Helix

Helix

1. Here, vanoggend, toe die son
   skoon bronstig in my hart ontplof
   ek my hande oor my oë vryf
   en ek die fyn geur van viooltjies
   op my lippe proe oopbars
   toé Here, het ek opeens weer besef
   die skepping reis ewig in U hart
   en vreugdevol is ek, passasier
   tussen ál die konstilasies
   nebulas – uiteindelik terug
   via Helix – U oog
   deur die swartgat, reis ons pynloos
   en vóél ek die naelstring wéér
   my wese diép aan U siel vasknoop
   geluidloos dié geboorte
   terug in die kanaal van U skeppingsbesluit
   deúr die diepste oseane
   geen besluit in die planne ooit ‘n fout
   ook hier, in my eensame Getsémane,
   tussen rots en olyfbome
   waar húlle slaap
   staar ek op, buitentoe, boontoe
   na waar U ligte verblydend skyn
   en is oók my gebed – hoe moeilik ookal
   dat U roeping mýne is
   en hoor ek die oratorium
   wyd in engelstemme
   deur my roep, in volle klankbane
   wat vér reik, die melkweg
   álles omring en soos die reënboog
   potte goue beloftes óm my skink
   en vannag, wanneer die sekelmaan
   kom lepellê, tussen my hart en kop
   die newels van vrees weer wil kom
   dan onthou ek weer die wierook
   diep in U hart
   waar die mirre my siel diep salf
   die goud van U aanraking
   my ság bly smelt
   uit die harde rots
   van pyn en vrees
   en ek suiwer, kálm,
   stil word, vrede aanvaar
   weer en wéér geskep word
   uit die pyn aan U kruis
   die rus in die klipgraf van mý menswees
   die stille kennis dat ook vir mý
   U reddend steéds die heelal bly skep