Verstreke piëteit

ek wens ek kon jou uit my kop laat klim

sodat ek jou kan bêre in die kluise van die see

ek wil die verlange snare van my hart trim

sodat ek jou daarmee uit my gedagtes kan vee

dis ‘n einde wat saggies aan my siel knaag,

‘n vuur wat brand met elke tere asemtog

en terwyl jou lag in alle opsig stadig vervaag

bly die herinneringe my eie wrede kruistog

die wind fluister ‘n sagte, ferme tot siens

en die son sak in ‘n traan gevulde gloed

daar is nie ‘n hoopvolle blye weersiens

want die afskeid was ‘n bloeiende vloed

die pad van môre sing sy eie vrye omgee lied

en vader tyd vleg draaie deur die stof van gister

ek sal jou altyd onthou sonder enige verdriet

omdat jy meer was as net ‘n blinkende aand ster

Rapporteer inhoud

• Issue: *
  Kopiereg inbreuk vuil taal Ongeldige Inhoud
• Your Name: *
  
• Your Email: *
  

• Details: *
  

Handig verslag