Ek stap my pad met blymoedigheid.

Ek stap my pad met blymoedigheid.

“Dit gaan met my goed, dankie, BAIE goed.” Die woorde van ʼn kosbare vriendin, Theresia sal my altyd bybly. Ongeag watter dag van die week of watter tyd van die dag, as jy haar vra hoe dit gaan het sy jou geantwoord, met ʼn glimlag op haar gesig.

Ek dink terug aan my oupa-grootjie, oom Koos van Rooyen wat ʼn vrome man was met ʼn groot liefde vir sy Skepper en die lewe. Hy en ouma was getroue kerkgangers en hy het altyd met blymoedigheid sy pad gestap. Lewensvreugde het hy met sy hele wese uitgestraal.

Dit laat mens wonder: uit wat bestaan blymoedigheid en waardering vir die lewe om ons?

Ek is baie kere op my eie en vir baie is alleenwees die monster wat hulle vreugde wil kom steel. Ek stap deur die tuin en pluk arms vol geelgloed-sonneblomme, asem die aroma in en kyk ek na die son. Dan strooi ek sonskyn in my voorhuis en sit die ketel aan vir boeretroos.

So met die stomende koppie tussen my hande vasgeklem gaan my gedagtes na die kuiertjies by Ouma Lilly in Upington. Vroegoggend se koffie in die bed met ʼn sny warm aartappelsuurdeeg-brood. Haar goue, krakerige gemmerkoekies saam die tienuur-tee. Die geur van vars uitgebraaide skaapstert om vir ons goudbruin kaiings te maak.

Ek sal nooit die vet-en-stroop brood se reuk kan vergeet nie.

Ek onthou die soet reuk van Petunias langs die trap van Oupa Koos se huis. Sy huis was maar paar tree van die kanaal af. Die modderreuk van die kanaal het ons kinders aangetrek soos ʼn magneet. Ons kon ure lank kleilat gooi daar op die wal. Hoewel die kanaal verbode terrein was, het ons dit so een of twee keer gewaag om die waters te toets. Ons het so lekker baljaar in die koel, groenerige water dat ons glad nie die grootmense se dringende geroep gehoor het nie. Toe ons ons oë uitvee, val die houe van die vars afgeplukte wilgerlat “KARPLAKS” op ons sitvlakke. Geen maer vark sou ons geskreeu kon verbeter toe ons huis toe hardloop nie.

Ek stap my ‘onthou-pad’ met dankbaarheid en vrede as ek die reuk van Jasmyn in my voorhuis ruik.

So stap ek die pad.

©Marlene Erasmus
30/10/2022

(379 woorde)

Rapporteer inhoud

• Issue: *
  Kopiereg inbreuk vuil taal Ongeldige Inhoud
• Your Name: *
  
• Your Email: *
  

• Details: *
  

Handig verslag