Fynste en Voete
Fynste en gedrog – (Brons)
Die sagte, deurdringende reën kom in vlae oor die Kalahari-duine en swiep strale water teen die rondawel se vensters vas. Hierdie wegbreek is broodnodig. Hier in die stilte sal ek die uitgewers se smoele stil skryf. Hier sal Kesia haar missie voltooi tussen die sleutels van my skootrekenaar en die wit bladsy op die skerm voor my…
Die klop aan die rondaweldeur ruk my byna van my stoel af … verdomp! Met meer geweld as wat nodig is, ruk ek die deur oop. “Ja?!” my bars enkelwoordgroet vee die fyn vroumens amper van haar voete af. Sy herwin haar ewewig verbasend vinnig. Haar gitswart hare is effens klam. Met ‘n ewe grimmige “Jou kos is gereed, Meneer,” draai sy op haar vellies om en drafstap in die fyn reën terug in haar spoor na die hoofgebou. Ek kan nie help om die slanke heupe in die noupassende jeans agterna te staar nie. Dan moet Kesia maar eers wag. Ek voel die honger in my maag roer. ‘n Man moet eet ook.
Die reën gee my kans om die eetsaal te bereik sonder om soos ‘n nat hoender te lyk; nie dat dit hoegenaamd saak maak nie. Ek is hier om te skryf. Die eetsaal is relatief stil. Dit is duidelik nie jag- of hengeltyd nie. Teen die mure hang gemsbok-, springbok-, blouwildebees-, swartwildebees- en koedoe-trofeë. Ek stap na ‘n tafeltjie teen die venster en strek my lang bene met die nommer twaalfs behaaglik in die paadjie uit.
Die volgende oomblik is dit net porseleinskerwe, rys en afval waar jy kyk. Fynste het jou waarlik waar my van agter af kom bekruip met die kos! Ek spring orent en probeer Fynste ophelp. Haar bloedrooi wange en die hoekige terugtrek van haar skouertjies laat ‘n glimlag aan my mondhoeke pluk. Ek probeer die proes-lag onderdruk, maar slaag nie daarin nie. Duidelik dra dit nie Fynste se goedkeuring weg nie.
Sy ruk haar elmboog los, waar my hand gewillig probeer hulp verleen het. “Sit asseblief met jou voete onder die tafel, Meneer. Ek reël gou vir ‘n mop en ‘n nuwe bord kos,” Fynste se stem is ysig. Kon die verdomde kind nie kyk waar sy loop nie? Die opruim word sonder ‘n bohaai gedoen en binne oomblikke staan ‘n nuwe bord stomende kos voor my. Fynste se kleur is terug na normaal.
Die middagete verloop sonder verdere voorvalle.
Ek besluit om ‘n bietjie te gaan verken voordat ek teruggaan rondawel toe om my skryfwerk voort te sit. Die bewolkte weer maak dit draaglik om op hierdie Februarie-dag buite te wees.
Langs die eetsaal is ‘n braai-lapa. Ek volg die kronkelpaadjie wat aan die anderkant van die lapa, duine se kant toe loop. “As jy nie nóú start nie, steek ek jou sweerlik brand! Hoor jy, Gedrog?” dis Fynste se stem. Agter ‘n paar kameeldorings sien ek die kothuis en die Jeep genaamd Gedrog.
Ek stap nader en wou net teen die Jeep se deur klop, toe die einste deur met mening oopgegooi word en my van my voete af slaan. Ek land met ‘n hik op my agsterstewe. Die twee oniks oë pleit om vergifnis. Ek staan op en stof my af. “Maak oop die enjinkap,” brom ek voordat sy nog ‘n verskoning kan aanbied. “Ek sal regkom, dankie, ek ken Gedrog se nukke,” probeer sy walgooi.
Ek gaan trek die knip en maak die enjinkap oop. Liewe genugtig! Gedrog het beslis beter dae geken. Die battery-pole kort beslis ‘n skoonmaak. Ek tel ‘n kwartsagtige klip op en tik-tik liggies teen die pole. “Probeer gou weer, Fynste?” glip die naam saam met die bevel uit. Die Jeep se aansluiter word geswaai en sonder enige protes, is die enjin aan die loop. “Dankie, Voete!” kom dit van Fynste en voor ek behoorlik tot verhaal kan kom, verdwyn sy en Gedrog oor die duin.
Terug in die rondawel wag Kesia vir my… Ek verdiep my in die spanningsverhaal en die ure glip ongesiens verby tussen woorde, paragrawe en bladsye.
Die gedreun van ‘n “siek” ryding ruk my terug na die werklikheid. Die enjin klink behoorlik na ‘n helikopter.
Magtig!
Kesia word weer onderbreek deur Fynste. Waar ek van agter die skootrekenaar deur die venster kyk, sien ek hoe die Jeep in ‘n rookwolk tot stilstand ruk, reg voor my rondawel. Fynste spring parmantig uit en skop met mening teen die regtervoorwiel.
“Gedrog, jy laat my in die steek! Hoe kry ek nou al die kruideniersware by die kombuis? Petrus!” roep sy na haar kombuishulp. Ek staan op en stap nader. Kesia moet maar eers wag.
“Probleme?” vra ek.
“My naam is Klaradyn,” sê Fynste “en ja, Gedrog het 80km buite Upington begin met sy gehoes, maar ek kan julle nie honger laat gaan slaap nie en het toe maar deurgedruk om op die plaas te kom. Ek dink hy het nou finaal die gees gegee.”
Die reën sif weer sag neer en skielik is daar geen teken van snipperigheid nie. Ek kan sweer daar het ‘n traan oor die reën-nat wang geglip.
“Kom, ek help dra,” bied ek aan.
Sy kyk op en knik inskiklik. Blikemmer, dis nou ‘n geneuk, die meisiekind is besig om onder my vel in te kruip. Ons dra die pakkies kombuis toe.
“Dankie, meneer Schmidt,” sê Klaradyn toe ek omdraai om terug te stap rondawel toe.
“Deon, noem my Deon, asseblief?” ek wag nie vir ‘n antwoord nie. Daar is nog ‘n paar hoofstukke wat wag om geskryf te word.
Die alarm wat aandete aankondig maak my bewus van my eie stram skouers. Ek staan op en rek behaaglik uit.
Na ‘n vinnige stort, draf ek die paar meter na die eetsaal. By my tafeltjie gekom, kry ek ‘n nota: “Dankie vir die hulp vanmiddag, ek skep vir jou ‘n ekstra porsie malvapoeding in. K.” Die res van die aand word ek deur Petrus bedien. Ek betrap myself dat ek gedurende die ete op die uitkyk bly na Klaradyn. Tevergeefs.
Terug in die rondawel pak ek die laaste hoofstuk van “Kesia en die bruin koevert” met nuwe ywer aan.
Koffie, dis wat ek nou nodig het, Kesia se geheim is opgelos. Die liefde het oorwin. My uitgewers sal my vir ‘n wyle met rus laat. Ek klap die skootrekenaar toe nadat ek die dokument gestoor het.
Die briesie buite is koel, ek trek ‘n windjekker aan. Dis net na tienuur, die wolke het plek gemaak vir ‘n melkwegvertoning … die Kalahari is stil-dankbaar. My voete vind vanself die kronkelpaadjie oor die duin.
Ek wonder of Klaradyn nog wakker is?
© Retha van Deventer
1 Kommentaar
Maak 'n opvolg-bydrae
Jy moet aangemeld wees om 'n kommentaar te plaas.
Anze
Pragtig, dankie vir jou bydrae vir Julie 2024 – OOP projek