ballade van afgode

uitgekerfde boomstompe
verweerde klip stapels
berge bome en riviere

oermense en barbare
aanbid steeds afgode
diep gewortelde kwaad

stryd tussen twee wêrelde
donker wêreld en ligte wêreld
onoorbrugbare verskille

vreesaanjaende self aanbidding
barbaarse uitbarstings
onversoenbare oortuigings

in eeue was dit nooit oorbrug
nuwe wêreld wil dit negeer
almal onder een afgod regeer

kleure word gebruik in geveg
gemeng en in bloed gedoop
reënboog humanistiese gereg

bitter alleen staan die enkeling
sing verlore klanke van pyn
bloed en water gebore hemeling

geoffer en verbrand aan kruise
van alle menslikheid ontneem
verkrag en vermoor tot vandag

kinders sonder ouers gelaat
gesinne verbrokkel in haat
morele standaarde vervliet

simpatie verdun in empatie
ander se leed liefs vergeet
moed verlore minderheid

dae en jare sal kom en gaan
terwyl bloed uit die rots tap
wegspoel tot in vergete see

uitroep van wanneer dan tog
verander in knie-buigende sug
maar net nog hierdie dag leef

geen ooreenkoms ooit gehou
geen eed ooit nagekom nie
geen verwagting meer oor nie

hulpelose, reddelose opdrifsels
met blink geverfde muur en dak
aanbid nog steeds hul eie twak

eeue se profetiese woorde
val telkens op dowe ore
die Woord word uitgegiet

nader, nader aan die einde
korter, korter hul gebede
dowwer, swarter hul afgode

trane loop vermeng met bloed
van onskuldiges wat moet boet
vir volke se barbaarse afgodery

dan breek die hemelruim oop
die leërskare met wit vaandel
verskyn met dawerende basuin

al wat afgod-aanbidder kruip
diep in naaste donker grot
geween en knersende tande

die sens word ingesteek
bloed spat en stroom
einde van afgod se droom

©Teárlach