Jongste aktiwiteit:

Slagveld op Eden

Gister toe ek jou daar sien staan—so verrinneweer

kon ek die trane nie keer

Tyd het die septer geswaai, my vriend

en noodlotsleer was jou verdiend

 

leeg jou mond, net twee tande oor

een onder en een bo

ʼn lang snor bedek die gat; donker, diep en broos

jy sluk jou lag, skaam vir net die twéé se prag

 

jou hare is al lankal weg

jou vel van rubber met padkaart bekruis

die Son was so genadeloos

buite was jou huis

 

kos was daar nie veel

pap en koffie moes jy deel

my ou vriend, toe ek jou daar sien staan—so verrinneweer

het jou gesig my hart verskeur

 

twintig jaar het verloop

my lewe was soet soos stroop

pienk blommerok en wit sambreel

ek kan myself mos wát verbeel!

 

jou oë is dof

die eens hemel-blou is langsamerhand uitgestof

jou bene is maer, die sokkie-lyn, die vuil waarop jy staan

ek strek my hand uit om te groet, “Aagh! Kom hie’so,” sê jy, omhelsend, soos ou vriende moet

 

jou stem nog steeds so diep soos gister

swaar weggesteek in jou vandag

ʼn gesneuwelde van Tyd

jy het dit lekker afgelag!

 

ʼn stem is al wat oorbly van die mens wat jy eens was

die prys betaal, verrinneweer—die wêreld het jou krag gesteel

teen jou bors stort my trane neer, my lyf bewe van die seer!

“My liewe vriend,” fluister jy besorgd. “Gee hier al jou pyn—ek dra dit met liefde saam met my.”




2 Kommentare

Maak 'n opvolg-bydrae

Up
Top Ranked Users

[joinup_core_top_members columns=”1″ space=”no” max_members=”3″ behavior=”columns” columns_responsive=”predefined”]

Activity Feed