Liesbet ontsnap

(1038 Woorde)

Ek’s nie seker of ek geslaap het of wat nie. Ek het net bewus geword. Ek het bewus geword van die styfheid in my hele lyf. Asof ek gister gehardloop het en daar te veel van my spiere verwag was. Ek het my oë oopgemaak, maar alles was steeds stikdonker. Nie donker soos die nag nie. Donkerder as dit. Swart, maar ‘n swarter skakering van swart. ‘n Donker wat nie gesien of gehoor kan word nie Jy kan dit egter voel asof dit ‘n fisiese vorm het en oor om en in jou vloei. ‘n Koudheid. Daardie donker wat agter die sterre lê en onder heuwels; wat leë gate vul. Die donker wat eerste hier was en laaste sal wees.

Ek het met moeite probeer regop sit. Ek was moeg gelê. Asof ek te lank stil gelê het. Eers was dit asof my brein nie vas was aan my lyf nie. Asof die opdragte aan stywe beendere in die niet verdwyn het. Toe ek uiteindelik aan die res van my lyf die konsep van beweging verduidelik het, en regop beur, toe word my poging gestuit deur iets reg bo my kop. Ek het stil gelê en my milieu probeer inneem. My hande het versigtig op ‘n ontdekkingstog gegaan. Ek was in ‘n baie klein spasie. Net groot genoeg dat ek daarin kon pas. Maar die tekstuur was sag, soos watte. Asof iemand bang was ek kry seer en my hier gesit het om my te beskerm.
Hier.
Hier?

Asof daar kerse oral in my verstand aangesteek word, het verskillende gedagtes hulself aangekondig.
“Waar was ek?”
“Hoe het ek daar gekom?”
“Hoekom was ek daar?”
“Hoe lank was ek al daar?”

Stilte.

“Wie was ek?”
Elizabeth. Elizabeth Notnagel. Liesbet. My ma het my my Liesbet genoem.
Ek het die lig probeer aanwaai na die donker dele van my geheue om die vraende gedagtes te probeer stilmaak. Die probleem met kerslig is dat dit skaduwees gooi. Dit het donker gebly.
Snaaks genoeg was daar ‘n kalmte in my. Ander mense sou dalk histeries word in so ‘n situasie. Maar nie eers die klop van angsbevange hart het die stilte van my sel gebreek nie. Is dit waar ek gaan doodgaan? Is dit waar ek die laaste oomblikke van my lewe gaan spandeer? Ek is nie bang vir die dood nie. Ek sou dalk ten minste net bietjie meer inligting oor my dood wou gehad het…

Die kerslig in die gange van my denke het geflikker asof ‘n vars bries daaroor gewaai het.
“Wat is die dood?”
Gedagtes het weer begin praat – so al asof hulle die antwoord geken het. Maak jou oë toe, laat alles gaan. Luister na die stilte. Jy sal onthou wat jy vergeet het.
Wat?
Jy word nooit regtig gebore nie en sal nooit regtig sterf nie. Dit het niks te doen met die denkbeeldige idee van ‘n eie self, ander mense, die hele heelal met alles daarin nie: self is slegs ‘n idee, ‘n sterflike idee. Dit wat was en is en gaan wees is alles een. ‘n Droom wat verby is – waaruit jy wakker word. Daar is niks om voor bang te wees nie en niks om oor bly te wees nie. As ek nou sterf gaan ek net weer deel word van dit wat ek reeds deel is. Net in ‘n ander vorm, maar sal altyd bly voortbestaan.
Ek het gefrons. Was dit my eie gedagtes? Treine van opdragte het weer my verstand verlaat en uiteindelik by die eindbestemming van my mond uitgekom. Soort van. Die opdrag was “Roep om hulp”. Maar al wat gebeur het was ‘n droë roggel geluid wat uit die dieptes van my keel gekom het. Droë.

Droog.

Ek het besef hoef droog my mond was. En honger. So honger.
My vingers het my gevangenis weer begin ondersoek, en ‘n skeurtjie in die hoek ontdek. Koorsagtig het vingers begin trek aan die materiaal. Dit het verbasend maklik gedisintegreer tot ek weer gestuit is deur ‘n harde oppervlak.

Hout.

Moedeloos het ‘n klank weer my uit my keel ontsnap. Dit was nie “help” nie.
Ek het my hande gedwing om weer te probeer. Stadig maar seker het die hout, splinter vir splinter, onder my krappende vingers begin ingee. Ten koste van ‘n vingernael of tien. Uiteindelik kon ek die anderkant van die houtmuur kry.

Grond.
Grond?

‘n Gedagte het van een skaduwee na ‘n ander gehardloop. Die gedagte het iets belangrik gehad om te sê, maar was te skaam om te praat.
Minute, ure (,dae?) het ek gegrawe, gerus, baklei. Ek móés ontsnap. Anders. Anders sou daardie klein spasie sweerlik my graf wees.

Uiteindelik.

Uiteindelik was daar nie meer weerstand onder my vingers nie. Vryheid. Ek kon die koue wind deur my vingers voel. Emansipasie. Daar was ‘n klammigheid onder my vel. Dou? Boodskappe, opdragte, ongekende krag is na my vingers, hande, arms – elke spier in my lyf gestuur tot my liggaam vry en onbeperk uit die gat in die grond beur en vir ‘n oomblik die sensasie van ongebondenheid kon waardeer. Alhoewel dit nag was, was dit steeds beter as die eindelose donker van my gevangenis. Ek het opgestaan en net ‘n rigting begin stap. Die maan se lig was helder genoeg om daardie een gedagte in die skadu’s uiteindelik te verlig. Dit het egter nie die honger gekeer nie. Ek móés eet.

**

Daniël was nou al 30 jaar die opsigter hier. Hy was vir niks bang nie. In die 30 jaar het hy nog nooit in die begraafplaas vir sy lewe gevrees nie. Hy kon nie dieselfde sê van daar buite waar die lewende mense hulle gang gegaan het nie…
Sy selfoon se flitslig het heen en weer oor die grafte gespring soos ‘n speelse kind wat te veel energie gehad het. Die lig het egter tot ‘n skielike stilstand gekom op ‘n hopie vars grond op een van die grafte. Daniël het onseker nader gestap, terwyl hy die selfoon se liggie om hom gestuur het, opsoek na antwoorde of moontlike gevaar. Hy het gaan staan voor die gat in die grond en verward die grafsteen verlig.

Elizabeth ‘Liesbet’ Notnagel
5 Junie 1999 – 23 Julie 2016

In die donker was daar ‘n stem. Of ‘n roggel.

Rapporteer inhoud

• Issue: *
  Kopiereg inbreuk vuil taal Ongeldige Inhoud
• Your Name: *
  
• Your Email: *
  

• Details: *
  

Handig verslag