Terwyl ek die son se strale deur my hare trek,
treetjie-vir-treetjie deur die somers van my lewe stap
staar ek verdoold na dié vergete plek;
sy soene het my indertyd reeds ontsnap.
Winter het barbaars en hard geskop
met kil krete wat kleefkoggel
soms wou ek die vlaktes in galop,
Ek dink jy pas soos wind in my hare
asof iemand steel oor ‘n harp se snare en
klank my holtes met die walms van jou adem
want onder dié sluwe seisoen se sang
babbel almal Babilonies sonder om te bloei, maar
jou woorde wals s-t-a-d-i-g om my wêreld…
Hoe plak mens tyd weer aanmekaar vas
daar by die gekoekte knoop in ons las
soos sandkorrels wat deur ons vingers val
lê ons ontsnaarde spore oor my lewenswal.
Jou sagte soene swaai nog oor my wang
elke keer as ek so innig na my duifie verlang
ek voel jou…
Soos ek hier staan,
Karoo vlaktes oral om my,
U beeldskone handewerk,
kilometers en kilometres,
wyd verspreid.
Besef ek weer,
ons sê nie genoeg dankie,
so ek bring ‘n ode,
net vir U,
en ek skenk dit aan U my Vader,
deur net bietjie,
dankie te sê,
want U genade,
Donker nag daar buite
klink geluide oral oor
duskant die morester
klink branders plotseling
teen rots verbrokkel
speel die maanlig deur wolke
krabbers rondomtalie
verskietende sterreprag
plotselend uit die hemelruim
gedenk uit ‘n diepe droom
Anderkant die stilte
waar duisternis se skuilplek waak
straal die bliksemstrale ‘n vuurdoop
met arms wat ‘n koperboog span
en beddings van water sigbaar word
dans die musiekleier ‘n…
