Word ons meer emosioneel as ons ouer word?

Nou die dag sit ek voor die televisie en kyk na “Mooimaak met Clare Wiese-Wentzel”. Dit is die verhaal van ’n vrou wat drie jaar lank op straat gewoon het. Ek sit en kyk sonder om veel verwagting te hê, dit is mos maar net ’n program, dink ek.

Maar toe begin hulle haar storie vertel: hoe sy eers haar werk verloor het, toe haar huis, en uiteindelik alles. Sy het op die sypaadjie van die lewe beland, sonder enige sekerheid of toekoms. En dan, hoor sy van Clare se program. Sy besluit dat sy oor die saak sal bid en kyk of hulle haar gaan kontak as sy inskryf. Sy vang die vervaardigers se oog en word gekies.

Sy is gekontak om haar mee te deel dat sy gekies is vir die mooimaak-sessie. Daar word sy die kans van ’n leeftyd gebied. Sy kry ’n nuwe blyplek, klere, en uiteindelik word sy van kop tot tone mooier gemaak. Haar vel, hare en tande kry alles aandag, en teen die einde van die program lyk sy soos ’n heel ander mens. Toe gebeur dit: die trane begin stil oor my wange loop.

Nou moet jy verstaan, as ek jonger was, sou ek hierdie hele program met ‘n skeptiese oog sit en kyk het. Ek sou dalk gesê het, “Ja, dit is net televisie. Hulle het seker ure spandeer om dit so goed te laat lyk.” Nou kyk, moet my nie verkeerd verstaan nie – ek is nog jonk! Sestig is mos die nuwe dertig, reg? Maar hier sit ek, heeltemal oorweldig deur die blote mooiheid van die oomblik. Waar ek vroeër sou weggedraai het van die emosionele kant van sulke stories, sit ek nou met ’n knop in my keel, asof ek persoonlik betrokke is by haar verandering.

Haar glimlag na die verandering raak my besonder diep. Dis nie net oor hoe sy uiterlik verander het nie, hoewel die blink hare en perfekte glimlag beslis indrukwekkend was. Dis die idee van ’n tweede kans, van hoop wat weer opvlam, wat my die meeste roer. Die vrou het van niks na ’n nuwe lewe gegaan, en terwyl ek na haar kyk, kan ek nie help om haar met myself en ander mense te vergelyk nie. Hoe dikwels gaan ons maar net aan met die lewe, sonder dat iemand ons ’n kans gee om weer te begin? Miskien is dit wat ouer word beteken – dat jy begin verstaan hoe kosbaar elke geleentheid is om oor te begin, hoe waardevol dit is om net ʼn bietjie meer genade te ervaar, van ander en van onsself.

Dis interessant hoe my persepsie verander het oor die jare. Vroeër sou ek die oppervlakkige aspekte van sulke programme opgemerk het, maar nou, met ’n bietjie meer lewenservaring agter my, sien ek dieper. Ek sien die mens agter die transformasie, die seer en die herstel. En dit raak my op ’n manier wat ek nie verwag het nie.

Ek kan nie help om te wonder of dit iets met ouderdom te doen het nie? Dat ek makliker geraak word deur ander se stories, dat ek ’n dieper empatie ontwikkel het vir die moeilike paaie wat mense stap. Waar ek vroeër dalk skepties sou gewees het oor hierdie soort reekse, laat dit my nou dink oor wat dit beteken om weer ’n kans te kry, om herstel te ervaar. En dit is daardie gedagte wat my die meeste beweeg het.

Miskien is dit wat gebeur as mens ouer word: jy begin die mooiheid in ander se lewens veranderings raaksien en waardeer. Jy verstaan beter dat die lewe nie altyd regverdig is nie, maar dat dit soms die kleinste oomblikke van hoop is wat ons almal aan die gang hou.

Uiteindelik besef ek dat tweede kanse ons almal aanraak omdat dit ons herinner aan die onvoorspelbaarheid van die lewe en die moontlikheid vir herstel. Ons groei nie net deur ons eie tweede kanse nie, maar ook deur te sien hoe ander se lewens ten goede verander. Dit is daardie onuitgesproke band van menswees, die wete dat ons nooit alleen is in ons struikeling of herstel nie, wat my opnuut raak. Miskien is dit wat ouer word regtig beteken: om te besef hoe waardevol elke geleentheid is om ’n nuwe begin te ervaar, en om hierdie mooiheid in ons en ander, te waardeer.

©MarleneErasmus

11/09/2024

(727 WOORDE)

Foto krediet aan: Netwerk24

Rapporteer inhoud

• Issue: *
  Kopiereg inbreuk vuil taal Ongeldige Inhoud
• Your Name: *
  
• Your Email: *
  

• Details: *
  

Handig verslag