
Lewe sonder grense.
Lien Meiring lê op haar rug in die sagte gras en kyk na die wolke wat lui oor die blou hemel trek. Die son se warm strale streel haar gesig terwyl sy die rustigheid van die oop veld om haar waarneem. Maar haar gedagtes is allesbehalwe rustig. Sy dink aan die verskriklike streng reëls wat in haar klein dorpie heers. Reëls oor wat sy mag dra, hoe sy moet optree, en selfs hoe sy moet droom.
Lien hoor haar ma se stem in haar kop wat Thomas Edison se woorde aanhaal. “Daar is geen reëls hier nie – ons probeer iets bereik.” Ironies hoe hierdie woorde haar altyd gevange laat voel, eerder as bevry.
Terwyl sy na die patrone in die wolke staar, begin haar verbeelding om weg te hardloop. Die wolke vorm figure en stories in haar gedagtes, soos dit as kind op die plaas ook gedoen het. Skape wat verander in fantastiese wesens met wolkriviere wat deur die hemel vloei. ’n Breë glimlag verskyn op haar gesig terwyl sy die wonder van haar eie verbeelding ervaar. Maar selfs hier voel sy die beperkinge van die dorpie se reëls.
Sononder begin stadig oor die landskap val, en sonder om dit te besef, sluimer Lien in. Haar oë val toe en sy dwaal weg na ’n wêreld waar die grense van werklikheid vervaag. In haar droom bevind sy haarself in ’n plek waar sy vry soos ’n voëltjie kan lewe, waar sy doen net wat sy wil en nie gebonde is aan die lang arm van reëls nie. Sy voel hoe die wind van vryheid deur haar hare waai, en vir die eerste keer in ’n lang tyd, voel sy werklik vry.
***
Lien stap deur die strate van ’n pragtige dorp wat sy nog nooit tevore gesien het nie. Die geboue is kleurvol en vrolik. Elke huis is uniek versier. Nie twee geboue lyk dieselfde nie. Elkeen is ’n uitdrukking van die inwoners se persoonlikheid. Bloekombome gooi sagte skadu’s oor die sypaadjies en die lug is gevul met die reuk van varsgebakte brood en blomme.
Sy loop verby ’n park waar kinders vrolik speel, hul gelag klink soos musiek in haar ore. Daar is beslis geen tekens van die streng reëls wat in haar tuisdorp heers nie. In plaas daarvan sien sy plakkate opgeplak op lamppale en mure, almal met die boodskap: “Hier bereik ons soveel meer sonder reëls.”
Die plakkate trek dadelik haar aandag. Hulle is helder en kleurvol, versier met beelde van mense wat hul drome uitleef. Sy sien ’n kunstenaar wat ’n muurskildery verf, ’n musikant wat op ’n straathoek staan en speel, en kinders wat met vreugde in ’n straat-orkes optree. Hierdie dorp, met sy leuse van geen reëls, straal ’n energie uit wat haar hart vinniger laat klop.
Sy volg die plakkate in die strate, haar oë wyd oop van verwondering. Elke hoek lewer iets nuuts en opwindend op. Daar is markte vol handgemaakte goedere tot klein straat kafees waar mense lag en gesels oor ’n koppie koffie. Die vryheid en kreatiwiteit van hierdie plek is so tasbaar, en dit voel vir haar asof sy droom.
Lien bereik ’n plein in die middel van die dorp. In die middel staan ’n groot standbeeld van ’n vrou wat haar hande omhoog hou, asof sy die hemel wil omhels. Aan die voet van die standbeeld is ’n gedenkplaat met die inskripsie: “Hier vier ons die vryheid van die gees en leef ons uit die krag van verbeelding.”
Terwyl sy nog so ingedagte na die standbeeld kyk, kom staan ’n vriendelike man langs haar. Hy glimlag en stel homself voor. “Hallo, ek is Thomas. Dis ’n indrukwekkende standbeeld, is dit nie?”
Lien kyk na hom, verras deur sy vriendelikheid. Vreemd genoeg lyk hy vir haar vaagweg bekend.
“Ja, dis baie mooi. Ek het nog nooit so ’n plek gesien nie. Alles hier lyk so vry en kreatief.”
Thomas knik en kyk ook na die standbeeld. “Dis presies hoekom ek hier bly. Hierdie dorp is gebou op die idee dat mense hul drome moet kan uitleef sonder beperkinge. Ons glo dat reëls dikwels meer skade as goed doen.”
Lien dink dadelik aan haar tuisdorp, Donkerhoek. Sy dink ook aan die streng reëls wat haar lewe daar beheer.
“In my dorp is daar soveel streng reëls. Ek kan nie eers my eie klere kies sonder om beoordeel te word nie.”
Thomas draai na haar toe en glimlag bemoedigend. “Dis hartseer om te hoor. Hier is dinge baie anders. Hier vier ons individualiteit en kreatiwiteit. Elke persoon het die reg om te wees wie hulle wil wees, sonder vrees vir oordeel of straf.”
“Dit klink soos ’n droom,” sê Lien sag. “Ek het altyd gedink dit sou onmoontlik wees om so ’n plek te vind.”
“Dis nie ’n droom nie,” sê Thomas met ’n glimlag. “Dit is ons werklikheid. Ons het geleer wanneer mense vry is om hul passie te volg, hulle meer bereik as wat hulle ooit kon onder streng reëls.
“Het jy al my woorde gehoor? ‘Daar is geen reëls hier nie – ons probeer iets bereik.’
Lien kyk verbaas na Thomas. “Ek het altyd gedink daardie woorde was ’n fout,” sê sy, haar stem vol verwondering. “Maar hier, in hierdie plek, lyk dit of dit werklik is.”
Thomas glimlag breër en sy oë glinster met ’n warmte wat haar hart aanraak. “Jy verstaan, Lien. Jy sien, ek is Thomas Edison. Hierdie dorpie is gebou op my droom om mense vryheid van reëls en beperkings te gee, sodat hulle hul volle potensiaal kan bereik.”
Lien se oë rek van verbasing. “Jy is Thomas Edison? Dié Thomas Edison?”
Sy sukkel om die realiteit van haar droom te begryp.
“Ja, en ek het hierdie dorpie help skep as ’n toevlugsoord vir mense soos jy wat vry wil wees om te dink, te droom en te skep,” antwoord hy. “Ek wil hê jy moet besef dat jy ook daardie vryheid kan hê, al voel dit soms onmoontlik.”
Lien voel ’n mengsel van opwinding en onsekerheid. “Maar hoe? Hoe kan ek hierdie vryheid na my tuisdorp bring?”
Thomas kyk haar diep in die oë en sê: “Dit begin met klein stappe, Lien. Dit begin met jou. Jy kan ’n voorbeeld wees van hoe vryheid en kreatiwiteit meer kan bereik as wat streng reëls ooit kan. Begin deur jou eie passie en drome uit te leef. Mense sal sien wat jy bereik en geïnspireer word om dieselfde te doen.”
Sy knik, voel ’n nuwe vasberadenheid in haar binneste opkom. “Ek verstaan. Ek moet die verandering wees wat ek graag sal wil sien.”
Thomas glimlag weer en plaas ’n hand op haar skouer. “Presies. En onthou, jy is nie alleen nie. Daar is ander soos jy wat net wag vir iemand om die eerste stap te neem.”
Die son begin stadig sak, en die dorpie lyk selfs meer betowerend in die gloed van die skemer. Lien voel ’n diep gevoel van vrede en doelgerigtheid wat sy lanklaas ervaar het.
Sy draai om en kyk Thomas diep in die oë. “Dankie, Thomas. Ek sal onthou wat jy gesê het en ek sal probeer om ’n verskil te maak.”
Met ’n bemoedigende knik, begin Thomas om weg te stap, maar nie voordat hy een laaste ding sê nie: “Moet nooit jou eie krag onderskat nie, Lien. Jy het die vermoë om groot dinge te bereik. Glo in jouself en die wêreld sal verander.”
Lien kyk hoe hy verdwyn in die skaduwees van die dorpie en voel ’n nuwe energie deur haar are stroom. Sy weet dat sy hierdie droom in haar hart sal dra en gebruik as die brandstof om verandering teweeg te bring in haar eie lewe en die lewens van die mense rondom haar.
***
Sy maak haar oë oop en vind haarself terug op die sagte gras van die plaas, met die son wat stadig sak aan die horison. Die droom was helder en lewendig, en sy voel ’n nuwe gevoel van vasberadenheid in haar. Lien weet dat sy die sleutel tot haar eie vryheid in haar hande het en sy is gereed om dit ten volle te benut.
©MarleneErasmus
10/07/2024
(1357 woorde)
1 Kommentaar
Maak 'n opvolg-bydrae
Jy moet aangemeld wees om 'n kommentaar te plaas.
Anze
Pragtig, dankie vir jou bydrae vir Julie 2024 – OOP projek