Jongste aktiwiteit:

Die reine waarheid

Hoe ons ooit sonder selfone hier aan die onderpunt van Afrika reggekom het, kan ek net nie meer onthou nie. En hoeveel kleiner nuanses van gesprekke ongemerk verbygeglip het, wil ek ook nie van weet nie, want sien, wat die ore nie hoor nie treur die hart nie oor nie. Maar wat is nou lekkerder as om enige tyd, enige plek met jou geliefdes kontak te kan maak? Sommer so in die ry ook. En so vang my ore ’n klein vyfjarige stemmetjie op die agtergrond op. “Mamma, ek het Corona.” So tussen vasklou aan die foon om nie van skok in die lug op te sweef nie en skerper luister, kom die antwoord, “jy het nie Corona nie my seun, jy is honger.” Oh, OK en dankie tog. Die kleine wyse mannetjie het al weer bietjie gekoes toe middagete uitgedeel was en nou byt daardie hongerpyne. Dit is darem makliker om reg te stel as om virusse te dokter. En die verlange na die eienaar van daardie klein stemmetjie timmer my weer hard op die hart.

Soos die jare aanstap het ons ook besluit dat ons nie in hierdie reusagtige grot sal bly woon totdat ons op ’n hospitaalbed hier uitgestoot word nie. Of erger, toegerits in ’n swart plastieksak nie. Sewe-en-twintig jaar is seker lank genoeg om in een huis te woon en is ’n verandering nie so goed soos ’n vakansie nie? Ons het juis in hierdie jaar nie vakansie gehad nie – dink ek. My 2020 geheue is so vol gate dat ek eers met die laaste naweek van November besef het ons het nie ’n agt-maand-lange ‘ground hog day’ tydens Maart beleef het nie.

Maar iewers in daardie klompie maande het ons tog besluit om die lewe aan die nekhare te gryp en te verhuis na ’n kleiner plek. ’n Huisie by die see. Ag nee wat, al is dit by die see is die regte rede eerder daai klein honger mannetjie en sy sussie. Ons het nou al genoeg konserte en ander prettighede gemis om my sommer elke dag knorrig te laat voel. Dit is tyd dat die familie weer vir ’n slag almal in dieselfde omgewing woon sodat ons met minder moeite by mekaar kan uitkom en sodat die regering se besluite oor waar jy mag beweeg en waar nie, vir goed stilgemaak kan word.

Maar so begin die groot uitpak, uitsorteer, skoonmaak en inpak ook. Met Hubby wat kans gekry het om vir sewe-en-twintig jaar lank op te gaar lyk sy oë skielik wild en angstig soos die een na die ander item op die Rommel Tafel uitgepak word en teen R5 verkoop word. Hy steel die ketel terug, Ano haal dit met ʼn beneukte gesigsuitdrukking uit. En so begin die bakleiery. “R30 vir ’n werkende ketel is te min, ons moet ten minste R60 vra.” “Maar vir daardie geld kan mens al byna ’n nuwe een koop!” Dis R30. Uit en gedaan. Die pantoffelregering het gepraat.

En dis is ook nie asof daar ’n skaarste is aan ou ketels wat lank gelede gebreek, herstel is en toe in die buitekamer op die rak staan gemaak is nie. Ano se bek hang oop. Het ons rêrig vyf ketels op hierdie werf gehad? En vier televisies? Ons het dan net een van als gebruik. Waar kom alles vandaan?!? Ons verkoop en verkoop, gee weg, gooi weg maar die huis raak nie leër nie. Inteendeel ek sweer die goed teel iewers aan en blykbaar is die buitekamer ‘n bedrywige plek!

Teen die tyd wat ek voel ons begin nou makliker asemhaal, is die jaar ook sommer verby en my gedagtes het meer tyd om te wonder oor die nuwe huis daar doer ver. Gaan ons so gelukkig wees om weer ʼn 5m hoë denneboom te hê waar die rankplant dit elke Kersseisoen op sy eie met geel blommetjies versier of is ʼn posseël-erf te klein vir sulke oorgroot baldadigheid? Sal ons ooit weer sien hoe die Vlamlelies gedurende die feesseisoen in rooi ontplof? Sal die soet geur van Yesterday-Today-Tomorrow ook swaar in die lug hang terwyl ek ʼn ruskansie op die dik grastapyt geniet? Is daar swaeltjies by die see? Wat van daardie klein wit skoenlappertjies wat elke somer by die derduisende van Wes na Oos trek? Is daar ook haelwit Cumulus wolke wat elke middag soos styfgeklitste room teen die bloue lugruim opstapel, net om later te hoor hoe die vensters ratel wanneer die harde donderweer praat? Bars reënbuie ook onverwags en luidkeels oor die droë aarde uit? Is daar pers-blou Jakarandas en geel grasvlaktes? Gaan my hart verlang na die vertoning van Air France wanneer sy grasieus in haar wit uitrusting deur die helder blou van die Gautengse hemelruim klief, die dosyne vliegtuie elke paar minute tydig en ontydig oor die huis dreun? En, hoe op dees aarde gaan ons Guppy se hondehuis oor die tuinhekkie getel kry??

Soveel opgewondenheid, soveel onsekerheid. Miskien moet mens nooit so lank op een plek woon nie want jy raak half vasgegroei daar, jou wortels verdik en word stokkerig-oud. Tog is die uitsorteer van lank vergete gebruiksartikels nooit ʼn slegte ding nie. En wanneer die jonger geslag nie ouma se ou slaai-en poedingbakkies wil hê nie, is daar altyd iemand anders wie se oë blink skitter wanneer ʼn winskoop oor hul pad kom. Die een se weggooigoed is ʼn ander se skat.

Diep asemhaal. Vyf tellings in, en vyf tellings uit. Rustig! Alles sal regkom want elke ding gebeur op die regte tyd.




Hier's ek weer, Hier's ek weer, Met my storie voor jou deur....

1 Kommentaar

Maak 'n opvolg-bydrae

Up
Top Ranked Users

[joinup_core_top_members columns=”1″ space=”no” max_members=”3″ behavior=”columns” columns_responsive=”predefined”]

Activity Feed