Die lampman is dood
(Goud)
hy
wat in stilte sy werk verrig
terwyl niemand daarvan weet nie,
hy
wat die lampe moet aansteek,
die paraffienlampe
moet laat brand
kyk hoe stil lê sy hand
langs sy roerlose liggaam
op die klippe en die sand
hy
wat die lig moes bring,
wat die lampe vir ons voete
op ons paaie moes laat skyn
hý lê nou droomverlore
oor die spore (die ysterspore)
van ‘n trein
*
en wie sal dit vir die vrou vertel –
die vrou met die kind op haar skoot;
wie is sterk genoeg van gees,
wie sal die nagtelike boodskapper wees:
“jammer mevrou, maar die lampman,
jóú lampman … is dood”
© Carma Shaw
2014
* ’n Gedig oor die stoomtreinera
Viooltjie
Ek skryf grotendeels gedigte vir ontspanning. Ek skryf graag oor die natuur, mense en hul stories en plekke wat ek besoek het. Ek doen dikwels 'n bietjie navorsing oor 'n onderwerp voor ek skryf, want ek geniet dit om te leer. Ek hoop altyd om darem 'n emosie of twee wakker te maak met dit wat te sê het, en dat julle lekker saam sal lees :-)
1 Kommentaar
Maak 'n opvolg-bydrae
Jy moet aangemeld wees om 'n kommentaar te plaas.
Anze
Pragtig, baie dankie vir jou bydrae tot die Januarie 2020 projek