Mei 2025 – OOP projek – Kommentaar en uitslae

WENNERS

Baie geluk aan hierdie 11 lede!

GEDIGTE:

BRONS:

(1) No 5   Audrey Bierman met Afrikaans is my herkoms

(2) No 21 Pierce van Tonder met Ek lief jou

(3) No 17 Christa Diederiks met Genesende rots

SILWER:

(1) No 33 Retha van Deventer metSlenter-smagting

(2) No 30 Cobus Kruger met Pendorings

(3) No 16 Colin Steyn met Najaar

GOUD:

(1) No 32 Amanda de Meillon met Hart van ’n ouer

(2) No 25 Hester Steenkamp met Stof en stilte

(3) No 31  Amanda de Mellon met Engel van die dood

PROSA:

(1) No 4 Pieter Mostert met Ekologiese les uit die Boesman legend van die groot Arend en die seun van die wind

(2) No 1 Audrey Blignaut met Verkeerde seisoene

(3) No 5 Hester Steenkamp met Hernus se goggatjie

VERHALE:

(1) No 5  Marlene Erasmus met Vlerke

(2) No 6  Amanda de Meillon met Die berge swyg

(3) No 3 Vera Booysen met Straatprediker

KOMMENTAAR

GEDIGTE

BRONS:

5. Afrikaans is my herkoms

Jou gedig spreek kragtig tot die emosionele band met Afrikaans, met ‘n duidelike passie vir taal en kultuur.  Die opregtheid en emosionele diepte is merkbaar, al kan die herhaling van sekere reëls die ritme effens vertraag. Woorde soos “uitroep,” “praat,” “sluk,” en “koester” dryf die aksie en toon vasberadenheid, terwyl selfstandige naamwoorde soos “herkoms,” “toekoms,” “wese,” en “kultuur” die tema van identiteit versterk; verder, woorde soos “bitter” en “platvloers” voeg emosionele kontras toe. Die rympatroon, soos “uitgejou” en “staat” met “praat” en “teug” is effektief en gee ritme, maar die herhaling van die laaste twee strofes is dalk oorbodig—dit beklemtoon die boodskap, maar kan meer kompak wees. Die titel is hoogs relevant, want “herkoms” is sentraal tot die gedig se fokus op oorsprong en identiteit. Die metafoor van die “bitter pil” is treffend, en die herhaling van “Afrikaans is” skep ‘n refrein-effek wat die tema anker.

6. Vasgevang

Hierdie gedig bied ‘n kragtige kontras tussen fisieke konstruksie en menslike realiteite, en ek is beïndruk met die oorspronklike beeldspraak en diepe insig. Woorde soos “bakstene,” “fondasies,” “glashuise,” en “oë” skep tasbare beelde, terwyl werkwoorde soos “gepak,” “ingesement,” en “gluur” beweging en spanning aandui;  woorde soos “pikswart” en “moderne” voeg visuele en emosionele diepte toe. Die rym is subtiel en ongereeld, wat die gedig ‘n moderne, vrye gevoel gee—ek vind dit effektief, want dit weerspieël die chaotiese realiteit van die tema. Die titel “Vasgevang” pas perfek, want dit vang die letterlike (konstruksie) en figuurlike (sosiale en emosionele) gevangenskap. Alliterasie in “bakstene word gepak” en “staal gesny” boots die ritme van bouwerk na, en assonansie in “knus” en “pikswart” versterk die klank. Die metafoor van “glashuise” en “waarheidvensters” is besonders kragtig, en die kontras tussen “naywer” en “kansvat” in die oë is ‘n fyn waarneming.

8. Blou poffer dans

‘n Humoristiese dog aangrypende gedig oor fisieke beperking,  met oorspronklike beeldspraak en emosionele resonansie. Werkwoorde soos “pirouette,” “twiet,” “skuifel,” en “jaag” bring lewe en beweging, selfstandige naamwoorde soos “poffer,” “windpomp,” en “lakens” skep ‘n intieme toneel, en byvoeglike naamwoorde soos “wafferse” en “verbete” voeg karakter en humor by. Die rympatroon (bv. “dryf” en “lyf,” “flamink” en “vink”) is speels en konsekwent, wat die dans-tema versterk—ek hou hiervan, want dit balanseer die swaarmoedigheid. Die titel is treffend en relevant, met “blou poffer” wat die fisieke en emosionele toestand simboliseer. Keuses soos “skuifel skuifel” en “windpomp arms” boots beweging na, en “pille” en “dryf” gee klankritme. Beeldspraak soos “eenpootvink” en “sonnetjie. my tussen die lakens ontmoet” is kreatief en roerend. Geen spelfoute nie, maar “deurkosyn” moet een woord wees.

11. Eerste liefde

‘n Hartroerende gedig oor verlore liefde en geestelike soeke. Die emosie is sterk, maar die struktuur is effens onsamehangend. Woorde soos “waterstroom,” “kloof,” “vuur,” en “oggendlig” skep lewendige beelde, werkwoorde soos “gewandel,” “soek,” en “vernuwe” dryf die verlange, en woorde soos “stille” en “goue” voeg teerheid toe. Rym is sporadies (bv. “stroom” en “kloof,”), en ek vind dit gepas—die vrye vorm weerspieël die soeke na iets ontasbaar. Die titel is direk relevant, want “Eerste Liefde” verwys na beide ‘n persoon en ‘n geestelike band. Alliterasie in “stil waterstroom” en “skepping sluimer” is subtiel en effektief, assonansie in “weet” en “roet” beklemtoon pyn. Die metafoor van “gat in die osoon” en “gebrande hout” is kragtig, en die herhaling van “Eerste Liefde” versterk die emosie.

12. Lewenspad seisoene

Hierdie gedig verken lewensfases met seisoene as metafoor. Komplimente vir die duidelike struktuur en hoopvolle toon, al is sommige beelde voorspelbaar. “Seisoene,” “winter,” “lente,” en “herfs” anker die metafoor, wyl  werkwoorde soos “wroegend,” “uitspruit,” en “span” ontwikkeling aandui.  Byvoeglike naamwoorde soos “koue” en “vrolike” kontrasteer die emosies. Rym (bv. “lewenspad” en “land,” “teleurstellings” en “regstellings”) is konsekwent en gee ritme.  Die titel is raak, want “lewenspad” en “seisoene” is kern tot die inhoud. Alliterasie in “blommeprag” en “saam span” versterk klankritme.

13. Alweer hartseer gekoop

‘n Rou gedig oor pyn en hoop; die emosie is opreg, maar sommige reëls is effens vaag. Woorde: “trane,” “vrede,” en “wrok” dra emosie, werkwoorde soos “gekoop,” “help,” en “huilend” toon aksie en worsteling, en byvoeglike naamwoorde soos “ysig” en “bedroef” verdiep die stemming. Rym is eenvoudig en effektief, ek waardeer die ritme, maar dit kan meer afwisselend wees. Die titel is treffend en pas by die tema van herhaalde pyn. Assonansie in “trane” en “patos” versterk die droefheid. Die metafoor van “tranedal se watermerke” is besonders roerend. Geen spelfoute nie, tóg, “hart hulpbetoon” kan “hart se hulpbetoon” wees vir duidelikheid.

14. Gedig van ’n ou staaltjie

‘n Morele vertelling met ‘n sterk boodskap. Die les is duidelik. Woorde soos “staaltjie,” “skoene,” en “trane” skep ‘n verhaal; werkwoorde soos “vra,” “loop,” en “bely” dryf die aksie, en byvoeglike naamwoorde soos “arm” en “skokkend” voeg emosie by. Rym (bv. “staaltjie” en “dankie,” “wange” en “verlange”) is eenvoudig en doeltreffend. Ek hou van die afsluiting met “dankie.” Die titel pas goed, want die gedig is ‘n kort, morele “staaltjie.” Alliterasie in ” mense” en “meer medemens” versterk die boodskap, terwyl assonansie in “trane” en “wange” ritme gee. Die kontras tussen “arm man” en “iemand sonder voete” is treffend. “moes Meer medemens help” moet “moes meer medemens help” wees, kleinletter vir “meer.”, of klem op “méér”.

15. Uitverkoping

‘n Slim kommentaar op verganklikheid en moderniteit. Welgedaan met die  oorspronklikheid en skerp waarnemings. “lakens,” “labels,” en “mode” bou die tema, terwyl “gemaak,” “lê,” en “verkondig” verandering aandui, en byvoeglike naamwoorde soos “harde” en “onverkope” kontrasteer waardes. Rym is subtiel (bv. “lakens” en “rue,” “seer” en “deur”), en ek vind dit gepas vir die moderne toon. Die titel is perfek, want “uitverkoping” weerspieël beidr die letterlike en figuurlike.  Die metafoor van “Sjina lakens” en “ashoop” is skerp en krities. Spelfoute: “kantoen” moet “katoen” wees, en “ń verlede jaar label” moet “’n verlede-jaar-label” wees vir duidelikheid.

17. Genesende Rots

‘n Kragtige geestelike pleidooi. Intense beeldspraak en emosionele diepte. Selfstandige naamwoorde soos “aardlippe,” “rotse,” en “krake” skep ‘n ruwe toneel, werkwoorde soos “bewe,” “skeur,” en “krap” toon worsteling en genesing, en byvoeglike naamwoorde soos “verwese” en “ewige” voeg diepte. Rym is minimaal (bv. “val” en “al”), en ek waardeer die vrye vorm—dit pas by die chaotiese emosie. Die titel is treffend en relevant, met die “Rots” as simbool van stabiliteit. Alliterasie in “verblind, verwese en verward” en “krap die sweer” is kragtig, assonansie in “vure” en “huur” versterk pyn. Die metafoor van “Lewendewater” en “Ewige Rots” is diep geestelik.

21. Ek lief jou

‘n Poëtiese, dromerige gedig. Die beelde is pragtig, maar die einde is effens onsamehangend. Selfstandige naamwoorde soos “sipresse,” “sonsondergang,” en “maanblomkelk” skep ‘n visuele landskap, werkwoorde soos “lig,” “weergalm,” en “soek” dryf die verlange, en byvoeglike naamwoorde soos “blou” en “ragfyn” voeg skoonheid. Rym is afwesig, en ek vind die vrye vorm gepas vir die emosionele toon. Die titel is intiem en pas by die liefdestema, al is die nota oor “vir ewig” effens verwarrend. Alliterasie in “pienk-oranje” en “berg en dal” is subtiel, assonansie in “bloos” en “koud” versterk die stemming. Beeldspraak soos “rooi poeierkwas kronkelpaaie” is treffend. Spelfoute: “lief” moet “liefhet” wees in formele Afrikaans, en “vir ewig is nie vir altyd” kan duideliker verwoord word.

22. Lewenstappesirie

‘n Nadenkende gedig oor lewenskeuses. Die boodskap is solied, maar sommige reëls is effens alledaags. Selfstandige naamwoorde soos “tappiserie,” “spore,” en “vreugdes” bou die metafoor, werkwoorde soos “saamgevoeg,” “swenk,” en “bou” toon aksie, en byvoeglike naamwoorde soos “uiteenlopende” en “verstommend” voeg diepte. Rym (bv. “geveg” en “gevleg,”) is eenvoudig; ek hou daarvan, maar dit kan meer verrassend wees. Die titel is relevant, met “tappesirie” as ‘n kragtige beeld. Alliterasie in “saamgevoeg en inmekaar” en “meester van jou” is effektief, assonansie in “sienings” en “stigtings” gee ritme. Die metafoor van “tappeserie” is sterk. “lewenstappiserie” moet “lewenstappesirie” wees in die teks, soos in die titel.

23. Bitterbessiebos

‘n Kragtige gedig oor pyn en oorwinning, intense beelde en hoopvolle wending. Selfstandige naamwoorde soos “bossie,” “skerwe,” en “kokon” skep ‘n donker toneel, werkwoorde soos “lê,” “beur,” en “dwarsboom” dryf die stryd, en byvoeglike naamwoorde soos “giftige” en “onverskillige” verdiep die emosie. Die titel is treffend, met “bitterbessiebos” as ‘n metafoor vir pyn. Die metafoor van “gebreekte spieël” en “kokon van verwerping” is diep.

24. Emansipasie (Ewige konsternasie)

‘n Komplekse, abstrakte gedig —die beelde is ryk, maar die betekenis is soms vaag. Selfstandige naamwoorde soos “woord,” “winde,” en “vlerk” skep ‘n poëtiese toneel, werkwoorde soos “val,” “kwyn,” en “erodeer” dui beweging, en byvoeglike naamwoorde soos “sleeptongende” en “mis-triestige” voeg diepte. Rym is sporadies, en ek hou van die vrye vorm—dit pas by die onrus. Die titel is vol intrige, met “emansipasie” en “konsternasie” wat die stryd weerspieël. Beeldspraak soos “bloedbevlekte vlerk” en “Gods water oor Gods akker” is kragtig. “woord’ val” —gebruik eerder “woorde val.”

26.Kinders van die grens

‘n Roerende gedig oor oorlog en herinnering, emosionele krag en lewendige beelde. Selfstandige naamwoorde soos “witsand,” “patrone,” en “baracks” skep ‘n tasbare toneel, werkwoorde soos “verruil,” “gebid,” en “klou” dryf die spanning, en byvoeglike naamwoorde soos “ongesegde” en “roesbruin” voeg diepte. Die titel is perfek, want “kinders” en “grens” vang die jeug en konflik. Alliterasie in “speletjies verruil” en “sweet in staaldak” is kragtig, assonansie in “drome” en “skote” beklemtoon verlies. Die kontras tussen “slingervel” en “doodmaak” is hartseer.

29. Wanneer die Amarillas blom

‘n Pragtige, nostalgiese gedig. Veertjie vir die ryk beelde en emosionele diepte. Selfstandige naamwoorde soos “Amarillas,” “blombedding,” en “parfuum” skep ‘n lewendige toneel, werkwoorde soos “blom,” “skoffel,” en “weet” dryf die herinnering, en byvoeglike naamwoorde soos “koelbloedig” en “asemrowende” voeg skoonheid. Rym (bv. “blom” en “gekom,” “pêrel” en “deurmekaar”) is sag en effektief—ek hou van die vloei. Die titel is treffend en pas by die tema van herlewing en herinnering. Metafore soos “ondergrondse geheime” en “fynste sy” is besonders. Geen spelfoute nie, maar “mooiste mooi” word herhaal—dalk opsetlik, maar oorweeg variasie. 87

SILWER

1.YHWH

Jou gedig is ‘n diep, geestelike refleksie oor sterflikheid en oorgawe, met kragtige beelde wat die leser laat nadink. Woorde wat aksie dryf, soos “geword,” “opgehoop,” en “uitgepak,” skilder ‘n gevoel van onvermydelike verloop, terwyl terme vir konkrete dinge, soos “stof,” “liggaam,” en “voete,” die fisieke en geestelike verval tasbaar maak; beskrywende woorde soos “deerlik,” “blaardun,” en “onstuimig” verdiep die emosionele gewig. Die rym is subtiel en ongereeld, soos “gesê” en “liggaam,” wat ek waardeer—dit gee ‘n natuurlike vloei wat die plegtige toon pas sonder om geforseerd te voel. Die titel is hoogs relevant, want “YHWH” anker die gedig in ‘n goddelike, intieme verhouding, met die herhaling aan die begin en einde wat ‘n sirkel van geloof skep. Klanke word versterk deur herhaling van “l” in “lê nou die my lap van my lig,” wat oorgawe beklemtoon, en die “ee”-klank in “deerlik” en “leë” wek ‘n gevoel van leegheid. Beeldspraak soos “my lap van my woorde geknoop” en “blaardun geherfs” is treffend, en die persoonlikheid van YHWH wat “ligvoets daaroor loop” voeg ‘n teer, vergewende noot. Geen spelfoute nie, maar “my lap van my lig” kan dalk “die lap van my lig” wees vir duidelikheid.

2.Tussen die duine (lied)

Hierdie gedig, as ‘n lied, vang verlange en verlies in ‘n woestynlandskap pragtig vas, met ‘n ritmiese herhaling wat die soektog versterk. Woorde wat beweging aandui, soos “reis,” “soek,” en “spoel,” skep ‘n dinamiese gevoel van hunkering, terwyl konkrete elemente soos “duine,” “waaisand,” en “spore” die toneel lewendig maak; beskrywings soos “skroeiende” en “godverlate” voeg ‘n rou emosie toe. Die rympatroon, soos “rond” en “tyd,” “spoor” en “gewaar,” is konsekwent en melodieus—ek hou hiervan, want dit versterk die liedvorm en gee ‘n refrein-agtige ritme aan die koor. Die titel pas perfek, want die “duine” is beide ‘n fisieke en emosionele ruimte vir die soektog. Herhaling van “s” in “straat-op straat-af” en “d” in “duin-op duin-af” boots die ritme van die reis na, terwyl die “aa”-klank in “waaisand” die uitgestrektheid weerspieël. Metafore soos “skroeiende brandertjies van verlange” en “gister se hartseer onder die sand toewaai” is roerend en visueel.

3.Kom vat my plaas (Rap)

‘n Kragtige, uitdagende “rap” wat spanning en konflik in ‘n boerderykonteks verken, met ‘n sterk ritme. Woorde wat aksie oproep, soos “daag,” “vat,” en “trotseer,” dryf die konfrontasie, terwyl tasbare elemente soos “plaas,” “winde,” en “rooiduine” die landskap skilder; kragtige beskrywings soos “skaars” en “verwoes” voeg intensiteit. Die rym, soos “uit” en “uit,” “raas” en “blaas,” is vinnig en herhalend—ek vind dit perfek vir “kletsrym”, want dit gee energie en pas by die uitdagende toon. Die titel is direk en relevant, want “kom vat my plaas” is die kern van die uitdaging. Klankherhaling in “winde raas” en “rol op jou moue” versterk die ritme, en die “aa”-klank in “raas” en “maai” beklemtoon die konflik. Die metafoor van “’n boom word geken aan sy vrug” is treffend en moreel gelaai. Geen spelfoute nie, maar “’n” voor “boom” kan konsekwent gebruik word elders ook.

4.distels en dorings

Hierdie gedig bied ‘n skerp Bybelse en sosiale kommentaar, met ‘n kragtige kontras tussen vloek en hoop. Woorde wat handeling uitdruk, soos “eet,” “brand,” en “braak,” dryf die narratief, terwyl konkrete terme soos “distels,” “dorings,” en “mielies” die landskap vorm; intensiewe beskrywings soos “beswete” en “goddeloos” verdiep die morele toon. Die titel is treffend en pas, want “distels en dorings” simboliseer sonde en lyding uit die Bybel. Klankpatrone in “distels en dorings” herhaal die “d” vir klem, en die “aa”-klank in “braak” en “opgaan” versterk die ommekeer. Beeldspraak soos “distels wat blom” en “vuur brand” is kragtig en visueel. Geen spelfoute nie, maar “sondeval” moet “Sondeval” wees as ‘n Bybelse verwysing.

7. spektrum

‘n Dromerige, kleurryke verkenning van herfs en tyd, met ‘n poëtiese vloei. Beelde word aangedryf deur woorde soos “vul,” “roep,” en “sleep,” wat tyd se gang toon, terwyl elemente soos “palet,” “blare,” en “skadu” ‘n visuele prent skep; woorde soos “vars” en “verstard” kontrasteer seisoene en emosies. Die rym, soos “palet” en “op te let,” “fleur” en “steur,” is konsekwent en sag—ek hou hiervan, want dit weerspieël die dansende, veranderlike aard van herfs. Die titel is gepas, want “spektrum” vang die kleur en verskeidenheid van tyd en seisoene. Klankherhaling in “vars gebeure en geure” en “p” in “palet” en “poulet” gee ritme, terwyl die “ee”-klank in “geure” en “treur” emosie verdiep. Die metafoor van “volkleur ballet” en “kleurablet” is kreatief en visueel.

9. Oliekolonie

‘n Humoristiese dog nostalgiese kyk na verlede en tradisie, met ‘n speelse toon. Aksie woorde soos “ruik,” “praat,” en “sing” bring lewe, terwyl dinge soos “water,” “kolonie,” en “koor” die toneel anker; beskrywings soos “versmorende” en “ou” voeg karakter en tyd. Rym, soos “vrou” en “vat,” “koor” en “versmoor,” is lig en speels—ek vind dit geskik, want dit pas by die humoristiese, nostalgiese gevoel. Die titel is intrigerend en relevant, met “Oliekolonie” wat die geur en geskiedenis verbind. Klankpatrone in “ou tannie” en “versmoor sing” gee ritme, en die “ie”-klank in “kolonie” en “olie” bind die tema. Die woordspeling op “water van Keulen” en “tannie kolonies” is slim en vermaaklik.

16. najaar

‘n Nadinkende gedig oor veroudering en seisoenale verandering, met ‘n teer toon. Woorde wat aksie dryf, soos “opstaan,” “verkleur,” en “struikel,” skilder tyd se gang, terwyl tasbare dinge soos “son,” “lower,” en “wingerd” die najaar lewendig maak; woorde soos “broos” en “gelouter” voeg emosionele diepte. Rym, soos “nie” en “nie,” “gewaar” en “getaan,” is sag en herhalend—ek waardeer dit, want dit weerspieël die stadige, sikliese aard van najaar. Die titel is direk en pas, want “najaar” is die kern van die seisoenale en persoonlike refleksie. Klankherhaling in “son wat láát opstaan” en “k” in “koue bekruip” gee ritme, en die “aa”-klank in “gewaar” en “waan” beklemtoon oorgang. Beeldspraak soos “jeug se loofkleur” en “roes gewaad” is roerend en simbolies.

28. Die vyfde maand

‘n Poëtiese, byna geheimsinnige blik op Mei, met ryk beelde. Woorde wat beweging toon, soos “verbloem,” “getooi,” en “begroet,” skep ‘n sagte ritme, terwyl elemente soos “glimlag,” “windkusse,” en “yskristal” die maand vorm; beskrywings soos “mildelik” en “magies” voeg bekoring. Rym, soos “glimlag” en “oranje,” “vree” en “onskuld,” is subtiel—ek hou hiervan, want dit gee ‘n dromerige vloei sonder om te oorweldig. Die titel is relevant, want “vyfde maand” verwys na Mei en sy dubbelsinnige aard. Klankpatrone in “mildelik” en “meesterlik” herhaal “m” vir klem, en die “ee”-klank in “meelewend” en “vree” wek sagtheid. Beeldspraak soos “ysige glimlag” en “sagte windkusse” is treffend en oorspronklik.

30. Pendorings

‘n Rou, persoonlike gedig oor pyn en versigtigheid, met kragtige beelde. Aksie woorde soos “deurpriem,” “klouter,” en “trap” dryf die fisieke en emosionele stryd, terwyl konkrete dinge soos “pendorings,” “werf,” en “splinter” die toneel anker; woorde soos “sekuur” en “woedend” verdiep die pyn. Rym is sporadies, soos “het” en “lanse,” “sweer” en “teer”—ek vind dit effektief, want die onreëlmatigheid pas by die onvoorspelbare pyn. Die titel is treffend en pas, want “pendorings” simboliseer letterlike en figuurlike wonde. Klankherhaling in “pal deurpriem” en “p” in “pendorings” en “pynlik” beklemtoon die steek, en die “ee”-klank in “sweer” en “teer” versterk die lyding. Die metafoor van “ongesiende lanse” en “splinter wat steeds sweer” is diep en blywend. Spelfoute: “ʼn” moet “’n” wees vir konsekwentheid.

33. slenter-smagting

‘n Hunkering na sorgelose dae, met ‘n nostalgiese en hoopvolle toon. Woorde wat aksie aandui, soos “slenter,” “agterlaat,” en “sypel,” skep ‘n vloeiende soektog, terwyl tasbare elemente soos “bokspoorpaadjies,” “strome,” en “newels” die landskap bou; beskrywings soos “sorgeloos” en “kristalhelder” voeg verlange en hoop. Rym is afwesig, en ek waardeer die vrye vorm—dit weerspieël die vryheid van die verlangde oomblik. Die titel is uniek en pas, met “slenter-smagting” wat die stadige, intense hunkering vasvang. Klankpatrone in “sorgeloos saam slenter” en “b” in “bokspoorpaadjies” en “bruisende” gee ritme, en die “a”-klank in “agterlaat” en “sand” versterk die oopte. Beeldspraak soos “reën in die dorstige kalahari-sand” en “kristalhelder kaleidoskoopdag” is pragtig en visueel.

Goud

10. Droomkind

Jou gedig is ‘n teer, dromerige uitnodiging aan ‘n kind om te droom, met beelde wat verbeelding en verganklikheid balanseer. Woorde wat aksie aandui, soos “kyk,” “klép,” en “lê,” stuur die kind na ‘n innerlike wêreld, terwyl tasbare elemente soos “wind,” “wolkies,” en “jas” ‘n sagte, visuele toneel skep; beskrywings soos “ruig” en “asvaal” voeg ‘n tikkie weemoed by die hoop. Die rym is subtiel, soos “wind” en “kind,” —die sagte ritme pas by die wiegende, droomagtige toon sonder om te oorweldig. Die titel is treffend en relevant, want “Droomkind” vang die essensie van jeug en verbeelding. Klankherhaling in “ruig die wind” en “droom gedagtes” bring ‘n ritmiese vloei, en die “a”-klank in “na-nag” en “was” wek ‘n gevoel van oorgang. Beeldspraak soos “spiraalhande” en “asvaal-jas” is oorspronklik en roer die verbeelding. “klép” moet dalk “klap” wees, tensy dit ‘n stylkeuse is; “na-nag” kan “nanag” wees vir standaardvorm.

18. Winterwens

Hierdie gedig is ‘n warm, hartlike wens vir gemak in die winter, vol lewendige beelde. Aksies soos “pak,” “vleg,” en “wens” bou ‘n toneel van sorg, terwyl konkrete dinge soos “kaggelvuur,” “wingerdhout,” en “glühwein” ‘n gesellige prent skilder; woorde soos “snoesig” en “kwistig” gee ‘n gevoel van oorvloed en troos. Die rym, soos “keël” en “geel,” is speels en konsekwent—ek hou hiervan, want dit versterk die ligte, opbeurende stemming. Die titel pas perfek, want “Winterwens” vang die hoopvolle, warm gebaar van die gedig. Herhaling van “k” in “kaggelvuur” en “keël” skep ‘n knus ritme, en die “ee”-klank in “geel” en “pypkaneel” bring warmte. Die metafoor van “’n repie van die son se geel” wat gevleg word, is kreatief en visueel.

19. tolk

‘n Kort, kragtige gedig wat die teenstelling tussen oë en mond uitbeeld, met diep emosie. Woorde wat handeling dryf, soos “eis,” “trek,” en “sing,” toon die spanning, terwyl dele soos “oë” en “mond” die liggaamlike fokus anker; beskrywings soos “sku” en “apologetiese” verdiep die innerlike konflik. Die titel is treffend en pas, want “tolk” weerspieël die poging om gemengde seine te vertaal. Klankpatrone in “sku waaksaamheid” herhaal “s” vir versigtigheid, en die “aa”-klank in “gepraat” en “ver(d)raai” versterk die disharmonie. Die kontras tussen “nader trek, my vashou” en die “bondige deuntjie” is skerp en roerend.

20. encore

Hierdie gedig is ‘n poëtiese nadenke oor herfs en tyd, met ‘n filosofiese toon. Beelde word aangedryf deur aksies soos “dink,” “tokkel,” en “voeg,” wat die skryfproses lewendig maak, terwyl elemente soos “herfs-oomblik,” “vinger-gedagtes,” en “oeuvre” die kunssinnige tema bou; woorde soos “kortstondige” en “onsentimenteel” voeg diepte by. Die titel is relevant, want “encore” dui op ‘n byvoeging tot die skrywer se werk, soos die gedig self sê. Klankherhaling in “hartsmooi herfs-oomblik” en “t” in “tokkel” en “tot” gee ritme. Beeldspraak soos “herfsvinger-gedagtes” en “sabbat-seisoen draai leep-oog” is oorspronklik en treffend.

25. stof en stilte

‘n Roerende toneel van weemoed en gedeelde herinnering, met ryk beelde. Woorde wat beweging toon, soos “sien,” “loop,” en “skuif,” skilder die toneel, terwyl tasbare dinge soos “stoepsement,” “windpomp,” en “gloed” die werf lewendig maak; beskrywings soos “skilferige” en “verbete” verdiep die emosie. Rym is afwesig, en ek vind dit gepas—die vrye vorm weerspieël die rou, ongekunstelde gevoel. Die titel is kragtig en pas, want “stof en stilte” vang die verlate, nostalgiese stemming. Klankpatrone in “skilferige stoepsement” en “s” in “sukkelplante” skep ‘n sagte ritme. Beeldspraak soos “groewe op sy gesig” en “drome was” is teer en blywend.

27. Wat bly oor as daar niks is?

‘n Donker, filosofiese gedig met aanhalings wat pyn en verlies uitdruk. Aksie woorde soos “killed,” “wag,” en “boei” dryf die emosionele spanning, terwyl konkrete elemente soas “skadu,” “mure,” en “vuurpyl” die toneel vorm; woorde soas “kaal” en “sigbaar” voeg ‘n rou intensiteit. Rym is teenwoordig in die aanhalings, soos “sun” en “moon,” “sun” en “full”—ek hou hiervan, want dit gee ‘n liriese kontras tot die harde realiteit. Die titel is diep en pas, want dit weerspieël die kernvraag van leegte en oorblyfsel. Klankherhaling in “skadu gewees” en “k” in “kaal” en “kyk” versterk die kil atmosfeer. Die aanhalings en beeldspraak soos “langbeenperd het ’n vuurpyl stert” is oorspronklik en treffend.

31. Engel van die dood

‘n Hartseer, plegtige gedig oor dood en vrede, met ‘n sterk emosionele lading. Woorde wat handeling aandui, soos “slaap,” “snik,” en “sleep,” skep ‘n wiegende ritme, terwyl dinge soos “kosyn,” “vlerk,” en “robyn” ‘n donker, visuele prent bou; beskrywings soos “bitter” en “bloedrooi” verdiep die tragedie. Rym, soos “sag” en “sag,” “wyn” en “robyn,” is herhalend en sag; dit boots ‘n wiegelied ná, wat troos bied. Die titel is direk en relevant, met “Engel van die dood” as die sinistere teenwoordigheid. Klankpatrone in “slaap sag” herhaal “s” vir sagtheid. Beeldspraak soos “bloed teen my kosyn” en “granaat gevlek” is kragtig en simbolies.

32. Hart van ’n ouer

‘n Teer, beskermende uitdrukking van ouerlike liefde, met diep emosie. Beelde word aangedryf deur woorde soas “toevou,” “knip,” en “weet,” wat die drang om te beskerm toon, terwyl elemente soos “watte,” “vlerke,” en “naelstring” die intimiteit skep; woorde soas “ragfyn” en “venynige” kontrasteer teerheid en gevaar. Rym is teenwoordig, soos “sy” en “bly,” “blus” en “uitwis”—ek vind dit effektief, want dit gee ‘n sagte ritme aan die emosionele pleidooi. Die titel is treffend en pas, want “Hart van ’n ouer” vang die kern van liefde en bekommernis. Klankherhaling in “toevou in watte” en “v” in “vlerke” en “vasketting” versterk die sorg. Beeldspraak soas “Ikarus blus” en “skroeiende son se venynige vlam” is kragtig en mitologies.

34.Waar die Namib asemhaal

PROSA

1. Verkeerde seisoene

Die taal is oor die algemeen duidelik en die metafoor van seisoene wat lewensfases verteenwoordig, is maklik om te volg, alhoewel sommige sinne effens lank is en vereenvoudig kan word vir beter verstaanbaarheid. Die stuk vloei logies, wat begin met ‘n waarneming van die natuur, dan ‘n oorgang na lewensseisoene, en eindig met ‘n oproep tot empatie. Die oorgange kan egter soms skielik voel. Die seisoen-metafoor is nie nuut nie, maar die toepassing op onverwagte lewensveranderinge bied ‘n insiggewende, vars perspektief. Woordkeuse is gepas en poëties, met terme soos “wispelturigheid” en “skroplap” wat kleur toevoeg, al is daar klein grammatikale foute, soos “iemand ander” wat “iemand anders” moet wees. Die stem is persoonlik en nadenkend, met ‘n empatiese toon wat goed pas by die tema van ondersteuning tydens onverwagte veranderinge. Die beeld van seisoene en “koue winters in die somertyd” is kragtig en roep emosie op, maar meer konkrete beskrywings kan dit versterk. Die doel, om lesers aan te moedig om mekaar te ondersteun tydens onverwagte lewensveranderinge, is duidelik en laat ‘n blywende indruk van hoop en gemeenskap. Oor die algemeen is dit ‘n sterk, emosionele stuk met ‘n duidelike boodskap, maar korter sinne en meer spesifieke beelde kan die impak verbeter.

2. Lego Lewens

Die metafoor van Lego-blokkies wat mense en lewensfases verteenwoordig, is duidelik en goed uitgewerk, met idees wat maklik is om te volg. Dit begin met ‘n persoonlike waarneming, beweeg na die metafoor, en eindig met praktiese lewensadvies, al voel die oorgang na die “probleem” van veranderende verhoudings effens haastig. Die Lego-metafoor is kreatief en oorspronklik, veral die idee van mense wat verskillende “blokkie”-rolle speel wat met tyd verander. Die taal is gevarieerd en kleurvol, met terme soos “dwars” en “fluks” wat die prosa lewendig maak, al is daar klein foutjies, soos “n magtige toring” wat “’n magtige toring” moet wees. Die stem is warm en reflektief, met ‘n opbouende toon wat lesers aanmoedig om verandering te aanvaar en op geloof te bou. Die Lego-blokkies as mense en die “groot groen basis” van geloof is treffende beelde, maar meer detail oor die “kastele en torings” kan die prentjie ryker maak. Die doel, om lesers te inspireer om op geloof te bou en verandering te aanvaar, is duidelik en bemoedigend, met ‘n praktiese lys advies wat ‘n sterk indruk laat. Hierdie oorspronklike, opbouende stuk met ‘n kragtige metafoor kan verbeter word met gladder oorgange en klein taalverfyning.

3. Meimaand

Die taal is poëties maar soms effens deurmekaar, soos “nes so neffens my hart,” wat verwarrend kan wees, al is die kernidee van koue en hoop verstaanbaar. Die stuk het ‘n vrye, amper dromerige vloei wat by die tema pas, maar dit kort ‘n duideliker progressie van gedagtes na ‘n slotsom. Die fokus op Meimaand en die mengsel van natuur en emosie is nie uniek nie, maar die persoonlike, introspektiewe benadering gee dit ‘n vars gevoel. Woordkeuse is ryk en beskrywend, met frases soos “panser kombersies” en “deurmekaar soos my gedagtes” wat emosie oproep, al is daar klein foute, soos “n bosveld vuurtjie” wat “’n bosveldvuurtjie” moet wees. Die stem is intiem en kwesbaar, met ‘n melancholiese toon wat goed pas by die tema van koue en onsekerheid, maar eindig op ‘n hoopvolle noot. Kragtige beelde soos “gekleurde blare wat deurmekaar soos my gedagtes rondlê” en die “bosveld vuurtjie” skep ‘n lewendige prentjie wat emosie versterk. Die doel, om die leser te laat nadink oor koue, verandering en hoop, kom deur, en die slot oor die “warm beker koffie” laat ‘n gerusstellende indruk. Hierdie poëtiese, emosionele stuk met sterk beelde kan baat by duideliker struktuur en effense taalverfyning vir groter impak.

4. Ekologiese les uit die Boesman legende van die groot Arend en die seun van die wind

Die skrywe is duidelik in sy verwoording, met ‘n verstaanbare verkenning van Boesman-mites en hul natuurverbondenheid, al kan lang sinne soms die vloei inhibeer. Die struktuur beweeg logies van ‘n inleiding oor Boesman-oorleweringe na die arend-verhaal en ‘n ekologiese les, maar die terloopse noot oor die boekprojek voel uit plek. Die oorspronklikheid lê in die kombinasie van persoonlike navorsing en die Boesman-legende, wat ‘n unieke kulturele en ekologiese perspektief bied. Taalgebruik is ryk, met terme soos “kosmiese eenheid” en “sprakeloos-verstom” wat diepte toevoeg, al is daar klein foute, soos “ononwonde” wat “onmiskenbaar” moet wees. Die stem is passievol en akademies, met ‘n opbouende toon wat respek vir die Boesmans en natuur aanmoedig. Beeldspraak, soos die arend op die “verweerde stomp” en die seun wat oor die Kalahari vlieg, is lewendig en ondersteun die tema kragtig. Die doel, om ‘n ekologiese les uit die legende te deel, is duidelik en laat ‘n blywende indruk van verantwoordelike rentmeesterskap. In die geheel is dit ‘n insiggewende, boeiende stuk, maar korter sinne en ‘n gladder oorgang na die verhaal kan dit versterk.

5. Hernus se goggatjie

Helder en boeiend, met die vinnige beskrywing van die hommeltuig-drama wat maklik volg, al kan die vinnige tempo soms verwarrend wees. Die struktuur is dinamies, beginnend met ‘n skielike krisis, gevolg deur die konfrontasie en ‘n onopgeloste einde, wat spanning goed bou. Die oorspronklikheid skyn in die humoristiese “goggatjie”-benaming vir ‘n hommeltuig en die geheimsinnige Russe-konkel, wat ‘n vars plaaslike draai gee. Taalgebruik is lewendig, met frases soos “woerts hy weer veld se kant toe” wat die aksie versterk, al is “da’ annerkant” effens informeel. Die stem is persoonlik en effens sarkasties, met ‘n ligte, bekommerde toon wat die situasie se absurditeit en spanning balanseer. Beeldspraak, soos die hommeltuig wat “soos ‘n voorbode oor my huis se dak hang,” is treffend en bou spanning. Die doel, om ‘n geheimsinnige en vermaaklike plaasvoorval te skets, kom goed deur en laat die leser nuuskierig. Dit is ‘n boeiende, humoristiese verhaal, maar ‘n duideliker resolusie en effense taalverfyning kan die impak verbeter.

6. Die adelstand van gevleulde land – bedreig onder Rentmeestershand

Die skrywe is duidelik in sy beskrywing van roofvoëls en hul ekologiese rol, al kan die digte inligting soms oorweldig. Die struktuur is sistematies, met afdelings oor aasvoëls, arende, en ander, wat logies vloei, maar die lang lyste kan die ritme breek. Die oorspronklikheid lê in die poëtiese lof aan roofvoëls en die denkbeeldige arend-gesprek, wat ‘n unieke pleidooi vir bewaring bied. Taalgebruik is ryk, met frases soos “ikoniese vorstelikheid” en “teleskopiese oë,” al is daar herhaling, soos “deur God geskape,” wat afgeskaal kan word. Die stem is bewonderend en dringend, met ‘n passievolle toon wat die leser tot aksie roep. Beeldspraak, soos aasvoëls met “vingers” aan hul vlerke en die arend wat die wêreld bespied, is lewendig en versterk die tema. Die doel, om bewondering en bewaring van roofvoëls te bevorder, is kragtig en laat ‘n blywende indruk, veral met die gedig. Dit is ‘n passievolle, ingeligte stuk, maar korter lyste en minder herhaling sal die fokus verskerp.

7. Die waarde kwessie en oorlog

Duidelike aanbieding in sy verkenning van waarde, al kan die oorgang van abstrakte idees na die oorlogstorie lukraak voel. Die struktuur begin met ‘n filosofiese bespreking, gevolg deur ‘n persoonlike Bosoorlog-ervaring, wat effektief eindig met ‘n hedendaagse vraag, al kan die vloei gladder wees. Die oorspronklikheid lê in die koppeling van ewigheidswaardes aan ‘n traumatiese oorlogsmoment, wat ‘n diep perspektief bied. Taalgebruik is treffend, met frases soos “pynspieëls” en “gerasperde stukkies vlees en been,” al is “admosfeer” verkeerd en moet “atmosfeer” wees. Die stem is introspektief en rou, met ‘n dringende toon wat die mens se waarde bevraagteken. Beeldspraak, soos “lugfakkels verdoof die sterrehemel” en “vrede uitmekaar gespat,” is kragtig en emosioneel. Die doel, om die leser te laat nadink oor menslike waarde teenoor oorlog en politiek, is impakvol en roerend. Dit is ‘n diep, emosionele stuk, maar gladder oorgange en klein taalregstellings kan dit versterk.

8. Onder konstruksie

Die prosastuk is helder en herkenbaar, met die huweliksuitdaging duidelik oorgedra, al is die metafoor soms voor die hand liggend. Die struktuur vloei goed, van die vervaagde troudag tot die praktiese raad, bou logies op. Die oorspronklikheid is matig, maar die “konstruksieklere”-metafoor gee ‘n vars draai aan huweliksadvies. Taalgebruik is eenvoudig en effektief, met frases soos “die hele sak patats oor” wat kleur toevoeg, al is dit soms effens informeel. Die stem is eerlik en bemoedigend, met ‘n praktiese toon wat hoop gee. Beeldspraak, soos die bruid wat in “konstruksieklere” klim, is treffend en versterk die tema van harde werk. Die doel, om huweliksrealiteite en deursettingsvermoë te beklemtoon, is duidelik en laat ‘n opbouende indruk. Dit is ‘n insiggewende, toeganklike stuk, maar ‘n meer unieke kyk en effense taalverfyning kan dit versterk.

9. Goggas van die kunstefees

Die skrywe is lewendig en duidelik, met die KKNK-ervaring en gogga-drama goed beskryf, al kan lang beskrywings die pas vertraag. Die struktuur is chronologies, van die fees se beplanning tot die gogga-nagmerrie, en behou die leser se aandag. Die oorspronklikheid skyn in die humoristiese gogga-vergelyking en die eerlike fees-ervaring, wat ‘n vars, herkenbare kyk gee. Taalgebruik is spreektaal en boeiend, met frases soos “geproe en gevreet” en “die velle waai,” al is “muriasie” waarskynlik as “murasie” bedoel. Die stem is humoristies en effens gefrustreerd, met ‘n ligte toon wat vermaak. Beeldspraak, soos die spreker as “die plaaslike buffet” vir goggas, is snaaks en treffend. Die doel, om ‘n vermaaklike, eerlike fees-ervaring te deel, is suksesvol en laat die leser glimlag. Dit is ‘n genotvolle, lewendige stuk, maar korter beskrywings en klein taalregstellings kan die ritme verbeter.

VERHALE

1. Laatkom is nie vir sussies nie.

Jou kortverhaal, “Laatkom is nie vir susses nie,” bied ‘n aandoenlike en rou blik op die lewe in ‘n klein, afgeleë dorpie en die verhouding tussen karakters in ‘n uitdagende omgewing. Dieopening is treffend en vestig dadelik spanning met Petunia se paniekerige blik by die venster en die dreigende teenwoordigheid van Meneer Booysens se “moeggepraat” bamboesstok. Dit trek die leser in, maar die sin “Dan is sy dag gemaak en tevrede wat verder vvoorê” is onvoltooi en laat die leser in die steek—’n duidelike redigeerfout wat die vloei breek. Die agtergrond oor Hotazel en die skool is kleurvol en skets ’n lewendige prentjie van die gemeenskap, met beskrywings soos “so warm soos die hel in die somers, en so koud soos die noordpool in die winters” wat die omgewing tasbaar maak. Tog is die oorgang na hierdie beskrywing effens skielik en vertraag die tempo van die aksie, wat die spanning rondom Bazil se laatkom verwater. ’n Strenger struktuur sou die agtergrond meer naatloos met die hoofverhaal integreer. Die karakters is belowend, met Petunia se lojaliteit en emosionele verbintenis met Bazil wat hartroerend is, veral in oomblikke soos “Sý pyn is háár pyn.” Bazil se stil moed, ondanks sy daaglikse vernedering, word goed vasgevang in subtiele besonderhede soos die “strek van die spiertjie in sy nek.” Meneer Booysens begin as ’n stereotipiese, sadistiese onderwyser, met oordrewe beskrywings soos die “dun straaltjie spoeg by sy mondhoek” wat amper karikatuuragtig voel en sy latere transformasie minder geloofwaardig maak. Die skielike verandering in sy gedrag, na die openbaring oor Bazil se pa, voel te vinnig en ongemotiveerd—die leser kry nie genoeg insig in sy innerlike wroeging of motivering om hierdie skakelaar te aanvaar nie.Die plot is emosioneel kragtig, met die herhalende patroon van Bazil se laatkom en die pakslae wat ’n gevoel van magteloosheid skep. Die wending, waar Bazil se rede vir laatkom—sy pa se kanker en die rolstoel—onthul word, is aangrypend en gee die titel dieper betekenis. Tog is daar gapings: hoekom het Bazil nooit vroeër iets gesê nie, selfs aan Petunia? Die dialoog is natuurlik en reflekteer die plaaslike dialek goed, soos “Lyster as jy so staan en klippe skop dan het jy seker ‘n paar nuwe skoene wat onner jou bed lê en wag, nê?” maar soms word dit oorbelas met informele uitdrukkings wat die leesbaarheid bemoeilik. Die taal is oor die algemeen lewendig, maar slordighede soos “Petunia sin” in plaas van “Petunia s’n,” “hulle self” in plaas van “homself,” en “wee tnie” in plaas van “weet nie” bederf die professionaliteit en trek aandag weg van die storie. Die ritme wissel, met vinnige, dramatiese tonele soos die pakslae wat goed werk, maar lang beskrywings van Hotazel en die skool se personeel vertraag die pas onnodig. Die tema van misverstand en empatie kom sterk deur, veral in die slotreël, “’n Mens moet nooit iemand op sy baadjie trakseer nie,” maar dit word effens ondermyn deur die oordrewe kontras tussen Meneer Booysens se aanvanklike wreedheid en latere berou. Die oorspronklikheid lê in die spesifieke setting van Hotazel en die kulturele mengelmoes, maar die voorspelbaarheid van die streng onderwyser en die kind met ’n geheime las is bekend en kon met meer nuanse uitgewerk word. Grammatika en spelling is ’n noemenswaardige swakheid, met foute soos “voorle^,” “skreeu skielik en hard,” en “verdaag” wat herhalend of onnatuurlik is. Die herhaling van sekere patrone, soos Meneer Booysens se stem wat “’n oktaaf hoër styg,” word oorbelas en verloor impak. Die einde, waar Bazil steeds laatkom maar nie meer gestraf word nie, is subtiel en betekenisvol, maar die oorgang daarheen voel gehaas en laat vrae onbeantwoord, soos hoe Meneer Booysens se nuwe begrip prakties hul verhouding verander. Oor die algemeen is dit ’n storie met hart en potensiaal, gedryf deur ’n sterk emosionele kern in `n unieke omgewing. Dit word egter benadeel deur slordige taal, ongelyke ritme, en ’n gebrek aan diepte in Meneer Booysens se transformasie. Met strenger redigering en meer gefokusde karakterontwikkeling kan dit ’n kragtiger impak hê.

2. Die taal wat kaalvoet praat

Dis ’n ambisieuse poging om die Kalahari en die Boesman-kultuur lewendig te maak deur Pieter se reis en sy gesprekke met Buks Appelblaar. Die inleiding skep ’n belowende toon, maar dit struikel dadelik met oorbodige detail en ’n akademiese styl wat die leser se aandag verwater. Die verduideliking van jou navorsing en die mitologie van Naoea en Kaggen is oorbelas en breek die verhalende vloei—’n strenger redigering sou dit sny of naatloos in die storie integreer. Die bedoeling om lewenslesse en geestelike verryking te bied is duidelik, maar die inleiding se prekerige toon voel geforseerd en maak die leser eerder bewus van die skrywer se agenda as om die storie organies te laat ontvou. Die eerste afdeling, “Alle paaie lei na …,” begin sterk met Pieter en Johan se reis, en die beskrywings van die Kalahari se rooibruin duine en kameeldoringbome is lewendig en poëties, veral in reëls soos “glimmend soos ’n paling in die môreson gesperstreep, gebrokestreep en gekantstreep tot v-ê-r … v-ê-r … anderkant die horison.” Dit vang die nostalgie en liefde vir die landskap kragtig vas. Tog word die prosa soms oordrewe liries, met frases soos “saggolwende kontoere” en “duine-dans op die horison” wat herhalend raak en die tempo vertraag. Die dialoog tussen Pieter en Johan is speels, maar tref soms ’n vals noot, soos Johan se skielike uitbarsting, “Kalahari-pad Kgalagadi-pad onse duinepad, die pad na ons veredelde kinder-sanddrome,” wat oordramaties en onnatuurlik voel. Die emosionele band met die Kalahari is oortuigend, maar die herhaling van “saggolwend; oneindig; tydloos” voel gekunsteld en voeg weinig nuutheid toe. Die oorgang na die ontmoeting met Buks Appelblaar is belowend, en die beskrywing van sy “hartvormige koperbruin gesig” en “kreukelspoortjies, gevorm deur die waaisand van die tyd” is treffend en skilder ’n lewendige portret. Die Boesman-patois-Afrikaans, soos “Hoor jy hom, myse groot vriend? Nou diese vuur hy prat saam’et myse hart,” is ’n dapper keuse en bring outentisiteit, maar die spelling en struktuur is inkonsekwent, met woorde soos “myse” en “diese” wat soms oorbelas word en die leesbaarheid belemmer. Die patois moet noukeurig gekalibreer word om eg te bly sonder om die leser te verwar of te vermoei. Buks se vertelling van die Kalahari, sy kosmiese band met Naoea, en die lewe van sy mense is die hart van die storie, en sy nederigheid en dankbaarheid, soos in “Naoea hy syg myse hart syse water met syse yge rietjie op,” is diep ontroerend. Tog word die impak ondermyn deur lang, herhalende beskrywings, soos “op-op-op en af-af-af,” wat die ritme vertraag en die intensiteit van die oomblik verdun. Karakterontwikkeling is ’n gemengde sak. Pieter se emosionele reaksie op Buks se opregtheid is aandoenlik, maar sy innerlike monoloog, soos “Is daar ’n meer opregte mens op hierdie aarde, as hierdie nederige Kalahari-Boesman, Buks Appelblaar?” voel oordrewe en prekerig, wat die leser se eie interpretasie beperk. Buks is ’n sterk karakter, maar sy uitdrukkings en gebare word soms stereotipies aangebied, wat sy diepte as ’n individu verminder. Johan se rol voel onderbenut—hy verdwyn skielik uit die storie, en sy teenwoordigheid voeg min tot die kernplot toe. Die tema van kosmiese eenheid tussen die Boesmans en die Kalahari is kragtig, maar die oormatige fokus op nostalgie en liriese beskrywings van die landskap trek aandag weg van die dieper lewenslesse wat jy wil oordra. Die taal is ryk, maar slordighede glip in. Die ritme wankel, met lang, beskrywende gedeeltes wat die pas vertraag, terwyl die dialoog en Buks se vertelling die storie vorentoe stoot. Die oorspronklikheid lê in die Boesman-patois en die spesifieke fokus op die Kalahari se kulturele en geestelike rykdom, maar die storie leun swaar op bekende idees van die “edele inboorling” en die romantiese woestynlandskap, wat met meer nuanse uitgewerk kon word. Die slot, waar Buks afskeid neem en Pieter met emosie agterlaat, is subtiel en kragtig, maar die aankondiging van toekomstige verhale voel soos ’n advertensie en breek die verhalende betowering. Strenger redigering is nodig om herhaling te sny, die patois te verfyn, en die balans tussen beskrywing en aksie te verbeter. Die storie het ’n sterk emosionele kern en ’n unieke stem, maar dit word benadeel deur oordadige prosa en ’n gebrek aan fokus.

3. Straatprediker

Die storie bied ’n intense en emosionele blik op ’n oomblik in die lewe van ’n naamlose verteller wat geraak word deur ’n passievolle straatprediker te midde van die chaos van ’n winkelsentrum. Die opening gryp die aandag met `n treffende beskrywing van ’n “bloedige warm dag” en die “doef, doef, doef dromme van die wêreld,” wat die kontras tussen die alledaagse lawaai en die prediker se suiwer, dringende stem kragtig vestig. Die beeld van motors wat verbydreun en die helse geraas skep ’n tasbare spanning, maar die herhaling van “gedonder en gebulder” en “helse geraas” in die eerste paragraaf voel oorbodig en verswak die impak—’n strenger redigering sou een van hierdie frases sny om die prosa skerper te maak. Die prediker se boodskap, “Die mensdom lewe in leuens. Tyd raak min. Julle word mislei,” is direk en kragtig, en die verteller se waarneming van sy “benoudheid en dringendheid” voeg emosionele gewig toe. Die verwysing na Noag en die vloed is gepas en versterk die tema van verwerping en ongehoorsaamheid, maar dit word effens swaarhandig aangebied, veral met die direkte aanhaling van die Skrif oor “oë wat nie wil sien nie en ore wat nie wil hoor nie.” Dit voel te prekerig en laat min ruimte vir die leser om self die parallel te trek. Die reaksies van die omstanders—spotters, arrogantes, en diegene wat doof en blind is—word lewendig geskets, maar die beskrywing is effens stereotipies, met frases soos “Hou jou bek ou man jy praat te veel” wat natuurlik is, maar die diepte van die konflik nie ten volle uitbou nie. Die verteller se innerlike wroeging en bewondering vir die prediker is die hart van die storie, en reëls soos “Ongekend by mense maar welbekend by God” en “jy maak dissipels… op ongewenste plekke en uit ongewenste mense” is aangrypend en bring die tema van geloof en moed kragtig oor. Tog word die verteller se emosie soms oordrewe uitgedruk, soos in “wrewel dit binne my,” wat onnatuurlik voel en die vloei breek. Die sekuriteitswagte se hardhandige optrede teen die prediker is ’n sterk oomblik, maar die sin “sy boodskap is oorbodig” voel asof dit die wagte se perspektief weergee sonder duidelike oorgang, wat die leser kortstondig verwar. ’n Strenger fokus op die verteller se waarneming sou hierdie toneel skerper maak. Die taal is ryk en beeldend, maar slordighede glip in. Foute soos “parkeer area” in plaas van “parkeerarea,” “Tussendeur” in plaas van “tussendeur,” en die inkonsekwente gebruik van spasies voor en na ellipse (“……sy boodskap is oorbodig”) bederf die professionaliteit. Die ritme begin vinnig en dringend, maar die middelste gedeelte, met die beskrywing van die omstanders se reaksies, vertraag die pas effens, en die oorgang na die verteller se slotgedagtes voel gehaas. Die tema van geloof teenoor wêreldse verwerping is kragtig en universeel, en die kontras tussen die “helse musiek” en die prediker se roeping is treffend, maar die storie leun swaar op bekende Bybelse idees, wat die oorspronklikheid effens beperk. Die slot is emosioneel kragtig, veral met die verteller se bewondering vir die prediker se moed en die wete dat “Groot is jou beloning!” Dit laat die leser met ’n gevoel van nadenke, maar die oorgang van die wagte se optrede na hierdie innerlike monoloog is skielik, en die verteller se karakter bly onderontwikkel—ons weet min van haar agtergrond of waarom sy so diep geraak word. Strenger karakterontwikkeling en ’n gladder vloei sou die impak versterk. Die storie het ’n sterk emosionele kern en ’n duidelike boodskap, maar word benadeel deur oorbodige herhaling, geringe taalfoute, en ’n effense gebrek aan nuanse in die uitbeelding van die omstanders en die prediker.

4. Jan van der Merwe se spinnekopbyt

Jou kortverhaal, “Jan van der Merwese spinnekop byt,” is ’n lewendige, humoristiese en tog aandoenlike vertelling van ’n boer se rampspoedige ontmoeting met ’n spinnekop en die onwrikbare band tussen hom en sy vrou, Estelle. Die opening is treffend, met Jan se “verspotte velhoed” wat windskeef sit en sy kyk wat oor die plaas vee, wat dadelik ’n kleurvolle prentjie skilder van ’n deurmekaar, dog beminde karakter. Die beskrywing van Biesiesvlei as ’n eenstraat-dorpie in Noordwes grond die storie goed, maar die sin “Sy plaas, eintlik nie veel meer as ‘n vergrote plot nie, en grens aan die hoofstraat” is grammatikaal ongemaklik—die “en” voel misplaas en die sin sou strenger redigering baat om vloeiender te lees. Jan en Estelle se verhouding is die hart van die storie, en hul dinamiek—hy as die “windverwaaide mielieboer” en sy as die standvastige, praktiese vrou—word warm en oortuigend uitgebeeld, veral in reëls soos “deur dik en dun…die maer jare en die vettes” en Estelle se onwrikbare ondersteuning. Die vroeë wenk dat Jan haar amper verloor het, is vol intrige, maar hierdie draad word nooit uitgeklaar nie, wat die leser met onbeantwoorde vrae laat—’n strenger benadering sou hierdie aspek óf ontwikkel óf heeltemal sny. Jan se karakter is lewendig, met sy lekker-suig en dromerige gedagtes oor sy “feëkoningin,” maar sy reaksie op die spinnekopbyt word by tye oordrewe, soos sy wilde armswaaiery in die teater, wat amper komies oorkom en die emosionele gewig van die oomblik verdun. Die plot beweeg vinnig, en die spinnekopbyt-toneel is dramatiese en goed getempo, met die brandpyn wat “soos ‘n vuur uit die hel” voel en die chaos van Yster Brits wat Jan na die kliniek jaag. Die beskrywing van die gif wat “’n pad dwarsoor sy voetbrug” brand en die “siek reuk van vrot vleis” is kragtig, maar die dokter se nonchalance benadering voel ongeloofwaardig—’n spinnekopbyt van dié omvang sou meer dringendheid vereis, en die gebrek aan realisme hier knou die storie se geloofwaardigheid. Estelle se aankoms by die kliniek, haar praktiese hulp, en haar latere rol as boer, dokter, en verpleegster is aandoenlik en beklemtoon haar krag, maar haar innerlike stryd word te oppervlakkig behandel, met frases soos “sy word nou getoets” wat te eksplisiet is en die leser se eie afleiding beperk. Die taal is ryk en vol plaaslike geur, met uitdrukkings soos “ingvoeter,” “blou draai,” en “seningrige mannetjie” wat die storie ’n outentieke Noordwes-karakter gee. Tog is daar slordighede: “onnergaande” moet “ondergaande” wees, “ouvolk” wissel inkonsekwent tussen enkel- en meervoud, en “pynpikke” moet “pynpille” wees. Herhaling van woorde soos “deurmekaar” en “seningrige” word oorbelas en verswak die prosa. Die ritme is ongelyk—die vinnige, dramatiese tonele by die kliniek werk goed, maar die oorgang na die hospitaal en die slot op die plaas voel gehaas, met min detail oor Jan se herstel of die egpaar se emosionele verwerking.Die tema van liefde en lojaliteit deur krisisse is kragtig, veral in Estelle se trou aan haar belofte “deur dik en dun,” maar die storie leun swaar op die stereotipe van die lomp boer en die sterk vrou, wat meer nuanse kon gebruik. Die oorspronklikheid lê in die humoristiese, plaaslike toon en die ongewone krisis van die spinnekopbyt, maar die mediese aspek en Jan se oordrewe reaksies voel soms ongeloofwaardig. Die slot, met Estelle se stille toewyding en Jan se kwesbaarheid, is hartroerend, maar die laaste sin, “Want dis nie sy plaas nie…,” is vaag en laat die storie op ’n verwarrende noot eindig—’n strenger keuse sou ’n duideliker, meer bevredigende resolusie bied. Die storie het ’n warm kern, sterk karakters, en ’n lewendige stel, maar word benadeel deur taalfoute, ongelyke ritme, en ’n gebrek aan diepte in die emosionele en mediese realisme.

5. Vlerke

Jou verhaal is ’n hartroerende en poëtiese verkenning van drome, hoop en die krag van kuns te midde van armoede en sosiale uitsluiting. Die opening is treffend, met die trein wat “sy staallyf uitspoeg tussen gras en gruis” en Babie se kaal voete op die koel grond, wat dadelik ’n lewendige beeld skep van haar wêreld by Spoorwegbult. Die kontras tussen haar droomwêreld—Babie die Ballerina, Ruimtevaarder, Prinses—en die harde realiteit van haar verbleikte hemp en tergende klasmaats is kragtig en vestig haar as ’n simpatieke, veerkragtige karakter. Die beskrywing van Ma se ongeduld en Tannie Sara se oordeel, “Dromers vlieg té hoog,” voeg diepte toe aan die omgewing, maar die oorgang na Tannie Sara se toneel voel effens skielik—’n strenger vloei sou die toneel meer natuurlik inskakel. Babie se stilte op skool, haar brood wat sy vou om “meer te laat lyk,” en haar ontsnapping in tekeninge agter die klaskamer is aandoenlik en vang die eensaamheid en kreatiwiteit van ’n kind in moeilike omstandighede. Die dialoog met Leané, “Dit is net ’n prent. Dit verander niks,” en Babie se antwoord, “Dit is waar alles begin,” is ’n kragtige oomblik wat die tema van hoop en verbeelding duidelik stel. Tog voel Leané se rol onderbenut—haar kommentaar is skerp, maar sy verdwyn sonder verdere impak, en ’n strenger uitwerking sou haar teenwoordigheid meer betekenis gee. Meneer Brand se opdrag om ’n droomwêreld te teken is ’n goeie katalisator, en Babie se tekening van ’n meisie met vlerke van kleur—blou soos hoop, rooi soos moed, geel soos die môre—is pragtig en simbolies, al is die beskrywing effens oorbelas met poëtiese detail wat die tempo kan vertraag. Die taal is ryk en beeldend, met treffende frases soos “blikkiesdromme glinster soos blink paleise” en “potlode dans oor papier soos voete op ’n warm stoep.” Dit bring Babie se verbeelding lewendig oor, maar die prosa word soms te liries, met herhalings soos “soos iemand wat nie dit wil wakker maak wat onder die grond slaap nie” en “soos ’n ou hond wat net nog bietjie wil bly lê” wat die ritme vertraag. Grammatika en spelling is meestal korrek, maar klein slordighede glip in: “verby dit aan” moet “agter dit aan” wees, en “kombers” in plaas van ’n “kombuisdoek” by Ma se hande voel uit konteks. Die ritme is ongelyk—die vroeë tonele by die huis en skool bou stadig en emosioneel, maar die oorgang na die kunswedstryd en Babie se rol as onderwyser voel gehaas, met min detail oor hoe sy daaroor voel of hoe sy daar kom. Karakterontwikkeling is sterk by Babie, wie se drome en stil krag die storie dra, en haar groei van ’n kind wat agter die trein aanstaar na een wat haar eie pad vind, is bevredigend. Ma en Meneer Brand is ondersteunend, maar hul rolle bly oppervlakkig—meer insig in Ma se stryd of Meneer Brand se motivering sou diepte toevoeg. Die tema van verbeelding as ’n vorm van vryheid is kragtig, veral in die slotreël, “Want drome vlieg nie weg nie. Hulle wag. Stil. Soos potlode in ’n ou blikkie,” wat poëties en betekenisvol is. Die oorspronklikheid lê in Babie se unieke stem en die simboliek van vlerke, maar die idee van die arm kind met groot drome is bekend en kon met meer onverwagte wendings verryk word. Die kunswedstryd en Babie se ervaring om ander kinders te leer teken is hartverwarmend, veral die seuntjie se vraag, “Mag my huis vlerke hê?” en Babie se bemoedigende reaksie. Tog voel die resolusie effens voorspelbaar, en die vrou van die kunsgalery se aanbod kom te vinnig, sonder genoeg agtergrond om dit geloofwaardig te maak. Die slot, met Babie wat “VLERKE” op die muur teken, is kragtig en visueel, maar die oorgang van die werkswinkel na hierdie oomblik is skielik, en ’n strenger bou sou die emosionele impak versterk. Die storie het ’n pragtige kern, sterk simboliek, en ’n hoopvolle boodskap, maar word effens benadeel deur oorbodige poëtiese detail, ongelyke ritme, en onderontwikkelde ondersteunende karakters.

6. Die berge swyg

Dis ’n intense en donker verkenning van mishandeling, wraak en bevryding, geset teen die dramatiese agtergrond van ’n ski-oord in Taos. Die opening is kragtig, met Heleen se stille pyn en die rooi spatsels wat “vroegoggend geheime” verklap, wat dadelik ’n onheilspellende toon skep. Die beskrywing van haar ritmiese skrop en teer vingerpunte vang haar fisieke en emosionele uitputting treffend vas, maar die sin “Wanneer gaan sy mansgenoeg wees om ’n einde aan hierdie hoofstuk te maak?” voel effens onnatuurlik—’n strenger keuse sou ’n meer direkte of subtiele uitdrukking van haar wanhoop wees. Herman se karakter word vinnig as domineerend en gewelddadig gevestig, met sy beskuldigings oor Janus en die koffie wat oor Heleen spat, wat die omvang van sy wreedheid duidelik maak. Die toneel is gespanne met goeie tempo, maar sy dialoog, “Jy weet ek soek daai lieplapper broer van jou nie naby die huis nie,” is effens stereotipies en kon met meer nuanse sy paranoia en beheer uitbeeld. Heleen se reaksie—haar ineenkrimping en poging om Sam te verdedig—wys haar vrees en lojaliteit, maar haar innerlike gedagtes oor Janus se afwesigheid word te vinnig afgemaak, en ’n strenger uitbouing sou haar verhouding met haar broer meer betekenis gee. Die oorgang na die ski-vakansie is vol intrige, en die beskrywing van Taos se “donkergroen denne met spierwit toppe” en “okerbruin klowe” skep ’n lewendige, byna onheilspellende agtergrond. Herman se “verrassing” voel geloofwaardig as ’n manipulerende gebaar, maar Heleen se opregte drukkie kom te skielik en strook nie heeltemal met haar vrees nie—’n strenger benadering sou haar gemengde emosies dieper ondersoek. Die toneel in die kabelkar en op die berg is goed beskryf, met die “stywe klim” en los sneeu wat spanning bou, maar die besonderhede oor die roetes en hysers voel effens oorbodig en vertraag die pas. Die wending—Herman se val en dood—is dramatiese en goed uitgevoer, met sy desperate gryp na takke en die “klappende rotse” wat sy lot beklemtoon. Sam se rol in die ongeluk, en later Janus se betrokkenheid, bring ’n skokkende laag van wraak en sameswering, maar die onthulling voel gehaas. Heleen se besef dat Sam die roete opsetlik gekies het, en haar reaksie—rou snikke van “seer verligting”—is kragtig en vang die kompleksiteit van haar bevryding vas. Tog is die slot, met Janus se skaduagtige figuur en die verbrande tou, te skielik en laat vrae onbeantwoord: hoe het Janus en Sam hierdie plan gemaak? Waarom het Heleen geen vermoede gehad nie? ’n Strenger uitbouing sou die komplot meer geloofwaardig maak. Die taal is ryk, met treffende beelde soos “salpeter wat diep in die letsels insypel” en “die maan speel oor die bergtoppe,” maar slordighede glip in: “deegliks” moet “deeglik” wees, “hulle tasse word op ’n trollie gelaai” wissel onnodig na passief, en “Albuquergue” moet “Albuquerque” wees. Die ritme begin sterk, met die gespanne huishoudelike tonele, maar die oorgang na die berg en die vinnige resolusie voel ongelyk. Die tema van mishandeling en die stilte wat dit omring is kragtig, veral in Heleen se verligting en die berge se “swye,” maar die wraakplot leun op ’n bekende troop en kon meer oorspronklikheid gebruik. Karakterontwikkeling is gemeng: Heleen se pyn en transformasie is oortuigend, maar Sam en Janus bly onderontwikkel, en hul motiewe vir die moord voel te vaag. Die storie het ’n sterk emosionele kern en ’n treffende stel, maar word benadeel deur taalfoute, ’n gehaaste slot, en ’n gebrek aan diepte in die sameswering.

INK Moderator

Rapporteer inhoud

• Issue: *
  Kopiereg inbreuk vuil taal Ongeldige Inhoud
• Your Name: *
  
• Your Email: *
  

• Details: *
  

Handig verslag