Idiome verhaal Brons

My ma het altyd gesê ‘n mens moet die boompie buig terwyl hy nog jonk is, maar hoe gemaak as iemand aartjie na sy vaartjie? Dan help die buig seker nie veel nie. Die appel val mos nie ver van die boom nie. Maar ek kan seker nie bekostig om sy skandes aan die groot klok op te hang nie, want ons almal het mos maar geraamtes in die kas en woon in huise van glas. En my koring staan nog op die land. Maar tog, ek is nie een wat doekies omdraai en ‘n moordkuil van my hart maak nie. Daarom kan ek, sonder om te blik of te bloos, sy skandes van die dakke af verkondig en aan die groot klok hang, want die een se dood is mos maar die ander een se brood. Die doel heilig mos maar die middelle.
Maar kom ons begin die storie by die begin en pak die bul by die horings. Jan was maar die Benjamin van hulle huis en het met sy geboorte in die botter geval, want teen daardie tyd het sy pa al geld soos bossies verdien. Dis daarom dat hy besluit het om nie sy seun tussen die hoi-polloi, die houthakkers en waterputters groot te maak nie. Hy het altyd gestap asof hy ‘n laaistok ingesluk het. Maar elke gek het sy gebrek, want Jan senior se aand en môrepraatjies het nie ooreengestem nie. Hy het twee groot dorings in sy vlees gehad. Hy het gereeld die druiwekar gery en dan het hy sy lyf knipmes gehou. En ‘n ou bok like mos altyd ‘n groen blaartjie. So beland sy jas toe mos eendag in die wiel, toe hy lelik die kat in die donker knyp en sy was beslis nie ‘n katjie wat jy sonder handskoene aanpak nie. Dit was nie oor die hondjie nie, maar oor die halsbandjie, want sy, met haar haaitande, was normaalweg maar beskou as een van die Kreti en die Pletie. Maar liefde is blind en soms laat
dit jou te veel hooi op jou vurk neem. Met ‘n Judaskus, het sy hom vertel van die slang in die gras, of liewer die broodjie in die oond. Eers wou hy sy hande in onskuld was, en haar vertel dat sy van ‘n molshoop ‘n berg gemaak het, maar hy het besef die deler is net so goed soos die steler. Toe besluit hy om die hasepad te kies en soos ‘n groot speld te verdwyn.  Laaste sien van die blikkantien? Nee, haastige hond verbrand sy mond, want Saartjie het besluit om die bul by die horings te pak en het die bom laat bars toe sy die nuus op die lappe bring. Sy het besluit om nie al haar perels vir die varke te gooi nie en het nie ‘n bang haar op haar kop gehad nie. Sy het besluit om hom kaal uit te skud. Eers het hy gedink daar sal dadels van kom, en dat dit nie in haar broek sit om hom ‘n gat in die kop te praat nie. Maar stille waters, diepe grond. Haar pen was in gal gedoop en sy was nie gister se kind nie. Hy moes sy hande diep in sy sakke steek. En sy het ook gesorg dat sy nie al haar eiers in een mandjie plaas nie. Hy was tussen die boom en die bas. Uiteindelik het hy tien jaar hardepad gekry. Daar in die tronk, het hy toe die lepel in die dak gesteek. Mense het van heinde en verre gekom vir die laaste eerbetoon. Jan was kwaad vir sy pa, maar bloed is dikker as water en hy het besluit om nie ou koeie uit die sloot te grawe nie. Jan se ma was egter met die helm gebore. Sy het ‘n rot geruik en sy het geweet as jy ‘n hond wil slaan, kry jy maklik ‘n stok. Sy wou nie slapende honde wakker maak nie, maar sy was vir lank lank van draad. Sy het ‘n rokie gesien en waar ‘n rokie trek is ‘n vuurtjie. Haar man moes maai waar hy nie gesaai het nie. Dit was Jan wat oor die tou getrap het en nie sy pa nie, en hy was nog skaars uit die dop. Hy was so slim soos die houtjie van die galg en het mooi die kat uit die boom gekyk voordat hy sy pa ‘n gat in die kop gepraat het. Maar elke hond kry sy dag en sy ma is nie onder ‘n kalkoen uitgebroei nie. En nou is Jan die een wat lang krokodiltrane huil.

En as ek nou maar die laaste stuiwer in die armbeurs kan gooi. Wees vir skelmstreke so bang soos die duiwel vir ‘n slypsteen. Die kool is die sous nie werd nie. En moet asseblief nie met ‘n ander se kalwers ploeg nie!

© HENNIE

Rapporteer inhoud

• Issue: *
  Kopiereg inbreuk vuil taal Ongeldige Inhoud
• Your Name: *
  
• Your Email: *
  

• Details: *
  

Handig verslag