Dood waar is jou angel (450 woorde) – Brons

My ervaring om ‘n begrafnis in “lockdown”tyd by te woon, het my tot die besef laat kom dat Covid-19 ons nie net fisies en emosioneel kom inperk en afsonder het nie, maar emosioneel groot skade berokken het.
Alhoewel ek hartseer is oor die verlies van ‘n familielid, was ek ook heimlik opgewonde om weer familie (wat ek baie jare gelede laas gesien het) weer te kon ontmoet en sien.
Maar oo wee, ons daag by die kerk op in doodse stilte, word vermaan om nie rond te staan en te gesels nie. Ons stap in ‘n gespasieerde ry die kerk binne, almal stil, statig, gemasker.
Ons koors word gemeet, ons hande ontsmet en ons moet op ‘n vorm teken, waar ons vooraf moes bespreek het om die begrafnis te kon bywoon.
Toe word ons begelei na ‘n sitplekkie heel in die hoekie van die kerk. Elke 2de bank is leeg. Wit en rooi plastiekbande (wat gewoonlik om misdaadtonele gespan word, is tussen banke gespan om te wys waar dit verbode is om te sit.
Ek probeer, vanuit my verskuilde hoekie, rondkyk of ek dalk bekende familielede kan eien. Maar al wat ek sien is groot, emosielose oë, wat uitdrukkingloos terugstaar bokant gesnoerde monde. Hoe herken mens nou iemand as die helfte van sy/haar gesig agter lap weggesteek word?
Ek raak benoud, voel ongemaklik en vasgekeer, kan nie lekker asemhaal deur die masker voor my mond en neus nie, en my bril se glas wasem kort-kort toe. Ek bly trek aan die masker om asem te kan skep, en wonder benoud hoe ek vir ‘n uur gaan uithou met so ‘n toegemaakte mond en neus sonder om paniekerig te word agv ‘n gebrek aan vars lug.
Die ergste vir my was die singery. Ek het so paar reëls agter die masker probeer sing en toe maar, soos die res van die samehoorders bes gegee. Mens kan mos nie uit volle bors sing as jou woorde dof teen ‘n lap vasplof en jy nie vars lug kan inasem nie?
Na die kerkdiens is ons daar weg sonder om vir een, enkele mens “hallo” te sê, want weereens is ons vermaan om nie buite die kerk te staan en gesels nie.
Ons mag nie met mekaar praat nie, ons mag nie aan mekaar raak nie, ons mag mekaar nie van aangesig tot aangesig sien nie en ons mag ook nie ordentlik asemhaal of sing nie.
“Dood waar is jou angel?” het die dominee gesê, en in my hart het dit uitgeskree “die angel lê beslis in afsondering verskuil”.
Soveel vryheid het verlore gegaan, soveel spontane menslikheid in die slag gebly en alles voel emosioneel dood!

©Driekie Grobler (2020)

Rapporteer inhoud

• Issue: *
  Kopiereg inbreuk vuil taal Ongeldige Inhoud
• Your Name: *
  
• Your Email: *
  

• Details: *
  

Handig verslag