’n Bietjie Buitelug.

’n Bietjie Buitelug

Carmen het die piekniekmandjie oopgemaak en haar vingers liggies oor die linnekombers laat gly. Die oggendlug was skielik kouer as wat sy verwag het; ’n ligte rilling het oor haar arms getrek, maar sy het stilgebly, asof sy die dag se belofte in haar siel wou bewaar. Dit was nie sommer ’n gewone piekniek nie. Sy het dit al vir maande beplan, ’n klein beeld van herinneringe en liefde, ’n manier om haar ma te eer in die sagte geur van wortelkoek met roomkaasversiersel wat nog vars en soet was, presies soos Ma dit gemaak het.

“Gerrit,” het sy gesê toe haar man, gesig bruin deur jare se harde werk by die spoorlyn, die agterdeur van die bakkie toegeslaan het, “hou net die koek regop, asseblief. Dit is nie sommer net ’n koek nie. Dit is ’n bietjie van Ma se siel.”

Hy het met ’n ligte glimlag teruggekyk. Die grofheid van sy hande het bely dat hy jare lank harde werk geken het, maar in sy oë was ’n sagte liefde. “Dis net Milan wat gaan rondhardloop. Hy gaan nie eers die koek probeer eet nie.”

Sy het ’n bietjie gesukkel om die woord “nee” uit te kry. “Dit is nie vir Milan nie,” het sy gesê, “dit is vir ons almal. Net om saam te ontspan en piekniek te hou, vir ’n rukkie.”

Van agter die sitplek het Mia haar arms oormekaar geslaan, die draai van haar lang hare het die ligte frustrasie op haar gesig beklemtoon. Die tegnologie wat sy liefgehad het, was haar wêreld — ’n wêreld wat nie sommer vir ’n piekniek sonder Wi-Fi wou stilhou nie. “’n Piekniek sonder Wi-Fi? Regtig, Ma? Ek gaan dit nie op Instagram sit nie.”

“Dit is nie ’n piekniek vir sosiale media nie, Mia,” het Carmen gesê, haar stem sag maar beslis, “dit is om herinneringe te maak. Herinneringe wat nie sommer afgelaai kan word nie.”

Milan het reeds sy plastiekbeker vasgehou, sy bril effens skuins oor sy neus, sy oë vol lewenslus en nuuskierigheid. Elke blaar, elke maer tak, was ’n avontuur wat op hom wag. Hy het die wêreld gesien deur die lens van ’n kind se verwondering, en Carmen het dikwels gewens hy kan daardie perspektief deel met die res van die wêreld.

Ouma Joey het met ’n stoute lag en ’n botteltjie brandewyn in die hand na die mandjie geskuif. Haar oë was nog lewendig helder, maar haar liggaam het al die jare se stories begin dra. “Ek bring maar ’n bietjie gees in die piekniek,” het sy gesê met ’n vonkeling in haar oog, ’n vrou wat haar lewe lank nie bang was vir enigiets nie.

Hulle het vertrek na die grasveld langs die droë rivierbedding, die grond nog liggies nat van die nag se reën. Die bome het hul blare verloor, ’n tapyt van goud en bruin oor die grond gesprei, die laaste sonstrale het die aarde met ’n sagte, warm gloed omvou.

Milan het dadelik begin kruip, sy vergrootglas liggies oor ’n klip beweeg, die fokus op sy gesig ’n toonbeeld van kinderlike verwondering. Mia het haar foon neer gesit en stilgestaan, haar oë gefokus op ’n enkele laaste blaartjie wat deur die wind gedra is.

“Moet hom dophou,” het Carmen gefluister, ’n klein glimlag op haar lippe. “Hy sien ’n wêreld in elke klein ding.”

Toe het Milan skielik met ’n ope mond geskree: “Mamma! Kom kyk! ’n Groot voël!”

Die groep het omgedraai en ’n lang skaduwee deur die bosse sien beweeg, ’n volstruis, sy lang nek reikend bo die dorings uit, sy oë donker en vasberade.

“Dis seker die buurman se dier,” het Gerrit gesê, ’n toon van bekommernis in sy stem, sy hande styf om die sambreel.

“Ek gaan hom wegjaag,” het hy gesê en die sambreel oopgemaak, sy liggaam gespan soos ’n vegter.

Die volstruis het stadig nader gestap, sy kop laag, sy oë gefokus op die mandjie. ’n Stilte het oor die groep geval, ’n oomblik waarin tyd self stil gestaan het.

Skielik het chaos losgebars.

Die volstruis het sy snawel diep in die mandjie gedruk, die roomkaasversiersel van die koek afgeruk en die kombers met sy kragtige bene rond getrap. Milan het hard begin lag, die spontane geluid van kinderlike vreugde. Mia het geskreeu en hom teruggejaag, terwyl Ouma Joey op die grond gegly en haar worsie laat val.

“Gerrit! Hou op waai!” het Carmen geskree, haar hande uitgesteek om die storm te probeer kalmeer.

Maar die volstruis het net harder getrap, ’n glas het met ’n skril geluid gebreek, die kombers het oor die grond geskuif.

Die piekniek was ’n gemors.

Carmen het diep asem gehaal, haar skouers het effens gesak, maar ’n sagte lag het tussen die spanning begin groei.

“Dit is nie wat ek beplan het nie,” het sy gesê, haar stem warm en sag, “maar dit is nog nie verby nie.”

Die stilte ná die storm het soos ’n sagte wolkombers oor hulle neergedaal. Gerrit het die sambreel neergesit, nou heeltemal krom, en Milan se plastiekbeker het ’n mier in sy bodem vasgevang — die grootste ontdekking van sy dag.

Mia het weer haar foon uitgehaal, die hoek van haar mond effens opgelig. “Wel… dít sal ek dalk wél Instagram toe stuur.”

Ouma Joey het gelag, ’n diep, gelukkige klank wat net uit jare se ervaring kon kom. “Ek het al ’n bok in ’n kerk gesien, maar nog nooit ’n volstruis op ’n piekniek nie.” Sy het haar brandewyn geskink en die bekertjie in die lug gehou, op ’n ramp!”

Carmen het stadig op die kombers gaan sit, of wat daarvan oorgebly het. Die wortelkoek het nou ’n gat in die middel en grond aan die kante, maar sy het met die agterkant van haar vinger ’n stukkie van die versiersel geproe. Die smaak het haar onmiddellik terug gevat – na die kombuis van haar kinderdae. waar haar ma met haar kenmerkende sagte geneurie die koek versier het terwyl ’n radio sag op die vensterbank gespeel het. ’n Traan het onverwags oor haar wang gerol, maar sy het dit nie afgevee nie.

“Dit is nog goed,” het sy sag gesê, toe sy na haar familie kyk, almal – een vir een. Milan met skurwe knieë en ’n hart vol avontuur. Mia wat eintlik geglimlag het, met die lig van ’n kind. Gerrit wat sy asem stadig uitblaas – die rots waarop sy steun, al was hy nie altyd so spraaksaam nie. Ouma Joey wat in die sonlig skitter soos ’n stuk geskiedenis, haar krulle onbeskaamd met ’n volstruisveer versier.

“Kom,” sê Carmen. “Ons eet wat oor is. En ons onthou hierdie dag — nie omdat dit perfek was nie, maar omdat dit óns was.”

En toe sit hulle. Op ’n skewe kombers, met beskadigde eetgoed, met lag wat oor die grasveld trek. Hulle het geëet, geknibbel aan stukkies wat nie geval het nie, en toe het hulle weer gespeel — Milan het aan-aan begin, Mia het hom onverwags gevolg, en Carmen het haar skoene uitgetrek en saam gehardloop. Sy’t geskree van lag toe Gerrit haar vang en om haar middel draai. Vir ’n oomblik het hulle almal weer kinders geword.

Later, toe die son net-net agter die berge sak en die wind ’n koue asem oor hul nekke blaas, het hulle hul goed begin optel. Mia het help opvou, sonder ’n woord, maar met ’n sagte glimlag. Milan het ’n veer as trofee opgehou. Ouma Joey het agtergebly, haar hand oor Carmen s’n, en net gesê: “Dis presies soos ek ook my ouers onthou. Gek, morsig… en vol lewe.”

Carmen het gesluit met net een woord: “Dankie.”

Dit was rampspoedig. Maar dit was hulle s’n.

En dit was genoeg.

***

JARE LATER

Die oggendlig het sag deur die groot glasvensters van die kafee gestroom. Mia, nou in haar vroeë dertigs, het haar koffie stadig geroer, haar vingers vol goue ringe. Sy het ’n notaboek voor haar oopgeslaan. Aan haar sy het ’n klein seuntjie gesit met donker hare en brilletjie skeef, ’n ewebeeld van Milan toe hy klein was.

“Ma,” het hy gefluister, “het Ouma Joey regtig daardie dag ’n volstruis met ’n worsie probeer voer?”

Mia het gelag, ’n sagte, volwasse klank, deurdrenk van herinneringe. “Ja, my skat. Sy het selfs probeer om hom met brandewyn te kalmeer. En toe het sy op haar agterent geval. En ons almal het gelag.”

Hy het gegiggel. “Dis mal.”

“Dis familie,” het Mia gesê, en haar blik het vir ’n oomblik in die verte verdwaal, na iets wat nie meer tasbaar was nie. Haar hand het teen die warm koffiebeker gerus, maar haar hart het verlang na ’n ander tyd, na die sagte stem van haar ma wat altyd gesê het: ‘Herinneringe is die enigste erfenis wat nooit breek nie.’

Sy onthou hoe haar ma daardie dag teen sononder net gesê het: “Dankie.” Sonder vertoon. Sonder trane. Net daardie een woord.

Mia het haar pen opgetel. Sy het weer na die halfvol bladsy gekyk, ’n nuwe storie, ’n ode aan mense wat die lewe morsig en vol liefde geleef het. Die piekniek wat alles verkeerd gegaan het. En tog… alles reg.

Sy het bo-aan die bladsy geskryf: “’n Bietjie Buitelug” — haar eerste kinderboek.

En toe het sy begin skryf.

©MarleneErasmus
(1538 woorde)