Nagmerrie onder die Olmbome

Om in die bos te woon, was lankal ‘n taboe. Tog het Danni geen keuse gehad nie. Net haar tatoeëring het haar beskerm teen die monsters. Net haar ring het haar aan haar susters verbind. Op ‘n sekere punt het die bome genoeg verander dat selfs sy wat deel was van ‘n boom binne een moes woon. Sy het geweet dat iets boos die bos oorgeneem het – iets wat selfs die donker feë gevrees het.

Haar ring krimp en die vaal stem van ‘n bosnimf wat aan die buitewyke van die bos woon, kom uit die bek van die slang.

‘Die maan is besig om te kwyn. Alle blare is verlore. Net wolke en mis… ‘

Die slang het gesis en teruggekeer om haar vingers toe te draai.

Danni sidder. Met elke maansiklus wat verbygaan, het sy donkerder geword – nie net haar rok en tatoeëring nie, maar ook haar wese. Dit was rampspoedig om op Feërie se hulp te wag. As sy feë sien verblind deur angs, maak dat sy so ysig word soos die bos rondom haar … sy kan soms nie eers haar vingers voel vir die koue wat hulle uitstraal nie.

Die boompie het gebewe, ondanks die lampe om die houtpot.

Emosies wat sy gedink het dat sy nie meer het nie, duik op terwyl sy kyk na die laaste wilde bosnimf se stryd om te oorleef. Dit was te jonk om die bos wat met sonlig oorstroom was te onthou, die streling van ‘n warm briesie te ken of wat dit beteken om buite Feërie gebore te word. Maar Danni het dit alles geweet. Sy maak die vou van haar toga reguit en sorg dat dit net reg val voordat sy deur die venster van haar huis in ‘n ou boom loer.

‘n Stukkie maan loer uit die donker lug. Danni het die koue wintersnag binnegeloop en nie haar borstatoeëring oor haar rok se halslyn toegetrek nie en nader gekom na die groepie olmbome waar die verraderlike nagmerrie begin het.

Mist streel oor haar kaal skouers, maar sy bewe nie. Vreesloos kyk sy hoe dit krul om die geraamtes van wat vroeër wonderlike olmbome was.

Die donker grond word lewendig onder haar voete. Skaduwees ontsnap – donker vlekke teen die lug rondom dit.

Danni hou hulle dop en wag op vrees om haar te verblind soos dit gedoenhet met talle ander feë van die bos. Dit kom nie.

‘Is dit tyd?’ vra ‘n glibberige stem.

‘Ons het so lank gewag …’ sê ‘n ander.

Sy hou hulle dop, met haar kop na die kant gekantel.

‘Wie is julle?’

‘Feë bevry van Feërie. Ons is lankal dood, behoort nie aan Ankou nie, maar aan die Skaduryk. ‘

Haar ring gly heen en weer.

‘Ons het gewag dat u ons sal lei, dame,’ sê ‘n skaduwee.

Danni sluk. Sy het van die dag gedroom dat haar verraderlike plan sou uitkom. Sy het nooit gedink dat die wegbreek van Feërie haar in ‘n bestaan van skadu en stilte sou laat nie.