n linkspoot-hond, is ’n speelse maar skerp satire op samelewingsnorme en konformiteit. Die narratief gebruik diere as karakters om die stryd van linkshandiges te verken, met Willhelm se “linkervoet” as ’n simbool van sy unieke identiteit. Die taal is lewendig en vol kleurvolle beelde, soos “kattermiaauende spul” en “konfetti kanon,” wat die chaos en humor versterk. Die karakterontwikkeling is subtiel maar effektief, met Willhelm se filosofiese insigte—verwysings na Foucault en Proust—wat ’n intellektuele diepte toevoeg aan sy andersheid. Die tema van linkshandigheid word deur die diere se interaksies verken, veral in die konflik met die regshandige “Broeder Biermann Botha” en sy hond Bakkies. Die slot, waar Willhelm en sy span die “Handleiding” vir linkshandiges ontdek, bring ’n hoopvolle noot van aanvaarding. Die verhaal se krag lê in sy vermoë om ’n ernstige tema met ligtheid en verbeelding te benader, hoewel die narratief soms deur sy eie absurde energie effens onsamehangend voel. Dit bly ’n oorspronklike en vermaaklike viering van diversiteit.

3. Rotstekening van wysheid uit die linkerhand

Hierdie verhaal is ’n poëtiese en mitologiese verkenning van linkshandigheid as ’n simbool van spirituele en kulturele wysheid. Khu se karakter, ’n jong Boesman met ’n unieke visie, word pragtig uitgebeeld deur sy rotstekening en die beskrywings van sy “linkerhand naaste aan sy hart.” Die narratief is ryk aan beelde, soos die “swewende eland” en die “rivier uit sy bors,” wat die Kalahari se landskap en spiritualiteit lewendig maak. Die tema van linkshandigheid word verweef met Khu se kreatiwiteit en sy vermoë om die wêreld anders te sien, wat hom ’n “outsider” maar ook ’n wyse maak. Die taal is liries en vol kulturele diepte, met frases soos “klip hou hierdie beeld vir ons kinders” wat die verhaal ’n tydlose gevoel gee. Khu se verduideliking van sy tekening tydens die volmaan is ’n kragtige oomblik wat die gemeenskap se persepsies uitdaag. Die slot, met sy fokus op “spirituele ekologie,” beklemtoon die balans tussen natuur en kultuur. Die verhaal se krag lê in sy vermoë om linkshandigheid te verhef tot ’n simbool van universele wysheid, hoewel die tempo soms stadig kan voel vir lesers wat aksie verkies.

4. Links of regs, jy is ’n wenner

Hierdie verhaal is ’n inspirerende maar soms hartseer vertelling van Winan se reis van trauma na triomf, met linkshandigheid as ’n metafoor vir veerkragtigheid. Die openingstoneel, met die gruwelike geweld teen Winan se ma, is skokkend en stel ’n intense toon. Winan se stryd as ’n linkshandige wees, veral sy worsteling met regshandige gereedskap en die spot van maats, is pynlik herkenbaar. Ceilan se karakter bring hoop en balans, en haar invloed op Winan se selfaanvaarding is hartverwarmend. Die taal is eenvoudig maar emosioneel, met beskrywings soos “trane wat in sy oë huiwer” wat die leser nader trek. Die tema van linkshandigheid word kragtig gebruik om Winan se unieke krag te vier, veral in sy latere sukses as skrywer en professor. Die verwysings na bekende linkshandiges soos Einstein en Hendrix versterk die boodskap van trots in andersheid. Die slot, met Winan en Ceilan se kinders wat hul linkshandigheid omhels, is opbouend, hoewel die verhaal soms voorspelbaar voel in sy “oorwinning teen alle kans”. Die krag lê in sy motiverende boodskap en die empatiese uitbeelding van trauma en herstel.

5. Die Raad van Regshandiges

Hierdie distopiese verhaal is ’n kragtige allegorie vir diskriminasie, met linkshandigheid as ’n simbool van onderdrukte identiteit. Martinez se tirannie en die “Raad van Regshandiges” skep ’n kil, futuristiese wêreld waar tegnologie en vooroordeel saamsmelt. Adrie en Marina se rebellie is boeiend, en hul karakterontwikkeling—van slagoffers tot leiers—is goed uitgewerk. Die tema van linkshandigheid word slim gebruik om bredere kwessies van konformiteit en menseregte aan te spreek, veral deur Marina se onverwagte kragte na haar “regstelling.” Die taal is gespanne en visueel, met beskrywings soos “blink oppervlak” en “ondergrondse laboratorium” wat die distopiese atmosfeer versterk. Die slot, waar die rebelle die regering omverwerp en ’n “Linkshandige Dag” stig, is triomfantelik maar effens vinnig opgelos, wat die spanning ietwat verminder. Die verhaal se krag lê in sy vermoë om ’n spesifieke stryd (linkshandigheid) te gebruik om universele temas van vryheid en geregtigheid te verken, hoewel die komplekse komplot soms die emosionele diepte van die karakters oorskadu. Dit bly ’n meesleurende en relevante waarskuwing teen vooroordeel.

6. Jimi: Linkerhand legend

Hierdie verhaal is ’n lewendige en emosionele huldeblyk aan Jimi Hendrix, met sy linkshandigheid as ’n simbool van sy unieke genie. Die narratief volg Jimi se reis van ’n kind wat sy kitaar “onderstebo” vashou tot ’n wêreldberoemde musikant, met treffende beskrywings soos “note wat vonke skiet.” Jimi se karakter is warm en outentiek, en sy verhouding met sy pa voeg ’n persoonlike laag. Die tema van linkshandigheid word kragtig verweef met sy musiek en selfuitdrukking, veral in tonele soos die Monterey Pop-fees waar hy sy kitaar aan die brand steek. Die taal is ritmies en beeldryk, met frases soos “kitaar soos ’n verlengstuk van homself” wat die musiek lewendig maak. Die slot, waar Jimi sy naam na “Jimi” verander, is ’n subtiele maar kragtige erkenning van sy identiteit. Die verhaal se krag lê in sy vermoë om Jimi se linkshandigheid te vier as ’n bron van kreatiwiteit, hoewel dit soms te veel op historiese feite staatmaak. Dit is ’n inspirerende en lewendige verbeelding van ’n ikoon se lewe en nalatenskap.

7. Hotklou se handtekening

Hierdie verhaal is ’n hartlike en persoonlike vertelling van Lien se reis om haar linkshandigheid te omhels. Die openingstoneel, waar Lien as kind sukkel met ’n eetlepel, stel ’n ligte maar herkenbare toon. Haar karakterontwikkeling, van ’n getergde kind tot ’n selfversekerde kunstenaar, is warm en inspirerend. Die tema van linkshandigheid word effektief gebruik om haar andersheid te vier, veral in die kunsklas waar sy haar “eie ruimte” skep. Die taal is toeganklik en vol lewendige beelde, soos “krom lyn in ’n wêreld van reguit lyne,” wat Lien se stryd tasbaar maak. Die verhouding met haar broer Nic en Meneer Brown se ondersteuning voeg emosionele diepte. Die slot, waar Lien ’n nota aan haarself skryf, is ’n kragtige bevestiging van selfaanvaarding. Die verhaal se krag lê in sy eenvoud en outentieke stem, hoewel dit soms effens voorspelbaar voel. Dit is ’n viering van eiesinnigheid wat lesers sal inspireer om hul uniekheid te waardeer, met ’n besonder sterk klem op kuns as ’n vorm van selfuitdrukking.

8. Vrees se vinger

Hierdie historiese verhaal is ’n aangrypende en ontstellende verkenning van linkshandigheid as ’n simbool van onregverdige vervolging tydens die heksejagte. Dörte se karakter is diep menslik, met haar liefde vir kruie en haar verhouding met Karl wat ’n warm kontras bied teen die koue wreedheid van haar aanklag. Die tema van linkshandigheid word kragtig gebruik as ’n “heksemerk,” wat die absurde bygelowe van die era blootlê. Die beskrywings, soos die “gure wind” en die “koue, donker water” van die swemtoets, skep ’n beklemmende atmosfeer. Die taal is ryk en histories akkuraat, met besonderhede soos gansvere en harpuis wat die 16de-eeuse konteks versterk. Karl se redding in die slot is hoopvol, maar die verhaal behou sy somber toon deur die realiteit van die heksejagte. Die krag lê in sy vermoë om linkshandigheid te verbind met breër temas van onverdraagsaamheid en vrees vir andersheid, hoewel die vinnige resolusie effens die spanning verminder. Dit is ’n kragtige en goed nagevorste waarskuwing teen die gevare van onkunde en vooroordeel.

9. In die land van linkshandigheid is Leonard koning

Hierdie verhaal is ’n briljante en filosofiese huldeblyk aan Leonardo da Vinci, met sy linkshandigheid as ’n simbool van sy grensverskuiwende kreatiwiteit. Leonardo se karakter word lewendig uitgebeeld deur sy nuuskierigheid en waarnemings, met beskrywings van sy “spieëlskrif” en kadawer-studies wat sy genie tasbaar maak. Die tema van linkshandigheid word verweef met sy innovasies, soos die “sfumato” tegniek en meganiese ontwerpe, wat sy unieke perspektief vier. Die taal is poëties en intellektueel, met frases soos “wysheid is die dogter van ondervinding” wat Leonardo se filosofie vasvang. Die verhaal se krag lê in sy vermoë om sy linkshandigheid te koppel aan universele temas van kreatiwiteit en weerstand teen konformiteit, hoewel die narratief soms meer vertellend as verhalend voel. Die slot, wat Leonardo se nalatenskap as ’n “spieëlbeeld van moontlikhede” beskryf, is inspirerend en tydloos. Dit is ’n ryk en gelaagde verhaal wat linkshandigheid as ’n bron van wonder vier, hoewel dit dalk meer emosionele verbintenis met Leonardo se persoonlike stryd kon gehad het.