Kerkhof Kaskenades

Jan van Kerker,
was ‘n harde werker,
vir die eerste vyf dae van die week
het jy sonder rus geswoeg en gesweet

Maar as hy tjaila op Vrydag,
onthou Vrydag is paydag,
ken Jan se voete een pad
en dis na die dorp se watergat.

Dan begin die man flink
sy loon wegdrink,
en kuier en praat
tot Vrydagaand laat.

Soos die voggies vrylik vloei
begin sy leeuemoed wegbloei
want hy moet sy weg deur die kerkhof baan
vanaand as hy huis toe gaan.

Jan se vrou se hart was seer
want aan Jan was geen salf te smeer,
dit het haar absoluut niks gebaat
om oor sy drinkery met hom te praat.

Sy is later so desperaat
sy gaan vra sy vriende na raad
en hulle beraam ‘n goeie plan
om haar te help met hul vriend Jan.

So gaan wag hul tussen grafte
onder wit lakens, dik van lagte,
vir Jan om huiswaarts te keer
want ‘n les gaan hul hom leer.

Jan het tot laat gesit en kater
hy was vol lawaai water
toe hy die kerkhof se hek ingaan
daardie aand met die sekel maan.

Jan loop met wankelbene
toe uitspring agter die grafstene
spoke wat vir Jan begin vermaan –
‘sweer jy los die drank en ons laat jou gaan’.

Jan staan versteen van skrik
sal ek hardloop, het hy gewik
maar besef daar is geen kans
terwyl die spoke nader dans.

Moet nooit ‘n bang ou onderskat
Jan se hande het klippe raak gevat,
‘n bang mens gooi ook nie mis
het sy vriende gou gewis.

Sy vriende moes die aftog geblaas
Jan was baas van die kerkhofplaas
terwyl hy klippe gooi na die skimme
skree hy ‘gate toe julle bliksimme’

– ware storie, name verander

Rapporteer inhoud

• Issue: *
  Kopiereg inbreuk vuil taal Ongeldige Inhoud
• Your Name: *
  
• Your Email: *
  

• Details: *
  

Handig verslag