BIE VIR MY HART HOOFSTUK 3
HOOFSTUK 3
KENNISMAKING MET BUURMAN
By die hek van die buurman sit sy, sy kan nie bel nie. Hoe kom sy hier in sonder om n lawaai op te skop? Dit gee haar kans om haar gedagte by mekaar te kry en moed by-mekaar te skraap. Sy het nie ’n idee hoeveel skade die vers aangerig het nie. Sy weet nie wat om te verwag nie.
Sy wonder nog oor haar volgende aksie, toe die hek oopskuif en die besluit vir haar geneem word. Sy ry stadig tot voor die opstal. Sit nog en wonder, of sy sien die fig-uur van die land se kant af aangestoom kom en lyk soos ’n renperd wat gebriek moet word. Hier’s moeilikheid, sy maak die deur oop, seil stadig af en wag die figuur in.Daniël klim uit en groet die man in sy taal.
“Naand buurman,” groet hy, “ek het aangeneem dis jy toe ek die ligte sien.”
Sy gaan haar nie nou vir die man vererg nie, want haar koei is nog op sy plaas. Haar hare is so styf onder haar pet ingedruk, dis nie ’n wonder hy dink sy is ’n man nie, sy maak die deur toe en bly staan langs die trok.
“Naand buurman, ek is jammer om so laat te pla, maar my koei het nie dalk hier aange-kom nie?”
Hy is verbaas oor die vrou se waagmoed, waar sou haar man wees? “Vers,” sê hy droog. “Ja natuurlik is sy hier, waar dink jy kom ek nou vandaan? Asof ek niks an-ders het om te doen as om agter ’n verbrande mal vers aan te hardloop nie.”
Die lenige man is nou halfpad in die lig, swart hare lê deurmekaar, moue kort opgerol, met ’n kort kakiebroek aan met ’n paar gespierde bene soos’n renperd. Hy gee nog ’n tree vorentoe, nou vol in die lig en sy word byna flou. Dis dan die einste vent wie teen haar gebie het. Hy lyk heeltemal anders as is sy kakiemondering van vanoggend.
“Ek is jammer,” hakkel sy half. “As jy my wys waar my koei is, verlos ek jou dade-lik, ek het twee werkers gebring om haar te help aanjaag.”
“Man, dis ’n vers en nie ’n koei nie. Wil jy die simpel verwilderde ding nou in die nag aanjaag? Ons sukkel al hoelank om haar op hok te kry.”
“Wel ek dink nie die son gaan nou opkom nie…” val sy hom in die rede.
“Los die verbrande vers hier, sy’s so wild sy’t ’n ring in haar neus nodig”
“Man sit die verbrande ring in jou eie neus, ek laat nie my diere so mishandel nie, kan ek nou my koei-vers as jy wil, kry?
“Nee, los die ding hier!”
“Mme. Samblief ” begin Daniel pleit, “Morena is reg.”
Vir wat kyk die vent my aan asof ek van ’n ander planeet af kom? Sy vryf senu-agtig oor haar gesig en voel die growwe sand op haar wang.
Hy sien haar verleendheid en tree vorentoe in die lig. “Ek sal graag jou naam wil weet, jy ken reeds die Roelf gedeelte van myne, die res is de Lange.”
Elmey voel skielik verleë oor haar kortgebakerheid. Sy huiwer ’n oomblik en steek haar hand uit. “Elmey Furstenburg, kan ek nou my koei kry?”
“Nee,” sê hy ferm, “en dis ’n vèrs nie ’n koèi nie!”
Die man het ’n manier om haar verkeerd op te vryf, vererg pluk sy haar pet af. Haar donker hare val los krulle oor haar voorkop en skouers. Haar swart oë is nog swarter. Voordat sy iets verder kan sê, kom Roelf en Daniël ooreen om die vers die volgende oggend te kom laai.
“Waar kry jy die reg?”
“Môre Daniël,” sê Roelf bedaard,
“En sorg dat jy daai draad waar jou heilige koei deurgebreek het regmaak.” Gooi hy na haar kant. Sy wil nog teestribbel…
“Nag Elmey Furstenburg,” groet hy en draf die trappe op.
Wind uit haar seile. Weg is al haar brawade, die vers sal môre huistoe kom, nie vanaand nie. Die baasspelerige vent, die vermeltelde skepsel, sy kan hom nog baie dinge toevoeg maar sy sal nie haar waardigheid laat aantas nie. Met ’n vaart trek sy weg en laat net n stofstreep agter. Sy byt hard op haar onderlip. Die vent is eintlik reg.
“Mme dis beter in die oggend,” kom Daniël se stem uit die donker en sy wonder of hy die dubbelsinnigheid van sy opmerking begryp.
AS SY MAAR WEET…
Met moeë hangskouers staan sy voor pa Frans se geraamde foto en vryf met haar vinger daaroor. “Dis so anders as toe ek vakansies met my schambler hier rond gejaag het. Ek en Kolbooi gaan nog gereeld ry, dis so eensaam Pa, jou perd het hom dood ge-treur”. Sy vee die stof met haar sakdoek af. “Ek verlang Pa,” mymer sy en dit dring tot haar deur, die foon lui…
“Elmey,” antwoord sy saggies.
“Wat is dit nou my kindtjie?” kom Oupa se stem oor die draad. Dis die laaste strooi en die sluise breek oop. Hy luister na haar storie, met die aanhoor daarvan brom die ouman so in sy oumens stem.
“As sy darem moet weet ek het hom destyds gevra:-”
“Skuus wat sê Oupa?”
“Nee kindtjie, ek sê so leer mens maar uit jou foute, dis maar die terugdink aan jou versie wat jou so laat koop het nê? Ek het regtig gedink julle het mekaar al ontmoet, dis al amper vier maande.?” Vra hy verbaas.
Ek het skoon vergeet om die man te laat weet sy is al daar. Dink hy. Namate sy stem voortdreun raak sy kalmer. “Dis goed as jou buurman jou môre kan help my kind, jy weet moes hoe wild so ’n afrikaner vers kan wees. Ek hoop net jy het die ander twee eers eenkant gehok.
“Ja, ek het hulle saam die ou koei laat sit, maar wat nou oupa?”
“Kyk, ek en jou ma kom die langnaweek af dan maak ons ’n plan goed so? Gaan slaap nou rustig. Jy het darem ’n lekker vleisbees gekoop. Nag my kind,” met die lui hy af.
“’n Lekker vleisbees!” Snork sy en plak die foon neer, nou warm onder die kraag, dit sal die dag wees! Sy gaan klim onder die stort in en was al die dag se sukkel af. Gaan kruip tussen die koel lakens in.
Sy draai om en om, kan net nie aan die slaap raak nie. Dit word ’n baie lang nag. Wonder of sy die regte ding gedoen het om plaas toe te kom? Om op een en veertig weer voor te begin, vir die hoeveelste keer.
Die arrogansie van die man. Beveel haar sommer om haar koei daar te los, wie dink die vent is hy? Wat maak dit saak as sy haar vers ’n koei wil noem, dis moes hare!
Vies draai sy om, natuurlike is sy kinderagtig. Sy sal moet toesien die kraal word goed versterk, sodat madam uit die buurman se hare kan bly.
AFSPRAAK BY POORT
Genade, onthou sy, dit sal Maandag gedoen moet word. Sy het die afspraak met die ontwikkellaar in die Poort, so op die heilige Sondag. Die man gaan glo uitstedig wees vir ’n paar dae en dis al tyd wat hy haar kan sien.
Sy soek al na ’n geskikte plek vir haar eintlike neëring, massering, vandat sy hier aangekom het. Die opbrengste van die plaas is net nie voldoende om die seuns te help met hul studies en vir al die ander veranderings wat sy wil aanbring nie. Die Erfgeld moet sy goed ge-bruik,’n gedeelte liewers belê.
Sy het al na ’n hele paar plekke gaan kyk, maar dit was regtig te remoerig vir wat sy be-oog. Sy het ’n rustige kalm plek nodig.
Sy gaap en draai om. Sy weet presies hoe sy dit wil hê. Hoe dankbaar is sy nie nou vir daai paar sertifikate nie…gaap!
Die afrikaner vers het hulle darem laat opsê, gaap… draai weer om. Hy het mooi blou oë….Moenie simpel wees nie mens, jy het beslis nie tyd vir nonsens nie…sluimer in…hy’s seker getroud. Basta vroumens! Het jy nie genoeg komplikasies nie, dwaal haar gedagtes oor die grensdraad, hy’s fris gebou mens daai spiere…blou oë…nee man nie weer nie…, jy het genoeg moeilikheid…,sy dink aan al die slaaplose nagte… draai om…
Dit voel of sy net aan die slaap geraak het of die wekker skel langs haar bed. Sukkel, sukkel maak sy haar oë oop, sleep haarself uit die bed, skakel die radio aan en gaan maak vir haar sterk koffie, stap uit op die stoep, dit is regtig koel.
GAAN MAAK VREDE
Nou het sy ’n probleem, sy sal nie kan help om die vers tuis te kry nie. Sy moet in elk geval gaan dankie sê, dink sy. Sy sal die man omverskoning moet gaan vra en betaal vir die verblyf van haar vers. Weet nie hoeveel dit sal kos en hoeveel skade sy aangerig het nie?
Gelukkig het Daniël gistraand alles in orde gekry en weet hy wat om te doen, hy moet maar die drie jongmanne saam vat.
Sy spring vinnig deur die stort. Trek aan vir kerk, sy sal na die onderhoud die diens bywoon as sy betyds is. Sy is net betyds toe Daniël met die trok verby kom. Vinnig klim sy in die Mazda en ry agter hom aan. Hy sien haar en stop stadig.
“Is daar ’n probleme Mme?”
“Nee Daniël, ek moet seker net gaan dankie sê die vers kon daar oornag en dit was regtig woes gistraand ou Daniël. Laat ek gaan vrede maak, jy moet vasstaan van-dag asseblief, ek moet Poort toe gaan onthou.”
“O, toggie Mme, starig net samblief,” giggil hy en klim vinnig terug in die trok.
Die groot hek skuif oop en sy ry vinnig agterna om die hek oop te vang. Daniël hou verby met die trok kraal toe. Sy stop voor die stoep waar Roelf alreeds met ’n koppie warm koffie staan.
Netjies geklee in ’n liggroen rokkie wat net onder haar knie kom met driekwart moue, haar swart krulle hoog op haar kop gerankskik, lyk sy ’n verfrissende.
Roelf se mond hang ’n oomblik oop, sy koffie skoon vergete. “Môre buurvrou, verskoon my maar jy lyk ’n prentjie, wat het van die beestemmer geword? Ek is so bly ons sien mekaar weer.”
“Môre Roelf,” sê sy effe verleë, “ek het net om verskoning kom vra oor gisteraand en baie dankie vir koei wat hier kon oornag.”
“Ek was self maar bombasties jammer jong. Na die vers episode en ’n besige dag agter die rug, was ek moeg en kort van draad,” hy sit die koue koffie neer.
“Kom drink eers ’n koppie koffie voor ons die dag begin, dink jy die vers sal in die Mazda pas?” spot hy.
“Moenie laf wees nie man, ek kom jou alweer ’n groot guns vra.”
“Vra ek luister,” hy kyk binne toe en vra die huishulp om vars koffie te bring, “vir twee mense asseblief Elsie”.
“Ek het ’n afspraak in die Poort vanoggend, die ontwikkellaar kon my net vandag sien.” ’n Diep frons keep tussen sy blou oë by die aanhoor van die Poort. Wat’s nou so snaaks daaraan? Wonder sy.
“Ek wil weet of dit reg sal wees as ek die drie werkers saam met Daniël hier los, om te help om koei te laai. Ek kan net nie die afspraak mis nie.”
“Vers, bedoel jy.”
“Okay vers as jy wil,” lag sy.
“Dankie Elsie, laat ek jou voorstel aan ons nuwe bure, mev Furstenburg, sy kan doen met ’n koppie warm koffie.”
Elsie buig hande saam en groet Elmey met ’n breë glimlag.“Daniël het gevertel, baie aangenaam Mme.”
“Dankie Elsie, aangenaam om jou te ontmoet, koffie sal lekker smaak.” Sy begin teug aan die heerlike warm koffie.
“Is jy seker Roelf? Dan moet ek nou my ry kry, dankie vir die koffie Elsie.” Sy sit haar beker neer.
“Ek hoop net sy het bedaar en is nie so beneuk soos gistraand nie, want van paai weet ek nie veel,” hy glimlag, toe sy verleë vassteek.
“Kry jou ry, ons sal seker regkom, ek’s bly die lug is darem gesuiwer, jy lyk werklik nie soos ’n boervrou nie en dis ’n kompliment hoor.”
“Dankie my heer,” sy maak ’n klein buigenkie en klim in, toe hy die deur oophou. Sy glimlag en groet met groot verligting. Die vrede is herstel.
HOOFSTUK 3
KENNISMAKING MET BUURMAN
By die hek van die buurman sit sy, sy kan nie bel nie. Hoe kom sy hier in sonder om n lawaai op te skop? Dit gee haar kans om haar gedagte by mekaar te kry en moed by-mekaar te skraap. Sy het nie ’n idee hoeveel skade die vers aangerig het nie. Sy weet nie wat om te verwag nie.
Sy wonder nog oor haar volgende aksie, toe die hek oopskuif en die besluit vir haar geneem word. Sy ry stadig tot voor die opstal. Sit nog en wonder, of sy sien die fig-uur van die land se kant af aangestoom kom en lyk soos ’n renperd wat gebriek moet word. Hier’s moeilikheid, sy maak die deur oop, seil stadig af en wag die figuur in.Daniël klim uit en groet die man in sy taal.
“Naand buurman,” groet hy, “ek het aangeneem dis jy toe ek die ligte sien.”
Sy gaan haar nie nou vir die man vererg nie, want haar koei is nog op sy plaas. Haar hare is so styf onder haar pet ingedruk, dis nie ’n wonder hy dink sy is ’n man nie, sy maak die deur toe en bly staan langs die trok.
“Naand buurman, ek is jammer om so laat te pla, maar my koei het nie dalk hier aange-kom nie?”
Hy is verbaas oor die vrou se waagmoed, waar sou haar man wees? “Vers,” sê hy droog. “Ja natuurlik is sy hier, waar dink jy kom ek nou vandaan? Asof ek niks an-ders het om te doen as om agter ’n verbrande mal vers aan te hardloop nie.”
Die lenige man is nou halfpad in die lig, swart hare lê deurmekaar, moue kort opgerol, met ’n kort kakiebroek aan met ’n paar gespierde bene soos’n renperd. Hy gee nog ’n tree vorentoe, nou vol in die lig en sy word byna flou. Dis dan die einste vent wie teen haar gebie het. Hy lyk heeltemal anders as is sy kakiemondering van vanoggend.
“Ek is jammer,” hakkel sy half. “As jy my wys waar my koei is, verlos ek jou dade-lik, ek het twee werkers gebring om haar te help aanjaag.”
“Man, dis ’n vers en nie ’n koei nie. Wil jy die simpel verwilderde ding nou in die nag aanjaag? Ons sukkel al hoelank om haar op hok te kry.”
“Wel ek dink nie die son gaan nou opkom nie…” val sy hom in die rede.
“Los die verbrande vers hier, sy’s so wild sy’t ’n ring in haar neus nodig”
“Man sit die verbrande ring in jou eie neus, ek laat nie my diere so mishandel nie, kan ek nou my koei-vers as jy wil, kry?
“Nee, los die ding hier!”
“Mme. Samblief ” begin Daniel pleit, “Morena is reg.”
Vir wat kyk die vent my aan asof ek van ’n ander planeet af kom? Sy vryf senu-agtig oor haar gesig en voel die growwe sand op haar wang.
Hy sien haar verleendheid en tree vorentoe in die lig. “Ek sal graag jou naam wil weet, jy ken reeds die Roelf gedeelte van myne, die res is de Lange.”
Elmey voel skielik verleë oor haar kortgebakerheid. Sy huiwer ’n oomblik en steek haar hand uit. “Elmey Furstenburg, kan ek nou my koei kry?”
“Nee,” sê hy ferm, “en dis ’n vèrs nie ’n koèi nie!”
Die man het ’n manier om haar verkeerd op te vryf, vererg pluk sy haar pet af. Haar donker hare val los krulle oor haar voorkop en skouers. Haar swart oë is nog swarter. Voordat sy iets verder kan sê, kom Roelf en Daniël ooreen om die vers die volgende oggend te kom laai.
“Waar kry jy die reg?”
“Môre Daniël,” sê Roelf bedaard,
“En sorg dat jy daai draad waar jou heilige koei deurgebreek het regmaak.” Gooi hy na haar kant. Sy wil nog teestribbel…
“Nag Elmey Furstenburg,” groet hy en draf die trappe op.
Wind uit haar seile. Weg is al haar brawade, die vers sal môre huistoe kom, nie vanaand nie. Die baasspelerige vent, die vermeltelde skepsel, sy kan hom nog baie dinge toevoeg maar sy sal nie haar waardigheid laat aantas nie. Met ’n vaart trek sy weg en laat net n stofstreep agter. Sy byt hard op haar onderlip. Die vent is eintlik reg.
“Mme dis beter in die oggend,” kom Daniël se stem uit die donker en sy wonder of hy die dubbelsinnigheid van sy opmerking begryp.
AS SY MAAR WEET…
Met moeë hangskouers staan sy voor pa Frans se geraamde foto en vryf met haar vinger daaroor. “Dis so anders as toe ek vakansies met my schambler hier rond gejaag het. Ek en Kolbooi gaan nog gereeld ry, dis so eensaam Pa, jou perd het hom dood ge-treur”. Sy vee die stof met haar sakdoek af. “Ek verlang Pa,” mymer sy en dit dring tot haar deur, die foon lui…
“Elmey,” antwoord sy saggies.
“Wat is dit nou my kindtjie?” kom Oupa se stem oor die draad. Dis die laaste strooi en die sluise breek oop. Hy luister na haar storie, met die aanhoor daarvan brom die ouman so in sy oumens stem.
“As sy darem moet weet ek het hom destyds gevra:-”
“Skuus wat sê Oupa?”
“Nee kindtjie, ek sê so leer mens maar uit jou foute, dis maar die terugdink aan jou versie wat jou so laat koop het nê? Ek het regtig gedink julle het mekaar al ontmoet, dis al amper vier maande.?” Vra hy verbaas.
Ek het skoon vergeet om die man te laat weet sy is al daar. Dink hy. Namate sy stem voortdreun raak sy kalmer. “Dis goed as jou buurman jou môre kan help my kind, jy weet moes hoe wild so ’n afrikaner vers kan wees. Ek hoop net jy het die ander twee eers eenkant gehok.
“Ja, ek het hulle saam die ou koei laat sit, maar wat nou oupa?”
“Kyk, ek en jou ma kom die langnaweek af dan maak ons ’n plan goed so? Gaan slaap nou rustig. Jy het darem ’n lekker vleisbees gekoop. Nag my kind,” met die lui hy af.
“’n Lekker vleisbees!” Snork sy en plak die foon neer, nou warm onder die kraag, dit sal die dag wees! Sy gaan klim onder die stort in en was al die dag se sukkel af. Gaan kruip tussen die koel lakens in.
Sy draai om en om, kan net nie aan die slaap raak nie. Dit word ’n baie lang nag. Wonder of sy die regte ding gedoen het om plaas toe te kom? Om op een en veertig weer voor te begin, vir die hoeveelste keer.
Die arrogansie van die man. Beveel haar sommer om haar koei daar te los, wie dink die vent is hy? Wat maak dit saak as sy haar vers ’n koei wil noem, dis moes hare!
Vies draai sy om, natuurlike is sy kinderagtig. Sy sal moet toesien die kraal word goed versterk, sodat madam uit die buurman se hare kan bly.
AFSPRAAK BY POORT
Genade, onthou sy, dit sal Maandag gedoen moet word. Sy het die afspraak met die ontwikkellaar in die Poort, so op die heilige Sondag. Die man gaan glo uitstedig wees vir ’n paar dae en dis al tyd wat hy haar kan sien.
Sy soek al na ’n geskikte plek vir haar eintlike neëring, massering, vandat sy hier aangekom het. Die opbrengste van die plaas is net nie voldoende om die seuns te help met hul studies en vir al die ander veranderings wat sy wil aanbring nie. Die Erfgeld moet sy goed ge-bruik,’n gedeelte liewers belê.
Sy het al na ’n hele paar plekke gaan kyk, maar dit was regtig te remoerig vir wat sy be-oog. Sy het ’n rustige kalm plek nodig.
Sy gaap en draai om. Sy weet presies hoe sy dit wil hê. Hoe dankbaar is sy nie nou vir daai paar sertifikate nie…gaap!
Die afrikaner vers het hulle darem laat opsê, gaap… draai weer om. Hy het mooi blou oë….Moenie simpel wees nie mens, jy het beslis nie tyd vir nonsens nie…sluimer in…hy’s seker getroud. Basta vroumens! Het jy nie genoeg komplikasies nie, dwaal haar gedagtes oor die grensdraad, hy’s fris gebou mens daai spiere…blou oë…nee man nie weer nie…, jy het genoeg moeilikheid…,sy dink aan al die slaaplose nagte… draai om…
Dit voel of sy net aan die slaap geraak het of die wekker skel langs haar bed. Sukkel, sukkel maak sy haar oë oop, sleep haarself uit die bed, skakel die radio aan en gaan maak vir haar sterk koffie, stap uit op die stoep, dit is regtig koel.
GAAN MAAK VREDE
Nou het sy ’n probleem, sy sal nie kan help om die vers tuis te kry nie. Sy moet in elk geval gaan dankie sê, dink sy. Sy sal die man omverskoning moet gaan vra en betaal vir die verblyf van haar vers. Weet nie hoeveel dit sal kos en hoeveel skade sy aangerig het nie?
Gelukkig het Daniël gistraand alles in orde gekry en weet hy wat om te doen, hy moet maar die drie jongmanne saam vat.
Sy spring vinnig deur die stort. Trek aan vir kerk, sy sal na die onderhoud die diens bywoon as sy betyds is. Sy is net betyds toe Daniël met die trok verby kom. Vinnig klim sy in die Mazda en ry agter hom aan. Hy sien haar en stop stadig.
“Is daar ’n probleme Mme?”
“Nee Daniël, ek moet seker net gaan dankie sê die vers kon daar oornag en dit was regtig woes gistraand ou Daniël. Laat ek gaan vrede maak, jy moet vasstaan van-dag asseblief, ek moet Poort toe gaan onthou.”
“O, toggie Mme, starig net samblief,” giggil hy en klim vinnig terug in die trok.
Die groot hek skuif oop en sy ry vinnig agterna om die hek oop te vang. Daniël hou verby met die trok kraal toe. Sy stop voor die stoep waar Roelf alreeds met ’n koppie warm koffie staan.
Netjies geklee in ’n liggroen rokkie wat net onder haar knie kom met driekwart moue, haar swart krulle hoog op haar kop gerankskik, lyk sy ’n verfrissende.
Roelf se mond hang ’n oomblik oop, sy koffie skoon vergete. “Môre buurvrou, verskoon my maar jy lyk ’n prentjie, wat het van die beestemmer geword? Ek is so bly ons sien mekaar weer.”
“Môre Roelf,” sê sy effe verleë, “ek het net om verskoning kom vra oor gisteraand en baie dankie vir koei wat hier kon oornag.”
“Ek was self maar bombasties jammer jong. Na die vers episode en ’n besige dag agter die rug, was ek moeg en kort van draad,” hy sit die koue koffie neer.
“Kom drink eers ’n koppie koffie voor ons die dag begin, dink jy die vers sal in die Mazda pas?” spot hy.
“Moenie laf wees nie man, ek kom jou alweer ’n groot guns vra.”
“Vra ek luister,” hy kyk binne toe en vra die huishulp om vars koffie te bring, “vir twee mense asseblief Elsie”.
“Ek het ’n afspraak in die Poort vanoggend, die ontwikkellaar kon my net vandag sien.” ’n Diep frons keep tussen sy blou oë by die aanhoor van die Poort. Wat’s nou so snaaks daaraan? Wonder sy.
“Ek wil weet of dit reg sal wees as ek die drie werkers saam met Daniël hier los, om te help om koei te laai. Ek kan net nie die afspraak mis nie.”
“Vers, bedoel jy.”
“Okay vers as jy wil,” lag sy.
“Dankie Elsie, laat ek jou voorstel aan ons nuwe bure, mev Furstenburg, sy kan doen met ’n koppie warm koffie.”
Elsie buig hande saam en groet Elmey met ’n breë glimlag.“Daniël het gevertel, baie aangenaam Mme.”
“Dankie Elsie, aangenaam om jou te ontmoet, koffie sal lekker smaak.” Sy begin teug aan die heerlike warm koffie.
“Is jy seker Roelf? Dan moet ek nou my ry kry, dankie vir die koffie Elsie.” Sy sit haar beker neer.
“Ek hoop net sy het bedaar en is nie so beneuk soos gistraand nie, want van paai weet ek nie veel,” hy glimlag, toe sy verleë vassteek.
“Kry jou ry, ons sal seker regkom, ek’s bly die lug is darem gesuiwer, jy lyk werklik nie soos ’n boervrou nie en dis ’n kompliment hoor.”
“Dankie my heer,” sy maak ’n klein buigenkie en klim in, toe hy die deur oophou. Sy glimlag en groet met groot verligting. Die vrede is herstel.
HOOFSTUK 3
KENNISMAKING MET BUURMAN
By die hek van die buurman sit sy, sy kan nie bel nie. Hoe kom sy hier in sonder om n lawaai op te skop? Dit gee haar kans om haar gedagte by mekaar te kry en moed by-mekaar te skraap. Sy het nie ’n idee hoeveel skade die vers aangerig het nie. Sy weet nie wat om te verwag nie.
Sy wonder nog oor haar volgende aksie, toe die hek oopskuif en die besluit vir haar geneem word. Sy ry stadig tot voor die opstal. Sit nog en wonder, of sy sien die fig-uur van die land se kant af aangestoom kom en lyk soos ’n renperd wat gebriek moet word. Hier’s moeilikheid, sy maak die deur oop, seil stadig af en wag die figuur in.Daniël klim uit en groet die man in sy taal.
“Naand buurman,” groet hy, “ek het aangeneem dis jy toe ek die ligte sien.”
Sy gaan haar nie nou vir die man vererg nie, want haar koei is nog op sy plaas. Haar hare is so styf onder haar pet ingedruk, dis nie ’n wonder hy dink sy is ’n man nie, sy maak die deur toe en bly staan langs die trok.
“Naand buurman, ek is jammer om so laat te pla, maar my koei het nie dalk hier aange-kom nie?”
Hy is verbaas oor die vrou se waagmoed, waar sou haar man wees? “Vers,” sê hy droog. “Ja natuurlik is sy hier, waar dink jy kom ek nou vandaan? Asof ek niks an-ders het om te doen as om agter ’n verbrande mal vers aan te hardloop nie.”
Die lenige man is nou halfpad in die lig, swart hare lê deurmekaar, moue kort opgerol, met ’n kort kakiebroek aan met ’n paar gespierde bene soos’n renperd. Hy gee nog ’n tree vorentoe, nou vol in die lig en sy word byna flou. Dis dan die einste vent wie teen haar gebie het. Hy lyk heeltemal anders as is sy kakiemondering van vanoggend.
“Ek is jammer,” hakkel sy half. “As jy my wys waar my koei is, verlos ek jou dade-lik, ek het twee werkers gebring om haar te help aanjaag.”
“Man, dis ’n vers en nie ’n koei nie. Wil jy die simpel verwilderde ding nou in die nag aanjaag? Ons sukkel al hoelank om haar op hok te kry.”
“Wel ek dink nie die son gaan nou opkom nie…” val sy hom in die rede.
“Los die verbrande vers hier, sy’s so wild sy’t ’n ring in haar neus nodig”
“Man sit die verbrande ring in jou eie neus, ek laat nie my diere so mishandel nie, kan ek nou my koei-vers as jy wil, kry?
“Nee, los die ding hier!”
“Mme. Samblief ” begin Daniel pleit, “Morena is reg.”
Vir wat kyk die vent my aan asof ek van ’n ander planeet af kom? Sy vryf senu-agtig oor haar gesig en voel die growwe sand op haar wang.
Hy sien haar verleendheid en tree vorentoe in die lig. “Ek sal graag jou naam wil weet, jy ken reeds die Roelf gedeelte van myne, die res is de Lange.”
Elmey voel skielik verleë oor haar kortgebakerheid. Sy huiwer ’n oomblik en steek haar hand uit. “Elmey Furstenburg, kan ek nou my koei kry?”
“Nee,” sê hy ferm, “en dis ’n vèrs nie ’n koèi nie!”
Die man het ’n manier om haar verkeerd op te vryf, vererg pluk sy haar pet af. Haar donker hare val los krulle oor haar voorkop en skouers. Haar swart oë is nog swarter. Voordat sy iets verder kan sê, kom Roelf en Daniël ooreen om die vers die volgende oggend te kom laai.
“Waar kry jy die reg?”
“Môre Daniël,” sê Roelf bedaard,
“En sorg dat jy daai draad waar jou heilige koei deurgebreek het regmaak.” Gooi hy na haar kant. Sy wil nog teestribbel…
“Nag Elmey Furstenburg,” groet hy en draf die trappe op.
Wind uit haar seile. Weg is al haar brawade, die vers sal môre huistoe kom, nie vanaand nie. Die baasspelerige vent, die vermeltelde skepsel, sy kan hom nog baie dinge toevoeg maar sy sal nie haar waardigheid laat aantas nie. Met ’n vaart trek sy weg en laat net n stofstreep agter. Sy byt hard op haar onderlip. Die vent is eintlik reg.
“Mme dis beter in die oggend,” kom Daniël se stem uit die donker en sy wonder of hy die dubbelsinnigheid van sy opmerking begryp.
AS SY MAAR WEET…
Met moeë hangskouers staan sy voor pa Frans se geraamde foto en vryf met haar vinger daaroor. “Dis so anders as toe ek vakansies met my schambler hier rond gejaag het. Ek en Kolbooi gaan nog gereeld ry, dis so eensaam Pa, jou perd het hom dood ge-treur”. Sy vee die stof met haar sakdoek af. “Ek verlang Pa,” mymer sy en dit dring tot haar deur, die foon lui…
“Elmey,” antwoord sy saggies.
“Wat is dit nou my kindtjie?” kom Oupa se stem oor die draad. Dis die laaste strooi en die sluise breek oop. Hy luister na haar storie, met die aanhoor daarvan brom die ouman so in sy oumens stem.
“As sy darem moet weet ek het hom destyds gevra:-”
“Skuus wat sê Oupa?”
“Nee kindtjie, ek sê so leer mens maar uit jou foute, dis maar die terugdink aan jou versie wat jou so laat koop het nê? Ek het regtig gedink julle het mekaar al ontmoet, dis al amper vier maande.?” Vra hy verbaas.
Ek het skoon vergeet om die man te laat weet sy is al daar. Dink hy. Namate sy stem voortdreun raak sy kalmer. “Dis goed as jou buurman jou môre kan help my kind, jy weet moes hoe wild so ’n afrikaner vers kan wees. Ek hoop net jy het die ander twee eers eenkant gehok.
“Ja, ek het hulle saam die ou koei laat sit, maar wat nou oupa?”
“Kyk, ek en jou ma kom die langnaweek af dan maak ons ’n plan goed so? Gaan slaap nou rustig. Jy het darem ’n lekker vleisbees gekoop. Nag my kind,” met die lui hy af.
“’n Lekker vleisbees!” Snork sy en plak die foon neer, nou warm onder die kraag, dit sal die dag wees! Sy gaan klim onder die stort in en was al die dag se sukkel af. Gaan kruip tussen die koel lakens in.
Sy draai om en om, kan net nie aan die slaap raak nie. Dit word ’n baie lang nag. Wonder of sy die regte ding gedoen het om plaas toe te kom? Om op een en veertig weer voor te begin, vir die hoeveelste keer.
Die arrogansie van die man. Beveel haar sommer om haar koei daar te los, wie dink die vent is hy? Wat maak dit saak as sy haar vers ’n koei wil noem, dis moes hare!
Vies draai sy om, natuurlike is sy kinderagtig. Sy sal moet toesien die kraal word goed versterk, sodat madam uit die buurman se hare kan bly.
AFSPRAAK BY POORT
Genade, onthou sy, dit sal Maandag gedoen moet word. Sy het die afspraak met die ontwikkellaar in die Poort, so op die heilige Sondag. Die man gaan glo uitstedig wees vir ’n paar dae en dis al tyd wat hy haar kan sien.
Sy soek al na ’n geskikte plek vir haar eintlike neëring, massering, vandat sy hier aangekom het. Die opbrengste van die plaas is net nie voldoende om die seuns te help met hul studies en vir al die ander veranderings wat sy wil aanbring nie. Die Erfgeld moet sy goed ge-bruik,’n gedeelte liewers belê.
Sy het al na ’n hele paar plekke gaan kyk, maar dit was regtig te remoerig vir wat sy be-oog. Sy het ’n rustige kalm plek nodig.
Sy gaap en draai om. Sy weet presies hoe sy dit wil hê. Hoe dankbaar is sy nie nou vir daai paar sertifikate nie…gaap!
Die afrikaner vers het hulle darem laat opsê, gaap… draai weer om. Hy het mooi blou oë….Moenie simpel wees nie mens, jy het beslis nie tyd vir nonsens nie…sluimer in…hy’s seker getroud. Basta vroumens! Het jy nie genoeg komplikasies nie, dwaal haar gedagtes oor die grensdraad, hy’s fris gebou mens daai spiere…blou oë…nee man nie weer nie…, jy het genoeg moeilikheid…,sy dink aan al die slaaplose nagte… draai om…
Dit voel of sy net aan die slaap geraak het of die wekker skel langs haar bed. Sukkel, sukkel maak sy haar oë oop, sleep haarself uit die bed, skakel die radio aan en gaan maak vir haar sterk koffie, stap uit op die stoep, dit is regtig koel.
GAAN MAAK VREDE
Nou het sy ’n probleem, sy sal nie kan help om die vers tuis te kry nie. Sy moet in elk geval gaan dankie sê, dink sy. Sy sal die man omverskoning moet gaan vra en betaal vir die verblyf van haar vers. Weet nie hoeveel dit sal kos en hoeveel skade sy aangerig het nie?
Gelukkig het Daniël gistraand alles in orde gekry en weet hy wat om te doen, hy moet maar die drie jongmanne saam vat.
Sy spring vinnig deur die stort. Trek aan vir kerk, sy sal na die onderhoud die diens bywoon as sy betyds is. Sy is net betyds toe Daniël met die trok verby kom. Vinnig klim sy in die Mazda en ry agter hom aan. Hy sien haar en stop stadig.
“Is daar ’n probleme Mme?”
“Nee Daniël, ek moet seker net gaan dankie sê die vers kon daar oornag en dit was regtig woes gistraand ou Daniël. Laat ek gaan vrede maak, jy moet vasstaan van-dag asseblief, ek moet Poort toe gaan onthou.”
“O, toggie Mme, starig net samblief,” giggil hy en klim vinnig terug in die trok.
Die groot hek skuif oop en sy ry vinnig agterna om die hek oop te vang. Daniël hou verby met die trok kraal toe. Sy stop voor die stoep waar Roelf alreeds met ’n koppie warm koffie staan.
Netjies geklee in ’n liggroen rokkie wat net onder haar knie kom met driekwart moue, haar swart krulle hoog op haar kop gerankskik, lyk sy ’n verfrissende.
Roelf se mond hang ’n oomblik oop, sy koffie skoon vergete. “Môre buurvrou, verskoon my maar jy lyk ’n prentjie, wat het van die beestemmer geword? Ek is so bly ons sien mekaar weer.”
“Môre Roelf,” sê sy effe verleë, “ek het net om verskoning kom vra oor gisteraand en baie dankie vir koei wat hier kon oornag.”
“Ek was self maar bombasties jammer jong. Na die vers episode en ’n besige dag agter die rug, was ek moeg en kort van draad,” hy sit die koue koffie neer.
“Kom drink eers ’n koppie koffie voor ons die dag begin, dink jy die vers sal in die Mazda pas?” spot hy.
“Moenie laf wees nie man, ek kom jou alweer ’n groot guns vra.”
“Vra ek luister,” hy kyk binne toe en vra die huishulp om vars koffie te bring, “vir twee mense asseblief Elsie”.
“Ek het ’n afspraak in die Poort vanoggend, die ontwikkellaar kon my net vandag sien.” ’n Diep frons keep tussen sy blou oë by die aanhoor van die Poort. Wat’s nou so snaaks daaraan? Wonder sy.
“Ek wil weet of dit reg sal wees as ek die drie werkers saam met Daniël hier los, om te help om koei te laai. Ek kan net nie die afspraak mis nie.”
“Vers, bedoel jy.”
“Okay vers as jy wil,” lag sy.
“Dankie Elsie, laat ek jou voorstel aan ons nuwe bure, mev Furstenburg, sy kan doen met ’n koppie warm koffie.”
Elsie buig hande saam en groet Elmey met ’n breë glimlag.“Daniël het gevertel, baie aangenaam Mme.”
“Dankie Elsie, aangenaam om jou te ontmoet, koffie sal lekker smaak.” Sy begin teug aan die heerlike warm koffie.
“Is jy seker Roelf? Dan moet ek nou my ry kry, dankie vir die koffie Elsie.” Sy sit haar beker neer.
“Ek hoop net sy het bedaar en is nie so beneuk soos gistraand nie, want van paai weet ek nie veel,” hy glimlag, toe sy verleë vassteek.
“Kry jou ry, ons sal seker regkom, ek’s bly die lug is darem gesuiwer, jy lyk werklik nie soos ’n boervrou nie en dis ’n kompliment hoor.”
“Dankie my heer,” sy maak ’n klein buigenkie en klim in, toe hy die deur oophou. Sy glimlag en groet met groot verligting. Die vrede is herstel.
HOOFSTUK 3
KENNISMAKING MET BUURMAN
By die hek van die buurman sit sy, sy kan nie bel nie. Hoe kom sy hier in sonder om n lawaai op te skop? Dit gee haar kans om haar gedagte by mekaar te kry en moed by-mekaar te skraap. Sy het nie ’n idee hoeveel skade die vers aangerig het nie. Sy weet nie wat om te verwag nie.
Sy wonder nog oor haar volgende aksie, toe die hek oopskuif en die besluit vir haar geneem word. Sy ry stadig tot voor die opstal. Sit nog en wonder, of sy sien die fig-uur van die land se kant af aangestoom kom en lyk soos ’n renperd wat gebriek moet word. Hier’s moeilikheid, sy maak die deur oop, seil stadig af en wag die figuur in.Daniël klim uit en groet die man in sy taal.
“Naand buurman,” groet hy, “ek het aangeneem dis jy toe ek die ligte sien.”
Sy gaan haar nie nou vir die man vererg nie, want haar koei is nog op sy plaas. Haar hare is so styf onder haar pet ingedruk, dis nie ’n wonder hy dink sy is ’n man nie, sy maak die deur toe en bly staan langs die trok.
“Naand buurman, ek is jammer om so laat te pla, maar my koei het nie dalk hier aange-kom nie?”
Hy is verbaas oor die vrou se waagmoed, waar sou haar man wees? “Vers,” sê hy droog. “Ja natuurlik is sy hier, waar dink jy kom ek nou vandaan? Asof ek niks an-ders het om te doen as om agter ’n verbrande mal vers aan te hardloop nie.”
Die lenige man is nou halfpad in die lig, swart hare lê deurmekaar, moue kort opgerol, met ’n kort kakiebroek aan met ’n paar gespierde bene soos’n renperd. Hy gee nog ’n tree vorentoe, nou vol in die lig en sy word byna flou. Dis dan die einste vent wie teen haar gebie het. Hy lyk heeltemal anders as is sy kakiemondering van vanoggend.
“Ek is jammer,” hakkel sy half. “As jy my wys waar my koei is, verlos ek jou dade-lik, ek het twee werkers gebring om haar te help aanjaag.”
“Man, dis ’n vers en nie ’n koei nie. Wil jy die simpel verwilderde ding nou in die nag aanjaag? Ons sukkel al hoelank om haar op hok te kry.”
“Wel ek dink nie die son gaan nou opkom nie…” val sy hom in die rede.
“Los die verbrande vers hier, sy’s so wild sy’t ’n ring in haar neus nodig”
“Man sit die verbrande ring in jou eie neus, ek laat nie my diere so mishandel nie, kan ek nou my koei-vers as jy wil, kry?
“Nee, los die ding hier!”
“Mme. Samblief ” begin Daniel pleit, “Morena is reg.”
Vir wat kyk die vent my aan asof ek van ’n ander planeet af kom? Sy vryf senu-agtig oor haar gesig en voel die growwe sand op haar wang.
Hy sien haar verleendheid en tree vorentoe in die lig. “Ek sal graag jou naam wil weet, jy ken reeds die Roelf gedeelte van myne, die res is de Lange.”
Elmey voel skielik verleë oor haar kortgebakerheid. Sy huiwer ’n oomblik en steek haar hand uit. “Elmey Furstenburg, kan ek nou my koei kry?”
“Nee,” sê hy ferm, “en dis ’n vèrs nie ’n koèi nie!”
Die man het ’n manier om haar verkeerd op te vryf, vererg pluk sy haar pet af. Haar donker hare val los krulle oor haar voorkop en skouers. Haar swart oë is nog swarter. Voordat sy iets verder kan sê, kom Roelf en Daniël ooreen om die vers die volgende oggend te kom laai.
“Waar kry jy die reg?”
“Môre Daniël,” sê Roelf bedaard,
“En sorg dat jy daai draad waar jou heilige koei deurgebreek het regmaak.” Gooi hy na haar kant. Sy wil nog teestribbel…
“Nag Elmey Furstenburg,” groet hy en draf die trappe op.
Wind uit haar seile. Weg is al haar brawade, die vers sal môre huistoe kom, nie vanaand nie. Die baasspelerige vent, die vermeltelde skepsel, sy kan hom nog baie dinge toevoeg maar sy sal nie haar waardigheid laat aantas nie. Met ’n vaart trek sy weg en laat net n stofstreep agter. Sy byt hard op haar onderlip. Die vent is eintlik reg.
“Mme dis beter in die oggend,” kom Daniël se stem uit die donker en sy wonder of hy die dubbelsinnigheid van sy opmerking begryp.
AS SY MAAR WEET…
Met moeë hangskouers staan sy voor pa Frans se geraamde foto en vryf met haar vinger daaroor. “Dis so anders as toe ek vakansies met my schambler hier rond gejaag het. Ek en Kolbooi gaan nog gereeld ry, dis so eensaam Pa, jou perd het hom dood ge-treur”. Sy vee die stof met haar sakdoek af. “Ek verlang Pa,” mymer sy en dit dring tot haar deur, die foon lui…
“Elmey,” antwoord sy saggies.
“Wat is dit nou my kindtjie?” kom Oupa se stem oor die draad. Dis die laaste strooi en die sluise breek oop. Hy luister na haar storie, met die aanhoor daarvan brom die ouman so in sy oumens stem.
“As sy darem moet weet ek het hom destyds gevra:-”
“Skuus wat sê Oupa?”
“Nee kindtjie, ek sê so leer mens maar uit jou foute, dis maar die terugdink aan jou versie wat jou so laat koop het nê? Ek het regtig gedink julle het mekaar al ontmoet, dis al amper vier maande.?” Vra hy verbaas.
Ek het skoon vergeet om die man te laat weet sy is al daar. Dink hy. Namate sy stem voortdreun raak sy kalmer. “Dis goed as jou buurman jou môre kan help my kind, jy weet moes hoe wild so ’n afrikaner vers kan wees. Ek hoop net jy het die ander twee eers eenkant gehok.
“Ja, ek het hulle saam die ou koei laat sit, maar wat nou oupa?”
“Kyk, ek en jou ma kom die langnaweek af dan maak ons ’n plan goed so? Gaan slaap nou rustig. Jy het darem ’n lekker vleisbees gekoop. Nag my kind,” met die lui hy af.
“’n Lekker vleisbees!” Snork sy en plak die foon neer, nou warm onder die kraag, dit sal die dag wees! Sy gaan klim onder die stort in en was al die dag se sukkel af. Gaan kruip tussen die koel lakens in.
Sy draai om en om, kan net nie aan die slaap raak nie. Dit word ’n baie lang nag. Wonder of sy die regte ding gedoen het om plaas toe te kom? Om op een en veertig weer voor te begin, vir die hoeveelste keer.
Die arrogansie van die man. Beveel haar sommer om haar koei daar te los, wie dink die vent is hy? Wat maak dit saak as sy haar vers ’n koei wil noem, dis moes hare!
Vies draai sy om, natuurlike is sy kinderagtig. Sy sal moet toesien die kraal word goed versterk, sodat madam uit die buurman se hare kan bly.
AFSPRAAK BY POORT
Genade, onthou sy, dit sal Maandag gedoen moet word. Sy het die afspraak met die ontwikkellaar in die Poort, so op die heilige Sondag. Die man gaan glo uitstedig wees vir ’n paar dae en dis al tyd wat hy haar kan sien.
Sy soek al na ’n geskikte plek vir haar eintlike neëring, massering, vandat sy hier aangekom het. Die opbrengste van die plaas is net nie voldoende om die seuns te help met hul studies en vir al die ander veranderings wat sy wil aanbring nie. Die Erfgeld moet sy goed ge-bruik,’n gedeelte liewers belê.
Sy het al na ’n hele paar plekke gaan kyk, maar dit was regtig te remoerig vir wat sy be-oog. Sy het ’n rustige kalm plek nodig.
Sy gaap en draai om. Sy weet presies hoe sy dit wil hê. Hoe dankbaar is sy nie nou vir daai paar sertifikate nie…gaap!
Die afrikaner vers het hulle darem laat opsê, gaap… draai weer om. Hy het mooi blou oë….Moenie simpel wees nie mens, jy het beslis nie tyd vir nonsens nie…sluimer in…hy’s seker getroud. Basta vroumens! Het jy nie genoeg komplikasies nie, dwaal haar gedagtes oor die grensdraad, hy’s fris gebou mens daai spiere…blou oë…nee man nie weer nie…, jy het genoeg moeilikheid…,sy dink aan al die slaaplose nagte… draai om…
Dit voel of sy net aan die slaap geraak het of die wekker skel langs haar bed. Sukkel, sukkel maak sy haar oë oop, sleep haarself uit die bed, skakel die radio aan en gaan maak vir haar sterk koffie, stap uit op die stoep, dit is regtig koel.
GAAN MAAK VREDE
Nou het sy ’n probleem, sy sal nie kan help om die vers tuis te kry nie. Sy moet in elk geval gaan dankie sê, dink sy. Sy sal die man omverskoning moet gaan vra en betaal vir die verblyf van haar vers. Weet nie hoeveel dit sal kos en hoeveel skade sy aangerig het nie?
Gelukkig het Daniël gistraand alles in orde gekry en weet hy wat om te doen, hy moet maar die drie jongmanne saam vat.
Sy spring vinnig deur die stort. Trek aan vir kerk, sy sal na die onderhoud die diens bywoon as sy betyds is. Sy is net betyds toe Daniël met die trok verby kom. Vinnig klim sy in die Mazda en ry agter hom aan. Hy sien haar en stop stadig.
“Is daar ’n probleme Mme?”
“Nee Daniël, ek moet seker net gaan dankie sê die vers kon daar oornag en dit was regtig woes gistraand ou Daniël. Laat ek gaan vrede maak, jy moet vasstaan van-dag asseblief, ek moet Poort toe gaan onthou.”
“O, toggie Mme, starig net samblief,” giggil hy en klim vinnig terug in die trok.
Die groot hek skuif oop en sy ry vinnig agterna om die hek oop te vang. Daniël hou verby met die trok kraal toe. Sy stop voor die stoep waar Roelf alreeds met ’n koppie warm koffie staan.
Netjies geklee in ’n liggroen rokkie wat net onder haar knie kom met driekwart moue, haar swart krulle hoog op haar kop gerankskik, lyk sy ’n verfrissende.
Roelf se mond hang ’n oomblik oop, sy koffie skoon vergete. “Môre buurvrou, verskoon my maar jy lyk ’n prentjie, wat het van die beestemmer geword? Ek is so bly ons sien mekaar weer.”
“Môre Roelf,” sê sy effe verleë, “ek het net om verskoning kom vra oor gisteraand en baie dankie vir koei wat hier kon oornag.”
“Ek was self maar bombasties jammer jong. Na die vers episode en ’n besige dag agter die rug, was ek moeg en kort van draad,” hy sit die koue koffie neer.
“Kom drink eers ’n koppie koffie voor ons die dag begin, dink jy die vers sal in die Mazda pas?” spot hy.
“Moenie laf wees nie man, ek kom jou alweer ’n groot guns vra.”
“Vra ek luister,” hy kyk binne toe en vra die huishulp om vars koffie te bring, “vir twee mense asseblief Elsie”.
“Ek het ’n afspraak in die Poort vanoggend, die ontwikkellaar kon my net vandag sien.” ’n Diep frons keep tussen sy blou oë by die aanhoor van die Poort. Wat’s nou so snaaks daaraan? Wonder sy.
“Ek wil weet of dit reg sal wees as ek die drie werkers saam met Daniël hier los, om te help om koei te laai. Ek kan net nie die afspraak mis nie.”
“Vers, bedoel jy.”
“Okay vers as jy wil,” lag sy.
“Dankie Elsie, laat ek jou voorstel aan ons nuwe bure, mev Furstenburg, sy kan doen met ’n koppie warm koffie.”
Elsie buig hande saam en groet Elmey met ’n breë glimlag.“Daniël het gevertel, baie aangenaam Mme.”
“Dankie Elsie, aangenaam om jou te ontmoet, koffie sal lekker smaak.” Sy begin teug aan die heerlike warm koffie.
“Is jy seker Roelf? Dan moet ek nou my ry kry, dankie vir die koffie Elsie.” Sy sit haar beker neer.
“Ek hoop net sy het bedaar en is nie so beneuk soos gistraand nie, want van paai weet ek nie veel,” hy glimlag, toe sy verleë vassteek.
“Kry jou ry, ons sal seker regkom, ek’s bly die lug is darem gesuiwer, jy lyk werklik nie soos ’n boervrou nie en dis ’n kompliment hoor.”
“Dankie my heer,” sy maak ’n klein buigenkie en klim in, toe hy die deur oophou. Sy glimlag en groet met groot verligting. Die vrede is herstel.
HOOFSTUK 3
KENNISMAKING MET BUURMAN
By die hek van die buurman sit sy, sy kan nie bel nie. Hoe kom sy hier in sonder om n lawaai op te skop? Dit gee haar kans om haar gedagte by mekaar te kry en moed by-mekaar te skraap. Sy het nie ’n idee hoeveel skade die vers aangerig het nie. Sy weet nie wat om te verwag nie.
Sy wonder nog oor haar volgende aksie, toe die hek oopskuif en die besluit vir haar geneem word. Sy ry stadig tot voor die opstal. Sit nog en wonder, of sy sien die fig-uur van die land se kant af aangestoom kom en lyk soos ’n renperd wat gebriek moet word. Hier’s moeilikheid, sy maak die deur oop, seil stadig af en wag die figuur in.Daniël klim uit en groet die man in sy taal.
“Naand buurman,” groet hy, “ek het aangeneem dis jy toe ek die ligte sien.”
Sy gaan haar nie nou vir die man vererg nie, want haar koei is nog op sy plaas. Haar hare is so styf onder haar pet ingedruk, dis nie ’n wonder hy dink sy is ’n man nie, sy maak die deur toe en bly staan langs die trok.
“Naand buurman, ek is jammer om so laat te pla, maar my koei het nie dalk hier aange-kom nie?”
Hy is verbaas oor die vrou se waagmoed, waar sou haar man wees? “Vers,” sê hy droog. “Ja natuurlik is sy hier, waar dink jy kom ek nou vandaan? Asof ek niks an-ders het om te doen as om agter ’n verbrande mal vers aan te hardloop nie.”
Die lenige man is nou halfpad in die lig, swart hare lê deurmekaar, moue kort opgerol, met ’n kort kakiebroek aan met ’n paar gespierde bene soos’n renperd. Hy gee nog ’n tree vorentoe, nou vol in die lig en sy word byna flou. Dis dan die einste vent wie teen haar gebie het. Hy lyk heeltemal anders as is sy kakiemondering van vanoggend.
“Ek is jammer,” hakkel sy half. “As jy my wys waar my koei is, verlos ek jou dade-lik, ek het twee werkers gebring om haar te help aanjaag.”
“Man, dis ’n vers en nie ’n koei nie. Wil jy die simpel verwilderde ding nou in die nag aanjaag? Ons sukkel al hoelank om haar op hok te kry.”
“Wel ek dink nie die son gaan nou opkom nie…” val sy hom in die rede.
“Los die verbrande vers hier, sy’s so wild sy’t ’n ring in haar neus nodig”
“Man sit die verbrande ring in jou eie neus, ek laat nie my diere so mishandel nie, kan ek nou my koei-vers as jy wil, kry?
“Nee, los die ding hier!”
“Mme. Samblief ” begin Daniel pleit, “Morena is reg.”
Vir wat kyk die vent my aan asof ek van ’n ander planeet af kom? Sy vryf senu-agtig oor haar gesig en voel die growwe sand op haar wang.
Hy sien haar verleendheid en tree vorentoe in die lig. “Ek sal graag jou naam wil weet, jy ken reeds die Roelf gedeelte van myne, die res is de Lange.”
Elmey voel skielik verleë oor haar kortgebakerheid. Sy huiwer ’n oomblik en steek haar hand uit. “Elmey Furstenburg, kan ek nou my koei kry?”
“Nee,” sê hy ferm, “en dis ’n vèrs nie ’n koèi nie!”
Die man het ’n manier om haar verkeerd op te vryf, vererg pluk sy haar pet af. Haar donker hare val los krulle oor haar voorkop en skouers. Haar swart oë is nog swarter. Voordat sy iets verder kan sê, kom Roelf en Daniël ooreen om die vers die volgende oggend te kom laai.
“Waar kry jy die reg?”
“Môre Daniël,” sê Roelf bedaard,
“En sorg dat jy daai draad waar jou heilige koei deurgebreek het regmaak.” Gooi hy na haar kant. Sy wil nog teestribbel…
“Nag Elmey Furstenburg,” groet hy en draf die trappe op.
Wind uit haar seile. Weg is al haar brawade, die vers sal môre huistoe kom, nie vanaand nie. Die baasspelerige vent, die vermeltelde skepsel, sy kan hom nog baie dinge toevoeg maar sy sal nie haar waardigheid laat aantas nie. Met ’n vaart trek sy weg en laat net n stofstreep agter. Sy byt hard op haar onderlip. Die vent is eintlik reg.
“Mme dis beter in die oggend,” kom Daniël se stem uit die donker en sy wonder of hy die dubbelsinnigheid van sy opmerking begryp.
AS SY MAAR WEET…
Met moeë hangskouers staan sy voor pa Frans se geraamde foto en vryf met haar vinger daaroor. “Dis so anders as toe ek vakansies met my schambler hier rond gejaag het. Ek en Kolbooi gaan nog gereeld ry, dis so eensaam Pa, jou perd het hom dood ge-treur”. Sy vee die stof met haar sakdoek af. “Ek verlang Pa,” mymer sy en dit dring tot haar deur, die foon lui…
“Elmey,” antwoord sy saggies.
“Wat is dit nou my kindtjie?” kom Oupa se stem oor die draad. Dis die laaste strooi en die sluise breek oop. Hy luister na haar storie, met die aanhoor daarvan brom die ouman so in sy oumens stem.
“As sy darem moet weet ek het hom destyds gevra:-”
“Skuus wat sê Oupa?”
“Nee kindtjie, ek sê so leer mens maar uit jou foute, dis maar die terugdink aan jou versie wat jou so laat koop het nê? Ek het regtig gedink julle het mekaar al ontmoet, dis al amper vier maande.?” Vra hy verbaas.
Ek het skoon vergeet om die man te laat weet sy is al daar. Dink hy. Namate sy stem voortdreun raak sy kalmer. “Dis goed as jou buurman jou môre kan help my kind, jy weet moes hoe wild so ’n afrikaner vers kan wees. Ek hoop net jy het die ander twee eers eenkant gehok.
“Ja, ek het hulle saam die ou koei laat sit, maar wat nou oupa?”
“Kyk, ek en jou ma kom die langnaweek af dan maak ons ’n plan goed so? Gaan slaap nou rustig. Jy het darem ’n lekker vleisbees gekoop. Nag my kind,” met die lui hy af.
“’n Lekker vleisbees!” Snork sy en plak die foon neer, nou warm onder die kraag, dit sal die dag wees! Sy gaan klim onder die stort in en was al die dag se sukkel af. Gaan kruip tussen die koel lakens in.
Sy draai om en om, kan net nie aan die slaap raak nie. Dit word ’n baie lang nag. Wonder of sy die regte ding gedoen het om plaas toe te kom? Om op een en veertig weer voor te begin, vir die hoeveelste keer.
Die arrogansie van die man. Beveel haar sommer om haar koei daar te los, wie dink die vent is hy? Wat maak dit saak as sy haar vers ’n koei wil noem, dis moes hare!
Vies draai sy om, natuurlike is sy kinderagtig. Sy sal moet toesien die kraal word goed versterk, sodat madam uit die buurman se hare kan bly.
AFSPRAAK BY POORT
Genade, onthou sy, dit sal Maandag gedoen moet word. Sy het die afspraak met die ontwikkellaar in die Poort, so op die heilige Sondag. Die man gaan glo uitstedig wees vir ’n paar dae en dis al tyd wat hy haar kan sien.
Sy soek al na ’n geskikte plek vir haar eintlike neëring, massering, vandat sy hier aangekom het. Die opbrengste van die plaas is net nie voldoende om die seuns te help met hul studies en vir al die ander veranderings wat sy wil aanbring nie. Die Erfgeld moet sy goed ge-bruik,’n gedeelte liewers belê.
Sy het al na ’n hele paar plekke gaan kyk, maar dit was regtig te remoerig vir wat sy be-oog. Sy het ’n rustige kalm plek nodig.
Sy gaap en draai om. Sy weet presies hoe sy dit wil hê. Hoe dankbaar is sy nie nou vir daai paar sertifikate nie…gaap!
Die afrikaner vers het hulle darem laat opsê, gaap… draai weer om. Hy het mooi blou oë….Moenie simpel wees nie mens, jy het beslis nie tyd vir nonsens nie…sluimer in…hy’s seker getroud. Basta vroumens! Het jy nie genoeg komplikasies nie, dwaal haar gedagtes oor die grensdraad, hy’s fris gebou mens daai spiere…blou oë…nee man nie weer nie…, jy het genoeg moeilikheid…,sy dink aan al die slaaplose nagte… draai om…
Dit voel of sy net aan die slaap geraak het of die wekker skel langs haar bed. Sukkel, sukkel maak sy haar oë oop, sleep haarself uit die bed, skakel die radio aan en gaan maak vir haar sterk koffie, stap uit op die stoep, dit is regtig koel.
GAAN MAAK VREDE
Nou het sy ’n probleem, sy sal nie kan help om die vers tuis te kry nie. Sy moet in elk geval gaan dankie sê, dink sy. Sy sal die man omverskoning moet gaan vra en betaal vir die verblyf van haar vers. Weet nie hoeveel dit sal kos en hoeveel skade sy aangerig het nie?
Gelukkig het Daniël gistraand alles in orde gekry en weet hy wat om te doen, hy moet maar die drie jongmanne saam vat.
Sy spring vinnig deur die stort. Trek aan vir kerk, sy sal na die onderhoud die diens bywoon as sy betyds is. Sy is net betyds toe Daniël met die trok verby kom. Vinnig klim sy in die Mazda en ry agter hom aan. Hy sien haar en stop stadig.
“Is daar ’n probleme Mme?”
“Nee Daniël, ek moet seker net gaan dankie sê die vers kon daar oornag en dit was regtig woes gistraand ou Daniël. Laat ek gaan vrede maak, jy moet vasstaan van-dag asseblief, ek moet Poort toe gaan onthou.”
“O, toggie Mme, starig net samblief,” giggil hy en klim vinnig terug in die trok.
Die groot hek skuif oop en sy ry vinnig agterna om die hek oop te vang. Daniël hou verby met die trok kraal toe. Sy stop voor die stoep waar Roelf alreeds met ’n koppie warm koffie staan.
Netjies geklee in ’n liggroen rokkie wat net onder haar knie kom met driekwart moue, haar swart krulle hoog op haar kop gerankskik, lyk sy ’n verfrissende.
Roelf se mond hang ’n oomblik oop, sy koffie skoon vergete. “Môre buurvrou, verskoon my maar jy lyk ’n prentjie, wat het van die beestemmer geword? Ek is so bly ons sien mekaar weer.”
“Môre Roelf,” sê sy effe verleë, “ek het net om verskoning kom vra oor gisteraand en baie dankie vir koei wat hier kon oornag.”
“Ek was self maar bombasties jammer jong. Na die vers episode en ’n besige dag agter die rug, was ek moeg en kort van draad,” hy sit die koue koffie neer.
“Kom drink eers ’n koppie koffie voor ons die dag begin, dink jy die vers sal in die Mazda pas?” spot hy.
“Moenie laf wees nie man, ek kom jou alweer ’n groot guns vra.”
“Vra ek luister,” hy kyk binne toe en vra die huishulp om vars koffie te bring, “vir twee mense asseblief Elsie”.
“Ek het ’n afspraak in die Poort vanoggend, die ontwikkellaar kon my net vandag sien.” ’n Diep frons keep tussen sy blou oë by die aanhoor van die Poort. Wat’s nou so snaaks daaraan? Wonder sy.
“Ek wil weet of dit reg sal wees as ek die drie werkers saam met Daniël hier los, om te help om koei te laai. Ek kan net nie die afspraak mis nie.”
“Vers, bedoel jy.”
“Okay vers as jy wil,” lag sy.
“Dankie Elsie, laat ek jou voorstel aan ons nuwe bure, mev Furstenburg, sy kan doen met ’n koppie warm koffie.”
Elsie buig hande saam en groet Elmey met ’n breë glimlag.“Daniël het gevertel, baie aangenaam Mme.”
“Dankie Elsie, aangenaam om jou te ontmoet, koffie sal lekker smaak.” Sy begin teug aan die heerlike warm koffie.
“Is jy seker Roelf? Dan moet ek nou my ry kry, dankie vir die koffie Elsie.” Sy sit haar beker neer.
“Ek hoop net sy het bedaar en is nie so beneuk soos gistraand nie, want van paai weet ek nie veel,” hy glimlag, toe sy verleë vassteek.
“Kry jou ry, ons sal seker regkom, ek’s bly die lug is darem gesuiwer, jy lyk werklik nie soos ’n boervrou nie en dis ’n kompliment hoor.”
“Dankie my heer,” sy maak ’n klein buigenkie en klim in, toe hy die deur oophou. Sy glimlag en groet met groot verligting. Die vrede is herstel.
HOOFSTUK 3
KENNISMAKING MET BUURMAN
By die hek van die buurman sit sy, sy kan nie bel nie. Hoe kom sy hier in sonder om n lawaai op te skop? Dit gee haar kans om haar gedagte by mekaar te kry en moed by-mekaar te skraap. Sy het nie ’n idee hoeveel skade die vers aangerig het nie. Sy weet nie wat om te verwag nie.
Sy wonder nog oor haar volgende aksie, toe die hek oopskuif en die besluit vir haar geneem word. Sy ry stadig tot voor die opstal. Sit nog en wonder, of sy sien die fig-uur van die land se kant af aangestoom kom en lyk soos ’n renperd wat gebriek moet word. Hier’s moeilikheid, sy maak die deur oop, seil stadig af en wag die figuur in.Daniël klim uit en groet die man in sy taal.
“Naand buurman,” groet hy, “ek het aangeneem dis jy toe ek die ligte sien.”
Sy gaan haar nie nou vir die man vererg nie, want haar koei is nog op sy plaas. Haar hare is so styf onder haar pet ingedruk, dis nie ’n wonder hy dink sy is ’n man nie, sy maak die deur toe en bly staan langs die trok.
“Naand buurman, ek is jammer om so laat te pla, maar my koei het nie dalk hier aange-kom nie?”
Hy is verbaas oor die vrou se waagmoed, waar sou haar man wees? “Vers,” sê hy droog. “Ja natuurlik is sy hier, waar dink jy kom ek nou vandaan? Asof ek niks an-ders het om te doen as om agter ’n verbrande mal vers aan te hardloop nie.”
Die lenige man is nou halfpad in die lig, swart hare lê deurmekaar, moue kort opgerol, met ’n kort kakiebroek aan met ’n paar gespierde bene soos’n renperd. Hy gee nog ’n tree vorentoe, nou vol in die lig en sy word byna flou. Dis dan die einste vent wie teen haar gebie het. Hy lyk heeltemal anders as is sy kakiemondering van vanoggend.
“Ek is jammer,” hakkel sy half. “As jy my wys waar my koei is, verlos ek jou dade-lik, ek het twee werkers gebring om haar te help aanjaag.”
“Man, dis ’n vers en nie ’n koei nie. Wil jy die simpel verwilderde ding nou in die nag aanjaag? Ons sukkel al hoelank om haar op hok te kry.”
“Wel ek dink nie die son gaan nou opkom nie…” val sy hom in die rede.
“Los die verbrande vers hier, sy’s so wild sy’t ’n ring in haar neus nodig”
“Man sit die verbrande ring in jou eie neus, ek laat nie my diere so mishandel nie, kan ek nou my koei-vers as jy wil, kry?
“Nee, los die ding hier!”
“Mme. Samblief ” begin Daniel pleit, “Morena is reg.”
Vir wat kyk die vent my aan asof ek van ’n ander planeet af kom? Sy vryf senu-agtig oor haar gesig en voel die growwe sand op haar wang.
Hy sien haar verleendheid en tree vorentoe in die lig. “Ek sal graag jou naam wil weet, jy ken reeds die Roelf gedeelte van myne, die res is de Lange.”
Elmey voel skielik verleë oor haar kortgebakerheid. Sy huiwer ’n oomblik en steek haar hand uit. “Elmey Furstenburg, kan ek nou my koei kry?”
“Nee,” sê hy ferm, “en dis ’n vèrs nie ’n koèi nie!”
Die man het ’n manier om haar verkeerd op te vryf, vererg pluk sy haar pet af. Haar donker hare val los krulle oor haar voorkop en skouers. Haar swart oë is nog swarter. Voordat sy iets verder kan sê, kom Roelf en Daniël ooreen om die vers die volgende oggend te kom laai.
“Waar kry jy die reg?”
“Môre Daniël,” sê Roelf bedaard,
“En sorg dat jy daai draad waar jou heilige koei deurgebreek het regmaak.” Gooi hy na haar kant. Sy wil nog teestribbel…
“Nag Elmey Furstenburg,” groet hy en draf die trappe op.
Wind uit haar seile. Weg is al haar brawade, die vers sal môre huistoe kom, nie vanaand nie. Die baasspelerige vent, die vermeltelde skepsel, sy kan hom nog baie dinge toevoeg maar sy sal nie haar waardigheid laat aantas nie. Met ’n vaart trek sy weg en laat net n stofstreep agter. Sy byt hard op haar onderlip. Die vent is eintlik reg.
“Mme dis beter in die oggend,” kom Daniël se stem uit die donker en sy wonder of hy die dubbelsinnigheid van sy opmerking begryp.
AS SY MAAR WEET…
Met moeë hangskouers staan sy voor pa Frans se geraamde foto en vryf met haar vinger daaroor. “Dis so anders as toe ek vakansies met my schambler hier rond gejaag het. Ek en Kolbooi gaan nog gereeld ry, dis so eensaam Pa, jou perd het hom dood ge-treur”. Sy vee die stof met haar sakdoek af. “Ek verlang Pa,” mymer sy en dit dring tot haar deur, die foon lui…
“Elmey,” antwoord sy saggies.
“Wat is dit nou my kindtjie?” kom Oupa se stem oor die draad. Dis die laaste strooi en die sluise breek oop. Hy luister na haar storie, met die aanhoor daarvan brom die ouman so in sy oumens stem.
“As sy darem moet weet ek het hom destyds gevra:-”
“Skuus wat sê Oupa?”
“Nee kindtjie, ek sê so leer mens maar uit jou foute, dis maar die terugdink aan jou versie wat jou so laat koop het nê? Ek het regtig gedink julle het mekaar al ontmoet, dis al amper vier maande.?” Vra hy verbaas.
Ek het skoon vergeet om die man te laat weet sy is al daar. Dink hy. Namate sy stem voortdreun raak sy kalmer. “Dis goed as jou buurman jou môre kan help my kind, jy weet moes hoe wild so ’n afrikaner vers kan wees. Ek hoop net jy het die ander twee eers eenkant gehok.
“Ja, ek het hulle saam die ou koei laat sit, maar wat nou oupa?”
“Kyk, ek en jou ma kom die langnaweek af dan maak ons ’n plan goed so? Gaan slaap nou rustig. Jy het darem ’n lekker vleisbees gekoop. Nag my kind,” met die lui hy af.
“’n Lekker vleisbees!” Snork sy en plak die foon neer, nou warm onder die kraag, dit sal die dag wees! Sy gaan klim onder die stort in en was al die dag se sukkel af. Gaan kruip tussen die koel lakens in.
Sy draai om en om, kan net nie aan die slaap raak nie. Dit word ’n baie lang nag. Wonder of sy die regte ding gedoen het om plaas toe te kom? Om op een en veertig weer voor te begin, vir die hoeveelste keer.
Die arrogansie van die man. Beveel haar sommer om haar koei daar te los, wie dink die vent is hy? Wat maak dit saak as sy haar vers ’n koei wil noem, dis moes hare!
Vies draai sy om, natuurlike is sy kinderagtig. Sy sal moet toesien die kraal word goed versterk, sodat madam uit die buurman se hare kan bly.
AFSPRAAK BY POORT
Genade, onthou sy, dit sal Maandag gedoen moet word. Sy het die afspraak met die ontwikkellaar in die Poort, so op die heilige Sondag. Die man gaan glo uitstedig wees vir ’n paar dae en dis al tyd wat hy haar kan sien.
Sy soek al na ’n geskikte plek vir haar eintlike neëring, massering, vandat sy hier aangekom het. Die opbrengste van die plaas is net nie voldoende om die seuns te help met hul studies en vir al die ander veranderings wat sy wil aanbring nie. Die Erfgeld moet sy goed ge-bruik,’n gedeelte liewers belê.
Sy het al na ’n hele paar plekke gaan kyk, maar dit was regtig te remoerig vir wat sy be-oog. Sy het ’n rustige kalm plek nodig.
Sy gaap en draai om. Sy weet presies hoe sy dit wil hê. Hoe dankbaar is sy nie nou vir daai paar sertifikate nie…gaap!
Die afrikaner vers het hulle darem laat opsê, gaap… draai weer om. Hy het mooi blou oë….Moenie simpel wees nie mens, jy het beslis nie tyd vir nonsens nie…sluimer in…hy’s seker getroud. Basta vroumens! Het jy nie genoeg komplikasies nie, dwaal haar gedagtes oor die grensdraad, hy’s fris gebou mens daai spiere…blou oë…nee man nie weer nie…, jy het genoeg moeilikheid…,sy dink aan al die slaaplose nagte… draai om…
Dit voel of sy net aan die slaap geraak het of die wekker skel langs haar bed. Sukkel, sukkel maak sy haar oë oop, sleep haarself uit die bed, skakel die radio aan en gaan maak vir haar sterk koffie, stap uit op die stoep, dit is regtig koel.
GAAN MAAK VREDE
Nou het sy ’n probleem, sy sal nie kan help om die vers tuis te kry nie. Sy moet in elk geval gaan dankie sê, dink sy. Sy sal die man omverskoning moet gaan vra en betaal vir die verblyf van haar vers. Weet nie hoeveel dit sal kos en hoeveel skade sy aangerig het nie?
Gelukkig het Daniël gistraand alles in orde gekry en weet hy wat om te doen, hy moet maar die drie jongmanne saam vat.
Sy spring vinnig deur die stort. Trek aan vir kerk, sy sal na die onderhoud die diens bywoon as sy betyds is. Sy is net betyds toe Daniël met die trok verby kom. Vinnig klim sy in die Mazda en ry agter hom aan. Hy sien haar en stop stadig.
“Is daar ’n probleme Mme?”
“Nee Daniël, ek moet seker net gaan dankie sê die vers kon daar oornag en dit was regtig woes gistraand ou Daniël. Laat ek gaan vrede maak, jy moet vasstaan van-dag asseblief, ek moet Poort toe gaan onthou.”
“O, toggie Mme, starig net samblief,” giggil hy en klim vinnig terug in die trok.
Die groot hek skuif oop en sy ry vinnig agterna om die hek oop te vang. Daniël hou verby met die trok kraal toe. Sy stop voor die stoep waar Roelf alreeds met ’n koppie warm koffie staan.
Netjies geklee in ’n liggroen rokkie wat net onder haar knie kom met driekwart moue, haar swart krulle hoog op haar kop gerankskik, lyk sy ’n verfrissende.
Roelf se mond hang ’n oomblik oop, sy koffie skoon vergete. “Môre buurvrou, verskoon my maar jy lyk ’n prentjie, wat het van die beestemmer geword? Ek is so bly ons sien mekaar weer.”
“Môre Roelf,” sê sy effe verleë, “ek het net om verskoning kom vra oor gisteraand en baie dankie vir koei wat hier kon oornag.”
“Ek was self maar bombasties jammer jong. Na die vers episode en ’n besige dag agter die rug, was ek moeg en kort van draad,” hy sit die koue koffie neer.
“Kom drink eers ’n koppie koffie voor ons die dag begin, dink jy die vers sal in die Mazda pas?” spot hy.
“Moenie laf wees nie man, ek kom jou alweer ’n groot guns vra.”
“Vra ek luister,” hy kyk binne toe en vra die huishulp om vars koffie te bring, “vir twee mense asseblief Elsie”.
“Ek het ’n afspraak in die Poort vanoggend, die ontwikkellaar kon my net vandag sien.” ’n Diep frons keep tussen sy blou oë by die aanhoor van die Poort. Wat’s nou so snaaks daaraan? Wonder sy.
“Ek wil weet of dit reg sal wees as ek die drie werkers saam met Daniël hier los, om te help om koei te laai. Ek kan net nie die afspraak mis nie.”
“Vers, bedoel jy.”
“Okay vers as jy wil,” lag sy.
“Dankie Elsie, laat ek jou voorstel aan ons nuwe bure, mev Furstenburg, sy kan doen met ’n koppie warm koffie.”
Elsie buig hande saam en groet Elmey met ’n breë glimlag.“Daniël het gevertel, baie aangenaam Mme.”
“Dankie Elsie, aangenaam om jou te ontmoet, koffie sal lekker smaak.” Sy begin teug aan die heerlike warm koffie.
“Is jy seker Roelf? Dan moet ek nou my ry kry, dankie vir die koffie Elsie.” Sy sit haar beker neer.
“Ek hoop net sy het bedaar en is nie so beneuk soos gistraand nie, want van paai weet ek nie veel,” hy glimlag, toe sy verleë vassteek.
“Kry jou ry, ons sal seker regkom, ek’s bly die lug is darem gesuiwer, jy lyk werklik nie soos ’n boervrou nie en dis ’n kompliment hoor.”
“Dankie my heer,” sy maak ’n klein buigenkie en klim in, toe hy die deur oophou. Sy glimlag en groet met groot verligting. Die vrede is herstel.
HOOFSTUK 3
KENNISMAKING MET BUURMAN
By die hek van die buurman sit sy, sy kan nie bel nie. Hoe kom sy hier in sonder om n lawaai op te skop? Dit gee haar kans om haar gedagte by mekaar te kry en moed by-mekaar te skraap. Sy het nie ’n idee hoeveel skade die vers aangerig het nie. Sy weet nie wat om te verwag nie.
Sy wonder nog oor haar volgende aksie, toe die hek oopskuif en die besluit vir haar geneem word. Sy ry stadig tot voor die opstal. Sit nog en wonder, of sy sien die fig-uur van die land se kant af aangestoom kom en lyk soos ’n renperd wat gebriek moet word. Hier’s moeilikheid, sy maak die deur oop, seil stadig af en wag die figuur in.Daniël klim uit en groet die man in sy taal.
“Naand buurman,” groet hy, “ek het aangeneem dis jy toe ek die ligte sien.”
Sy gaan haar nie nou vir die man vererg nie, want haar koei is nog op sy plaas. Haar hare is so styf onder haar pet ingedruk, dis nie ’n wonder hy dink sy is ’n man nie, sy maak die deur toe en bly staan langs die trok.
“Naand buurman, ek is jammer om so laat te pla, maar my koei het nie dalk hier aange-kom nie?”
Hy is verbaas oor die vrou se waagmoed, waar sou haar man wees? “Vers,” sê hy droog. “Ja natuurlik is sy hier, waar dink jy kom ek nou vandaan? Asof ek niks an-ders het om te doen as om agter ’n verbrande mal vers aan te hardloop nie.”
Die lenige man is nou halfpad in die lig, swart hare lê deurmekaar, moue kort opgerol, met ’n kort kakiebroek aan met ’n paar gespierde bene soos’n renperd. Hy gee nog ’n tree vorentoe, nou vol in die lig en sy word byna flou. Dis dan die einste vent wie teen haar gebie het. Hy lyk heeltemal anders as is sy kakiemondering van vanoggend.
“Ek is jammer,” hakkel sy half. “As jy my wys waar my koei is, verlos ek jou dade-lik, ek het twee werkers gebring om haar te help aanjaag.”
“Man, dis ’n vers en nie ’n koei nie. Wil jy die simpel verwilderde ding nou in die nag aanjaag? Ons sukkel al hoelank om haar op hok te kry.”
“Wel ek dink nie die son gaan nou opkom nie…” val sy hom in die rede.
“Los die verbrande vers hier, sy’s so wild sy’t ’n ring in haar neus nodig”
“Man sit die verbrande ring in jou eie neus, ek laat nie my diere so mishandel nie, kan ek nou my koei-vers as jy wil, kry?
“Nee, los die ding hier!”
“Mme. Samblief ” begin Daniel pleit, “Morena is reg.”
Vir wat kyk die vent my aan asof ek van ’n ander planeet af kom? Sy vryf senu-agtig oor haar gesig en voel die growwe sand op haar wang.
Hy sien haar verleendheid en tree vorentoe in die lig. “Ek sal graag jou naam wil weet, jy ken reeds die Roelf gedeelte van myne, die res is de Lange.”
Elmey voel skielik verleë oor haar kortgebakerheid. Sy huiwer ’n oomblik en steek haar hand uit. “Elmey Furstenburg, kan ek nou my koei kry?”
“Nee,” sê hy ferm, “en dis ’n vèrs nie ’n koèi nie!”
Die man het ’n manier om haar verkeerd op te vryf, vererg pluk sy haar pet af. Haar donker hare val los krulle oor haar voorkop en skouers. Haar swart oë is nog swarter. Voordat sy iets verder kan sê, kom Roelf en Daniël ooreen om die vers die volgende oggend te kom laai.
“Waar kry jy die reg?”
“Môre Daniël,” sê Roelf bedaard,
“En sorg dat jy daai draad waar jou heilige koei deurgebreek het regmaak.” Gooi hy na haar kant. Sy wil nog teestribbel…
“Nag Elmey Furstenburg,” groet hy en draf die trappe op.
Wind uit haar seile. Weg is al haar brawade, die vers sal môre huistoe kom, nie vanaand nie. Die baasspelerige vent, die vermeltelde skepsel, sy kan hom nog baie dinge toevoeg maar sy sal nie haar waardigheid laat aantas nie. Met ’n vaart trek sy weg en laat net n stofstreep agter. Sy byt hard op haar onderlip. Die vent is eintlik reg.
“Mme dis beter in die oggend,” kom Daniël se stem uit die donker en sy wonder of hy die dubbelsinnigheid van sy opmerking begryp.
AS SY MAAR WEET…
Met moeë hangskouers staan sy voor pa Frans se geraamde foto en vryf met haar vinger daaroor. “Dis so anders as toe ek vakansies met my schambler hier rond gejaag het. Ek en Kolbooi gaan nog gereeld ry, dis so eensaam Pa, jou perd het hom dood ge-treur”. Sy vee die stof met haar sakdoek af. “Ek verlang Pa,” mymer sy en dit dring tot haar deur, die foon lui…
“Elmey,” antwoord sy saggies.
“Wat is dit nou my kindtjie?” kom Oupa se stem oor die draad. Dis die laaste strooi en die sluise breek oop. Hy luister na haar storie, met die aanhoor daarvan brom die ouman so in sy oumens stem.
“As sy darem moet weet ek het hom destyds gevra:-”
“Skuus wat sê Oupa?”
“Nee kindtjie, ek sê so leer mens maar uit jou foute, dis maar die terugdink aan jou versie wat jou so laat koop het nê? Ek het regtig gedink julle het mekaar al ontmoet, dis al amper vier maande.?” Vra hy verbaas.
Ek het skoon vergeet om die man te laat weet sy is al daar. Dink hy. Namate sy stem voortdreun raak sy kalmer. “Dis goed as jou buurman jou môre kan help my kind, jy weet moes hoe wild so ’n afrikaner vers kan wees. Ek hoop net jy het die ander twee eers eenkant gehok.
“Ja, ek het hulle saam die ou koei laat sit, maar wat nou oupa?”
“Kyk, ek en jou ma kom die langnaweek af dan maak ons ’n plan goed so? Gaan slaap nou rustig. Jy het darem ’n lekker vleisbees gekoop. Nag my kind,” met die lui hy af.
“’n Lekker vleisbees!” Snork sy en plak die foon neer, nou warm onder die kraag, dit sal die dag wees! Sy gaan klim onder die stort in en was al die dag se sukkel af. Gaan kruip tussen die koel lakens in.
Sy draai om en om, kan net nie aan die slaap raak nie. Dit word ’n baie lang nag. Wonder of sy die regte ding gedoen het om plaas toe te kom? Om op een en veertig weer voor te begin, vir die hoeveelste keer.
Die arrogansie van die man. Beveel haar sommer om haar koei daar te los, wie dink die vent is hy? Wat maak dit saak as sy haar vers ’n koei wil noem, dis moes hare!
Vies draai sy om, natuurlike is sy kinderagtig. Sy sal moet toesien die kraal word goed versterk, sodat madam uit die buurman se hare kan bly.
AFSPRAAK BY POORT
Genade, onthou sy, dit sal Maandag gedoen moet word. Sy het die afspraak met die ontwikkellaar in die Poort, so op die heilige Sondag. Die man gaan glo uitstedig wees vir ’n paar dae en dis al tyd wat hy haar kan sien.
Sy soek al na ’n geskikte plek vir haar eintlike neëring, massering, vandat sy hier aangekom het. Die opbrengste van die plaas is net nie voldoende om die seuns te help met hul studies en vir al die ander veranderings wat sy wil aanbring nie. Die Erfgeld moet sy goed ge-bruik,’n gedeelte liewers belê.
Sy het al na ’n hele paar plekke gaan kyk, maar dit was regtig te remoerig vir wat sy be-oog. Sy het ’n rustige kalm plek nodig.
Sy gaap en draai om. Sy weet presies hoe sy dit wil hê. Hoe dankbaar is sy nie nou vir daai paar sertifikate nie…gaap!
Die afrikaner vers het hulle darem laat opsê, gaap… draai weer om. Hy het mooi blou oë….Moenie simpel wees nie mens, jy het beslis nie tyd vir nonsens nie…sluimer in…hy’s seker getroud. Basta vroumens! Het jy nie genoeg komplikasies nie, dwaal haar gedagtes oor die grensdraad, hy’s fris gebou mens daai spiere…blou oë…nee man nie weer nie…, jy het genoeg moeilikheid…,sy dink aan al die slaaplose nagte… draai om…
Dit voel of sy net aan die slaap geraak het of die wekker skel langs haar bed. Sukkel, sukkel maak sy haar oë oop, sleep haarself uit die bed, skakel die radio aan en gaan maak vir haar sterk koffie, stap uit op die stoep, dit is regtig koel.
GAAN MAAK VREDE
Nou het sy ’n probleem, sy sal nie kan help om die vers tuis te kry nie. Sy moet in elk geval gaan dankie sê, dink sy. Sy sal die man omverskoning moet gaan vra en betaal vir die verblyf van haar vers. Weet nie hoeveel dit sal kos en hoeveel skade sy aangerig het nie?
Gelukkig het Daniël gistraand alles in orde gekry en weet hy wat om te doen, hy moet maar die drie jongmanne saam vat.
Sy spring vinnig deur die stort. Trek aan vir kerk, sy sal na die onderhoud die diens bywoon as sy betyds is. Sy is net betyds toe Daniël met die trok verby kom. Vinnig klim sy in die Mazda en ry agter hom aan. Hy sien haar en stop stadig.
“Is daar ’n probleme Mme?”
“Nee Daniël, ek moet seker net gaan dankie sê die vers kon daar oornag en dit was regtig woes gistraand ou Daniël. Laat ek gaan vrede maak, jy moet vasstaan van-dag asseblief, ek moet Poort toe gaan onthou.”
“O, toggie Mme, starig net samblief,” giggil hy en klim vinnig terug in die trok.
Die groot hek skuif oop en sy ry vinnig agterna om die hek oop te vang. Daniël hou verby met die trok kraal toe. Sy stop voor die stoep waar Roelf alreeds met ’n koppie warm koffie staan.
Netjies geklee in ’n liggroen rokkie wat net onder haar knie kom met driekwart moue, haar swart krulle hoog op haar kop gerankskik, lyk sy ’n verfrissende.
Roelf se mond hang ’n oomblik oop, sy koffie skoon vergete. “Môre buurvrou, verskoon my maar jy lyk ’n prentjie, wat het van die beestemmer geword? Ek is so bly ons sien mekaar weer.”
“Môre Roelf,” sê sy effe verleë, “ek het net om verskoning kom vra oor gisteraand en baie dankie vir koei wat hier kon oornag.”
“Ek was self maar bombasties jammer jong. Na die vers episode en ’n besige dag agter die rug, was ek moeg en kort van draad,” hy sit die koue koffie neer.
“Kom drink eers ’n koppie koffie voor ons die dag begin, dink jy die vers sal in die Mazda pas?” spot hy.
“Moenie laf wees nie man, ek kom jou alweer ’n groot guns vra.”
“Vra ek luister,” hy kyk binne toe en vra die huishulp om vars koffie te bring, “vir twee mense asseblief Elsie”.
“Ek het ’n afspraak in die Poort vanoggend, die ontwikkellaar kon my net vandag sien.” ’n Diep frons keep tussen sy blou oë by die aanhoor van die Poort. Wat’s nou so snaaks daaraan? Wonder sy.
“Ek wil weet of dit reg sal wees as ek die drie werkers saam met Daniël hier los, om te help om koei te laai. Ek kan net nie die afspraak mis nie.”
“Vers, bedoel jy.”
“Okay vers as jy wil,” lag sy.
“Dankie Elsie, laat ek jou voorstel aan ons nuwe bure, mev Furstenburg, sy kan doen met ’n koppie warm koffie.”
Elsie buig hande saam en groet Elmey met ’n breë glimlag.“Daniël het gevertel, baie aangenaam Mme.”
“Dankie Elsie, aangenaam om jou te ontmoet, koffie sal lekker smaak.” Sy begin teug aan die heerlike warm koffie.
“Is jy seker Roelf? Dan moet ek nou my ry kry, dankie vir die koffie Elsie.” Sy sit haar beker neer.
“Ek hoop net sy het bedaar en is nie so beneuk soos gistraand nie, want van paai weet ek nie veel,” hy glimlag, toe sy verleë vassteek.
“Kry jou ry, ons sal seker regkom, ek’s bly die lug is darem gesuiwer, jy lyk werklik nie soos ’n boervrou nie en dis ’n kompliment hoor.”
“Dankie my heer,” sy maak ’n klein buigenkie en klim in, toe hy die deur oophou. Sy glimlag en groet met groot verligting. Die vrede is herstel.
HOOFSTUK 3
KENNISMAKING MET BUURMAN
By die hek van die buurman sit sy, sy kan nie bel nie. Hoe kom sy hier in sonder om n lawaai op te skop? Dit gee haar kans om haar gedagte by mekaar te kry en moed bymekaar te skraap. Sy het nie ’n idee hoeveel skade die vers aangerig het nie. Sy weet nie wat om te verwag nie.
Sy wonder nog oor haar volgende aksie, toe die hek oopskuif en die besluit vir haar geneem word. Sy ry stadig tot voor die opstal. Sit nog en wonder, of sy sien die figuur van die land se kant af aangestoom kom en lyk soos ’n renperd wat gebriek moet word. Hier’s moeilikheid, sy maak die deur oop, seil stadig af en wag die figuur in.Daniël klim uit en groet die man in sy taal.
“Naand buurman,” groet hy, “ek het aangeneem dis jy toe ek die ligte sien.”
Sy gaan haar nie nou vir die man vererg nie, want haar koei is nog op sy plaas. Haar hare is so styf onder haar pet ingedruk, dis nie ’n wonder hy dink sy is ’n man nie, sy maak die deur toe en bly staan langs die trok.
“Naand buurman, ek is jammer om so laat te pla, maar my koei het nie dalk hier aangekom nie?”
Hy is verbaas oor die vrou se waagmoed, waar sou haar man wees? “Vers,” sê hy droog. “Ja natuurlik is sy hier, waar dink jy kom ek nou vandaan? Asof ek niks an-ders het om te doen as om agter ’n verbrande mal vers aan te hardloop nie.”
Die lenige man is nou halfpad in die lig, swart hare lê deurmekaar, moue kort opgerol, met ’n kort kakiebroek aan met ’n paar gespierde bene soos’n renperd. Hy gee nog ’n tree vorentoe, nou vol in die lig en sy word byna flou. Dis dan die einste vent wie teen haar gebie het. Hy lyk heeltemal anders as is sy kakie-mondering van vanoggend.
“Ek is jammer,” hakkel sy half. “As jy my wys waar my koei is, verlos ek jou dade-lik, ek het twee werkers gebring om haar te help aanjaag.”
“Man, dis ’n vers en nie ’n koei nie. Wil jy die simpel verwilderde ding nou in die nag aanjaag? Ons sukkel al hoelank om haar op hok te kry.”
“Wel ek dink nie die son gaan nou opkom nie…” val sy hom in die rede.
“Los die verbrande vers hier, sy’s so wild sy’t ’n ring in haar neus nodig”
“Man sit die verbrande ring in jou eie neus, ek laat nie my diere so mishandel nie, kan ek nou my koei-vers as jy wil, kry?
“Nee, los die ding hier!”
“Mme. Samblief ” begin Daniel pleit, “Morena is reg.”
Vir wat kyk die vent my aan asof ek van ’n ander planeet af kom? Sy vryf senu-agtig oor haar gesig en voel die growwe sand op haar wang.
Hy sien haar verleendheid en tree vorentoe in die lig. “Ek sal graag jou naam wil weet, jy ken reeds die Roelf gedeelte van myne, die res is de Lange.”
Elmey voel skielik verleë oor haar kortgebakerheid. Sy huiwer ’n oomblik en steek haar hand uit. “Elmey Furstenburg, kan ek nou my koei kry?”
“Nee,” sê hy ferm, “en dis ’n vèrs nie ’n koèi nie!”
Die man het ’n manier om haar verkeerd op te vryf, vererg pluk sy haar pet af. Haar donker hare val los krulle oor haar voorkop en skouers. Haar swart oë is nog swarter. Voordat sy iets verder kan sê, kom Roelf en Daniël ooreen om die vers die volgende oggend te kom laai.
“Waar kry jy die reg?”
“Môre Daniël,” sê Roelf bedaard,
“En sorg dat jy daai draad waar jou heilige koei deurgebreek het regmaak.” Gooi hy na haar kant. Sy wil nog teestribbel…
“Nag Elmey Furstenburg,” groet hy en draf die trappe op.
Wind uit haar seile. Weg is al haar brawade, die vers sal môre huistoe kom, nie vanaand nie. Die baasspelerige vent, die vermeltelde skepsel, sy kan hom nog baie dinge toevoeg maar sy sal nie haar waardigheid laat aantas nie. Met ’n vaart trek sy weg en laat net n stofstreep agter. Sy byt hard op haar onderlip. Die vent is eintlik reg.
“Mme dis beter in die oggend,” kom Daniël se stem uit die donker en sy wonder of hy die dubbelsinnigheid van sy opmerking begryp.
AS SY MAAR WEET…
Met moeë hangskouers staan sy voor pa Frans se geraamde foto en vryf met haar vinger daaroor. “Dis so anders as toe ek vakansies met my schambler hier rond gejaag het. Ek en Kolbooi gaan nog gereeld ry, dis so eensaam Pa, jou perd het hom dood ge-treur”. Sy vee die stof met haar sakdoek af. “Ek verlang Pa,” mymer sy en dit dring tot haar deur, die foon lui…
“Elmey,” antwoord sy saggies.
“Wat is dit nou my kindtjie?” kom Oupa se stem oor die draad. Dis die laaste strooi en die sluise breek oop. Hy luister na haar storie, met die aanhoor daarvan brom die ouman so in sy oumens stem.
“As sy darem moet weet ek het hom destyds gevra:-”
“Skuus wat sê Oupa?”
“Nee kindtjie, ek sê so leer mens maar uit jou foute, dis maar die terugdink aan jou versie wat jou so laat koop het nê? Ek het regtig gedink julle het mekaar al ontmoet, dis al amper vier maande.?” Vra hy verbaas.
Ek het skoon vergeet om die man te laat weet sy is al daar. Dink hy. Namate sy stem voortdreun raak sy kalmer. “Dis goed as jou buurman jou môre kan help my kind, jy weet moes hoe wild so ’n afrikaner vers kan wees. Ek hoop net jy het die ander twee eers eenkant gehok.
“Ja, ek het hulle saam die ou koei laat sit, maar wat nou oupa?”
“Kyk, ek en jou ma kom die langnaweek af dan maak ons ’n plan goed so? Gaan slaap nou rustig. Jy het darem ’n lekker vleisbees gekoop. Nag my kind,” met die lui hy af.
“’n Lekker vleisbees!” Snork sy en plak die foon neer, nou warm onder die kraag, dit sal die dag wees! Sy gaan klim onder die stort in en was al die dag se sukkel af. Gaan kruip tussen die koel lakens in.
Sy draai om en om, kan net nie aan die slaap raak nie. Dit word ’n baie lang nag. Wonder of sy die regte ding gedoen het om plaas toe te kom? Om op een en veertig weer voor te begin, vir die hoeveelste keer.
Die arrogansie van die man. Beveel haar sommer om haar koei daar te los, wie dink die vent is hy? Wat maak dit saak as sy haar vers ’n koei wil noem, dis moes hare!
Vies draai sy om, natuurlike is sy kinderagtig. Sy sal moet toesien die kraal word goed versterk, sodat madam uit die buurman se hare kan bly.
AFSPRAAK BY POORT
Genade, onthou sy, dit sal Maandag gedoen moet word. Sy het die afspraak met die ontwikkellaar in die Poort, so op die heilige Sondag. Die man gaan glo uitstedig wees vir ’n paar dae en dis al tyd wat hy haar kan sien.
Sy soek al na ’n geskikte plek vir haar eintlike neëring, massering, vandat sy hier aangekom het. Die opbrengste van die plaas is net nie voldoende om die seuns te help met hul studies en vir al die ander veranderings wat sy wil aanbring nie. Die Erfgeld moet sy goed gebruik,’n gedeelte liewers belê.
Sy het al na ’n hele paar plekke gaan kyk, maar dit was regtig te remoerig vir wat sy beoog. Sy het ’n rustige kalm plek nodig.
Sy gaap en draai om. Sy weet presies hoe sy dit wil hê. Hoe dankbaar is sy nie nou vir daai paar sertifikate nie…gaap!
Die afrikaner vers het hulle darem laat opsê, gaap… draai weer om. Hy het mooi blou oë….Moenie simpel wees nie mens, jy het beslis nie tyd vir nonsens nie…sluimer in…hy’s seker getroud. Basta vroumens! Het jy nie genoeg kom-plikasies nie, dwaal haar gedagtes oor die grensdraad, hy’s fris gebou mens daai spiere…blou oë…nee man nie weer nie…, jy het genoeg moeilikheid…,sy dink aan al die slaaplose nagte… draai om…
Dit voel of sy net aan die slaap geraak het of die wekker skel langs haar bed. Sukkel, sukkel maak sy haar oë oop, sleep haarself uit die bed, skakel die radio aan en gaan maak vir haar sterk koffie, stap uit op die stoep, dit is regtig koel.
GAAN MAAK VREDE
Nou het sy ’n probleem, sy sal nie kan help om die vers tuis te kry nie. Sy moet in elk geval gaan dankie sê, dink sy. Sy sal die man omverskoning moet gaan vra en betaal vir die verblyf van haar vers. Weet nie hoeveel dit sal kos en hoeveel skade sy aangerig het nie?
Gelukkig het Daniël gistraand alles in orde gekry en weet hy wat om te doen, hy moet maar die drie jongmanne saam vat.
Sy spring vinnig deur die stort. Trek aan vir kerk, sy sal na die onderhoud die diens bywoon as sy betyds is. Sy is net betyds toe Daniël met die trok verby kom. Vinnig klim sy in die Mazda en ry agter hom aan. Hy sien haar en stop stadig.
“Is daar ’n probleme Mme?”
“Nee Daniël, ek moet seker net gaan dankie sê die vers kon daar oornag en dit was regtig woes gistraand ou Daniël. Laat ek gaan vrede maak, jy moet vasstaan van-dag asseblief, ek moet Poort toe gaan onthou.”
“O, toggie Mme, starig net samblief,” giggil hy en klim vinnig terug in die trok.
Die groot hek skuif oop en sy ry vinnig agterna om die hek oop te vang. Daniël hou verby met die trok kraal toe. Sy stop voor die stoep waar Roelf alreeds met ’n koppie warm koffie staan.
Netjies geklee in ’n liggroen rokkie wat net onder haar knie kom met driekwart moue, haar swart krulle hoog op haar kop gerankskik, lyk sy ’n verfrissende.
Roelf se mond hang ’n oomblik oop, sy koffie skoon vergete. “Môre buurvrou, verskoon my maar jy lyk ’n prentjie, wat het van die beestemmer geword? Ek is so bly ons sien mekaar weer.”
“Môre Roelf,” sê sy effe verleë, “ek het net om verskoning kom vra oor gisteraand en baie dankie vir koei wat hier kon oornag.”
“Ek was self maar bombasties jammer jong. Na die vers episode en ’n besige dag agter die rug, was ek moeg en kort van draad,” hy sit die koue koffie neer.
“Kom drink eers ’n koppie koffie voor ons die dag begin, dink jy die vers sal in die Mazda pas?” spot hy.
“Moenie laf wees nie man, ek kom jou alweer ’n groot guns vra.”
“Vra ek luister,” hy kyk binne toe en vra die huishulp om vars koffie te bring, “vir twee mense asseblief Elsie”.
“Ek het ’n afspraak in die Poort vanoggend, die ontwikkellaar kon my net vandag sien.” ’n Diep frons keep tussen sy blou oë by die aanhoor van die Poort. Wat’s nou so snaaks daaraan? Wonder sy.
“Ek wil weet of dit reg sal wees as ek die drie werkers saam met Daniël hier los, om te help om koei te laai. Ek kan net nie die afspraak mis nie.”
“Vers, bedoel jy.”
“Okay vers as jy wil,” lag sy.
“Dankie Elsie, laat ek jou voorstel aan ons nuwe bure, mev Furstenburg, sy kan doen met ’n koppie warm koffie.”
Elsie buig hande saam en groet Elmey met ’n breë glimlag.“Daniël het gevertel, baie aangenaam Mme.”
“Dankie Elsie, aangenaam om jou te ontmoet, koffie sal lekker smaak.” Sy begin teug aan die heerlike warm koffie.
“Is jy seker Roelf? Dan moet ek nou my ry kry, dankie vir die koffie Elsie.” Sy sit haar beker neer.
“Ek hoop net sy het bedaar en is nie so beneuk soos gistraand nie, want van paai weet ek nie veel,” hy glimlag, toe sy verleë vassteek.
“Kry jou ry, ons sal seker regkom, ek’s bly die lug is darem gesuiwer, jy lyk werklik nie soos ’n boervrou nie en dis ’n kompliment hoor.”
“Dankie my heer,” sy maak ’n klein buigenkie en klim in, toe hy die deur oophou. Sy glimlag en groet met groot verligting. Die vrede is herstel.
Maak 'n opvolg-bydrae
Jy moet aangemeld wees om 'n kommentaar te plaas.