eenvoud

 

wit skuim borrel oor my voete

winterkoue water neem gou gevoel weg

verblou en verrimpel staan dit nou

skoon verleë op geel sand

 

gister en vandag kom nie saam

geen ontmoetings punt in gemeen

slegs die onmiddelike verlede

wat indruk maak op my lede

 

gister se vriende verdwyn

slegs kennisse bly nou nog oor

gesigte, glimlagte wat vloei

oor my bewustheid

 

in eenvoud van gedagtes

verdwyn gister se deinende golwe

oor die horison van vergetelheid

word my gedagtes hergebore

 

môre raak ook onbelangrik

wat nou gebeur, is wat nog tel

netnou is dit weer weg

wie is jy nou weer

 

Ó Tearlach.