Donker

daar is geen maan nie

geen lewensklankbaan

behalwe die dreunsang van ʼn see

en ‘n wolftjank van klam traanwind

wat snik oor ʼn swart strookstrand

waar golwe my vooruitgangvoetholtes

met fosforskuimtonge ont-spoor

 

selfs die melkweg het in melk verdrink

en sterglinster het in besoedeling vervaag

die daglig het al lank reeds leeggebloei

en die goue kim van my jeug

se moed se durf se waag

het die stryd teen rook en spieëls verloor

 

in my stad vol vakuumneonbuise

waar dwelms en skelms in stegies lok

het ek gekyk maar nie gesien nie

hoe verdraaide lig bedrieglik jok

oor drome en oor lig se jare

waar ek sterlig teen fluweelnag kon lees

die sterretekens was vreemde magie

wat ek wou pluk langs my toekomspoor

 

met lense van ongeloof se vergroting

in my soektog na helder verklaring

word duister die agtergrond in voorgrond

ʼn verdoeselde verdraaide openbaring

soos die stemme van ʼn valse koor

 

laat daar lig wees! het ek geroep

die nag van smarte weggejaag

tog is dit my tyd van tob en nabetragting

wat stroombreker teen verwagting

wanneer skynperfeksie van dag afskakel

en die donker die duiwels bekoor

 

is ek die nagkind

die enkeling

die drenkeling

wat in my swart tyd dronk versmoor?

 

het ek buite die kollig van voorgee

my ware self dalk reeds vermoor?

 

Etna Wepener ©️