Jongste aktiwiteit:

Heengaan van ‘n roos

[Brons – 489 Woorde]

Hy druk weer sy neus plat teen die ruit, maar maak nie saak hoe hard hy probeer nie, daar gebeur niks. Die wolkombers. Die kaggel. Watse kans staan hy? Hy stap vies om die huis tot by die ry roosbome en bekyk die welige struike vir ‘n oomblik. Hy hou sy hand voor hom uit en die swart ryp vloei uit hom, soos ‘n geluidlose swart slang tussen die stamme en dorings deur; die skade permanent daar waar dit aan blare raak. Hy glimlag tevrede.

Hy draai om en stap die straat af. Hiér bedek hy ‘n grasperk met wit kristalle. Dáár vries hy ‘n pyp wat verseker tot ‘n gebarste geiser gaan lei. Hy is verveeld. Hy’s seker al die afgelope driehonderd jaar verveeld. Dis net nie meer dieselfde nie. Vandat dié lot allerhande slim plannetjies begin uitdink het om hom uit te oorlê, kry hy bitter min uitgerig. En die verdomde kweekhuisgasse het hom bykans lamgelê. Hy kan nie eers onthou wanneer laas party van die plekke sneeu gesien het nie! Hy mis die dae wat hy regeer het. Die tyd van eindelose sneeuvelde en gletsers wat oor die wit vlaktes gekruip het. O ja! Hý was koning en hulle was sy onderdane. Hulle het hom gevrees!

Nou? Nou lag hulle in sy gesig: “Winter, simpel winter!”

Tot hulle motors se sitplekke maak hulle agterstewe warm. Regtig? Hy’t nie eers meer die klein plesiertjie van koue boude op ‘n leer sitplek nie!

Sy oog vang ‘n beweging onder ‘n bos. Hy stap nader en bekyk die bondel vuil, verslonsde klere. Tussen die lappe is daar iets – iemand – wat eens mens was. Die boemelaar het ekstra hitte probeer kry deur ou koerante as isolasie te gebruik. Dit sou dalk gewerk het, was dit nie vir die feit dat die man net vel en been is en dae laas geëet het nie. Hy ken die man se storie. Die storie van iemand wat net een te veel verkeerde besluit gemaak het. Iemand wat ook eens op ‘n tyd mens was; liefde geken het. Ook vreugde, blydskap, hoop… En nou? In ‘n wêreld van wolkomberse, kaggels en roosbome, onder ‘n bos lê: Vergete.

Is dít al wat oor is vir hom – die eens magtige Winter? Is die toppunt van sy mag om weerlose, verpletterde ou mensies te verkluim? Hy staan met gevoude arms oor die ou man wat lê en bewe en moeë wasem wolkies uitblaas. Dis nie dat hy jammer voel vir die ou man nie, dis net dat… Die man het geen meer baklei in om nie. Tog, as hy die ou siel los, gaan Pestilensie hom kom vat. Of Tyd. Winter buk oor die ou man, en weer vloei die koue uit sy hande. Maar dis nie ‘n genadelose, bitter koue soos vroeër nie. Dis ‘n sagte koue wat verlos met respek en menslikheid. ‘n Bietjie menslikheid in ‘n wêreld van wolkomberse wat aan ánder mense behoort.




2 Kommentare

Maak 'n opvolg-bydrae

Up
Top Ranked Users

[joinup_core_top_members columns=”1″ space=”no” max_members=”3″ behavior=”columns” columns_responsive=”predefined”]

Activity Feed