[Brons] Wanneer God die Storm Stilmaak

Wanneer God die Storm Stilmaak

Ek onthou die eerste keer wat ek by die polisiekantoor gaan sit het om ’n verklaring te maak. Die stoele was koud, die mense in die ry was moeg, en die reuk van vrees het soos iets tasbaars in die lug gehang. ’n Jong ma het langs my gesit, haar kind styf teen haar bors vasgedruk, terwyl sy stukkie vir stukkie probeer verduidelik het hoe sy die vorige nag beroof is. ’n Ander man het deur sy tande gevloek omdat hy weer by die munisipaliteit sonder elektrisiteit gesit het. Ek self was daar omdat iemand in my straat by my motor ingebreek het. Dit was klein in vergelyking met die ander stories, maar die gevoel was dieselfde: ons leef in ’n samelewing waar chaos die botoon voer.

Ek ry deur my dorp en sien die tekens oral. Mure vol graffiti, jongmense wat doelloos op straathoeke hang, ouers wat nie meer weet hoe om hulle kinders veilig te hou nie. Selfs die klein dingetjies—’n robot wat nie werk nie, ’n telefoonlyn wat nooit herstel word nie, die uitgestrekte stilte wanneer die krag weer afgaan, maak dat ’n mens voel of alles stadig verbrokkel. Dit is ’n chaos wat nie net sigbaar is nie, maar ook binne-in ons lê: angs, wantroue, en ’n stille moedeloosheid wat in ons harte vreet.

Vir ’n lang tyd het ek probeer om net deur te druk. Ek het die nuus gekyk, die stories vertel, die kop geskud, en gedink dat dit maar net die land is waarin ons leef. Maar dit was eers toe ek besef ek is besig om binne-in te sink dat ek my roetine van geloof begin teruggryp het. Dit was niks groots of dramaties nie. Ek het net weer begin sit, soggens, met ’n Bybel en ’n koppie koffie, voordat die dag sy eise begin stel. Party dae het ek net een vers gelees. Party dae het ek net die Here gevra: “Wees asseblief hier.”

En tog, daardie klein handeling het soos ’n tou geword wat my uit die modder trek. Wanneer ek die Psalms lees, hoor ek hoe Dawid kla, huil, vra, maar ook hoop. Ek het weer besef ek is nie die eerste een wat in chaos leef nie. Wanneer ek Paulus se briewe lees, herinner dit my daaraan dat selfs die vroeë kerk vervolging en wanorde geken het. En steeds het hulle gesê: “Verheug julle in die Here altyd.” Elke oggend het die roetine my gedagtes teruggeskuif van die raserige chaos na die Een wat groter is as dit alles.

Ek het ook begin bid vir my straat, nie net vir myself nie. Ek het my hand op die motor geplaas en gesê: “Here, beskerm hierdie plek.” Ek het vir die jong kinders langsaan gebid, vir die ma wat alleen haar gesin dra, vir die man wat elke dag met sy fiets werk toe ry. Dit het my herinner dat ek deel is van ’n gemeenskap, en dat God se orde nie net in my hart herstel word nie, maar ook deur my gebede en optrede in ander kan deurwerk.

Stadig maar seker het ek verandering begin sien. Nie dat die misdaad verdwyn het of die probleme opgelos is nie, maar my ingesteldheid het verander. Ek het opgehou om elke aand bang te wees. Ek het opgehou om net te kla. Ek het begin om ander raak te sien, ’n buurman wat my help met die heining, ’n meisie wat kos deel uit haar kombuis, ’n kerk wat sop uitdeel in die koue. Dit was soos klein liggies wat aangaan in ’n donker stad.

Die grootste insig vir my was dat orde uit chaos nie altyd beteken die wêreld buite word onmiddellik reggestel nie. Orde beteken soms net dat God jou hart en jou denke in lyn bring met sy vrede. En wanneer dit gebeur, begin jy self die draer van daardie orde word. Jy raak ’n stem van hoop, ’n hand wat help, ’n lig wat skyn in ’n straat waar almal dink dit is te donker om verder te loop.

Van Genesis af tot vandag is Hy dieselfde God. Hy wat lig in die duisternis geroep het, roep steeds lig in ons lewens in. Hy wat die storm op die See van Galilea stilgemaak het, fluister steeds: “Wees stil, Ek is hier.” En Hy wat Israel deur die woestyn gelei het, lei ons steeds deur hierdie tyd van onsekerheid.

Chaos mag die taal van ons samelewing wees, maar orde is die taal van God. En elke keer as ons ons knieë buig, ons Bybel oopmaak, of net in stilte sê: “Here, help my,” begin daardie orde weer wortel skiet, eers in ons, en dan om ons.

780 woorde

Nicola Brown

Rapporteer inhoud

• Issue: *
  Kopiereg inbreuk vuil taal Ongeldige Inhoud
• Your Name: *
  
• Your Email: *
  

• Details: *
  

Handig verslag