Die Kalahari-bruid

Kaleidoskopies grimeer die prisma van die son
haar wimpers op die horison ontvou
die uitgestrektheid van haar skoonheid blink-glimlag
heuningstraal die wange van haar watergate

kameeldoringbome sambreel haar vlaktes
komplimenteer die saggolwende grasie
van haar rooibruin sluier

ek proe die ritme van haar stem vibreer
in die hittegolfies van haar duinesee
vasgevang in begeerlikheid na haar skoonheid

sy wals met passie konfetti-paaie
deur die muse van my hart
en hou my stewig vas
met die lang grashalms van haar arms

ek stuur my 4×4 oor die sagte golwe
van haar uitdyende duine-oseaan ruik
die polsende boodskap van haar hartklop
warm dwarrel in die stem van haar winde

in die afwisselende tekstuur van haar gemoed
swel die pieke van haar sluier smeulend uit
vaalbruin tot wit

gelang waar die winde haar krummels neerlê
tapiseer halfmaanvormige duine in haar kruine
krioelend soos derduisende slangetjies
tussen die golwe van haar hooggety

die paletmessie van haar rooibruin winde
kerf nostalgiese insnydings in die spieëls
van my geheue

ek hoor haar konfetti-lentes blom
voel die lang groengraskolle van haar somers
soos arms wat my vashou
my loveryk bedwelm

winters verwelk haar sluier dofbruin
vaalgeel dorheid strek deur erosie uitgekalwerde
geilheid van haar lewe

sy hunker na die rooibruin kreuning
van die palet van die winde wat sporadies sy vingers
deur haar hare dwarrel-blaai
sand opstapel soos krummels saamgebondel
in die breë koepel van haar dye
waar sy aan die Namib gordel

gedagtes jakkalsdraf die sluier van haar vlaktes
tussen kortstondige meertjies en vleie
vloed oor die kurwes van haar rooibruin duineriwwe
ruik ek die klamheid van haar vleie

verewig, tydloos ikoon haar magiese nostalgie tonteldoos
haar sterrehemel
oor die koepel van my hart
en
beloof ek ewige trou
aan die beeldskone Kalahari-bruid …
—————————–oo0oo————————
(©Pieter Mostert) (Silwer)