Bos van Nagmerries

Dit is soos ‘n herinnering aan ‘n droom. Maar die hout splinters wat in my arm brand, belowe dat dit regtig is.

Pyle flits verby en in die bome rondom my ingebed – byna mis wat bedoel was om dood te maak. Nog ‘n projektiel kom naby verby, net my bene wat onder my ingegee het, red my.

Bloed. Die reuk van baie bloed, nie my eie nie, vul die bos.

Ek staan weer op en my dwing bene om te doen wat ek nodig het. Ek kon die jagters hoor wat nie ver agter my is nie. My nagvisie is nie wat dit eens was nie, maar ek kon vonke sien wat êrens voorlê: vonke wat die einde van ‘n lewe merk.

Gal gaan op in my keel toe ek sien wat die jagters gedoen het. Nie eens ek, wese van die nag, sou ooit iets so gruweliks doen nie. ‘n Eenhoring het in die maanlig rooi op die grond geslinger, bloed wat uit al die pylwonde spruit, terwyl sy lewe daaruit dreineer.

Dit het my in die oë gekyk en om hulp gesmeek. Ek buk, openbaar my tande en skeur die eenhoring se keel.

Bloed, gevul met angs en nagmerries, drup uit my mond terwyl ek op die jagters wag. Ek het die laaste paar eeue die bloed van niks anders as rotte geproe nie. Vanaand sal ek my kragte as ‘n vampier herwin. Ek sal nie meer in die skaduwees wegkruip nie.

Die skree van die jagters het my aan die slaap laat raak teen dagbreek …