Koue hande, warm liefde

Die laatmiddagson gooi goue strepies deur die venster. Marietjie lê alleen in die kamer en lees haar boek. Haar oë volg die lyntjies van links na regs, maar sy neem nie een enkele woord in nie. Haar aandag is by die stemme in die sitkamer op die onderste verdieping.

Dit is ’n lang naweek. Marietjie se beste vriendin, Elisna en haar man, Paul, het ’n huisie in die Cederberge gehuur en ’n groep vriende saam genooi. Die houthuisie het twee verdiepings; bo is al die slaapkamers en badkamers en onder is die kombuis en ruim leefarea. Die gesels en gelag onder haar bly haar aandag aftrek en Marietjie slaan haar leesboek geirreteerd toe. Sy maak haar oë toe en probeer na die stemme luister.

Daar is Elisna en Paul en Willem en sy verloofde, Igna. Willem en Ina kuier gereeld saam met Elisna en Paul. Dan is daar ook Harry en Janeke. Marietjie het al vantevore vir Harry ontmoet, maar sy ken glad nie vir Janeke nie. Daar was nog plek vir twee mense en Janeke het haar suster en dié se kerel saam genooi. Ongelukkig het iets voorgeval en Janeke se suster kon nie meer kom nie. Nou het net die kêrel hier opgedaag en dit is oor die einste kêrel se teenwoordigheid dat Marietjie in die kamer wegkruip.

Marietjie, Elisna en Paul het Donderdagoggend net na tien voor die huisie stilgehou. Die ander twee paartjies was kort op hulle hakke. Almal het gegroet, afgepak en Paul het dadelik die kaggel in die sitkamer aangesteek om die winterkoue weg te jaag. Elisna het koffie gemaak en die groep jongmense het rustig voor die kaggel in die sitkamer gesit en ontspan toe iemand aan die voordeur klop. Paul het die deur gaan oopmaak en Janeke se suster se kêrel het die uiteindelik by die groep aangesluit. Marietjie kon haar onderkaak voel val tot op haar skoot. Sy kon haar oë nie glo nie. Dit was Johan. Nie net Janeke se suster se Johan nie, maar ook dieselfde Johan wat ses jaar gelede Marietjie se hart in duisend stukkies gebreek het.

Die verhouding het geindig met ’n deur wat toeklap. Sederdien daai deur toe geklap is, het Marietjie en Johan nog nie weer met mekaar gepraat nie.
Dit is vandag Saterdag en Marietjie probeer al heel naweek uit Johan se pad bly. Gelukkig het sy haar kamera en twee leesboeke saamgebring. As sy nie lus is vir lees nie, gaan stap sy lang ente en neem foto’s. Die kamer is koud, maar sy weier om by die kaggel te gaan sit. Sy sien eenvoudig nie kans vir Johan se gesig nie. Elisna verstaan ook hoekom Marietjie haar skaars hou, want sy ken die storie.

Daar is oorgenoeg mense om Johan besig te hou, maar in die tyd wat hy hier is, het al ’n paar keer in Marietjie se rigting gemik. Dan maak sy of sy hom nie sien nie, draai om en loop by die vertrek uit. Gisteraand het sy wakker geword, want dit het gevoel of iemand haar dophou. Deur skrefies oë het sy hom in die deur sien staan. Haar kamerlig was al af, maar die ganglig het gebrand. Johan het in die deur gestaan en gevra of sy nog wakker is. Marietjie het hom nie geantwoord nie en haar oë styf toegeknyp tot sy hom hoor wegloop het.

Marietjie staan van die bed af op en gaan staan by die venster. Hulle is omring deur berge en ’n digte plantegroei. Marietjie kan vlekkies sneeu hier en daar op die hoogste pieke sien. Paul het vertel van ’n riviertjie wat naby die huis verbyloop. Marietjie voel lus om daarheen te stap. Sy gryp haar warm baadjie en kamera en toe sy voor die kamerdeur staan, steek sy vas. Die enigste uitgang is onder. Sy sal verby almal moet loop. Die gedagte maak Marietjie moedeloos, maar dan kry sy skielik ’n idee. Sy gaan staan weer voor die venster.

Daar is geen diefwering nie. Van hier bo af lyk die grond baie vêr. Sy sal nie kan spring nie. Haar oog van die geut wat langs die venster teen die huis afloop. Sy kan met die geut afgly tot op die grond. Dit klink absurd, maar dis haar enigste manier hier uit. Marietjie klim op die vensterbank en posisioneer haarself in die geut se rigting. Dit het makliker gelyk as wat dit is. Sy steek haar arms uit, vat die geut vas en swaai haar lyf van die vensterbank af sodat sy soos ’n bang kat aan die geut hang.

Vir ’n oomblik is Marietjie baie spyt oor die lawwe idee, maar dis nou te laat. Die wit pyp is klam en haar hande begin gly.
Sy skiet teen die pyp af met ’n onnodige spoed en net voor sy die laaste entjie bereik, glip haar hande van die geut af en Marietjie val agteroor. Sy skrik en probeer op haar voete land en slaag byna nie omdat haar een enkel onder haar meegee. Sy vloek saggies toe die skerp pyn deur haar lyf opskiet, maar staan regop en probeer so vinnig moontlik van die huis af wegloop voor iemand haar sien.

Marietjie hinkepink deur die bosse en oor die witsand van die rivierwal tot by die stroompie. Die toneel voor haar is aangenaam verfrissend. Die son is besig om agter die berge weg te sak en die laaste oranje gloede speel oor die vlak water wat sonder haas oor blink klippies kabbel. Reënwolke omhels mekaar in die lug. Marietjie stap ’n entjie vêrder tot sy ’n ’n groot kliprots bereik. Sy klim die klip uit en kreun toe haar enkel nie wil saamwerk nie. Sy gaan sit en maak haarself gemaklik met haar bene lank voor haar uitgestrek. Sy dink darem nie haar enkel het ernstig seergekry nie. In die koue voel alles mos erger.

Marietjie haal diep asem en probeer ontspan. Haar gedagtes dwaal terug na die houthuisie se sitkamer en Johan wat saam met die ander vriende voor die kaggel sit en kuier. Sy voel skuldig omdat sy hom ignoreer, maar wat sal sy tog vir hom sê? Wat sal praat nou help? Hy het die laaste praatwerk gedoen, die aand toe hy hulle verhouding verbreek het. So uit die bloute soos ’n voël wat op jou tjorts, het hy alles beindig.

Johan was haar eerste ware liefde. Voor en na hom was daar baie ander verhoudings, maar hy was tot dus vêr die enigste een wat sy verby haar hart, tot in haar rugmurg lief gehad het. Dinge het goed gegaan tussen hulle. Die verhouding was bietjie meer as vyf maande oud en Marietjie en Johan was dolverlief.

Toe daag hy een aand by haar woonstel op. Hy wou nie ingaan nie, het net buite die deur gestaan en haar met sy woorde verpletter. Dit werk nie meer vir hom nie. Marietjie het nie vrae gevra nie. Sy het die deur gevat en in sy gesig toegegooi. Sy het gewonder hoekom dit ewe skielik nie meer vir hom gewerk het nie en toe, ’n paar dae later, kry sy haar antwoord op Facebook.
Daar was ’n ander meisie en daar was nogal baie foto’s van hulle twee saam. Marietjie het deur die ander meisie se profiel gegaan soos ’n regte stalker en vinnig tot die slotsom gekom dat Johan en dié meisie mekaar al begin sien het terwyl hùlle twee saam was. Die lae luis! Marietjie voel hoe die vernedering weer in haar opborrel. En dan raak sy weer vir haarself kwaad soos sy daai aand wat sy die deur toe gegooi het ook kwaad geword het vir haarself, want hoe kon sy nié die tekens raaksien nie?

’n Koue windjie waai slierte hare in haar gesig. Hoendervleis slaan oral op haar lyf uit. Die wolke raak meer en donkerder. Daar is nogal reën voorspel vir die naweek. Ook maar goed sy het haar tas vol geprop met so baie warm klere. Toe Johan met haar uitgemaak het, was dit ook winter. Dit was die langste, koudste winter van haar lewe. Sy het gehuil todat haar traankliere nie meer trane wou maak nie en toe het sy gehuil sonder trane. Sy was hartseer, sy was kwaad, sy was spyt en sy het deur al die emosies gegaan tot sy nie meer wou voel nie en toe het sy aanbeweeg.

Hy skynbaar ook, want nie baie lank daarna nie, is hy en die ander meisie verloof. So het Marietjie by vriende gehoor. Toe haal sy hom van haar Facebook af en vee sy nommer van haar foon af. Wat intussen gebeur het dat hy van verloof na Janeke se suster se kêrel gevorder het, weet Marietjie nie, maar sy weet Janeke se suster is nie die meisie aan wie hy verloof was nie.

’n Geritsel in die bosse agter haar laat Marietjie skrik en omkyk.
“En as jy hier sit soos ’n uil op ’n kluit?”
Die stem eggo in haar ore. Johan kom nader geloop.
“Ek kan seker sit waar en hoe ek wil.” antwoord Marietjie.
Sy vergeet van haar enkel en spring vererg van die klip af, maar val plat op haar maag toe die seer enkel onder haar invou. Johan kom vinnig nader. “Pasop jong!” sê hy. Marietjie voel hoe Johan se warm hande haar aan die skouers vat en optrek. Die val was gelukkig nie hard nie, maar haar klere is nou vol sand. Johan se hande is nog steeds om haar skouers.

“Is jy oukei?” vra hy besorg. Marietjie wriemmel onder sy hande uit en probeer regop staan. Vies stof sy die sandkorrels af.
“Ja, dankie.” sê sy.
“Jy het omtrent in ’n springer ontaard.” spot Johan. Marietjie frons. “As jy nie uit kamervensters uitspring nie, hop jy rond tussen klippe.” Johan lag vir sy grappie,
maar Marietjie dink nie dis snaaks nie.
“Hoe weet jy van die kamervens…”
begin sy, maar hy onderbreek haar; “Ek het iets in my bakkie gaan haal, toe sien ek jou by die geut afseil.”

Vervlaks, dink Marietjie.
“Ek het ook gesien jou enkel het seergerky,” gaan Johan voort
“en toe kom kyk ek of jy oraait is.”
Marietjie sê niks. Kyk hom net aan met die frons tussen haar oë. “En, is jy?” vra Johan.
“Is ek wat?” vra sy bot.
“Is jy oraait?” herhaal hy.
“Ja, dankie. Verskoon my.” sê Marietjie en skuur verby hom. “Waarheen gaan jy nou?” vra Johan.
“Terug huis toe” antwoord sy.
“Maar jy het skaars hier kom sit?” sê Johan.
Marietjie antwoord nie. Sy byt hard op haar tande want die enkel is seer en sy loop met haar volle gewig daarop. Sy sal nie mank loop voor Johan nie. “Wag, ek loop saam!” roep hy agterna en kom nader gedraf. Marietjie gaan staan en draai om. “Nee!” sê sy streng. “Loop op jou eie, asseblief.” Johan gaan ook staan. “Hoekom?” vra hy verbaas.
“Sommer.” antwoord sy.
“Meraai.” sê hy sag.
Marietjie voel hoe haar binneste kriewel. Meraai is sy troetelnaam vir haar. “Moenie my Meraai nie, Johan. Los my net uit asseblief.” Sy draai weer om en stap vêrder in pyn.

Skielik is hy langs haar en hy gryp so vinnig na haar arm dat sy haar ewewig verloor. Voor Marietjie weer kop eerste in die sand duik, vang Johan haar in sy arms. Haar wange gloei. “Wat dink jy doen jy?” sis sy vir hom. Hy laat haar weer op haar voete staan, maar hy haal nie sy hande van haar af nie.
“Asseblief Meraai. Praat met my. Jy hardloop al heel naweek vir my weg. Praat net met my, asseblief.” soebat Johan. Dis byna donker en die wind waai nou sterk om hulle.
“Ek het nie lus nie.” sê Marietjie.
“Is jy dan nog steeds kwaad vir my?” vra Johan.
Marietjie kyk op in sy oë. Sy is bly hy hou haar nog vas, want haar knieë voel skielik lam. “Ek weet nie wat ek voel nie en ek weet ook nie wat om vir jou te sê nie.” sê Marietjie sag en kyk weg. Die huil stoot in haar keel op. Hy steek sy hand uit en lig haar ken sodat sy hom weer in die oë kyk. “Meraai.” fluister hy.

“Ek het gesê, moenie my Meraai nie!” skree Marietjie en stoot hom weg. “Hou jou naampies vir al jou ander girlfriends!”
“Watter girlfriends? Waarvan praat jy?” skree Johan terug.
“Daai flêrrie wat jy my mee verneuk het, jou kastige verloofde man en hierdie ander meisie…wat ook al haar naam is,Janeke se suster!” Die trane brand nou in Marietjie se oë.
“Janeke se suster is nie my meisie nie, dis net ’n vriendin.” sê Johan
“En wat van die ander een?” vra Marietjie.
“Kari? Ek het jou nie met haar verneuk nie, Marietjie. En sy het die verlowing verbreek. Twee jaar terug al.” antwoord Johan ongeduldig.

Marietjie voel die nattigheid oor haar wange rol. Johan sien dit en beweeg nader aan haar.
“Verlowing verbreek?” snik Marietjie. “Hoekom?”
“Want my hart was nie honderd persent by haar nie.” antwoord Johan. Hy staan nou reg voor haar. Groot reëndruppels plons een vir een om hulle neer.
“Wat het jou hart in die eerste plek by haar gesoek?” vra Marietjie.
“Meraai,” sê Johan sag en vee met die agterkant van sy hand oor haar hare. “ek en jy, ons verhouding het destyds baie vinnig baie ernstig begin raak. Ek was onseker of ek gereed sou wees om te settle. Ek het gedink om ’n break te vat. Net vir ’n rukkie om my kop reg te kry. Die aand wat ek gegaan het om met jou te praat, dit was ’n ramp. Ek was so senuagtig en die woorde het heeltemal verkeerd uitgekom. Toe jy die deur in my gesig toemaak het ek geweet die skade is gedoen en niks wat ek daarna sou sê sou dit beter maak nie.”

“En toe raak jy maar verloof aan die meisie met wie jy my verneuk het?” onderbreek Marietjie hom.
“Ek het jou nié met Kari verneuk nie, Marietjie. Ek ken Kari lank voor ek jou ontmoet het,ja, maar ek het eers met haar begin uitgaan na ek en jy uit is. En ja, dit was vinnig, selfs ek moet erken dat dinge hopeloos oorhaastig gebeur het en ek weet nie hoekom nie, maar dit was ’n dom fout. ’n Dom dom fout, want ek het jou lief, Marietjie. Ek het jou nog altyd lief gehad en Kari het dit geweet. Toe laat sy my gaan.”

Marietjie se trane en die reëndruppels is nou een. Hy het haar lief. Haar ore is bewus van al die woorde wat by sy mond uitkom, maar haar hart hoor; hy het haar lief.
“Sê iets, Meraai.” soebat Johan en neem haar hande in syne.
“Ek het jou ook lief, Johan.” sê Marietjie “,maar jou hande is baie koud.” Johan lag en trek haar teen hom vas. “Wel, jy weet wat hulle sê van koue hande?” terg hy. “Iets te doen met warm liefde?” fluister Marietjie teen sy wang en vou haar arms om sy nek. Hy laat sak sy kop en laat sy lippe saggies oor hare streel. Dit stortreën oor die omhelsende paartjie en die wind waai koud teen hulle vas, maar Marietjie se binneste voel vuurwarm. Dit is die warmste winter wat sy al ooit beleef het, koue hande en al.

Rapporteer inhoud

• Issue: *
  Kopiereg inbreuk vuil taal Ongeldige Inhoud
• Your Name: *
  
• Your Email: *
  

• Details: *
  

Handig verslag