PIET SNORRE EN DIE SPOEDLOKVAL – 1301 woorde

Die laaste bult af dorp toe is ‘n steil een. Oupa is haastig. En moerig. As Peet en Jaenette by Deerpark se plaaswinkel hulle werk ordentlik gedoen het, sou dit nie nou nodig gewees het vir ons om teen ‘n helse spoed dorp toe te moes jaag nie.
“Al wat ek vra is dat hulle die mieliemeel en hoenderkos op tyd bestel…” bekla hy nog een, laaste maal sy lot oor die onbeplande en ongerieflike uittog koöperasie toe. Hy leuen vooroor en stoei met die rathefboom langs die bakkie se stuurwiel om seker te maak ons is inderdaad in vierde rat. Agter op die bak, en styf teen die klein venstertjie aangeleuen, klou Elias verbete aan weerskante vas om regop te bly.
“Oupa…” waag ek dit.
“Wat Faan..?!”
Ek besef nou is miskien nie die beste tyd om hom te pla nie. Maar Elias se smekende oë agter my op die bak gee my moed om deur te druk :
“Ry Oupa nie bietjie te vinnig nie…?”
“Watwo te vinnig!” blaf Oupa en verstel die hoed op sy kop vir die soveelste keer. Hy hou nie van die netjiese kerk-en-dorptoegaan hoed waarop Ouma altyd so aandring nie. Die ding sit te styf en gee hom kopseer. Nes die ongemaklike kraag van die blinkgestrykte kakiehemp wat hy tydig en ontydig moet dra as hy dorp, of kerk toe moet gaan.
“As daai verdomde Gert Spanners die bakkie laas ordintlik gediens het, soos hy belowe het, sou ons nou nog vinniger kon ry…!”
Voor ons, by die ingang tot die dorp, verskyn die eerste stopstraat. Sonder om spoed te verminder, wat nog te sê van stop om links en regs te kyk, jaag ons regdeur die kruising die hoofstraat binne. Agter op die bak kom Elias weer regop vanuit sy platgevalde veiligheidsposisie.
“Oupa…!” protesteer ek nou luidkeels. “Dit was ‘n stopstraat…!”
“Ja en…?” gluur hy my aan.
“Mens moet mos stop…!?”
“Sê wie!?”
“Sê die wet, Oupa!”
“Die wet se gat man!” antwoord Oupa en vroetel in sy broeksak om die sweet van sy voorkop af te vee met sy sakdoek.
“Kyk jy maar net uit vir daai skelm Piet Snorre…”beveel hy sonder om spoed te verminder.
“Die spietkop-oom…?”
“Einste hy….” be-aam Oupa. “Hy kruip mos alewig agter ‘n bos, of ‘n boom weg om mens onverhoeds te betrap nes mens dit die minste verwag…”
By die tweede stopstraat slek Oupa darem ietwat af, maar ry weereeens deur sonder om te stop. Agter ons hoor ek die verbete getoet van ‘n ontstoke mede-dorpenaar. Elias lig sy hoed uit respekte vir die ontstelde ingedoende en om askies te vra namens die oubaas vir sy roekelose onverskilligheid.
Dan kom ons aan by Voortrekkerstraat, waar ons moet links draai koöperasie toe. Op die hoek en reg voor ons in volle sig staan die euwel van alle euwels dreigend op sy pos. Die dorp se nuwe, en enigste, verkeerslig. Nou in volle, rooi gloed.
“Verdomp…!” swets Oupa en pluk die rathefboom af na derde toe. Hy slek af. Kyk ongeduldig links, dan regs, maar besluit om die bloedrooi oog bokant sy kop te ignoreer. Ons glip ongesiends om die hoek af in Voorterkeerstraat.
Van agter ‘n groot Hibiskusboom op die sypaadjie spring konstabel Piet “Snorre” Smit meteens voor ons in die middel van die pad in. Met ‘n wit handskoenhand hoog ten hemele gelig beduie hy vir Oupa om af te trek met sy ander hand.
Oupa uiter ‘n woord wat ek nie durf herhaal nie en stamp sy regtervoet teen die rempedaal vas. Die bakkie kom stamperig tot stilstand reg in die middel van Voortrekkerstraat. Agter ons ry mevrou-dokter Ans Vermaak amper in ons vas met haar splinternuwe Mercedes Benz. Toe sy by ons verbygly gluur sy vir Oupa aan van onder haar duur dorpskapsel en vorm ‘n, genadiglik onhoorbare, woord met haar rooigeverfde lippemond.
Piet Snorre kom onseker aangestap vanwaar hy haastig uit die pad gespring het vir Oupa se vinnig-naderende doodsmobiel ‘n oombliik vantevore. Hy trek sy spietkoppet laag oor sy voorkop en druk die spieëlblink donkerbril stywer teen sy verskuilde oë op. Dan bevestig hy die posisie van sy boeteboekie in sy linkersak en vat-vat na die staatsdienspen daarlangs ingehaak. Toe hy aangestap kom na Oupa se kant van die bakkie toe rol hy ingenome sy weglêsnor om-en-om tussen sy witgehandskoende voorvingers. Oupa staar reguit voor hom uit sonder om ‘n woord te sê. Piet Snorre kom staan digby Oupa se venster. Díe is nou tot bo toegedraai, die hetige laeveldhitte ten spyt. Oupa gaan dit duidelik nie maklik maak vir die wetstoepasser om hom te benader nie.

“Tok, tok…” klop Piet Snorre teen die venster digby oupa se kop. Vir nog ‘n wyle ignoreer hy die wetstoepasser langs sy sy, maar draai dan die venster op ‘n skrefie oop.
“Oom Fanie…” groet die spietkop.
“Piet…” antwoord Oupa.
“Konstabel Smit…” dring hy aan.
“My magtag, Piet Snorre, vir wat spring jy voor my in!?” begin Oupa protesteer.
“Want oom het oor ‘n rooi verkeerslig gery…” Konstabel Piet vroetel nou aan sy bosak om sy boeteboekie uit te haal.
“Waarvan praat jy man!?” kap Oupa terug.
“Die robot, oom. Oom het oor hom gery toe hy rooi was…” beduie hy met sy staatsdienspen in die rigting van die verkeerslig agter ons.
“Maar jy praat mos nou bog, mannetjie!” Nou draai Oupa sy venster heeltemal oop. Hy leuen by die gapende ruit uit en wys na die rorbot agter ons. “Kyk, daar staan die ding nog presies waar hy netnou was. EK het g’n oor hom gery nie! Dan sou hy mos nou plat in die pad gelê het!”
“Oom Fanie, asseblief…”probeer Piet Snorre die situasie onder beheer kry. “Oom weet wat ek bedoel.”
“Nee, ek weet nie!” kap Oupa terug. “En ek dink ook nie jy weet nie!”
“Oom het ‘n rooi verkeerslig verontagsaam en daardeur die wet oortree…”besluit konstabel Piet om die saak af te handel. Hy begin in sy boekie skryf.
“Askuus oubaas…” probeer Elias van agter-af paai.
“Bly stil, Elias!” blaf Oupa. Dan weer teenoor konstabel Piet:
“Kyk hier Piet Snorre….as jy my nou vandag die moer in wil maak moet jy nou aangaan met jou nonsens!” Hy beduie met ‘n vinger in die spietkop se rigting.
“Almal op hierdie dorp ken my en my bakkie. Hulle kan mos sien ek is haastig en het nie tyd vir rondslomp in die strate nie. So, hulle kan mos stop as hulle sien ek kom aan…”
Piet hou nie op skryf nie.
“En daai verduiwelse verkeerslig affêre wat julle nou hier in die hoofstraat loop en inplant het! Dit is net omdat jy te blêddie lui geword het om jou werk ordintlik te doen!”
Piet skryf nog ‘n sin by in sy boeteboek.
“En gaan jy miskien vir tant Sophie verduidelik hoekom ek nou so laat by die huis gaan kom met haar mieliemeel en hoenderkos? Gaan jy!?” wil Oupa by die konstabel weet. Díe lees een laaste maal sy bevinding in sy boeteboek, skeur dan die bladsy versigtig uit en oorhandig dit plegtig aan Oupa.
“Gmf…”grom Oupa en pluk die pienk papier uit die spietkop se hande. Voor die wetstoepasser nog sy groet kon groet het Oupa reeds die bakkie weer in rat gestoot en trek ons weg met ‘n dolle spoed. Agter op die bak klou Elias maar eerder weer vas as om vir die wertstoepasser te probeer totsiens wuif.

By die huis aangekom later daardie middag was Ouma inderdaad hoogs ontsteld oor haar mieleiemeel en hoenderkos wat so lank gevat het om uit te kom. Maar oor die stywe boete op die pienk papier wat Oupa stilweg voor haar kwaai blik neergelê het, sou sy vir nog ‘n hele paar dae botweg boos en broeiend wees.

© Fanus Strydom

Rapporteer inhoud

• Issue: *
  Kopiereg inbreuk vuil taal Ongeldige Inhoud
• Your Name: *
  
• Your Email: *
  

• Details: *
  

Handig verslag