Om weer klein te wees

(Woordtelling : 886)

Kinders het die wonderlike gawe om nog die wêreld as ʼn magiese plek te ervaar. Daar waar feetjies en kabouters vir blomme sorg en diere in verstaanbare taal met mense kan kommunikeer. Hul wêreld is ʼn plek van wonders en towerkuns waarin jy jouself kan verloor, mits jy bereid is om weer klein te wees en toe te laat dat ʼn klein mensie jou in hul droomwêreld inlei, en nie jy die leiding met logika wil neem nie.

Die groter vraag is dalk, op watter ouderdom hou ‘n persoon dan op om met onskuldige oë na die wêreld te kyk?

Hoe jonger die kind, hoe groter die verwondering. Die eerste sewe jaar is die heel belangrikste want dit is nog voordat die brein só gevorm het dat logika en redenasie oorneem. As ouer en grootouer is dit byna ons plig om kinders aan te moedig om hul verbeelding lewendig te hou. En, hoe langer kinders nie blootgestel word aan die volwassenes se siniese lewensuitkyk nie, hoe beter. Uiteindelik is ʼn kind net ʼn skoon vel papier wat wag om ingekleur te word, en ons het die beheer wat daarop verskyn.

Hulle vra die onmoontlikste vrae en verwag ‘n goeie antwoord, al is dit soms bietjie onlogies. En soms, wanneer ons dit waag om ‘n onmoontlike vraag te vra, kan die antwoord ook vir ons ‘n heel ander wonder-wêreld laat oopgaan. Klein kinders se wêreld is getint met ʼn verskeidenheid van kleure wat volwassenes al vergete agtergelaat het.

Wat ons dikwels mis kyk is die feit dat ons kinders miskien nog jonk en in ʼn kleinerige verpakking is, maar dat hulle in der waarheid ons leermeesters is, d.w.s., indien jy nie reeds te verstok is om iets nuuts te leer nie. Moet vir geen oomblik dink dat daardie groot oë wat met soveel onskuld en vertroue na jou kan kyk, ʼn oningeligte siel huisves nie. Dit mag wel so wees dat hulle onskuldig en onkundig in hierdie lewe inkom en alles soos ʼn uitgedroogde spons indrink, tog het hulle reeds verstommende kennis van goed wat ons dalk nog nie geleer het nie. Kom hulle nie eintlik vars van die geesteswêreld af nie?

Ongelukkig dra ons ook ons vrese en skewe idees oor, en nie net die riglyne hoe om ʼn goeie en sosiaal aanvaarbare mens te wees nie. Geen kind is ʼn rassis van geboorte af nie, en hulle praat nie lelik van mekaar nie. ʼn Kind sien ʼn speelmaat raak en dit is al wat tel. Hoe langer dit neem om n kind te indoktrineer met die samelewing se vele voorskrifte, hoe beter. ʼn Kind is dus eintlik daar om ons te herinner aan ons eie onskuld en verwondering oor alles wat ons so as vanselfsprekend aanneem.

Wanneer ek saam met my kleinkinders na ou Spinnie op die vensterbank kyk, gril hulle nie outomaties vir al daardie bene en hoe vinnig Spinnie dalk op hulle kan spring en begin hardloop nie! Hulle sien veel eerder haar ronde, blink-swart lyfie en kort beentjies raak, en ondersoek haar van alle kante. Dikwels loop hierdie gesprek uit op vrae wat Oupa en Ouma nie kan antwoord nie, en moet ons eers ʼn boek uit die boekrak gaan haal en bietjie leer oor spinnekoppe se gewoontes.

Die liederlike geel-en-swart spinnekop wat ʼn web so groot soos my sitkamer is, en wat nou heel vrolik tussen twee bome geweef is, word ook van alle kante bekyk en bewonder. Dat daardie ding groter as hul handjies is, skrik hulle geensins af nie! Hulle sien net die ingewikkelde patrone van die web en die mooi kleure van die spinnekop raak. Al is ek geensins ʼn liefhebber van spinnekoppe nie, kan ek dit wel saam met die kleintjies geniet en nie instinktief na die blik Doom reik nie, al rebelleer my lyf teen als wat my oë nou raaksien!

Die lang swart wurm met die geel steeksels vind ons gou uit is eintlik die voorloper van ʼn geel-en-swart skoenlapper en hy word met groot versigtigheid terug op die blaar gesit, reg om sy lewensiklus te voltooi.

Tydens ʼn reis moes ons noodgedwonge deur die klein dorpie se plakkerskamp ry. Die strate is vuil en die kinders lyk verslete. Hul voetjies is kaal en hul klere mag stukkend en vuil wees, maar hulle weet hoe om ʼn bal te skop! Toe 8-jarige kleinseun heel onskuldig vra of ons nog in Suid-Afrika is, kyk ek met nuwe oë na ons omgewing. Miskien het hy op hul groot-skerm TV gesien dat Afrika se kinders so lyk, heel onbewus dat ons ook maar deel daarvan is. Net, dit is nie iets waarmee ons werklik gekonfronteer word nie, en in sy skool is daar nie vuil kinders met verslete klere nie.

As jy dus ’n gelukkige grootmens wil wees moet jy nie net meer tyd saam met kinders deurbring nie, maar ook jou skewe idees oor die lewe opsy skuif en weer met nuwe oë na ou goed kyk. Kinders en diere is die enigste wesens wat hulle nie aan sosiale voorskrifte steur nie en is pýnlik eerlik. ʼn Kind het nogal nie ʼn probleem om ʼn baie helder en ongemaklike lig op verkeerde goed te laat skyn nie. Sonder ʼn sweempie van skaamte. Die maklikste pad sonder enige misverstande is reguit, sê ʼn ding net soos dit is.

Rapporteer inhoud

• Issue: *
  Kopiereg inbreuk vuil taal Ongeldige Inhoud
• Your Name: *
  
• Your Email: *
  

• Details: *
  

Handig verslag