Plakkers in koudwees

Plakkers in koudwees

Wintervingers knel koud en styf

om ‘n bibberend tandknetterend lyf

sopas uit sy plakkershuis verdryf

Houe reen, versplinter glas

dit wat is, is nou was

waarheen nou ‘n bittere las

Sinke wieg, kantel, val stofslag neer

meer en meer en meer

handwringend staan hul daar, sonder hoop, sonder keer

Die vriesende nag vou sy arms om

liggame, siele dom

van waar sal enige genade kom

Moeders gooi hul laaste verflenterde kleed

oor hul koue rukkende leed

terwyl koue yskoue vingers hul pad verbreed

Vaders kniel sonder hoop biddend neer

offer hul harte aan hul Heer

om tog die koue van hul af te weer

Slegs ‘n koue ingetrekte stywe hoop

totaal van menswees afgestroop

lê ‘n yskoue bondeltjie kleinwees waar mensevoete loop

want gister se koue neerslag is vandag die dood

en die geweenklaagnoot

verstil by die yskoue graf sonder ‘n woord