Die Mistige Waarskuwing.

Die dag het uiteindelik aangebreek! Die son het soos warm goud oor die horison opgekom terwyl ek in my motor klim. Ek het maande aan hierdie welverdiende vakansie beplan en kan byna nie glo dat ek op pad is na die rustige dorpie, Aurora nie. Die dorp is die tuiste van ‘n klein, ongerepte gemeenskap aan die voet van die Piketberge. Ek dink aan die pragtige Nederduits Gereformeerde Kerk met die groot kloktoring wat kerkdienste aankondig.

Alles verloop volgens beplanning. Ek gaan deur my musieklys en kies liedjies wat by my vrolike bui pas.

Namiddag kom ek by die kothuis aan. Dit is ‘n klein, intieme plek wat ingerig is vir een persoon. Ek staan op die dek en kyk uit oor die vallei. Die ligte bries speel met my hare en ek voel hoe ek vrylik kan asemhaal.

Mari het haar tas uitgepak en vir haar ‘n glasie wyn geskink om op die dek te gaan sit om die pragtige sonsondergang te aanskou. Haar vakansie het begin en sy voel so ontspanne.

Sy het vroeg ingekruip met ‘n storieboek, maar toe die boek vir die tweede keer uit haar hande val het sy die lig afgeskakel en dadelik aan die slaap geraak.

Die volgende oggend skrik Mari wakker met ‘n vreemde, ongemaklike gevoel. Daar lê miswolke en ‘n onheilspellende stilte het haar kothuis omring. Sy maak vir haar koffie en gaan sit buite, maar voel vreemd onrustig.

Sy wip soos sy skrif toe haar selfoon begin lui.

“Hallo?”

‘n Growwe stem kom oor die foon: “Jy moet maak dat jy wegkom! NOU! Jy is in groot gevaar.”

Mari skrik en kyk bang om haar rond. Die mistigheid belemmer haar sig en sy kan amper niks sien nie.

“Wie is dit?”

“Dit maak nie saak nie. Gaan nou terug! Jou vakansie is verby,” het die vreemde rasperstem geantwoord en die oproep skielik beëindig.

Mari spring op en bondel haar goed in die tas, gooi dit in haar motor en skakel die motor aan.  Sy jaag hopeloos te vinnig deur die digte mis, haar hart kloppend in haar keel. Sy het nie geweet wat presies aan die gang was nie, maar kon die gevoel van gevaar nie afskud nie.

Toe sy Aurora binnery, stop sy by die kafee en vertel die eienaar van die vreemde oproep.

Hy raak bleek en kyk haar aan. “Daai kothuis,” het hy gesê, “het ‘n vreeslike geskiedenis! ‘n Vrou is paar jaar gelede daar dood aangetref, vermoor. Almal sê dat sy daar rondloop. Mense wat dit waag om daar tuis te gaan, kry vreemde oproepe en word gedreig.”

Mari skud haar skouers asof sy die koue rillings wil afskud. “Dankie, maar ek gaan huis toe!”

Met haar hart wat steeds klop in haar keel, het Mari die dorpie Aurora agtergelaat en teruggekeer na die gewoel van die stad. Die mistigheid van daardie oggend bly nog steeds in haar gedagtes vasgevang, en die vreemde oproep sal vir ewig ‘n raaisel bly. Maar sy sal nooit die gevoel van vryheid en rus vergeet wat sy op daardie dek ervaar het nie. Haar kort vakansie in die geheimsinnige kothuisie van Aurora mag haar baie ontstel het, maar dit het ‘n onuitwisbare indruk op haar gemaak. Sy het ‘n stukkie vrede in daardie oomblikke van stilte gevind, en vir ‘n kort rukkie, was sy weg van die alledaagse lewe, aan die voet van die Piketberge, waar haar siel kon asemhaal. En met daardie herinnering in haar hart, keer sy terug na haar alledaagse bestaan, ‘n glimlag van geheimsinnige avontuur op haar lippe en ‘n vreemde verhaal om te vertel.

Dit was die kortste vakansie want die noodlot het dit so bepaal.

Sy besef haar vakansie was baie korter as wat sy beplan het, maar sy sal dit gewis nooit vergeet nie.

©Marlene Erasmus

(634 woorde)

Rapporteer inhoud

• Issue: *
  Kopiereg inbreuk vuil taal Ongeldige Inhoud
• Your Name: *
  
• Your Email: *
  

• Details: *
  

Handig verslag