Dans

In ‘n ou huis, met hout vloere, is die klank van voetstappe niks vreemd. Om te waarheid te sê, jy kan nie ‘n tree gee sonder dat die hele huis jou hoor nie. Dit is dus glad nie eienaardig toe die stilte gebreek word deur die geluid van trippelende voetstappe, vanaf die tweede verdieping, bo my kop, nie. Ek neem aan dis weer Daniel, my jonger broer. Hy het altyd te veel energie in daai lyfie, en hopeloos te min om te doen, so hy is altyd op en af en heen en weer, asof die duiwel hom jaag. Aanvanklik steur ek my nie veel daaraan nie, maar die voetstappe word harder en meer opsetlik. Ek sug.
“Daan! Ek probeer leer!” gil ek in die rigting van die plafon. Die geskuifel word stil en ek probeer weer konsentreer op die statistiek handboek voor my. Oomblikke later begin die klop-klop-klop weer. Ek sug weer en swets hardop. Ek maak my oë toe in ‘n poging om kalm te bly. Die voetstappe word amper oorverdowend. Daar is ‘n ritmiese patroon aan die gestampery van voete, amper asof hy besig is om te dans. My kop knik onbewustelik op maat van die ossillerende geluide, wat meer en meer klink soos die drom van ‘n vergete stam iewers in ‘n oerwoud. Ek skud my kop om uit die waas te kom.
“Deksels, Daniel! As ek hier opstap gaan ek jou aan jou ore rondruk!”

Stilte.

Ek wag dat dit weer begin, maar al wat ek hoor is die gesuis in my ore van die skielike stilte. Uiteindelik begin ek die bladsy waarmee ek besig was, vir die derde keer, van bo af lees.
Die klopdans begin weer met mening, maar nie weer bo my kop nie. Verder af in die huis, naby die trappe. Ek vlieg woedend op en begin in die rigting van die trappe drafstap. Maar ek stop dood in my spore toe die skrikwekkende boodskap, vanaf my onderbewussyn, my tref. My broer is nie by die huis nie! Hy is saam met my ma winkels toe, om kruideniersware te koop. My pa werk heeldag. Ek is alleen by die huis. Behalwe net … duidelik is ek nie! Die polsende stampe begin by die trappe, af in die gang, afkom. Ek wil eers uitroep – verneem wie deel die leë huis met my. Maar ek het al genoeg flieks gesien om te weet dit is altyd ‘n boosdoener, en hulle antwoord nooit terug nie. Soos wat die klopdans nader kom, let ek op dat daar ‘n singery die klop-klop-klop begelei. Die lied is melodies en op ‘n manier bekend, alhoewel ek geen woorde hoor nie. Ek weet nie of dit ‘n neurie of ‘n gefluit of ‘n onbekende instrument is nie. Uiteindelik voel ek my bene smeek dat ek moet vlug. Ek draai om, en kyk verskrik deur die studeerkamer. Daar is geen ontsnappingsroete nie. Die diefwering voor die venster maak die vertrek niks minder as ‘n valstrik nie. Om by die huis uit te kom, gaan ek verby die trappe moet kom, maar die kans om dit te doen is verby. Die singende danser trek al af in die gang. Al redding wat daar is, is die kas in die hoek van die vertrek. Nou nie die beste wegkruipplek in die wêreld nie, soos soveel flieks al vir my gewys het, maar dis beter as niks. Dit is ‘n kans vir veiligheid!
Ek ruk die deur oop en gooi koorsagtig komberse en ou lakens vol stof uit die kas uit, om plek te maak vir my logge lyf. Die klopdans en mesmeriserende gesing is net buite die studeerkamer. Ek duik-val die kas binne en trek die deur, so styf as wat ek kan, toe. Buite my skuiling kom die klopdans op maat van die melodie die kamer binne. Ek hou my asem op; die pols van my hart oorverdowend in my ore. Die danser se klopdans beweeg heen en weer deur die vertrek, maar die gesang vul die hele vertrek – elke hoek en gleuf. Ek snak na lug toe my longe amper wil bars.
Wie kan dit wees, of eerder, wát kan dit wees? Gaan ‘n booswig nou regtig op en af in die huis dans? Vir wat? Sekerlik skeer iemand met my die gek?

My nuuskierigheid oorwin my vrees, en ek maak die kasdeur op ‘n skrefie oop. Byna onmiddellik ruk ek die kas weer styf toe, maar die beeld is vir ewig in my oë gebrand.
Die danser is ‘n man wat handeviervoet op en af beweeg, en sy hande en voete om die beurt stamp op maat van die sang. Is dit ‘n man? Dit lyk soos ‘n mens wat weke, of dalk maande laas, geëet het. Sy gesig uitgehol; sy lewelose oë diep in sy oogkaste. Die klere aan sy lyf is niks meer as flenter lappe nie. Die gesing kom uit sy mond, maar sy lippe beweeg nie. Sy mond – met meer gate tussen die vrot tande, as tande self – is wawyd oopgesper, asof hy permanent gaap, terwyl die hipnotiese note uit hom vloei.

Ek sit doodstil.

Die musiek is … pragtig. My voet tik onwillekeurig op maat van die verleidende deuntjie. Ek probeer konsentreer om my voet stil te hou, alhoewel die kreatuur sekerlik weet waar ek wegkruip. Ek wag, dalk vir minute, dalk vir ure, voordat die klopdans uit die vertrek af in die gang af verdwyn. Die klopdans word sagter totdat dit uiteindelik stilte word. Maar die betowerende lied vul nog die lug. Ek frons en luister aandagtig. Dan besef ek die gesing kom uit my eie mond uit! Ek beweeg nie my lippe nie, en my tong lê doodstil, maar die note vloei oneindig uit my mond.
Dans.
Ek val vooroor uit die kas, en beland handeviervoet op die houtvloer.
Dans!
Ek kom nie weer op nie. My regtervoet lig op, en kom met ‘n stamp af op die houtvloer.
Dans! Dans! Dans!
Dan lig my linkervoet op en weer af. Stamp! Dan weer die regtervoet. Dan my linkerhand. My regterhand volg daarna. Klop. Klop. Klop.
Dans … Dans. Dans!
My vier ledemate beweeg soos die suiers van ‘n binnebrandmotor op en af, op ritme van die musiek.
My lyf begin die polsende ledemate volg in die rigting van die voordeur. Selfs my hart klop op die maat van die musiek. My stembande verkondig die lied van die dans.
Dans.
Ek besef ek dans die straat af. Ek weet nie waarheen nie. Ek gee nie om nie. Statistiek, eksamens, ouers, broer, kos, klere, rede … vergete. Ek weet net ek moet dans. Ek weet net ek moet die dans met nóg mense deel. Almal moet dans.

Hoor die lied.

Dans!

Rapporteer inhoud

• Issue: *
  Kopiereg inbreuk vuil taal Ongeldige Inhoud
• Your Name: *
  
• Your Email: *
  

• Details: *
  

Handig verslag