Oktober 2025 – OOP projek – Kommentaar en uitslae

GELUK AAN HIERDIE 9 LEDE!

GEDIGTE:

Brons:
(1) No 6 Awona MET Wete besef
(2) No 9 Nicola Brown MET In die as van my gebede
(3) No 5 Avona MET Stil in beweging

Silwer:
(1) No 11 Retha van Deventer MET Ek mis myself
(2) No 12 Retha van Deventer MET Karookind sal ek bly
(3) No 4 Charles Skeen MET Tyd

Goud:
(1) No 8 Elmarie Nienaber van Kampen Met poësie slagveld
(2) No 10 Hester Steenkamp MET Lente en hoop
(3) No 3 Pieter Mostert MET Die Kaap is eg-Afrikaans

Prosa:
(1) No 9 Hester Steenkamp MET Geduld
(2) No 8 Elmarie Nienaber van Kampen MET Oumaland
(3) No 1Taai Bonthuysen MET ’n Boer se hande vertel ’n storie

Verhale:
(1) No 3 Hennie du Toit MET Juandre
(2) No 2 Pieter Mostert MET Die aarde het geluister – die maanvrou het haar trane gegee
(3) No 1 Pieter Mostert MET Die taal wat kaalvoet praat

KOMMENTAAR:

BRONS

5. Stil in beweging

Die gedig vang ʼn diepgaande introspeksie vas, met ʼn vloeiende ritme wat die ossillasie tussen stilte en beweging weerspieël. Beelde soos “droesem en droom” en “ou perkament” skep ʼn antieke, tydlose atmosfeer, terwyl die metafore van dryf en verdwyn ʼn gevoel van verlies en oneindigheid oproep. Die taal is poëties, met ʼn subtiele klankspel in woorde soos “ossilleer” en “boesem”, wat die leser in ʼn meditatiewe toestand begelei. Die struktuur is vry, maar die strofes bou logies op na ʼn klimaks van selfverlies, wat die tema van innerlike reis versterk. Algeheel ʼn sterk, atmosferiese werk wat die leser laat nadink oor die grens tussen bestaan en vergetelheid.

6. Wete besef

Hierdie Italiaanse sonnet volg die tradisionele vorm met ʼn oktet en sestet, waar die volta duidelik na vore kom in die oorgang na die wrede realiteit van die lewe. Die rymskema is vaardig toegepas, met ʼn melancholiese toon wat deurtrek in beelde soos “drome stof” en “vlam wat flikker”. Die filosofiese insig in liefde en geluk as verganklik word met ʼn skerp, byna pessimistiese lens aangebied, wat die sonnet ʼn moderne, introspektiewe draai gee. Taalgebruik is presies en evokatief, met alliterasie in “weemoed wat fluister” wat die fluisterende hartseer versterk. Die slotreël met “wrede kaak” slaan hard en laat ʼn blywende indruk van eensaamheid, wat die vorm perfek benut om emosionele diepte te bereik.

9. In die as van my gebede

Die gedig ontvou as ʼn reeks strofes met ʼn narratiewe boog, van desperate soeke na God tot ʼn subtiele openbaring van innerlike stilte. Die herhaling van “Ek het U” skep ʼn ritmiese intensiteit, amper soos ʼn gebed wat in woede oorgaan, met kragtige beelde soos “vrae bloei” en “hemel het my verby gekyk”. Die deurbraak in die laaste strofes, met “asem in my bors”, bring ʼn ommekeer wat nie melodramaties is nie, maar intiem en outentiek. Die taal balanseer rou emosie met poëtiese finesse, veral in die kontras tussen donderstem en fluistering. Dit is ʼn kragtige verkenning van geloofskrisis en herontdekking, met ʼn struktuur wat die emosionele reis natuurlik volg en die leser met ʼn gevoel van verlossing laat.

SILWER:

1. Staaldak

Hierdie gedig is ʼn kragtige metafoor vir die soldaat se lewe, waar die “staaldak” beide letterlik en figuurlik staan vir beskerming, dissipline en oorlewing. Die kort, geknipte reëls boots die dril se presisie na, terwyl beelde soos “kort geskeerde kop” en “ure se herhalende dril” ʼn tasbare intensiteit skep. Die kontras tussen jonkheid en die “ouderdom” van ervaring is treffend, en die slot met die staaldak op die boekrak – “skynbaar onbewus van bedreiging” – bring ʼn stille, maar onrusbarende spanning. Die taal is spaarsaam, maar elke woord dra gewig, en die struktuur weerspieël die gedissiplineerde gees. Dit is ʼn werk wat die leser laat stilstaan by die koste van plig en die blywende merk daarvan.

4. Tyd

Die gedig verken tyd as ʼn enigmatiese krag met ʼn vloeiende, amper windagtige ritme wat die verloop daarvan naboots. Die openingsbeeld van “ruis oor my duin” en Augustus-winde skep ʼn sensoriese aankoms, terwyl die herhaling van “tyd” die tema beklemtoon sonder om te herhaal. Die oorgang van jeug se storm en drang na die laaste jare se skaarsheid is skerp en treffend, met ʼn filosofiese insig wat in die slot “onsterflike bagasie” kulmineer. Die struktuur is vry, maar die reëls breek strategies om die verloop van tyd te weerspieël, en die taal balanseer abstraksie met konkrete beelde. Dit is ʼn meditatiewe werk wat die leser laat nadink oor die waarde van elke oomblik.

11. Ek mis myself

Die gedig open met ʼn kragtige, persoonlike bekentenis wat dadelik die leser intrek in ʼn nag van selfverlies en verlange. Die volmaan se “boggelrug” en geheime sterregesprekke skep ʼn mistieke, amper kinderlike verwondering, wat vinnig oorgaan in ʼn dieper hunkering na vryheid. Die herhaling van “vry van” en die natuurlike beelde – grassade, skulpgruis, branders – bou ʼn sensoriese tapisserie wat die tema van outensiteit versterk. Die taal vloei organies, met ʼn ritme wat die wind self naboots, en die slot “net weer myself te wees” land met ʼn sagte, maar onontkombare egtheid. Dit is ʼn werk wat die universele soeke na die verlore self vasvang in ʼn persoonlike, dog herkenbare stem.

12. Karookind sal ek bly

Hierdie lofsang op die Klein Karoo voel soos ʼn warm omhelsing van grond en geheue. Die opsomming van blommetjies, bokke en berge skep ʼn lewendige, tasbare wêreld, terwyl die herhaling van “en” ʼn volkse, vertellende kadens gee wat die mondelinge tradisie van die streek oproep. Woorde soos “vertroetel” en “klinkklare tablo” bring ʼn intieme nostalgie, maar die gedig bly ferm in ʼn volwasse waardering vir opregtheid en deursettingsvermoë. Die slot “vir ewig gewortel” gee ʼn gevoel van tydloosheid en behoort, sonder om te swaar te wees. Dit is ʼn werk wat die Karoo se siel vasvang met ʼn eenvoud wat dieper as die woorde self loop.

GOUD

2. Die tegnologiese Goliat

Die gedig is ʼn skerp, byna profetiese aanklag teen die digitale era se oorheersing, met ʼn ryk tapisserie van tegnologiese jargon wat in poëtiese metafore omskep word. Die herhaling van aanhalingstekens om terme soos “pixels” en “Cloud” skep ironie en afstand, terwyl die Bybelse verwysing na Goliat en Dawid die stryd tussen tegnologie en menslike integriteit dramatiseer. Die ritme is vinnig en oorweldigend, soos die “flikkerende algoritmes” self, en die slotvraag laat ʼn dringende oproep om wysheid. Dit is ʼn werk wat die leser dwing om die koste van konneksie te meet, met ʼn taal wat beide speels en vernietigend is.

3. Die Kaap is eg-Afrikaans (Afrikaapse gedig)

Hierdie Afrikaapse viering van Kaapstad bars van lewe en klank, met ʼn ritmiese dialek wat die straat se pols vasvang. Die mengsel van kos, sport en jol skep ʼn sensoriese fees, terwyl die interteks van Du Plessis ʼn historiese laag toevoeg sonder om die moderne stem te demp. Die taal is speurig en inklusief, met woorde soos “lekka” en “ghantang” wat die Kaapse gees laat sing. Die struktuur is vry, maar die herhaling van “os” bind die gemeenskap saam. Dit is ʼn werk wat die Kaap se siel laat klop met ʼn aansteeklike vreugde.

7. skaduloos

Die gedig is ʼn delikate pleidooi vir lig en bevryding, met ʼn sagte, amper fluisterende toon wat die tema van skadu’s kontrasteer. Die herhaling van “laat my” skep ʼn rituele intensiteit, terwyl beelde soos “fëëtjieliggies” en “vers-lig” ʼn magiese, dog aardse hoop bring. Die struktuur is gespasieerd, met witruimte wat die lig self laat asemhaal, en die slotwens vir skadulose voortbestaan is beide intiem en universeel. Dit is ʼn werk wat die leser uitnooi om eie binnemure te verlig, met ʼn taal wat veerlig maar diep sny.

8. Poësie slagveld

Hierdie metaforiese oorlogverklaring op poësie is kragtig en dinamies, met militêre beelde wat die impak van woorde vergelyk met skrapnel en wonde. Die kort, geknipte reëls boots die aanslag na, terwyl die herhaling van “ons wil” ʼn kollektiewe drang na diepte uitdruk. Die taal is presies en visueel, met “woordharmonie” en “binnemure” wat die poëtiese proses self ontleed. Dit is ʼn werk wat poësie as ʼn vegterrein vier, met ʼn energie wat die leser laat voel asof hulle self op die slagveld staan.

10. lente en hoop

Die gedig is ʼn sensoriese ontploffing van hergeboorte, met ʼn vloeiende ritme wat die seisoen se aankoms naboots. Die kontras tussen donkerte en bloeisels – “swart brosdorings” en “helderpienk” – skep ʼn lewendige palet, terwyl die jakarandas en swaels ʼn tasbare lente oproep. Die taal is ryk en beeldend, met “bessiestroop” en “pers plas” wat die leser in die toneel dompel. Die struktuur bou op na ʼn stille, maar triomfantelike viering van hoop. Dit is ʼn werk wat die leser met ʼn gevoel van vernuwing laat, asof die lente self deur die woorde blaas.

1. `n Boer se hande vertel ’n storie

Hierdie prosastuk (kon maklik ook as `n kortverhaal ingeskryf gewees het) is ʼn kompakte, hartverwarmende kompakte beskrywing wat die tema van boerelewe, kinderlike nuuskierigheid en generasie-oordrag van veerkragtigheid verken. Die narratiewe boog is duidelik: ongeluk, troos, genesing en les. Die openingsdialoog (“Pappa! Kom gou!”) vestig dadelik spanning en outentieke kindertaal, terwyl die vinnige tempo – “Henk versnel sy pas, storm die stoor binne” – die leser in die aksie dompel. Die beskrywing van die swak verligte stoor en glasskerwe bou ʼn tasbare, gevaarlike ruimte op, en die bloed tussen Lukas se hande is ʼn kragtige visuele ankering vir die tema van fisieke littekens.
Die karakterisering is spaarsaam maar effektief: Lukas se snikke en “ou Bulla”-bynaam skep ʼn oulike, dog kwesbare seun; Henk se “ploegskaar-hande” en rustige troos wys ʼn vaderlike figuur wat pyn normaliseer. Lisa se kort verskyning voel effens onderbenut – sy kon meer emosionele kontras verskaf het. Die oorgang na die huis is vlot, en die slotmonoloog (“’n Boer se hande vertel altyd ’n storie”) land met ʼn sagte, maar blywende insig. Die herhaling van “hande” as leimotief bind die stuk tematies, en die litteken-verhaal versterk die oordrag van ervaring.
Taalgebruik is eenvoudig en funksioneel, met ʼn paar treffende beelde (“twee spore duidelik op sy gesiggie”), maar dialoog voel soms effens gestileer (“Ou Bulla, ek sal jou moet neem vir steke”). Die stuk kon baat by meer sensoriese detail – die reuk van die stoor, die koue van die bakkie – om die plattelandse atmosfeer dieper te maak. Algeheel ʼn warm, toeganklike werk wat die leser met ʼn glimlag laat, maar met potensiaal vir ryker tekstuur en emosionele nuanse.

2. Oktober die mooiste maand (Nasionale Roofvoëlmaand en die poësie van die Skepping)

Hierdie prosastuk is ʼn uitgebreide, passievolle huldeblyk aan Oktober as maand van herlewing, met ʼn sterk fokus op roofvoëls as simbole van goddelike poësie en ekologiese balans. Die narratiewe stem is entoesiasties en prekerig, wat die teologiese, poëtiese en wetenskaplike drade suksesvol verweef deur interteks met Leipoldt, Stockenström, Marais en Cloete. Die oorspronklike gedig “Suider-Afrika se roofvoëls is deur ’n Digter geskep” dien as klimaks, met herhaling wat liriese intensiteit bou. Beelde van “blou-blou lug” en “gevleuelde digters” is treffend en sensories, terwyl die oproep tot rentmeesterskap praktiese voorstelle bied.
Die stuk ly egter aan herhaling (“mooiste maand”) en oorbelading met aanhalings, wat die vloei versteur en die essensie verdun. Die teologiese toon grens soms aan die didaktiese, met herhaalde verwysings na God se skepping wat die poëtiese vryheid beperk. Die struktuur is los, met ʼn mengsel van prosa, poësie en feite wat met meer redigering kon baat vir kohesie. Algeheel ʼn inspirerende, maar oormatig uitgebreide werk wat die leser met verwondering laat, dog met potensiaal vir skerper fokus en subtieler integrasie van elemente.

3. Wyn en sonskyn

Die prosastuk vier Oktober met ʼn ligte, speelse toon, wat die maand se simboliek – wyn, sterre, opaal, gousblomme – met historiese, astrologiese en persoonlike insigte verken. Die openingsreël (“Jy ruik, sien, proe, hoor dit”) trek die leser dadelik in ʼn sensoriese ervaring, terwyl die muntstuk-metafoor en verwysings na Gandi, Picasso en Nietzsche die tema van balans en krag versterk. Die persoonlike bekentenis (“Ek is gebore op dié dag”) voeg egtheid toe, en feite soos die Ford Model T en Concorde bou ʼn ryk tapisserie.
Die taal is lewendig en humoristies (“sinus- en hooikoorslyers”), maar die stuk spring soms onsamehangend tussen idees – van wynmaand na Joodse feeste na sterretekens – wat die fokus verdun. Die oorgang na wetenskaplike “bargain” van Oktoberkinders voel geforseer, en die slot land nie met dieselfde impak nie. Meer narratiewe draad kon die fragmentiese struktuur bind. Dit is ʼn vreugdevolle, informele viering wat die leser met ʼn glimlag laat, maar kon baat by strenger redigering vir dieper emosionele resonansie en samehangendheid.

4. Onse Duineland – ’n Liturgies-poëtiese gesprek met Buks Appelblaar

Hierdie prosastuk is ʼn diepgaande, meditatiewe verkenning van die Kalahari as goddelike landskap, deur ʼn dialoog tussen die verteller en Buks Appelblaar. Die sandkorrel-metafoor, geïnspireer deur Blake, bou ʼn kosmiese visie van ewigheid en verganklikheid, terwyl Buks se dialek (“onse Boese’mense”) outentieke stem kulturele diepte gee. Die liturgiese element – spore as gebedspad – verweef San-spiritualiteit met Christelike temas, met treffende beelde van “golwende rooi-rooi duine” en “trance-geografie”. Bronne versterk die akademiese geloofwaardigheid.
Die stuk is dig en filosofies, maar die herhaling van idees (spore, wind) en oormatige verduideliking van simboliek maak dit soms swaar. Die dialoog voel gestileer, en die oorgang na analise breek die poëtiese vloei. Meer sensoriese detail – die hitte, die stilte – kon die intigrering versterk. Algeheel ʼn ryk, introspektiewe werk wat die leser uitnooi tot kontemplasie oor mens en land, met potensiaal vir groter narratiewe spanning en minder eksplisiete interpretasie.

5. Die kleur van rou

Die prosastuk vang Oktober se jakaranda-pers as dubbelsinnige simbool van skoonheid en rou, met ʼn melancholiese, poëtiese toon wat die leser in Pretoria se strate dompel. Beelde van “pers bloeisels soos konfetti” en “leegte wat wortel skiet tussen die ribbes” is kragtig en visueel, terwyl die vrou se innerlike monoloog die tema van verlies verdiep. Die kontras tussen studente se eksamens en families se begrafnisse bou `n emosionele laag, en die wind as draer van “rouklank” land met ʼn sagte intensiteit.
Die struktuur is fragmenties, met opsommings van tragedies (motorongeluk, vliegtuig) wat te vinnig voel en die fokus op die vrou verdun. Die taal is liries, maar soms oordadig (“sagte roukleed”), en die stuk eindig plotseling sonder resolusie. Meer spesifieke detail oor die vrou se verlies kon die universele hartseer persoonliker maak. Dit is ʼn atmosferiese, treffende meditasie oor verlies te midde van herlewing, wat die leser met ʼn weemoedige eggo laat, maar sou kon baat by `n strakker narratiewe boog en dieper karakterontwikkeling.

6. Paardebloem-Afrikaans

Hierdie prosastuk is ʼn warm, passievolle metaforiese huldeblyk aan Afrikaans, vergelyk met die perdblom se veerkragtigheid en uniekheid. Die openingsvergelyking (“wrinkie-waar ons pragtaal”) vestig ʼn speelse, dog diep tema, met beelde van “disseldons-dans” en “woordsaad ry die taalwind” wat die taal se lewendigheid vier. Die hemelliggaam-analogie (son, maan, sterre) bou ʼn kosmiese dimensie, terwyl die herhaling van “sy is” die perdblom as ikoon versterk. Die slot se rustige vou van die blom land met ʼn sagte nostalgie.
Die taal is ryk en poëties, maar soms oorbelaai met neologismes en herhaling (“perdeblom…paardebloem…sydissel”) wat die vloei kan versteur. Die stuk voel meer soos ʼn gedig in prosa as ʼn narratief, met min strukturele progressie. Meer konkrete voorbeelde van Afrikaans se “rebellie” kon die abstraksie grond. Algeheel ʼn vreugdevolle, inspirerende viering van die taal se deursettingsvermoë, wat die leser met trots laat, maar met potensiaal vir skerper fokus en narratiewe dryfkrag.

7. Wanneer liefde stil raak

Die prosastuk verken die impak van kanker op ʼn ma se identiteit en huwelik, met ʼn rou, introspektiewe stem wat die leser in emosionele diepte dompel. Die openingsbeeld van die duif se ongeantwoordde koer stel die tema van stilte, terwyl die ma se veelvoudige rolle (“ma, mens, vrou”) die fragmentasie van self uitdruk. Beelde van “letsels in harte” en “mure tussen gedagtes” is treffend, en die Bybelse verwysing na volharding bring hoop sonder sentimentaliteit. Die slot se wedersydse behoefte land met outentieke kwesbaarheid.
Die narratief is lineêr maar onderbroke (“die lewe draaie loop”), en die vinnige einde voel onvoltooid. Meer dialoog of sensoriese detail – die hospitaalreuk, die man se aanraking – kon die abstraksie balanseer. Die stuk is kragtig in sy eerlikheid, maar kon baat by strakker redigering vir ritme en dieper sensoriese immersie. Dit is ʼn hartverskeurende, hoopvolle verkenning van liefde se herlewing na trauma, wat die leser met empatie en respek laat.

8. Oumaland (Met so skeutjie fantasie)

Hierdie prosastuk is ʼn warm, nostalgiese huldeblyk aan oumaskap, met ʼn fantasievolle konsep van Oumaland as oorsprong van kleinkinders. Die openingsbeskrywing van laggies en dimpels vestig dadelik ʼn sprokiesagtige toon, terwyl die ouma se persoonlike herinneringe – van baba-bondeltjies tot tienerdrukke – ʼn progressiewe boog bou. Beelde van “kaalvoet instorm” en “soentjies blaas” is lewendig en sensories, en die herhaling van “ek weet” versterk die sekerheid van liefde. Die slot se dankbaarheid vir “onbedorwe” grootmaak land met opregte vreugde.
Die taal is “gesprekig” en hartlik, maar soms oorbelaai met herhaling (“ek het uitgesien”) en “lysie” opsommings van aktiwiteite, wat die vloei kan vertraag. Die fantasie-element bly onderbenut; meer beskrywing van Oumaland kon dit verdiep. Die stuk voel meer soos ʼn persoonlike brief as ʼn narratief, met min konflik of spanning. Algeheel ʼn vertederende, positiewe viering van familiebande wat die leser met ʼn glimlag laat, maar baat kon by strakker struktuur en ryker verbeeldingryke detail vir groter impak.

9. Geduld

Die prosastuk verken geduld as boere se deug in die konteks van reën, met ʼn meditatiewe, gemeenskapsgerigte stem wat die leser in Namibië se droë landskap dompel. Die openingsfokus op reën as bindende faktor bou ʼn universele tema, terwyl beskrywings van “agdaggras-tapyt” en “ghabbabosse se trompette” treffende transformasie uitbeeld. Diere en boere as leermeesters voeg `n laag toe, en die gebedsslot versterk hoop sonder sentimentaliteit. Die struktuur vloei natuurlik van wag op beloning.
Die taal is poëties en observasievol, maar herhaling (“wag”, “geduld”) en prekerige elemente (“vrug van die gees”) kan die prosa swaar maak. Meer spesifieke stories – ʼn boer se mislukking of triomf – kon die abstraksie grond. Die stuk is inspirerend in sy eerlikheid oor stryd, maar kon baat by meer narratiewe drama en minder didaktiese verduideliking. Dit is ʼn deernisvolle, grondige refleksie oor veerkragtigheid te midde van onsekerheid, wat die leser met kalmte en bewondering laat.

VERHALE

1. Die taal wat kaalvoet praat – ’n Verhaal oor die woorde wat nie geskryf kan word nie

Intrige en struktuur: Dialoog-gedrewe raamvertelling met Pieter en Buks Appelblaar; opbou deur gesprek, klimaks in stilte-ervaring, resolusie in insig. Goeie sirkelvorm (begin met gesegde, eindig met begrip).

Karakterontwikkeling: Buks is outentiek en wys (Boesman-dialek voeg diepte), Pieter as luisteraar/waarnemer. Nie diep psigologies nie, maar funksioneel vir die tema.

Tema en oorspronklikheid: Ondersoek orale vs. geskrewe taal, verbondenheid met natuur/stilte; uniek deur Boesman-epistemologie. Pas by Oktober se “wag en luister”-tema.

Taalgebruik en styl: Poëties, ritmies met dialek (bv. “hom kaalvoet praat”); beeldryk (sand, sterre, vuur). Storie vloei natuurlik, met filosofiese lae.

Algehele impak: Kontemplatief en inspirerend; laat leser nadink oor “onuitspreekbare” wysheid. Sterk kulturele resonansie.
Uitstekend vir die tema, maar effens prekerig in verduidelikings.

2. Die aarde het geluister – die maanvrou het haar trane gegee

Intrige en struktuur: Episodies met die wag vir reën; opbou deur daaglikse tonele, klimaks in reënstorm, resolusie in viering. Goeie spanning deur verwagting.

Karakterontwikkeling: Buks, Nani, Ouma Kara lewendig deur dialoog en aksies; Pieter vorm die brug na leser. Groepdinamika voeg gemeenskapsdiepte by.

Tema en oorspronklikheid: Wag vir reën as metafoor vir hoop/herlewing; Boesman-mitologie (Maanvrou) uniek. Direk gekoppel aan Oktober as “maand van luister”.

Taalgebruik en styl: Dialek-ryk (bv. “homse beloofte”), poëties (weerlig as “wit been”). Beeldspraak van duine, wind, reën skep sensoriese immersie.

Algehele impak: Emosioneel opheffend; viering van natuur en kultuur laat leser hoopvol.
Samehangend en lewendig; klein herhaling in gesegdes.

3. Juandre

Intrige en struktuur: Lineêre opbou van kinderhuis na pleegplasing, draai na siekte en dood; goeie spanning, maar tragiese resolusie voel plotseling (gewas onthul té vinnig).

Karakterontwikkeling: Juandre, Karel en Sybel is geloofwaardig (agtergrond van verlies/infertiliteit); emosionele boog van hoop na hartseer. Kinderhuis-dinamika voeg realisme by.

Tema en oorspronklikheid: Verlies, ouerskap, broosheid van geluk; oorspronklik in die pleegstelsel-fokus, maar `n voorspelbare “geluk tot tragedie”-draai.

Taalgebruik en styl: Eenvoudig, narratief (bv. “slaak ‘n sug van verligting”); dialoog natuurlik, maar minder poëties. Die taal is skoon, met emosionele direktheid.

Algehele impak: Hartverskeurend; raak universele pyn aan.

4. Petrichor geliefde, gehate reuk van reën

Intrige en struktuur: Flitsrug in kort, poëtiese vorm; opbou deur telefoonoproepe, klimaks in pa se dood. Bondig, maar met `n abrupte einde.

Karakterontwikkeling: Verteller (Bokka) skets vinnig; pa en ma deur emosie. Min diepte, maar doeltreffend vir impak.

Tema en oorspronklikheid: Dubbelsinnigheid van reën (geliefd/gehaat, lewe/dood); petrichor as simbool is uniek. Oktober-jakarandas verbind met herlewing/verlies.

Taalgebruik en styl: Poëties-bondig (bv. “polka in my hart”); sensories (reuk, klank). Taal is mooi liries, met herhaling vir ritme.

Algehele impak: Kragtig in sy kompaktheidheid; ambivalente emosie bly hang. Soos blitsfiksie – intens, maar maar die narratief voel onvoltooid.