F.W. Reitz

Klaas Geswind en syn perd

As jy misskiin nog met jou maat,
Bo in di dorp sit lag en praat;
Fergeet jy, jy moet huis toe gaan,
Anders sal Elsi fer jou slaan;
Sy sit al by di fuur en brom:
“Ek kry hom, soos hy huis toe kom.”

Jammer dat mans so selde hoor,
As hulle frouens fer hul knor;
Dit is mar so: “Hul kan mar praat,
Ons luister tog ni na hul raad.”
Dat dit so is het Klaas Geswind
Een donker nag ook uitgefind,
Hy ’t lelik in di knyp geraak,
Toen hy terug ry fan di Braak.

Had Klaas geluister na syn frou,
Dan had dit hom nog nooit berou;
Gen dag gaan om of sy fertel hem:
“Mar Klaas, jy is tog al te skellem,
Nog nooit is jy fan huis gewees,
Of jy gedraag jou nes ’n bees,
En loop Klaas Tities met jou mé,
Dan gaan dit woes met julle twé.”

Een aand, in plaas fan huis toe gaan,
Bly Klaas nog in di dorp en staan.
“Nou, arri! moet jul my trakteer –
Kom, kêrels, goi mar nog ’n keer!”
Hul gé oom Klaas ook nog ’n dop,
Toen was hy net mooi hoenderkop.

Nou skeel dit niks, al word dit nag.
Hy bly mar daar gesels en lag;
As Klasi eers begin te slinger,
Dan kan jy glo hy sal mar linger.

Plesiir is nes ’n jong komkommer,
As jy hom pluk ferlep hy sommer;
Of nes ’n skulpad in syn dop in,
Soos jy hom fat dan trek hy kop in.

As Klaas fannaand syn huis wil haal,
Dan word dit tyd om op te saal.
So klim hy “Kol” mar saggiis op,
En druk syn hoed fas op syn kop.

’n Flukse merri was ou Kol,
Al was haar rug ’n bitji hol;
Eers fluit di ou – want hy was bang –
Di neen-en-neentigste gesang.
Dan kyk hy weer ’n slaggi om
Of daar misskiin gen spook ankom.
Foor hy fannaand syn huis kan kry,
Moet hy di kerkhof nog ferby.

Di drank is tog ’n snaakse goed;
Hy gé di bangste kêrel moed.
Al is ’n Hotnot nog so olik,
’n Sopi maak hom netnou frolik;
Steek hy mar net ’n dop of dri,
Dan stuit hy fer gen duiwel ni.

Mar Klaas het daarom naar gelyk,
Toen hy daar in di kerkhof kyk:
Syn bloed het wonderlik gekook,
Toen hy gewaar hoe dit daar spook.
Daar speul di duiwel op ’n tromp,
Fer feertig spoke in ’n klomp:
Hul dans daar rond, dat dit so gons,
Gen ouderwetse kottiljons.

Mar eers “Alexander Klip Salmander”
Trap hulle algar met malkander;
Toen was dit weer di “honde krap”
Totdat di sweet so fan hul tap.

Di goed was byna poedel kaal,
En kyk die frouens was te skraal,
Maar een daarfan, ’n bitji dikker,
Maak so ’n uitgehaalde flikker,
Dat Klaas, plaas fan syn bek te hou,
Skré: “Arri! dit was fluks fan jou.”

Soos hy dit seg, toen moet hy ja,
Di heel boel sit hom agterna;
“Kol,” loop nou dat di stof so staan,
Anders is Klaas fannaand gedaan.

Kom jy mar net di Drif ferby,
Dan dalkiis raak jou baas nog fry
’n Spook is nes ’n bok-kapater,
Hy loop ni sommar in di water.

“Toe, Kol, di duiwel sny jou spoor.”
Hiir leg di Drif: “hiert!” sy’s daaroer,
Haar stert het hul glad uitgeruk;
Mar Klaas is los, dis syn geluk.
Fer di wat lus het om te draai,
Wil ek mar net een woordji raai:
Gedenk an Klaas Geswind syn perd,
En fraag jou self: waar is haar stert?

F.W. Reitz se gedig.

Di mieliepit is door Gods hand
Aan ons Transvaal gegeve,
Dat mens en dier nog altijd hier
kan ete en kan leve.

Ons arme land is zwart gebrand
Door ‘t vijandig gebroedsel;
Maar d’mieliekop raak nog ni op:
Hij schenk ons drank en voedsel.

Maar d’ mieliepit Ja, hij is dit
Waarvoor ons ‘t meest moet love;
Met hom en vlijs zal’s khaki wijs:
Ons volk di blijf nog bove.

Maar geef mij ‘n hap van mieliepap,
Dan zal ik niks meer zoeke;
Want glo mij vrij: dit smaak ver mij
Nog lekkerder als koeke.

Transvaal besit di mieliepit,
Laat khaki ruk en plukke.
Zijn twak is nat; ons land te vat
Zal hom tog nooit gelukke.

Die Steweltjies van Sanni

Pas altyd fer ‘n froumens op;
Dit help jou net gen stuk ni,
Steek jy jou nek eers in di strop,
Dan kan jy nooit los ruk ni.

So is dit oek met my gewees;
Ek was ni reg fan plan ni,
Toen was dit al lank klaar met Kees;
Ek was geknoop an Sanni.

Skaars was ek agtiin jare oud,
Toen fry ek al na Sanni,
Myn sakhorlosi was fan goud,
En ‘k gé pad fer gen man ni.

Haar ouers het ons uitgelag,
Hul seg ons is mar fulletjiis,
En ek moet nog ‘n bitji wag
Met sulke kinderspulletjiis.

Mar neef, ek moet jou tog ferhaal,
Hoe dit met my gebeur is;
Jou tyd di kom oek nog een maal,
Foor jy mooi reg daardeur is.

Ek droom mos dat sy foor my staat,
Met splinter-nuwe stewels,
Hul mag fan klyne foetjiis praat,
Mar Sanni het twe knewels.

Ek trek my an di oggend froê,
“Saal op di skimmel daar!”
Toen rye k reg-uit Sanni toe,
Om t’ hoor hoe sy nog faar.

“Goei more, Tante – more, Oom! –
En waar is Sanni dan”
Daar kom sy net soos in myn droom,
Met di selfde stewels an.

Wel ek sal jou mar kortaf sê,
Ek het haar toen gefra,
Of sy my fer ‘n man wil hê,
Toen seg sy somar “Ja!”

‘n Mens di bly tog mar ‘n mens,
Ek weet ni wat’s di rede,
Mar soos hy kry net wat hy wens,
Dan word hy ontefrede.

Dit help nou wynig om te huil,
Al het ek spyt fan Sanni,
Kon ek di ou ding mar ferruil,
Dan sou ek – mar ek kan ni.

Die Neem van die Kanon Lady Roberts
Verkort

Die trekboer en boslanser
Die kom haar hier beskou;
Dan seg hulle: “Allewêreld,
Waar kry julle hierdie vrou?”

Dan seg ons: “Die ou Lady
Is ‘n Nuwejaarspresent
Wat Ben Viljoen gestuur het
Aan onse President.”

Lord Roberts is al huis toe,
Die Veldheer het getrap;
Maar d’ ou vrou het hy hier laat bly,
Sy hou van mieliepap.

Van ons arme families
Brand hy die huise af;
Die mans kan hy nie wen nie,
Dus moet hy vrouens straf.

Lord Roberts van Kandahar,
Lord Kitchener van Karthoem,
Lord Buller van Colenso,
Die word só hoog geroem.

Ja, Roberts van “Kandaar”
Is nie Roberts van “Kanhier”;
En dat Tommie hier moet blywe,
Is nie enkel vir plesier!