Arnold van Zyl

Lees meer oor Arnold van Zyl

MEI 2024 – OOP projek

3.U$S 20 000 sonder leerskoeisel

Die herfs skud sy laaste vergeelde blare van die huidige seisoen af. Die winter het vinnig by die agterdeur van die laaste paar mooi dae ingesluip. Die getal 13 bring vir baie mense net hartseer en juis moet dit die dertiende November wees wat vinniger swig onder die naderende nag se ysige sluier. Dit wek ʼn onheilspellende milieu met die grondpad wat kronkel-lê … deur yl geraamte bome na ʼn so te sê verlate nedersetting.

Die minute sluip ligvoets verby met ligte reënwolke wat vroeg-vroeg nader skuif uit die noordelike sfeer. Daar is ‘n geniepsige ysige wind wat rusteloos in die lug draal. Verlangs knerp ʼn voertuig oor ʼn stukkie nat gruispad. Skielik, uit die bloute … daardie knerpende wiele se geluid wat met ʼn slag tot stilstand kom. Reëlmatig knerp die gruis onder twee onseker voete wat al nader beweeg.

Hy skrik toe daar iewers ʼn selfoon lui. Sy gedagtes werk in ʼn versnelde tempo. Alles gaan net te vinnig na sy sin … die adrenalien pols al sneller deur die are … en die nag is nie meer so jonk, met vreesaanjaende voete wat na skuiling soek.

Ongestoord hang daar nou swaar mis tussen die kaal gestroopte takke wat stelselmatig druppels vorm, saam met die laaste druppels reën wat na benede val.

Twee dae later is daar by die verlate nedersetting, ʼn klop aan die klooster se swaar houtdeur. Hy wag geduldig dat iemand moet oopmaak. “Goeienaand, Priester Alo Robio.” Sy staan opsy en probeer oogkontak vermy, dat hy kan inkom en maak die deur toe.

“Goeienaand Suster.” Sy begelei hom na sy kamer … onderwyl sy hom oor baie dinge uitvra. Ontwykend antwoord hy slegs die aller nodigste.

Hier moes Alo hom weer opwerk tot ʼn hoër posisie tussen die ander priesters. Sy gewildheid het toegeneem en hy het al meer lof ontvang in die klooster en by die kerkgangers.

Deur die maande het Suster Beatrix en Alo al meer onder bespreking gekom. Die twee was gedurig in mekaar se geselskap. Niemand kon iets bewys dat die twee onverantwoordelik optree, ten opsigte van die klooster se reëls.

Vader Apio bemerk iets vreemds gedurende die laaste tyd in sy kerk … dan wonder hy of hy homself verbeel dat daar stilletjies van die kosbare items uit sy kerk en klooster verdwyn. Hy weet dat hy nie net sommer sy mense kan verdink nie. Die getroue bydraes van die gemeentelede het ook begin voete gekry oor die laaste jaar. Die polisie was al verskeie kere hier om die saak op te los. Keer op keer is daar g’n leidrade om op te volg nie met betrekking tot die vreemde gebeure in die klooster.

Maak nie saak waar vader Apio die geld wegsteek of bewaar nie … die vreemde voete wat die geld laat lyk of dit ook voete gekry het … bly ʼn misterie. Hy moes iets drasties doen omtrent hierdie saak, maar het geen idee waar om te begin nie.

 

Tydens die jaarlikse sangfees wat by die katedraal gehou word, speel vader Apio siek … want hy moes ʼn plan beraam.

Niemand het geweet watter tyd van die nag … dié geld voete kry om so stil-stil weg te sluip. Slaap is soms die grootste vyand as jy skelms wil vastrek.

ʼn Warboel tref die klooster … dis ligte wat aangaan … almal skarrel om te sien wat gebeur. Suster Beatrix lê uitgeklop op die vloer … nie so vêr van waar die geld vir die nag in veilige bewaring was, want die kerk was net nie meer veilig gewees vir die aardse materiële … sy is nou in bewaring en onder die oë van die gereg.

Vader Apio was geskok … en tog ook baie bly dat hulle nou die alias in die hande kon kry. Priester Alo Robio getuig dat hy haar op heterdaad betrap het. Vader Apio stap na sy slagyster wat hy gestel het. Die vlees was lankal nie meer gewillig om die vaak af te weer om die skelm vas te trek…

“Priester Alo Robio kom ek vertel jou iets wat jy nog in die lewe moet leer. Hoe graag hits die duiwel ʼn mens aan om misdaad te pleeg … en daardie selfde duiwel kla jou aan … dis baie interessant nè?”

“Waarvan praat jy … jy het geen bewyse nie, Vader Apio!”

“Jy sien Alo … ek glo jy het ʼn ander naam waaroor jy dalk minder skaam sal wees.

Die senuwees knaag aan die man sonder naam. “Wat bedoel jy hiermee!”

“Jy weet wat daardie nag gebeur het! Twee dae voordat jy hier opgedaag het. Die polisie het al die tyd op die verkeerde plekke gesoek. Soos ek al gesê het; die duiwel is slinks in sy eie planne en hoe sal ons dit verstaan.”

“Bog man! Jy wil my in iets sleep waarvan ek niks weet nie!”

“Dit kon so anders uitgedraai het as jy maar net priester Alo Robio gehelp het. Ons dog jy en Suster Beatrix knyp die kat lekker in die donkerte. Wat Suster Beatrix betref, sy het jou nie vertrou nie … sy en priester Alo was vyftien jaar gelede goeie vriende en daar het baie dinge intussen gebeur.”

“Ek het hierdie geheime kameras laat installeer. Jy was vernuftig genoeg om tot op hede U$S 200 000,00 sonder leerskoeisel te laat ontsnap uit bewaring, so ook jou ontsnapping uit die tronk kon jy nie langer verdoesel. Ongelukkig kon jy nie uit my briljante idee ontsnap om jou onskuld nog langer te bewaar.”

*

©Arnold

2 Mei 2024

Woorde 917

 

JUNIE 2024 – ONBEKENDE PROJEK

1.Daardie sleutelgat

Die Skot Alexander Graham Bell is op 3 Maart 1847 gebore. Alec se ma was doof en later sy vrou Elisha Gray ook. 1870 in Ontario Kanada, op die ouderdom van 23 het hy begin eksperimenteer met klank, en toestelle soos die harmoniese telegraaf om veelvuldige boodskappe oor draad te stuur. Die fonoutograaf om klank op te neem. Hy wou soveel as moontlik die wetenskap van klank bestudeer om dowe mense te help. By baie mense het Bell as die vader van dowe bekend gestaan.

In 1872 begin hy by Clarke School for the Deaf in Northapton vir dowes onderrig gee. Op 26 jarige ouderdom word hy professor in vokale fisiologie en elokusie, hoewel hy geen universiteitsgraad gehad het nie.

Bell wou die telegraaf verbeter wat alreeds 40 jaar bestaan het. In 1875 ontdek Bell dat klank ook deur ʼn telegraaf oorgedra kan word. Alexander het op 14 Februarie 1876 aansoek gedoen vir telefoon ontwerp patente. Bell se aansoek op papier is glo eerste ingedien, en die ink was skaars droog, toe daar meer as 600 regsgedinge teen Bell begin word. Vyf regsgedinge draai in die Amerikaanse hooggeregshof. Bel se patent is vyfde gelys terwyl Gray s’n 39ste gelys is. Op 10 Maart 1876 is daar vir die eerste keer ʼn telefoon gesprek gevoer tussen Bell en Thomas Watson.

Tussen 1877-1878 word die eerste telefoonlyn, met ʼn skakelbord, gebou. Drie jaar later is 49 000 telefone in gebruik. In 1885 word die reus AT&T gebore uit Bell en ander maatskappye.

Antonio Meucci ʼn Italiaanse immigrant het in 1871 ʼn voorbehoud (uitvinding) ingedien, maar het nie genoeg fondse gehad nie, eers op 11 Junie 2002 is sy werk vereer.

Bell het sy eie uitvindsel as steurend beskou in sy studeerkamer.

Daardie bekende skakelbord wat so mooi pryk as ʼn duursame meubelstuk, se ereplek is deesdae in museums te vinde.

Ek onthou daardie eerste dag, so vêr terug as 1978. Daardie nuwe ervaring, waarvan ek geen kennis gedra het nie, het soos ʼn berg voor my gelê. Die telefoniste het ook maar net gewonder oor my aanleg, om al daardie sleutels en kabels van die skakelbord onder die knie te kry. Eers verwonder ek my hoe al daardie kabels soos brons soldate in hul eie plek, in ʼn duursame hout kabinet, ingeryg staan.

“Is jy nog hier groentjie?” Dan sien ek hoe die kabel uit die sleutel getrek word en teruggly na sy eie plek hier reg voor my oë.

Ek is spraakloos oor hoe kalm sy daar op haar pos is. Dis net trieng-trieng en ʼn gelui in verskeie toonhoogtes … alles is net te vinnig vir my onervare oë. Ek probeer tel hoeveel kabels en sleutels daar is. So vinnig as wat ek kan tel verwissel daar al weer een kabel na ʼn ander sleutel. ‘Ag! Ek sal later weer probeer tel.’

“Jy moet onthou en nog maal onthou … hierdie sleutel is die Brigadier se sleutel en privaat hoor!” Daar is nie eers meer ʼn duidelike nommer om elke sleutel van die ander een te onderskei nie. Soos al die vorige operateurs sleutels gemis het, sal ek ook aandeel hê in die mis korreling na die sleutels op die paneel. My woordeskat is beperk tot my alledaagse gebruik, wat nog van al hierdie nuwe terme.

Sy staan op, strek van die lang ure se konsentreer en laat my voor die skakelbord stelling inneem. Twee oorfone word bo-oor my skedel gehaak, sodat my ore nou elke gesprek in my klapperdop laat indring. Daardie krom pyp met sy mikrofoon neem stelling in voor my mond. My hart wil uit ritme klop oor die nuwe ondervinding. ‘Ag! Hierdie ou se stem klink soos ʼn verwonde buffel s’n.’ “Kom groentjie … jy is hopeloos te stadig … laat jou mond en hande saamwerk.” Deur al die aarsel en mik … besef ek een ding: hierdie telefoniste se ore luister fyner as muis ore. ‘Wie sal nou daardie een wees wat soos ʼn kapokhaantjie so al om sy stem pronk?’

Ek sien hoe sy haar handsak vat en loop. Hier wag die sekondes nie vir jou. Per ongeluk maak ek die lyn oop … net om te hoor hoe die stem soos ʼn verwoede seekoei aan die anderkant van die lyn weerklink. ‘O, geduld, op geduld, aan die ander kant van die vervlakste sleutelgat is nog minder verdraagsaamheid.’

Met die koms van die eerste selfoon netwerk in 1993, begin ook die era waar landlyne al meer die nekslag toegedien word. Die selfone het by die dag al slimmer geword, met jou hele menswees wat ontbloot word tot in die fynste besonderhede; verslaaf en ʼn slaaf vir die moderne tegnologie.

*

©Arnold

8 Mei 2024 om 17:13

Woorde 775

November 2024 – OOP projek

1.net eenmalig

Jan-tuis-bly is nie altyd die perfekte heimat om opgewonde te raak om die lewe te ontdek. Soms wink daar ʼn gedagte so uit die bloute … na die dormante brein … Die Boeing 747 lig sy neus in laat-karmosyn se kwynende sfeer. Dis ʼn dodelike 14 ure se motoriese geraas in die ore, terwyl die lewe ononderbroke verby snel. Die dorre aarde is deurkruis met eeue se erosie, so ook my gemoed in hierdie stonde. Daar was g’n manier om my innerlik-teleurgestelde-battery te herlaai … net omdat my Nikon Coolpix P1000 se batterye skielik aan anoreksie begin lei het.

*

©Arnold.

21 Nov. 2024 om 11h56