agnosties

 

waar ek woon is die see altyd hoorbaar

dag en nag tussen al die geluide en stilte

agt jaar lank bewandel ons al hierdie streek

met sy ysige koue winters en hetige somers

as “inkommers” moes ons spook om maar

net aanvaar te word in die geselsskappe

ons het mos nie geweet van snoek,

haring, krewels of mossels nie

selfs nou nog is ons verblyf

so half agnosties tussen

die ou inwoners

die ou inkommers

en die ou inwoners

waar jou geloof lê is

ook baie belangrik

hoewel daar baie meer

agnostisisme voorkom hier

as op enige vorige plek

waar ek gewoon het

dit is asof die omgewing

hom leen aan vereensaming

en min mense is ooit bekommerd

oor wie jy is, waar jy vandaan kom

of waarheen jy op pad is nie

as jy egter iewers

aanvaar word

binne ‘n groep

is jy daar of jy wil

bly of nie

mense hier se geloof

gaan ook saam met die

heersende snoek seisoen

as dit goed gaan met die vissers

rook die fabrieke almal half bewusteloos

en dan is daar min mense in die kerk

sodra die snoek egter ophou loop

raak die geesdrif vir kerk min

omdat hier heelwat pensioenarisse

kom aftree is daar ook heelwat begrafnisse

verder verlaat meeste jongmense

maar soos oral die gebied om te gaan studeer

waarna die gebied rustig raak van geluide

en slegs met naweke uitbars uit sy nate

so ‘n agnostiese bestaan is vreemd

en tog raak mens dit gewoond

veral wanneer die muse

dun gestryk raak

om woorde

in verse

te rig

 

©Teárlach

Agnostisisme word algemeen voorgehou as ‘n middelgrond tussen teïsme en ateïsme, alhoewel dit nie ‘n religieuse verklaring is nie.