swaar woorde

 

“ek hoor ‘n gil en skielik is dit stil”

 

uit die diepste voue van my denke

kom daar die weerstandige emosie

die uiting van my onvermoë om te sê

 

myself is ‘n lyn van aanvanklik skewe gedagtes

latere ikonifiserende invloede lei tot vrye uitsprake

manifesterende verse wat lukraak leestekens vermy

prente en beelde van my skewe dialektiese taal

 

ritmiese konteks van my patalogiese argief

personifiseer in gedagtes en drome wat skud

soos sade uit hul doppe skud my siel die woorde

wat dikwels net verdroog en virewig daar bly lê

soms land die strofes in ontkiewende staat

 

meestal blankoverse soos grys komberse

waar rym, alliterasie en taalstatus min beteken

sou selfskrywes met talentvolle betekenisse wedywer

sal beskrywende teks so wyd verskil van die bekende

dat logika verander in haikubegrippe sonder vorm

nasorgwaardige konteks vervloei in taalkombers

 

in digter se soeke na prosodie, alliterasie, assonansie

konsonansie, dissonansie en ander genotvolle elemente

vervaal die boodskap vanuit sy gees en word vlees

 

Ó Tearlach.