BIE VIR MY HART HOOFSTUK5

HOOFSTUK 5

 

DANIëL IN BEHEER

 

Maandag is dit ’n hele bedrywigheid op Skuiwers Hoek. Sy kry almal bymekaar en bedank hulle vir hulle hulp op Sondag. Elkeen kan ’n dag afkry belowe sy.

“Daniël jy sal reël nê, nou nie almal op dieselfde dag nie hoor.” Sy vertel hulle van die plek wat sy in die Poort gekry het en wil so gou moontlik daar begin.

“Daniël jy sal nou in beheer wees van al die verrigtinge hier en elke Saterdag verslag doen. Julle moet onthou dis julle brood en botter en julle moet dit oppas. Julle bly al jare hier en as julle nie die diefstal intoom hou nie, sit julle een van die dae sonder werk.

“Tebego, gaan kombuis toe ek wil na jou arm kyk, sê Henna moet solank die first aid kid uit kry.”

Sy kyk, sien die sny lyk erg en besluit om dit liewer self te behandel, netnou word die arm septies. Daarmee is die saak afgehandel en almal kry koers. Sy hoop en bid sy sal al die balle in die lig kan hou.

 

FLORA

 

Flora haar plaasmaat, wat saam met haar groot geword en saam verpleeging studeer het, is na haar troue terug plaas toe. Flora het net geweier om alleen in die groot stad agter te bly.

’n Ruk na haar skeisaak, het hulle weer saam begin werk by dokter Ben, waar hulle met Massering en Refleksologie kennis gemaak het. Wel toe sy die plaas erf, kon sy Flora nie saambring nie, want syself het nie eers geweet wat sy gaan doen, of waar om te begin nie.

Nou het sy plek in die Poort gekry, waar sy haar besigheid kon begin en dadelik is sy op die foon plaas toe.

“Oupa is Flora naby? Ek het groot nuus.”

 

Flora laat haar nie twee maal nooi nie, hulle kan weer saam werk! Sy gaan Elmey help in die spreekkamers. Sy kan eers saam met die Ou mense afgaan die langnaweek, maar sy pak en haar tasse staan gereed op die groot huis se stoep, tot almal se ver-maak.

Getrou aan haar belofte stap Elmey af na Koei se kraal toe, bedink al haar plan-ne en hoop van harte sy gaan byhou. So met die verbygaan pluk sy ’n hand vol gars, sy sal die vers nog mak maak, want sy gaan beslis nie geslag word nie.

Naby die kraal sak sy op die naaste klip neer en begin histeries lag. Op die plaas is seker nie ’n enkele stukkie draad,  paal of yster oor nie. As Koei ooit weer uit daai kamp kom, hou Fort Knox sowaar nooit weer iemand binne of buite nie.

Sy stap tot by die kraal en roep haar saggies, na ’n paar oomblikke erken koei die stem en kom stadig nader. Gretig eet sy haar versnappering uit Elmey se hand uit.

Met ’n glimlag wonder sy of Roelf ooit weer sy stem so sal kan namaak? Ja sy het ’n sagter kant van die grootman met sy blou oë gesien. Of hy ooit aan haar sal kan dink sonder om haar te vergelyk met ’n wilde rooi vers, weet sy nie.

Sy vat ’n kans, steek haar hand versigtig uit en vryf oor Koei se neus en is in ekstase toe sy dit toelaat. Wel, nou sal Koei minstens uit die buurman se hare bly. Sy weet nou nognie wat die skade is nie.

 

VERFWINKEL

 

Elmey ontmoet Ria vroegoggend by die Wimpie. Draai haar arm om saam verfwinkel toe te gaan. Eers stribbel sy teë, naderhand is sy nuuskierig genoeg. Ria weet as sy vandag die nuwe sentrum wil sien, sa sy maar moet inval.

Hulle staan daar met kleurkaarte in die hand en besef gou hulle gaan nie hondhaaraf maak nie.

“Kan ek julle twee dames help?” Vra ’n vriendelike manstem agter hulle.

“Ek soek iemand wat verf ken meneer hier’s ’n magdom van kleure.”

“Jy praat met hom mevrou, Wolf is die naam,” stel hy homself voor.

“Elmey Furstenburg en my vriendin Ria, my binnehuisversierder,” lag sy na Ria se kant toe. “Johan van Wonder Waters het gereël dat ek verf op hul rekenig mag koop…”

“Dis reg,” val hy haar in die rede. “Die bestuurder het my ingelig, nou laat ons hoor?

Sy verduidelik haarfyn wat sy wil hê en wat sy wil doen en in net bietjie meer as twee ure later stap hulle daar uit, bestelling geplaas en Wolf stel haar voor aan ’n lang man wat buite sit.

“Mev, hierdie man kan ek ten sterkste aanbeveel, hy’s nie net ’n netjiese verwer nie maar ook ’n letterskildernaar.”

“Ek groet,” buig die man voor haar, “Johannes, is die naam soos in die Bybel, suip nie, rook nie en steel nie.”

“Aangenaam Johannes, soos in die Bybel, bly om jou te ontmoet.”

Elmey kannie help om uit te bars van die lag nie, nee kyk dit wil gedoen wees, sy stap uit met ’n verwer, skildenaar en verf binne die bestek van net bietjie meer as twee ure. Hulle kom ooreen oor die prys, die verf sal môre afgelewer word, hy wil inslaap want hy sê:

“As Johannes ’n job het, dan werk hy, hy bring sy eie beddegoed.”

“Dit kan gereël word,” belowe sy en kyk op, sien die swaeltjie se neste onder die dak.

“Kyk Ria, as dit darem nou nie ’n teken is nie!”

“Jy en jou Swaeltjies,” lag haar vriendien.

“Nouja maat, wys my jou plekkie ek moet koers kry huistoe en ete vir die manne aan mekaar gaan slaan.”

 

Ria val amper flou toe sy die plek sien, “Mens dis kollesaal, sy stap deur bekyk die plek op en af en sê: “Hiers heelwat wat nog gedoen moet word jong.”

“Dis hoekom ek jou so nodig het, sal ons ’n dag kies vir gordymateriaal?”

“Maak dit Vrydag, die naweek het ek mense. Jy’t regtig op jou kop geval soos ge-woonlik, maar ek sal help.” Sy tel haar sleutels op en stap kar toe.

“Sien jou Vrydag, selfde plek okay,” groet sy.

Elmey dwaal nog ’n in die vertrekke en kry die prentjie duidelik in haar kop. Sy moet nog vir haar baba gaan groet en kyk of Fort Knox haar nog binne hou.

Sy wonder of gaan die vent ooit weer met haar praat? Dit sal nogal jammer wees, hulle is darem bure.

 

OPSOEK NA LINNE

 

Dit raak ’n woelige tyd in haar lewe. Sy gaan kyk wat sy op die Ark kan kry Saterdag, sy het heelwat daar tussen die rommel sien lê.

Sy maak lyssies van wat sy nodig sal kry in die sentrum en gee vir Daniël ook een. want om alles tussen die rommel op die Ark uit te soek, vat tyd en know how, glo my.

Vrydag oggend vaar sy en Ria eers die winkels in opsoek na materiale, hand-doeke lakens en al die linne wat nodig sou wees. Hulle kom laat tuis en slaan dood-moeg neer.

“Hierdie gaan jou kos maat,” reken Ria. “Minstes ’n paar massering en ’n Reflek-

sologie kurses.”

“Dis nie eers altemit nie vriendin, dit doen ek met plesier,” antwoord ’n baie dank-bare Elmey. “Ek het gaan atrtapels koop toe naaldwerk uitgedeel is, het nie eers in die ry gestaan nie, jy weet moes?” Groet sy Ria.

Doodmoeg stap sy af kraal toe, sy moet eers vir Koei die dag se gebeure gaan vertel.

 

ARK GESTEWEL EN GEBOOTS

 

Sy is amper jammer toe Daniël, vroeg Saterdag-oggend toeter blaas en haar herinner daaraan, dit help nie om te laat Ark toe te gaan nie.

Hierdie keer, regtig gestewel en gespoor sak sy tussen die klomp toebehore wat daar aan te bied is neer. Daniël met sy lysie en sy met hare.

Sy bly rondkyk of sy nie Roelf êrens gewaar nie en is nogal terleurgesteld toe sy hom nêrens sien nie. Wil maar net uitvind wat die skade is, maak sy haarself wys.

 

Sy skrik toe haar loopfoon skielik langs haar skril, sy is nog nie gewoond aan die luuksheid nie. Een van Pa se speelgoed wat hy ingevoer het. Wonder wie op aarde sal haar hier soek.

“Elmey”

“Waar op aarde loop my ma rond, is sy nie veronderstel om te boer nie?” kom Junior se stem luglangs.

“Waar is jy nou?” Wil sy weet.

“By die huis natuurlik, kom kyk of Henna al my blikke vol gemaak het.”

“Nou kom gou Ark toe, ek het ’n oog nodig asseblief man.”

“Net nie nog ’n rooi vers nie,” lag hy.

“Ja jong, die einde van dié storie sal ek seker nooit hoor nie, roer jou.”

Junior die Engelsman Evans en Daniël, neem net ’n uur en ’n half en die hoop meubels is uitgesoek. Dis verwaarloos, kort baie afskuur en verf en die tyd is min, as sy na die lang naweek wil oopmaak. Maar al die manne op die plaas sal moet inspring en help, Junior en Evens sal help met herstel. Sy is so verbaas sy kon alles tussen die rommel kry, behalwe die rottang stoele.

Sy betaal, laai en laat haar oë nog ’n slag oor die gronde gaan, geen teken van die man nie.

“Wie soek my ma, die buurman?” Hy koes as sy na hom siep met haar trui.

“Is jy laf man, vir wat sal ek hom soek?” Bloos sy effe.

 

PAAS NAWEEK

 

Die Paas Naweek breek aan en die kuier mense daag op. Flora en Elmey omhels me-kaar.

“Heng Flora is ek bly om jou te sien,” juig Elmey.

“Nie soveel as ek vir jou nie, ek het amper uit my vel geklim toe ek hoor ons gaan weer saamwerk. Oupa wou al my goed op die stoep verkoop, staan al heel week reg,” lag sy.

Wat ’n geskarrel? Junior, Evans en die span is hard besig om die setrum se meubels te restoureer. Danksy pa Frans se goed toegeruste werkswinkel vergemaklik dit die proses baie.

Flora gaan help Henna met die voorbereidings. Elmey neem haar kans waar en gaan wys die oumense al die veranderings wat sy al aangebring het.

“Ek is baie verras my Doggie, jy’t hard gewerk,” prys Oupa.

“Kom ek gaan wys julle my spog afrikanertjie, man, sy is te pragtig.”

“Leer jy nooit nie my kind?” Vra haar ma verbaas. “Wat gaan jy nou met haar maak?”

“Toemaar Mamma jou blombeddings is veilig,” lag sy haar ma se kommentaar weg.

“Dit is ’n netjiese stukkie vleis my kind, prys oupa.”

“Oupa wil nie daar gaan nie, die buurman het ook so gedink.”

“Kom ek gaan wys julle die res en bly liewer op veilige grond,” knip sy die vers gesprek kort.

 

BOEKE VAT

 

Sondag voor sy haar oë uitvee, vergader almal op die stoep. Sy weet niks gaan vandag gebeur voordat oupa nie boeke gevat het nie.

Sy luister na die Bybel voorlesing. Sy is so innig dankbaar om haar familie om haar te hê. Al die volk staan ook saam en Oupa vra Daniël om te bid sodat almal ver-staan. Sy sit almal oop oë en aanskou, tot sy voel Junior druk haar hand.

 

“Verwag Mme nog mense?” Wil Daniël verbaas weet.

“Nee jong, gaan hoor tog gou wat hulle soek asseblief, ek het nie nou tyd nie.” Sy kyk op, vas in ’n bos bloedrooi hare wat bokant die afslaan dak van die rooi sportmotor uitsteek en wildverwaai is deur die wind.

Die ou siel kom mank mank terug gestap van die hek se kant af en brom:-

“Vir wat sal die harevrou nie weet waar hy is nie, mos sy kom baie daar!” Vies stap hy trok toe en help verder met die laai van die meubels.

“Ry julle solank voor en begin aflaai Junior, ons kom agterna. Daniël julle sal vort hou hier, regso?”

“Net so Mme, net so.” Die dag begin met ’n spoed.

“Oupa ek vat die opvou stoel saam, daar is die heerlikse groot bome, die Karee is nog lowergroen en gooi n heerlike skadu”

Gewapen met ’n mandtjie heerlike versnapperings wat Henna gepak het, vat hulle die pad vir die dag se werksaamhede.

 

SEUNTJIE TEEN SANDHOOP

 

By die sentrum aan gekom merk sy die manne het klaar afgelaai en die regskuif kan begin. Sy en Oupa staan ’n wyle en besigtig die omgewing. Teen die sandhoop naby die sentrum, lê ’n seuntjie met ’n kakie hoedtjie laag oor sy oë getrek en stoot sy kar-retjie heen en weer. Sy wonder wie se kind dit is?

“Kom ons gaan in Oupa die son trek water.”

”Ek sit sommer net hier my kind dis heerlik onder die boom,” sê oupa.

Dit woel en werkskaf vir ’n valle om alles op hulle plek te kry. Die rottang stoelle en palms wat die voringe dag afgelewer is, pas prefek en gee die ontvangslokaal ’n rustige aangename atmosfeer. Dis amper een-uur.

 

“Flora, kan ons al daai ketel aankry, ek dink dis tyd vir ’n tee breek, en vat sommer vir die kind daar op die sandhoop ’n bietjie koeldrank, hy’s nog die heel oggend daar, hy’s seker dors.”

“Nou wie se kind is dit Mme?”

“Hoe sal ek weet?” Sy kyk hoe hy skaam onseker die bekertjie by flora vat toe sy hom verduidelik waar dit vandaan kom.

Sy is so dankbaar vir die seuns, want vir daai hoë gordyne sien sy nie kans nie, sy bloos onderlangs as sy aan haar laaste sessie op die leer dink.

Sy staan in die deur en verstar as sy na die toeneel voor die restuarant kyk. Die wilde rooikop hang omtrent om Roelf se nek, onbeskaamd soen sy hom en haar half kaallyf pas beslis nie in die prentjie nie.

Junior, is besig om haar iets te vra maar haar aandag is beslis nie hier nie. Wat gaan aan met haar sy ken die vent skaars, wat maak dit saak wie om sy nek hang, dalk is dit die kind se ma?

“Waar is my Ma nou? Ek vra wat nog, ons is klaar, maar sy hoor nie eers nie.”

“Jammer kind, ek dink die moeg tree nou in, dis al.”

“Ja en ek is klaasvakie,” herhaal hy haar sê, as sy hulle nie geglo het nie.

Oupa het op een van die bedtjies gaan lê en sy gaan roep hom. “Kom Oupie, ons het jou omtrent klaar gemaak vandag, toemaar ons is nou klaar.” Die fiksheid van die ouman verbaas haar nog altyd as hy van die hoë bed afspring.

Sy maak klaar om te sluit. Hy merk haar afsydigheid

“En nou my kind?”

“Dis net, julle ry almal weer môre,” antwoord sy afgetrokke.

“Toe, my ou Moeder, wat sê jy van my plekkie?” Vra sy haar ma.

“Dis só pragtig my kind,” sluk Edna. “Ek is bly ek kon dit sien, nou is ek tevrede.”

Almal is uit. Sy kan die versoeking om die ligte nog net eenmaal oor die plek te laat vloei, nie weerstaan nie.

Die sandhoop is leeg. In haar truspieël merk sy die lig in die restaurant, hy werk seker nog?

“Jy’s jaloers,” praat sy haarself aan. Jy ken die vent skaars.

Sy gaan groet Koei eers en vertel haar van die dag se gebeure, tot die seuns se groot vermaak. Dit gee haar tyd om haar gevoelens onder beheer te kry. Die bure se ligte brand. Is hy al tuis? Wag sy mense vir hom?

“Wat makeer jou!” Brom sy by haarself.

“En as ons nou so met onsself loop en praat?” Evans kyk haar vraend aan.

“Jong, wag net tot ek myself antwoord. Bring die vleis uit, julle weet Oupa hou nie van laat eet nie,” laat sy laggend hoor en stuur die gesprek in ʼn veiliger rigting. Die gesellige aand kom tot ’n einde, toe die seuns groet, hulle moet nog terug.

“Veilig ry julle, baie dankie vir julle harde werk.” Sy hou Junior ’n oomblik vas “Kyk mooi na jouself.” Die ander kry almal koers na hul kamers toe. Sy ligte brand nog, sy staar inge-datge na die buurplaas en vertoef nog ’n wyle op die stoep.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

HOOFSTUK 5

 

DANIëL IN BEHEER

 

Maandag is dit ’n hele bedrywigheid op Skuiwers Hoek. Sy kry almal bymekaar en bedank hulle vir hulle hulp op Sondag. Elkeen kan ’n dag afkry belowe sy.

“Daniël jy sal reël nê, nou nie almal op dieselfde dag nie hoor.” Sy vertel hulle van die plek wat sy in die Poort gekry het en wil so gou moontlik daar begin.

“Daniël jy sal nou in beheer wees van al die verrigtinge hier en elke Saterdag verslag doen. Julle moet onthou dis julle brood en botter en julle moet dit oppas. Julle bly al jare hier en as julle nie die diefstal intoom hou nie, sit julle een van die dae sonder werk.

“Tebego, gaan kombuis toe ek wil na jou arm kyk, sê Henna moet solank die first aid kid uit kry.”

Sy kyk, sien die sny lyk erg en besluit om dit liewer self te behandel, netnou word die arm septies. Daarmee is die saak afgehandel en almal kry koers. Sy hoop en bid sy sal al die balle in die lig kan hou.

 

FLORA

 

Flora haar plaasmaat, wat saam met haar groot geword en saam verpleeging studeer het, is na haar troue terug plaas toe. Flora het net geweier om alleen in die groot stad agter te bly.

’n Ruk na haar skeisaak, het hulle weer saam begin werk by dokter Ben, waar hulle met Massering en Refleksologie kennis gemaak het. Wel toe sy die plaas erf, kon sy Flora nie saambring nie, want syself het nie eers geweet wat sy gaan doen, of waar om te begin nie.

Nou het sy plek in die Poort gekry, waar sy haar besigheid kon begin en dadelik is sy op die foon plaas toe.

“Oupa is Flora naby? Ek het groot nuus.”

 

Flora laat haar nie twee maal nooi nie, hulle kan weer saam werk! Sy gaan Elmey help in die spreekkamers. Sy kan eers saam met die Ou mense afgaan die langnaweek, maar sy pak en haar tasse staan gereed op die groot huis se stoep, tot almal se ver-maak.

Getrou aan haar belofte stap Elmey af na Koei se kraal toe, bedink al haar plan-ne en hoop van harte sy gaan byhou. So met die verbygaan pluk sy ’n hand vol gars, sy sal die vers nog mak maak, want sy gaan beslis nie geslag word nie.

Naby die kraal sak sy op die naaste klip neer en begin histeries lag. Op die plaas is seker nie ’n enkele stukkie draad,  paal of yster oor nie. As Koei ooit weer uit daai kamp kom, hou Fort Knox sowaar nooit weer iemand binne of buite nie.

Sy stap tot by die kraal en roep haar saggies, na ’n paar oomblikke erken koei die stem en kom stadig nader. Gretig eet sy haar versnappering uit Elmey se hand uit.

Met ’n glimlag wonder sy of Roelf ooit weer sy stem so sal kan namaak? Ja sy het ’n sagter kant van die grootman met sy blou oë gesien. Of hy ooit aan haar sal kan dink sonder om haar te vergelyk met ’n wilde rooi vers, weet sy nie.

Sy vat ’n kans, steek haar hand versigtig uit en vryf oor Koei se neus en is in ekstase toe sy dit toelaat. Wel, nou sal Koei minstens uit die buurman se hare bly. Sy weet nou nognie wat die skade is nie.

 

VERFWINKEL

 

Elmey ontmoet Ria vroegoggend by die Wimpie. Draai haar arm om saam verfwinkel toe te gaan. Eers stribbel sy teë, naderhand is sy nuuskierig genoeg. Ria weet as sy vandag die nuwe sentrum wil sien, sa sy maar moet inval.

Hulle staan daar met kleurkaarte in die hand en besef gou hulle gaan nie hondhaaraf maak nie.

“Kan ek julle twee dames help?” Vra ’n vriendelike manstem agter hulle.

“Ek soek iemand wat verf ken meneer hier’s ’n magdom van kleure.”

“Jy praat met hom mevrou, Wolf is die naam,” stel hy homself voor.

“Elmey Furstenburg en my vriendin Ria, my binnehuisversierder,” lag sy na Ria se kant toe. “Johan van Wonder Waters het gereël dat ek verf op hul rekenig mag koop…”

“Dis reg,” val hy haar in die rede. “Die bestuurder het my ingelig, nou laat ons hoor?

Sy verduidelik haarfyn wat sy wil hê en wat sy wil doen en in net bietjie meer as twee ure later stap hulle daar uit, bestelling geplaas en Wolf stel haar voor aan ’n lang man wat buite sit.

“Mev, hierdie man kan ek ten sterkste aanbeveel, hy’s nie net ’n netjiese verwer nie maar ook ’n letterskildernaar.”

“Ek groet,” buig die man voor haar, “Johannes, is die naam soos in die Bybel, suip nie, rook nie en steel nie.”

“Aangenaam Johannes, soos in die Bybel, bly om jou te ontmoet.”

Elmey kannie help om uit te bars van die lag nie, nee kyk dit wil gedoen wees, sy stap uit met ’n verwer, skildenaar en verf binne die bestek van net bietjie meer as twee ure. Hulle kom ooreen oor die prys, die verf sal môre afgelewer word, hy wil inslaap want hy sê:

“As Johannes ’n job het, dan werk hy, hy bring sy eie beddegoed.”

“Dit kan gereël word,” belowe sy en kyk op, sien die swaeltjie se neste onder die dak.

“Kyk Ria, as dit darem nou nie ’n teken is nie!”

“Jy en jou Swaeltjies,” lag haar vriendien.

“Nouja maat, wys my jou plekkie ek moet koers kry huistoe en ete vir die manne aan mekaar gaan slaan.”

 

Ria val amper flou toe sy die plek sien, “Mens dis kollesaal, sy stap deur bekyk die plek op en af en sê: “Hiers heelwat wat nog gedoen moet word jong.”

“Dis hoekom ek jou so nodig het, sal ons ’n dag kies vir gordymateriaal?”

“Maak dit Vrydag, die naweek het ek mense. Jy’t regtig op jou kop geval soos ge-woonlik, maar ek sal help.” Sy tel haar sleutels op en stap kar toe.

“Sien jou Vrydag, selfde plek okay,” groet sy.

Elmey dwaal nog ’n in die vertrekke en kry die prentjie duidelik in haar kop. Sy moet nog vir haar baba gaan groet en kyk of Fort Knox haar nog binne hou.

Sy wonder of gaan die vent ooit weer met haar praat? Dit sal nogal jammer wees, hulle is darem bure.

 

OPSOEK NA LINNE

 

Dit raak ’n woelige tyd in haar lewe. Sy gaan kyk wat sy op die Ark kan kry Saterdag, sy het heelwat daar tussen die rommel sien lê.

Sy maak lyssies van wat sy nodig sal kry in die sentrum en gee vir Daniël ook een. want om alles tussen die rommel op die Ark uit te soek, vat tyd en know how, glo my.

Vrydag oggend vaar sy en Ria eers die winkels in opsoek na materiale, hand-doeke lakens en al die linne wat nodig sou wees. Hulle kom laat tuis en slaan dood-moeg neer.

“Hierdie gaan jou kos maat,” reken Ria. “Minstes ’n paar massering en ’n Reflek-

sologie kurses.”

“Dis nie eers altemit nie vriendin, dit doen ek met plesier,” antwoord ’n baie dank-bare Elmey. “Ek het gaan atrtapels koop toe naaldwerk uitgedeel is, het nie eers in die ry gestaan nie, jy weet moes?” Groet sy Ria.

Doodmoeg stap sy af kraal toe, sy moet eers vir Koei die dag se gebeure gaan vertel.

 

ARK GESTEWEL EN GEBOOTS

 

Sy is amper jammer toe Daniël, vroeg Saterdag-oggend toeter blaas en haar herinner daaraan, dit help nie om te laat Ark toe te gaan nie.

Hierdie keer, regtig gestewel en gespoor sak sy tussen die klomp toebehore wat daar aan te bied is neer. Daniël met sy lysie en sy met hare.

Sy bly rondkyk of sy nie Roelf êrens gewaar nie en is nogal terleurgesteld toe sy hom nêrens sien nie. Wil maar net uitvind wat die skade is, maak sy haarself wys.

 

Sy skrik toe haar loopfoon skielik langs haar skril, sy is nog nie gewoond aan die luuksheid nie. Een van Pa se speelgoed wat hy ingevoer het. Wonder wie op aarde sal haar hier soek.

“Elmey”

“Waar op aarde loop my ma rond, is sy nie veronderstel om te boer nie?” kom Junior se stem luglangs.

“Waar is jy nou?” Wil sy weet.

“By die huis natuurlik, kom kyk of Henna al my blikke vol gemaak het.”

“Nou kom gou Ark toe, ek het ’n oog nodig asseblief man.”

“Net nie nog ’n rooi vers nie,” lag hy.

“Ja jong, die einde van dié storie sal ek seker nooit hoor nie, roer jou.”

Junior die Engelsman Evans en Daniël, neem net ’n uur en ’n half en die hoop meubels is uitgesoek. Dis verwaarloos, kort baie afskuur en verf en die tyd is min, as sy na die lang naweek wil oopmaak. Maar al die manne op die plaas sal moet inspring en help, Junior en Evens sal help met herstel. Sy is so verbaas sy kon alles tussen die rommel kry, behalwe die rottang stoele.

Sy betaal, laai en laat haar oë nog ’n slag oor die gronde gaan, geen teken van die man nie.

“Wie soek my ma, die buurman?” Hy koes as sy na hom siep met haar trui.

“Is jy laf man, vir wat sal ek hom soek?” Bloos sy effe.

 

PAAS NAWEEK

 

Die Paas Naweek breek aan en die kuier mense daag op. Flora en Elmey omhels me-kaar.

“Heng Flora is ek bly om jou te sien,” juig Elmey.

“Nie soveel as ek vir jou nie, ek het amper uit my vel geklim toe ek hoor ons gaan weer saamwerk. Oupa wou al my goed op die stoep verkoop, staan al heel week reg,” lag sy.

Wat ’n geskarrel? Junior, Evans en die span is hard besig om die setrum se meubels te restoureer. Danksy pa Frans se goed toegeruste werkswinkel vergemaklik dit die proses baie.

Flora gaan help Henna met die voorbereidings. Elmey neem haar kans waar en gaan wys die oumense al die veranderings wat sy al aangebring het.

“Ek is baie verras my Doggie, jy’t hard gewerk,” prys Oupa.

“Kom ek gaan wys julle my spog afrikanertjie, man, sy is te pragtig.”

“Leer jy nooit nie my kind?” Vra haar ma verbaas. “Wat gaan jy nou met haar maak?”

“Toemaar Mamma jou blombeddings is veilig,” lag sy haar ma se kommentaar weg.

“Dit is ’n netjiese stukkie vleis my kind, prys oupa.”

“Oupa wil nie daar gaan nie, die buurman het ook so gedink.”

“Kom ek gaan wys julle die res en bly liewer op veilige grond,” knip sy die vers gesprek kort.

 

BOEKE VAT

 

Sondag voor sy haar oë uitvee, vergader almal op die stoep. Sy weet niks gaan vandag gebeur voordat oupa nie boeke gevat het nie.

Sy luister na die Bybel voorlesing. Sy is so innig dankbaar om haar familie om haar te hê. Al die volk staan ook saam en Oupa vra Daniël om te bid sodat almal ver-staan. Sy sit almal oop oë en aanskou, tot sy voel Junior druk haar hand.

 

“Verwag Mme nog mense?” Wil Daniël verbaas weet.

“Nee jong, gaan hoor tog gou wat hulle soek asseblief, ek het nie nou tyd nie.” Sy kyk op, vas in ’n bos bloedrooi hare wat bokant die afslaan dak van die rooi sportmotor uitsteek en wildverwaai is deur die wind.

Die ou siel kom mank mank terug gestap van die hek se kant af en brom:-

“Vir wat sal die harevrou nie weet waar hy is nie, mos sy kom baie daar!” Vies stap hy trok toe en help verder met die laai van die meubels.

“Ry julle solank voor en begin aflaai Junior, ons kom agterna. Daniël julle sal vort hou hier, regso?”

“Net so Mme, net so.” Die dag begin met ’n spoed.

“Oupa ek vat die opvou stoel saam, daar is die heerlikse groot bome, die Karee is nog lowergroen en gooi n heerlike skadu”

Gewapen met ’n mandtjie heerlike versnapperings wat Henna gepak het, vat hulle die pad vir die dag se werksaamhede.

 

SEUNTJIE TEEN SANDHOOP

 

By die sentrum aan gekom merk sy die manne het klaar afgelaai en die regskuif kan begin. Sy en Oupa staan ’n wyle en besigtig die omgewing. Teen die sandhoop naby die sentrum, lê ’n seuntjie met ’n kakie hoedtjie laag oor sy oë getrek en stoot sy kar-retjie heen en weer. Sy wonder wie se kind dit is?

“Kom ons gaan in Oupa die son trek water.”

”Ek sit sommer net hier my kind dis heerlik onder die boom,” sê oupa.

Dit woel en werkskaf vir ’n valle om alles op hulle plek te kry. Die rottang stoelle en palms wat die voringe dag afgelewer is, pas prefek en gee die ontvangslokaal ’n rustige aangename atmosfeer. Dis amper een-uur.

 

“Flora, kan ons al daai ketel aankry, ek dink dis tyd vir ’n tee breek, en vat sommer vir die kind daar op die sandhoop ’n bietjie koeldrank, hy’s nog die heel oggend daar, hy’s seker dors.”

“Nou wie se kind is dit Mme?”

“Hoe sal ek weet?” Sy kyk hoe hy skaam onseker die bekertjie by flora vat toe sy hom verduidelik waar dit vandaan kom.

Sy is so dankbaar vir die seuns, want vir daai hoë gordyne sien sy nie kans nie, sy bloos onderlangs as sy aan haar laaste sessie op die leer dink.

Sy staan in die deur en verstar as sy na die toeneel voor die restuarant kyk. Die wilde rooikop hang omtrent om Roelf se nek, onbeskaamd soen sy hom en haar half kaallyf pas beslis nie in die prentjie nie.

Junior, is besig om haar iets te vra maar haar aandag is beslis nie hier nie. Wat gaan aan met haar sy ken die vent skaars, wat maak dit saak wie om sy nek hang, dalk is dit die kind se ma?

“Waar is my Ma nou? Ek vra wat nog, ons is klaar, maar sy hoor nie eers nie.”

“Jammer kind, ek dink die moeg tree nou in, dis al.”

“Ja en ek is klaasvakie,” herhaal hy haar sê, as sy hulle nie geglo het nie.

Oupa het op een van die bedtjies gaan lê en sy gaan roep hom. “Kom Oupie, ons het jou omtrent klaar gemaak vandag, toemaar ons is nou klaar.” Die fiksheid van die ouman verbaas haar nog altyd as hy van die hoë bed afspring.

Sy maak klaar om te sluit. Hy merk haar afsydigheid

“En nou my kind?”

“Dis net, julle ry almal weer môre,” antwoord sy afgetrokke.

“Toe, my ou Moeder, wat sê jy van my plekkie?” Vra sy haar ma.

“Dis só pragtig my kind,” sluk Edna. “Ek is bly ek kon dit sien, nou is ek tevrede.”

Almal is uit. Sy kan die versoeking om die ligte nog net eenmaal oor die plek te laat vloei, nie weerstaan nie.

Die sandhoop is leeg. In haar truspieël merk sy die lig in die restaurant, hy werk seker nog?

“Jy’s jaloers,” praat sy haarself aan. Jy ken die vent skaars.

Sy gaan groet Koei eers en vertel haar van die dag se gebeure, tot die seuns se groot vermaak. Dit gee haar tyd om haar gevoelens onder beheer te kry. Die bure se ligte brand. Is hy al tuis? Wag sy mense vir hom?

“Wat makeer jou!” Brom sy by haarself.

“En as ons nou so met onsself loop en praat?” Evans kyk haar vraend aan.

“Jong, wag net tot ek myself antwoord. Bring die vleis uit, julle weet Oupa hou nie van laat eet nie,” laat sy laggend hoor en stuur die gesprek in ʼn veiliger rigting. Die gesellige aand kom tot ’n einde, toe die seuns groet, hulle moet nog terug.

“Veilig ry julle, baie dankie vir julle harde werk.” Sy hou Junior ’n oomblik vas “Kyk mooi na jouself.” Die ander kry almal koers na hul kamers toe. Sy ligte brand nog, sy staar inge-datge na die buurplaas en vertoef nog ’n wyle op die stoep.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

HOOFSTUK 5

 

DANIëL IN BEHEER

 

Maandag is dit ’n hele bedrywigheid op Skuiwers Hoek. Sy kry almal bymekaar en bedank hulle vir hulle hulp op Sondag. Elkeen kan ’n dag afkry belowe sy.

“Daniël jy sal reël nê, nou nie almal op dieselfde dag nie hoor.” Sy vertel hulle van die plek wat sy in die Poort gekry het en wil so gou moontlik daar begin.

“Daniël jy sal nou in beheer wees van al die verrigtinge hier en elke Saterdag verslag doen. Julle moet onthou dis julle brood en botter en julle moet dit oppas. Julle bly al jare hier en as julle nie die diefstal intoom hou nie, sit julle een van die dae sonder werk.

“Tebego, gaan kombuis toe ek wil na jou arm kyk, sê Henna moet solank die first aid kid uit kry.”

Sy kyk, sien die sny lyk erg en besluit om dit liewer self te behandel, netnou word die arm septies. Daarmee is die saak afgehandel en almal kry koers. Sy hoop en bid sy sal al die balle in die lig kan hou.

 

FLORA

 

Flora haar plaasmaat, wat saam met haar groot geword en saam verpleeging studeer het, is na haar troue terug plaas toe. Flora het net geweier om alleen in die groot stad agter te bly.

’n Ruk na haar skeisaak, het hulle weer saam begin werk by dokter Ben, waar hulle met Massering en Refleksologie kennis gemaak het. Wel toe sy die plaas erf, kon sy Flora nie saambring nie, want syself het nie eers geweet wat sy gaan doen, of waar om te begin nie.

Nou het sy plek in die Poort gekry, waar sy haar besigheid kon begin en dadelik is sy op die foon plaas toe.

“Oupa is Flora naby? Ek het groot nuus.”

 

Flora laat haar nie twee maal nooi nie, hulle kan weer saam werk! Sy gaan Elmey help in die spreekkamers. Sy kan eers saam met die Ou mense afgaan die langnaweek, maar sy pak en haar tasse staan gereed op die groot huis se stoep, tot almal se ver-maak.

Getrou aan haar belofte stap Elmey af na Koei se kraal toe, bedink al haar plan-ne en hoop van harte sy gaan byhou. So met die verbygaan pluk sy ’n hand vol gars, sy sal die vers nog mak maak, want sy gaan beslis nie geslag word nie.

Naby die kraal sak sy op die naaste klip neer en begin histeries lag. Op die plaas is seker nie ’n enkele stukkie draad,  paal of yster oor nie. As Koei ooit weer uit daai kamp kom, hou Fort Knox sowaar nooit weer iemand binne of buite nie.

Sy stap tot by die kraal en roep haar saggies, na ’n paar oomblikke erken koei die stem en kom stadig nader. Gretig eet sy haar versnappering uit Elmey se hand uit.

Met ’n glimlag wonder sy of Roelf ooit weer sy stem so sal kan namaak? Ja sy het ’n sagter kant van die grootman met sy blou oë gesien. Of hy ooit aan haar sal kan dink sonder om haar te vergelyk met ’n wilde rooi vers, weet sy nie.

Sy vat ’n kans, steek haar hand versigtig uit en vryf oor Koei se neus en is in ekstase toe sy dit toelaat. Wel, nou sal Koei minstens uit die buurman se hare bly. Sy weet nou nognie wat die skade is nie.

 

VERFWINKEL

 

Elmey ontmoet Ria vroegoggend by die Wimpie. Draai haar arm om saam verfwinkel toe te gaan. Eers stribbel sy teë, naderhand is sy nuuskierig genoeg. Ria weet as sy vandag die nuwe sentrum wil sien, sa sy maar moet inval.

Hulle staan daar met kleurkaarte in die hand en besef gou hulle gaan nie hondhaaraf maak nie.

“Kan ek julle twee dames help?” Vra ’n vriendelike manstem agter hulle.

“Ek soek iemand wat verf ken meneer hier’s ’n magdom van kleure.”

“Jy praat met hom mevrou, Wolf is die naam,” stel hy homself voor.

“Elmey Furstenburg en my vriendin Ria, my binnehuisversierder,” lag sy na Ria se kant toe. “Johan van Wonder Waters het gereël dat ek verf op hul rekenig mag koop…”

“Dis reg,” val hy haar in die rede. “Die bestuurder het my ingelig, nou laat ons hoor?

Sy verduidelik haarfyn wat sy wil hê en wat sy wil doen en in net bietjie meer as twee ure later stap hulle daar uit, bestelling geplaas en Wolf stel haar voor aan ’n lang man wat buite sit.

“Mev, hierdie man kan ek ten sterkste aanbeveel, hy’s nie net ’n netjiese verwer nie maar ook ’n letterskildernaar.”

“Ek groet,” buig die man voor haar, “Johannes, is die naam soos in die Bybel, suip nie, rook nie en steel nie.”

“Aangenaam Johannes, soos in die Bybel, bly om jou te ontmoet.”

Elmey kannie help om uit te bars van die lag nie, nee kyk dit wil gedoen wees, sy stap uit met ’n verwer, skildenaar en verf binne die bestek van net bietjie meer as twee ure. Hulle kom ooreen oor die prys, die verf sal môre afgelewer word, hy wil inslaap want hy sê:

“As Johannes ’n job het, dan werk hy, hy bring sy eie beddegoed.”

“Dit kan gereël word,” belowe sy en kyk op, sien die swaeltjie se neste onder die dak.

“Kyk Ria, as dit darem nou nie ’n teken is nie!”

“Jy en jou Swaeltjies,” lag haar vriendien.

“Nouja maat, wys my jou plekkie ek moet koers kry huistoe en ete vir die manne aan mekaar gaan slaan.”

 

Ria val amper flou toe sy die plek sien, “Mens dis kollesaal, sy stap deur bekyk die plek op en af en sê: “Hiers heelwat wat nog gedoen moet word jong.”

“Dis hoekom ek jou so nodig het, sal ons ’n dag kies vir gordymateriaal?”

“Maak dit Vrydag, die naweek het ek mense. Jy’t regtig op jou kop geval soos ge-woonlik, maar ek sal help.” Sy tel haar sleutels op en stap kar toe.

“Sien jou Vrydag, selfde plek okay,” groet sy.

Elmey dwaal nog ’n in die vertrekke en kry die prentjie duidelik in haar kop. Sy moet nog vir haar baba gaan groet en kyk of Fort Knox haar nog binne hou.

Sy wonder of gaan die vent ooit weer met haar praat? Dit sal nogal jammer wees, hulle is darem bure.

 

OPSOEK NA LINNE

 

Dit raak ’n woelige tyd in haar lewe. Sy gaan kyk wat sy op die Ark kan kry Saterdag, sy het heelwat daar tussen die rommel sien lê.

Sy maak lyssies van wat sy nodig sal kry in die sentrum en gee vir Daniël ook een. want om alles tussen die rommel op die Ark uit te soek, vat tyd en know how, glo my.

Vrydag oggend vaar sy en Ria eers die winkels in opsoek na materiale, hand-doeke lakens en al die linne wat nodig sou wees. Hulle kom laat tuis en slaan dood-moeg neer.

“Hierdie gaan jou kos maat,” reken Ria. “Minstes ’n paar massering en ’n Reflek-

sologie kurses.”

“Dis nie eers altemit nie vriendin, dit doen ek met plesier,” antwoord ’n baie dank-bare Elmey. “Ek het gaan atrtapels koop toe naaldwerk uitgedeel is, het nie eers in die ry gestaan nie, jy weet moes?” Groet sy Ria.

Doodmoeg stap sy af kraal toe, sy moet eers vir Koei die dag se gebeure gaan vertel.

 

ARK GESTEWEL EN GEBOOTS

 

Sy is amper jammer toe Daniël, vroeg Saterdag-oggend toeter blaas en haar herinner daaraan, dit help nie om te laat Ark toe te gaan nie.

Hierdie keer, regtig gestewel en gespoor sak sy tussen die klomp toebehore wat daar aan te bied is neer. Daniël met sy lysie en sy met hare.

Sy bly rondkyk of sy nie Roelf êrens gewaar nie en is nogal terleurgesteld toe sy hom nêrens sien nie. Wil maar net uitvind wat die skade is, maak sy haarself wys.

 

Sy skrik toe haar loopfoon skielik langs haar skril, sy is nog nie gewoond aan die luuksheid nie. Een van Pa se speelgoed wat hy ingevoer het. Wonder wie op aarde sal haar hier soek.

“Elmey”

“Waar op aarde loop my ma rond, is sy nie veronderstel om te boer nie?” kom Junior se stem luglangs.

“Waar is jy nou?” Wil sy weet.

“By die huis natuurlik, kom kyk of Henna al my blikke vol gemaak het.”

“Nou kom gou Ark toe, ek het ’n oog nodig asseblief man.”

“Net nie nog ’n rooi vers nie,” lag hy.

“Ja jong, die einde van dié storie sal ek seker nooit hoor nie, roer jou.”

Junior die Engelsman Evans en Daniël, neem net ’n uur en ’n half en die hoop meubels is uitgesoek. Dis verwaarloos, kort baie afskuur en verf en die tyd is min, as sy na die lang naweek wil oopmaak. Maar al die manne op die plaas sal moet inspring en help, Junior en Evens sal help met herstel. Sy is so verbaas sy kon alles tussen die rommel kry, behalwe die rottang stoele.

Sy betaal, laai en laat haar oë nog ’n slag oor die gronde gaan, geen teken van die man nie.

“Wie soek my ma, die buurman?” Hy koes as sy na hom siep met haar trui.

“Is jy laf man, vir wat sal ek hom soek?” Bloos sy effe.

 

PAAS NAWEEK

 

Die Paas Naweek breek aan en die kuier mense daag op. Flora en Elmey omhels me-kaar.

“Heng Flora is ek bly om jou te sien,” juig Elmey.

“Nie soveel as ek vir jou nie, ek het amper uit my vel geklim toe ek hoor ons gaan weer saamwerk. Oupa wou al my goed op die stoep verkoop, staan al heel week reg,” lag sy.

Wat ’n geskarrel? Junior, Evans en die span is hard besig om die setrum se meubels te restoureer. Danksy pa Frans se goed toegeruste werkswinkel vergemaklik dit die proses baie.

Flora gaan help Henna met die voorbereidings. Elmey neem haar kans waar en gaan wys die oumense al die veranderings wat sy al aangebring het.

“Ek is baie verras my Doggie, jy’t hard gewerk,” prys Oupa.

“Kom ek gaan wys julle my spog afrikanertjie, man, sy is te pragtig.”

“Leer jy nooit nie my kind?” Vra haar ma verbaas. “Wat gaan jy nou met haar maak?”

“Toemaar Mamma jou blombeddings is veilig,” lag sy haar ma se kommentaar weg.

“Dit is ’n netjiese stukkie vleis my kind, prys oupa.”

“Oupa wil nie daar gaan nie, die buurman het ook so gedink.”

“Kom ek gaan wys julle die res en bly liewer op veilige grond,” knip sy die vers gesprek kort.

 

BOEKE VAT

 

Sondag voor sy haar oë uitvee, vergader almal op die stoep. Sy weet niks gaan vandag gebeur voordat oupa nie boeke gevat het nie.

Sy luister na die Bybel voorlesing. Sy is so innig dankbaar om haar familie om haar te hê. Al die volk staan ook saam en Oupa vra Daniël om te bid sodat almal ver-staan. Sy sit almal oop oë en aanskou, tot sy voel Junior druk haar hand.

 

“Verwag Mme nog mense?” Wil Daniël verbaas weet.

“Nee jong, gaan hoor tog gou wat hulle soek asseblief, ek het nie nou tyd nie.” Sy kyk op, vas in ’n bos bloedrooi hare wat bokant die afslaan dak van die rooi sportmotor uitsteek en wildverwaai is deur die wind.

Die ou siel kom mank mank terug gestap van die hek se kant af en brom:-

“Vir wat sal die harevrou nie weet waar hy is nie, mos sy kom baie daar!” Vies stap hy trok toe en help verder met die laai van die meubels.

“Ry julle solank voor en begin aflaai Junior, ons kom agterna. Daniël julle sal vort hou hier, regso?”

“Net so Mme, net so.” Die dag begin met ’n spoed.

“Oupa ek vat die opvou stoel saam, daar is die heerlikse groot bome, die Karee is nog lowergroen en gooi n heerlike skadu”

Gewapen met ’n mandtjie heerlike versnapperings wat Henna gepak het, vat hulle die pad vir die dag se werksaamhede.

 

SEUNTJIE TEEN SANDHOOP

 

By die sentrum aan gekom merk sy die manne het klaar afgelaai en die regskuif kan begin. Sy en Oupa staan ’n wyle en besigtig die omgewing. Teen die sandhoop naby die sentrum, lê ’n seuntjie met ’n kakie hoedtjie laag oor sy oë getrek en stoot sy kar-retjie heen en weer. Sy wonder wie se kind dit is?

“Kom ons gaan in Oupa die son trek water.”

”Ek sit sommer net hier my kind dis heerlik onder die boom,” sê oupa.

Dit woel en werkskaf vir ’n valle om alles op hulle plek te kry. Die rottang stoelle en palms wat die voringe dag afgelewer is, pas prefek en gee die ontvangslokaal ’n rustige aangename atmosfeer. Dis amper een-uur.

 

“Flora, kan ons al daai ketel aankry, ek dink dis tyd vir ’n tee breek, en vat sommer vir die kind daar op die sandhoop ’n bietjie koeldrank, hy’s nog die heel oggend daar, hy’s seker dors.”

“Nou wie se kind is dit Mme?”

“Hoe sal ek weet?” Sy kyk hoe hy skaam onseker die bekertjie by flora vat toe sy hom verduidelik waar dit vandaan kom.

Sy is so dankbaar vir die seuns, want vir daai hoë gordyne sien sy nie kans nie, sy bloos onderlangs as sy aan haar laaste sessie op die leer dink.

Sy staan in die deur en verstar as sy na die toeneel voor die restuarant kyk. Die wilde rooikop hang omtrent om Roelf se nek, onbeskaamd soen sy hom en haar half kaallyf pas beslis nie in die prentjie nie.

Junior, is besig om haar iets te vra maar haar aandag is beslis nie hier nie. Wat gaan aan met haar sy ken die vent skaars, wat maak dit saak wie om sy nek hang, dalk is dit die kind se ma?

“Waar is my Ma nou? Ek vra wat nog, ons is klaar, maar sy hoor nie eers nie.”

“Jammer kind, ek dink die moeg tree nou in, dis al.”

“Ja en ek is klaasvakie,” herhaal hy haar sê, as sy hulle nie geglo het nie.

Oupa het op een van die bedtjies gaan lê en sy gaan roep hom. “Kom Oupie, ons het jou omtrent klaar gemaak vandag, toemaar ons is nou klaar.” Die fiksheid van die ouman verbaas haar nog altyd as hy van die hoë bed afspring.

Sy maak klaar om te sluit. Hy merk haar afsydigheid

“En nou my kind?”

“Dis net, julle ry almal weer môre,” antwoord sy afgetrokke.

“Toe, my ou Moeder, wat sê jy van my plekkie?” Vra sy haar ma.

“Dis só pragtig my kind,” sluk Edna. “Ek is bly ek kon dit sien, nou is ek tevrede.”

Almal is uit. Sy kan die versoeking om die ligte nog net eenmaal oor die plek te laat vloei, nie weerstaan nie.

Die sandhoop is leeg. In haar truspieël merk sy die lig in die restaurant, hy werk seker nog?

“Jy’s jaloers,” praat sy haarself aan. Jy ken die vent skaars.

Sy gaan groet Koei eers en vertel haar van die dag se gebeure, tot die seuns se groot vermaak. Dit gee haar tyd om haar gevoelens onder beheer te kry. Die bure se ligte brand. Is hy al tuis? Wag sy mense vir hom?

“Wat makeer jou!” Brom sy by haarself.

“En as ons nou so met onsself loop en praat?” Evans kyk haar vraend aan.

“Jong, wag net tot ek myself antwoord. Bring die vleis uit, julle weet Oupa hou nie van laat eet nie,” laat sy laggend hoor en stuur die gesprek in ʼn veiliger rigting. Die gesellige aand kom tot ’n einde, toe die seuns groet, hulle moet nog terug.

“Veilig ry julle, baie dankie vir julle harde werk.” Sy hou Junior ’n oomblik vas “Kyk mooi na jouself.” Die ander kry almal koers na hul kamers toe. Sy ligte brand nog, sy staar inge-datge na die buurplaas en vertoef nog ’n wyle op die stoep.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

HOOFSTUK 5

 

DANIëL IN BEHEER

 

Maandag is dit ’n hele bedrywigheid op Skuiwers Hoek. Sy kry almal bymekaar en bedank hulle vir hulle hulp op Sondag. Elkeen kan ’n dag afkry belowe sy.

“Daniël jy sal reël nê, nou nie almal op dieselfde dag nie hoor.” Sy vertel hulle van die plek wat sy in die Poort gekry het en wil so gou moontlik daar begin.

“Daniël jy sal nou in beheer wees van al die verrigtinge hier en elke Saterdag verslag doen. Julle moet onthou dis julle brood en botter en julle moet dit oppas. Julle bly al jare hier en as julle nie die diefstal intoom hou nie, sit julle een van die dae sonder werk.

“Tebego, gaan kombuis toe ek wil na jou arm kyk, sê Henna moet solank die first aid kid uit kry.”

Sy kyk, sien die sny lyk erg en besluit om dit liewer self te behandel, netnou word die arm septies. Daarmee is die saak afgehandel en almal kry koers. Sy hoop en bid sy sal al die balle in die lig kan hou.

 

FLORA

 

Flora haar plaasmaat, wat saam met haar groot geword en saam verpleeging studeer het, is na haar troue terug plaas toe. Flora het net geweier om alleen in die groot stad agter te bly.

’n Ruk na haar skeisaak, het hulle weer saam begin werk by dokter Ben, waar hulle met Massering en Refleksologie kennis gemaak het. Wel toe sy die plaas erf, kon sy Flora nie saambring nie, want syself het nie eers geweet wat sy gaan doen, of waar om te begin nie.

Nou het sy plek in die Poort gekry, waar sy haar besigheid kon begin en dadelik is sy op die foon plaas toe.

“Oupa is Flora naby? Ek het groot nuus.”

 

Flora laat haar nie twee maal nooi nie, hulle kan weer saam werk! Sy gaan Elmey help in die spreekkamers. Sy kan eers saam met die Ou mense afgaan die langnaweek, maar sy pak en haar tasse staan gereed op die groot huis se stoep, tot almal se ver-maak.

Getrou aan haar belofte stap Elmey af na Koei se kraal toe, bedink al haar plan-ne en hoop van harte sy gaan byhou. So met die verbygaan pluk sy ’n hand vol gars, sy sal die vers nog mak maak, want sy gaan beslis nie geslag word nie.

Naby die kraal sak sy op die naaste klip neer en begin histeries lag. Op die plaas is seker nie ’n enkele stukkie draad,  paal of yster oor nie. As Koei ooit weer uit daai kamp kom, hou Fort Knox sowaar nooit weer iemand binne of buite nie.

Sy stap tot by die kraal en roep haar saggies, na ’n paar oomblikke erken koei die stem en kom stadig nader. Gretig eet sy haar versnappering uit Elmey se hand uit.

Met ’n glimlag wonder sy of Roelf ooit weer sy stem so sal kan namaak? Ja sy het ’n sagter kant van die grootman met sy blou oë gesien. Of hy ooit aan haar sal kan dink sonder om haar te vergelyk met ’n wilde rooi vers, weet sy nie.

Sy vat ’n kans, steek haar hand versigtig uit en vryf oor Koei se neus en is in ekstase toe sy dit toelaat. Wel, nou sal Koei minstens uit die buurman se hare bly. Sy weet nou nognie wat die skade is nie.

 

VERFWINKEL

 

Elmey ontmoet Ria vroegoggend by die Wimpie. Draai haar arm om saam verfwinkel toe te gaan. Eers stribbel sy teë, naderhand is sy nuuskierig genoeg. Ria weet as sy vandag die nuwe sentrum wil sien, sa sy maar moet inval.

Hulle staan daar met kleurkaarte in die hand en besef gou hulle gaan nie hondhaaraf maak nie.

“Kan ek julle twee dames help?” Vra ’n vriendelike manstem agter hulle.

“Ek soek iemand wat verf ken meneer hier’s ’n magdom van kleure.”

“Jy praat met hom mevrou, Wolf is die naam,” stel hy homself voor.

“Elmey Furstenburg en my vriendin Ria, my binnehuisversierder,” lag sy na Ria se kant toe. “Johan van Wonder Waters het gereël dat ek verf op hul rekenig mag koop…”

“Dis reg,” val hy haar in die rede. “Die bestuurder het my ingelig, nou laat ons hoor?

Sy verduidelik haarfyn wat sy wil hê en wat sy wil doen en in net bietjie meer as twee ure later stap hulle daar uit, bestelling geplaas en Wolf stel haar voor aan ’n lang man wat buite sit.

“Mev, hierdie man kan ek ten sterkste aanbeveel, hy’s nie net ’n netjiese verwer nie maar ook ’n letterskildernaar.”

“Ek groet,” buig die man voor haar, “Johannes, is die naam soos in die Bybel, suip nie, rook nie en steel nie.”

“Aangenaam Johannes, soos in die Bybel, bly om jou te ontmoet.”

Elmey kannie help om uit te bars van die lag nie, nee kyk dit wil gedoen wees, sy stap uit met ’n verwer, skildenaar en verf binne die bestek van net bietjie meer as twee ure. Hulle kom ooreen oor die prys, die verf sal môre afgelewer word, hy wil inslaap want hy sê:

“As Johannes ’n job het, dan werk hy, hy bring sy eie beddegoed.”

“Dit kan gereël word,” belowe sy en kyk op, sien die swaeltjie se neste onder die dak.

“Kyk Ria, as dit darem nou nie ’n teken is nie!”

“Jy en jou Swaeltjies,” lag haar vriendien.

“Nouja maat, wys my jou plekkie ek moet koers kry huistoe en ete vir die manne aan mekaar gaan slaan.”

 

Ria val amper flou toe sy die plek sien, “Mens dis kollesaal, sy stap deur bekyk die plek op en af en sê: “Hiers heelwat wat nog gedoen moet word jong.”

“Dis hoekom ek jou so nodig het, sal ons ’n dag kies vir gordymateriaal?”

“Maak dit Vrydag, die naweek het ek mense. Jy’t regtig op jou kop geval soos ge-woonlik, maar ek sal help.” Sy tel haar sleutels op en stap kar toe.

“Sien jou Vrydag, selfde plek okay,” groet sy.

Elmey dwaal nog ’n in die vertrekke en kry die prentjie duidelik in haar kop. Sy moet nog vir haar baba gaan groet en kyk of Fort Knox haar nog binne hou.

Sy wonder of gaan die vent ooit weer met haar praat? Dit sal nogal jammer wees, hulle is darem bure.

 

OPSOEK NA LINNE

 

Dit raak ’n woelige tyd in haar lewe. Sy gaan kyk wat sy op die Ark kan kry Saterdag, sy het heelwat daar tussen die rommel sien lê.

Sy maak lyssies van wat sy nodig sal kry in die sentrum en gee vir Daniël ook een. want om alles tussen die rommel op die Ark uit te soek, vat tyd en know how, glo my.

Vrydag oggend vaar sy en Ria eers die winkels in opsoek na materiale, hand-doeke lakens en al die linne wat nodig sou wees. Hulle kom laat tuis en slaan dood-moeg neer.

“Hierdie gaan jou kos maat,” reken Ria. “Minstes ’n paar massering en ’n Reflek-

sologie kurses.”

“Dis nie eers altemit nie vriendin, dit doen ek met plesier,” antwoord ’n baie dank-bare Elmey. “Ek het gaan atrtapels koop toe naaldwerk uitgedeel is, het nie eers in die ry gestaan nie, jy weet moes?” Groet sy Ria.

Doodmoeg stap sy af kraal toe, sy moet eers vir Koei die dag se gebeure gaan vertel.

 

ARK GESTEWEL EN GEBOOTS

 

Sy is amper jammer toe Daniël, vroeg Saterdag-oggend toeter blaas en haar herinner daaraan, dit help nie om te laat Ark toe te gaan nie.

Hierdie keer, regtig gestewel en gespoor sak sy tussen die klomp toebehore wat daar aan te bied is neer. Daniël met sy lysie en sy met hare.

Sy bly rondkyk of sy nie Roelf êrens gewaar nie en is nogal terleurgesteld toe sy hom nêrens sien nie. Wil maar net uitvind wat die skade is, maak sy haarself wys.

 

Sy skrik toe haar loopfoon skielik langs haar skril, sy is nog nie gewoond aan die luuksheid nie. Een van Pa se speelgoed wat hy ingevoer het. Wonder wie op aarde sal haar hier soek.

“Elmey”

“Waar op aarde loop my ma rond, is sy nie veronderstel om te boer nie?” kom Junior se stem luglangs.

“Waar is jy nou?” Wil sy weet.

“By die huis natuurlik, kom kyk of Henna al my blikke vol gemaak het.”

“Nou kom gou Ark toe, ek het ’n oog nodig asseblief man.”

“Net nie nog ’n rooi vers nie,” lag hy.

“Ja jong, die einde van dié storie sal ek seker nooit hoor nie, roer jou.”

Junior die Engelsman Evans en Daniël, neem net ’n uur en ’n half en die hoop meubels is uitgesoek. Dis verwaarloos, kort baie afskuur en verf en die tyd is min, as sy na die lang naweek wil oopmaak. Maar al die manne op die plaas sal moet inspring en help, Junior en Evens sal help met herstel. Sy is so verbaas sy kon alles tussen die rommel kry, behalwe die rottang stoele.

Sy betaal, laai en laat haar oë nog ’n slag oor die gronde gaan, geen teken van die man nie.

“Wie soek my ma, die buurman?” Hy koes as sy na hom siep met haar trui.

“Is jy laf man, vir wat sal ek hom soek?” Bloos sy effe.

 

PAAS NAWEEK

 

Die Paas Naweek breek aan en die kuier mense daag op. Flora en Elmey omhels me-kaar.

“Heng Flora is ek bly om jou te sien,” juig Elmey.

“Nie soveel as ek vir jou nie, ek het amper uit my vel geklim toe ek hoor ons gaan weer saamwerk. Oupa wou al my goed op die stoep verkoop, staan al heel week reg,” lag sy.

Wat ’n geskarrel? Junior, Evans en die span is hard besig om die setrum se meubels te restoureer. Danksy pa Frans se goed toegeruste werkswinkel vergemaklik dit die proses baie.

Flora gaan help Henna met die voorbereidings. Elmey neem haar kans waar en gaan wys die oumense al die veranderings wat sy al aangebring het.

“Ek is baie verras my Doggie, jy’t hard gewerk,” prys Oupa.

“Kom ek gaan wys julle my spog afrikanertjie, man, sy is te pragtig.”

“Leer jy nooit nie my kind?” Vra haar ma verbaas. “Wat gaan jy nou met haar maak?”

“Toemaar Mamma jou blombeddings is veilig,” lag sy haar ma se kommentaar weg.

“Dit is ’n netjiese stukkie vleis my kind, prys oupa.”

“Oupa wil nie daar gaan nie, die buurman het ook so gedink.”

“Kom ek gaan wys julle die res en bly liewer op veilige grond,” knip sy die vers gesprek kort.

 

BOEKE VAT

 

Sondag voor sy haar oë uitvee, vergader almal op die stoep. Sy weet niks gaan vandag gebeur voordat oupa nie boeke gevat het nie.

Sy luister na die Bybel voorlesing. Sy is so innig dankbaar om haar familie om haar te hê. Al die volk staan ook saam en Oupa vra Daniël om te bid sodat almal ver-staan. Sy sit almal oop oë en aanskou, tot sy voel Junior druk haar hand.

 

“Verwag Mme nog mense?” Wil Daniël verbaas weet.

“Nee jong, gaan hoor tog gou wat hulle soek asseblief, ek het nie nou tyd nie.” Sy kyk op, vas in ’n bos bloedrooi hare wat bokant die afslaan dak van die rooi sportmotor uitsteek en wildverwaai is deur die wind.

Die ou siel kom mank mank terug gestap van die hek se kant af en brom:-

“Vir wat sal die harevrou nie weet waar hy is nie, mos sy kom baie daar!” Vies stap hy trok toe en help verder met die laai van die meubels.

“Ry julle solank voor en begin aflaai Junior, ons kom agterna. Daniël julle sal vort hou hier, regso?”

“Net so Mme, net so.” Die dag begin met ’n spoed.

“Oupa ek vat die opvou stoel saam, daar is die heerlikse groot bome, die Karee is nog lowergroen en gooi n heerlike skadu”

Gewapen met ’n mandtjie heerlike versnapperings wat Henna gepak het, vat hulle die pad vir die dag se werksaamhede.

 

SEUNTJIE TEEN SANDHOOP

 

By die sentrum aan gekom merk sy die manne het klaar afgelaai en die regskuif kan begin. Sy en Oupa staan ’n wyle en besigtig die omgewing. Teen die sandhoop naby die sentrum, lê ’n seuntjie met ’n kakie hoedtjie laag oor sy oë getrek en stoot sy kar-retjie heen en weer. Sy wonder wie se kind dit is?

“Kom ons gaan in Oupa die son trek water.”

”Ek sit sommer net hier my kind dis heerlik onder die boom,” sê oupa.

Dit woel en werkskaf vir ’n valle om alles op hulle plek te kry. Die rottang stoelle en palms wat die voringe dag afgelewer is, pas prefek en gee die ontvangslokaal ’n rustige aangename atmosfeer. Dis amper een-uur.

 

“Flora, kan ons al daai ketel aankry, ek dink dis tyd vir ’n tee breek, en vat sommer vir die kind daar op die sandhoop ’n bietjie koeldrank, hy’s nog die heel oggend daar, hy’s seker dors.”

“Nou wie se kind is dit Mme?”

“Hoe sal ek weet?” Sy kyk hoe hy skaam onseker die bekertjie by flora vat toe sy hom verduidelik waar dit vandaan kom.

Sy is so dankbaar vir die seuns, want vir daai hoë gordyne sien sy nie kans nie, sy bloos onderlangs as sy aan haar laaste sessie op die leer dink.

Sy staan in die deur en verstar as sy na die toeneel voor die restuarant kyk. Die wilde rooikop hang omtrent om Roelf se nek, onbeskaamd soen sy hom en haar half kaallyf pas beslis nie in die prentjie nie.

Junior, is besig om haar iets te vra maar haar aandag is beslis nie hier nie. Wat gaan aan met haar sy ken die vent skaars, wat maak dit saak wie om sy nek hang, dalk is dit die kind se ma?

“Waar is my Ma nou? Ek vra wat nog, ons is klaar, maar sy hoor nie eers nie.”

“Jammer kind, ek dink die moeg tree nou in, dis al.”

“Ja en ek is klaasvakie,” herhaal hy haar sê, as sy hulle nie geglo het nie.

Oupa het op een van die bedtjies gaan lê en sy gaan roep hom. “Kom Oupie, ons het jou omtrent klaar gemaak vandag, toemaar ons is nou klaar.” Die fiksheid van die ouman verbaas haar nog altyd as hy van die hoë bed afspring.

Sy maak klaar om te sluit. Hy merk haar afsydigheid

“En nou my kind?”

“Dis net, julle ry almal weer môre,” antwoord sy afgetrokke.

“Toe, my ou Moeder, wat sê jy van my plekkie?” Vra sy haar ma.

“Dis só pragtig my kind,” sluk Edna. “Ek is bly ek kon dit sien, nou is ek tevrede.”

Almal is uit. Sy kan die versoeking om die ligte nog net eenmaal oor die plek te laat vloei, nie weerstaan nie.

Die sandhoop is leeg. In haar truspieël merk sy die lig in die restaurant, hy werk seker nog?

“Jy’s jaloers,” praat sy haarself aan. Jy ken die vent skaars.

Sy gaan groet Koei eers en vertel haar van die dag se gebeure, tot die seuns se groot vermaak. Dit gee haar tyd om haar gevoelens onder beheer te kry. Die bure se ligte brand. Is hy al tuis? Wag sy mense vir hom?

“Wat makeer jou!” Brom sy by haarself.

“En as ons nou so met onsself loop en praat?” Evans kyk haar vraend aan.

“Jong, wag net tot ek myself antwoord. Bring die vleis uit, julle weet Oupa hou nie van laat eet nie,” laat sy laggend hoor en stuur die gesprek in ʼn veiliger rigting. Die gesellige aand kom tot ’n einde, toe die seuns groet, hulle moet nog terug.

“Veilig ry julle, baie dankie vir julle harde werk.” Sy hou Junior ’n oomblik vas “Kyk mooi na jouself.” Die ander kry almal koers na hul kamers toe. Sy ligte brand nog, sy staar inge-datge na die buurplaas en vertoef nog ’n wyle op die stoep.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

HOOFSTUK 5

 

DANIëL IN BEHEER

 

Maandag is dit ’n hele bedrywigheid op Skuiwers Hoek. Sy kry almal bymekaar en bedank hulle vir hulle hulp op Sondag. Elkeen kan ’n dag afkry belowe sy.

“Daniël jy sal reël nê, nou nie almal op dieselfde dag nie hoor.” Sy vertel hulle van die plek wat sy in die Poort gekry het en wil so gou moontlik daar begin.

“Daniël jy sal nou in beheer wees van al die verrigtinge hier en elke Saterdag verslag doen. Julle moet onthou dis julle brood en botter en julle moet dit oppas. Julle bly al jare hier en as julle nie die diefstal intoom hou nie, sit julle een van die dae sonder werk.

“Tebego, gaan kombuis toe ek wil na jou arm kyk, sê Henna moet solank die first aid kid uit kry.”

Sy kyk, sien die sny lyk erg en besluit om dit liewer self te behandel, netnou word die arm septies. Daarmee is die saak afgehandel en almal kry koers. Sy hoop en bid sy sal al die balle in die lig kan hou.

 

FLORA

 

Flora haar plaasmaat, wat saam met haar groot geword en saam verpleeging studeer het, is na haar troue terug plaas toe. Flora het net geweier om alleen in die groot stad agter te bly.

’n Ruk na haar skeisaak, het hulle weer saam begin werk by dokter Ben, waar hulle met Massering en Refleksologie kennis gemaak het. Wel toe sy die plaas erf, kon sy Flora nie saambring nie, want syself het nie eers geweet wat sy gaan doen, of waar om te begin nie.

Nou het sy plek in die Poort gekry, waar sy haar besigheid kon begin en dadelik is sy op die foon plaas toe.

“Oupa is Flora naby? Ek het groot nuus.”

 

Flora laat haar nie twee maal nooi nie, hulle kan weer saam werk! Sy gaan Elmey help in die spreekkamers. Sy kan eers saam met die Ou mense afgaan die langnaweek, maar sy pak en haar tasse staan gereed op die groot huis se stoep, tot almal se ver-maak.

Getrou aan haar belofte stap Elmey af na Koei se kraal toe, bedink al haar plan-ne en hoop van harte sy gaan byhou. So met die verbygaan pluk sy ’n hand vol gars, sy sal die vers nog mak maak, want sy gaan beslis nie geslag word nie.

Naby die kraal sak sy op die naaste klip neer en begin histeries lag. Op die plaas is seker nie ’n enkele stukkie draad,  paal of yster oor nie. As Koei ooit weer uit daai kamp kom, hou Fort Knox sowaar nooit weer iemand binne of buite nie.

Sy stap tot by die kraal en roep haar saggies, na ’n paar oomblikke erken koei die stem en kom stadig nader. Gretig eet sy haar versnappering uit Elmey se hand uit.

Met ’n glimlag wonder sy of Roelf ooit weer sy stem so sal kan namaak? Ja sy het ’n sagter kant van die grootman met sy blou oë gesien. Of hy ooit aan haar sal kan dink sonder om haar te vergelyk met ’n wilde rooi vers, weet sy nie.

Sy vat ’n kans, steek haar hand versigtig uit en vryf oor Koei se neus en is in ekstase toe sy dit toelaat. Wel, nou sal Koei minstens uit die buurman se hare bly. Sy weet nou nognie wat die skade is nie.

 

VERFWINKEL

 

Elmey ontmoet Ria vroegoggend by die Wimpie. Draai haar arm om saam verfwinkel toe te gaan. Eers stribbel sy teë, naderhand is sy nuuskierig genoeg. Ria weet as sy vandag die nuwe sentrum wil sien, sa sy maar moet inval.

Hulle staan daar met kleurkaarte in die hand en besef gou hulle gaan nie hondhaaraf maak nie.

“Kan ek julle twee dames help?” Vra ’n vriendelike manstem agter hulle.

“Ek soek iemand wat verf ken meneer hier’s ’n magdom van kleure.”

“Jy praat met hom mevrou, Wolf is die naam,” stel hy homself voor.

“Elmey Furstenburg en my vriendin Ria, my binnehuisversierder,” lag sy na Ria se kant toe. “Johan van Wonder Waters het gereël dat ek verf op hul rekenig mag koop…”

“Dis reg,” val hy haar in die rede. “Die bestuurder het my ingelig, nou laat ons hoor?

Sy verduidelik haarfyn wat sy wil hê en wat sy wil doen en in net bietjie meer as twee ure later stap hulle daar uit, bestelling geplaas en Wolf stel haar voor aan ’n lang man wat buite sit.

“Mev, hierdie man kan ek ten sterkste aanbeveel, hy’s nie net ’n netjiese verwer nie maar ook ’n letterskildernaar.”

“Ek groet,” buig die man voor haar, “Johannes, is die naam soos in die Bybel, suip nie, rook nie en steel nie.”

“Aangenaam Johannes, soos in die Bybel, bly om jou te ontmoet.”

Elmey kannie help om uit te bars van die lag nie, nee kyk dit wil gedoen wees, sy stap uit met ’n verwer, skildenaar en verf binne die bestek van net bietjie meer as twee ure. Hulle kom ooreen oor die prys, die verf sal môre afgelewer word, hy wil inslaap want hy sê:

“As Johannes ’n job het, dan werk hy, hy bring sy eie beddegoed.”

“Dit kan gereël word,” belowe sy en kyk op, sien die swaeltjie se neste onder die dak.

“Kyk Ria, as dit darem nou nie ’n teken is nie!”

“Jy en jou Swaeltjies,” lag haar vriendien.

“Nouja maat, wys my jou plekkie ek moet koers kry huistoe en ete vir die manne aan mekaar gaan slaan.”

 

Ria val amper flou toe sy die plek sien, “Mens dis kollesaal, sy stap deur bekyk die plek op en af en sê: “Hiers heelwat wat nog gedoen moet word jong.”

“Dis hoekom ek jou so nodig het, sal ons ’n dag kies vir gordymateriaal?”

“Maak dit Vrydag, die naweek het ek mense. Jy’t regtig op jou kop geval soos ge-woonlik, maar ek sal help.” Sy tel haar sleutels op en stap kar toe.

“Sien jou Vrydag, selfde plek okay,” groet sy.

Elmey dwaal nog ’n in die vertrekke en kry die prentjie duidelik in haar kop. Sy moet nog vir haar baba gaan groet en kyk of Fort Knox haar nog binne hou.

Sy wonder of gaan die vent ooit weer met haar praat? Dit sal nogal jammer wees, hulle is darem bure.

 

OPSOEK NA LINNE

 

Dit raak ’n woelige tyd in haar lewe. Sy gaan kyk wat sy op die Ark kan kry Saterdag, sy het heelwat daar tussen die rommel sien lê.

Sy maak lyssies van wat sy nodig sal kry in die sentrum en gee vir Daniël ook een. want om alles tussen die rommel op die Ark uit te soek, vat tyd en know how, glo my.

Vrydag oggend vaar sy en Ria eers die winkels in opsoek na materiale, hand-doeke lakens en al die linne wat nodig sou wees. Hulle kom laat tuis en slaan dood-moeg neer.

“Hierdie gaan jou kos maat,” reken Ria. “Minstes ’n paar massering en ’n Reflek-

sologie kurses.”

“Dis nie eers altemit nie vriendin, dit doen ek met plesier,” antwoord ’n baie dank-bare Elmey. “Ek het gaan atrtapels koop toe naaldwerk uitgedeel is, het nie eers in die ry gestaan nie, jy weet moes?” Groet sy Ria.

Doodmoeg stap sy af kraal toe, sy moet eers vir Koei die dag se gebeure gaan vertel.

 

ARK GESTEWEL EN GEBOOTS

 

Sy is amper jammer toe Daniël, vroeg Saterdag-oggend toeter blaas en haar herinner daaraan, dit help nie om te laat Ark toe te gaan nie.

Hierdie keer, regtig gestewel en gespoor sak sy tussen die klomp toebehore wat daar aan te bied is neer. Daniël met sy lysie en sy met hare.

Sy bly rondkyk of sy nie Roelf êrens gewaar nie en is nogal terleurgesteld toe sy hom nêrens sien nie. Wil maar net uitvind wat die skade is, maak sy haarself wys.

 

Sy skrik toe haar loopfoon skielik langs haar skril, sy is nog nie gewoond aan die luuksheid nie. Een van Pa se speelgoed wat hy ingevoer het. Wonder wie op aarde sal haar hier soek.

“Elmey”

“Waar op aarde loop my ma rond, is sy nie veronderstel om te boer nie?” kom Junior se stem luglangs.

“Waar is jy nou?” Wil sy weet.

“By die huis natuurlik, kom kyk of Henna al my blikke vol gemaak het.”

“Nou kom gou Ark toe, ek het ’n oog nodig asseblief man.”

“Net nie nog ’n rooi vers nie,” lag hy.

“Ja jong, die einde van dié storie sal ek seker nooit hoor nie, roer jou.”

Junior die Engelsman Evans en Daniël, neem net ’n uur en ’n half en die hoop meubels is uitgesoek. Dis verwaarloos, kort baie afskuur en verf en die tyd is min, as sy na die lang naweek wil oopmaak. Maar al die manne op die plaas sal moet inspring en help, Junior en Evens sal help met herstel. Sy is so verbaas sy kon alles tussen die rommel kry, behalwe die rottang stoele.

Sy betaal, laai en laat haar oë nog ’n slag oor die gronde gaan, geen teken van die man nie.

“Wie soek my ma, die buurman?” Hy koes as sy na hom siep met haar trui.

“Is jy laf man, vir wat sal ek hom soek?” Bloos sy effe.

 

PAAS NAWEEK

 

Die Paas Naweek breek aan en die kuier mense daag op. Flora en Elmey omhels me-kaar.

“Heng Flora is ek bly om jou te sien,” juig Elmey.

“Nie soveel as ek vir jou nie, ek het amper uit my vel geklim toe ek hoor ons gaan weer saamwerk. Oupa wou al my goed op die stoep verkoop, staan al heel week reg,” lag sy.

Wat ’n geskarrel? Junior, Evans en die span is hard besig om die setrum se meubels te restoureer. Danksy pa Frans se goed toegeruste werkswinkel vergemaklik dit die proses baie.

Flora gaan help Henna met die voorbereidings. Elmey neem haar kans waar en gaan wys die oumense al die veranderings wat sy al aangebring het.

“Ek is baie verras my Doggie, jy’t hard gewerk,” prys Oupa.

“Kom ek gaan wys julle my spog afrikanertjie, man, sy is te pragtig.”

“Leer jy nooit nie my kind?” Vra haar ma verbaas. “Wat gaan jy nou met haar maak?”

“Toemaar Mamma jou blombeddings is veilig,” lag sy haar ma se kommentaar weg.

“Dit is ’n netjiese stukkie vleis my kind, prys oupa.”

“Oupa wil nie daar gaan nie, die buurman het ook so gedink.”

“Kom ek gaan wys julle die res en bly liewer op veilige grond,” knip sy die vers gesprek kort.

 

BOEKE VAT

 

Sondag voor sy haar oë uitvee, vergader almal op die stoep. Sy weet niks gaan vandag gebeur voordat oupa nie boeke gevat het nie.

Sy luister na die Bybel voorlesing. Sy is so innig dankbaar om haar familie om haar te hê. Al die volk staan ook saam en Oupa vra Daniël om te bid sodat almal ver-staan. Sy sit almal oop oë en aanskou, tot sy voel Junior druk haar hand.

 

“Verwag Mme nog mense?” Wil Daniël verbaas weet.

“Nee jong, gaan hoor tog gou wat hulle soek asseblief, ek het nie nou tyd nie.” Sy kyk op, vas in ’n bos bloedrooi hare wat bokant die afslaan dak van die rooi sportmotor uitsteek en wildverwaai is deur die wind.

Die ou siel kom mank mank terug gestap van die hek se kant af en brom:-

“Vir wat sal die harevrou nie weet waar hy is nie, mos sy kom baie daar!” Vies stap hy trok toe en help verder met die laai van die meubels.

“Ry julle solank voor en begin aflaai Junior, ons kom agterna. Daniël julle sal vort hou hier, regso?”

“Net so Mme, net so.” Die dag begin met ’n spoed.

“Oupa ek vat die opvou stoel saam, daar is die heerlikse groot bome, die Karee is nog lowergroen en gooi n heerlike skadu”

Gewapen met ’n mandtjie heerlike versnapperings wat Henna gepak het, vat hulle die pad vir die dag se werksaamhede.

 

SEUNTJIE TEEN SANDHOOP

 

By die sentrum aan gekom merk sy die manne het klaar afgelaai en die regskuif kan begin. Sy en Oupa staan ’n wyle en besigtig die omgewing. Teen die sandhoop naby die sentrum, lê ’n seuntjie met ’n kakie hoedtjie laag oor sy oë getrek en stoot sy kar-retjie heen en weer. Sy wonder wie se kind dit is?

“Kom ons gaan in Oupa die son trek water.”

”Ek sit sommer net hier my kind dis heerlik onder die boom,” sê oupa.

Dit woel en werkskaf vir ’n valle om alles op hulle plek te kry. Die rottang stoelle en palms wat die voringe dag afgelewer is, pas prefek en gee die ontvangslokaal ’n rustige aangename atmosfeer. Dis amper een-uur.

 

“Flora, kan ons al daai ketel aankry, ek dink dis tyd vir ’n tee breek, en vat sommer vir die kind daar op die sandhoop ’n bietjie koeldrank, hy’s nog die heel oggend daar, hy’s seker dors.”

“Nou wie se kind is dit Mme?”

“Hoe sal ek weet?” Sy kyk hoe hy skaam onseker die bekertjie by flora vat toe sy hom verduidelik waar dit vandaan kom.

Sy is so dankbaar vir die seuns, want vir daai hoë gordyne sien sy nie kans nie, sy bloos onderlangs as sy aan haar laaste sessie op die leer dink.

Sy staan in die deur en verstar as sy na die toeneel voor die restuarant kyk. Die wilde rooikop hang omtrent om Roelf se nek, onbeskaamd soen sy hom en haar half kaallyf pas beslis nie in die prentjie nie.

Junior, is besig om haar iets te vra maar haar aandag is beslis nie hier nie. Wat gaan aan met haar sy ken die vent skaars, wat maak dit saak wie om sy nek hang, dalk is dit die kind se ma?

“Waar is my Ma nou? Ek vra wat nog, ons is klaar, maar sy hoor nie eers nie.”

“Jammer kind, ek dink die moeg tree nou in, dis al.”

“Ja en ek is klaasvakie,” herhaal hy haar sê, as sy hulle nie geglo het nie.

Oupa het op een van die bedtjies gaan lê en sy gaan roep hom. “Kom Oupie, ons het jou omtrent klaar gemaak vandag, toemaar ons is nou klaar.” Die fiksheid van die ouman verbaas haar nog altyd as hy van die hoë bed afspring.

Sy maak klaar om te sluit. Hy merk haar afsydigheid

“En nou my kind?”

“Dis net, julle ry almal weer môre,” antwoord sy afgetrokke.

“Toe, my ou Moeder, wat sê jy van my plekkie?” Vra sy haar ma.

“Dis só pragtig my kind,” sluk Edna. “Ek is bly ek kon dit sien, nou is ek tevrede.”

Almal is uit. Sy kan die versoeking om die ligte nog net eenmaal oor die plek te laat vloei, nie weerstaan nie.

Die sandhoop is leeg. In haar truspieël merk sy die lig in die restaurant, hy werk seker nog?

“Jy’s jaloers,” praat sy haarself aan. Jy ken die vent skaars.

Sy gaan groet Koei eers en vertel haar van die dag se gebeure, tot die seuns se groot vermaak. Dit gee haar tyd om haar gevoelens onder beheer te kry. Die bure se ligte brand. Is hy al tuis? Wag sy mense vir hom?

“Wat makeer jou!” Brom sy by haarself.

“En as ons nou so met onsself loop en praat?” Evans kyk haar vraend aan.

“Jong, wag net tot ek myself antwoord. Bring die vleis uit, julle weet Oupa hou nie van laat eet nie,” laat sy laggend hoor en stuur die gesprek in ʼn veiliger rigting. Die gesellige aand kom tot ’n einde, toe die seuns groet, hulle moet nog terug.

“Veilig ry julle, baie dankie vir julle harde werk.” Sy hou Junior ’n oomblik vas “Kyk mooi na jouself.” Die ander kry almal koers na hul kamers toe. Sy ligte brand nog, sy staar inge-datge na die buurplaas en vertoef nog ’n wyle op die stoep.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

HOOFSTUK 5

 

DANIëL IN BEHEER

 

Maandag is dit ’n hele bedrywigheid op Skuiwers Hoek. Sy kry almal bymekaar en bedank hulle vir hulle hulp op Sondag. Elkeen kan ’n dag afkry belowe sy.

“Daniël jy sal reël nê, nou nie almal op dieselfde dag nie hoor.” Sy vertel hulle van die plek wat sy in die Poort gekry het en wil so gou moontlik daar begin.

“Daniël jy sal nou in beheer wees van al die verrigtinge hier en elke Saterdag verslag doen. Julle moet onthou dis julle brood en botter en julle moet dit oppas. Julle bly al jare hier en as julle nie die diefstal intoom hou nie, sit julle een van die dae sonder werk.

“Tebego, gaan kombuis toe ek wil na jou arm kyk, sê Henna moet solank die first aid kid uit kry.”

Sy kyk, sien die sny lyk erg en besluit om dit liewer self te behandel, netnou word die arm septies. Daarmee is die saak afgehandel en almal kry koers. Sy hoop en bid sy sal al die balle in die lig kan hou.

 

FLORA

 

Flora haar plaasmaat, wat saam met haar groot geword en saam verpleeging studeer het, is na haar troue terug plaas toe. Flora het net geweier om alleen in die groot stad agter te bly.

’n Ruk na haar skeisaak, het hulle weer saam begin werk by dokter Ben, waar hulle met Massering en Refleksologie kennis gemaak het. Wel toe sy die plaas erf, kon sy Flora nie saambring nie, want syself het nie eers geweet wat sy gaan doen, of waar om te begin nie.

Nou het sy plek in die Poort gekry, waar sy haar besigheid kon begin en dadelik is sy op die foon plaas toe.

“Oupa is Flora naby? Ek het groot nuus.”

 

Flora laat haar nie twee maal nooi nie, hulle kan weer saam werk! Sy gaan Elmey help in die spreekkamers. Sy kan eers saam met die Ou mense afgaan die langnaweek, maar sy pak en haar tasse staan gereed op die groot huis se stoep, tot almal se ver-maak.

Getrou aan haar belofte stap Elmey af na Koei se kraal toe, bedink al haar plan-ne en hoop van harte sy gaan byhou. So met die verbygaan pluk sy ’n hand vol gars, sy sal die vers nog mak maak, want sy gaan beslis nie geslag word nie.

Naby die kraal sak sy op die naaste klip neer en begin histeries lag. Op die plaas is seker nie ’n enkele stukkie draad,  paal of yster oor nie. As Koei ooit weer uit daai kamp kom, hou Fort Knox sowaar nooit weer iemand binne of buite nie.

Sy stap tot by die kraal en roep haar saggies, na ’n paar oomblikke erken koei die stem en kom stadig nader. Gretig eet sy haar versnappering uit Elmey se hand uit.

Met ’n glimlag wonder sy of Roelf ooit weer sy stem so sal kan namaak? Ja sy het ’n sagter kant van die grootman met sy blou oë gesien. Of hy ooit aan haar sal kan dink sonder om haar te vergelyk met ’n wilde rooi vers, weet sy nie.

Sy vat ’n kans, steek haar hand versigtig uit en vryf oor Koei se neus en is in ekstase toe sy dit toelaat. Wel, nou sal Koei minstens uit die buurman se hare bly. Sy weet nou nognie wat die skade is nie.

 

VERFWINKEL

 

Elmey ontmoet Ria vroegoggend by die Wimpie. Draai haar arm om saam verfwinkel toe te gaan. Eers stribbel sy teë, naderhand is sy nuuskierig genoeg. Ria weet as sy vandag die nuwe sentrum wil sien, sa sy maar moet inval.

Hulle staan daar met kleurkaarte in die hand en besef gou hulle gaan nie hondhaaraf maak nie.

“Kan ek julle twee dames help?” Vra ’n vriendelike manstem agter hulle.

“Ek soek iemand wat verf ken meneer hier’s ’n magdom van kleure.”

“Jy praat met hom mevrou, Wolf is die naam,” stel hy homself voor.

“Elmey Furstenburg en my vriendin Ria, my binnehuisversierder,” lag sy na Ria se kant toe. “Johan van Wonder Waters het gereël dat ek verf op hul rekenig mag koop…”

“Dis reg,” val hy haar in die rede. “Die bestuurder het my ingelig, nou laat ons hoor?

Sy verduidelik haarfyn wat sy wil hê en wat sy wil doen en in net bietjie meer as twee ure later stap hulle daar uit, bestelling geplaas en Wolf stel haar voor aan ’n lang man wat buite sit.

“Mev, hierdie man kan ek ten sterkste aanbeveel, hy’s nie net ’n netjiese verwer nie maar ook ’n letterskildernaar.”

“Ek groet,” buig die man voor haar, “Johannes, is die naam soos in die Bybel, suip nie, rook nie en steel nie.”

“Aangenaam Johannes, soos in die Bybel, bly om jou te ontmoet.”

Elmey kannie help om uit te bars van die lag nie, nee kyk dit wil gedoen wees, sy stap uit met ’n verwer, skildenaar en verf binne die bestek van net bietjie meer as twee ure. Hulle kom ooreen oor die prys, die verf sal môre afgelewer word, hy wil inslaap want hy sê:

“As Johannes ’n job het, dan werk hy, hy bring sy eie beddegoed.”

“Dit kan gereël word,” belowe sy en kyk op, sien die swaeltjie se neste onder die dak.

“Kyk Ria, as dit darem nou nie ’n teken is nie!”

“Jy en jou Swaeltjies,” lag haar vriendien.

“Nouja maat, wys my jou plekkie ek moet koers kry huistoe en ete vir die manne aan mekaar gaan slaan.”

 

Ria val amper flou toe sy die plek sien, “Mens dis kollesaal, sy stap deur bekyk die plek op en af en sê: “Hiers heelwat wat nog gedoen moet word jong.”

“Dis hoekom ek jou so nodig het, sal ons ’n dag kies vir gordymateriaal?”

“Maak dit Vrydag, die naweek het ek mense. Jy’t regtig op jou kop geval soos ge-woonlik, maar ek sal help.” Sy tel haar sleutels op en stap kar toe.

“Sien jou Vrydag, selfde plek okay,” groet sy.

Elmey dwaal nog ’n in die vertrekke en kry die prentjie duidelik in haar kop. Sy moet nog vir haar baba gaan groet en kyk of Fort Knox haar nog binne hou.

Sy wonder of gaan die vent ooit weer met haar praat? Dit sal nogal jammer wees, hulle is darem bure.

 

OPSOEK NA LINNE

 

Dit raak ’n woelige tyd in haar lewe. Sy gaan kyk wat sy op die Ark kan kry Saterdag, sy het heelwat daar tussen die rommel sien lê.

Sy maak lyssies van wat sy nodig sal kry in die sentrum en gee vir Daniël ook een. want om alles tussen die rommel op die Ark uit te soek, vat tyd en know how, glo my.

Vrydag oggend vaar sy en Ria eers die winkels in opsoek na materiale, hand-doeke lakens en al die linne wat nodig sou wees. Hulle kom laat tuis en slaan dood-moeg neer.

“Hierdie gaan jou kos maat,” reken Ria. “Minstes ’n paar massering en ’n Reflek-

sologie kurses.”

“Dis nie eers altemit nie vriendin, dit doen ek met plesier,” antwoord ’n baie dank-bare Elmey. “Ek het gaan atrtapels koop toe naaldwerk uitgedeel is, het nie eers in die ry gestaan nie, jy weet moes?” Groet sy Ria.

Doodmoeg stap sy af kraal toe, sy moet eers vir Koei die dag se gebeure gaan vertel.

 

ARK GESTEWEL EN GEBOOTS

 

Sy is amper jammer toe Daniël, vroeg Saterdag-oggend toeter blaas en haar herinner daaraan, dit help nie om te laat Ark toe te gaan nie.

Hierdie keer, regtig gestewel en gespoor sak sy tussen die klomp toebehore wat daar aan te bied is neer. Daniël met sy lysie en sy met hare.

Sy bly rondkyk of sy nie Roelf êrens gewaar nie en is nogal terleurgesteld toe sy hom nêrens sien nie. Wil maar net uitvind wat die skade is, maak sy haarself wys.

 

Sy skrik toe haar loopfoon skielik langs haar skril, sy is nog nie gewoond aan die luuksheid nie. Een van Pa se speelgoed wat hy ingevoer het. Wonder wie op aarde sal haar hier soek.

“Elmey”

“Waar op aarde loop my ma rond, is sy nie veronderstel om te boer nie?” kom Junior se stem luglangs.

“Waar is jy nou?” Wil sy weet.

“By die huis natuurlik, kom kyk of Henna al my blikke vol gemaak het.”

“Nou kom gou Ark toe, ek het ’n oog nodig asseblief man.”

“Net nie nog ’n rooi vers nie,” lag hy.

“Ja jong, die einde van dié storie sal ek seker nooit hoor nie, roer jou.”

Junior die Engelsman Evans en Daniël, neem net ’n uur en ’n half en die hoop meubels is uitgesoek. Dis verwaarloos, kort baie afskuur en verf en die tyd is min, as sy na die lang naweek wil oopmaak. Maar al die manne op die plaas sal moet inspring en help, Junior en Evens sal help met herstel. Sy is so verbaas sy kon alles tussen die rommel kry, behalwe die rottang stoele.

Sy betaal, laai en laat haar oë nog ’n slag oor die gronde gaan, geen teken van die man nie.

“Wie soek my ma, die buurman?” Hy koes as sy na hom siep met haar trui.

“Is jy laf man, vir wat sal ek hom soek?” Bloos sy effe.

 

PAAS NAWEEK

 

Die Paas Naweek breek aan en die kuier mense daag op. Flora en Elmey omhels me-kaar.

“Heng Flora is ek bly om jou te sien,” juig Elmey.

“Nie soveel as ek vir jou nie, ek het amper uit my vel geklim toe ek hoor ons gaan weer saamwerk. Oupa wou al my goed op die stoep verkoop, staan al heel week reg,” lag sy.

Wat ’n geskarrel? Junior, Evans en die span is hard besig om die setrum se meubels te restoureer. Danksy pa Frans se goed toegeruste werkswinkel vergemaklik dit die proses baie.

Flora gaan help Henna met die voorbereidings. Elmey neem haar kans waar en gaan wys die oumense al die veranderings wat sy al aangebring het.

“Ek is baie verras my Doggie, jy’t hard gewerk,” prys Oupa.

“Kom ek gaan wys julle my spog afrikanertjie, man, sy is te pragtig.”

“Leer jy nooit nie my kind?” Vra haar ma verbaas. “Wat gaan jy nou met haar maak?”

“Toemaar Mamma jou blombeddings is veilig,” lag sy haar ma se kommentaar weg.

“Dit is ’n netjiese stukkie vleis my kind, prys oupa.”

“Oupa wil nie daar gaan nie, die buurman het ook so gedink.”

“Kom ek gaan wys julle die res en bly liewer op veilige grond,” knip sy die vers gesprek kort.

 

BOEKE VAT

 

Sondag voor sy haar oë uitvee, vergader almal op die stoep. Sy weet niks gaan vandag gebeur voordat oupa nie boeke gevat het nie.

Sy luister na die Bybel voorlesing. Sy is so innig dankbaar om haar familie om haar te hê. Al die volk staan ook saam en Oupa vra Daniël om te bid sodat almal ver-staan. Sy sit almal oop oë en aanskou, tot sy voel Junior druk haar hand.

 

“Verwag Mme nog mense?” Wil Daniël verbaas weet.

“Nee jong, gaan hoor tog gou wat hulle soek asseblief, ek het nie nou tyd nie.” Sy kyk op, vas in ’n bos bloedrooi hare wat bokant die afslaan dak van die rooi sportmotor uitsteek en wildverwaai is deur die wind.

Die ou siel kom mank mank terug gestap van die hek se kant af en brom:-

“Vir wat sal die harevrou nie weet waar hy is nie, mos sy kom baie daar!” Vies stap hy trok toe en help verder met die laai van die meubels.

“Ry julle solank voor en begin aflaai Junior, ons kom agterna. Daniël julle sal vort hou hier, regso?”

“Net so Mme, net so.” Die dag begin met ’n spoed.

“Oupa ek vat die opvou stoel saam, daar is die heerlikse groot bome, die Karee is nog lowergroen en gooi n heerlike skadu”

Gewapen met ’n mandtjie heerlike versnapperings wat Henna gepak het, vat hulle die pad vir die dag se werksaamhede.

 

SEUNTJIE TEEN SANDHOOP

 

By die sentrum aan gekom merk sy die manne het klaar afgelaai en die regskuif kan begin. Sy en Oupa staan ’n wyle en besigtig die omgewing. Teen die sandhoop naby die sentrum, lê ’n seuntjie met ’n kakie hoedtjie laag oor sy oë getrek en stoot sy kar-retjie heen en weer. Sy wonder wie se kind dit is?

“Kom ons gaan in Oupa die son trek water.”

”Ek sit sommer net hier my kind dis heerlik onder die boom,” sê oupa.

Dit woel en werkskaf vir ’n valle om alles op hulle plek te kry. Die rottang stoelle en palms wat die voringe dag afgelewer is, pas prefek en gee die ontvangslokaal ’n rustige aangename atmosfeer. Dis amper een-uur.

 

“Flora, kan ons al daai ketel aankry, ek dink dis tyd vir ’n tee breek, en vat sommer vir die kind daar op die sandhoop ’n bietjie koeldrank, hy’s nog die heel oggend daar, hy’s seker dors.”

“Nou wie se kind is dit Mme?”

“Hoe sal ek weet?” Sy kyk hoe hy skaam onseker die bekertjie by flora vat toe sy hom verduidelik waar dit vandaan kom.

Sy is so dankbaar vir die seuns, want vir daai hoë gordyne sien sy nie kans nie, sy bloos onderlangs as sy aan haar laaste sessie op die leer dink.

Sy staan in die deur en verstar as sy na die toeneel voor die restuarant kyk. Die wilde rooikop hang omtrent om Roelf se nek, onbeskaamd soen sy hom en haar half kaallyf pas beslis nie in die prentjie nie.

Junior, is besig om haar iets te vra maar haar aandag is beslis nie hier nie. Wat gaan aan met haar sy ken die vent skaars, wat maak dit saak wie om sy nek hang, dalk is dit die kind se ma?

“Waar is my Ma nou? Ek vra wat nog, ons is klaar, maar sy hoor nie eers nie.”

“Jammer kind, ek dink die moeg tree nou in, dis al.”

“Ja en ek is klaasvakie,” herhaal hy haar sê, as sy hulle nie geglo het nie.

Oupa het op een van die bedtjies gaan lê en sy gaan roep hom. “Kom Oupie, ons het jou omtrent klaar gemaak vandag, toemaar ons is nou klaar.” Die fiksheid van die ouman verbaas haar nog altyd as hy van die hoë bed afspring.

Sy maak klaar om te sluit. Hy merk haar afsydigheid

“En nou my kind?”

“Dis net, julle ry almal weer môre,” antwoord sy afgetrokke.

“Toe, my ou Moeder, wat sê jy van my plekkie?” Vra sy haar ma.

“Dis só pragtig my kind,” sluk Edna. “Ek is bly ek kon dit sien, nou is ek tevrede.”

Almal is uit. Sy kan die versoeking om die ligte nog net eenmaal oor die plek te laat vloei, nie weerstaan nie.

Die sandhoop is leeg. In haar truspieël merk sy die lig in die restaurant, hy werk seker nog?

“Jy’s jaloers,” praat sy haarself aan. Jy ken die vent skaars.

Sy gaan groet Koei eers en vertel haar van die dag se gebeure, tot die seuns se groot vermaak. Dit gee haar tyd om haar gevoelens onder beheer te kry. Die bure se ligte brand. Is hy al tuis? Wag sy mense vir hom?

“Wat makeer jou!” Brom sy by haarself.

“En as ons nou so met onsself loop en praat?” Evans kyk haar vraend aan.

“Jong, wag net tot ek myself antwoord. Bring die vleis uit, julle weet Oupa hou nie van laat eet nie,” laat sy laggend hoor en stuur die gesprek in ʼn veiliger rigting. Die gesellige aand kom tot ’n einde, toe die seuns groet, hulle moet nog terug.

“Veilig ry julle, baie dankie vir julle harde werk.” Sy hou Junior ’n oomblik vas “Kyk mooi na jouself.” Die ander kry almal koers na hul kamers toe. Sy ligte brand nog, sy staar inge-datge na die buurplaas en vertoef nog ’n wyle op die stoep.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

HOOFSTUK 5

 

DANIëL IN BEHEER

 

Maandag is dit ’n hele bedrywigheid op Skuiwers Hoek. Sy kry almal bymekaar en bedank hulle vir hulle hulp op Sondag. Elkeen kan ’n dag afkry belowe sy.

“Daniël jy sal reël nê, nou nie almal op dieselfde dag nie hoor.” Sy vertel hulle van die plek wat sy in die Poort gekry het en wil so gou moontlik daar begin.

“Daniël jy sal nou in beheer wees van al die verrigtinge hier en elke Saterdag verslag doen. Julle moet onthou dis julle brood en botter en julle moet dit oppas. Julle bly al jare hier en as julle nie die diefstal intoom hou nie, sit julle een van die dae sonder werk.

“Tebego, gaan kombuis toe ek wil na jou arm kyk, sê Henna moet solank die first aid kid uit kry.”

Sy kyk, sien die sny lyk erg en besluit om dit liewer self te behandel, netnou word die arm septies. Daarmee is die saak afgehandel en almal kry koers. Sy hoop en bid sy sal al die balle in die lig kan hou.

 

FLORA

 

Flora haar plaasmaat, wat saam met haar groot geword en saam verpleeging studeer het, is na haar troue terug plaas toe. Flora het net geweier om alleen in die groot stad agter te bly.

’n Ruk na haar skeisaak, het hulle weer saam begin werk by dokter Ben, waar hulle met Massering en Refleksologie kennis gemaak het. Wel toe sy die plaas erf, kon sy Flora nie saambring nie, want syself het nie eers geweet wat sy gaan doen, of waar om te begin nie.

Nou het sy plek in die Poort gekry, waar sy haar besigheid kon begin en dadelik is sy op die foon plaas toe.

“Oupa is Flora naby? Ek het groot nuus.”

 

Flora laat haar nie twee maal nooi nie, hulle kan weer saam werk! Sy gaan Elmey help in die spreekkamers. Sy kan eers saam met die Ou mense afgaan die langnaweek, maar sy pak en haar tasse staan gereed op die groot huis se stoep, tot almal se ver-maak.

Getrou aan haar belofte stap Elmey af na Koei se kraal toe, bedink al haar plan-ne en hoop van harte sy gaan byhou. So met die verbygaan pluk sy ’n hand vol gars, sy sal die vers nog mak maak, want sy gaan beslis nie geslag word nie.

Naby die kraal sak sy op die naaste klip neer en begin histeries lag. Op die plaas is seker nie ’n enkele stukkie draad,  paal of yster oor nie. As Koei ooit weer uit daai kamp kom, hou Fort Knox sowaar nooit weer iemand binne of buite nie.

Sy stap tot by die kraal en roep haar saggies, na ’n paar oomblikke erken koei die stem en kom stadig nader. Gretig eet sy haar versnappering uit Elmey se hand uit.

Met ’n glimlag wonder sy of Roelf ooit weer sy stem so sal kan namaak? Ja sy het ’n sagter kant van die grootman met sy blou oë gesien. Of hy ooit aan haar sal kan dink sonder om haar te vergelyk met ’n wilde rooi vers, weet sy nie.

Sy vat ’n kans, steek haar hand versigtig uit en vryf oor Koei se neus en is in ekstase toe sy dit toelaat. Wel, nou sal Koei minstens uit die buurman se hare bly. Sy weet nou nognie wat die skade is nie.

 

VERFWINKEL

 

Elmey ontmoet Ria vroegoggend by die Wimpie. Draai haar arm om saam verfwinkel toe te gaan. Eers stribbel sy teë, naderhand is sy nuuskierig genoeg. Ria weet as sy vandag die nuwe sentrum wil sien, sa sy maar moet inval.

Hulle staan daar met kleurkaarte in die hand en besef gou hulle gaan nie hondhaaraf maak nie.

“Kan ek julle twee dames help?” Vra ’n vriendelike manstem agter hulle.

“Ek soek iemand wat verf ken meneer hier’s ’n magdom van kleure.”

“Jy praat met hom mevrou, Wolf is die naam,” stel hy homself voor.

“Elmey Furstenburg en my vriendin Ria, my binnehuisversierder,” lag sy na Ria se kant toe. “Johan van Wonder Waters het gereël dat ek verf op hul rekenig mag koop…”

“Dis reg,” val hy haar in die rede. “Die bestuurder het my ingelig, nou laat ons hoor?

Sy verduidelik haarfyn wat sy wil hê en wat sy wil doen en in net bietjie meer as twee ure later stap hulle daar uit, bestelling geplaas en Wolf stel haar voor aan ’n lang man wat buite sit.

“Mev, hierdie man kan ek ten sterkste aanbeveel, hy’s nie net ’n netjiese verwer nie maar ook ’n letterskildernaar.”

“Ek groet,” buig die man voor haar, “Johannes, is die naam soos in die Bybel, suip nie, rook nie en steel nie.”

“Aangenaam Johannes, soos in die Bybel, bly om jou te ontmoet.”

Elmey kannie help om uit te bars van die lag nie, nee kyk dit wil gedoen wees, sy stap uit met ’n verwer, skildenaar en verf binne die bestek van net bietjie meer as twee ure. Hulle kom ooreen oor die prys, die verf sal môre afgelewer word, hy wil inslaap want hy sê:

“As Johannes ’n job het, dan werk hy, hy bring sy eie beddegoed.”

“Dit kan gereël word,” belowe sy en kyk op, sien die swaeltjie se neste onder die dak.

“Kyk Ria, as dit darem nou nie ’n teken is nie!”

“Jy en jou Swaeltjies,” lag haar vriendien.

“Nouja maat, wys my jou plekkie ek moet koers kry huistoe en ete vir die manne aan mekaar gaan slaan.”

 

Ria val amper flou toe sy die plek sien, “Mens dis kollesaal, sy stap deur bekyk die plek op en af en sê: “Hiers heelwat wat nog gedoen moet word jong.”

“Dis hoekom ek jou so nodig het, sal ons ’n dag kies vir gordymateriaal?”

“Maak dit Vrydag, die naweek het ek mense. Jy’t regtig op jou kop geval soos ge-woonlik, maar ek sal help.” Sy tel haar sleutels op en stap kar toe.

“Sien jou Vrydag, selfde plek okay,” groet sy.

Elmey dwaal nog ’n in die vertrekke en kry die prentjie duidelik in haar kop. Sy moet nog vir haar baba gaan groet en kyk of Fort Knox haar nog binne hou.

Sy wonder of gaan die vent ooit weer met haar praat? Dit sal nogal jammer wees, hulle is darem bure.

 

OPSOEK NA LINNE

 

Dit raak ’n woelige tyd in haar lewe. Sy gaan kyk wat sy op die Ark kan kry Saterdag, sy het heelwat daar tussen die rommel sien lê.

Sy maak lyssies van wat sy nodig sal kry in die sentrum en gee vir Daniël ook een. want om alles tussen die rommel op die Ark uit te soek, vat tyd en know how, glo my.

Vrydag oggend vaar sy en Ria eers die winkels in opsoek na materiale, hand-doeke lakens en al die linne wat nodig sou wees. Hulle kom laat tuis en slaan dood-moeg neer.

“Hierdie gaan jou kos maat,” reken Ria. “Minstes ’n paar massering en ’n Reflek-

sologie kurses.”

“Dis nie eers altemit nie vriendin, dit doen ek met plesier,” antwoord ’n baie dank-bare Elmey. “Ek het gaan atrtapels koop toe naaldwerk uitgedeel is, het nie eers in die ry gestaan nie, jy weet moes?” Groet sy Ria.

Doodmoeg stap sy af kraal toe, sy moet eers vir Koei die dag se gebeure gaan vertel.

 

ARK GESTEWEL EN GEBOOTS

 

Sy is amper jammer toe Daniël, vroeg Saterdag-oggend toeter blaas en haar herinner daaraan, dit help nie om te laat Ark toe te gaan nie.

Hierdie keer, regtig gestewel en gespoor sak sy tussen die klomp toebehore wat daar aan te bied is neer. Daniël met sy lysie en sy met hare.

Sy bly rondkyk of sy nie Roelf êrens gewaar nie en is nogal terleurgesteld toe sy hom nêrens sien nie. Wil maar net uitvind wat die skade is, maak sy haarself wys.

 

Sy skrik toe haar loopfoon skielik langs haar skril, sy is nog nie gewoond aan die luuksheid nie. Een van Pa se speelgoed wat hy ingevoer het. Wonder wie op aarde sal haar hier soek.

“Elmey”

“Waar op aarde loop my ma rond, is sy nie veronderstel om te boer nie?” kom Junior se stem luglangs.

“Waar is jy nou?” Wil sy weet.

“By die huis natuurlik, kom kyk of Henna al my blikke vol gemaak het.”

“Nou kom gou Ark toe, ek het ’n oog nodig asseblief man.”

“Net nie nog ’n rooi vers nie,” lag hy.

“Ja jong, die einde van dié storie sal ek seker nooit hoor nie, roer jou.”

Junior die Engelsman Evans en Daniël, neem net ’n uur en ’n half en die hoop meubels is uitgesoek. Dis verwaarloos, kort baie afskuur en verf en die tyd is min, as sy na die lang naweek wil oopmaak. Maar al die manne op die plaas sal moet inspring en help, Junior en Evens sal help met herstel. Sy is so verbaas sy kon alles tussen die rommel kry, behalwe die rottang stoele.

Sy betaal, laai en laat haar oë nog ’n slag oor die gronde gaan, geen teken van die man nie.

“Wie soek my ma, die buurman?” Hy koes as sy na hom siep met haar trui.

“Is jy laf man, vir wat sal ek hom soek?” Bloos sy effe.

 

PAAS NAWEEK

 

Die Paas Naweek breek aan en die kuier mense daag op. Flora en Elmey omhels me-kaar.

“Heng Flora is ek bly om jou te sien,” juig Elmey.

“Nie soveel as ek vir jou nie, ek het amper uit my vel geklim toe ek hoor ons gaan weer saamwerk. Oupa wou al my goed op die stoep verkoop, staan al heel week reg,” lag sy.

Wat ’n geskarrel? Junior, Evans en die span is hard besig om die setrum se meubels te restoureer. Danksy pa Frans se goed toegeruste werkswinkel vergemaklik dit die proses baie.

Flora gaan help Henna met die voorbereidings. Elmey neem haar kans waar en gaan wys die oumense al die veranderings wat sy al aangebring het.

“Ek is baie verras my Doggie, jy’t hard gewerk,” prys Oupa.

“Kom ek gaan wys julle my spog afrikanertjie, man, sy is te pragtig.”

“Leer jy nooit nie my kind?” Vra haar ma verbaas. “Wat gaan jy nou met haar maak?”

“Toemaar Mamma jou blombeddings is veilig,” lag sy haar ma se kommentaar weg.

“Dit is ’n netjiese stukkie vleis my kind, prys oupa.”

“Oupa wil nie daar gaan nie, die buurman het ook so gedink.”

“Kom ek gaan wys julle die res en bly liewer op veilige grond,” knip sy die vers gesprek kort.

 

BOEKE VAT

 

Sondag voor sy haar oë uitvee, vergader almal op die stoep. Sy weet niks gaan vandag gebeur voordat oupa nie boeke gevat het nie.

Sy luister na die Bybel voorlesing. Sy is so innig dankbaar om haar familie om haar te hê. Al die volk staan ook saam en Oupa vra Daniël om te bid sodat almal ver-staan. Sy sit almal oop oë en aanskou, tot sy voel Junior druk haar hand.

 

“Verwag Mme nog mense?” Wil Daniël verbaas weet.

“Nee jong, gaan hoor tog gou wat hulle soek asseblief, ek het nie nou tyd nie.” Sy kyk op, vas in ’n bos bloedrooi hare wat bokant die afslaan dak van die rooi sportmotor uitsteek en wildverwaai is deur die wind.

Die ou siel kom mank mank terug gestap van die hek se kant af en brom:-

“Vir wat sal die harevrou nie weet waar hy is nie, mos sy kom baie daar!” Vies stap hy trok toe en help verder met die laai van die meubels.

“Ry julle solank voor en begin aflaai Junior, ons kom agterna. Daniël julle sal vort hou hier, regso?”

“Net so Mme, net so.” Die dag begin met ’n spoed.

“Oupa ek vat die opvou stoel saam, daar is die heerlikse groot bome, die Karee is nog lowergroen en gooi n heerlike skadu”

Gewapen met ’n mandtjie heerlike versnapperings wat Henna gepak het, vat hulle die pad vir die dag se werksaamhede.

 

SEUNTJIE TEEN SANDHOOP

 

By die sentrum aan gekom merk sy die manne het klaar afgelaai en die regskuif kan begin. Sy en Oupa staan ’n wyle en besigtig die omgewing. Teen die sandhoop naby die sentrum, lê ’n seuntjie met ’n kakie hoedtjie laag oor sy oë getrek en stoot sy kar-retjie heen en weer. Sy wonder wie se kind dit is?

“Kom ons gaan in Oupa die son trek water.”

”Ek sit sommer net hier my kind dis heerlik onder die boom,” sê oupa.

Dit woel en werkskaf vir ’n valle om alles op hulle plek te kry. Die rottang stoelle en palms wat die voringe dag afgelewer is, pas prefek en gee die ontvangslokaal ’n rustige aangename atmosfeer. Dis amper een-uur.

 

“Flora, kan ons al daai ketel aankry, ek dink dis tyd vir ’n tee breek, en vat sommer vir die kind daar op die sandhoop ’n bietjie koeldrank, hy’s nog die heel oggend daar, hy’s seker dors.”

“Nou wie se kind is dit Mme?”

“Hoe sal ek weet?” Sy kyk hoe hy skaam onseker die bekertjie by flora vat toe sy hom verduidelik waar dit vandaan kom.

Sy is so dankbaar vir die seuns, want vir daai hoë gordyne sien sy nie kans nie, sy bloos onderlangs as sy aan haar laaste sessie op die leer dink.

Sy staan in die deur en verstar as sy na die toeneel voor die restuarant kyk. Die wilde rooikop hang omtrent om Roelf se nek, onbeskaamd soen sy hom en haar half kaallyf pas beslis nie in die prentjie nie.

Junior, is besig om haar iets te vra maar haar aandag is beslis nie hier nie. Wat gaan aan met haar sy ken die vent skaars, wat maak dit saak wie om sy nek hang, dalk is dit die kind se ma?

“Waar is my Ma nou? Ek vra wat nog, ons is klaar, maar sy hoor nie eers nie.”

“Jammer kind, ek dink die moeg tree nou in, dis al.”

“Ja en ek is klaasvakie,” herhaal hy haar sê, as sy hulle nie geglo het nie.

Oupa het op een van die bedtjies gaan lê en sy gaan roep hom. “Kom Oupie, ons het jou omtrent klaar gemaak vandag, toemaar ons is nou klaar.” Die fiksheid van die ouman verbaas haar nog altyd as hy van die hoë bed afspring.

Sy maak klaar om te sluit. Hy merk haar afsydigheid

“En nou my kind?”

“Dis net, julle ry almal weer môre,” antwoord sy afgetrokke.

“Toe, my ou Moeder, wat sê jy van my plekkie?” Vra sy haar ma.

“Dis só pragtig my kind,” sluk Edna. “Ek is bly ek kon dit sien, nou is ek tevrede.”

Almal is uit. Sy kan die versoeking om die ligte nog net eenmaal oor die plek te laat vloei, nie weerstaan nie.

Die sandhoop is leeg. In haar truspieël merk sy die lig in die restaurant, hy werk seker nog?

“Jy’s jaloers,” praat sy haarself aan. Jy ken die vent skaars.

Sy gaan groet Koei eers en vertel haar van die dag se gebeure, tot die seuns se groot vermaak. Dit gee haar tyd om haar gevoelens onder beheer te kry. Die bure se ligte brand. Is hy al tuis? Wag sy mense vir hom?

“Wat makeer jou!” Brom sy by haarself.

“En as ons nou so met onsself loop en praat?” Evans kyk haar vraend aan.

“Jong, wag net tot ek myself antwoord. Bring die vleis uit, julle weet Oupa hou nie van laat eet nie,” laat sy laggend hoor en stuur die gesprek in ʼn veiliger rigting. Die gesellige aand kom tot ’n einde, toe die seuns groet, hulle moet nog terug.

“Veilig ry julle, baie dankie vir julle harde werk.” Sy hou Junior ’n oomblik vas “Kyk mooi na jouself.” Die ander kry almal koers na hul kamers toe. Sy ligte brand nog, sy staar inge-datge na die buurplaas en vertoef nog ’n wyle op die stoep.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

HOOFSTUK 5

 

DANIëL IN BEHEER

 

Maandag is dit ’n hele bedrywigheid op Skuiwers Hoek. Sy kry almal bymekaar en bedank hulle vir hulle hulp op Sondag. Elkeen kan ’n dag afkry belowe sy.

“Daniël jy sal reël nê, nou nie almal op dieselfde dag nie hoor.” Sy vertel hulle van die plek wat sy in die Poort gekry het en wil so gou moontlik daar begin.

“Daniël jy sal nou in beheer wees van al die verrigtinge hier en elke Saterdag verslag doen. Julle moet onthou dis julle brood en botter en julle moet dit oppas. Julle bly al jare hier en as julle nie die diefstal intoom hou nie, sit julle een van die dae sonder werk.

“Tebego, gaan kombuis toe ek wil na jou arm kyk, sê Henna moet solank die first aid kid uit kry.”

Sy kyk, sien die sny lyk erg en besluit om dit liewer self te behandel, netnou word die arm septies. Daarmee is die saak afgehandel en almal kry koers. Sy hoop en bid sy sal al die balle in die lig kan hou.

 

FLORA

 

Flora haar plaasmaat, wat saam met haar groot geword en saam verpleeging studeer het, is na haar troue terug plaas toe. Flora het net geweier om alleen in die groot stad agter te bly.

’n Ruk na haar skeisaak, het hulle weer saam begin werk by dokter Ben, waar hulle met Massering en Refleksologie kennis gemaak het. Wel toe sy die plaas erf, kon sy Flora nie saambring nie, want syself het nie eers geweet wat sy gaan doen, of waar om te begin nie.

Nou het sy plek in die Poort gekry, waar sy haar besigheid kon begin en dadelik is sy op die foon plaas toe.

“Oupa is Flora naby? Ek het groot nuus.”

 

Flora laat haar nie twee maal nooi nie, hulle kan weer saam werk! Sy gaan Elmey help in die spreekkamers. Sy kan eers saam met die Ou mense afgaan die langnaweek, maar sy pak en haar tasse staan gereed op die groot huis se stoep, tot almal se ver-maak.

Getrou aan haar belofte stap Elmey af na Koei se kraal toe, bedink al haar plan-ne en hoop van harte sy gaan byhou. So met die verbygaan pluk sy ’n hand vol gars, sy sal die vers nog mak maak, want sy gaan beslis nie geslag word nie.

Naby die kraal sak sy op die naaste klip neer en begin histeries lag. Op die plaas is seker nie ’n enkele stukkie draad,  paal of yster oor nie. As Koei ooit weer uit daai kamp kom, hou Fort Knox sowaar nooit weer iemand binne of buite nie.

Sy stap tot by die kraal en roep haar saggies, na ’n paar oomblikke erken koei die stem en kom stadig nader. Gretig eet sy haar versnappering uit Elmey se hand uit.

Met ’n glimlag wonder sy of Roelf ooit weer sy stem so sal kan namaak? Ja sy het ’n sagter kant van die grootman met sy blou oë gesien. Of hy ooit aan haar sal kan dink sonder om haar te vergelyk met ’n wilde rooi vers, weet sy nie.

Sy vat ’n kans, steek haar hand versigtig uit en vryf oor Koei se neus en is in ekstase toe sy dit toelaat. Wel, nou sal Koei minstens uit die buurman se hare bly. Sy weet nou nognie wat die skade is nie.

 

VERFWINKEL

 

Elmey ontmoet Ria vroegoggend by die Wimpie. Draai haar arm om saam verfwinkel toe te gaan. Eers stribbel sy teë, naderhand is sy nuuskierig genoeg. Ria weet as sy vandag die nuwe sentrum wil sien, sa sy maar moet inval.

Hulle staan daar met kleurkaarte in die hand en besef gou hulle gaan nie hondhaaraf maak nie.

“Kan ek julle twee dames help?” Vra ’n vriendelike manstem agter hulle.

“Ek soek iemand wat verf ken meneer hier’s ’n magdom van kleure.”

“Jy praat met hom mevrou, Wolf is die naam,” stel hy homself voor.

“Elmey Furstenburg en my vriendin Ria, my binnehuisversierder,” lag sy na Ria se kant toe. “Johan van Wonder Waters het gereël dat ek verf op hul rekenig mag koop…”

“Dis reg,” val hy haar in die rede. “Die bestuurder het my ingelig, nou laat ons hoor?

Sy verduidelik haarfyn wat sy wil hê en wat sy wil doen en in net bietjie meer as twee ure later stap hulle daar uit, bestelling geplaas en Wolf stel haar voor aan ’n lang man wat buite sit.

“Mev, hierdie man kan ek ten sterkste aanbeveel, hy’s nie net ’n netjiese verwer nie maar ook ’n letterskildernaar.”

“Ek groet,” buig die man voor haar, “Johannes, is die naam soos in die Bybel, suip nie, rook nie en steel nie.”

“Aangenaam Johannes, soos in die Bybel, bly om jou te ontmoet.”

Elmey kannie help om uit te bars van die lag nie, nee kyk dit wil gedoen wees, sy stap uit met ’n verwer, skildenaar en verf binne die bestek van net bietjie meer as twee ure. Hulle kom ooreen oor die prys, die verf sal môre afgelewer word, hy wil inslaap want hy sê:

“As Johannes ’n job het, dan werk hy, hy bring sy eie beddegoed.”

“Dit kan gereël word,” belowe sy en kyk op, sien die swaeltjie se neste onder die dak.

“Kyk Ria, as dit darem nou nie ’n teken is nie!”

“Jy en jou Swaeltjies,” lag haar vriendien.

“Nouja maat, wys my jou plekkie ek moet koers kry huistoe en ete vir die manne aan mekaar gaan slaan.”

 

Ria val amper flou toe sy die plek sien, “Mens dis kollesaal, sy stap deur bekyk die plek op en af en sê: “Hiers heelwat wat nog gedoen moet word jong.”

“Dis hoekom ek jou so nodig het, sal ons ’n dag kies vir gordymateriaal?”

“Maak dit Vrydag, die naweek het ek mense. Jy’t regtig op jou kop geval soos ge-woonlik, maar ek sal help.” Sy tel haar sleutels op en stap kar toe.

“Sien jou Vrydag, selfde plek okay,” groet sy.

Elmey dwaal nog ’n in die vertrekke en kry die prentjie duidelik in haar kop. Sy moet nog vir haar baba gaan groet en kyk of Fort Knox haar nog binne hou.

Sy wonder of gaan die vent ooit weer met haar praat? Dit sal nogal jammer wees, hulle is darem bure.

 

OPSOEK NA LINNE

 

Dit raak ’n woelige tyd in haar lewe. Sy gaan kyk wat sy op die Ark kan kry Saterdag, sy het heelwat daar tussen die rommel sien lê.

Sy maak lyssies van wat sy nodig sal kry in die sentrum en gee vir Daniël ook een. want om alles tussen die rommel op die Ark uit te soek, vat tyd en know how, glo my.

Vrydag oggend vaar sy en Ria eers die winkels in opsoek na materiale, hand-doeke lakens en al die linne wat nodig sou wees. Hulle kom laat tuis en slaan dood-moeg neer.

“Hierdie gaan jou kos maat,” reken Ria. “Minstes ’n paar massering en ’n Reflek-

sologie kurses.”

“Dis nie eers altemit nie vriendin, dit doen ek met plesier,” antwoord ’n baie dank-bare Elmey. “Ek het gaan atrtapels koop toe naaldwerk uitgedeel is, het nie eers in die ry gestaan nie, jy weet moes?” Groet sy Ria.

Doodmoeg stap sy af kraal toe, sy moet eers vir Koei die dag se gebeure gaan vertel.

 

ARK GESTEWEL EN GEBOOTS

 

Sy is amper jammer toe Daniël, vroeg Saterdag-oggend toeter blaas en haar herinner daaraan, dit help nie om te laat Ark toe te gaan nie.

Hierdie keer, regtig gestewel en gespoor sak sy tussen die klomp toebehore wat daar aan te bied is neer. Daniël met sy lysie en sy met hare.

Sy bly rondkyk of sy nie Roelf êrens gewaar nie en is nogal terleurgesteld toe sy hom nêrens sien nie. Wil maar net uitvind wat die skade is, maak sy haarself wys.

 

Sy skrik toe haar loopfoon skielik langs haar skril, sy is nog nie gewoond aan die luuksheid nie. Een van Pa se speelgoed wat hy ingevoer het. Wonder wie op aarde sal haar hier soek.

“Elmey”

“Waar op aarde loop my ma rond, is sy nie veronderstel om te boer nie?” kom Junior se stem luglangs.

“Waar is jy nou?” Wil sy weet.

“By die huis natuurlik, kom kyk of Henna al my blikke vol gemaak het.”

“Nou kom gou Ark toe, ek het ’n oog nodig asseblief man.”

“Net nie nog ’n rooi vers nie,” lag hy.

“Ja jong, die einde van dié storie sal ek seker nooit hoor nie, roer jou.”

Junior die Engelsman Evans en Daniël, neem net ’n uur en ’n half en die hoop meubels is uitgesoek. Dis verwaarloos, kort baie afskuur en verf en die tyd is min, as sy na die lang naweek wil oopmaak. Maar al die manne op die plaas sal moet inspring en help, Junior en Evens sal help met herstel. Sy is so verbaas sy kon alles tussen die rommel kry, behalwe die rottang stoele.

Sy betaal, laai en laat haar oë nog ’n slag oor die gronde gaan, geen teken van die man nie.

“Wie soek my ma, die buurman?” Hy koes as sy na hom siep met haar trui.

“Is jy laf man, vir wat sal ek hom soek?” Bloos sy effe.

 

PAAS NAWEEK

 

Die Paas Naweek breek aan en die kuier mense daag op. Flora en Elmey omhels me-kaar.

“Heng Flora is ek bly om jou te sien,” juig Elmey.

“Nie soveel as ek vir jou nie, ek het amper uit my vel geklim toe ek hoor ons gaan weer saamwerk. Oupa wou al my goed op die stoep verkoop, staan al heel week reg,” lag sy.

Wat ’n geskarrel? Junior, Evans en die span is hard besig om die setrum se meubels te restoureer. Danksy pa Frans se goed toegeruste werkswinkel vergemaklik dit die proses baie.

Flora gaan help Henna met die voorbereidings. Elmey neem haar kans waar en gaan wys die oumense al die veranderings wat sy al aangebring het.

“Ek is baie verras my Doggie, jy’t hard gewerk,” prys Oupa.

“Kom ek gaan wys julle my spog afrikanertjie, man, sy is te pragtig.”

“Leer jy nooit nie my kind?” Vra haar ma verbaas. “Wat gaan jy nou met haar maak?”

“Toemaar Mamma jou blombeddings is veilig,” lag sy haar ma se kommentaar weg.

“Dit is ’n netjiese stukkie vleis my kind, prys oupa.”

“Oupa wil nie daar gaan nie, die buurman het ook so gedink.”

“Kom ek gaan wys julle die res en bly liewer op veilige grond,” knip sy die vers gesprek kort.

 

BOEKE VAT

 

Sondag voor sy haar oë uitvee, vergader almal op die stoep. Sy weet niks gaan vandag gebeur voordat oupa nie boeke gevat het nie.

Sy luister na die Bybel voorlesing. Sy is so innig dankbaar om haar familie om haar te hê. Al die volk staan ook saam en Oupa vra Daniël om te bid sodat almal ver-staan. Sy sit almal oop oë en aanskou, tot sy voel Junior druk haar hand.

 

“Verwag Mme nog mense?” Wil Daniël verbaas weet.

“Nee jong, gaan hoor tog gou wat hulle soek asseblief, ek het nie nou tyd nie.” Sy kyk op, vas in ’n bos bloedrooi hare wat bokant die afslaan dak van die rooi sportmotor uitsteek en wildverwaai is deur die wind.

Die ou siel kom mank mank terug gestap van die hek se kant af en brom:-

“Vir wat sal die harevrou nie weet waar hy is nie, mos sy kom baie daar!” Vies stap hy trok toe en help verder met die laai van die meubels.

“Ry julle solank voor en begin aflaai Junior, ons kom agterna. Daniël julle sal vort hou hier, regso?”

“Net so Mme, net so.” Die dag begin met ’n spoed.

“Oupa ek vat die opvou stoel saam, daar is die heerlikse groot bome, die Karee is nog lowergroen en gooi n heerlike skadu”

Gewapen met ’n mandtjie heerlike versnapperings wat Henna gepak het, vat hulle die pad vir die dag se werksaamhede.

 

SEUNTJIE TEEN SANDHOOP

 

By die sentrum aan gekom merk sy die manne het klaar afgelaai en die regskuif kan begin. Sy en Oupa staan ’n wyle en besigtig die omgewing. Teen die sandhoop naby die sentrum, lê ’n seuntjie met ’n kakie hoedtjie laag oor sy oë getrek en stoot sy kar-retjie heen en weer. Sy wonder wie se kind dit is?

“Kom ons gaan in Oupa die son trek water.”

”Ek sit sommer net hier my kind dis heerlik onder die boom,” sê oupa.

Dit woel en werkskaf vir ’n valle om alles op hulle plek te kry. Die rottang stoelle en palms wat die voringe dag afgelewer is, pas prefek en gee die ontvangslokaal ’n rustige aangename atmosfeer. Dis amper een-uur.

 

“Flora, kan ons al daai ketel aankry, ek dink dis tyd vir ’n tee breek, en vat sommer vir die kind daar op die sandhoop ’n bietjie koeldrank, hy’s nog die heel oggend daar, hy’s seker dors.”

“Nou wie se kind is dit Mme?”

“Hoe sal ek weet?” Sy kyk hoe hy skaam onseker die bekertjie by flora vat toe sy hom verduidelik waar dit vandaan kom.

Sy is so dankbaar vir die seuns, want vir daai hoë gordyne sien sy nie kans nie, sy bloos onderlangs as sy aan haar laaste sessie op die leer dink.

Sy staan in die deur en verstar as sy na die toeneel voor die restuarant kyk. Die wilde rooikop hang omtrent om Roelf se nek, onbeskaamd soen sy hom en haar half kaallyf pas beslis nie in die prentjie nie.

Junior, is besig om haar iets te vra maar haar aandag is beslis nie hier nie. Wat gaan aan met haar sy ken die vent skaars, wat maak dit saak wie om sy nek hang, dalk is dit die kind se ma?

“Waar is my Ma nou? Ek vra wat nog, ons is klaar, maar sy hoor nie eers nie.”

“Jammer kind, ek dink die moeg tree nou in, dis al.”

“Ja en ek is klaasvakie,” herhaal hy haar sê, as sy hulle nie geglo het nie.

Oupa het op een van die bedtjies gaan lê en sy gaan roep hom. “Kom Oupie, ons het jou omtrent klaar gemaak vandag, toemaar ons is nou klaar.” Die fiksheid van die ouman verbaas haar nog altyd as hy van die hoë bed afspring.

Sy maak klaar om te sluit. Hy merk haar afsydigheid

“En nou my kind?”

“Dis net, julle ry almal weer môre,” antwoord sy afgetrokke.

“Toe, my ou Moeder, wat sê jy van my plekkie?” Vra sy haar ma.

“Dis só pragtig my kind,” sluk Edna. “Ek is bly ek kon dit sien, nou is ek tevrede.”

Almal is uit. Sy kan die versoeking om die ligte nog net eenmaal oor die plek te laat vloei, nie weerstaan nie.

Die sandhoop is leeg. In haar truspieël merk sy die lig in die restaurant, hy werk seker nog?

“Jy’s jaloers,” praat sy haarself aan. Jy ken die vent skaars.

Sy gaan groet Koei eers en vertel haar van die dag se gebeure, tot die seuns se groot vermaak. Dit gee haar tyd om haar gevoelens onder beheer te kry. Die bure se ligte brand. Is hy al tuis? Wag sy mense vir hom?

“Wat makeer jou!” Brom sy by haarself.

“En as ons nou so met onsself loop en praat?” Evans kyk haar vraend aan.

“Jong, wag net tot ek myself antwoord. Bring die vleis uit, julle weet Oupa hou nie van laat eet nie,” laat sy laggend hoor en stuur die gesprek in ʼn veiliger rigting. Die gesellige aand kom tot ’n einde, toe die seuns groet, hulle moet nog terug.

“Veilig ry julle, baie dankie vir julle harde werk.” Sy hou Junior ’n oomblik vas “Kyk mooi na jouself.” Die ander kry almal koers na hul kamers toe. Sy ligte brand nog, sy staar inge-datge na die buurplaas en vertoef nog ’n wyle op die stoep.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

HOOFSTUK 5

 

DANIëL IN BEHEER

 

Maandag is dit ’n hele bedrywigheid op Skuiwers Hoek. Sy kry almal bymekaar en bedank hulle vir hulle hulp op Sondag. Elkeen kan ’n dag afkry belowe sy.

“Daniël jy sal reël nê, nou nie almal op dieselfde dag nie hoor.” Sy vertel hulle van die plek wat sy in die Poort gekry het en wil so gou moontlik daar begin.

“Daniël jy sal nou in beheer wees van al die verrigtinge hier en elke Saterdag verslag doen. Julle moet onthou dis julle brood en botter en julle moet dit oppas. Julle bly al jare hier en as julle nie die diefstal intoom hou nie, sit julle een van die dae sonder werk.

“Tebego, gaan kombuis toe ek wil na jou arm kyk, sê Henna moet solank die first aid kid uit kry.”

Sy kyk, sien die sny lyk erg en besluit om dit liewer self te behandel, netnou word die arm septies. Daarmee is die saak afgehandel en almal kry koers. Sy hoop en bid sy sal al die balle in die lig kan hou.

 

FLORA

 

Flora haar plaasmaat, wat saam met haar groot geword en saam verpleeging studeer het, is na haar troue terug plaas toe. Flora het net geweier om alleen in die groot stad agter te bly.

’n Ruk na haar skeisaak, het hulle weer saam begin werk by dokter Ben, waar hulle met Massering en Refleksologie kennis gemaak het. Wel toe sy die plaas erf, kon sy Flora nie saambring nie, want syself het nie eers geweet wat sy gaan doen, of waar om te begin nie.

Nou het sy plek in die Poort gekry, waar sy haar besigheid kon begin en dadelik is sy op die foon plaas toe.

“Oupa is Flora naby? Ek het groot nuus.”

 

Flora laat haar nie twee maal nooi nie, hulle kan weer saam werk! Sy gaan Elmey help in die spreekkamers. Sy kan eers saam met die Ou mense afgaan die langnaweek, maar sy pak en haar tasse staan gereed op die groot huis se stoep, tot almal se ver-maak.

Getrou aan haar belofte stap Elmey af na Koei se kraal toe, bedink al haar plan-ne en hoop van harte sy gaan byhou. So met die verbygaan pluk sy ’n hand vol gars, sy sal die vers nog mak maak, want sy gaan beslis nie geslag word nie.

Naby die kraal sak sy op die naaste klip neer en begin histeries lag. Op die plaas is seker nie ’n enkele stukkie draad,  paal of yster oor nie. As Koei ooit weer uit daai kamp kom, hou Fort Knox sowaar nooit weer iemand binne of buite nie.

Sy stap tot by die kraal en roep haar saggies, na ’n paar oomblikke erken koei die stem en kom stadig nader. Gretig eet sy haar versnappering uit Elmey se hand uit.

Met ’n glimlag wonder sy of Roelf ooit weer sy stem so sal kan namaak? Ja sy het ’n sagter kant van die grootman met sy blou oë gesien. Of hy ooit aan haar sal kan dink sonder om haar te vergelyk met ’n wilde rooi vers, weet sy nie.

Sy vat ’n kans, steek haar hand versigtig uit en vryf oor Koei se neus en is in ekstase toe sy dit toelaat. Wel, nou sal Koei minstens uit die buurman se hare bly. Sy weet nou nognie wat die skade is nie.

 

VERFWINKEL

 

Elmey ontmoet Ria vroegoggend by die Wimpie. Draai haar arm om saam verfwinkel toe te gaan. Eers stribbel sy teë, naderhand is sy nuuskierig genoeg. Ria weet as sy vandag die nuwe sentrum wil sien, sa sy maar moet inval.

Hulle staan daar met kleurkaarte in die hand en besef gou hulle gaan nie hondhaaraf maak nie.

“Kan ek julle twee dames help?” Vra ’n vriendelike manstem agter hulle.

“Ek soek iemand wat verf ken meneer hier’s ’n magdom van kleure.”

“Jy praat met hom mevrou, Wolf is die naam,” stel hy homself voor.

“Elmey Furstenburg en my vriendin Ria, my binnehuisversierder,” lag sy na Ria se kant toe. “Johan van Wonder Waters het gereël dat ek verf op hul rekenig mag koop…”

“Dis reg,” val hy haar in die rede. “Die bestuurder het my ingelig, nou laat ons hoor?

Sy verduidelik haarfyn wat sy wil hê en wat sy wil doen en in net bietjie meer as twee ure later stap hulle daar uit, bestelling geplaas en Wolf stel haar voor aan ’n lang man wat buite sit.

“Mev, hierdie man kan ek ten sterkste aanbeveel, hy’s nie net ’n netjiese verwer nie maar ook ’n letterskildernaar.”

“Ek groet,” buig die man voor haar, “Johannes, is die naam soos in die Bybel, suip nie, rook nie en steel nie.”

“Aangenaam Johannes, soos in die Bybel, bly om jou te ontmoet.”

Elmey kannie help om uit te bars van die lag nie, nee kyk dit wil gedoen wees, sy stap uit met ’n verwer, skildenaar en verf binne die bestek van net bietjie meer as twee ure. Hulle kom ooreen oor die prys, die verf sal môre afgelewer word, hy wil inslaap want hy sê:

“As Johannes ’n job het, dan werk hy, hy bring sy eie beddegoed.”

“Dit kan gereël word,” belowe sy en kyk op, sien die swaeltjie se neste onder die dak.

“Kyk Ria, as dit darem nou nie ’n teken is nie!”

“Jy en jou Swaeltjies,” lag haar vriendien.

“Nouja maat, wys my jou plekkie ek moet koers kry huistoe en ete vir die manne aan mekaar gaan slaan.”

 

Ria val amper flou toe sy die plek sien, “Mens dis kollesaal, sy stap deur bekyk die plek op en af en sê: “Hiers heelwat wat nog gedoen moet word jong.”

“Dis hoekom ek jou so nodig het, sal ons ’n dag kies vir gordymateriaal?”

“Maak dit Vrydag, die naweek het ek mense. Jy’t regtig op jou kop geval soos ge-woonlik, maar ek sal help.” Sy tel haar sleutels op en stap kar toe.

“Sien jou Vrydag, selfde plek okay,” groet sy.

Elmey dwaal nog ’n in die vertrekke en kry die prentjie duidelik in haar kop. Sy moet nog vir haar baba gaan groet en kyk of Fort Knox haar nog binne hou.

Sy wonder of gaan die vent ooit weer met haar praat? Dit sal nogal jammer wees, hulle is darem bure.

 

OPSOEK NA LINNE

 

Dit raak ’n woelige tyd in haar lewe. Sy gaan kyk wat sy op die Ark kan kry Saterdag, sy het heelwat daar tussen die rommel sien lê.

Sy maak lyssies van wat sy nodig sal kry in die sentrum en gee vir Daniël ook een. want om alles tussen die rommel op die Ark uit te soek, vat tyd en know how, glo my.

Vrydag oggend vaar sy en Ria eers die winkels in opsoek na materiale, hand-doeke lakens en al die linne wat nodig sou wees. Hulle kom laat tuis en slaan dood-moeg neer.

“Hierdie gaan jou kos maat,” reken Ria. “Minstes ’n paar massering en ’n Reflek-

sologie kurses.”

“Dis nie eers altemit nie vriendin, dit doen ek met plesier,” antwoord ’n baie dank-bare Elmey. “Ek het gaan atrtapels koop toe naaldwerk uitgedeel is, het nie eers in die ry gestaan nie, jy weet moes?” Groet sy Ria.

Doodmoeg stap sy af kraal toe, sy moet eers vir Koei die dag se gebeure gaan vertel.

 

ARK GESTEWEL EN GEBOOTS

 

Sy is amper jammer toe Daniël, vroeg Saterdag-oggend toeter blaas en haar herinner daaraan, dit help nie om te laat Ark toe te gaan nie.

Hierdie keer, regtig gestewel en gespoor sak sy tussen die klomp toebehore wat daar aan te bied is neer. Daniël met sy lysie en sy met hare.

Sy bly rondkyk of sy nie Roelf êrens gewaar nie en is nogal terleurgesteld toe sy hom nêrens sien nie. Wil maar net uitvind wat die skade is, maak sy haarself wys.

 

Sy skrik toe haar loopfoon skielik langs haar skril, sy is nog nie gewoond aan die luuksheid nie. Een van Pa se speelgoed wat hy ingevoer het. Wonder wie op aarde sal haar hier soek.

“Elmey”

“Waar op aarde loop my ma rond, is sy nie veronderstel om te boer nie?” kom Junior se stem luglangs.

“Waar is jy nou?” Wil sy weet.

“By die huis natuurlik, kom kyk of Henna al my blikke vol gemaak het.”

“Nou kom gou Ark toe, ek het ’n oog nodig asseblief man.”

“Net nie nog ’n rooi vers nie,” lag hy.

“Ja jong, die einde van dié storie sal ek seker nooit hoor nie, roer jou.”

Junior die Engelsman Evans en Daniël, neem net ’n uur en ’n half en die hoop meubels is uitgesoek. Dis verwaarloos, kort baie afskuur en verf en die tyd is min, as sy na die lang naweek wil oopmaak. Maar al die manne op die plaas sal moet inspring en help, Junior en Evens sal help met herstel. Sy is so verbaas sy kon alles tussen die rommel kry, behalwe die rottang stoele.

Sy betaal, laai en laat haar oë nog ’n slag oor die gronde gaan, geen teken van die man nie.

“Wie soek my ma, die buurman?” Hy koes as sy na hom siep met haar trui.

“Is jy laf man, vir wat sal ek hom soek?” Bloos sy effe.

 

PAAS NAWEEK

 

Die Paas Naweek breek aan en die kuier mense daag op. Flora en Elmey omhels me-kaar.

“Heng Flora is ek bly om jou te sien,” juig Elmey.

“Nie soveel as ek vir jou nie, ek het amper uit my vel geklim toe ek hoor ons gaan weer saamwerk. Oupa wou al my goed op die stoep verkoop, staan al heel week reg,” lag sy.

Wat ’n geskarrel? Junior, Evans en die span is hard besig om die setrum se meubels te restoureer. Danksy pa Frans se goed toegeruste werkswinkel vergemaklik dit die proses baie.

Flora gaan help Henna met die voorbereidings. Elmey neem haar kans waar en gaan wys die oumense al die veranderings wat sy al aangebring het.

“Ek is baie verras my Doggie, jy’t hard gewerk,” prys Oupa.

“Kom ek gaan wys julle my spog afrikanertjie, man, sy is te pragtig.”

“Leer jy nooit nie my kind?” Vra haar ma verbaas. “Wat gaan jy nou met haar maak?”

“Toemaar Mamma jou blombeddings is veilig,” lag sy haar ma se kommentaar weg.

“Dit is ’n netjiese stukkie vleis my kind, prys oupa.”

“Oupa wil nie daar gaan nie, die buurman het ook so gedink.”

“Kom ek gaan wys julle die res en bly liewer op veilige grond,” knip sy die vers gesprek kort.

 

BOEKE VAT

 

Sondag voor sy haar oë uitvee, vergader almal op die stoep. Sy weet niks gaan vandag gebeur voordat oupa nie boeke gevat het nie.

Sy luister na die Bybel voorlesing. Sy is so innig dankbaar om haar familie om haar te hê. Al die volk staan ook saam en Oupa vra Daniël om te bid sodat almal ver-staan. Sy sit almal oop oë en aanskou, tot sy voel Junior druk haar hand.

 

“Verwag Mme nog mense?” Wil Daniël verbaas weet.

“Nee jong, gaan hoor tog gou wat hulle soek asseblief, ek het nie nou tyd nie.” Sy kyk op, vas in ’n bos bloedrooi hare wat bokant die afslaan dak van die rooi sportmotor uitsteek en wildverwaai is deur die wind.

Die ou siel kom mank mank terug gestap van die hek se kant af en brom:-

“Vir wat sal die harevrou nie weet waar hy is nie, mos sy kom baie daar!” Vies stap hy trok toe en help verder met die laai van die meubels.

“Ry julle solank voor en begin aflaai Junior, ons kom agterna. Daniël julle sal vort hou hier, regso?”

“Net so Mme, net so.” Die dag begin met ’n spoed.

“Oupa ek vat die opvou stoel saam, daar is die heerlikse groot bome, die Karee is nog lowergroen en gooi n heerlike skadu”

Gewapen met ’n mandtjie heerlike versnapperings wat Henna gepak het, vat hulle die pad vir die dag se werksaamhede.

 

SEUNTJIE TEEN SANDHOOP

 

By die sentrum aan gekom merk sy die manne het klaar afgelaai en die regskuif kan begin. Sy en Oupa staan ’n wyle en besigtig die omgewing. Teen die sandhoop naby die sentrum, lê ’n seuntjie met ’n kakie hoedtjie laag oor sy oë getrek en stoot sy kar-retjie heen en weer. Sy wonder wie se kind dit is?

“Kom ons gaan in Oupa die son trek water.”

”Ek sit sommer net hier my kind dis heerlik onder die boom,” sê oupa.

Dit woel en werkskaf vir ’n valle om alles op hulle plek te kry. Die rottang stoelle en palms wat die voringe dag afgelewer is, pas prefek en gee die ontvangslokaal ’n rustige aangename atmosfeer. Dis amper een-uur.

 

“Flora, kan ons al daai ketel aankry, ek dink dis tyd vir ’n tee breek, en vat sommer vir die kind daar op die sandhoop ’n bietjie koeldrank, hy’s nog die heel oggend daar, hy’s seker dors.”

“Nou wie se kind is dit Mme?”

“Hoe sal ek weet?” Sy kyk hoe hy skaam onseker die bekertjie by flora vat toe sy hom verduidelik waar dit vandaan kom.

Sy is so dankbaar vir die seuns, want vir daai hoë gordyne sien sy nie kans nie, sy bloos onderlangs as sy aan haar laaste sessie op die leer dink.

Sy staan in die deur en verstar as sy na die toeneel voor die restuarant kyk. Die wilde rooikop hang omtrent om Roelf se nek, onbeskaamd soen sy hom en haar half kaallyf pas beslis nie in die prentjie nie.

Junior, is besig om haar iets te vra maar haar aandag is beslis nie hier nie. Wat gaan aan met haar sy ken die vent skaars, wat maak dit saak wie om sy nek hang, dalk is dit die kind se ma?

“Waar is my Ma nou? Ek vra wat nog, ons is klaar, maar sy hoor nie eers nie.”

“Jammer kind, ek dink die moeg tree nou in, dis al.”

“Ja en ek is klaasvakie,” herhaal hy haar sê, as sy hulle nie geglo het nie.

Oupa het op een van die bedtjies gaan lê en sy gaan roep hom. “Kom Oupie, ons het jou omtrent klaar gemaak vandag, toemaar ons is nou klaar.” Die fiksheid van die ouman verbaas haar nog altyd as hy van die hoë bed afspring.

Sy maak klaar om te sluit. Hy merk haar afsydigheid

“En nou my kind?”

“Dis net, julle ry almal weer môre,” antwoord sy afgetrokke.

“Toe, my ou Moeder, wat sê jy van my plekkie?” Vra sy haar ma.

“Dis só pragtig my kind,” sluk Edna. “Ek is bly ek kon dit sien, nou is ek tevrede.”

Almal is uit. Sy kan die versoeking om die ligte nog net eenmaal oor die plek te laat vloei, nie weerstaan nie.

Die sandhoop is leeg. In haar truspieël merk sy die lig in die restaurant, hy werk seker nog?

“Jy’s jaloers,” praat sy haarself aan. Jy ken die vent skaars.

Sy gaan groet Koei eers en vertel haar van die dag se gebeure, tot die seuns se groot vermaak. Dit gee haar tyd om haar gevoelens onder beheer te kry. Die bure se ligte brand. Is hy al tuis? Wag sy mense vir hom?

“Wat makeer jou!” Brom sy by haarself.

“En as ons nou so met onsself loop en praat?” Evans kyk haar vraend aan.

“Jong, wag net tot ek myself antwoord. Bring die vleis uit, julle weet Oupa hou nie van laat eet nie,” laat sy laggend hoor en stuur die gesprek in ʼn veiliger rigting. Die gesellige aand kom tot ’n einde, toe die seuns groet, hulle moet nog terug.

“Veilig ry julle, baie dankie vir julle harde werk.” Sy hou Junior ’n oomblik vas “Kyk mooi na jouself.” Die ander kry almal koers na hul kamers toe. Sy ligte brand nog, sy staar inge-datge na die buurplaas en vertoef nog ’n wyle op die stoep.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

HOOFSTUK 5

 

DANIëL IN BEHEER

 

Maandag is dit ’n hele bedrywigheid op Skuiwers Hoek. Sy kry almal bymekaar en bedank hulle vir hulle hulp op Sondag. Elkeen kan ’n dag afkry belowe sy.

“Daniël jy sal reël nê, nou nie almal op dieselfde dag nie hoor.” Sy vertel hulle van die plek wat sy in die Poort gekry het en wil so gou moontlik daar begin.

“Daniël jy sal nou in beheer wees van al die verrigtinge hier en elke Saterdag verslag doen. Julle moet onthou dis julle brood en botter en julle moet dit oppas. Julle bly al jare hier en as julle nie die diefstal intoom hou nie, sit julle een van die dae sonder werk.

“Tebego, gaan kombuis toe ek wil na jou arm kyk, sê Henna moet solank die first aid kid uit kry.”

Sy kyk, sien die sny lyk erg en besluit om dit liewer self te behandel, netnou word die arm septies. Daarmee is die saak afgehandel en almal kry koers. Sy hoop en bid sy sal al die balle in die lig kan hou.

 

FLORA

 

Flora haar plaasmaat, wat saam met haar groot geword en saam verpleeging studeer het, is na haar troue terug plaas toe. Flora het net geweier om alleen in die groot stad agter te bly.

’n Ruk na haar skeisaak, het hulle weer saam begin werk by dokter Ben, waar hulle met Massering en Refleksologie kennis gemaak het. Wel toe sy die plaas erf, kon sy Flora nie saambring nie, want syself het nie eers geweet wat sy gaan doen, of waar om te begin nie.

Nou het sy plek in die Poort gekry, waar sy haar besigheid kon begin en dadelik is sy op die foon plaas toe.

“Oupa is Flora naby? Ek het groot nuus.”

 

Flora laat haar nie twee maal nooi nie, hulle kan weer saam werk! Sy gaan Elmey help in die spreekkamers. Sy kan eers saam met die Ou mense afgaan die langnaweek, maar sy pak en haar tasse staan gereed op die groot huis se stoep, tot almal se ver-maak.

Getrou aan haar belofte stap Elmey af na Koei se kraal toe, bedink al haar plan-ne en hoop van harte sy gaan byhou. So met die verbygaan pluk sy ’n hand vol gars, sy sal die vers nog mak maak, want sy gaan beslis nie geslag word nie.

Naby die kraal sak sy op die naaste klip neer en begin histeries lag. Op die plaas is seker nie ’n enkele stukkie draad,  paal of yster oor nie. As Koei ooit weer uit daai kamp kom, hou Fort Knox sowaar nooit weer iemand binne of buite nie.

Sy stap tot by die kraal en roep haar saggies, na ’n paar oomblikke erken koei die stem en kom stadig nader. Gretig eet sy haar versnappering uit Elmey se hand uit.

Met ’n glimlag wonder sy of Roelf ooit weer sy stem so sal kan namaak? Ja sy het ’n sagter kant van die grootman met sy blou oë gesien. Of hy ooit aan haar sal kan dink sonder om haar te vergelyk met ’n wilde rooi vers, weet sy nie.

Sy vat ’n kans, steek haar hand versigtig uit en vryf oor Koei se neus en is in ekstase toe sy dit toelaat. Wel, nou sal Koei minstens uit die buurman se hare bly. Sy weet nou nognie wat die skade is nie.

 

VERFWINKEL

 

Elmey ontmoet Ria vroegoggend by die Wimpie. Draai haar arm om saam verfwinkel toe te gaan. Eers stribbel sy teë, naderhand is sy nuuskierig genoeg. Ria weet as sy vandag die nuwe sentrum wil sien, sa sy maar moet inval.

Hulle staan daar met kleurkaarte in die hand en besef gou hulle gaan nie hondhaaraf maak nie.

“Kan ek julle twee dames help?” Vra ’n vriendelike manstem agter hulle.

“Ek soek iemand wat verf ken meneer hier’s ’n magdom van kleure.”

“Jy praat met hom mevrou, Wolf is die naam,” stel hy homself voor.

“Elmey Furstenburg en my vriendin Ria, my binnehuisversierder,” lag sy na Ria se kant toe. “Johan van Wonder Waters het gereël dat ek verf op hul rekenig mag koop…”

“Dis reg,” val hy haar in die rede. “Die bestuurder het my ingelig, nou laat ons hoor?

Sy verduidelik haarfyn wat sy wil hê en wat sy wil doen en in net bietjie meer as twee ure later stap hulle daar uit, bestelling geplaas en Wolf stel haar voor aan ’n lang man wat buite sit.

“Mev, hierdie man kan ek ten sterkste aanbeveel, hy’s nie net ’n netjiese verwer nie maar ook ’n letterskildernaar.”

“Ek groet,” buig die man voor haar, “Johannes, is die naam soos in die Bybel, suip nie, rook nie en steel nie.”

“Aangenaam Johannes, soos in die Bybel, bly om jou te ontmoet.”

Elmey kannie help om uit te bars van die lag nie, nee kyk dit wil gedoen wees, sy stap uit met ’n verwer, skildenaar en verf binne die bestek van net bietjie meer as twee ure. Hulle kom ooreen oor die prys, die verf sal môre afgelewer word, hy wil inslaap want hy sê:

“As Johannes ’n job het, dan werk hy, hy bring sy eie beddegoed.”

“Dit kan gereël word,” belowe sy en kyk op, sien die swaeltjie se neste onder die dak.

“Kyk Ria, as dit darem nou nie ’n teken is nie!”

“Jy en jou Swaeltjies,” lag haar vriendien.

“Nouja maat, wys my jou plekkie ek moet koers kry huistoe en ete vir die manne aan mekaar gaan slaan.”

 

Ria val amper flou toe sy die plek sien, “Mens dis kollesaal, sy stap deur bekyk die plek op en af en sê: “Hiers heelwat wat nog gedoen moet word jong.”

“Dis hoekom ek jou so nodig het, sal ons ’n dag kies vir gordymateriaal?”

“Maak dit Vrydag, die naweek het ek mense. Jy’t regtig op jou kop geval soos ge-woonlik, maar ek sal help.” Sy tel haar sleutels op en stap kar toe.

“Sien jou Vrydag, selfde plek okay,” groet sy.

Elmey dwaal nog ’n in die vertrekke en kry die prentjie duidelik in haar kop. Sy moet nog vir haar baba gaan groet en kyk of Fort Knox haar nog binne hou.

Sy wonder of gaan die vent ooit weer met haar praat? Dit sal nogal jammer wees, hulle is darem bure.

 

OPSOEK NA LINNE

 

Dit raak ’n woelige tyd in haar lewe. Sy gaan kyk wat sy op die Ark kan kry Saterdag, sy het heelwat daar tussen die rommel sien lê.

Sy maak lyssies van wat sy nodig sal kry in die sentrum en gee vir Daniël ook een. want om alles tussen die rommel op die Ark uit te soek, vat tyd en know how, glo my.

Vrydag oggend vaar sy en Ria eers die winkels in opsoek na materiale, hand-doeke lakens en al die linne wat nodig sou wees. Hulle kom laat tuis en slaan dood-moeg neer.

“Hierdie gaan jou kos maat,” reken Ria. “Minstes ’n paar massering en ’n Reflek-

sologie kurses.”

“Dis nie eers altemit nie vriendin, dit doen ek met plesier,” antwoord ’n baie dank-bare Elmey. “Ek het gaan atrtapels koop toe naaldwerk uitgedeel is, het nie eers in die ry gestaan nie, jy weet moes?” Groet sy Ria.

Doodmoeg stap sy af kraal toe, sy moet eers vir Koei die dag se gebeure gaan vertel.

 

ARK GESTEWEL EN GEBOOTS

 

Sy is amper jammer toe Daniël, vroeg Saterdag-oggend toeter blaas en haar herinner daaraan, dit help nie om te laat Ark toe te gaan nie.

Hierdie keer, regtig gestewel en gespoor sak sy tussen die klomp toebehore wat daar aan te bied is neer. Daniël met sy lysie en sy met hare.

Sy bly rondkyk of sy nie Roelf êrens gewaar nie en is nogal terleurgesteld toe sy hom nêrens sien nie. Wil maar net uitvind wat die skade is, maak sy haarself wys.

 

Sy skrik toe haar loopfoon skielik langs haar skril, sy is nog nie gewoond aan die luuksheid nie. Een van Pa se speelgoed wat hy ingevoer het. Wonder wie op aarde sal haar hier soek.

“Elmey”

“Waar op aarde loop my ma rond, is sy nie veronderstel om te boer nie?” kom Junior se stem luglangs.

“Waar is jy nou?” Wil sy weet.

“By die huis natuurlik, kom kyk of Henna al my blikke vol gemaak het.”

“Nou kom gou Ark toe, ek het ’n oog nodig asseblief man.”

“Net nie nog ’n rooi vers nie,” lag hy.

“Ja jong, die einde van dié storie sal ek seker nooit hoor nie, roer jou.”

Junior die Engelsman Evans en Daniël, neem net ’n uur en ’n half en die hoop meubels is uitgesoek. Dis verwaarloos, kort baie afskuur en verf en die tyd is min, as sy na die lang naweek wil oopmaak. Maar al die manne op die plaas sal moet inspring en help, Junior en Evens sal help met herstel. Sy is so verbaas sy kon alles tussen die rommel kry, behalwe die rottang stoele.

Sy betaal, laai en laat haar oë nog ’n slag oor die gronde gaan, geen teken van die man nie.

“Wie soek my ma, die buurman?” Hy koes as sy na hom siep met haar trui.

“Is jy laf man, vir wat sal ek hom soek?” Bloos sy effe.

 

PAAS NAWEEK

 

Die Paas Naweek breek aan en die kuier mense daag op. Flora en Elmey omhels me-kaar.

“Heng Flora is ek bly om jou te sien,” juig Elmey.

“Nie soveel as ek vir jou nie, ek het amper uit my vel geklim toe ek hoor ons gaan weer saamwerk. Oupa wou al my goed op die stoep verkoop, staan al heel week reg,” lag sy.

Wat ’n geskarrel? Junior, Evans en die span is hard besig om die setrum se meubels te restoureer. Danksy pa Frans se goed toegeruste werkswinkel vergemaklik dit die proses baie.

Flora gaan help Henna met die voorbereidings. Elmey neem haar kans waar en gaan wys die oumense al die veranderings wat sy al aangebring het.

“Ek is baie verras my Doggie, jy’t hard gewerk,” prys Oupa.

“Kom ek gaan wys julle my spog afrikanertjie, man, sy is te pragtig.”

“Leer jy nooit nie my kind?” Vra haar ma verbaas. “Wat gaan jy nou met haar maak?”

“Toemaar Mamma jou blombeddings is veilig,” lag sy haar ma se kommentaar weg.

“Dit is ’n netjiese stukkie vleis my kind, prys oupa.”

“Oupa wil nie daar gaan nie, die buurman het ook so gedink.”

“Kom ek gaan wys julle die res en bly liewer op veilige grond,” knip sy die vers gesprek kort.

 

BOEKE VAT

 

Sondag voor sy haar oë uitvee, vergader almal op die stoep. Sy weet niks gaan vandag gebeur voordat oupa nie boeke gevat het nie.

Sy luister na die Bybel voorlesing. Sy is so innig dankbaar om haar familie om haar te hê. Al die volk staan ook saam en Oupa vra Daniël om te bid sodat almal ver-staan. Sy sit almal oop oë en aanskou, tot sy voel Junior druk haar hand.

 

“Verwag Mme nog mense?” Wil Daniël verbaas weet.

“Nee jong, gaan hoor tog gou wat hulle soek asseblief, ek het nie nou tyd nie.” Sy kyk op, vas in ’n bos bloedrooi hare wat bokant die afslaan dak van die rooi sportmotor uitsteek en wildverwaai is deur die wind.

Die ou siel kom mank mank terug gestap van die hek se kant af en brom:-

“Vir wat sal die harevrou nie weet waar hy is nie, mos sy kom baie daar!” Vies stap hy trok toe en help verder met die laai van die meubels.

“Ry julle solank voor en begin aflaai Junior, ons kom agterna. Daniël julle sal vort hou hier, regso?”

“Net so Mme, net so.” Die dag begin met ’n spoed.

“Oupa ek vat die opvou stoel saam, daar is die heerlikse groot bome, die Karee is nog lowergroen en gooi n heerlike skadu”

Gewapen met ’n mandtjie heerlike versnapperings wat Henna gepak het, vat hulle die pad vir die dag se werksaamhede.

 

SEUNTJIE TEEN SANDHOOP

 

By die sentrum aan gekom merk sy die manne het klaar afgelaai en die regskuif kan begin. Sy en Oupa staan ’n wyle en besigtig die omgewing. Teen die sandhoop naby die sentrum, lê ’n seuntjie met ’n kakie hoedtjie laag oor sy oë getrek en stoot sy kar-retjie heen en weer. Sy wonder wie se kind dit is?

“Kom ons gaan in Oupa die son trek water.”

”Ek sit sommer net hier my kind dis heerlik onder die boom,” sê oupa.

Dit woel en werkskaf vir ’n valle om alles op hulle plek te kry. Die rottang stoelle en palms wat die voringe dag afgelewer is, pas prefek en gee die ontvangslokaal ’n rustige aangename atmosfeer. Dis amper een-uur.

 

“Flora, kan ons al daai ketel aankry, ek dink dis tyd vir ’n tee breek, en vat sommer vir die kind daar op die sandhoop ’n bietjie koeldrank, hy’s nog die heel oggend daar, hy’s seker dors.”

“Nou wie se kind is dit Mme?”

“Hoe sal ek weet?” Sy kyk hoe hy skaam onseker die bekertjie by flora vat toe sy hom verduidelik waar dit vandaan kom.

Sy is so dankbaar vir die seuns, want vir daai hoë gordyne sien sy nie kans nie, sy bloos onderlangs as sy aan haar laaste sessie op die leer dink.

Sy staan in die deur en verstar as sy na die toeneel voor die restuarant kyk. Die wilde rooikop hang omtrent om Roelf se nek, onbeskaamd soen sy hom en haar half kaallyf pas beslis nie in die prentjie nie.

Junior, is besig om haar iets te vra maar haar aandag is beslis nie hier nie. Wat gaan aan met haar sy ken die vent skaars, wat maak dit saak wie om sy nek hang, dalk is dit die kind se ma?

“Waar is my Ma nou? Ek vra wat nog, ons is klaar, maar sy hoor nie eers nie.”

“Jammer kind, ek dink die moeg tree nou in, dis al.”

“Ja en ek is klaasvakie,” herhaal hy haar sê, as sy hulle nie geglo het nie.

Oupa het op een van die bedtjies gaan lê en sy gaan roep hom. “Kom Oupie, ons het jou omtrent klaar gemaak vandag, toemaar ons is nou klaar.” Die fiksheid van die ouman verbaas haar nog altyd as hy van die hoë bed afspring.

Sy maak klaar om te sluit. Hy merk haar afsydigheid

“En nou my kind?”

“Dis net, julle ry almal weer môre,” antwoord sy afgetrokke.

“Toe, my ou Moeder, wat sê jy van my plekkie?” Vra sy haar ma.

“Dis só pragtig my kind,” sluk Edna. “Ek is bly ek kon dit sien, nou is ek tevrede.”

Almal is uit. Sy kan die versoeking om die ligte nog net eenmaal oor die plek te laat vloei, nie weerstaan nie.

Die sandhoop is leeg. In haar truspieël merk sy die lig in die restaurant, hy werk seker nog?

“Jy’s jaloers,” praat sy haarself aan. Jy ken die vent skaars.

Sy gaan groet Koei eers en vertel haar van die dag se gebeure, tot die seuns se groot vermaak. Dit gee haar tyd om haar gevoelens onder beheer te kry. Die bure se ligte brand. Is hy al tuis? Wag sy mense vir hom?

“Wat makeer jou!” Brom sy by haarself.

“En as ons nou so met onsself loop en praat?” Evans kyk haar vraend aan.

“Jong, wag net tot ek myself antwoord. Bring die vleis uit, julle weet Oupa hou nie van laat eet nie,” laat sy laggend hoor en stuur die gesprek in ʼn veiliger rigting. Die gesellige aand kom tot ’n einde, toe die seuns groet, hulle moet nog terug.

“Veilig ry julle, baie dankie vir julle harde werk.” Sy hou Junior ’n oomblik vas “Kyk mooi na jouself.” Die ander kry almal koers na hul kamers toe. Sy ligte brand nog, sy staar inge-datge na die buurplaas en vertoef nog ’n wyle op die stoep.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

HOOFSTUK 5

 

DANIëL IN BEHEER

 

Maandag is dit ’n hele bedrywigheid op Skuiwers Hoek. Sy kry almal bymekaar en bedank hulle vir hulle hulp op Sondag. Elkeen kan ’n dag afkry belowe sy.

“Daniël jy sal reël nê, nou nie almal op dieselfde dag nie hoor.” Sy vertel hulle van die plek wat sy in die Poort gekry het en wil so gou moontlik daar begin.

“Daniël jy sal nou in beheer wees van al die verrigtinge hier en elke Saterdag verslag doen. Julle moet onthou dis julle brood en botter en julle moet dit oppas. Julle bly al jare hier en as julle nie die diefstal intoom hou nie, sit julle een van die dae sonder werk.

“Tebego, gaan kombuis toe ek wil na jou arm kyk, sê Henna moet solank die first aid kid uit kry.”

Sy kyk, sien die sny lyk erg en besluit om dit liewer self te behandel, netnou word die arm septies. Daarmee is die saak afgehandel en almal kry koers. Sy hoop en bid sy sal al die balle in die lig kan hou.

 

FLORA

 

Flora haar plaasmaat, wat saam met haar groot geword en saam verpleeging studeer het, is na haar troue terug plaas toe. Flora het net geweier om alleen in die groot stad agter te bly.

’n Ruk na haar skeisaak, het hulle weer saam begin werk by dokter Ben, waar hulle met Massering en Refleksologie kennis gemaak het. Wel toe sy die plaas erf, kon sy Flora nie saambring nie, want syself het nie eers geweet wat sy gaan doen, of waar om te begin nie.

Nou het sy plek in die Poort gekry, waar sy haar besigheid kon begin en dadelik is sy op die foon plaas toe.

“Oupa is Flora naby? Ek het groot nuus.”

 

Flora laat haar nie twee maal nooi nie, hulle kan weer saam werk! Sy gaan Elmey help in die spreekkamers. Sy kan eers saam met die Ou mense afgaan die langnaweek, maar sy pak en haar tasse staan gereed op die groot huis se stoep, tot almal se ver-maak.

Getrou aan haar belofte stap Elmey af na Koei se kraal toe, bedink al haar plan-ne en hoop van harte sy gaan byhou. So met die verbygaan pluk sy ’n hand vol gars, sy sal die vers nog mak maak, want sy gaan beslis nie geslag word nie.

Naby die kraal sak sy op die naaste klip neer en begin histeries lag. Op die plaas is seker nie ’n enkele stukkie draad,  paal of yster oor nie. As Koei ooit weer uit daai kamp kom, hou Fort Knox sowaar nooit weer iemand binne of buite nie.

Sy stap tot by die kraal en roep haar saggies, na ’n paar oomblikke erken koei die stem en kom stadig nader. Gretig eet sy haar versnappering uit Elmey se hand uit.

Met ’n glimlag wonder sy of Roelf ooit weer sy stem so sal kan namaak? Ja sy het ’n sagter kant van die grootman met sy blou oë gesien. Of hy ooit aan haar sal kan dink sonder om haar te vergelyk met ’n wilde rooi vers, weet sy nie.

Sy vat ’n kans, steek haar hand versigtig uit en vryf oor Koei se neus en is in ekstase toe sy dit toelaat. Wel, nou sal Koei minstens uit die buurman se hare bly. Sy weet nou nognie wat die skade is nie.

 

VERFWINKEL

 

Elmey ontmoet Ria vroegoggend by die Wimpie. Draai haar arm om saam verfwinkel toe te gaan. Eers stribbel sy teë, naderhand is sy nuuskierig genoeg. Ria weet as sy vandag die nuwe sentrum wil sien, sa sy maar moet inval.

Hulle staan daar met kleurkaarte in die hand en besef gou hulle gaan nie hondhaaraf maak nie.

“Kan ek julle twee dames help?” Vra ’n vriendelike manstem agter hulle.

“Ek soek iemand wat verf ken meneer hier’s ’n magdom van kleure.”

“Jy praat met hom mevrou, Wolf is die naam,” stel hy homself voor.

“Elmey Furstenburg en my vriendin Ria, my binnehuisversierder,” lag sy na Ria se kant toe. “Johan van Wonder Waters het gereël dat ek verf op hul rekenig mag koop…”

“Dis reg,” val hy haar in die rede. “Die bestuurder het my ingelig, nou laat ons hoor?

Sy verduidelik haarfyn wat sy wil hê en wat sy wil doen en in net bietjie meer as twee ure later stap hulle daar uit, bestelling geplaas en Wolf stel haar voor aan ’n lang man wat buite sit.

“Mev, hierdie man kan ek ten sterkste aanbeveel, hy’s nie net ’n netjiese verwer nie maar ook ’n letterskildernaar.”

“Ek groet,” buig die man voor haar, “Johannes, is die naam soos in die Bybel, suip nie, rook nie en steel nie.”

“Aangenaam Johannes, soos in die Bybel, bly om jou te ontmoet.”

Elmey kannie help om uit te bars van die lag nie, nee kyk dit wil gedoen wees, sy stap uit met ’n verwer, skildenaar en verf binne die bestek van net bietjie meer as twee ure. Hulle kom ooreen oor die prys, die verf sal môre afgelewer word, hy wil inslaap want hy sê:

“As Johannes ’n job het, dan werk hy, hy bring sy eie beddegoed.”

“Dit kan gereël word,” belowe sy en kyk op, sien die swaeltjie se neste onder die dak.

“Kyk Ria, as dit darem nou nie ’n teken is nie!”

“Jy en jou Swaeltjies,” lag haar vriendien.

“Nouja maat, wys my jou plekkie ek moet koers kry huistoe en ete vir die manne aan mekaar gaan slaan.”

 

Ria val amper flou toe sy die plek sien, “Mens dis kollesaal, sy stap deur bekyk die plek op en af en sê: “Hiers heelwat wat nog gedoen moet word jong.”

“Dis hoekom ek jou so nodig het, sal ons ’n dag kies vir gordymateriaal?”

“Maak dit Vrydag, die naweek het ek mense. Jy’t regtig op jou kop geval soos ge-woonlik, maar ek sal help.” Sy tel haar sleutels op en stap kar toe.

“Sien jou Vrydag, selfde plek okay,” groet sy.

Elmey dwaal nog ’n in die vertrekke en kry die prentjie duidelik in haar kop. Sy moet nog vir haar baba gaan groet en kyk of Fort Knox haar nog binne hou.

Sy wonder of gaan die vent ooit weer met haar praat? Dit sal nogal jammer wees, hulle is darem bure.

 

OPSOEK NA LINNE

 

Dit raak ’n woelige tyd in haar lewe. Sy gaan kyk wat sy op die Ark kan kry Saterdag, sy het heelwat daar tussen die rommel sien lê.

Sy maak lyssies van wat sy nodig sal kry in die sentrum en gee vir Daniël ook een. want om alles tussen die rommel op die Ark uit te soek, vat tyd en know how, glo my.

Vrydag oggend vaar sy en Ria eers die winkels in opsoek na materiale, hand-doeke lakens en al die linne wat nodig sou wees. Hulle kom laat tuis en slaan dood-moeg neer.

“Hierdie gaan jou kos maat,” reken Ria. “Minstes ’n paar massering en ’n Reflek-

sologie kurses.”

“Dis nie eers altemit nie vriendin, dit doen ek met plesier,” antwoord ’n baie dank-bare Elmey. “Ek het gaan atrtapels koop toe naaldwerk uitgedeel is, het nie eers in die ry gestaan nie, jy weet moes?” Groet sy Ria.

Doodmoeg stap sy af kraal toe, sy moet eers vir Koei die dag se gebeure gaan vertel.

 

ARK GESTEWEL EN GEBOOTS

 

Sy is amper jammer toe Daniël, vroeg Saterdag-oggend toeter blaas en haar herinner daaraan, dit help nie om te laat Ark toe te gaan nie.

Hierdie keer, regtig gestewel en gespoor sak sy tussen die klomp toebehore wat daar aan te bied is neer. Daniël met sy lysie en sy met hare.

Sy bly rondkyk of sy nie Roelf êrens gewaar nie en is nogal terleurgesteld toe sy hom nêrens sien nie. Wil maar net uitvind wat die skade is, maak sy haarself wys.

 

Sy skrik toe haar loopfoon skielik langs haar skril, sy is nog nie gewoond aan die luuksheid nie. Een van Pa se speelgoed wat hy ingevoer het. Wonder wie op aarde sal haar hier soek.

“Elmey”

“Waar op aarde loop my ma rond, is sy nie veronderstel om te boer nie?” kom Junior se stem luglangs.

“Waar is jy nou?” Wil sy weet.

“By die huis natuurlik, kom kyk of Henna al my blikke vol gemaak het.”

“Nou kom gou Ark toe, ek het ’n oog nodig asseblief man.”

“Net nie nog ’n rooi vers nie,” lag hy.

“Ja jong, die einde van dié storie sal ek seker nooit hoor nie, roer jou.”

Junior die Engelsman Evans en Daniël, neem net ’n uur en ’n half en die hoop meubels is uitgesoek. Dis verwaarloos, kort baie afskuur en verf en die tyd is min, as sy na die lang naweek wil oopmaak. Maar al die manne op die plaas sal moet inspring en help, Junior en Evens sal help met herstel. Sy is so verbaas sy kon alles tussen die rommel kry, behalwe die rottang stoele.

Sy betaal, laai en laat haar oë nog ’n slag oor die gronde gaan, geen teken van die man nie.

“Wie soek my ma, die buurman?” Hy koes as sy na hom siep met haar trui.

“Is jy laf man, vir wat sal ek hom soek?” Bloos sy effe.

 

PAAS NAWEEK

 

Die Paas Naweek breek aan en die kuier mense daag op. Flora en Elmey omhels me-kaar.

“Heng Flora is ek bly om jou te sien,” juig Elmey.

“Nie soveel as ek vir jou nie, ek het amper uit my vel geklim toe ek hoor ons gaan weer saamwerk. Oupa wou al my goed op die stoep verkoop, staan al heel week reg,” lag sy.

Wat ’n geskarrel? Junior, Evans en die span is hard besig om die setrum se meubels te restoureer. Danksy pa Frans se goed toegeruste werkswinkel vergemaklik dit die proses baie.

Flora gaan help Henna met die voorbereidings. Elmey neem haar kans waar en gaan wys die oumense al die veranderings wat sy al aangebring het.

“Ek is baie verras my Doggie, jy’t hard gewerk,” prys Oupa.

“Kom ek gaan wys julle my spog afrikanertjie, man, sy is te pragtig.”

“Leer jy nooit nie my kind?” Vra haar ma verbaas. “Wat gaan jy nou met haar maak?”

“Toemaar Mamma jou blombeddings is veilig,” lag sy haar ma se kommentaar weg.

“Dit is ’n netjiese stukkie vleis my kind, prys oupa.”

“Oupa wil nie daar gaan nie, die buurman het ook so gedink.”

“Kom ek gaan wys julle die res en bly liewer op veilige grond,” knip sy die vers gesprek kort.

 

BOEKE VAT

 

Sondag voor sy haar oë uitvee, vergader almal op die stoep. Sy weet niks gaan vandag gebeur voordat oupa nie boeke gevat het nie.

Sy luister na die Bybel voorlesing. Sy is so innig dankbaar om haar familie om haar te hê. Al die volk staan ook saam en Oupa vra Daniël om te bid sodat almal ver-staan. Sy sit almal oop oë en aanskou, tot sy voel Junior druk haar hand.

 

“Verwag Mme nog mense?” Wil Daniël verbaas weet.

“Nee jong, gaan hoor tog gou wat hulle soek asseblief, ek het nie nou tyd nie.” Sy kyk op, vas in ’n bos bloedrooi hare wat bokant die afslaan dak van die rooi sportmotor uitsteek en wildverwaai is deur die wind.

Die ou siel kom mank mank terug gestap van die hek se kant af en brom:-

“Vir wat sal die harevrou nie weet waar hy is nie, mos sy kom baie daar!” Vies stap hy trok toe en help verder met die laai van die meubels.

“Ry julle solank voor en begin aflaai Junior, ons kom agterna. Daniël julle sal vort hou hier, regso?”

“Net so Mme, net so.” Die dag begin met ’n spoed.

“Oupa ek vat die opvou stoel saam, daar is die heerlikse groot bome, die Karee is nog lowergroen en gooi n heerlike skadu”

Gewapen met ’n mandtjie heerlike versnapperings wat Henna gepak het, vat hulle die pad vir die dag se werksaamhede.

 

SEUNTJIE TEEN SANDHOOP

 

By die sentrum aan gekom merk sy die manne het klaar afgelaai en die regskuif kan begin. Sy en Oupa staan ’n wyle en besigtig die omgewing. Teen die sandhoop naby die sentrum, lê ’n seuntjie met ’n kakie hoedtjie laag oor sy oë getrek en stoot sy kar-retjie heen en weer. Sy wonder wie se kind dit is?

“Kom ons gaan in Oupa die son trek water.”

”Ek sit sommer net hier my kind dis heerlik onder die boom,” sê oupa.

Dit woel en werkskaf vir ’n valle om alles op hulle plek te kry. Die rottang stoelle en palms wat die voringe dag afgelewer is, pas prefek en gee die ontvangslokaal ’n rustige aangename atmosfeer. Dis amper een-uur.

 

“Flora, kan ons al daai ketel aankry, ek dink dis tyd vir ’n tee breek, en vat sommer vir die kind daar op die sandhoop ’n bietjie koeldrank, hy’s nog die heel oggend daar, hy’s seker dors.”

“Nou wie se kind is dit Mme?”

“Hoe sal ek weet?” Sy kyk hoe hy skaam onseker die bekertjie by flora vat toe sy hom verduidelik waar dit vandaan kom.

Sy is so dankbaar vir die seuns, want vir daai hoë gordyne sien sy nie kans nie, sy bloos onderlangs as sy aan haar laaste sessie op die leer dink.

Sy staan in die deur en verstar as sy na die toeneel voor die restuarant kyk. Die wilde rooikop hang omtrent om Roelf se nek, onbeskaamd soen sy hom en haar half kaallyf pas beslis nie in die prentjie nie.

Junior, is besig om haar iets te vra maar haar aandag is beslis nie hier nie. Wat gaan aan met haar sy ken die vent skaars, wat maak dit saak wie om sy nek hang, dalk is dit die kind se ma?

“Waar is my Ma nou? Ek vra wat nog, ons is klaar, maar sy hoor nie eers nie.”

“Jammer kind, ek dink die moeg tree nou in, dis al.”

“Ja en ek is klaasvakie,” herhaal hy haar sê, as sy hulle nie geglo het nie.

Oupa het op een van die bedtjies gaan lê en sy gaan roep hom. “Kom Oupie, ons het jou omtrent klaar gemaak vandag, toemaar ons is nou klaar.” Die fiksheid van die ouman verbaas haar nog altyd as hy van die hoë bed afspring.

Sy maak klaar om te sluit. Hy merk haar afsydigheid

“En nou my kind?”

“Dis net, julle ry almal weer môre,” antwoord sy afgetrokke.

“Toe, my ou Moeder, wat sê jy van my plekkie?” Vra sy haar ma.

“Dis só pragtig my kind,” sluk Edna. “Ek is bly ek kon dit sien, nou is ek tevrede.”

Almal is uit. Sy kan die versoeking om die ligte nog net eenmaal oor die plek te laat vloei, nie weerstaan nie.

Die sandhoop is leeg. In haar truspieël merk sy die lig in die restaurant, hy werk seker nog?

“Jy’s jaloers,” praat sy haarself aan. Jy ken die vent skaars.

Sy gaan groet Koei eers en vertel haar van die dag se gebeure, tot die seuns se groot vermaak. Dit gee haar tyd om haar gevoelens onder beheer te kry. Die bure se ligte brand. Is hy al tuis? Wag sy mense vir hom?

“Wat makeer jou!” Brom sy by haarself.

“En as ons nou so met onsself loop en praat?” Evans kyk haar vraend aan.

“Jong, wag net tot ek myself antwoord. Bring die vleis uit, julle weet Oupa hou nie van laat eet nie,” laat sy laggend hoor en stuur die gesprek in ʼn veiliger rigting. Die gesellige aand kom tot ’n einde, toe die seuns groet, hulle moet nog terug.

“Veilig ry julle, baie dankie vir julle harde werk.” Sy hou Junior ’n oomblik vas “Kyk mooi na jouself.” Die ander kry almal koers na hul kamers toe. Sy ligte brand nog, sy staar inge-datge na die buurplaas en vertoef nog ’n wyle op die stoep.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

HOOFSTUK 5

 

DANIëL IN BEHEER

 

Maandag is dit ’n hele bedrywigheid op Skuiwers Hoek. Sy kry almal bymekaar en bedank hulle vir hulle hulp op Sondag. Elkeen kan ’n dag afkry belowe sy.

“Daniël jy sal reël nê, nou nie almal op dieselfde dag nie hoor.” Sy vertel hulle van die plek wat sy in die Poort gekry het en wil so gou moontlik daar begin.

“Daniël jy sal nou in beheer wees van al die verrigtinge hier en elke Saterdag verslag doen. Julle moet onthou dis julle brood en botter en julle moet dit oppas. Julle bly al jare hier en as julle nie die diefstal intoom hou nie, sit julle een van die dae sonder werk.

“Tebego, gaan kombuis toe ek wil na jou arm kyk, sê Henna moet solank die first aid kid uit kry.”

Sy kyk, sien die sny lyk erg en besluit om dit liewer self te behandel, netnou word die arm septies. Daarmee is die saak afgehandel en almal kry koers. Sy hoop en bid sy sal al die balle in die lig kan hou.

 

FLORA

 

Flora haar plaasmaat, wat saam met haar groot geword en saam verpleeging studeer het, is na haar troue terug plaas toe. Flora het net geweier om alleen in die groot stad agter te bly.

’n Ruk na haar skeisaak, het hulle weer saam begin werk by dokter Ben, waar hulle met Massering en Refleksologie kennis gemaak het. Wel toe sy die plaas erf, kon sy Flora nie saambring nie, want syself het nie eers geweet wat sy gaan doen, of waar om te begin nie.

Nou het sy plek in die Poort gekry, waar sy haar besigheid kon begin en dadelik is sy op die foon plaas toe.

“Oupa is Flora naby? Ek het groot nuus.”

 

Flora laat haar nie twee maal nooi nie, hulle kan weer saam werk! Sy gaan Elmey help in die spreekkamers. Sy kan eers saam met die Ou mense afgaan die langnaweek, maar sy pak en haar tasse staan gereed op die groot huis se stoep, tot almal se ver-maak.

Getrou aan haar belofte stap Elmey af na Koei se kraal toe, bedink al haar plan-ne en hoop van harte sy gaan byhou. So met die verbygaan pluk sy ’n hand vol gars, sy sal die vers nog mak maak, want sy gaan beslis nie geslag word nie.

Naby die kraal sak sy op die naaste klip neer en begin histeries lag. Op die plaas is seker nie ’n enkele stukkie draad,  paal of yster oor nie. As Koei ooit weer uit daai kamp kom, hou Fort Knox sowaar nooit weer iemand binne of buite nie.

Sy stap tot by die kraal en roep haar saggies, na ’n paar oomblikke erken koei die stem en kom stadig nader. Gretig eet sy haar versnappering uit Elmey se hand uit.

Met ’n glimlag wonder sy of Roelf ooit weer sy stem so sal kan namaak? Ja sy het ’n sagter kant van die grootman met sy blou oë gesien. Of hy ooit aan haar sal kan dink sonder om haar te vergelyk met ’n wilde rooi vers, weet sy nie.

Sy vat ’n kans, steek haar hand versigtig uit en vryf oor Koei se neus en is in ekstase toe sy dit toelaat. Wel, nou sal Koei minstens uit die buurman se hare bly. Sy weet nou nognie wat die skade is nie.

 

VERFWINKEL

 

Elmey ontmoet Ria vroegoggend by die Wimpie. Draai haar arm om saam verfwinkel toe te gaan. Eers stribbel sy teë, naderhand is sy nuuskierig genoeg. Ria weet as sy vandag die nuwe sentrum wil sien, sa sy maar moet inval.

Hulle staan daar met kleurkaarte in die hand en besef gou hulle gaan nie hondhaaraf maak nie.

“Kan ek julle twee dames help?” Vra ’n vriendelike manstem agter hulle.

“Ek soek iemand wat verf ken meneer hier’s ’n magdom van kleure.”

“Jy praat met hom mevrou, Wolf is die naam,” stel hy homself voor.

“Elmey Furstenburg en my vriendin Ria, my binnehuisversierder,” lag sy na Ria se kant toe. “Johan van Wonder Waters het gereël dat ek verf op hul rekenig mag koop…”

“Dis reg,” val hy haar in die rede. “Die bestuurder het my ingelig, nou laat ons hoor?

Sy verduidelik haarfyn wat sy wil hê en wat sy wil doen en in net bietjie meer as twee ure later stap hulle daar uit, bestelling geplaas en Wolf stel haar voor aan ’n lang man wat buite sit.

“Mev, hierdie man kan ek ten sterkste aanbeveel, hy’s nie net ’n netjiese verwer nie maar ook ’n letterskildernaar.”

“Ek groet,” buig die man voor haar, “Johannes, is die naam soos in die Bybel, suip nie, rook nie en steel nie.”

“Aangenaam Johannes, soos in die Bybel, bly om jou te ontmoet.”

Elmey kannie help om uit te bars van die lag nie, nee kyk dit wil gedoen wees, sy stap uit met ’n verwer, skildenaar en verf binne die bestek van net bietjie meer as twee ure. Hulle kom ooreen oor die prys, die verf sal môre afgelewer word, hy wil inslaap want hy sê:

“As Johannes ’n job het, dan werk hy, hy bring sy eie beddegoed.”

“Dit kan gereël word,” belowe sy en kyk op, sien die swaeltjie se neste onder die dak.

“Kyk Ria, as dit darem nou nie ’n teken is nie!”

“Jy en jou Swaeltjies,” lag haar vriendien.

“Nouja maat, wys my jou plekkie ek moet koers kry huistoe en ete vir die manne aan mekaar gaan slaan.”

 

Ria val amper flou toe sy die plek sien, “Mens dis kollesaal, sy stap deur bekyk die plek op en af en sê: “Hiers heelwat wat nog gedoen moet word jong.”

“Dis hoekom ek jou so nodig het, sal ons ’n dag kies vir gordymateriaal?”

“Maak dit Vrydag, die naweek het ek mense. Jy’t regtig op jou kop geval soos ge-woonlik, maar ek sal help.” Sy tel haar sleutels op en stap kar toe.

“Sien jou Vrydag, selfde plek okay,” groet sy.

Elmey dwaal nog ’n in die vertrekke en kry die prentjie duidelik in haar kop. Sy moet nog vir haar baba gaan groet en kyk of Fort Knox haar nog binne hou.

Sy wonder of gaan die vent ooit weer met haar praat? Dit sal nogal jammer wees, hulle is darem bure.

 

OPSOEK NA LINNE

 

Dit raak ’n woelige tyd in haar lewe. Sy gaan kyk wat sy op die Ark kan kry Saterdag, sy het heelwat daar tussen die rommel sien lê.

Sy maak lyssies van wat sy nodig sal kry in die sentrum en gee vir Daniël ook een. want om alles tussen die rommel op die Ark uit te soek, vat tyd en know how, glo my.

Vrydag oggend vaar sy en Ria eers die winkels in opsoek na materiale, hand-doeke lakens en al die linne wat nodig sou wees. Hulle kom laat tuis en slaan dood-moeg neer.

“Hierdie gaan jou kos maat,” reken Ria. “Minstes ’n paar massering en ’n Reflek-

sologie kurses.”

“Dis nie eers altemit nie vriendin, dit doen ek met plesier,” antwoord ’n baie dank-bare Elmey. “Ek het gaan atrtapels koop toe naaldwerk uitgedeel is, het nie eers in die ry gestaan nie, jy weet moes?” Groet sy Ria.

Doodmoeg stap sy af kraal toe, sy moet eers vir Koei die dag se gebeure gaan vertel.

 

ARK GESTEWEL EN GEBOOTS

 

Sy is amper jammer toe Daniël, vroeg Saterdag-oggend toeter blaas en haar herinner daaraan, dit help nie om te laat Ark toe te gaan nie.

Hierdie keer, regtig gestewel en gespoor sak sy tussen die klomp toebehore wat daar aan te bied is neer. Daniël met sy lysie en sy met hare.

Sy bly rondkyk of sy nie Roelf êrens gewaar nie en is nogal terleurgesteld toe sy hom nêrens sien nie. Wil maar net uitvind wat die skade is, maak sy haarself wys.

 

Sy skrik toe haar loopfoon skielik langs haar skril, sy is nog nie gewoond aan die luuksheid nie. Een van Pa se speelgoed wat hy ingevoer het. Wonder wie op aarde sal haar hier soek.

“Elmey”

“Waar op aarde loop my ma rond, is sy nie veronderstel om te boer nie?” kom Junior se stem luglangs.

“Waar is jy nou?” Wil sy weet.

“By die huis natuurlik, kom kyk of Henna al my blikke vol gemaak het.”

“Nou kom gou Ark toe, ek het ’n oog nodig asseblief man.”

“Net nie nog ’n rooi vers nie,” lag hy.

“Ja jong, die einde van dié storie sal ek seker nooit hoor nie, roer jou.”

Junior die Engelsman Evans en Daniël, neem net ’n uur en ’n half en die hoop meubels is uitgesoek. Dis verwaarloos, kort baie afskuur en verf en die tyd is min, as sy na die lang naweek wil oopmaak. Maar al die manne op die plaas sal moet inspring en help, Junior en Evens sal help met herstel. Sy is so verbaas sy kon alles tussen die rommel kry, behalwe die rottang stoele.

Sy betaal, laai en laat haar oë nog ’n slag oor die gronde gaan, geen teken van die man nie.

“Wie soek my ma, die buurman?” Hy koes as sy na hom siep met haar trui.

“Is jy laf man, vir wat sal ek hom soek?” Bloos sy effe.

 

PAAS NAWEEK

 

Die Paas Naweek breek aan en die kuier mense daag op. Flora en Elmey omhels me-kaar.

“Heng Flora is ek bly om jou te sien,” juig Elmey.

“Nie soveel as ek vir jou nie, ek het amper uit my vel geklim toe ek hoor ons gaan weer saamwerk. Oupa wou al my goed op die stoep verkoop, staan al heel week reg,” lag sy.

Wat ’n geskarrel? Junior, Evans en die span is hard besig om die setrum se meubels te restoureer. Danksy pa Frans se goed toegeruste werkswinkel vergemaklik dit die proses baie.

Flora gaan help Henna met die voorbereidings. Elmey neem haar kans waar en gaan wys die oumense al die veranderings wat sy al aangebring het.

“Ek is baie verras my Doggie, jy’t hard gewerk,” prys Oupa.

“Kom ek gaan wys julle my spog afrikanertjie, man, sy is te pragtig.”

“Leer jy nooit nie my kind?” Vra haar ma verbaas. “Wat gaan jy nou met haar maak?”

“Toemaar Mamma jou blombeddings is veilig,” lag sy haar ma se kommentaar weg.

“Dit is ’n netjiese stukkie vleis my kind, prys oupa.”

“Oupa wil nie daar gaan nie, die buurman het ook so gedink.”

“Kom ek gaan wys julle die res en bly liewer op veilige grond,” knip sy die vers gesprek kort.

 

BOEKE VAT

 

Sondag voor sy haar oë uitvee, vergader almal op die stoep. Sy weet niks gaan vandag gebeur voordat oupa nie boeke gevat het nie.

Sy luister na die Bybel voorlesing. Sy is so innig dankbaar om haar familie om haar te hê. Al die volk staan ook saam en Oupa vra Daniël om te bid sodat almal ver-staan. Sy sit almal oop oë en aanskou, tot sy voel Junior druk haar hand.

 

“Verwag Mme nog mense?” Wil Daniël verbaas weet.

“Nee jong, gaan hoor tog gou wat hulle soek asseblief, ek het nie nou tyd nie.” Sy kyk op, vas in ’n bos bloedrooi hare wat bokant die afslaan dak van die rooi sportmotor uitsteek en wildverwaai is deur die wind.

Die ou siel kom mank mank terug gestap van die hek se kant af en brom:-

“Vir wat sal die harevrou nie weet waar hy is nie, mos sy kom baie daar!” Vies stap hy trok toe en help verder met die laai van die meubels.

“Ry julle solank voor en begin aflaai Junior, ons kom agterna. Daniël julle sal vort hou hier, regso?”

“Net so Mme, net so.” Die dag begin met ’n spoed.

“Oupa ek vat die opvou stoel saam, daar is die heerlikse groot bome, die Karee is nog lowergroen en gooi n heerlike skadu”

Gewapen met ’n mandtjie heerlike versnapperings wat Henna gepak het, vat hulle die pad vir die dag se werksaamhede.

 

SEUNTJIE TEEN SANDHOOP

 

By die sentrum aan gekom merk sy die manne het klaar afgelaai en die regskuif kan begin. Sy en Oupa staan ’n wyle en besigtig die omgewing. Teen die sandhoop naby die sentrum, lê ’n seuntjie met ’n kakie hoedtjie laag oor sy oë getrek en stoot sy kar-retjie heen en weer. Sy wonder wie se kind dit is?

“Kom ons gaan in Oupa die son trek water.”

”Ek sit sommer net hier my kind dis heerlik onder die boom,” sê oupa.

Dit woel en werkskaf vir ’n valle om alles op hulle plek te kry. Die rottang stoelle en palms wat die voringe dag afgelewer is, pas prefek en gee die ontvangslokaal ’n rustige aangename atmosfeer. Dis amper een-uur.

 

“Flora, kan ons al daai ketel aankry, ek dink dis tyd vir ’n tee breek, en vat sommer vir die kind daar op die sandhoop ’n bietjie koeldrank, hy’s nog die heel oggend daar, hy’s seker dors.”

“Nou wie se kind is dit Mme?”

“Hoe sal ek weet?” Sy kyk hoe hy skaam onseker die bekertjie by flora vat toe sy hom verduidelik waar dit vandaan kom.

Sy is so dankbaar vir die seuns, want vir daai hoë gordyne sien sy nie kans nie, sy bloos onderlangs as sy aan haar laaste sessie op die leer dink.

Sy staan in die deur en verstar as sy na die toeneel voor die restuarant kyk. Die wilde rooikop hang omtrent om Roelf se nek, onbeskaamd soen sy hom en haar half kaallyf pas beslis nie in die prentjie nie.

Junior, is besig om haar iets te vra maar haar aandag is beslis nie hier nie. Wat gaan aan met haar sy ken die vent skaars, wat maak dit saak wie om sy nek hang, dalk is dit die kind se ma?

“Waar is my Ma nou? Ek vra wat nog, ons is klaar, maar sy hoor nie eers nie.”

“Jammer kind, ek dink die moeg tree nou in, dis al.”

“Ja en ek is klaasvakie,” herhaal hy haar sê, as sy hulle nie geglo het nie.

Oupa het op een van die bedtjies gaan lê en sy gaan roep hom. “Kom Oupie, ons het jou omtrent klaar gemaak vandag, toemaar ons is nou klaar.” Die fiksheid van die ouman verbaas haar nog altyd as hy van die hoë bed afspring.

Sy maak klaar om te sluit. Hy merk haar afsydigheid

“En nou my kind?”

“Dis net, julle ry almal weer môre,” antwoord sy afgetrokke.

“Toe, my ou Moeder, wat sê jy van my plekkie?” Vra sy haar ma.

“Dis só pragtig my kind,” sluk Edna. “Ek is bly ek kon dit sien, nou is ek tevrede.”

Almal is uit. Sy kan die versoeking om die ligte nog net eenmaal oor die plek te laat vloei, nie weerstaan nie.

Die sandhoop is leeg. In haar truspieël merk sy die lig in die restaurant, hy werk seker nog?

“Jy’s jaloers,” praat sy haarself aan. Jy ken die vent skaars.

Sy gaan groet Koei eers en vertel haar van die dag se gebeure, tot die seuns se groot vermaak. Dit gee haar tyd om haar gevoelens onder beheer te kry. Die bure se ligte brand. Is hy al tuis? Wag sy mense vir hom?

“Wat makeer jou!” Brom sy by haarself.

“En as ons nou so met onsself loop en praat?” Evans kyk haar vraend aan.

“Jong, wag net tot ek myself antwoord. Bring die vleis uit, julle weet Oupa hou nie van laat eet nie,” laat sy laggend hoor en stuur die gesprek in ʼn veiliger rigting. Die gesellige aand kom tot ’n einde, toe die seuns groet, hulle moet nog terug.

“Veilig ry julle, baie dankie vir julle harde werk.” Sy hou Junior ’n oomblik vas “Kyk mooi na jouself.” Die ander kry almal koers na hul kamers toe. Sy ligte brand nog, sy staar inge-datge na die buurplaas en vertoef nog ’n wyle op die stoep.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

HOOFSTUK 5

 

DANIëL IN BEHEER

 

Maandag is dit ’n hele bedrywigheid op Skuiwers Hoek. Sy kry almal bymekaar en bedank hulle vir hulle hulp op Sondag. Elkeen kan ’n dag afkry belowe sy.

“Daniël jy sal reël nê, nou nie almal op dieselfde dag nie hoor.” Sy vertel hulle van die plek wat sy in die Poort gekry het en wil so gou moontlik daar begin.

“Daniël jy sal nou in beheer wees van al die verrigtinge hier en elke Saterdag verslag doen. Julle moet onthou dis julle brood en botter en julle moet dit oppas. Julle bly al jare hier en as julle nie die diefstal intoom hou nie, sit julle een van die dae sonder werk.

“Tebego, gaan kombuis toe ek wil na jou arm kyk, sê Henna moet solank die first aid kid uit kry.”

Sy kyk, sien die sny lyk erg en besluit om dit liewer self te behandel, netnou word die arm septies. Daarmee is die saak afgehandel en almal kry koers. Sy hoop en bid sy sal al die balle in die lig kan hou.

 

FLORA

 

Flora haar plaasmaat, wat saam met haar groot geword en saam verpleeging studeer het, is na haar troue terug plaas toe. Flora het net geweier om alleen in die groot stad agter te bly.

’n Ruk na haar skeisaak, het hulle weer saam begin werk by dokter Ben, waar hulle met Massering en Refleksologie kennis gemaak het. Wel toe sy die plaas erf, kon sy Flora nie saambring nie, want syself het nie eers geweet wat sy gaan doen, of waar om te begin nie.

Nou het sy plek in die Poort gekry, waar sy haar besigheid kon begin en dadelik is sy op die foon plaas toe.

“Oupa is Flora naby? Ek het groot nuus.”

 

Flora laat haar nie twee maal nooi nie, hulle kan weer saam werk! Sy gaan Elmey help in die spreekkamers. Sy kan eers saam met die Ou mense afgaan die langnaweek, maar sy pak en haar tasse staan gereed op die groot huis se stoep, tot almal se ver-maak.

Getrou aan haar belofte stap Elmey af na Koei se kraal toe, bedink al haar plan-ne en hoop van harte sy gaan byhou. So met die verbygaan pluk sy ’n hand vol gars, sy sal die vers nog mak maak, want sy gaan beslis nie geslag word nie.

Naby die kraal sak sy op die naaste klip neer en begin histeries lag. Op die plaas is seker nie ’n enkele stukkie draad,  paal of yster oor nie. As Koei ooit weer uit daai kamp kom, hou Fort Knox sowaar nooit weer iemand binne of buite nie.

Sy stap tot by die kraal en roep haar saggies, na ’n paar oomblikke erken koei die stem en kom stadig nader. Gretig eet sy haar versnappering uit Elmey se hand uit.

Met ’n glimlag wonder sy of Roelf ooit weer sy stem so sal kan namaak? Ja sy het ’n sagter kant van die grootman met sy blou oë gesien. Of hy ooit aan haar sal kan dink sonder om haar te vergelyk met ’n wilde rooi vers, weet sy nie.

Sy vat ’n kans, steek haar hand versigtig uit en vryf oor Koei se neus en is in ekstase toe sy dit toelaat. Wel, nou sal Koei minstens uit die buurman se hare bly. Sy weet nou nognie wat die skade is nie.

 

VERFWINKEL

 

Elmey ontmoet Ria vroegoggend by die Wimpie. Draai haar arm om saam verfwinkel toe te gaan. Eers stribbel sy teë, naderhand is sy nuuskierig genoeg. Ria weet as sy vandag die nuwe sentrum wil sien, sa sy maar moet inval.

Hulle staan daar met kleurkaarte in die hand en besef gou hulle gaan nie hondhaaraf maak nie.

“Kan ek julle twee dames help?” Vra ’n vriendelike manstem agter hulle.

“Ek soek iemand wat verf ken meneer hier’s ’n magdom van kleure.”

“Jy praat met hom mevrou, Wolf is die naam,” stel hy homself voor.

“Elmey Furstenburg en my vriendin Ria, my binnehuisversierder,” lag sy na Ria se kant toe. “Johan van Wonder Waters het gereël dat ek verf op hul rekenig mag koop…”

“Dis reg,” val hy haar in die rede. “Die bestuurder het my ingelig, nou laat ons hoor?

Sy verduidelik haarfyn wat sy wil hê en wat sy wil doen en in net bietjie meer as twee ure later stap hulle daar uit, bestelling geplaas en Wolf stel haar voor aan ’n lang man wat buite sit.

“Mev, hierdie man kan ek ten sterkste aanbeveel, hy’s nie net ’n netjiese verwer nie maar ook ’n letterskildernaar.”

“Ek groet,” buig die man voor haar, “Johannes, is die naam soos in die Bybel, suip nie, rook nie en steel nie.”

“Aangenaam Johannes, soos in die Bybel, bly om jou te ontmoet.”

Elmey kannie help om uit te bars van die lag nie, nee kyk dit wil gedoen wees, sy stap uit met ’n verwer, skildenaar en verf binne die bestek van net bietjie meer as twee ure. Hulle kom ooreen oor die prys, die verf sal môre afgelewer word, hy wil inslaap want hy sê:

“As Johannes ’n job het, dan werk hy, hy bring sy eie beddegoed.”

“Dit kan gereël word,” belowe sy en kyk op, sien die swaeltjie se neste onder die dak.

“Kyk Ria, as dit darem nou nie ’n teken is nie!”

“Jy en jou Swaeltjies,” lag haar vriendien.

“Nouja maat, wys my jou plekkie ek moet koers kry huistoe en ete vir die manne aan mekaar gaan slaan.”

 

Ria val amper flou toe sy die plek sien, “Mens dis kollesaal, sy stap deur bekyk die plek op en af en sê: “Hiers heelwat wat nog gedoen moet word jong.”

“Dis hoekom ek jou so nodig het, sal ons ’n dag kies vir gordymateriaal?”

“Maak dit Vrydag, die naweek het ek mense. Jy’t regtig op jou kop geval soos ge-woonlik, maar ek sal help.” Sy tel haar sleutels op en stap kar toe.

“Sien jou Vrydag, selfde plek okay,” groet sy.

Elmey dwaal nog ’n in die vertrekke en kry die prentjie duidelik in haar kop. Sy moet nog vir haar baba gaan groet en kyk of Fort Knox haar nog binne hou.

Sy wonder of gaan die vent ooit weer met haar praat? Dit sal nogal jammer wees, hulle is darem bure.

 

OPSOEK NA LINNE

 

Dit raak ’n woelige tyd in haar lewe. Sy gaan kyk wat sy op die Ark kan kry Saterdag, sy het heelwat daar tussen die rommel sien lê.

Sy maak lyssies van wat sy nodig sal kry in die sentrum en gee vir Daniël ook een. want om alles tussen die rommel op die Ark uit te soek, vat tyd en know how, glo my.

Vrydag oggend vaar sy en Ria eers die winkels in opsoek na materiale, hand-doeke lakens en al die linne wat nodig sou wees. Hulle kom laat tuis en slaan dood-moeg neer.

“Hierdie gaan jou kos maat,” reken Ria. “Minstes ’n paar massering en ’n Reflek-

sologie kurses.”

“Dis nie eers altemit nie vriendin, dit doen ek met plesier,” antwoord ’n baie dank-bare Elmey. “Ek het gaan atrtapels koop toe naaldwerk uitgedeel is, het nie eers in die ry gestaan nie, jy weet moes?” Groet sy Ria.

Doodmoeg stap sy af kraal toe, sy moet eers vir Koei die dag se gebeure gaan vertel.

 

ARK GESTEWEL EN GEBOOTS

 

Sy is amper jammer toe Daniël, vroeg Saterdag-oggend toeter blaas en haar herinner daaraan, dit help nie om te laat Ark toe te gaan nie.

Hierdie keer, regtig gestewel en gespoor sak sy tussen die klomp toebehore wat daar aan te bied is neer. Daniël met sy lysie en sy met hare.

Sy bly rondkyk of sy nie Roelf êrens gewaar nie en is nogal terleurgesteld toe sy hom nêrens sien nie. Wil maar net uitvind wat die skade is, maak sy haarself wys.

 

Sy skrik toe haar loopfoon skielik langs haar skril, sy is nog nie gewoond aan die luuksheid nie. Een van Pa se speelgoed wat hy ingevoer het. Wonder wie op aarde sal haar hier soek.

“Elmey”

“Waar op aarde loop my ma rond, is sy nie veronderstel om te boer nie?” kom Junior se stem luglangs.

“Waar is jy nou?” Wil sy weet.

“By die huis natuurlik, kom kyk of Henna al my blikke vol gemaak het.”

“Nou kom gou Ark toe, ek het ’n oog nodig asseblief man.”

“Net nie nog ’n rooi vers nie,” lag hy.

“Ja jong, die einde van dié storie sal ek seker nooit hoor nie, roer jou.”

Junior die Engelsman Evans en Daniël, neem net ’n uur en ’n half en die hoop meubels is uitgesoek. Dis verwaarloos, kort baie afskuur en verf en die tyd is min, as sy na die lang naweek wil oopmaak. Maar al die manne op die plaas sal moet inspring en help, Junior en Evens sal help met herstel. Sy is so verbaas sy kon alles tussen die rommel kry, behalwe die rottang stoele.

Sy betaal, laai en laat haar oë nog ’n slag oor die gronde gaan, geen teken van die man nie.

“Wie soek my ma, die buurman?” Hy koes as sy na hom siep met haar trui.

“Is jy laf man, vir wat sal ek hom soek?” Bloos sy effe.

 

PAAS NAWEEK

 

Die Paas Naweek breek aan en die kuier mense daag op. Flora en Elmey omhels me-kaar.

“Heng Flora is ek bly om jou te sien,” juig Elmey.

“Nie soveel as ek vir jou nie, ek het amper uit my vel geklim toe ek hoor ons gaan weer saamwerk. Oupa wou al my goed op die stoep verkoop, staan al heel week reg,” lag sy.

Wat ’n geskarrel? Junior, Evans en die span is hard besig om die setrum se meubels te restoureer. Danksy pa Frans se goed toegeruste werkswinkel vergemaklik dit die proses baie.

Flora gaan help Henna met die voorbereidings. Elmey neem haar kans waar en gaan wys die oumense al die veranderings wat sy al aangebring het.

“Ek is baie verras my Doggie, jy’t hard gewerk,” prys Oupa.

“Kom ek gaan wys julle my spog afrikanertjie, man, sy is te pragtig.”

“Leer jy nooit nie my kind?” Vra haar ma verbaas. “Wat gaan jy nou met haar maak?”

“Toemaar Mamma jou blombeddings is veilig,” lag sy haar ma se kommentaar weg.

“Dit is ’n netjiese stukkie vleis my kind, prys oupa.”

“Oupa wil nie daar gaan nie, die buurman het ook so gedink.”

“Kom ek gaan wys julle die res en bly liewer op veilige grond,” knip sy die vers gesprek kort.

 

BOEKE VAT

 

Sondag voor sy haar oë uitvee, vergader almal op die stoep. Sy weet niks gaan vandag gebeur voordat oupa nie boeke gevat het nie.

Sy luister na die Bybel voorlesing. Sy is so innig dankbaar om haar familie om haar te hê. Al die volk staan ook saam en Oupa vra Daniël om te bid sodat almal ver-staan. Sy sit almal oop oë en aanskou, tot sy voel Junior druk haar hand.

 

“Verwag Mme nog mense?” Wil Daniël verbaas weet.

“Nee jong, gaan hoor tog gou wat hulle soek asseblief, ek het nie nou tyd nie.” Sy kyk op, vas in ’n bos bloedrooi hare wat bokant die afslaan dak van die rooi sportmotor uitsteek en wildverwaai is deur die wind.

Die ou siel kom mank mank terug gestap van die hek se kant af en brom:-

“Vir wat sal die harevrou nie weet waar hy is nie, mos sy kom baie daar!” Vies stap hy trok toe en help verder met die laai van die meubels.

“Ry julle solank voor en begin aflaai Junior, ons kom agterna. Daniël julle sal vort hou hier, regso?”

“Net so Mme, net so.” Die dag begin met ’n spoed.

“Oupa ek vat die opvou stoel saam, daar is die heerlikse groot bome, die Karee is nog lowergroen en gooi n heerlike skadu”

Gewapen met ’n mandtjie heerlike versnapperings wat Henna gepak het, vat hulle die pad vir die dag se werksaamhede.

 

SEUNTJIE TEEN SANDHOOP

 

By die sentrum aan gekom merk sy die manne het klaar afgelaai en die regskuif kan begin. Sy en Oupa staan ’n wyle en besigtig die omgewing. Teen die sandhoop naby die sentrum, lê ’n seuntjie met ’n kakie hoedtjie laag oor sy oë getrek en stoot sy kar-retjie heen en weer. Sy wonder wie se kind dit is?

“Kom ons gaan in Oupa die son trek water.”

”Ek sit sommer net hier my kind dis heerlik onder die boom,” sê oupa.

Dit woel en werkskaf vir ’n valle om alles op hulle plek te kry. Die rottang stoelle en palms wat die voringe dag afgelewer is, pas prefek en gee die ontvangslokaal ’n rustige aangename atmosfeer. Dis amper een-uur.

 

“Flora, kan ons al daai ketel aankry, ek dink dis tyd vir ’n tee breek, en vat sommer vir die kind daar op die sandhoop ’n bietjie koeldrank, hy’s nog die heel oggend daar, hy’s seker dors.”

“Nou wie se kind is dit Mme?”

“Hoe sal ek weet?” Sy kyk hoe hy skaam onseker die bekertjie by flora vat toe sy hom verduidelik waar dit vandaan kom.

Sy is so dankbaar vir die seuns, want vir daai hoë gordyne sien sy nie kans nie, sy bloos onderlangs as sy aan haar laaste sessie op die leer dink.

Sy staan in die deur en verstar as sy na die toeneel voor die restuarant kyk. Die wilde rooikop hang omtrent om Roelf se nek, onbeskaamd soen sy hom en haar half kaallyf pas beslis nie in die prentjie nie.

Junior, is besig om haar iets te vra maar haar aandag is beslis nie hier nie. Wat gaan aan met haar sy ken die vent skaars, wat maak dit saak wie om sy nek hang, dalk is dit die kind se ma?

“Waar is my Ma nou? Ek vra wat nog, ons is klaar, maar sy hoor nie eers nie.”

“Jammer kind, ek dink die moeg tree nou in, dis al.”

“Ja en ek is klaasvakie,” herhaal hy haar sê, as sy hulle nie geglo het nie.

Oupa het op een van die bedtjies gaan lê en sy gaan roep hom. “Kom Oupie, ons het jou omtrent klaar gemaak vandag, toemaar ons is nou klaar.” Die fiksheid van die ouman verbaas haar nog altyd as hy van die hoë bed afspring.

Sy maak klaar om te sluit. Hy merk haar afsydigheid

“En nou my kind?”

“Dis net, julle ry almal weer môre,” antwoord sy afgetrokke.

“Toe, my ou Moeder, wat sê jy van my plekkie?” Vra sy haar ma.

“Dis só pragtig my kind,” sluk Edna. “Ek is bly ek kon dit sien, nou is ek tevrede.”

Almal is uit. Sy kan die versoeking om die ligte nog net eenmaal oor die plek te laat vloei, nie weerstaan nie.

Die sandhoop is leeg. In haar truspieël merk sy die lig in die restaurant, hy werk seker nog?

“Jy’s jaloers,” praat sy haarself aan. Jy ken die vent skaars.

Sy gaan groet Koei eers en vertel haar van die dag se gebeure, tot die seuns se groot vermaak. Dit gee haar tyd om haar gevoelens onder beheer te kry. Die bure se ligte brand. Is hy al tuis? Wag sy mense vir hom?

“Wat makeer jou!” Brom sy by haarself.

“En as ons nou so met onsself loop en praat?” Evans kyk haar vraend aan.

“Jong, wag net tot ek myself antwoord. Bring die vleis uit, julle weet Oupa hou nie van laat eet nie,” laat sy laggend hoor en stuur die gesprek in ʼn veiliger rigting. Die gesellige aand kom tot ’n einde, toe die seuns groet, hulle moet nog terug.

“Veilig ry julle, baie dankie vir julle harde werk.” Sy hou Junior ’n oomblik vas “Kyk mooi na jouself.” Die ander kry almal koers na hul kamers toe. Sy ligte brand nog, sy staar inge-datge na die buurplaas en vertoef nog ’n wyle op die stoep.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

HOOFSTUK 5

 

DANIëL IN BEHEER

 

Maandag is dit ’n hele bedrywigheid op Skuiwers Hoek. Sy kry almal bymekaar en bedank hulle vir hulle hulp op Sondag. Elkeen kan ’n dag afkry belowe sy.

“Daniël jy sal reël nê, nou nie almal op dieselfde dag nie hoor.” Sy vertel hulle van die plek wat sy in die Poort gekry het en wil so gou moontlik daar begin.

“Daniël jy sal nou in beheer wees van al die verrigtinge hier en elke Saterdag verslag doen. Julle moet onthou dis julle brood en botter en julle moet dit oppas. Julle bly al jare hier en as julle nie die diefstal intoom hou nie, sit julle een van die dae sonder werk.

“Tebego, gaan kombuis toe ek wil na jou arm kyk, sê Henna moet solank die first aid kid uit kry.”

Sy kyk, sien die sny lyk erg en besluit om dit liewer self te behandel, netnou word die arm septies. Daarmee is die saak afgehandel en almal kry koers. Sy hoop en bid sy sal al die balle in die lig kan hou.

 

FLORA

 

Flora haar plaasmaat, wat saam met haar groot geword en saam verpleeging studeer het, is na haar troue terug plaas toe. Flora het net geweier om alleen in die groot stad agter te bly.

’n Ruk na haar skeisaak, het hulle weer saam begin werk by dokter Ben, waar hulle met Massering en Refleksologie kennis gemaak het. Wel toe sy die plaas erf, kon sy Flora nie saambring nie, want syself het nie eers geweet wat sy gaan doen, of waar om te begin nie.

Nou het sy plek in die Poort gekry, waar sy haar besigheid kon begin en dadelik is sy op die foon plaas toe.

“Oupa is Flora naby? Ek het groot nuus.”

 

Flora laat haar nie twee maal nooi nie, hulle kan weer saam werk! Sy gaan Elmey help in die spreekkamers. Sy kan eers saam met die Ou mense afgaan die langnaweek, maar sy pak en haar tasse staan gereed op die groot huis se stoep, tot almal se ver-maak.

Getrou aan haar belofte stap Elmey af na Koei se kraal toe, bedink al haar plan-ne en hoop van harte sy gaan byhou. So met die verbygaan pluk sy ’n hand vol gars, sy sal die vers nog mak maak, want sy gaan beslis nie geslag word nie.

Naby die kraal sak sy op die naaste klip neer en begin histeries lag. Op die plaas is seker nie ’n enkele stukkie draad,  paal of yster oor nie. As Koei ooit weer uit daai kamp kom, hou Fort Knox sowaar nooit weer iemand binne of buite nie.

Sy stap tot by die kraal en roep haar saggies, na ’n paar oomblikke erken koei die stem en kom stadig nader. Gretig eet sy haar versnappering uit Elmey se hand uit.

Met ’n glimlag wonder sy of Roelf ooit weer sy stem so sal kan namaak? Ja sy het ’n sagter kant van die grootman met sy blou oë gesien. Of hy ooit aan haar sal kan dink sonder om haar te vergelyk met ’n wilde rooi vers, weet sy nie.

Sy vat ’n kans, steek haar hand versigtig uit en vryf oor Koei se neus en is in ekstase toe sy dit toelaat. Wel, nou sal Koei minstens uit die buurman se hare bly. Sy weet nou nognie wat die skade is nie.

 

VERFWINKEL

 

Elmey ontmoet Ria vroegoggend by die Wimpie. Draai haar arm om saam verfwinkel toe te gaan. Eers stribbel sy teë, naderhand is sy nuuskierig genoeg. Ria weet as sy vandag die nuwe sentrum wil sien, sa sy maar moet inval.

Hulle staan daar met kleurkaarte in die hand en besef gou hulle gaan nie hondhaaraf maak nie.

“Kan ek julle twee dames help?” Vra ’n vriendelike manstem agter hulle.

“Ek soek iemand wat verf ken meneer hier’s ’n magdom van kleure.”

“Jy praat met hom mevrou, Wolf is die naam,” stel hy homself voor.

“Elmey Furstenburg en my vriendin Ria, my binnehuisversierder,” lag sy na Ria se kant toe. “Johan van Wonder Waters het gereël dat ek verf op hul rekenig mag koop…”

“Dis reg,” val hy haar in die rede. “Die bestuurder het my ingelig, nou laat ons hoor?

Sy verduidelik haarfyn wat sy wil hê en wat sy wil doen en in net bietjie meer as twee ure later stap hulle daar uit, bestelling geplaas en Wolf stel haar voor aan ’n lang man wat buite sit.

“Mev, hierdie man kan ek ten sterkste aanbeveel, hy’s nie net ’n netjiese verwer nie maar ook ’n letterskildernaar.”

“Ek groet,” buig die man voor haar, “Johannes, is die naam soos in die Bybel, suip nie, rook nie en steel nie.”

“Aangenaam Johannes, soos in die Bybel, bly om jou te ontmoet.”

Elmey kannie help om uit te bars van die lag nie, nee kyk dit wil gedoen wees, sy stap uit met ’n verwer, skildenaar en verf binne die bestek van net bietjie meer as twee ure. Hulle kom ooreen oor die prys, die verf sal môre afgelewer word, hy wil inslaap want hy sê:

“As Johannes ’n job het, dan werk hy, hy bring sy eie beddegoed.”

“Dit kan gereël word,” belowe sy en kyk op, sien die swaeltjie se neste onder die dak.

“Kyk Ria, as dit darem nou nie ’n teken is nie!”

“Jy en jou Swaeltjies,” lag haar vriendien.

“Nouja maat, wys my jou plekkie ek moet koers kry huistoe en ete vir die manne aan mekaar gaan slaan.”

 

Ria val amper flou toe sy die plek sien, “Mens dis kollesaal, sy stap deur bekyk die plek op en af en sê: “Hiers heelwat wat nog gedoen moet word jong.”

“Dis hoekom ek jou so nodig het, sal ons ’n dag kies vir gordymateriaal?”

“Maak dit Vrydag, die naweek het ek mense. Jy’t regtig op jou kop geval soos ge-woonlik, maar ek sal help.” Sy tel haar sleutels op en stap kar toe.

“Sien jou Vrydag, selfde plek okay,” groet sy.

Elmey dwaal nog ’n in die vertrekke en kry die prentjie duidelik in haar kop. Sy moet nog vir haar baba gaan groet en kyk of Fort Knox haar nog binne hou.

Sy wonder of gaan die vent ooit weer met haar praat? Dit sal nogal jammer wees, hulle is darem bure.

 

OPSOEK NA LINNE

 

Dit raak ’n woelige tyd in haar lewe. Sy gaan kyk wat sy op die Ark kan kry Saterdag, sy het heelwat daar tussen die rommel sien lê.

Sy maak lyssies van wat sy nodig sal kry in die sentrum en gee vir Daniël ook een. want om alles tussen die rommel op die Ark uit te soek, vat tyd en know how, glo my.

Vrydag oggend vaar sy en Ria eers die winkels in opsoek na materiale, hand-doeke lakens en al die linne wat nodig sou wees. Hulle kom laat tuis en slaan dood-moeg neer.

“Hierdie gaan jou kos maat,” reken Ria. “Minstes ’n paar massering en ’n Reflek-

sologie kurses.”

“Dis nie eers altemit nie vriendin, dit doen ek met plesier,” antwoord ’n baie dank-bare Elmey. “Ek het gaan atrtapels koop toe naaldwerk uitgedeel is, het nie eers in die ry gestaan nie, jy weet moes?” Groet sy Ria.

Doodmoeg stap sy af kraal toe, sy moet eers vir Koei die dag se gebeure gaan vertel.

 

ARK GESTEWEL EN GEBOOTS

 

Sy is amper jammer toe Daniël, vroeg Saterdag-oggend toeter blaas en haar herinner daaraan, dit help nie om te laat Ark toe te gaan nie.

Hierdie keer, regtig gestewel en gespoor sak sy tussen die klomp toebehore wat daar aan te bied is neer. Daniël met sy lysie en sy met hare.

Sy bly rondkyk of sy nie Roelf êrens gewaar nie en is nogal terleurgesteld toe sy hom nêrens sien nie. Wil maar net uitvind wat die skade is, maak sy haarself wys.

 

Sy skrik toe haar loopfoon skielik langs haar skril, sy is nog nie gewoond aan die luuksheid nie. Een van Pa se speelgoed wat hy ingevoer het. Wonder wie op aarde sal haar hier soek.

“Elmey”

“Waar op aarde loop my ma rond, is sy nie veronderstel om te boer nie?” kom Junior se stem luglangs.

“Waar is jy nou?” Wil sy weet.

“By die huis natuurlik, kom kyk of Henna al my blikke vol gemaak het.”

“Nou kom gou Ark toe, ek het ’n oog nodig asseblief man.”

“Net nie nog ’n rooi vers nie,” lag hy.

“Ja jong, die einde van dié storie sal ek seker nooit hoor nie, roer jou.”

Junior die Engelsman Evans en Daniël, neem net ’n uur en ’n half en die hoop meubels is uitgesoek. Dis verwaarloos, kort baie afskuur en verf en die tyd is min, as sy na die lang naweek wil oopmaak. Maar al die manne op die plaas sal moet inspring en help, Junior en Evens sal help met herstel. Sy is so verbaas sy kon alles tussen die rommel kry, behalwe die rottang stoele.

Sy betaal, laai en laat haar oë nog ’n slag oor die gronde gaan, geen teken van die man nie.

“Wie soek my ma, die buurman?” Hy koes as sy na hom siep met haar trui.

“Is jy laf man, vir wat sal ek hom soek?” Bloos sy effe.

 

PAAS NAWEEK

 

Die Paas Naweek breek aan en die kuier mense daag op. Flora en Elmey omhels me-kaar.

“Heng Flora is ek bly om jou te sien,” juig Elmey.

“Nie soveel as ek vir jou nie, ek het amper uit my vel geklim toe ek hoor ons gaan weer saamwerk. Oupa wou al my goed op die stoep verkoop, staan al heel week reg,” lag sy.

Wat ’n geskarrel? Junior, Evans en die span is hard besig om die setrum se meubels te restoureer. Danksy pa Frans se goed toegeruste werkswinkel vergemaklik dit die proses baie.

Flora gaan help Henna met die voorbereidings. Elmey neem haar kans waar en gaan wys die oumense al die veranderings wat sy al aangebring het.

“Ek is baie verras my Doggie, jy’t hard gewerk,” prys Oupa.

“Kom ek gaan wys julle my spog afrikanertjie, man, sy is te pragtig.”

“Leer jy nooit nie my kind?” Vra haar ma verbaas. “Wat gaan jy nou met haar maak?”

“Toemaar Mamma jou blombeddings is veilig,” lag sy haar ma se kommentaar weg.

“Dit is ’n netjiese stukkie vleis my kind, prys oupa.”

“Oupa wil nie daar gaan nie, die buurman het ook so gedink.”

“Kom ek gaan wys julle die res en bly liewer op veilige grond,” knip sy die vers gesprek kort.

 

BOEKE VAT

 

Sondag voor sy haar oë uitvee, vergader almal op die stoep. Sy weet niks gaan vandag gebeur voordat oupa nie boeke gevat het nie.

Sy luister na die Bybel voorlesing. Sy is so innig dankbaar om haar familie om haar te hê. Al die volk staan ook saam en Oupa vra Daniël om te bid sodat almal ver-staan. Sy sit almal oop oë en aanskou, tot sy voel Junior druk haar hand.

 

“Verwag Mme nog mense?” Wil Daniël verbaas weet.

“Nee jong, gaan hoor tog gou wat hulle soek asseblief, ek het nie nou tyd nie.” Sy kyk op, vas in ’n bos bloedrooi hare wat bokant die afslaan dak van die rooi sportmotor uitsteek en wildverwaai is deur die wind.

Die ou siel kom mank mank terug gestap van die hek se kant af en brom:-

“Vir wat sal die harevrou nie weet waar hy is nie, mos sy kom baie daar!” Vies stap hy trok toe en help verder met die laai van die meubels.

“Ry julle solank voor en begin aflaai Junior, ons kom agterna. Daniël julle sal vort hou hier, regso?”

“Net so Mme, net so.” Die dag begin met ’n spoed.

“Oupa ek vat die opvou stoel saam, daar is die heerlikse groot bome, die Karee is nog lowergroen en gooi n heerlike skadu”

Gewapen met ’n mandtjie heerlike versnapperings wat Henna gepak het, vat hulle die pad vir die dag se werksaamhede.

 

SEUNTJIE TEEN SANDHOOP

 

By die sentrum aan gekom merk sy die manne het klaar afgelaai en die regskuif kan begin. Sy en Oupa staan ’n wyle en besigtig die omgewing. Teen die sandhoop naby die sentrum, lê ’n seuntjie met ’n kakie hoedtjie laag oor sy oë getrek en stoot sy kar-retjie heen en weer. Sy wonder wie se kind dit is?

“Kom ons gaan in Oupa die son trek water.”

”Ek sit sommer net hier my kind dis heerlik onder die boom,” sê oupa.

Dit woel en werkskaf vir ’n valle om alles op hulle plek te kry. Die rottang stoelle en palms wat die voringe dag afgelewer is, pas prefek en gee die ontvangslokaal ’n rustige aangename atmosfeer. Dis amper een-uur.

 

“Flora, kan ons al daai ketel aankry, ek dink dis tyd vir ’n tee breek, en vat sommer vir die kind daar op die sandhoop ’n bietjie koeldrank, hy’s nog die heel oggend daar, hy’s seker dors.”

“Nou wie se kind is dit Mme?”

“Hoe sal ek weet?” Sy kyk hoe hy skaam onseker die bekertjie by flora vat toe sy hom verduidelik waar dit vandaan kom.

Sy is so dankbaar vir die seuns, want vir daai hoë gordyne sien sy nie kans nie, sy bloos onderlangs as sy aan haar laaste sessie op die leer dink.

Sy staan in die deur en verstar as sy na die toeneel voor die restuarant kyk. Die wilde rooikop hang omtrent om Roelf se nek, onbeskaamd soen sy hom en haar half kaallyf pas beslis nie in die prentjie nie.

Junior, is besig om haar iets te vra maar haar aandag is beslis nie hier nie. Wat gaan aan met haar sy ken die vent skaars, wat maak dit saak wie om sy nek hang, dalk is dit die kind se ma?

“Waar is my Ma nou? Ek vra wat nog, ons is klaar, maar sy hoor nie eers nie.”

“Jammer kind, ek dink die moeg tree nou in, dis al.”

“Ja en ek is klaasvakie,” herhaal hy haar sê, as sy hulle nie geglo het nie.

Oupa het op een van die bedtjies gaan lê en sy gaan roep hom. “Kom Oupie, ons het jou omtrent klaar gemaak vandag, toemaar ons is nou klaar.” Die fiksheid van die ouman verbaas haar nog altyd as hy van die hoë bed afspring.

Sy maak klaar om te sluit. Hy merk haar afsydigheid

“En nou my kind?”

“Dis net, julle ry almal weer môre,” antwoord sy afgetrokke.

“Toe, my ou Moeder, wat sê jy van my plekkie?” Vra sy haar ma.

“Dis só pragtig my kind,” sluk Edna. “Ek is bly ek kon dit sien, nou is ek tevrede.”

Almal is uit. Sy kan die versoeking om die ligte nog net eenmaal oor die plek te laat vloei, nie weerstaan nie.

Die sandhoop is leeg. In haar truspieël merk sy die lig in die restaurant, hy werk seker nog?

“Jy’s jaloers,” praat sy haarself aan. Jy ken die vent skaars.

Sy gaan groet Koei eers en vertel haar van die dag se gebeure, tot die seuns se groot vermaak. Dit gee haar tyd om haar gevoelens onder beheer te kry. Die bure se ligte brand. Is hy al tuis? Wag sy mense vir hom?

“Wat makeer jou!” Brom sy by haarself.

“En as ons nou so met onsself loop en praat?” Evans kyk haar vraend aan.

“Jong, wag net tot ek myself antwoord. Bring die vleis uit, julle weet Oupa hou nie van laat eet nie,” laat sy laggend hoor en stuur die gesprek in ʼn veiliger rigting. Die gesellige aand kom tot ’n einde, toe die seuns groet, hulle moet nog terug.

“Veilig ry julle, baie dankie vir julle harde werk.” Sy hou Junior ’n oomblik vas “Kyk mooi na jouself.” Die ander kry almal koers na hul kamers toe. Sy ligte brand nog, sy staar inge-datge na die buurplaas en vertoef nog ’n wyle op die stoep.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

HOOFSTUK 5

 

DANIëL IN BEHEER

 

Maandag is dit ’n hele bedrywigheid op Skuiwers Hoek. Sy kry almal bymekaar en bedank hulle vir hulle hulp op Sondag. Elkeen kan ’n dag afkry belowe sy.

“Daniël jy sal reël nê, nou nie almal op dieselfde dag nie hoor.” Sy vertel hulle van die plek wat sy in die Poort gekry het en wil so gou moontlik daar begin.

“Daniël jy sal nou in beheer wees van al die verrigtinge hier en elke Saterdag verslag doen. Julle moet onthou dis julle brood en botter en julle moet dit oppas. Julle bly al jare hier en as julle nie die diefstal intoom hou nie, sit julle een van die dae sonder werk.

“Tebego, gaan kombuis toe ek wil na jou arm kyk, sê Henna moet solank die first aid kid uit kry.”

Sy kyk, sien die sny lyk erg en besluit om dit liewer self te behandel, netnou word die arm septies. Daarmee is die saak afgehandel en almal kry koers. Sy hoop en bid sy sal al die balle in die lig kan hou.

 

FLORA

 

Flora haar plaasmaat, wat saam met haar groot geword en saam verpleeging studeer het, is na haar troue terug plaas toe. Flora het net geweier om alleen in die groot stad agter te bly.

’n Ruk na haar skeisaak, het hulle weer saam begin werk by dokter Ben, waar hulle met Massering en Refleksologie kennis gemaak het. Wel toe sy die plaas erf, kon sy Flora nie saambring nie, want syself het nie eers geweet wat sy gaan doen, of waar om te begin nie.

Nou het sy plek in die Poort gekry, waar sy haar besigheid kon begin en dadelik is sy op die foon plaas toe.

“Oupa is Flora naby? Ek het groot nuus.”

 

Flora laat haar nie twee maal nooi nie, hulle kan weer saam werk! Sy gaan Elmey help in die spreekkamers. Sy kan eers saam met die Ou mense afgaan die langnaweek, maar sy pak en haar tasse staan gereed op die groot huis se stoep, tot almal se ver-maak.

Getrou aan haar belofte stap Elmey af na Koei se kraal toe, bedink al haar plan-ne en hoop van harte sy gaan byhou. So met die verbygaan pluk sy ’n hand vol gars, sy sal die vers nog mak maak, want sy gaan beslis nie geslag word nie.

Naby die kraal sak sy op die naaste klip neer en begin histeries lag. Op die plaas is seker nie ’n enkele stukkie draad,  paal of yster oor nie. As Koei ooit weer uit daai kamp kom, hou Fort Knox sowaar nooit weer iemand binne of buite nie.

Sy stap tot by die kraal en roep haar saggies, na ’n paar oomblikke erken koei die stem en kom stadig nader. Gretig eet sy haar versnappering uit Elmey se hand uit.

Met ’n glimlag wonder sy of Roelf ooit weer sy stem so sal kan namaak? Ja sy het ’n sagter kant van die grootman met sy blou oë gesien. Of hy ooit aan haar sal kan dink sonder om haar te vergelyk met ’n wilde rooi vers, weet sy nie.

Sy vat ’n kans, steek haar hand versigtig uit en vryf oor Koei se neus en is in ekstase toe sy dit toelaat. Wel, nou sal Koei minstens uit die buurman se hare bly. Sy weet nou nognie wat die skade is nie.

 

VERFWINKEL

 

Elmey ontmoet Ria vroegoggend by die Wimpie. Draai haar arm om saam verfwinkel toe te gaan. Eers stribbel sy teë, naderhand is sy nuuskierig genoeg. Ria weet as sy vandag die nuwe sentrum wil sien, sa sy maar moet inval.

Hulle staan daar met kleurkaarte in die hand en besef gou hulle gaan nie hondhaaraf maak nie.

“Kan ek julle twee dames help?” Vra ’n vriendelike manstem agter hulle.

“Ek soek iemand wat verf ken meneer hier’s ’n magdom van kleure.”

“Jy praat met hom mevrou, Wolf is die naam,” stel hy homself voor.

“Elmey Furstenburg en my vriendin Ria, my binnehuisversierder,” lag sy na Ria se kant toe. “Johan van Wonder Waters het gereël dat ek verf op hul rekenig mag koop…”

“Dis reg,” val hy haar in die rede. “Die bestuurder het my ingelig, nou laat ons hoor?

Sy verduidelik haarfyn wat sy wil hê en wat sy wil doen en in net bietjie meer as twee ure later stap hulle daar uit, bestelling geplaas en Wolf stel haar voor aan ’n lang man wat buite sit.

“Mev, hierdie man kan ek ten sterkste aanbeveel, hy’s nie net ’n netjiese verwer nie maar ook ’n letterskildernaar.”

“Ek groet,” buig die man voor haar, “Johannes, is die naam soos in die Bybel, suip nie, rook nie en steel nie.”

“Aangenaam Johannes, soos in die Bybel, bly om jou te ontmoet.”

Elmey kannie help om uit te bars van die lag nie, nee kyk dit wil gedoen wees, sy stap uit met ’n verwer, skildenaar en verf binne die bestek van net bietjie meer as twee ure. Hulle kom ooreen oor die prys, die verf sal môre afgelewer word, hy wil inslaap want hy sê:

“As Johannes ’n job het, dan werk hy, hy bring sy eie beddegoed.”

“Dit kan gereël word,” belowe sy en kyk op, sien die swaeltjie se neste onder die dak.

“Kyk Ria, as dit darem nou nie ’n teken is nie!”

“Jy en jou Swaeltjies,” lag haar vriendien.

“Nouja maat, wys my jou plekkie ek moet koers kry huistoe en ete vir die manne aan mekaar gaan slaan.”

 

Ria val amper flou toe sy die plek sien, “Mens dis kollesaal, sy stap deur bekyk die plek op en af en sê: “Hiers heelwat wat nog gedoen moet word jong.”

“Dis hoekom ek jou so nodig het, sal ons ’n dag kies vir gordymateriaal?”

“Maak dit Vrydag, die naweek het ek mense. Jy’t regtig op jou kop geval soos ge-woonlik, maar ek sal help.” Sy tel haar sleutels op en stap kar toe.

“Sien jou Vrydag, selfde plek okay,” groet sy.

Elmey dwaal nog ’n in die vertrekke en kry die prentjie duidelik in haar kop. Sy moet nog vir haar baba gaan groet en kyk of Fort Knox haar nog binne hou.

Sy wonder of gaan die vent ooit weer met haar praat? Dit sal nogal jammer wees, hulle is darem bure.

 

OPSOEK NA LINNE

 

Dit raak ’n woelige tyd in haar lewe. Sy gaan kyk wat sy op die Ark kan kry Saterdag, sy het heelwat daar tussen die rommel sien lê.

Sy maak lyssies van wat sy nodig sal kry in die sentrum en gee vir Daniël ook een. want om alles tussen die rommel op die Ark uit te soek, vat tyd en know how, glo my.

Vrydag oggend vaar sy en Ria eers die winkels in opsoek na materiale, hand-doeke lakens en al die linne wat nodig sou wees. Hulle kom laat tuis en slaan dood-moeg neer.

“Hierdie gaan jou kos maat,” reken Ria. “Minstes ’n paar massering en ’n Reflek-

sologie kurses.”

“Dis nie eers altemit nie vriendin, dit doen ek met plesier,” antwoord ’n baie dank-bare Elmey. “Ek het gaan atrtapels koop toe naaldwerk uitgedeel is, het nie eers in die ry gestaan nie, jy weet moes?” Groet sy Ria.

Doodmoeg stap sy af kraal toe, sy moet eers vir Koei die dag se gebeure gaan vertel.

 

ARK GESTEWEL EN GEBOOTS

 

Sy is amper jammer toe Daniël, vroeg Saterdag-oggend toeter blaas en haar herinner daaraan, dit help nie om te laat Ark toe te gaan nie.

Hierdie keer, regtig gestewel en gespoor sak sy tussen die klomp toebehore wat daar aan te bied is neer. Daniël met sy lysie en sy met hare.

Sy bly rondkyk of sy nie Roelf êrens gewaar nie en is nogal terleurgesteld toe sy hom nêrens sien nie. Wil maar net uitvind wat die skade is, maak sy haarself wys.

 

Sy skrik toe haar loopfoon skielik langs haar skril, sy is nog nie gewoond aan die luuksheid nie. Een van Pa se speelgoed wat hy ingevoer het. Wonder wie op aarde sal haar hier soek.

“Elmey”

“Waar op aarde loop my ma rond, is sy nie veronderstel om te boer nie?” kom Junior se stem luglangs.

“Waar is jy nou?” Wil sy weet.

“By die huis natuurlik, kom kyk of Henna al my blikke vol gemaak het.”

“Nou kom gou Ark toe, ek het ’n oog nodig asseblief man.”

“Net nie nog ’n rooi vers nie,” lag hy.

“Ja jong, die einde van dié storie sal ek seker nooit hoor nie, roer jou.”

Junior die Engelsman Evans en Daniël, neem net ’n uur en ’n half en die hoop meubels is uitgesoek. Dis verwaarloos, kort baie afskuur en verf en die tyd is min, as sy na die lang naweek wil oopmaak. Maar al die manne op die plaas sal moet inspring en help, Junior en Evens sal help met herstel. Sy is so verbaas sy kon alles tussen die rommel kry, behalwe die rottang stoele.

Sy betaal, laai en laat haar oë nog ’n slag oor die gronde gaan, geen teken van die man nie.

“Wie soek my ma, die buurman?” Hy koes as sy na hom siep met haar trui.

“Is jy laf man, vir wat sal ek hom soek?” Bloos sy effe.

 

PAAS NAWEEK

 

Die Paas Naweek breek aan en die kuier mense daag op. Flora en Elmey omhels me-kaar.

“Heng Flora is ek bly om jou te sien,” juig Elmey.

“Nie soveel as ek vir jou nie, ek het amper uit my vel geklim toe ek hoor ons gaan weer saamwerk. Oupa wou al my goed op die stoep verkoop, staan al heel week reg,” lag sy.

Wat ’n geskarrel? Junior, Evans en die span is hard besig om die setrum se meubels te restoureer. Danksy pa Frans se goed toegeruste werkswinkel vergemaklik dit die proses baie.

Flora gaan help Henna met die voorbereidings. Elmey neem haar kans waar en gaan wys die oumense al die veranderings wat sy al aangebring het.

“Ek is baie verras my Doggie, jy’t hard gewerk,” prys Oupa.

“Kom ek gaan wys julle my spog afrikanertjie, man, sy is te pragtig.”

“Leer jy nooit nie my kind?” Vra haar ma verbaas. “Wat gaan jy nou met haar maak?”

“Toemaar Mamma jou blombeddings is veilig,” lag sy haar ma se kommentaar weg.

“Dit is ’n netjiese stukkie vleis my kind, prys oupa.”

“Oupa wil nie daar gaan nie, die buurman het ook so gedink.”

“Kom ek gaan wys julle die res en bly liewer op veilige grond,” knip sy die vers gesprek kort.

 

BOEKE VAT

 

Sondag voor sy haar oë uitvee, vergader almal op die stoep. Sy weet niks gaan vandag gebeur voordat oupa nie boeke gevat het nie.

Sy luister na die Bybel voorlesing. Sy is so innig dankbaar om haar familie om haar te hê. Al die volk staan ook saam en Oupa vra Daniël om te bid sodat almal ver-staan. Sy sit almal oop oë en aanskou, tot sy voel Junior druk haar hand.

 

“Verwag Mme nog mense?” Wil Daniël verbaas weet.

“Nee jong, gaan hoor tog gou wat hulle soek asseblief, ek het nie nou tyd nie.” Sy kyk op, vas in ’n bos bloedrooi hare wat bokant die afslaan dak van die rooi sportmotor uitsteek en wildverwaai is deur die wind.

Die ou siel kom mank mank terug gestap van die hek se kant af en brom:-

“Vir wat sal die harevrou nie weet waar hy is nie, mos sy kom baie daar!” Vies stap hy trok toe en help verder met die laai van die meubels.

“Ry julle solank voor en begin aflaai Junior, ons kom agterna. Daniël julle sal vort hou hier, regso?”

“Net so Mme, net so.” Die dag begin met ’n spoed.

“Oupa ek vat die opvou stoel saam, daar is die heerlikse groot bome, die Karee is nog lowergroen en gooi n heerlike skadu”

Gewapen met ’n mandtjie heerlike versnapperings wat Henna gepak het, vat hulle die pad vir die dag se werksaamhede.

 

SEUNTJIE TEEN SANDHOOP

 

By die sentrum aan gekom merk sy die manne het klaar afgelaai en die regskuif kan begin. Sy en Oupa staan ’n wyle en besigtig die omgewing. Teen die sandhoop naby die sentrum, lê ’n seuntjie met ’n kakie hoedtjie laag oor sy oë getrek en stoot sy kar-retjie heen en weer. Sy wonder wie se kind dit is?

“Kom ons gaan in Oupa die son trek water.”

”Ek sit sommer net hier my kind dis heerlik onder die boom,” sê oupa.

Dit woel en werkskaf vir ’n valle om alles op hulle plek te kry. Die rottang stoelle en palms wat die voringe dag afgelewer is, pas prefek en gee die ontvangslokaal ’n rustige aangename atmosfeer. Dis amper een-uur.

 

“Flora, kan ons al daai ketel aankry, ek dink dis tyd vir ’n tee breek, en vat sommer vir die kind daar op die sandhoop ’n bietjie koeldrank, hy’s nog die heel oggend daar, hy’s seker dors.”

“Nou wie se kind is dit Mme?”

“Hoe sal ek weet?” Sy kyk hoe hy skaam onseker die bekertjie by flora vat toe sy hom verduidelik waar dit vandaan kom.

Sy is so dankbaar vir die seuns, want vir daai hoë gordyne sien sy nie kans nie, sy bloos onderlangs as sy aan haar laaste sessie op die leer dink.

Sy staan in die deur en verstar as sy na die toeneel voor die restuarant kyk. Die wilde rooikop hang omtrent om Roelf se nek, onbeskaamd soen sy hom en haar half kaallyf pas beslis nie in die prentjie nie.

Junior, is besig om haar iets te vra maar haar aandag is beslis nie hier nie. Wat gaan aan met haar sy ken die vent skaars, wat maak dit saak wie om sy nek hang, dalk is dit die kind se ma?

“Waar is my Ma nou? Ek vra wat nog, ons is klaar, maar sy hoor nie eers nie.”

“Jammer kind, ek dink die moeg tree nou in, dis al.”

“Ja en ek is klaasvakie,” herhaal hy haar sê, as sy hulle nie geglo het nie.

Oupa het op een van die bedtjies gaan lê en sy gaan roep hom. “Kom Oupie, ons het jou omtrent klaar gemaak vandag, toemaar ons is nou klaar.” Die fiksheid van die ouman verbaas haar nog altyd as hy van die hoë bed afspring.

Sy maak klaar om te sluit. Hy merk haar afsydigheid

“En nou my kind?”

“Dis net, julle ry almal weer môre,” antwoord sy afgetrokke.

“Toe, my ou Moeder, wat sê jy van my plekkie?” Vra sy haar ma.

“Dis só pragtig my kind,” sluk Edna. “Ek is bly ek kon dit sien, nou is ek tevrede.”

Almal is uit. Sy kan die versoeking om die ligte nog net eenmaal oor die plek te laat vloei, nie weerstaan nie.

Die sandhoop is leeg. In haar truspieël merk sy die lig in die restaurant, hy werk seker nog?

“Jy’s jaloers,” praat sy haarself aan. Jy ken die vent skaars.

Sy gaan groet Koei eers en vertel haar van die dag se gebeure, tot die seuns se groot vermaak. Dit gee haar tyd om haar gevoelens onder beheer te kry. Die bure se ligte brand. Is hy al tuis? Wag sy mense vir hom?

“Wat makeer jou!” Brom sy by haarself.

“En as ons nou so met onsself loop en praat?” Evans kyk haar vraend aan.

“Jong, wag net tot ek myself antwoord. Bring die vleis uit, julle weet Oupa hou nie van laat eet nie,” laat sy laggend hoor en stuur die gesprek in ʼn veiliger rigting. Die gesellige aand kom tot ’n einde, toe die seuns groet, hulle moet nog terug.

“Veilig ry julle, baie dankie vir julle harde werk.” Sy hou Junior ’n oomblik vas “Kyk mooi na jouself.” Die ander kry almal koers na hul kamers toe. Sy ligte brand nog, sy staar inge-datge na die buurplaas en vertoef nog ’n wyle op die stoep.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

HOOFSTUK 5

 

DANIëL IN BEHEER

 

Maandag is dit ’n hele bedrywigheid op Skuiwers Hoek. Sy kry almal bymekaar en bedank hulle vir hulle hulp op Sondag. Elkeen kan ’n dag afkry belowe sy.

“Daniël jy sal reël nê, nou nie almal op dieselfde dag nie hoor.” Sy vertel hulle van die plek wat sy in die Poort gekry het en wil so gou moontlik daar begin.

“Daniël jy sal nou in beheer wees van al die verrigtinge hier en elke Saterdag verslag doen. Julle moet onthou dis julle brood en botter en julle moet dit oppas. Julle bly al jare hier en as julle nie die diefstal intoom hou nie, sit julle een van die dae sonder werk.

“Tebego, gaan kombuis toe ek wil na jou arm kyk, sê Henna moet solank die first aid kid uit kry.”

Sy kyk, sien die sny lyk erg en besluit om dit liewer self te behandel, netnou word die arm septies. Daarmee is die saak afgehandel en almal kry koers. Sy hoop en bid sy sal al die balle in die lig kan hou.

 

FLORA

 

Flora haar plaasmaat, wat saam met haar groot geword en saam verpleeging studeer het, is na haar troue terug plaas toe. Flora het net geweier om alleen in die groot stad agter te bly.

’n Ruk na haar skeisaak, het hulle weer saam begin werk by dokter Ben, waar hulle met Massering en Refleksologie kennis gemaak het. Wel toe sy die plaas erf, kon sy Flora nie saambring nie, want syself het nie eers geweet wat sy gaan doen, of waar om te begin nie.

Nou het sy plek in die Poort gekry, waar sy haar besigheid kon begin en dadelik is sy op die foon plaas toe.

“Oupa is Flora naby? Ek het groot nuus.”

 

Flora laat haar nie twee maal nooi nie, hulle kan weer saam werk! Sy gaan Elmey help in die spreekkamers. Sy kan eers saam met die Ou mense afgaan die langnaweek, maar sy pak en haar tasse staan gereed op die groot huis se stoep, tot almal se ver-maak.

Getrou aan haar belofte stap Elmey af na Koei se kraal toe, bedink al haar plan-ne en hoop van harte sy gaan byhou. So met die verbygaan pluk sy ’n hand vol gars, sy sal die vers nog mak maak, want sy gaan beslis nie geslag word nie.

Naby die kraal sak sy op die naaste klip neer en begin histeries lag. Op die plaas is seker nie ’n enkele stukkie draad,  paal of yster oor nie. As Koei ooit weer uit daai kamp kom, hou Fort Knox sowaar nooit weer iemand binne of buite nie.

Sy stap tot by die kraal en roep haar saggies, na ’n paar oomblikke erken koei die stem en kom stadig nader. Gretig eet sy haar versnappering uit Elmey se hand uit.

Met ’n glimlag wonder sy of Roelf ooit weer sy stem so sal kan namaak? Ja sy het ’n sagter kant van die grootman met sy blou oë gesien. Of hy ooit aan haar sal kan dink sonder om haar te vergelyk met ’n wilde rooi vers, weet sy nie.

Sy vat ’n kans, steek haar hand versigtig uit en vryf oor Koei se neus en is in ekstase toe sy dit toelaat. Wel, nou sal Koei minstens uit die buurman se hare bly. Sy weet nou nognie wat die skade is nie.

 

VERFWINKEL

 

Elmey ontmoet Ria vroegoggend by die Wimpie. Draai haar arm om saam verfwinkel toe te gaan. Eers stribbel sy teë, naderhand is sy nuuskierig genoeg. Ria weet as sy vandag die nuwe sentrum wil sien, sa sy maar moet inval.

Hulle staan daar met kleurkaarte in die hand en besef gou hulle gaan nie hondhaaraf maak nie.

“Kan ek julle twee dames help?” Vra ’n vriendelike manstem agter hulle.

“Ek soek iemand wat verf ken meneer hier’s ’n magdom van kleure.”

“Jy praat met hom mevrou, Wolf is die naam,” stel hy homself voor.

“Elmey Furstenburg en my vriendin Ria, my binnehuisversierder,” lag sy na Ria se kant toe. “Johan van Wonder Waters het gereël dat ek verf op hul rekenig mag koop…”

“Dis reg,” val hy haar in die rede. “Die bestuurder het my ingelig, nou laat ons hoor?

Sy verduidelik haarfyn wat sy wil hê en wat sy wil doen en in net bietjie meer as twee ure later stap hulle daar uit, bestelling geplaas en Wolf stel haar voor aan ’n lang man wat buite sit.

“Mev, hierdie man kan ek ten sterkste aanbeveel, hy’s nie net ’n netjiese verwer nie maar ook ’n letterskildernaar.”

“Ek groet,” buig die man voor haar, “Johannes, is die naam soos in die Bybel, suip nie, rook nie en steel nie.”

“Aangenaam Johannes, soos in die Bybel, bly om jou te ontmoet.”

Elmey kannie help om uit te bars van die lag nie, nee kyk dit wil gedoen wees, sy stap uit met ’n verwer, skildenaar en verf binne die bestek van net bietjie meer as twee ure. Hulle kom ooreen oor die prys, die verf sal môre afgelewer word, hy wil inslaap want hy sê:

“As Johannes ’n job het, dan werk hy, hy bring sy eie beddegoed.”

“Dit kan gereël word,” belowe sy en kyk op, sien die swaeltjie se neste onder die dak.

“Kyk Ria, as dit darem nou nie ’n teken is nie!”

“Jy en jou Swaeltjies,” lag haar vriendien.

“Nouja maat, wys my jou plekkie ek moet koers kry huistoe en ete vir die manne aan mekaar gaan slaan.”

 

Ria val amper flou toe sy die plek sien, “Mens dis kollesaal, sy stap deur bekyk die plek op en af en sê: “Hiers heelwat wat nog gedoen moet word jong.”

“Dis hoekom ek jou so nodig het, sal ons ’n dag kies vir gordymateriaal?”

“Maak dit Vrydag, die naweek het ek mense. Jy’t regtig op jou kop geval soos ge-woonlik, maar ek sal help.” Sy tel haar sleutels op en stap kar toe.

“Sien jou Vrydag, selfde plek okay,” groet sy.

Elmey dwaal nog ’n in die vertrekke en kry die prentjie duidelik in haar kop. Sy moet nog vir haar baba gaan groet en kyk of Fort Knox haar nog binne hou.

Sy wonder of gaan die vent ooit weer met haar praat? Dit sal nogal jammer wees, hulle is darem bure.

 

OPSOEK NA LINNE

 

Dit raak ’n woelige tyd in haar lewe. Sy gaan kyk wat sy op die Ark kan kry Saterdag, sy het heelwat daar tussen die rommel sien lê.

Sy maak lyssies van wat sy nodig sal kry in die sentrum en gee vir Daniël ook een. want om alles tussen die rommel op die Ark uit te soek, vat tyd en know how, glo my.

Vrydag oggend vaar sy en Ria eers die winkels in opsoek na materiale, hand-doeke lakens en al die linne wat nodig sou wees. Hulle kom laat tuis en slaan dood-moeg neer.

“Hierdie gaan jou kos maat,” reken Ria. “Minstes ’n paar massering en ’n Reflek-

sologie kurses.”

“Dis nie eers altemit nie vriendin, dit doen ek met plesier,” antwoord ’n baie dank-bare Elmey. “Ek het gaan atrtapels koop toe naaldwerk uitgedeel is, het nie eers in die ry gestaan nie, jy weet moes?” Groet sy Ria.

Doodmoeg stap sy af kraal toe, sy moet eers vir Koei die dag se gebeure gaan vertel.

 

ARK GESTEWEL EN GEBOOTS

 

Sy is amper jammer toe Daniël, vroeg Saterdag-oggend toeter blaas en haar herinner daaraan, dit help nie om te laat Ark toe te gaan nie.

Hierdie keer, regtig gestewel en gespoor sak sy tussen die klomp toebehore wat daar aan te bied is neer. Daniël met sy lysie en sy met hare.

Sy bly rondkyk of sy nie Roelf êrens gewaar nie en is nogal terleurgesteld toe sy hom nêrens sien nie. Wil maar net uitvind wat die skade is, maak sy haarself wys.

 

Sy skrik toe haar loopfoon skielik langs haar skril, sy is nog nie gewoond aan die luuksheid nie. Een van Pa se speelgoed wat hy ingevoer het. Wonder wie op aarde sal haar hier soek.

“Elmey”

“Waar op aarde loop my ma rond, is sy nie veronderstel om te boer nie?” kom Junior se stem luglangs.

“Waar is jy nou?” Wil sy weet.

“By die huis natuurlik, kom kyk of Henna al my blikke vol gemaak het.”

“Nou kom gou Ark toe, ek het ’n oog nodig asseblief man.”

“Net nie nog ’n rooi vers nie,” lag hy.

“Ja jong, die einde van dié storie sal ek seker nooit hoor nie, roer jou.”

Junior die Engelsman Evans en Daniël, neem net ’n uur en ’n half en die hoop meubels is uitgesoek. Dis verwaarloos, kort baie afskuur en verf en die tyd is min, as sy na die lang naweek wil oopmaak. Maar al die manne op die plaas sal moet inspring en help, Junior en Evens sal help met herstel. Sy is so verbaas sy kon alles tussen die rommel kry, behalwe die rottang stoele.

Sy betaal, laai en laat haar oë nog ’n slag oor die gronde gaan, geen teken van die man nie.

“Wie soek my ma, die buurman?” Hy koes as sy na hom siep met haar trui.

“Is jy laf man, vir wat sal ek hom soek?” Bloos sy effe.

 

PAAS NAWEEK

 

Die Paas Naweek breek aan en die kuier mense daag op. Flora en Elmey omhels me-kaar.

“Heng Flora is ek bly om jou te sien,” juig Elmey.

“Nie soveel as ek vir jou nie, ek het amper uit my vel geklim toe ek hoor ons gaan weer saamwerk. Oupa wou al my goed op die stoep verkoop, staan al heel week reg,” lag sy.

Wat ’n geskarrel? Junior, Evans en die span is hard besig om die setrum se meubels te restoureer. Danksy pa Frans se goed toegeruste werkswinkel vergemaklik dit die proses baie.

Flora gaan help Henna met die voorbereidings. Elmey neem haar kans waar en gaan wys die oumense al die veranderings wat sy al aangebring het.

“Ek is baie verras my Doggie, jy’t hard gewerk,” prys Oupa.

“Kom ek gaan wys julle my spog afrikanertjie, man, sy is te pragtig.”

“Leer jy nooit nie my kind?” Vra haar ma verbaas. “Wat gaan jy nou met haar maak?”

“Toemaar Mamma jou blombeddings is veilig,” lag sy haar ma se kommentaar weg.

“Dit is ’n netjiese stukkie vleis my kind, prys oupa.”

“Oupa wil nie daar gaan nie, die buurman het ook so gedink.”

“Kom ek gaan wys julle die res en bly liewer op veilige grond,” knip sy die vers gesprek kort.

 

BOEKE VAT

 

Sondag voor sy haar oë uitvee, vergader almal op die stoep. Sy weet niks gaan vandag gebeur voordat oupa nie boeke gevat het nie.

Sy luister na die Bybel voorlesing. Sy is so innig dankbaar om haar familie om haar te hê. Al die volk staan ook saam en Oupa vra Daniël om te bid sodat almal ver-staan. Sy sit almal oop oë en aanskou, tot sy voel Junior druk haar hand.

 

“Verwag Mme nog mense?” Wil Daniël verbaas weet.

“Nee jong, gaan hoor tog gou wat hulle soek asseblief, ek het nie nou tyd nie.” Sy kyk op, vas in ’n bos bloedrooi hare wat bokant die afslaan dak van die rooi sportmotor uitsteek en wildverwaai is deur die wind.

Die ou siel kom mank mank terug gestap van die hek se kant af en brom:-

“Vir wat sal die harevrou nie weet waar hy is nie, mos sy kom baie daar!” Vies stap hy trok toe en help verder met die laai van die meubels.

“Ry julle solank voor en begin aflaai Junior, ons kom agterna. Daniël julle sal vort hou hier, regso?”

“Net so Mme, net so.” Die dag begin met ’n spoed.

“Oupa ek vat die opvou stoel saam, daar is die heerlikse groot bome, die Karee is nog lowergroen en gooi n heerlike skadu”

Gewapen met ’n mandtjie heerlike versnapperings wat Henna gepak het, vat hulle die pad vir die dag se werksaamhede.

 

SEUNTJIE TEEN SANDHOOP

 

By die sentrum aan gekom merk sy die manne het klaar afgelaai en die regskuif kan begin. Sy en Oupa staan ’n wyle en besigtig die omgewing. Teen die sandhoop naby die sentrum, lê ’n seuntjie met ’n kakie hoedtjie laag oor sy oë getrek en stoot sy kar-retjie heen en weer. Sy wonder wie se kind dit is?

“Kom ons gaan in Oupa die son trek water.”

”Ek sit sommer net hier my kind dis heerlik onder die boom,” sê oupa.

Dit woel en werkskaf vir ’n valle om alles op hulle plek te kry. Die rottang stoelle en palms wat die voringe dag afgelewer is, pas prefek en gee die ontvangslokaal ’n rustige aangename atmosfeer. Dis amper een-uur.

 

“Flora, kan ons al daai ketel aankry, ek dink dis tyd vir ’n tee breek, en vat sommer vir die kind daar op die sandhoop ’n bietjie koeldrank, hy’s nog die heel oggend daar, hy’s seker dors.”

“Nou wie se kind is dit Mme?”

“Hoe sal ek weet?” Sy kyk hoe hy skaam onseker die bekertjie by flora vat toe sy hom verduidelik waar dit vandaan kom.

Sy is so dankbaar vir die seuns, want vir daai hoë gordyne sien sy nie kans nie, sy bloos onderlangs as sy aan haar laaste sessie op die leer dink.

Sy staan in die deur en verstar as sy na die toeneel voor die restuarant kyk. Die wilde rooikop hang omtrent om Roelf se nek, onbeskaamd soen sy hom en haar half kaallyf pas beslis nie in die prentjie nie.

Junior, is besig om haar iets te vra maar haar aandag is beslis nie hier nie. Wat gaan aan met haar sy ken die vent skaars, wat maak dit saak wie om sy nek hang, dalk is dit die kind se ma?

“Waar is my Ma nou? Ek vra wat nog, ons is klaar, maar sy hoor nie eers nie.”

“Jammer kind, ek dink die moeg tree nou in, dis al.”

“Ja en ek is klaasvakie,” herhaal hy haar sê, as sy hulle nie geglo het nie.

Oupa het op een van die bedtjies gaan lê en sy gaan roep hom. “Kom Oupie, ons het jou omtrent klaar gemaak vandag, toemaar ons is nou klaar.” Die fiksheid van die ouman verbaas haar nog altyd as hy van die hoë bed afspring.

Sy maak klaar om te sluit. Hy merk haar afsydigheid

“En nou my kind?”

“Dis net, julle ry almal weer môre,” antwoord sy afgetrokke.

“Toe, my ou Moeder, wat sê jy van my plekkie?” Vra sy haar ma.

“Dis só pragtig my kind,” sluk Edna. “Ek is bly ek kon dit sien, nou is ek tevrede.”

Almal is uit. Sy kan die versoeking om die ligte nog net eenmaal oor die plek te laat vloei, nie weerstaan nie.

Die sandhoop is leeg. In haar truspieël merk sy die lig in die restaurant, hy werk seker nog?

“Jy’s jaloers,” praat sy haarself aan. Jy ken die vent skaars.

Sy gaan groet Koei eers en vertel haar van die dag se gebeure, tot die seuns se groot vermaak. Dit gee haar tyd om haar gevoelens onder beheer te kry. Die bure se ligte brand. Is hy al tuis? Wag sy mense vir hom?

“Wat makeer jou!” Brom sy by haarself.

“En as ons nou so met onsself loop en praat?” Evans kyk haar vraend aan.

“Jong, wag net tot ek myself antwoord. Bring die vleis uit, julle weet Oupa hou nie van laat eet nie,” laat sy laggend hoor en stuur die gesprek in ʼn veiliger rigting. Die gesellige aand kom tot ’n einde, toe die seuns groet, hulle moet nog terug.

“Veilig ry julle, baie dankie vir julle harde werk.” Sy hou Junior ’n oomblik vas “Kyk mooi na jouself.” Die ander kry almal koers na hul kamers toe. Sy ligte brand nog, sy staar inge-datge na die buurplaas en vertoef nog ’n wyle op die stoep.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

HOOFSTUK 5

 

DANIëL IN BEHEER

 

Maandag is dit ’n hele bedrywigheid op Skuiwers Hoek. Sy kry almal bymekaar en bedank hulle vir hulle hulp op Sondag. Elkeen kan ’n dag afkry belowe sy.

“Daniël jy sal reël nê, nou nie almal op dieselfde dag nie hoor.” Sy vertel hulle van die plek wat sy in die Poort gekry het en wil so gou moontlik daar begin.

“Daniël jy sal nou in beheer wees van al die verrigtinge hier en elke Saterdag verslag doen. Julle moet onthou dis julle brood en botter en julle moet dit oppas. Julle bly al jare hier en as julle nie die diefstal intoom hou nie, sit julle een van die dae sonder werk.

“Tebego, gaan kombuis toe ek wil na jou arm kyk, sê Henna moet solank die first aid kid uit kry.”

Sy kyk, sien die sny lyk erg en besluit om dit liewer self te behandel, netnou word die arm septies. Daarmee is die saak afgehandel en almal kry koers. Sy hoop en bid sy sal al die balle in die lig kan hou.

 

FLORA

 

Flora haar plaasmaat, wat saam met haar groot geword en saam verpleeging studeer het, is na haar troue terug plaas toe. Flora het net geweier om alleen in die groot stad agter te bly.

’n Ruk na haar skeisaak, het hulle weer saam begin werk by dokter Ben, waar hulle met Massering en Refleksologie kennis gemaak het. Wel toe sy die plaas erf, kon sy Flora nie saambring nie, want syself het nie eers geweet wat sy gaan doen, of waar om te begin nie.

Nou het sy plek in die Poort gekry, waar sy haar besigheid kon begin en dadelik is sy op die foon plaas toe.

“Oupa is Flora naby? Ek het groot nuus.”

 

Flora laat haar nie twee maal nooi nie, hulle kan weer saam werk! Sy gaan Elmey help in die spreekkamers. Sy kan eers saam met die Ou mense afgaan die langnaweek, maar sy pak en haar tasse staan gereed op die groot huis se stoep, tot almal se ver-maak.

Getrou aan haar belofte stap Elmey af na Koei se kraal toe, bedink al haar plan-ne en hoop van harte sy gaan byhou. So met die verbygaan pluk sy ’n hand vol gars, sy sal die vers nog mak maak, want sy gaan beslis nie geslag word nie.

Naby die kraal sak sy op die naaste klip neer en begin histeries lag. Op die plaas is seker nie ’n enkele stukkie draad,  paal of yster oor nie. As Koei ooit weer uit daai kamp kom, hou Fort Knox sowaar nooit weer iemand binne of buite nie.

Sy stap tot by die kraal en roep haar saggies, na ’n paar oomblikke erken koei die stem en kom stadig nader. Gretig eet sy haar versnappering uit Elmey se hand uit.

Met ’n glimlag wonder sy of Roelf ooit weer sy stem so sal kan namaak? Ja sy het ’n sagter kant van die grootman met sy blou oë gesien. Of hy ooit aan haar sal kan dink sonder om haar te vergelyk met ’n wilde rooi vers, weet sy nie.

Sy vat ’n kans, steek haar hand versigtig uit en vryf oor Koei se neus en is in ekstase toe sy dit toelaat. Wel, nou sal Koei minstens uit die buurman se hare bly. Sy weet nou nognie wat die skade is nie.

 

VERFWINKEL

 

Elmey ontmoet Ria vroegoggend by die Wimpie. Draai haar arm om saam verfwinkel toe te gaan. Eers stribbel sy teë, naderhand is sy nuuskierig genoeg. Ria weet as sy vandag die nuwe sentrum wil sien, sa sy maar moet inval.

Hulle staan daar met kleurkaarte in die hand en besef gou hulle gaan nie hondhaaraf maak nie.

“Kan ek julle twee dames help?” Vra ’n vriendelike manstem agter hulle.

“Ek soek iemand wat verf ken meneer hier’s ’n magdom van kleure.”

“Jy praat met hom mevrou, Wolf is die naam,” stel hy homself voor.

“Elmey Furstenburg en my vriendin Ria, my binnehuisversierder,” lag sy na Ria se kant toe. “Johan van Wonder Waters het gereël dat ek verf op hul rekenig mag koop…”

“Dis reg,” val hy haar in die rede. “Die bestuurder het my ingelig, nou laat ons hoor?

Sy verduidelik haarfyn wat sy wil hê en wat sy wil doen en in net bietjie meer as twee ure later stap hulle daar uit, bestelling geplaas en Wolf stel haar voor aan ’n lang man wat buite sit.

“Mev, hierdie man kan ek ten sterkste aanbeveel, hy’s nie net ’n netjiese verwer nie maar ook ’n letterskildernaar.”

“Ek groet,” buig die man voor haar, “Johannes, is die naam soos in die Bybel, suip nie, rook nie en steel nie.”

“Aangenaam Johannes, soos in die Bybel, bly om jou te ontmoet.”

Elmey kannie help om uit te bars van die lag nie, nee kyk dit wil gedoen wees, sy stap uit met ’n verwer, skildenaar en verf binne die bestek van net bietjie meer as twee ure. Hulle kom ooreen oor die prys, die verf sal môre afgelewer word, hy wil inslaap want hy sê:

“As Johannes ’n job het, dan werk hy, hy bring sy eie beddegoed.”

“Dit kan gereël word,” belowe sy en kyk op, sien die swaeltjie se neste onder die dak.

“Kyk Ria, as dit darem nou nie ’n teken is nie!”

“Jy en jou Swaeltjies,” lag haar vriendien.

“Nouja maat, wys my jou plekkie ek moet koers kry huistoe en ete vir die manne aan mekaar gaan slaan.”

 

Ria val amper flou toe sy die plek sien, “Mens dis kollesaal, sy stap deur bekyk die plek op en af en sê: “Hiers heelwat wat nog gedoen moet word jong.”

“Dis hoekom ek jou so nodig het, sal ons ’n dag kies vir gordymateriaal?”

“Maak dit Vrydag, die naweek het ek mense. Jy’t regtig op jou kop geval soos ge-woonlik, maar ek sal help.” Sy tel haar sleutels op en stap kar toe.

“Sien jou Vrydag, selfde plek okay,” groet sy.

Elmey dwaal nog ’n in die vertrekke en kry die prentjie duidelik in haar kop. Sy moet nog vir haar baba gaan groet en kyk of Fort Knox haar nog binne hou.

Sy wonder of gaan die vent ooit weer met haar praat? Dit sal nogal jammer wees, hulle is darem bure.

 

OPSOEK NA LINNE

 

Dit raak ’n woelige tyd in haar lewe. Sy gaan kyk wat sy op die Ark kan kry Saterdag, sy het heelwat daar tussen die rommel sien lê.

Sy maak lyssies van wat sy nodig sal kry in die sentrum en gee vir Daniël ook een. want om alles tussen die rommel op die Ark uit te soek, vat tyd en know how, glo my.

Vrydag oggend vaar sy en Ria eers die winkels in opsoek na materiale, hand-doeke lakens en al die linne wat nodig sou wees. Hulle kom laat tuis en slaan dood-moeg neer.

“Hierdie gaan jou kos maat,” reken Ria. “Minstes ’n paar massering en ’n Reflek-

sologie kurses.”

“Dis nie eers altemit nie vriendin, dit doen ek met plesier,” antwoord ’n baie dank-bare Elmey. “Ek het gaan atrtapels koop toe naaldwerk uitgedeel is, het nie eers in die ry gestaan nie, jy weet moes?” Groet sy Ria.

Doodmoeg stap sy af kraal toe, sy moet eers vir Koei die dag se gebeure gaan vertel.

 

ARK GESTEWEL EN GEBOOTS

 

Sy is amper jammer toe Daniël, vroeg Saterdag-oggend toeter blaas en haar herinner daaraan, dit help nie om te laat Ark toe te gaan nie.

Hierdie keer, regtig gestewel en gespoor sak sy tussen die klomp toebehore wat daar aan te bied is neer. Daniël met sy lysie en sy met hare.

Sy bly rondkyk of sy nie Roelf êrens gewaar nie en is nogal terleurgesteld toe sy hom nêrens sien nie. Wil maar net uitvind wat die skade is, maak sy haarself wys.

 

Sy skrik toe haar loopfoon skielik langs haar skril, sy is nog nie gewoond aan die luuksheid nie. Een van Pa se speelgoed wat hy ingevoer het. Wonder wie op aarde sal haar hier soek.

“Elmey”

“Waar op aarde loop my ma rond, is sy nie veronderstel om te boer nie?” kom Junior se stem luglangs.

“Waar is jy nou?” Wil sy weet.

“By die huis natuurlik, kom kyk of Henna al my blikke vol gemaak het.”

“Nou kom gou Ark toe, ek het ’n oog nodig asseblief man.”

“Net nie nog ’n rooi vers nie,” lag hy.

“Ja jong, die einde van dié storie sal ek seker nooit hoor nie, roer jou.”

Junior die Engelsman Evans en Daniël, neem net ’n uur en ’n half en die hoop meubels is uitgesoek. Dis verwaarloos, kort baie afskuur en verf en die tyd is min, as sy na die lang naweek wil oopmaak. Maar al die manne op die plaas sal moet inspring en help, Junior en Evens sal help met herstel. Sy is so verbaas sy kon alles tussen die rommel kry, behalwe die rottang stoele.

Sy betaal, laai en laat haar oë nog ’n slag oor die gronde gaan, geen teken van die man nie.

“Wie soek my ma, die buurman?” Hy koes as sy na hom siep met haar trui.

“Is jy laf man, vir wat sal ek hom soek?” Bloos sy effe.

 

PAAS NAWEEK

 

Die Paas Naweek breek aan en die kuier mense daag op. Flora en Elmey omhels me-kaar.

“Heng Flora is ek bly om jou te sien,” juig Elmey.

“Nie soveel as ek vir jou nie, ek het amper uit my vel geklim toe ek hoor ons gaan weer saamwerk. Oupa wou al my goed op die stoep verkoop, staan al heel week reg,” lag sy.

Wat ’n geskarrel? Junior, Evans en die span is hard besig om die setrum se meubels te restoureer. Danksy pa Frans se goed toegeruste werkswinkel vergemaklik dit die proses baie.

Flora gaan help Henna met die voorbereidings. Elmey neem haar kans waar en gaan wys die oumense al die veranderings wat sy al aangebring het.

“Ek is baie verras my Doggie, jy’t hard gewerk,” prys Oupa.

“Kom ek gaan wys julle my spog afrikanertjie, man, sy is te pragtig.”

“Leer jy nooit nie my kind?” Vra haar ma verbaas. “Wat gaan jy nou met haar maak?”

“Toemaar Mamma jou blombeddings is veilig,” lag sy haar ma se kommentaar weg.

“Dit is ’n netjiese stukkie vleis my kind, prys oupa.”

“Oupa wil nie daar gaan nie, die buurman het ook so gedink.”

“Kom ek gaan wys julle die res en bly liewer op veilige grond,” knip sy die vers gesprek kort.

 

BOEKE VAT

 

Sondag voor sy haar oë uitvee, vergader almal op die stoep. Sy weet niks gaan vandag gebeur voordat oupa nie boeke gevat het nie.

Sy luister na die Bybel voorlesing. Sy is so innig dankbaar om haar familie om haar te hê. Al die volk staan ook saam en Oupa vra Daniël om te bid sodat almal ver-staan. Sy sit almal oop oë en aanskou, tot sy voel Junior druk haar hand.

 

“Verwag Mme nog mense?” Wil Daniël verbaas weet.

“Nee jong, gaan hoor tog gou wat hulle soek asseblief, ek het nie nou tyd nie.” Sy kyk op, vas in ’n bos bloedrooi hare wat bokant die afslaan dak van die rooi sportmotor uitsteek en wildverwaai is deur die wind.

Die ou siel kom mank mank terug gestap van die hek se kant af en brom:-

“Vir wat sal die harevrou nie weet waar hy is nie, mos sy kom baie daar!” Vies stap hy trok toe en help verder met die laai van die meubels.

“Ry julle solank voor en begin aflaai Junior, ons kom agterna. Daniël julle sal vort hou hier, regso?”

“Net so Mme, net so.” Die dag begin met ’n spoed.

“Oupa ek vat die opvou stoel saam, daar is die heerlikse groot bome, die Karee is nog lowergroen en gooi n heerlike skadu”

Gewapen met ’n mandtjie heerlike versnapperings wat Henna gepak het, vat hulle die pad vir die dag se werksaamhede.

 

SEUNTJIE TEEN SANDHOOP

 

By die sentrum aan gekom merk sy die manne het klaar afgelaai en die regskuif kan begin. Sy en Oupa staan ’n wyle en besigtig die omgewing. Teen die sandhoop naby die sentrum, lê ’n seuntjie met ’n kakie hoedtjie laag oor sy oë getrek en stoot sy kar-retjie heen en weer. Sy wonder wie se kind dit is?

“Kom ons gaan in Oupa die son trek water.”

”Ek sit sommer net hier my kind dis heerlik onder die boom,” sê oupa.

Dit woel en werkskaf vir ’n valle om alles op hulle plek te kry. Die rottang stoelle en palms wat die voringe dag afgelewer is, pas prefek en gee die ontvangslokaal ’n rustige aangename atmosfeer. Dis amper een-uur.

 

“Flora, kan ons al daai ketel aankry, ek dink dis tyd vir ’n tee breek, en vat sommer vir die kind daar op die sandhoop ’n bietjie koeldrank, hy’s nog die heel oggend daar, hy’s seker dors.”

“Nou wie se kind is dit Mme?”

“Hoe sal ek weet?” Sy kyk hoe hy skaam onseker die bekertjie by flora vat toe sy hom verduidelik waar dit vandaan kom.

Sy is so dankbaar vir die seuns, want vir daai hoë gordyne sien sy nie kans nie, sy bloos onderlangs as sy aan haar laaste sessie op die leer dink.

Sy staan in die deur en verstar as sy na die toeneel voor die restuarant kyk. Die wilde rooikop hang omtrent om Roelf se nek, onbeskaamd soen sy hom en haar half kaallyf pas beslis nie in die prentjie nie.

Junior, is besig om haar iets te vra maar haar aandag is beslis nie hier nie. Wat gaan aan met haar sy ken die vent skaars, wat maak dit saak wie om sy nek hang, dalk is dit die kind se ma?

“Waar is my Ma nou? Ek vra wat nog, ons is klaar, maar sy hoor nie eers nie.”

“Jammer kind, ek dink die moeg tree nou in, dis al.”

“Ja en ek is klaasvakie,” herhaal hy haar sê, as sy hulle nie geglo het nie.

Oupa het op een van die bedtjies gaan lê en sy gaan roep hom. “Kom Oupie, ons het jou omtrent klaar gemaak vandag, toemaar ons is nou klaar.” Die fiksheid van die ouman verbaas haar nog altyd as hy van die hoë bed afspring.

Sy maak klaar om te sluit. Hy merk haar afsydigheid

“En nou my kind?”

“Dis net, julle ry almal weer môre,” antwoord sy afgetrokke.

“Toe, my ou Moeder, wat sê jy van my plekkie?” Vra sy haar ma.

“Dis só pragtig my kind,” sluk Edna. “Ek is bly ek kon dit sien, nou is ek tevrede.”

Almal is uit. Sy kan die versoeking om die ligte nog net eenmaal oor die plek te laat vloei, nie weerstaan nie.

Die sandhoop is leeg. In haar truspieël merk sy die lig in die restaurant, hy werk seker nog?

“Jy’s jaloers,” praat sy haarself aan. Jy ken die vent skaars.

Sy gaan groet Koei eers en vertel haar van die dag se gebeure, tot die seuns se groot vermaak. Dit gee haar tyd om haar gevoelens onder beheer te kry. Die bure se ligte brand. Is hy al tuis? Wag sy mense vir hom?

“Wat makeer jou!” Brom sy by haarself.

“En as ons nou so met onsself loop en praat?” Evans kyk haar vraend aan.

“Jong, wag net tot ek myself antwoord. Bring die vleis uit, julle weet Oupa hou nie van laat eet nie,” laat sy laggend hoor en stuur die gesprek in ʼn veiliger rigting. Die gesellige aand kom tot ’n einde, toe die seuns groet, hulle moet nog terug.

“Veilig ry julle, baie dankie vir julle harde werk.” Sy hou Junior ’n oomblik vas “Kyk mooi na jouself.” Die ander kry almal koers na hul kamers toe. Sy ligte brand nog, sy staar inge-datge na die buurplaas en vertoef nog ’n wyle op die stoep.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

HOOFSTUK 5

 

DANIëL IN BEHEER

 

Maandag is dit ’n hele bedrywigheid op Skuiwers Hoek. Sy kry almal bymekaar en bedank hulle vir hulle hulp op Sondag. Elkeen kan ’n dag afkry belowe sy.

“Daniël jy sal reël nê, nou nie almal op dieselfde dag nie hoor.” Sy vertel hulle van die plek wat sy in die Poort gekry het en wil so gou moontlik daar begin.

“Daniël jy sal nou in beheer wees van al die verrigtinge hier en elke Saterdag verslag doen. Julle moet onthou dis julle brood en botter en julle moet dit oppas. Julle bly al jare hier en as julle nie die diefstal intoom hou nie, sit julle een van die dae sonder werk.

“Tebego, gaan kombuis toe ek wil na jou arm kyk, sê Henna moet solank die first aid kid uit kry.”

Sy kyk, sien die sny lyk erg en besluit om dit liewer self te behandel, netnou word die arm septies. Daarmee is die saak afgehandel en almal kry koers. Sy hoop en bid sy sal al die balle in die lig kan hou.

 

FLORA

 

Flora haar plaasmaat, wat saam met haar groot geword en saam verpleeging studeer het, is na haar troue terug plaas toe. Flora het net geweier om alleen in die groot stad agter te bly.

’n Ruk na haar skeisaak, het hulle weer saam begin werk by dokter Ben, waar hulle met Massering en Refleksologie kennis gemaak het. Wel toe sy die plaas erf, kon sy Flora nie saambring nie, want syself het nie eers geweet wat sy gaan doen, of waar om te begin nie.

Nou het sy plek in die Poort gekry, waar sy haar besigheid kon begin en dadelik is sy op die foon plaas toe.

“Oupa is Flora naby? Ek het groot nuus.”

 

Flora laat haar nie twee maal nooi nie, hulle kan weer saam werk! Sy gaan Elmey help in die spreekkamers. Sy kan eers saam met die Ou mense afgaan die langnaweek, maar sy pak en haar tasse staan gereed op die groot huis se stoep, tot almal se ver-maak.

Getrou aan haar belofte stap Elmey af na Koei se kraal toe, bedink al haar plan-ne en hoop van harte sy gaan byhou. So met die verbygaan pluk sy ’n hand vol gars, sy sal die vers nog mak maak, want sy gaan beslis nie geslag word nie.

Naby die kraal sak sy op die naaste klip neer en begin histeries lag. Op die plaas is seker nie ’n enkele stukkie draad,  paal of yster oor nie. As Koei ooit weer uit daai kamp kom, hou Fort Knox sowaar nooit weer iemand binne of buite nie.

Sy stap tot by die kraal en roep haar saggies, na ’n paar oomblikke erken koei die stem en kom stadig nader. Gretig eet sy haar versnappering uit Elmey se hand uit.

Met ’n glimlag wonder sy of Roelf ooit weer sy stem so sal kan namaak? Ja sy het ’n sagter kant van die grootman met sy blou oë gesien. Of hy ooit aan haar sal kan dink sonder om haar te vergelyk met ’n wilde rooi vers, weet sy nie.

Sy vat ’n kans, steek haar hand versigtig uit en vryf oor Koei se neus en is in ekstase toe sy dit toelaat. Wel, nou sal Koei minstens uit die buurman se hare bly. Sy weet nou nognie wat die skade is nie.

 

VERFWINKEL

 

Elmey ontmoet Ria vroegoggend by die Wimpie. Draai haar arm om saam verfwinkel toe te gaan. Eers stribbel sy teë, naderhand is sy nuuskierig genoeg. Ria weet as sy vandag die nuwe sentrum wil sien, sa sy maar moet inval.

Hulle staan daar met kleurkaarte in die hand en besef gou hulle gaan nie hondhaaraf maak nie.

“Kan ek julle twee dames help?” Vra ’n vriendelike manstem agter hulle.

“Ek soek iemand wat verf ken meneer hier’s ’n magdom van kleure.”

“Jy praat met hom mevrou, Wolf is die naam,” stel hy homself voor.

“Elmey Furstenburg en my vriendin Ria, my binnehuisversierder,” lag sy na Ria se kant toe. “Johan van Wonder Waters het gereël dat ek verf op hul rekenig mag koop…”

“Dis reg,” val hy haar in die rede. “Die bestuurder het my ingelig, nou laat ons hoor?

Sy verduidelik haarfyn wat sy wil hê en wat sy wil doen en in net bietjie meer as twee ure later stap hulle daar uit, bestelling geplaas en Wolf stel haar voor aan ’n lang man wat buite sit.

“Mev, hierdie man kan ek ten sterkste aanbeveel, hy’s nie net ’n netjiese verwer nie maar ook ’n letterskildernaar.”

“Ek groet,” buig die man voor haar, “Johannes, is die naam soos in die Bybel, suip nie, rook nie en steel nie.”

“Aangenaam Johannes, soos in die Bybel, bly om jou te ontmoet.”

Elmey kannie help om uit te bars van die lag nie, nee kyk dit wil gedoen wees, sy stap uit met ’n verwer, skildenaar en verf binne die bestek van net bietjie meer as twee ure. Hulle kom ooreen oor die prys, die verf sal môre afgelewer word, hy wil inslaap want hy sê:

“As Johannes ’n job het, dan werk hy, hy bring sy eie beddegoed.”

“Dit kan gereël word,” belowe sy en kyk op, sien die swaeltjie se neste onder die dak.

“Kyk Ria, as dit darem nou nie ’n teken is nie!”

“Jy en jou Swaeltjies,” lag haar vriendien.

“Nouja maat, wys my jou plekkie ek moet koers kry huistoe en ete vir die manne aan mekaar gaan slaan.”

 

Ria val amper flou toe sy die plek sien, “Mens dis kollesaal, sy stap deur bekyk die plek op en af en sê: “Hiers heelwat wat nog gedoen moet word jong.”

“Dis hoekom ek jou so nodig het, sal ons ’n dag kies vir gordymateriaal?”

“Maak dit Vrydag, die naweek het ek mense. Jy’t regtig op jou kop geval soos ge-woonlik, maar ek sal help.” Sy tel haar sleutels op en stap kar toe.

“Sien jou Vrydag, selfde plek okay,” groet sy.

Elmey dwaal nog ’n in die vertrekke en kry die prentjie duidelik in haar kop. Sy moet nog vir haar baba gaan groet en kyk of Fort Knox haar nog binne hou.

Sy wonder of gaan die vent ooit weer met haar praat? Dit sal nogal jammer wees, hulle is darem bure.

 

OPSOEK NA LINNE

 

Dit raak ’n woelige tyd in haar lewe. Sy gaan kyk wat sy op die Ark kan kry Saterdag, sy het heelwat daar tussen die rommel sien lê.

Sy maak lyssies van wat sy nodig sal kry in die sentrum en gee vir Daniël ook een. want om alles tussen die rommel op die Ark uit te soek, vat tyd en know how, glo my.

Vrydag oggend vaar sy en Ria eers die winkels in opsoek na materiale, hand-doeke lakens en al die linne wat nodig sou wees. Hulle kom laat tuis en slaan dood-moeg neer.

“Hierdie gaan jou kos maat,” reken Ria. “Minstes ’n paar massering en ’n Reflek-

sologie kurses.”

“Dis nie eers altemit nie vriendin, dit doen ek met plesier,” antwoord ’n baie dank-bare Elmey. “Ek het gaan atrtapels koop toe naaldwerk uitgedeel is, het nie eers in die ry gestaan nie, jy weet moes?” Groet sy Ria.

Doodmoeg stap sy af kraal toe, sy moet eers vir Koei die dag se gebeure gaan vertel.

 

ARK GESTEWEL EN GEBOOTS

 

Sy is amper jammer toe Daniël, vroeg Saterdag-oggend toeter blaas en haar herinner daaraan, dit help nie om te laat Ark toe te gaan nie.

Hierdie keer, regtig gestewel en gespoor sak sy tussen die klomp toebehore wat daar aan te bied is neer. Daniël met sy lysie en sy met hare.

Sy bly rondkyk of sy nie Roelf êrens gewaar nie en is nogal terleurgesteld toe sy hom nêrens sien nie. Wil maar net uitvind wat die skade is, maak sy haarself wys.

 

Sy skrik toe haar loopfoon skielik langs haar skril, sy is nog nie gewoond aan die luuksheid nie. Een van Pa se speelgoed wat hy ingevoer het. Wonder wie op aarde sal haar hier soek.

“Elmey”

“Waar op aarde loop my ma rond, is sy nie veronderstel om te boer nie?” kom Junior se stem luglangs.

“Waar is jy nou?” Wil sy weet.

“By die huis natuurlik, kom kyk of Henna al my blikke vol gemaak het.”

“Nou kom gou Ark toe, ek het ’n oog nodig asseblief man.”

“Net nie nog ’n rooi vers nie,” lag hy.

“Ja jong, die einde van dié storie sal ek seker nooit hoor nie, roer jou.”

Junior die Engelsman Evans en Daniël, neem net ’n uur en ’n half en die hoop meubels is uitgesoek. Dis verwaarloos, kort baie afskuur en verf en die tyd is min, as sy na die lang naweek wil oopmaak. Maar al die manne op die plaas sal moet inspring en help, Junior en Evens sal help met herstel. Sy is so verbaas sy kon alles tussen die rommel kry, behalwe die rottang stoele.

Sy betaal, laai en laat haar oë nog ’n slag oor die gronde gaan, geen teken van die man nie.

“Wie soek my ma, die buurman?” Hy koes as sy na hom siep met haar trui.

“Is jy laf man, vir wat sal ek hom soek?” Bloos sy effe.

 

PAAS NAWEEK

 

Die Paas Naweek breek aan en die kuier mense daag op. Flora en Elmey omhels me-kaar.

“Heng Flora is ek bly om jou te sien,” juig Elmey.

“Nie soveel as ek vir jou nie, ek het amper uit my vel geklim toe ek hoor ons gaan weer saamwerk. Oupa wou al my goed op die stoep verkoop, staan al heel week reg,” lag sy.

Wat ’n geskarrel? Junior, Evans en die span is hard besig om die setrum se meubels te restoureer. Danksy pa Frans se goed toegeruste werkswinkel vergemaklik dit die proses baie.

Flora gaan help Henna met die voorbereidings. Elmey neem haar kans waar en gaan wys die oumense al die veranderings wat sy al aangebring het.

“Ek is baie verras my Doggie, jy’t hard gewerk,” prys Oupa.

“Kom ek gaan wys julle my spog afrikanertjie, man, sy is te pragtig.”

“Leer jy nooit nie my kind?” Vra haar ma verbaas. “Wat gaan jy nou met haar maak?”

“Toemaar Mamma jou blombeddings is veilig,” lag sy haar ma se kommentaar weg.

“Dit is ’n netjiese stukkie vleis my kind, prys oupa.”

“Oupa wil nie daar gaan nie, die buurman het ook so gedink.”

“Kom ek gaan wys julle die res en bly liewer op veilige grond,” knip sy die vers gesprek kort.

 

BOEKE VAT

 

Sondag voor sy haar oë uitvee, vergader almal op die stoep. Sy weet niks gaan vandag gebeur voordat oupa nie boeke gevat het nie.

Sy luister na die Bybel voorlesing. Sy is so innig dankbaar om haar familie om haar te hê. Al die volk staan ook saam en Oupa vra Daniël om te bid sodat almal ver-staan. Sy sit almal oop oë en aanskou, tot sy voel Junior druk haar hand.

 

“Verwag Mme nog mense?” Wil Daniël verbaas weet.

“Nee jong, gaan hoor tog gou wat hulle soek asseblief, ek het nie nou tyd nie.” Sy kyk op, vas in ’n bos bloedrooi hare wat bokant die afslaan dak van die rooi sportmotor uitsteek en wildverwaai is deur die wind.

Die ou siel kom mank mank terug gestap van die hek se kant af en brom:-

“Vir wat sal die harevrou nie weet waar hy is nie, mos sy kom baie daar!” Vies stap hy trok toe en help verder met die laai van die meubels.

“Ry julle solank voor en begin aflaai Junior, ons kom agterna. Daniël julle sal vort hou hier, regso?”

“Net so Mme, net so.” Die dag begin met ’n spoed.

“Oupa ek vat die opvou stoel saam, daar is die heerlikse groot bome, die Karee is nog lowergroen en gooi n heerlike skadu”

Gewapen met ’n mandtjie heerlike versnapperings wat Henna gepak het, vat hulle die pad vir die dag se werksaamhede.

 

SEUNTJIE TEEN SANDHOOP

 

By die sentrum aan gekom merk sy die manne het klaar afgelaai en die regskuif kan begin. Sy en Oupa staan ’n wyle en besigtig die omgewing. Teen die sandhoop naby die sentrum, lê ’n seuntjie met ’n kakie hoedtjie laag oor sy oë getrek en stoot sy kar-retjie heen en weer. Sy wonder wie se kind dit is?

“Kom ons gaan in Oupa die son trek water.”

”Ek sit sommer net hier my kind dis heerlik onder die boom,” sê oupa.

Dit woel en werkskaf vir ’n valle om alles op hulle plek te kry. Die rottang stoelle en palms wat die voringe dag afgelewer is, pas prefek en gee die ontvangslokaal ’n rustige aangename atmosfeer. Dis amper een-uur.

 

“Flora, kan ons al daai ketel aankry, ek dink dis tyd vir ’n tee breek, en vat sommer vir die kind daar op die sandhoop ’n bietjie koeldrank, hy’s nog die heel oggend daar, hy’s seker dors.”

“Nou wie se kind is dit Mme?”

“Hoe sal ek weet?” Sy kyk hoe hy skaam onseker die bekertjie by flora vat toe sy hom verduidelik waar dit vandaan kom.

Sy is so dankbaar vir die seuns, want vir daai hoë gordyne sien sy nie kans nie, sy bloos onderlangs as sy aan haar laaste sessie op die leer dink.

Sy staan in die deur en verstar as sy na die toeneel voor die restuarant kyk. Die wilde rooikop hang omtrent om Roelf se nek, onbeskaamd soen sy hom en haar half kaallyf pas beslis nie in die prentjie nie.

Junior, is besig om haar iets te vra maar haar aandag is beslis nie hier nie. Wat gaan aan met haar sy ken die vent skaars, wat maak dit saak wie om sy nek hang, dalk is dit die kind se ma?

“Waar is my Ma nou? Ek vra wat nog, ons is klaar, maar sy hoor nie eers nie.”

“Jammer kind, ek dink die moeg tree nou in, dis al.”

“Ja en ek is klaasvakie,” herhaal hy haar sê, as sy hulle nie geglo het nie.

Oupa het op een van die bedtjies gaan lê en sy gaan roep hom. “Kom Oupie, ons het jou omtrent klaar gemaak vandag, toemaar ons is nou klaar.” Die fiksheid van die ouman verbaas haar nog altyd as hy van die hoë bed afspring.

Sy maak klaar om te sluit. Hy merk haar afsydigheid

“En nou my kind?”

“Dis net, julle ry almal weer môre,” antwoord sy afgetrokke.

“Toe, my ou Moeder, wat sê jy van my plekkie?” Vra sy haar ma.

“Dis só pragtig my kind,” sluk Edna. “Ek is bly ek kon dit sien, nou is ek tevrede.”

Almal is uit. Sy kan die versoeking om die ligte nog net eenmaal oor die plek te laat vloei, nie weerstaan nie.

Die sandhoop is leeg. In haar truspieël merk sy die lig in die restaurant, hy werk seker nog?

“Jy’s jaloers,” praat sy haarself aan. Jy ken die vent skaars.

Sy gaan groet Koei eers en vertel haar van die dag se gebeure, tot die seuns se groot vermaak. Dit gee haar tyd om haar gevoelens onder beheer te kry. Die bure se ligte brand. Is hy al tuis? Wag sy mense vir hom?

“Wat makeer jou!” Brom sy by haarself.

“En as ons nou so met onsself loop en praat?” Evans kyk haar vraend aan.

“Jong, wag net tot ek myself antwoord. Bring die vleis uit, julle weet Oupa hou nie van laat eet nie,” laat sy laggend hoor en stuur die gesprek in ʼn veiliger rigting. Die gesellige aand kom tot ’n einde, toe die seuns groet, hulle moet nog terug.

“Veilig ry julle, baie dankie vir julle harde werk.” Sy hou Junior ’n oomblik vas “Kyk mooi na jouself.” Die ander kry almal koers na hul kamers toe. Sy ligte brand nog, sy staar inge-datge na die buurplaas en vertoef nog ’n wyle op die stoep.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

HOOFSTUK 5

 

DANIëL IN BEHEER

 

Maandag is dit ’n hele bedrywigheid op Skuiwers Hoek. Sy kry almal bymekaar en bedank hulle vir hulle hulp op Sondag. Elkeen kan ’n dag afkry belowe sy.

“Daniël jy sal reël nê, nou nie almal op dieselfde dag nie hoor.” Sy vertel hulle van die plek wat sy in die Poort gekry het en wil so gou moontlik daar begin.

“Daniël jy sal nou in beheer wees van al die verrigtinge hier en elke Saterdag verslag doen. Julle moet onthou dis julle brood en botter en julle moet dit oppas. Julle bly al jare hier en as julle nie die diefstal intoom hou nie, sit julle een van die dae sonder werk.

“Tebego, gaan kombuis toe ek wil na jou arm kyk, sê Henna moet solank die first aid kid uit kry.”

Sy kyk, sien die sny lyk erg en besluit om dit liewer self te behandel, netnou word die arm septies. Daarmee is die saak afgehandel en almal kry koers. Sy hoop en bid sy sal al die balle in die lig kan hou.

 

FLORA

 

Flora haar plaasmaat, wat saam met haar groot geword en saam verpleeging studeer het, is na haar troue terug plaas toe. Flora het net geweier om alleen in die groot stad agter te bly.

’n Ruk na haar skeisaak, het hulle weer saam begin werk by dokter Ben, waar hulle met Massering en Refleksologie kennis gemaak het. Wel toe sy die plaas erf, kon sy Flora nie saambring nie, want syself het nie eers geweet wat sy gaan doen, of waar om te begin nie.

Nou het sy plek in die Poort gekry, waar sy haar besigheid kon begin en dadelik is sy op die foon plaas toe.

“Oupa is Flora naby? Ek het groot nuus.”

 

Flora laat haar nie twee maal nooi nie, hulle kan weer saam werk! Sy gaan Elmey help in die spreekkamers. Sy kan eers saam met die Ou mense afgaan die langnaweek, maar sy pak en haar tasse staan gereed op die groot huis se stoep, tot almal se ver-maak.

Getrou aan haar belofte stap Elmey af na Koei se kraal toe, bedink al haar plan-ne en hoop van harte sy gaan byhou. So met die verbygaan pluk sy ’n hand vol gars, sy sal die vers nog mak maak, want sy gaan beslis nie geslag word nie.

Naby die kraal sak sy op die naaste klip neer en begin histeries lag. Op die plaas is seker nie ’n enkele stukkie draad,  paal of yster oor nie. As Koei ooit weer uit daai kamp kom, hou Fort Knox sowaar nooit weer iemand binne of buite nie.

Sy stap tot by die kraal en roep haar saggies, na ’n paar oomblikke erken koei die stem en kom stadig nader. Gretig eet sy haar versnappering uit Elmey se hand uit.

Met ’n glimlag wonder sy of Roelf ooit weer sy stem so sal kan namaak? Ja sy het ’n sagter kant van die grootman met sy blou oë gesien. Of hy ooit aan haar sal kan dink sonder om haar te vergelyk met ’n wilde rooi vers, weet sy nie.

Sy vat ’n kans, steek haar hand versigtig uit en vryf oor Koei se neus en is in ekstase toe sy dit toelaat. Wel, nou sal Koei minstens uit die buurman se hare bly. Sy weet nou nognie wat die skade is nie.

 

VERFWINKEL

 

Elmey ontmoet Ria vroegoggend by die Wimpie. Draai haar arm om saam verfwinkel toe te gaan. Eers stribbel sy teë, naderhand is sy nuuskierig genoeg. Ria weet as sy vandag die nuwe sentrum wil sien, sa sy maar moet inval.

Hulle staan daar met kleurkaarte in die hand en besef gou hulle gaan nie hondhaaraf maak nie.

“Kan ek julle twee dames help?” Vra ’n vriendelike manstem agter hulle.

“Ek soek iemand wat verf ken meneer hier’s ’n magdom van kleure.”

“Jy praat met hom mevrou, Wolf is die naam,” stel hy homself voor.

“Elmey Furstenburg en my vriendin Ria, my binnehuisversierder,” lag sy na Ria se kant toe. “Johan van Wonder Waters het gereël dat ek verf op hul rekenig mag koop…”

“Dis reg,” val hy haar in die rede. “Die bestuurder het my ingelig, nou laat ons hoor?

Sy verduidelik haarfyn wat sy wil hê en wat sy wil doen en in net bietjie meer as twee ure later stap hulle daar uit, bestelling geplaas en Wolf stel haar voor aan ’n lang man wat buite sit.

“Mev, hierdie man kan ek ten sterkste aanbeveel, hy’s nie net ’n netjiese verwer nie maar ook ’n letterskildernaar.”

“Ek groet,” buig die man voor haar, “Johannes, is die naam soos in die Bybel, suip nie, rook nie en steel nie.”

“Aangenaam Johannes, soos in die Bybel, bly om jou te ontmoet.”

Elmey kannie help om uit te bars van die lag nie, nee kyk dit wil gedoen wees, sy stap uit met ’n verwer, skildenaar en verf binne die bestek van net bietjie meer as twee ure. Hulle kom ooreen oor die prys, die verf sal môre afgelewer word, hy wil inslaap want hy sê:

“As Johannes ’n job het, dan werk hy, hy bring sy eie beddegoed.”

“Dit kan gereël word,” belowe sy en kyk op, sien die swaeltjie se neste onder die dak.

“Kyk Ria, as dit darem nou nie ’n teken is nie!”

“Jy en jou Swaeltjies,” lag haar vriendien.

“Nouja maat, wys my jou plekkie ek moet koers kry huistoe en ete vir die manne aan mekaar gaan slaan.”

 

Ria val amper flou toe sy die plek sien, “Mens dis kollesaal, sy stap deur bekyk die plek op en af en sê: “Hiers heelwat wat nog gedoen moet word jong.”

“Dis hoekom ek jou so nodig het, sal ons ’n dag kies vir gordymateriaal?”

“Maak dit Vrydag, die naweek het ek mense. Jy’t regtig op jou kop geval soos ge-woonlik, maar ek sal help.” Sy tel haar sleutels op en stap kar toe.

“Sien jou Vrydag, selfde plek okay,” groet sy.

Elmey dwaal nog ’n in die vertrekke en kry die prentjie duidelik in haar kop. Sy moet nog vir haar baba gaan groet en kyk of Fort Knox haar nog binne hou.

Sy wonder of gaan die vent ooit weer met haar praat? Dit sal nogal jammer wees, hulle is darem bure.

 

OPSOEK NA LINNE

 

Dit raak ’n woelige tyd in haar lewe. Sy gaan kyk wat sy op die Ark kan kry Saterdag, sy het heelwat daar tussen die rommel sien lê.

Sy maak lyssies van wat sy nodig sal kry in die sentrum en gee vir Daniël ook een. want om alles tussen die rommel op die Ark uit te soek, vat tyd en know how, glo my.

Vrydag oggend vaar sy en Ria eers die winkels in opsoek na materiale, hand-doeke lakens en al die linne wat nodig sou wees. Hulle kom laat tuis en slaan dood-moeg neer.

“Hierdie gaan jou kos maat,” reken Ria. “Minstes ’n paar massering en ’n Reflek-

sologie kurses.”

“Dis nie eers altemit nie vriendin, dit doen ek met plesier,” antwoord ’n baie dank-bare Elmey. “Ek het gaan atrtapels koop toe naaldwerk uitgedeel is, het nie eers in die ry gestaan nie, jy weet moes?” Groet sy Ria.

Doodmoeg stap sy af kraal toe, sy moet eers vir Koei die dag se gebeure gaan vertel.

 

ARK GESTEWEL EN GEBOOTS

 

Sy is amper jammer toe Daniël, vroeg Saterdag-oggend toeter blaas en haar herinner daaraan, dit help nie om te laat Ark toe te gaan nie.

Hierdie keer, regtig gestewel en gespoor sak sy tussen die klomp toebehore wat daar aan te bied is neer. Daniël met sy lysie en sy met hare.

Sy bly rondkyk of sy nie Roelf êrens gewaar nie en is nogal terleurgesteld toe sy hom nêrens sien nie. Wil maar net uitvind wat die skade is, maak sy haarself wys.

 

Sy skrik toe haar loopfoon skielik langs haar skril, sy is nog nie gewoond aan die luuksheid nie. Een van Pa se speelgoed wat hy ingevoer het. Wonder wie op aarde sal haar hier soek.

“Elmey”

“Waar op aarde loop my ma rond, is sy nie veronderstel om te boer nie?” kom Junior se stem luglangs.

“Waar is jy nou?” Wil sy weet.

“By die huis natuurlik, kom kyk of Henna al my blikke vol gemaak het.”

“Nou kom gou Ark toe, ek het ’n oog nodig asseblief man.”

“Net nie nog ’n rooi vers nie,” lag hy.

“Ja jong, die einde van dié storie sal ek seker nooit hoor nie, roer jou.”

Junior die Engelsman Evans en Daniël, neem net ’n uur en ’n half en die hoop meubels is uitgesoek. Dis verwaarloos, kort baie afskuur en verf en die tyd is min, as sy na die lang naweek wil oopmaak. Maar al die manne op die plaas sal moet inspring en help, Junior en Evens sal help met herstel. Sy is so verbaas sy kon alles tussen die rommel kry, behalwe die rottang stoele.

Sy betaal, laai en laat haar oë nog ’n slag oor die gronde gaan, geen teken van die man nie.

“Wie soek my ma, die buurman?” Hy koes as sy na hom siep met haar trui.

“Is jy laf man, vir wat sal ek hom soek?” Bloos sy effe.

 

PAAS NAWEEK

 

Die Paas Naweek breek aan en die kuier mense daag op. Flora en Elmey omhels me-kaar.

“Heng Flora is ek bly om jou te sien,” juig Elmey.

“Nie soveel as ek vir jou nie, ek het amper uit my vel geklim toe ek hoor ons gaan weer saamwerk. Oupa wou al my goed op die stoep verkoop, staan al heel week reg,” lag sy.

Wat ’n geskarrel? Junior, Evans en die span is hard besig om die setrum se meubels te restoureer. Danksy pa Frans se goed toegeruste werkswinkel vergemaklik dit die proses baie.

Flora gaan help Henna met die voorbereidings. Elmey neem haar kans waar en gaan wys die oumense al die veranderings wat sy al aangebring het.

“Ek is baie verras my Doggie, jy’t hard gewerk,” prys Oupa.

“Kom ek gaan wys julle my spog afrikanertjie, man, sy is te pragtig.”

“Leer jy nooit nie my kind?” Vra haar ma verbaas. “Wat gaan jy nou met haar maak?”

“Toemaar Mamma jou blombeddings is veilig,” lag sy haar ma se kommentaar weg.

“Dit is ’n netjiese stukkie vleis my kind, prys oupa.”

“Oupa wil nie daar gaan nie, die buurman het ook so gedink.”

“Kom ek gaan wys julle die res en bly liewer op veilige grond,” knip sy die vers gesprek kort.

 

BOEKE VAT

 

Sondag voor sy haar oë uitvee, vergader almal op die stoep. Sy weet niks gaan vandag gebeur voordat oupa nie boeke gevat het nie.

Sy luister na die Bybel voorlesing. Sy is so innig dankbaar om haar familie om haar te hê. Al die volk staan ook saam en Oupa vra Daniël om te bid sodat almal ver-staan. Sy sit almal oop oë en aanskou, tot sy voel Junior druk haar hand.

 

“Verwag Mme nog mense?” Wil Daniël verbaas weet.

“Nee jong, gaan hoor tog gou wat hulle soek asseblief, ek het nie nou tyd nie.” Sy kyk op, vas in ’n bos bloedrooi hare wat bokant die afslaan dak van die rooi sportmotor uitsteek en wildverwaai is deur die wind.

Die ou siel kom mank mank terug gestap van die hek se kant af en brom:-

“Vir wat sal die harevrou nie weet waar hy is nie, mos sy kom baie daar!” Vies stap hy trok toe en help verder met die laai van die meubels.

“Ry julle solank voor en begin aflaai Junior, ons kom agterna. Daniël julle sal vort hou hier, regso?”

“Net so Mme, net so.” Die dag begin met ’n spoed.

“Oupa ek vat die opvou stoel saam, daar is die heerlikse groot bome, die Karee is nog lowergroen en gooi n heerlike skadu”

Gewapen met ’n mandtjie heerlike versnapperings wat Henna gepak het, vat hulle die pad vir die dag se werksaamhede.

 

SEUNTJIE TEEN SANDHOOP

 

By die sentrum aan gekom merk sy die manne het klaar afgelaai en die regskuif kan begin. Sy en Oupa staan ’n wyle en besigtig die omgewing. Teen die sandhoop naby die sentrum, lê ’n seuntjie met ’n kakie hoedtjie laag oor sy oë getrek en stoot sy kar-retjie heen en weer. Sy wonder wie se kind dit is?

“Kom ons gaan in Oupa die son trek water.”

”Ek sit sommer net hier my kind dis heerlik onder die boom,” sê oupa.

Dit woel en werkskaf vir ’n valle om alles op hulle plek te kry. Die rottang stoelle en palms wat die voringe dag afgelewer is, pas prefek en gee die ontvangslokaal ’n rustige aangename atmosfeer. Dis amper een-uur.

 

“Flora, kan ons al daai ketel aankry, ek dink dis tyd vir ’n tee breek, en vat sommer vir die kind daar op die sandhoop ’n bietjie koeldrank, hy’s nog die heel oggend daar, hy’s seker dors.”

“Nou wie se kind is dit Mme?”

“Hoe sal ek weet?” Sy kyk hoe hy skaam onseker die bekertjie by flora vat toe sy hom verduidelik waar dit vandaan kom.

Sy is so dankbaar vir die seuns, want vir daai hoë gordyne sien sy nie kans nie, sy bloos onderlangs as sy aan haar laaste sessie op die leer dink.

Sy staan in die deur en verstar as sy na die toeneel voor die restuarant kyk. Die wilde rooikop hang omtrent om Roelf se nek, onbeskaamd soen sy hom en haar half kaallyf pas beslis nie in die prentjie nie.

Junior, is besig om haar iets te vra maar haar aandag is beslis nie hier nie. Wat gaan aan met haar sy ken die vent skaars, wat maak dit saak wie om sy nek hang, dalk is dit die kind se ma?

“Waar is my Ma nou? Ek vra wat nog, ons is klaar, maar sy hoor nie eers nie.”

“Jammer kind, ek dink die moeg tree nou in, dis al.”

“Ja en ek is klaasvakie,” herhaal hy haar sê, as sy hulle nie geglo het nie.

Oupa het op een van die bedtjies gaan lê en sy gaan roep hom. “Kom Oupie, ons het jou omtrent klaar gemaak vandag, toemaar ons is nou klaar.” Die fiksheid van die ouman verbaas haar nog altyd as hy van die hoë bed afspring.

Sy maak klaar om te sluit. Hy merk haar afsydigheid

“En nou my kind?”

“Dis net, julle ry almal weer môre,” antwoord sy afgetrokke.

“Toe, my ou Moeder, wat sê jy van my plekkie?” Vra sy haar ma.

“Dis só pragtig my kind,” sluk Edna. “Ek is bly ek kon dit sien, nou is ek tevrede.”

Almal is uit. Sy kan die versoeking om die ligte nog net eenmaal oor die plek te laat vloei, nie weerstaan nie.

Die sandhoop is leeg. In haar truspieël merk sy die lig in die restaurant, hy werk seker nog?

“Jy’s jaloers,” praat sy haarself aan. Jy ken die vent skaars.

Sy gaan groet Koei eers en vertel haar van die dag se gebeure, tot die seuns se groot vermaak. Dit gee haar tyd om haar gevoelens onder beheer te kry. Die bure se ligte brand. Is hy al tuis? Wag sy mense vir hom?

“Wat makeer jou!” Brom sy by haarself.

“En as ons nou so met onsself loop en praat?” Evans kyk haar vraend aan.

“Jong, wag net tot ek myself antwoord. Bring die vleis uit, julle weet Oupa hou nie van laat eet nie,” laat sy laggend hoor en stuur die gesprek in ʼn veiliger rigting. Die gesellige aand kom tot ’n einde, toe die seuns groet, hulle moet nog terug.

“Veilig ry julle, baie dankie vir julle harde werk.” Sy hou Junior ’n oomblik vas “Kyk mooi na jouself.” Die ander kry almal koers na hul kamers toe. Sy ligte brand nog, sy staar inge-datge na die buurplaas en vertoef nog ’n wyle op die stoep.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

HOOFSTUK 5

 

DANIëL IN BEHEER

 

Maandag is dit ’n hele bedrywigheid op Skuiwers Hoek. Sy kry almal bymekaar en bedank hulle vir hulle hulp op Sondag. Elkeen kan ’n dag afkry belowe sy.

“Daniël jy sal reël nê, nou nie almal op dieselfde dag nie hoor.” Sy vertel hulle van die plek wat sy in die Poort gekry het en wil so gou moontlik daar begin.

“Daniël jy sal nou in beheer wees van al die verrigtinge hier en elke Saterdag verslag doen. Julle moet onthou dis julle brood en botter en julle moet dit oppas. Julle bly al jare hier en as julle nie die diefstal intoom hou nie, sit julle een van die dae sonder werk.

“Tebego, gaan kombuis toe ek wil na jou arm kyk, sê Henna moet solank die first aid kid uit kry.”

Sy kyk, sien die sny lyk erg en besluit om dit liewer self te behandel, netnou word die arm septies. Daarmee is die saak afgehandel en almal kry koers. Sy hoop en bid sy sal al die balle in die lig kan hou.

 

FLORA

 

Flora haar plaasmaat, wat saam met haar groot geword en saam verpleeging studeer het, is na haar troue terug plaas toe. Flora het net geweier om alleen in die groot stad agter te bly.

’n Ruk na haar skeisaak, het hulle weer saam begin werk by dokter Ben, waar hulle met Massering en Refleksologie kennis gemaak het. Wel toe sy die plaas erf, kon sy Flora nie saambring nie, want syself het nie eers geweet wat sy gaan doen, of waar om te begin nie.

Nou het sy plek in die Poort gekry, waar sy haar besigheid kon begin en dadelik is sy op die foon plaas toe.

“Oupa is Flora naby? Ek het groot nuus.”

 

Flora laat haar nie twee maal nooi nie, hulle kan weer saam werk! Sy gaan Elmey help in die spreekkamers. Sy kan eers saam met die Ou mense afgaan die langnaweek, maar sy pak en haar tasse staan gereed op die groot huis se stoep, tot almal se ver-maak.

Getrou aan haar belofte stap Elmey af na Koei se kraal toe, bedink al haar plan-ne en hoop van harte sy gaan byhou. So met die verbygaan pluk sy ’n hand vol gars, sy sal die vers nog mak maak, want sy gaan beslis nie geslag word nie.

Naby die kraal sak sy op die naaste klip neer en begin histeries lag. Op die plaas is seker nie ’n enkele stukkie draad,  paal of yster oor nie. As Koei ooit weer uit daai kamp kom, hou Fort Knox sowaar nooit weer iemand binne of buite nie.

Sy stap tot by die kraal en roep haar saggies, na ’n paar oomblikke erken koei die stem en kom stadig nader. Gretig eet sy haar versnappering uit Elmey se hand uit.

Met ’n glimlag wonder sy of Roelf ooit weer sy stem so sal kan namaak? Ja sy het ’n sagter kant van die grootman met sy blou oë gesien. Of hy ooit aan haar sal kan dink sonder om haar te vergelyk met ’n wilde rooi vers, weet sy nie.

Sy vat ’n kans, steek haar hand versigtig uit en vryf oor Koei se neus en is in ekstase toe sy dit toelaat. Wel, nou sal Koei minstens uit die buurman se hare bly. Sy weet nou nognie wat die skade is nie.

 

VERFWINKEL

 

Elmey ontmoet Ria vroegoggend by die Wimpie. Draai haar arm om saam verfwinkel toe te gaan. Eers stribbel sy teë, naderhand is sy nuuskierig genoeg. Ria weet as sy vandag die nuwe sentrum wil sien, sa sy maar moet inval.

Hulle staan daar met kleurkaarte in die hand en besef gou hulle gaan nie hondhaaraf maak nie.

“Kan ek julle twee dames help?” Vra ’n vriendelike manstem agter hulle.

“Ek soek iemand wat verf ken meneer hier’s ’n magdom van kleure.”

“Jy praat met hom mevrou, Wolf is die naam,” stel hy homself voor.

“Elmey Furstenburg en my vriendin Ria, my binnehuisversierder,” lag sy na Ria se kant toe. “Johan van Wonder Waters het gereël dat ek verf op hul rekenig mag koop…”

“Dis reg,” val hy haar in die rede. “Die bestuurder het my ingelig, nou laat ons hoor?

Sy verduidelik haarfyn wat sy wil hê en wat sy wil doen en in net bietjie meer as twee ure later stap hulle daar uit, bestelling geplaas en Wolf stel haar voor aan ’n lang man wat buite sit.

“Mev, hierdie man kan ek ten sterkste aanbeveel, hy’s nie net ’n netjiese verwer nie maar ook ’n letterskildernaar.”

“Ek groet,” buig die man voor haar, “Johannes, is die naam soos in die Bybel, suip nie, rook nie en steel nie.”

“Aangenaam Johannes, soos in die Bybel, bly om jou te ontmoet.”

Elmey kannie help om uit te bars van die lag nie, nee kyk dit wil gedoen wees, sy stap uit met ’n verwer, skildenaar en verf binne die bestek van net bietjie meer as twee ure. Hulle kom ooreen oor die prys, die verf sal môre afgelewer word, hy wil inslaap want hy sê:

“As Johannes ’n job het, dan werk hy, hy bring sy eie beddegoed.”

“Dit kan gereël word,” belowe sy en kyk op, sien die swaeltjie se neste onder die dak.

“Kyk Ria, as dit darem nou nie ’n teken is nie!”

“Jy en jou Swaeltjies,” lag haar vriendien.

“Nouja maat, wys my jou plekkie ek moet koers kry huistoe en ete vir die manne aan mekaar gaan slaan.”

 

Ria val amper flou toe sy die plek sien, “Mens dis kollesaal, sy stap deur bekyk die plek op en af en sê: “Hiers heelwat wat nog gedoen moet word jong.”

“Dis hoekom ek jou so nodig het, sal ons ’n dag kies vir gordymateriaal?”

“Maak dit Vrydag, die naweek het ek mense. Jy’t regtig op jou kop geval soos ge-woonlik, maar ek sal help.” Sy tel haar sleutels op en stap kar toe.

“Sien jou Vrydag, selfde plek okay,” groet sy.

Elmey dwaal nog ’n in die vertrekke en kry die prentjie duidelik in haar kop. Sy moet nog vir haar baba gaan groet en kyk of Fort Knox haar nog binne hou.

Sy wonder of gaan die vent ooit weer met haar praat? Dit sal nogal jammer wees, hulle is darem bure.

 

OPSOEK NA LINNE

 

Dit raak ’n woelige tyd in haar lewe. Sy gaan kyk wat sy op die Ark kan kry Saterdag, sy het heelwat daar tussen die rommel sien lê.

Sy maak lyssies van wat sy nodig sal kry in die sentrum en gee vir Daniël ook een. want om alles tussen die rommel op die Ark uit te soek, vat tyd en know how, glo my.

Vrydag oggend vaar sy en Ria eers die winkels in opsoek na materiale, hand-doeke lakens en al die linne wat nodig sou wees. Hulle kom laat tuis en slaan dood-moeg neer.

“Hierdie gaan jou kos maat,” reken Ria. “Minstes ’n paar massering en ’n Reflek-

sologie kurses.”

“Dis nie eers altemit nie vriendin, dit doen ek met plesier,” antwoord ’n baie dank-bare Elmey. “Ek het gaan atrtapels koop toe naaldwerk uitgedeel is, het nie eers in die ry gestaan nie, jy weet moes?” Groet sy Ria.

Doodmoeg stap sy af kraal toe, sy moet eers vir Koei die dag se gebeure gaan vertel.

 

ARK GESTEWEL EN GEBOOTS

 

Sy is amper jammer toe Daniël, vroeg Saterdag-oggend toeter blaas en haar herinner daaraan, dit help nie om te laat Ark toe te gaan nie.

Hierdie keer, regtig gestewel en gespoor sak sy tussen die klomp toebehore wat daar aan te bied is neer. Daniël met sy lysie en sy met hare.

Sy bly rondkyk of sy nie Roelf êrens gewaar nie en is nogal terleurgesteld toe sy hom nêrens sien nie. Wil maar net uitvind wat die skade is, maak sy haarself wys.

 

Sy skrik toe haar loopfoon skielik langs haar skril, sy is nog nie gewoond aan die luuksheid nie. Een van Pa se speelgoed wat hy ingevoer het. Wonder wie op aarde sal haar hier soek.

“Elmey”

“Waar op aarde loop my ma rond, is sy nie veronderstel om te boer nie?” kom Junior se stem luglangs.

“Waar is jy nou?” Wil sy weet.

“By die huis natuurlik, kom kyk of Henna al my blikke vol gemaak het.”

“Nou kom gou Ark toe, ek het ’n oog nodig asseblief man.”

“Net nie nog ’n rooi vers nie,” lag hy.

“Ja jong, die einde van dié storie sal ek seker nooit hoor nie, roer jou.”

Junior die Engelsman Evans en Daniël, neem net ’n uur en ’n half en die hoop meubels is uitgesoek. Dis verwaarloos, kort baie afskuur en verf en die tyd is min, as sy na die lang naweek wil oopmaak. Maar al die manne op die plaas sal moet inspring en help, Junior en Evens sal help met herstel. Sy is so verbaas sy kon alles tussen die rommel kry, behalwe die rottang stoele.

Sy betaal, laai en laat haar oë nog ’n slag oor die gronde gaan, geen teken van die man nie.

“Wie soek my ma, die buurman?” Hy koes as sy na hom siep met haar trui.

“Is jy laf man, vir wat sal ek hom soek?” Bloos sy effe.

 

PAAS NAWEEK

 

Die Paas Naweek breek aan en die kuier mense daag op. Flora en Elmey omhels me-kaar.

“Heng Flora is ek bly om jou te sien,” juig Elmey.

“Nie soveel as ek vir jou nie, ek het amper uit my vel geklim toe ek hoor ons gaan weer saamwerk. Oupa wou al my goed op die stoep verkoop, staan al heel week reg,” lag sy.

Wat ’n geskarrel? Junior, Evans en die span is hard besig om die setrum se meubels te restoureer. Danksy pa Frans se goed toegeruste werkswinkel vergemaklik dit die proses baie.

Flora gaan help Henna met die voorbereidings. Elmey neem haar kans waar en gaan wys die oumense al die veranderings wat sy al aangebring het.

“Ek is baie verras my Doggie, jy’t hard gewerk,” prys Oupa.

“Kom ek gaan wys julle my spog afrikanertjie, man, sy is te pragtig.”

“Leer jy nooit nie my kind?” Vra haar ma verbaas. “Wat gaan jy nou met haar maak?”

“Toemaar Mamma jou blombeddings is veilig,” lag sy haar ma se kommentaar weg.

“Dit is ’n netjiese stukkie vleis my kind, prys oupa.”

“Oupa wil nie daar gaan nie, die buurman het ook so gedink.”

“Kom ek gaan wys julle die res en bly liewer op veilige grond,” knip sy die vers gesprek kort.

 

BOEKE VAT

 

Sondag voor sy haar oë uitvee, vergader almal op die stoep. Sy weet niks gaan vandag gebeur voordat oupa nie boeke gevat het nie.

Sy luister na die Bybel voorlesing. Sy is so innig dankbaar om haar familie om haar te hê. Al die volk staan ook saam en Oupa vra Daniël om te bid sodat almal ver-staan. Sy sit almal oop oë en aanskou, tot sy voel Junior druk haar hand.

 

“Verwag Mme nog mense?” Wil Daniël verbaas weet.

“Nee jong, gaan hoor tog gou wat hulle soek asseblief, ek het nie nou tyd nie.” Sy kyk op, vas in ’n bos bloedrooi hare wat bokant die afslaan dak van die rooi sportmotor uitsteek en wildverwaai is deur die wind.

Die ou siel kom mank mank terug gestap van die hek se kant af en brom:-

“Vir wat sal die harevrou nie weet waar hy is nie, mos sy kom baie daar!” Vies stap hy trok toe en help verder met die laai van die meubels.

“Ry julle solank voor en begin aflaai Junior, ons kom agterna. Daniël julle sal vort hou hier, regso?”

“Net so Mme, net so.” Die dag begin met ’n spoed.

“Oupa ek vat die opvou stoel saam, daar is die heerlikse groot bome, die Karee is nog lowergroen en gooi n heerlike skadu”

Gewapen met ’n mandtjie heerlike versnapperings wat Henna gepak het, vat hulle die pad vir die dag se werksaamhede.

 

SEUNTJIE TEEN SANDHOOP

 

By die sentrum aan gekom merk sy die manne het klaar afgelaai en die regskuif kan begin. Sy en Oupa staan ’n wyle en besigtig die omgewing. Teen die sandhoop naby die sentrum, lê ’n seuntjie met ’n kakie hoedtjie laag oor sy oë getrek en stoot sy kar-retjie heen en weer. Sy wonder wie se kind dit is?

“Kom ons gaan in Oupa die son trek water.”

”Ek sit sommer net hier my kind dis heerlik onder die boom,” sê oupa.

Dit woel en werkskaf vir ’n valle om alles op hulle plek te kry. Die rottang stoelle en palms wat die voringe dag afgelewer is, pas prefek en gee die ontvangslokaal ’n rustige aangename atmosfeer. Dis amper een-uur.

 

“Flora, kan ons al daai ketel aankry, ek dink dis tyd vir ’n tee breek, en vat sommer vir die kind daar op die sandhoop ’n bietjie koeldrank, hy’s nog die heel oggend daar, hy’s seker dors.”

“Nou wie se kind is dit Mme?”

“Hoe sal ek weet?” Sy kyk hoe hy skaam onseker die bekertjie by flora vat toe sy hom verduidelik waar dit vandaan kom.

Sy is so dankbaar vir die seuns, want vir daai hoë gordyne sien sy nie kans nie, sy bloos onderlangs as sy aan haar laaste sessie op die leer dink.

Sy staan in die deur en verstar as sy na die toeneel voor die restuarant kyk. Die wilde rooikop hang omtrent om Roelf se nek, onbeskaamd soen sy hom en haar half kaallyf pas beslis nie in die prentjie nie.

Junior, is besig om haar iets te vra maar haar aandag is beslis nie hier nie. Wat gaan aan met haar sy ken die vent skaars, wat maak dit saak wie om sy nek hang, dalk is dit die kind se ma?

“Waar is my Ma nou? Ek vra wat nog, ons is klaar, maar sy hoor nie eers nie.”

“Jammer kind, ek dink die moeg tree nou in, dis al.”

“Ja en ek is klaasvakie,” herhaal hy haar sê, as sy hulle nie geglo het nie.

Oupa het op een van die bedtjies gaan lê en sy gaan roep hom. “Kom Oupie, ons het jou omtrent klaar gemaak vandag, toemaar ons is nou klaar.” Die fiksheid van die ouman verbaas haar nog altyd as hy van die hoë bed afspring.

Sy maak klaar om te sluit. Hy merk haar afsydigheid

“En nou my kind?”

“Dis net, julle ry almal weer môre,” antwoord sy afgetrokke.

“Toe, my ou Moeder, wat sê jy van my plekkie?” Vra sy haar ma.

“Dis só pragtig my kind,” sluk Edna. “Ek is bly ek kon dit sien, nou is ek tevrede.”

Almal is uit. Sy kan die versoeking om die ligte nog net eenmaal oor die plek te laat vloei, nie weerstaan nie.

Die sandhoop is leeg. In haar truspieël merk sy die lig in die restaurant, hy werk seker nog?

“Jy’s jaloers,” praat sy haarself aan. Jy ken die vent skaars.

Sy gaan groet Koei eers en vertel haar van die dag se gebeure, tot die seuns se groot vermaak. Dit gee haar tyd om haar gevoelens onder beheer te kry. Die bure se ligte brand. Is hy al tuis? Wag sy mense vir hom?

“Wat makeer jou!” Brom sy by haarself.

“En as ons nou so met onsself loop en praat?” Evans kyk haar vraend aan.

“Jong, wag net tot ek myself antwoord. Bring die vleis uit, julle weet Oupa hou nie van laat eet nie,” laat sy laggend hoor en stuur die gesprek in ʼn veiliger rigting. Die gesellige aand kom tot ’n einde, toe die seuns groet, hulle moet nog terug.

“Veilig ry julle, baie dankie vir julle harde werk.” Sy hou Junior ’n oomblik vas “Kyk mooi na jouself.” Die ander kry almal koers na hul kamers toe. Sy ligte brand nog, sy staar inge-datge na die buurplaas en vertoef nog ’n wyle op die stoep.