Agter toe deure

Brons gradering. 847 woorde

Agter toe deure

“Maak oop die deur!” ʼn Harde gehamer van vuis op hout volg. “Maak oop die donnerse deur nou! Ek maak jou vrek as ek hier uitkom, hoor jy my? Ek maak jou fokken vrek!”
Debbie sak bewend op die rusbank neer. Sy voel hoe haar lyf begin ruk. Suiker, dink sy, ek moet suiker in my lyf kry. Sy strompel na die yskas en gryp die bottel lemoensap uit die deur. Die sap stort oor haar ken en bors toe sy die bottel met rukkende hande na haar mond bring en sluk. ʼn Naarheid oorval haar toe sy die bottel voor haar mond wegneem en sy haal die wasbak net betyds. Vir ʼn lang ruk staan sy gebukkend oor die wasbak voor sy die kraan oopdraai en kyk hoe die lemoensap wat sy sopas ingeneem het deur die gaatjie wegspoel.
Waar het sy die, byna onmenslike, krag vandaan gekry om te doen wat sy ʼn paar minute gelede gedoen het?

Die oggend het soos enige normale oggend in haar huis begin. Soos gewoonlik het Fanus fout gevind met die ontbyt, met die klere wat sy vir hom uit die kas gehaal het. Die hemp het ʼn klein kreukeltjie gehad naby die soom, daar waar niemand dit sou kon sien nie. Dit was genoeg rede vir hom om te ontplof, haar aan die arm te gryp en te sleep na die badkamer.
“Jy leer nooit! Hoeveel keer moet ek hieroor praat? Jy wil sien dat ek uitgelag word by die werk, nè? Hoekom leer jy nie?” het hy gegil terwyl hy met sy vry hand houe in haar gesig laat reën het.
ʼn Onmenslike woede het op daardie oomblik van Debbie besit geneem. “Dis genoeg!” kon sy deur haar styfgeklemde kake uitpers. “Dis genoeg!” Met ʼn krag waaroor sy nie geweet het sy beskik nie, het sy haar arm losgeruk en in een beweging hom tot in die badkamer gestamp. Die totale ongeloof wat sy op sy gesig kon lees, het hom vir ʼn oomblik verlam, en in daardie oomblik kon sy die deur toestamp en die slot in die veiligheidshek draai.

Die gehamer aan die deur raak stil.

“Debbie? My Lief …”
Die stem van agter die deur is sonder bravade, amper pleitend.
“Maak oop die deur, asseblief. Ek belowe dit sal nooit weer gebeur nie. Ek is jammer oor my optrede. Ek weet nie hoekom ek so kwaad was nie. Debs …?”
“Nee!” Die enkele woord skeur uit haar keel. “Nee!”
“Asseblief! Ek smeek jou. Jy weet ek kry engtevrees … Ek belowe, ek sal die deur afhaal. Asseblief maak oop.”
Sy stap met afgemete tree na die deur. “Nee, Fanus. Wat het jy gedoen elke keer dat ék jou gesmeek het om die deur oop te maak? Jy het gelag. GELAG, Fanus. My engtevrees het vir jou niks beteken nie. My honger terwyl ek in die klein vertrekkie opgesluit was, was om my ʼn les te leer. Jy het werk toe gegaan en my gelos om ‘my sonde te oordink’. Sit daarbinne en vrek! Die polisie kan jou kom uithaal.”
Die vuishoue begin weer teen die toe deur reën.
“Wie dink jy is jy om my te probeer dreig met die polisie? Hulle gaan vir jou lag, man. Niemand gaan jou glo nie! Jy is ʼn nikswerd en die polisie gaan dit ook vir jou vertel. Hulle weet wie ek is. Hulle ken my aansien in die gemeenskap. Hulle gaan hierdie deur oopsluit en dan is ons alleen. Verstaan jy wat ek vir jou sê? Alleen, net ek en jy. Vandag maak ek jou vrek!”
Debbie voel hoe ʼn doodse kalmte oor haar vloei. Sy is nie meer bang vir hom nie, sy mag oor haar is gebreek. Sy vryf oor die staal van die veiligheidshek wat Fanus sowat twee jaar gelede voor die badkamerdeur vasgesweis het. Haar tronk. Die vertrekkie waar sy meer as die helfte van haar getroude lewe in toegesluit was omdat sy nie ‘haar les’ wou leer nie. Hoeveel ure van honger en angs het sy agter die tralies deurgebring?
“Jy is reg, weet jy. Almal kén jou, die pilaar van die samelewing. Die man wat oor sy eie voete sal val om mense te help – daar waar ander jou kon sien. Vandag gaan hulle die ware Fanus Verster sien, die man wat sy vrou toegesluit het in ʼn klein badkamertjie nadat hy haar ‘getugtig’ het. Die man wat sy vrou onderdanig gebliksem het. Hoe gaan jy die merke aan my verduidelik die keer, Fanus? Jou arme vrou, so lomp, val gedurig oor haar eie voete. Hoe verklaar jy my gebreekte neus, die wurgmerke aan my keel, jou vingermerke aan my arms? In watter deur het ek dié keer vasgeloop? Jy het jou hand die keer oorspeel, my ‘liewe’ man. Dis verby. Jy sal nooit weer jou hande op my lê nie want wanneer jy vrygelaat word sal ek nie meer hier wees nie. Jy het verloor, Fanus. Jy het geen mag meer oor my nie.”
Die skel van die deurklokkie onderbreek haar.

“Polisie. Maak oop die deur!”

Rapporteer inhoud

• Issue: *
  Kopiereg inbreuk vuil taal Ongeldige Inhoud
• Your Name: *
  
• Your Email: *
  

• Details: *
  

Handig verslag