Winter het knypers van yster. Hy blaas ysige misweer deur sy neusgate. Verf die hemelruim vinnig vol bloupers onweerswolke. Kort voor lank dop hy sy emmers om en val reën in vriesende vlae.

Breek ’n moedige sonnetjie dalk deur, is dit waterig, nes my neus. Gelukkig is my lippe gevoelloos van die koue. My vingers staan stokstyf. Ek druk die boonste en die onderste letters op my toetsbord, gelyktydig raak. Ek trek my nek al dieper in my jaskraag in, maar winter se ys-asem hang ewigdurend om my ore.

’n Besoek aan die toilet, dis waar Winter my martel. Die agt lae klere oormekaar om sy koue kloue af te weer, verseker dat ek vroegtydig gaan. Van al die op en af, op en af, om die klere weg te trek, raak ek pure seesiek. Met die sit slag knyp Winter my tere boudjies genadeloos en wellustig. Onwillekeurig verlang ek na Ouma Ann se gehekelde sitplek kappies, wat pas by die Barbie pop wat oor die ekstra toiletrol hang, sê rok. Na ek die stalaktiet met ’n veeg afgebreek het, moet ek weer op en af, op en af.
In die spieël sien ek die opgepofte Oros mannetjie. Selfs al waai die sterkste woesste swartste Noordwester my onderstebo, sal my lyf vanself weer regop spring.
Winter het selfs vir Bokka, wat sy eie ingeboude verwarmer het, mishandel. Hy tik vandag met sy vingerlose arbeidershandskoentjies. Winter is g’n maat vir ordentlike mense nie. Hy is koud-hartig en wreedaardig.

• Natuur