Die storie van Bonginkosi Khumalo

Dit is die jaar 2061. Dis Juliemaand. Bongi Khumalo sit op ‘n lendelam stoel in die son voor sy ma se huis.

Die blomme van haar begrafnis is verlep en haar foto is tussen twee bakstene gemaakstaan op die kombuistafel.

Hy leun op sy kierie en ‘n traan uit sy siende linkeroog drup met ‘n plofslag op die grond. Hy dink onwillekeurig terug aan daardie dag veertig jaar gelede.

Dit was kommervrye dae. Hulle het genoeg gehad om van te lewe. Hulle het hulle dae omgespeel op die sokkerveld en Saterdae baljoggie gespeel wanneer die grootmense hul wedstryde speel. Die skole was toe, want daar was ‘n virus … Bongi onthou, sy oom het daarvan doodgegaan.

Hy verwens daardie dag vir die soveelste keer.
Bheki het hulle kom roep op die sokkerveld. “Julle moet kom, gou kom! Die fietse in die winkels is verniet. Ons moet gou maak”

Sy regte naam was Bonginkosi, wat “geskenk van God” beteken. Sy ma het hom geleer om nooit engiets van enigeen te steel nie. Hy was ‘n skrander leerder in graad 8 en het op die junior leerlingraad gedien. Mev Bukesi het gesê hy het die gawe van leierskap ontvang. Sy het gesê hy gaan ‘n professor word.

Al wat hy aan kon dink, is ‘n nuwe sokkerbal. Dis al wat hy soek. Die ou opgestopte een is gehawend en hulle kry hom nie meer in die lug nie.

By die sentrum kan hy nie glo wat sy oë sien nie. Mense dra alles uit. Hulle oë is oopgesper soos honger diere. Bongi voel aan iets is nie reg nie. Hy wil omdraai, maar Bheki roep hom. “Kom, ons moet gou maak!”

Hulle hardloop reguit sportwinkel toe. Bheki gryp ‘n blinkrooi fiets. “Dis te groot vir hom” dink Bongi. Hy sien die sokkerballe. Splinternuwes. Hy kies die Adidas bal. Hy druk dit teen sy bors vas. Dis al wat hy wou hê.

Hulle hardloop terug om uit te kom. Die mense skree. Bongi weet nou instinktief wat hulle doen is verkeerd. Hy wil huistoe. Hy druk die bal stywer teen sy bors vas.

Bheki val as hy op die groot fiets probeer klim. Bongi draai om om sy vriend te help …

Hy onthou die slag soos gister. Die skare se geskree. Iets tref sy oog en ruk sy kop agteroor. Hy gryp sy oog met beide hande. Die sokkerbal rol langs die sypaadjie af en hy sien uit die hoek van sy onbeseerde oog hoe dit in die dreingat inrol. Hy wil agterna, maar die pyn is te veel. Hy moet wegkom.

Bheki roep hom. Hy hoor sy stem. Die pyn is oorverdowend en hy kan nie sien nie. Hulle hardloop oor die dubbelpad …

Toe Bongi wakker word, lê hy in ‘n hospitaalbed. Hy is alleen. Die verpleegster sê sy ma is buite en moet daar wag want daar is ‘n virus. Sy kop aan die regterkant is toegebind. Hy weet sy regteroog is ernstig beseer. Hy wil opstaan maar iets is verkeerd.
Waar sy linkerbeen moet wees, is daar ook ‘n leemte.

Hy het die volle storie later gehoor. ‘n Rubberkoeël het sy regteroog vergruis. Op pad terug is hy en Bheki deur ‘n voertuig aan die verkeerde kant van die dubbelpad getref. Bheki is opslag dood. Bongi se linkervoet is vergruis en hulle moes sy been onder die knie afsit.

Hy was vir twee maande in die hospitaal. Sy ma het hom kom haal. By die huis was daar ‘n doodse stilte oor die hele gebied. Al was Bongi nou gestrem, het hy besef alles het verander. Die wêreld het ‘n nuwe plek geword.

Hy onthou die stories. Mense het mekaar nog vir jare daarna beskuldig. Mense het kos kom aflewer. Daar was lang rye. Bongi moes met sy krukke in die rye staan.

Sy drie en vyftig jarige lyf is moeg.
Hy druk met sy kierie op die grond. Hy sê dankie vir die Here dat sy ma vir twee en tagtig jaar gespaar was. Hy weet nie wat hy sonder haar sou doen nie. Hy weet ook nie nou nie …

A Fourie
(Seirdna)
2021.07.16

Rapporteer inhoud

• Issue: *
  Kopiereg inbreuk vuil taal Ongeldige Inhoud
• Your Name: *
  
• Your Email: *
  

• Details: *
  

Handig verslag