Ek is ‘n karookind op my gelukkigste met kaalvoete in die stof, ‘n blomtuin vol vrolik en die hemel in my hart. Ek lief lewe en lag, windpompe, skoenlappers en skape en waar jy vry kan asemhaal. Lank lank terug, voor grootmens skoene gepas het en geen skaduwees voor die wolke was nie, voor ink op my skoon papier omgeval het en my oë onskuldig en blink was, het Oupa van die Hantam my Kulu genoem. Ek is niks sonder Hom nie, ek wil weer soos daardie kind wees, so ek is sommer net kulu.