Arnold van Zyl

Lees meer oor Arnold van Zyl

‘n Stem vir Gesondheid

1.Ek bly nog ‘n vrou     

Onwetend stap ek die slaapkamer binne, my blik val op die plek van die liefdespel. Ek steek in my spore vas en draai hakerig om soos ʼn rollaer sonder smeerolie, retireer ek stadig weer na buite. “Ek is jammer om net so in te bars.”

“Jy hoef nie jammer te voel nie, kom in Renier.” Ek hoor aan die intonasie van haar stem dat alles nie wel is nie.

“Wat het my besiel om sommer net in te bars,” prewel ek by myself. Daar staan ek met my kop teen die deurkosyn, my hart skiet meteens vol pyn.

“Kom in Renier.” Ek hoor hoe sy my weer roep. Met onsekerheid maak ek die deur stadig oop. Ek sien dat sy in haar eie wêreld van smart vasgevang is.

“Weet jy Renier, hier is niks om meer te begeer nie, net ʼn halwe vrou.” My hart skeur in twee.

“Renier het jy al ʼn halwe vrou gesien?” met haar kop na benede gerig.

“Wat bedoel jy met hiérdie woorde?”

“Kyk mooi Renier! Is jy bang om aan ʼn halwe vrou te vat?” onverpoosd koester sy haar nuwe voorkoms met ʼn spesiale room vir kanker.

“Nee Rosemarie!” met ʼn onwelkome frons.

“Sal dit dan lekker wees om aan ʼn halwe vrou te vat?” Ek neem die spesiale room uit haar hande. My blik gerig na die eens begeerlike heuwels wat die bloed laat bruis het. Daar sien ek nou twee aandagstrepe weerkante van die verleidelike vallei. Dit laat my spraakloos soos daardie twee rooilyn strepe. Jou vrouwees is vir ewig geskend.

Sy gaan lê op haar maag, ek masseer haar rug met deernis. Onwillekeurig pik sy ʼn traan, haar innerlike bewe onder my handpalms. Daar voel ek hoe haar innerlike gemoed in twee skeur soos ʼn aardbewing die aardkors versteur.

Ek bedek haar oorblywende vroulike trots met die laken. Geleidelik word haar bene met deernis gemasseer tot by haar voete. Haar innerlike gemoed kom tot ruste, draai sy met ʼn passie om en kyk my ferm in die oë en sê:

“Ek bly nog ʼn vrou al lyk ek ietwat anders.”

@Arnold van Zyl

 

Mei 2024 – OOP projek

2.Kruie tee

381 woorde

Die stormwind stuif oor dorheid van die afgeweide veld. Die beginjare in hierdie nuwe tuiste, was die nuwe immigrante baie goedgesind gewees, met volop weiding vir hul beeste en skape. Nou is daar g’n spasie tussen die alewige stofbank poeier om ordentlik asem te haal.

Dit is net Claudine en haar man wat nog op die plaas aan ploeter. Vir die afgelope tien jaar kan sy nie meer hierdie versengende hitte en droogte hanteer nie. Haar menswees word stukkie vir stukkie op die proef gestel. Sy wil terug na haar heimat, daar kan sy ten minste lewe tussen haar eie mense en kultuur; daar waar hul kinders nou is.

Amper, in elke aspek van die lewe se oorspronklikheid het, deur die jare, is ʼn radikale vorm aangeneem om iets permanent verloor. Sy voel letterlik hoe haar geluk in skerwe op die vlug slaan. Sy moes menige male aanhoor: Hoe kan jy iets verloor as jy nie eens daarvan kennis dra, of dit besit het nie? Sy weet gewis dat haar fleur jare ook by die beginpunt moes floreer, net soos daardie amandelboom floreer. Sy betrag die amandelboom voor haar en sien hoe sy delikate kleur die harde grond versier, dat die lewe nie so ongenaakbaar om hom lyk.

Claudine maak haar berekeninge, sy gaan nie soos daardie boom alles oorboord gooi en sien hoe alles voor haar oë gedaan lê. Sy het alles gedoen om haar lewe te beleër deur elke moontlike aanval te beheer. Kan tyd die enigste kruie tee wees om haar omstandighede te verander?

In haar fleur jare het sy nooit gedink aan die dag van môre, dat geletterdheid eendag aan haar voordeur gaan staan en klop. Sy was te smoorverlief gewees om verder te studeer … wat staan haar nou te doen? Haar eens verdedigingstegnieke kon nie meer teen die nuwe lewensverwagtinge die mas opkom nie. Oneerlikheid het die nuwe norm geword om iewers te kom, alles wat rein was, is nou tot euwel in die lewe verklaar. Sy het haar self voorgeneem; soos ʼn mens voorwerpe beslaan met goud of silwer, so gaan sy haar lewe nou beletter met elke woord in die woordeboek. Dalk net dalk lê die sukses in … tyd is die enigste kruie tee om haar weer op die been te kry.

*

©Arnold

8 Mei 2024 om 9:37

JUNIE 2024 – ONBEKENDE PROJEK

3.Oerwoud waarheid

269 woorde

Met my beskeie ingang in die daaglikse roetine, ontwaak daar weer ʼn karmosyn dagbreek uit die embrio van ʼn vergete nag. Is dit so dat ons die nag of dag kies soos ons daaroor filosofeer, deur ongunstige elemente in ons alledaagse sienswyse te programmeer?

Vanselfsprekend wandel ek in my vertroulike gedagtes, ʼn speelveld waar net ek in beheer sal bly; dis tog immers hoe ek in myself glo. Oor ander suurstof verbruikers naby of op my voorstoep van my leefruimte, wil ek my nie meer graag uitlaat oor hoe hul die lewe ontmoet en ervaar nie. Ons almal is vasgevang in die rotasie van tyd wat ons optimaal moet gebruik terwyl die bekende of onbekende werklikheid ontplooi. Daardie ongewilde uurglas in ons gejaagde lewens, wat op niemand sal wag nie, se tyd het nie ons toestemming nodig om volgens ons belange te dans nie.

Daardie nuwe en onbekende sekondes wat uit die tyd-gleuf van die Heelal gebore word, wil ook alte graag sterwe, en dit noem ek sommer weer; …, toemaar ek sien dat jy my weer skeef aankyk. Kom ons hou dit by die normale gisters en herinneringe. Ons as mens is aanmekaar geweef om te stry en te redeneer, al is dit vir ons ʼn onlogiese benadering van iets waarvan ons niks weet nie. Tog wil ons ons eie waarheid daaraan toevoeg.

Dalk is daar een aspek in die lewe waaroor ons eens sal wees. Dit handel oor daardie onbekende duister sekondes met geen handleiding. As jy volgens die nuwe orde van die samelewing jou lewensweg wil skik, sal daar altyd verrassings op jou nugter maag wees.

*

©Arnold

08 Junie 2024 om 89h31