Jongste aktiwiteit:

GA Watermeyer
vir

GA Watermeyer

DRIE GEDIGTE OPGEDRA AAN DIE POLISIE

In nanagdonker, ryp of reën

loop ons die paaie sielsalleen;

in watter weer, in watter wind

is ons nie op ons pos gevind?

KONSTABELS

Ons is die wagters op die muur wat
skans gooi in die krisisuur; die manne
wat gespeen van vrees teen elke
oormag sterk moet wees. Die land se klippe
ken ons bloed en voor ons
uitgaan moet ons groet.

Ons is die stang wat misdaad tem, die
hand wat kinders straatoor klem; ons
is die orde — ons is wet, die oog
waarop Sy Groot Oog let.

Ons is die buffelbul se buk wat
hordes witoog tru laat ruk.

SPEUR- EN GEHEIME DIENS

Ons is die dun vlies van die wet wat
onsigbaar gestalte het; die arendsoë
van die staat wat niks geheim of
donker laat: valkvleuels wat met
doudag stort voordat die onrus onheil
word.

Ons is geduld wat doeksaf loop,
leidrade tot een sening stroop; vals
alibi’s tot kraakbeen kou, die
skuldspoor tot die doodsnik hou.

Ons is die wildehond se draf
wat misdaad moeg maak sonder blaf.

BLITSPATROLLIES

Ons is die waaghals wat die wind se
vleuels om ons skouers bind; die lepel
tot sy laaste trap tot elke reun onder die
kap sy sterkste hoefslag voluit dra in
vaart wat min genade vra.

As snelheidsmeters honderd speel, die
draai voor digknyp om die keel, weet
ons — Sy Hand in Hoer Rat hou nog
vier wiele op die pad.

Ons is die snelsprong, ons is klou,
jagluiperd wat die vlugspoor hou.

Reën in die Voorwinter

Vier mure teen die Suidewind –

my swartoogvrou, my blondhaarkind.

Kareehoutstompe in die vuur,

ketel en kaggel brons geskuur.

My bont koei lê op koringstrooi,

my swart haan roep die dagbreek rooi.

Soet deur die lang nag sing die reën; moflammers sal ek vroeg-Mei speen.

Die wendam stoot sy uitloop oor –

blink breek my ploeg die middelvoor…

G A Watermeyer: Sekel en simbaal, 1948

 

GEROEPE VOLK

KLEIN Boervolk in dié breë land

wat hier geloftesterk in jou stand

teen stede van die wêreld staan,

jy sal nie buk of ondergaan;

veel smart, veel sterwe en verdriet

het jou geroepenheid graniet

tot Ararat van Afrika,

Arkvesting wat Sy Volksdroom dra.

God is die Land waarop ons leun,

God is die Gestalte wat ons steun.

Klein Witvolk in dié woeste land

wat teen die nagswart Noorde wand;

ras wat met tentwaens van geloof

die kontinent se donker kloof;

ras wat die blanke erfenis

se laaste suiwer vesting is:

jy anker met jou Bloedrivier

die wortels van die Weste hier.

God is die Laer om ons heen,

God die Gestalte wat ons steun.

Klein Israel smadelik gebind

om vir die Farao’s strooi te vind,

nog na die bitter koorstrek Noord

te skoffel in die vreemde boord;

noudat die wêreld tweespalt word,

die grootbom see oor stede stort,

sal Vryheid van Sy Wolkkolom

wit oor jou wye vlaktes kom.

God is die hoop waarop ons leun,

God die Gestalte wat ons steun.

DIE GEES VAN KRUGER

Sy ongebukte ballingstand

vlam weer die Vierkleur oor ons land

ERFENIS

Die Vrede van Vereniging

lê bitter in ons bloed gekring…

TOE ons gebreek was tot die been,

verwese in die smaad versteen,

toe ons verslae was van smart

en hol van hoop in elke hart,

het ons die enkel trots geërf

dat Kruger met die Vierkleur swerf…

Sy afstandsoffer het gered

toe ons te skor was vir gebed,

sy ongebukte ballingshoof

ons weer geanker in geloof…

Groot bittereinder van ons bloed

het hy die vryheid weer laat gloed,

weer drif, weer vlam in ons laat word,

ons moeë lendene omgord

met moed om teen die môrekim

meer as Majoeba uit te klim.

’N HANDVOL GROND

HY het ’n handvol grond geneem

om in die vreemde nie vervreem

nie gans ontwortel van sy ras

na Afrika terug te tas…

Sonwarm wydtes van sy land,

geboorte-aarde wat verband

en wording gee aan bloed en been,

alles wat deur geslagte heen

dierbaar en dig groei om die hart

het hy in daardie stond van smart

wilsterk van wete uitgeruk

dat ons nie blind word om te buk;

in ongekende streke ys

die Vryheid van sy volk gaan hys…

Hy het sy eie hart onterf

om kinderloos en koud te swerf,

sy hoop se binnekring gebreek

opdat ons hoop nie mag verbleek,

met meer as bloed het hy gebloei

dat ons gestaltevol moet groei…

As laaste groet en greep van trou

enkel die aarde vasgehou,

enkel ’n handvol grond geneem

om in die vreemde nie vervreem

nie gans ontwortel van sy ras

na Afrika terug te tas.

OOR BAIE WATERS

OOR baie waters roep sy gees

roep herbergloos om tuis te wees,

oor baie lande dwaal sy hoop

dwaal sonder pad om t’rug te loop…

Ons het sy beendere gebring

en met geboortegrond omring;

sy swaar gestalte staar in steen

met blinde oë oor ons heen;

maar gees wat Kruger was en bly

swerf in die vreemde onbevry,

buite die grense van ons groei

immer tot afskeid vasgeboei,

immer tot ballingskap besweer

onmagtig om terug te keer

voordat die vlag wat hy ontwyk

sy stand in hierdie Suidland stryk:

Hy wat ons hoop en anker was

penwortel van die Boereras,

hy bly sy burgerskap ontbeer

tot vryheid oor ons vlaktes keer…

Oor baie waters roep sy gees

roep herbergloos om tuis te wees,

oor baie lande dwaal sy hoop

dwaal sonder pad om t’rug te loop.

LAASTE SKIETGEBED VAN DIE OUDSTRYDER

LAAT ons onthou – laat ons nie haat,

die skemer roep en dit word laat,

dis tyd vir oppak, tyd vir saal,

tyd dat die Wit Perd ons kom haal

vir daardie laaste langgalop

wat elke Burgerhart sal klop,

verby die vlaktes waar ons bloed

nog donker teen die môres gloed,

verby die kampe waar die wind

sy winterhuil se hartsnik vind,

verby swart mure en die as

wat erfhuis van geboorte was,

verby herinnering, verby

die bitter wat ons volk moes ly

tot waar De Wet se Wagte staan

en wink dat ons mag binnegaan…

Laat ons onthou – laat ons nie haat,

die skemer roep en dit word laat,

dis tyd vir oppak, tyd vir saal,

tyd dat die Wit Perd ons kom haal.

STAD VAN BETON

Ons moes die stad met sweet verken

om standplaas vir ons seuns te wen

METROPOLIS VAN AFRIKA

STEIL uit die vlakte, slank teen die son

stapel die goudstad, mynhoop, beton,

krabber bo krabber kantreg gebou,

haat van ons vaders – hawe van nou:

en immer en altyd die teerstrate deur

die drifgang van voete wat vorentoe beur,

en immer en altyd die teerstrate deur

die drifgang van voete wat vorentoe beur…

*

*

*

Waar heimwee-soet die koester fluit

en rooigras golfgooi in die wind

het jy uit riwwe goud ontspruit,

jou vaste fondament gevind;

al breër teen die blou gewelf

terwyl jou werkers dieper delf:

stad wat die land se voortgang dra,

Metropolis van Afrika.

Van vroeg af reeds was jy herout

Wat Uniefaam oor seë voer

en met die glans van stawe goud

die bande met die Weste snoer,

wyl met die grootgang van jou groei

fabrieke en die landbou bloei:

stad wat die land se handel dra.

Metropolis van Afrika…

Van hoëveld na hawestad

Lê wyd jou weë uitgelaan,

(die maandelange Trekkerpad

so moeisaam deur die waens gebaan)

nou dreun oor spoorstaaf en oor teer

die drukgang van jou snelverkeer:

stad wat die land se tempo dra,

Metropolis van Afrika.

Jou poorte wink vir almal wyd

en in jou mure voed jy veel;

wie strewe, vorm jy in stryd,

wie droom, word in jou drif verdeel;

eenling en volk maak jy bewus

maar niemand, niemand bied jy rus:

stad wat die land se wording dra,

Metropolis van Afrika…

Wyd na die Weste, Noordwaarts en Suid

stoot jy die groen van jou voorstede uit,

stug in die daglig, naglank ‘n land

wat sprokiesfyn vonkel van helling tot rand:

en immer en altyd die teerstrate deur

die drifgang van voete wat vorentoe beur,

en immer en altyd die teerstrate deur

die drifgang van voete wat vorentoe beur.

STAD VAN BETON

Op kraakbeen van kampkinders rus

die krabbers wat jou sieraad is…

Al lê hul krimpklein lykies ver

in ander gate toegesper

moes jy die hartklop in hul breek

voor jy jou fondament kon steek,

die môre in hul monde snoer

om handelsheerskappy te voer.

Nog roep my land se ruimtes wees

na hulle wat nooit meer genees,

nog tel my volk se kragte kort

om hulle wat nooit vrugbaar word…

Op kraakbeen van kampkinders rus

die krabbers wat jou voorspoed is.

DIE TWEEDE TREK

ONS stroom na stede, grondontruk,

maar soek hier meer as loongeluk

as tydelike bed of brood…

Onterf deur die depressienood

om stief op stasies uit te klim,

klein stippels teen ‘n blinde kim,

moes ons die stad met sweet verken

om standplaas vir ons seuns te wen;

die Vierkleur van tradisie hys

om hulle harte koers te wys

deur hierdie labirint van steen

wat donker doolgang om ons heen.

DIE ONTERFDES

HIER’S harte wat diep bly verlang

na grond van die geboortehang;

droogteverdruktes wat hul krom

om weer die erfplaas te bekom,

die maandelikse halfmorg vas

met oortyd in die spaarbank las;

landloses wat oor lanbou lees,

vroegmôrens inspan in die gees,

nog laataand in die stad, voor bed

eers op die weer se wolkstand let,

diep dankbaar word wanneer die reën

die sinkdak met oesdrome seën,

leistrome in lusern keer

as water wegvloed oor die teer;

maar veertig jaar hier vaswoestyn

al krommer oud word onder pyn

om kaart en transport te verkry

voordat die Hings hul oorkant ry.

LINKS – REGS

Ons wat teen sewe strome gaan

moet murgsterk in ons wese staan

om langs die wapad van ons dink

wat linksom kantel – regs te krink.

EK roep uit Eloffstraat en eis:

gee aan my volk se kinders vleis

wat *Houghton aan sy honde voer…

Ons wat gesaai het, oes die moer,

ons wat gebloei het, erf die pik,

van veel wat vrugbaar is – die slik.

Die swartman wat diepriwwe werk

kry kalorieë wat hom sterk

bo tenger kleuters van my ras

wat dunbeen wankel en onvas

in vitamines wat die bloed

benodig vir die hart se moed,

vir beter boustof van die brein

waarin ‘n volk se durfkrag grein…

Ek roep uit Eloffstraat en eis:

gee aan my volk se kinders vleis

wat Houghton aan sy honde voer…

*Weeldevoorstad van Johannesburg.

STADSAANVAARDING

HIER breek ons harte teen beton:

ons wat die seuns is van die son

en dogters van die môredou

word blind onterwe van die blou;

daglank gekluister agter steen

droom ons terug hoe wyd die reën

oor berge van geboorte kom,

die lente breek in botterblom…

Woonstelle van die middestad

hou ons in onrus vasgerat

tot uit die groen van eie gras

die vrede groei wat vlaktes was;

ons langsaam tot aanvaarding kom

wanneer die bloedpruim bruidwit blom;

in lanings vye en granaat

terugerf wat ons moes verlaat;

om ronde korrels wit kristal

uitreik na helderder heelal…

Hier wen ons harte teen beton

‘n suiwerder besef van son,

dieper gemeenskap met die dou…

BOEREBURG

MET meet en oortyd, noustropwurg,

beur ons die stad tot Boereburg…

Beton en asfalt is die werf

wat nageslagte van ons erf

voorstad en steilstad die kontrei

waar seuns met kleinvee weireg kry.

Hier sal ons kinders kennisryp

geleentheid aan die maanhaar gryp;

fonteine van die stad verken

om leibeurt vir die volk te wen;

vertroueseker spanne juk

tot skofte wat ons sku moes buk;

agter die geelhout-lessenaar

kleinkoring-oeste binnegaar;

in voorgestoeltes van die stad

stadsvader-rustig volplek vat…

Met eie taalklank, krag van koop

breek ons die stad tot Boerburg oop.

VOLKSHANDEL

En nimmer word die stryd volstry

voordat my volk sy erfdeel kry

I

DIE Driejaar-kryg is halfeeu-oud,

bloed wat gevloei het, word nie koud…

Ons pyn en sterwe gee verband

op alle oeste van dié land;

sy are goud en are graan,

blink diamante en uraan…

Wat stil geslaap het in die grond

het ons gelig met wond op wond

en nimmer word die stryd volstry

voordat my volk sy erfdeel kry…

Die Driejaar-kryg is halfeeu-oud,

bloed wat gevloei het, word nie koud.

II

OM *hierdie stad het dit begin,

in hierdie stad sal ons oorwin

sy binneplein en poorte vat…

Nog is ons wentelas en rat,

klein onderdeel in die masjien

wat vrug vir andervolk verdien,

nog is ons klerk en ambagsman

met enkeles wat breed beplan

en blinkbres in die linies slaan

wat kapitaalsterk teen ons staan…

Om hierdie stad het dit begin,

in hierdie stad sal ons oorwin

sy binneplein en poorte vat…

*Johannesburg

III

ONS het die poorte wyd gebloei

waardeur die handel vrugbaar vloei,

ons het die vlaktes oopgeslaan

waar mynstellasies rifdiep staan;

met Trekkerswee en Driejaar leed

het ons die erwe uitgemeet

waar winkelsentrums wolkhoog reik;

maar weinig van ons name pryk

op uithangborde, staan gegrif

in swaarvergulde bodeurskrif;

en word daar dividend verklaar

oor voorbladruimte in die “STAR”

blaai ons verby – soek volgens loon

na huurvertrekke om te woon.

IV

ONS steun te skamel op die hoop

om voetpad na kantoor te loop,

jaaruit, jaarin skofvas te swoeg

tot ons oplaas roetinemoeg

tot boedellose sterwe kom…

Depressiepikslaan het ons krom

en angsvas om één loon gerank

waarvoor ons God nog daagliks dank,

Ons stadsbestaan is vreesgebou

om krummels wat ons het te hou;

in dak en klere vir die kind

het ons die erfplaas t’ruggevind;

ons hoogste hartwens is voldoen

wanneer ons rus op pensioen…

So lê ons steeds nog wapens neer

in neerlaag wat onsself besweer.

V

EERS as ons droom in kapitaal

word bitter uit die hart gehaal;

nie links en lamsak sit en staak

maar spaar en spaargeld vrugbaar maak.

Die waterlande lê en wag,

geil binnegronde met die krag

van baie sakke op’n morg

vir dié wat durf het om te borg.

Voor aan met enkelskaar-kontrak,

uit stiggies stoot die sterker tak;

beleggings met oorleg beplant

sal veelvoud gerwe op die land

vir elke man wat hartdiep weet

hy trek klandisie uit die leed

van hierdie volk, wat trouverwond

trou soek in elke handelsbond.

VI

LAAT ons die kind se wordingskring

in ritme van die handel bring;

waar ons nog skraal in omset swoeg,

droom dat ons oudste drieskaar ploeg;

in koopklimaat van elke stad

hom kleinloot al laat wortel vat

opdat hy breed in Boerdurf stoel,

weer Trekkerdrang na ruimtes voel:

jong kalwers van ons kleinsaak ry

tot volspan van die maatskappy;

teen instoot van die buitewind

die aarde en die lug verbind

tot krabbers wat oor Afrika

klipbeitel-diep erfname dra.

VII

OOR vlaktes asfalt en beton

met handel as die langkanon

en kleinvuur van kleinkapitaal

moet ons krygskade agterhaal…

Met volksvertroue, volksvas koop

skiet ons die stad se blokhuis oop;

sterk langsaam aan tot skape tel

in klipkraal van die Boerkartel;

juk saam om nuwe grond te braak

in bougenootskap, bank en saak

en weet:

dat duim vir duim die Vierkleur hys

hoe meer die wakis winste wys.

STEMDAG

Elke hand wat kruisie maak

is hand wat aan die toekoms raak

STEMREG

STEMREG is gewetenspraak

waarmee ‘n volk sy eie maak,

uitbou en buig en rigtingreg

deur die jare van sy wording veg.

Elke hand wat kruisie maak

is hand wat aan die toekoms raak.

Stemkrag is gewetensteun

waarop die land se leiers leun

om in die uur wat krisis slaan

beslissingsterk gestaal te staan.

Elke hand wat kruisie maak

is hand wat aan die toekoms raak.

Stemdag is gewetenstond,

basuinroep in die volk se mond;

saamlaer van die nasiegees

tot één wit vlam – één wil tot wees.

Elke hand wat kruisie maak

is hand wat aan die toekoms raak.

STEMDAG I

IN drie-en-dertig pik geslaan

en al my jare krom gestaan,

maar stemdag is ek weer die man

wat skeer- en ploegseisoen beplan,

staan ek in eie oë sterk

soos elke baas vir wie ek werk,

is daar geen grootheer in die land

wat meer trek as my regterhand:

die enkel Trekkertroue kruis

klein baksteen in my volk se huis…

Depressiedruk het my onterf

tot huurbestaan op hierdie werf,

tot aljaar skouer buk en laai –

die kleinrat wat die grootrat draai;

maar stemdag is ek elke man

wat grootpad van my volk beplan,

op die bestemde Burgerplek

erfakkers vir my kinders trek.

STEMDAG II

VAT korrel met die skryfding, Broer,

vat raak, vat reg – dis weer die roer

wat loopvas in die regterhand

ons land ooplood tot Boerverband…

Elke man moet kolskoot skiet

want hierdie dag is dinamiet

en elke volksvrou Trekkertrou

haar laaiplek in die laer hou:

die groter impi’s van Dingaan

het uit die langgras opgestaan;

die lib’ralis lê linievas

dwars oor die witpad van ons ras;

keelgate wat verkanker is

skreeu hierdie land tot wildernis…

Vat korrel met die skryfding, Broer,

vat raak, vat reg – dis weer die roer

wat loopvas in die regterhand

ons land ooploot tot Boerverband.

STEM REPUBLIEK

STEM republiek – stem Godgerig,

stem hierdie land tot ewewig…

Geknakte vryheid laat ons bloed

ontstuimig deur die jare gloed;

ons stry om gister heel te maak,

ons môre sluimer onbewaak.

‘n Volk wat teer op bitterheid

is nog nie groot of roepingryp;

voorwaens wat wrokgebonde trek

kan nie die dieper geeskrag wek;

die liefde wat die eie ken

sal meer as teenhaat wording wen…

Stem republiek – stem Godgerig,

stem hierdie land tot ewewig;

ons stry om gister heel te maak,

ons môre sluimer onbewaak.

MARS VAN DIE REPUBLIKEINSE JEUG

ONS wat die land se toekoms klop,

wars van wurg in die buitestrop;

ons wat die smaad van gister erf,

sat van vreemd in die eie swerf;

ons is die drang wat daadkrag word,

ons is die gloed wat grense stort:

Breek die bande – sny die koord!

Dryf die tentwa dieper Noord!

Penkop-kommando’s ruk ons aan

en wie sal bres in ons linies slaan?

Strydom, Malan is koerskompas

wordingstrou deur die jare vas;

Kruger se oë peil ons Noord,

De Wet se hoefslag dreun die poort;

God van Vryheid – God van Lig

wees die Vlamwolk wat ons rig.

Eer aan die rigters van ons ras,

eer aan almal wat voor ons was;

hulle wat klein en kreupel rus

binne die volk se lydingskis,

hulle wat sterk en enkeld staan

rigtingreg soos die wawiel gaan:

Breek die bande – sny die koord!

Dryf die tentwa dieper Noord!

Ons wat die trots van gister erf,

sat van vreemd in die eie swerf;

ons wat die land se hartslag klop,

wars van wurg in die buitestrop;

ons is die drang wat daadkrag word,

ons is die golf wat grense stort:

God van Heelheid – God van Lig

wees die Vlamwolk wat ons rig.

TWEE GEDIGTE OPGEDRA AAN DIE SKIETKOMMANDO’S

Ons is die hoë lied van lood

wat deur die hartvlies telkaart stoot

GELOOFSLIED

ONS is kommando’s wat nie swerf

maar wagstaan om die volk se erf

en breek die donker onrus hier

dan laer ons weer Bloedrivier.

Ons is die loop wat korrel hou

oor skendbaarheid van kind en vrou;

kruitknal van hoop wat opstand brand

tot as wat wegwaai deur die land.

Ons visiere wat vertrou

dat God die linie om ons hou;

kolf van geloof wat skouervas

waak oor die vesting van ons ras.

Ons is die hoë lied van lood

wat deur die hartvlies telkaart stoot;

ons is die bulk van Afrika,

hings wat die dood se hoefslag dra.

Ons is kommando’s wat nie swerf

maar wagstaan om die volk se erf

en breek die donker onrus hier

dan laer ons weer Bloedrivier.

KOLF EN KORREL

MET kolf en korrel is die land

geruim tot blanke volksverband,

deur bloedswaar vakke van verdriet

van wildernis tot stad geskiet.

Met kolf en korrel is die wa

se Trekkerwiele Noord gedra;

Majoebadag en Bloedrivier

groei uit oor gleuf van die visier.

Die wordingsjare van ons volk

lê krisisswaar met kruit omwolk;

vir elke duimbreed van ons reg

is met geloof en lood geveg.

Van Riebeeck af tot na De Wet

steun ons op kleinvuur en gebed,

hoekstene wat die Boerfort bou

om in die Suide stand te hou…

In hierdie tyd wat donker sweer

gooi ons met kolf en korrel weer

teen kilte van koue uur

die volk se laaste binnemuur.

 

 

 

DIE ONDERWYSERS VAN MY VOLK

Die jare wat jul dien, word ryp

in elke kind wat meer begryp

GIETVORMS

GIETVORMS van ons jeug, ons vra

dat julle skouers breed moet dra;

jul bou met meer as staal of steen,

ons volkswees wentel om jul heen…

Aan julle is daar mag gegee

bó die wat wet of vonnis smee;

mag van liefde, mag van vrees,

mag oor die wording van die gees.

Bo die struktuur van been en bloed

staan jul gestaltes in die gloed

van ewigheid, wat om die mens

se innerlikste wese grens;

agter bewussyn van die brein

skemer die siel se teerder grein.

Wat julle word, word nooit meer heel,

wat julle sterk, staan stoer verseël

teen ruk van elke later wind

om rigting teen die son te vind…

Gietvorms van ons jeug, ons vra

dat julle harte deernis dra;

jul bou met meer as staal of steen,

ons volkwees wentel om jul heen.

EN AS JUL OUD IS…

DIE jare wat jul dien, word ryp

in elke kind wat meer begryp…

Agter die koue kennisgrens

tas hy na maatstaf in die mens:

die sekerheid wat vaders is

soek hy in jul gestaltenis,

die liefde wat die moeder dra

word daagliks onbewus gevra.

Jul elke denke, elke daad

strek hom ten goede of ten kwaad;

wat bot en bitter in jul broei

kan hom tot doringdissel groei,

wat julle groot en suiwer sê

word helder in sy hart gelê;

die jare wat jul dien, word ryp

in elke kind wat meer begryp.

En as jul oud is, oud en sterf

sal hoop wat jul gesaai het, swerf

en groei in die gedagtegrond

tot mirtes van ons môrestond.

MOEDERTAAL

Waak teen parallel, my volk,

waak teen die dun versteekte dolk

wat slagaar van jou wese kerf,

jou eiesoortigheid onterf

MOEDERTAAL

DIE vitrioel van gister vreet

my volk se môre ongereed,

deel van ons vrugbaarheid lê dood

gesterf in glas en donker brood…

Moet ons, wat minder moeders ken

as wat drie eeue wording wen

die kinders wat ons baar in nood

tweetalig met hul breek tot brood?

Die greep wat ons gestalte wurg

spierkrag verleen uit eie murg

om weer sy vleuels wyd te slaan

van kim tot kim heersvas te staan?

Die vitrioel van gister brand

ons rasgeregtig in dié land

om kinders wat ons vroue baar

volksvas in eie taal te laer,

teen elke spies van parallel

die sannas op visier te stel.

TWEE GOLFLENGTES

Die hartklop van ‘n volk vibreer

subtiel sy taal se trillingsfeer

WIE kindklein op twee tale voed

drink rasverdeeldheid in sy bloed;

vibrasies wat een taal omring

word beurtelings in hom gebring

en beurtelings in hom gebreek…

sy kern kring nooit kernheel,

lê op twee golflengtes verdeel;

in elke volksbewuste stond

staan hy in sy gemoed verwond;

simbool van die gesplete trou

wat hierdie Suidland breekbaar hou.

TAAL VAN DIE HEERSER

Hy wat die dood oor ander roep

erf self die skadu oor sy stoep.

HEERSVLEUELS het ons taal geslaan

om steiler teen die son te gaan;

heershoewe het ons woord getrap,

gepars, om helderder te tap;

heerswette het ons stem gebind

om deernisdieper klank te vind…

Nog stry ons in die eie land

stryd om die eie taal te stand,

nog krimp daar harte koud van haat

telkens wanneer ons volksvas praat;

maar agter skans van parallel

skuil vroeër heersers angsbeknel

dat spraak wat hul gestalte dra

polsslag verloor in Afrika…

Hy wat die dood oor ander vra

word self die donker ingedra.

DIE NUWE WOORD

Die hartslag van ‘n volk bepaal

Die lewensterkte van sy taal.

LAAT elke ras sy eie werf,

laat elke ras sy eie sterf…

Ons soek geen weerwraak of oorwin

want ieder einde is begin;

met ieder stam se sterwe kom

die nuwe woord se tyd in blom;

uit ieder dood se stiltes rank

die lewe tot verdiepte klank…

Laat elke ras sy eie sterf,

laat elke ras sy eie werf.

VLEUELS VAN DIE VOLK

WAAK oor jou vleuls, volk van my,

waak oor die woord wat jou bevry…

Dit wat nog donker in jou klop

stoot in die woord se polsing op,

dit wat nog sluimer in jou is

groei in die woord gestaltenis;

al wat jy is en nog sal word

lê kristal in die woord gestort.

En as jou tyd vir sterwe kom,

al wat jy is tot sterwe stom,

nimmer ‘n steen meer of beton

skaduwee anker teen die son,

gans jou gebeente en begrip

grys in die aarde stol tot klip,

sal tentwaens van die woord jou dra

oor hooglande van Afrika;

wat jy gepuur het uit verdriet,

in groot legendes en die lied

die geesgestalte van die Boer

tot vryheidsvlam van volke voer…

Waak oor jou vleuels, volk van my,

waak oor die woord wat jou bevry.

SKEPPINGSWETTE VAN APARTHEID

Die wetenskap se weegstem sê

hoe wyd die twee vibrasies lê

TWEE VIBRASIES

VOOR steenkool ryp tot diamant

stoot duisend eeue oor ‘n land,

die wetenskap se weegstem sê

*hoe wyd die twee vibrasies lê

Wie met die swartman één wil word

moet eers sy Westerwete stort,

terug deur die geskiedenis

hom losmaak uit sy erfenis.

Wie geesgelyk aan hom wil wees

moet buk en kruip deur hutte vrees

na bloedswaar eeue waar die bul

die hoogste horisonne vul,

rou muti uit die hart geruk

bo Bybel en gebed geluk;

sy denke en genie verseël

in ritme van die ritueel,

met knopswaar kieries en die lem

krag van sy stamverband beklem,

*Elke kleur in die spektrum pols sy eie vibrasie.

van binne bitter en onryp

verby die kraal na chaos gryp…

Voor die steenkool ryp tot diamant

stoot duisend eeue oor ‘n land,

die wetenskap se weegstem sê

hoe wyd die twee vibrasies lê.

HELDERHEID

BLY blank, my volk, bly blank in gees,

laat helderheid jou hartslag wees,

jou hooggebed by Bloedrivier

gee jou geloofsgestalte hier…

Dié wat om kleurgelykheid kreet

is hul wat nie die kringloop meet

van Wet wat deur biljoene jaar

bewussyn puur uit die barbaar,

oor wye wordingsvakke smart

die liefde anker die hart…

Die donker mens dra beeld van God

maar lê in die vertraagde bot

van blinde eeue vasgeboei

om tot gestaltereg te groei

in later vlaktes, weer en wind

as wat die Tentwa hier sal vind.

Nog is sy dink nie rigtingryp

om breë heerskappy te gryp,

nog lê sy Godsverlang geklier

aan kuile water en rivier;

Is hy die aardgebonde gees

wat moeisaam losbeur uit die vlees,

onmagtig om die lig te dra

wat stoot oor groter Afrika…

Bly blank, my volk, bly blank in gees,

laat helderheid jou hartslag wees,

jou hooggebed by Bloedrivier

gee jou geloofsgestalte hier.

SWART STEEN

HY bly die donker ondergrond

wat buig teen elke môrestond

tot stiltes van sy sterwe leer

dat liefde meer as bloed besweer…

Sy brein kan kennis registreer,

sy gees lê oewerloos gemeer

in duister waters van ‘n tyd

wat arm is aan menslikheid,

nog min van mededoë weet,

die bloed laat loop oor alle leed.

Hy is die swart geslote klip

van onvolwasse Godsbegrip

wat bros moet word in baie reën,

deur pyn van eeue son ontsteen

totdat die weekvlies om sy hart

wondbaar en oop lê vir die smart,

die wordingswette van verdriet

swart steen van sy bewussyn giet

tot flonkering van kristal

wat Lig weerspieël uit Sy heelal…

Nog bly hy donker ondergrond

wat buig teen elke môrestond

tot stiltes van sy sterwe leer

dat liefde meer as bloed besweer.

LIG OOR AFRIKA

DIE Suide uit – die Noorde in

is wydtes vir die volk oorwin…

Laat die verlede hoeksteen staan

waarop die toekoms steil kan gaan;

reik uit geloof wat gister dra

na witter lig oor Afrika.

‘n Ander dag as die visier

lê aan die kim vir ons wat hier

teen donker dink van die barbaar

die geeskrag van die Weste laer;

‘n dieper stem as politiek,

‘n voller vlag as republiek,

is in ons roeping inkristal,

Voortrekkers van Sy Groot Heelal:

ons moet Sy Hooglande verken

om rigting vir die volk te wen,

oor klowe angs en Drakensklip

kim breek na dieper Godsbegrip;

die dogma uit – die wete in

weer wydtes vir die mens oorwin…

Laat die verlede hoeksteen staan

waarop die toekoms steil kan gaan,

reik uit geloof wat gister dra

na witter Lig oor Afrika.

DIE LERAARS VAN MY VOLK

Die jare van ons wording gaan

langs spitse waar jul spore staan

I

HY wat die manna soet kan maak

is nog die Mag wat oor ons waak,

Hy wat die kwartels neer kon stort

die Krag wat aldag lig laat word…

Die algebra van wetenskap

laat water weer tot rots verstrak,

buig kanselruimte en die kerk

tot aardgebonde welsynswerk,

tot nugter grense waar die woord

te smal geword het vir die poort.

Met elke kernteorie

reik ons verby Getsémané;

krankes wat kleef aan mosterdsaad

word steen des aanstoots vir ons smaad;

rigsnoer van rede waai woestyn

waarin die hart se hoop verdwyn…

Hy wat manna soet kon maak

is nog die Mag wat oor ons waak,

Hy wat die kwartels neer kon stort

die Krag wat aldag lig laat word.

II

DIE ritueel van kelkies wyn

les nie die dors se binnepyn,

die silwer skaal met skyfies brood

breek nie die hart se hongersnood…

Ons wil die diepglans van Sy Wyn

om elke Nagmaalwoord voel skyn,

ons wil die Brood van Lewe hê

wat agter die formule lê;

bo aardse leed wat ons hier bloei

die hoogslag van die siel voel groei

en styg en tot bewussyn kom,

één met Sy heelheid, één met Hom:

tot elke hart die beker word

waarin Sy Gees in volheid stort…

Die ritueel van kelkies wyn

les nie die dors se binnepyn,

die silwer skaal met skyfies brood,

breek nie die hart se hongersnood.

III

HY het gesterf opdat Sy Lig

die lewe tot die Lewe rig…

Breek vir my volk se honger brood

wat meer as dogma is en dood:

die Liefde loop ‘n langer pad,

die Liefde is die milde vat

wat nie verseël word deur sensuur,

die Liefde weet, die Liefde puur.

Skink vir my volk se diepdors wyn

wat rein bo troebel woorddrif skyn:

die Liefde span ‘n wyer poort,

die Liefde dra die dieper woord,

die Liefde steun, die Liefde lei,

die Liefde bid, die Liefde bly…

Hy het herrys opdat Sy Lig

die lewe tot die Lewe rig.

IV

DIE Waarheid en die Wette lê

agter die woorde wat jul sê…

Jul moet weer oop en helder word

dat Hy Sy Lig tot klaarheid stort

binne die kruike van jul gees…

Jul moet weer straf en braambos wees,

soos Moses aan Sy Stem gebind

die vryweg vir ons voete vind;

die see kloof tussen God en volk,

uitstyg tot stiltes van Sy Wolk;

die hiërogliewe in die Klip

besield ontsyfer tot begrip

van hierdie eeu, van hierdie tyd

wat swanger word aan ewigheid…

Die Wette en die Waarheid lê

agter die woorde wat jul sê.

V

DIE jare van ons wording gaan

langs hange waar jul spore staan…

Voor ons die dieper Trekland wen,

die vrug van eie Kanaän ken,

moet julle wit word met Sy Woord,

moet julle vlam word, wig en poort;

diepklank van God wat deur ons klink,

kruikbeeld van God waaruit ons drink;

met wete van Sy Krag omgord

gestolde eeue tydloos stort

tot waar die Staf van Moses weer

die seegolf en die rots besweer.

Voor ons die dieper Trekland wen

moet jul opnuut Sy Stemklank ken…

Die jare van ons wording gaan

langs spitse waar jul spore staan.

DIE REPUBLIEK VAN DUISEND JAAR

In republiek wat ons verklaar

anker Sy droom van Duisend Jaar

I

WAT Israel was, sal my volk word,

sy lendene met God omgord…

Ons is gewond, maar oor die wond

vloei die gesalfde môrestond;

ons is gebuig, maar uit die smaad

vlam die gevlerkte daeraad.

Deernis-deurdrenk van weerloos ly,

deur smart tot wordingswil kasty,

puur uit ons pyn die roepingslig

waar wolkkolomme nasies rig…

Wat Israel was, sal my volk word,

sy lendene met God omgord.

II

IN republiek wat ons verklaar

anker Sy Droom van Duisend Jaar;

hier word Sy Raadsaal uitgebou

waar ons die Suide suiwer hou…

In Lig wat tot bewussyn kom

erf ons die rigterstaf van Hom,

word voorwaens in die Groter Trek

wat weer die Wysheid herontdek,

die binnelande van die gees

oopstel vir God-bewuste wees;

oor die seisoene en gety

die mens se vroeër mag verkry

toe Adem in gestalte was

en heel geloop het in die gras…

In republiek wat ons verklaar

anker Sy Droom van Duisend Jaar;

hier word Sy Raadsaal uitgebou

waar ons die Suide suiwer hou.

III

STYGWATERS van die diepsee stoot

die lewe opwaarts uit die dood;

bewussyn wat *Atlantis is

kry hier sy hoogherrysenis…

Die groot getye van Gods groei

laat gisters tot gestalte bloei

in hierdie hede, hierdie nou

wat stede in die Suide bou.

Ons trap die stof van Afrika

om stofontstyg Sy Vlam te dra;

wysheid-ontvanklik weer die woord

terug te erwe tot die Poort

wat duisend donker eeue t’rug

verseël is met die watervlug…

Stygwaters van die diepsee stoot

die lewe opwaarts uit die dood;

bewussyn wat Atlantis is

kry hier sy hoogherrysenis.

*Die verlore kontinent – deur verskeie skrywers

in verband gebring met die sondevloed.

IV

UIT waters wat weer onrus word

sal skoner see en aarde stort…

Ligwoord sal tot ons midde kom

wat trou en teken is van Hom;

Rigwoord wat wit en waarheidrein

die dou van Sy Gedagte skyn:

woord van Sy Droom tot wording baar

in vrederyk van Duisend Jaar;

terug na die seisoene tas

voordat die sondvloed water was;

die heelal weer tot heelheid grens

binne bewussyn van die mens;

Sy Beeld tot beeld in ons gesmee

die vleuels van gestalte gee…

Uit waters wat weer onrus word

sal skoner see en aarde stort.

V

IN hierdie groter tyd van God

sal Afrika weer Eden bot…

Wanneer ons ligwaartse verlang

gevleueld oor die aarde hang,

die liefde in ons hoër staan

as wat die haat se kringloop gaan,

word uit die sondeswaar gety

die nuwe wêreldryk bevry:

die periodieke paradys

wat helder tot bewussyn rys,

in eenheid tussen God en mens

smart van die sondeval oorgrens;

die Vrede wat op aarde was

opnuut herenig met die gras…

In hierdie groter tyd van God

sal Afrika weer Eden bot.

GESTALTE VAN MY VOLK

KLEIN windgerukte Westerloot

wat in die Suide stam kom stoot,

jy brei tot boom wat vrugte dra

oor breër grond as Afrika…

Wondjare van jou wording pyn

die dieper geelhout van jou grein,

boom wat deur lyding Kennis bot,

na hoër reënstreke van God

jou takke tot bewussyn strek;

boom wat weer ewewig verwek

in die seisoene van die hart;

uitkruin bo kringloop van die smart

waarmee die sondeval die mens

tot moeitevolle môres grens;

boom wat deur lyding t’ruggesnoei

die suiwer blom van Liefde bloei,

vier streke van die aarde bind

om volk’rebond in God te vind…

In later eeue, later tyd

sal jou gestalte wêreldwyd

in alle tale wortel vind,

legende groei van die bewind

van duisend jaar, wat eenmaal was

toe God verskyn het in die gras…

Klein windgerukte Westerloot

wat in die Suide stam kom stoot,

jy brei tot boom wat vrugte dra,

oor breër grond as Afrika.




Woorde is my asem en skryf my passie!!! Ek waardeer elke stukkie kritiek, verkieslik positief, maar kan die negatiewe ook hanteer. Dankie dat jy die tyd neem om na my werke te kyk en dit te beoordeel. Ek is n Boeremeisie in murg en been... mal oor die wye natuur van plaaslewe wat my omring Ek is getroud met die wonderlikste man (Willie). Ons is geseend met 3 pragtige dogters en 'n kleinseun en 3 kleindogters. My verhouding tot my Skepper loop baie diep en ek dank Hom elke dag vir al die voorregte en genade gawes wat ek so onverdiend ontvang... Loutering is deel van my lewe en ook daarvoor dank ek Hom daagliks want dit maak dat daar altyd groei in my lewe is...

Up
Top Ranked Users

[joinup_core_top_members columns=”1″ space=”no” max_members=”3″ behavior=”columns” columns_responsive=”predefined”]

Activity Feed