Die duif en die doop
(silwer)
Die duif stryk neer.
Sy fladderstrompel, maak haar vere glad.
‘n Tikkie purper glim.
Haar krop vol akoestiek,
haar kop wat wieg soos konings in prosessie,
trap sy rond
van sekerheid –
was sy op my dak,
of ‘n gladde beeld van klip,
sou haar kloutjies hoorbaar klik
en gly,
maar ek hoor net gedempte skares staar na
daardie duif –
‘n vlag
op die Man van rots se kop.
Die Jordaanwater drup.
Wolkloos donder die hemel.
©Marieta McGrath
2 Kommentare
-
Christa D
Wat 'n pragtige gedig
Maak 'n opvolg-bydrae
Jy moet aangemeld wees om 'n kommentaar te plaas.
Anze
Pragtig, baie dankie vir jou bydrae tot die Julie 2019 projek