In die skemer van verlore drome,
staan ek alleen, my hart gebreek.
Die wind fluister ‘n lied van verlange,
terwyl ek in my pyn versink.

Die leë strate fluister geheime,
van liefde wat verlore gaan.
My hart se klop is ‘n treurige melodie,
in die nag se donker, alleen en onverstaan.

Ek soek na woorde om te genees,
maar vind net diep, donker seer.
In die oë van ‘n geliefde,
sien ek net ‘n weerskyn van wat eens was, teer.

Die hart is ‘n breekbare skat,
wat maklik verlore raak.
En ek staan hier in die skemer,
met ‘n gebreekte hart, in die nag se vaal.

Maar in die donker is daar ook hoop,
vir herstel en nuwe begin.
Ek sal die pyn oorwin, my hart weer heel,
en ‘n nuwe dag begin.