Argitektuur

Gordelroos gebreek en swart
tragiese huis,
met niemand daarin.
net fluisterings van geeste…
‘n dosyn ruite -gebreekte glas,
om jou loop onkruid
rankende gras

my wingerdstokke
afgewerk en vasgebind
my gees staar deur geen venster
en geen deur, in verdwaasdheid…
soos ‘n hoed aan ‘n kapstok

daar is niks oor;
net hartseer en eensaamheid
die gebrek aan iets
wat my eens beskut het
liefdevolle hout arms
rondom ‘n man en sy vrou
‘n huis waar ‘n baba se lag eggo
wanneer niks oorbly…
verkrummelde dak en
hortjies uitmekaar val,
die einde…

ou, verlate huis
verweerde grys kaste
k-r-a-a-k die oop en toe van my onthou
dak en geute ontbreek
verteenwoordig, -paranteses van geluk
vertel die storie van die verlede
die vensterluike hang losweg
aan ‘n paar geroeste spykers
gordyne in die donker vensters,
net lappe vol vlekke…

‘n vragmotor geroes in ouderdom
staan in die oorgroeide voortuin
wat in stilte verwurg
tussen indringer onkruid
wat die wilde rose vervang
wat eens vrylik gegroei het

die voorstoep
ontbreek ‘n paar vloer planke
ander geswel en verwronge
van baie lente reën
wat steeds huisves
twee gebreekte wieg stoele
en twee ou potte
een keer gevul met liefde en lag
nou alleen en vervalle
met niemand om sy verhale te vertel

diep in jou duisternis tuurend,
lank staan ek daar en wonder…
onthou, my drome gedroom…
‘n skaam en verborge voël
eensame spreeu,
‘n kluisenaar, sing ‘n treurige lied

deur ou bos, spot hy
van geurige seders, en spookagtige denne so stil,
word hy, my kameraad in die nag;
‘n sinnelose marionet, my snare geskeur
die krakende bene, die slegte sig,
ek staan in die skaduwee van my ruïne

jou stilte ononderbroke,
jou duisternis
het geen teken
daar was niks meer …
die enigste woorde gepraat ‘in fluisterende leemtes…
“hierdie huis het ‘n gebroke hart”

©Marike Erasmus