Hoe ervaar jy herfs?
Die oomblik wanneer herfs aan ons deur kom klop begin die aarde met transformasie. In die sonnet “Vroegherfs” deur NP van Wyk Louw gebruik hy die beeld van die jaar wat ryp word in goue akkerblare. Watter pragtige beeld roep hierdie woorde nie by my op nie? Kom laat ons bietjie verder kyk na die rykheid van hierdie pragtige seisoen.
Die kleure van verandering
Om maar een streek as voorbeeld te gebruik, is die herfs-metamofose van die Boland skouspelagtig. Diep groen blare verander in ’n palet van geel, oranje, oker en koper. As jy deur die lang ou eikelanings stap hoor mens hoe die aarde saggies sug. Die pragtige roesbruin blaartapyt kraak onder jou voete as jy daaroor stap. Jy kan jou verkyk aan die geelvinke wat vasklou aan die waaiende riete. Die bome is geklee in ’n jas van amber en oker. Alhoewel die natuur so mooi is, is dit ook hierdie einste omstandighede wat by sommige mense ’n onverklaarbare gevoel van melancholie opwek.
Die dans van blare
In herfs waai ritselblare spelerig om elke hoek en draai. Net soos jy dink jy het al die blare mooi op ‘n hopie gevee, spiraal die blare weer verder. Goue vroegdagson dans tussen die hemel en aarde. In hierdie seisoen waar bome blare verloor, lyk alles oënskynlik dood. Dit is egter nodig dat die aarde asem skep. Daar hang ‘n gevoel van ‘verlies’ in die lug met die kaal bome, maar onthou dan dat dit die tyd is waar die natuur in ‘n rusperiode ingaan. Die grond kry oor kans om sy voedingstowwe te herstel. Die natuur maak gereed vir die herlewing wat in die lente plaasvind.
Die stilte van ’n herfsnag
Tydens herfs is die nagte langer en voel soms donkerder. Die sterre skyn helder en die maan werp ‘n silwer skaduwee oor die landskap. Tydens die tye sit ek graag buite en luister na die nag se stilte. Dit is vir my amper ‘n heilige stilte – ‘n tyd om te dink, te droom en te bid. Ek dink sommer aan almal wat ek liefhet en die wat nie meer met ons is nie.
Die melancholie van verganklikheid
Herfs is nie net ‘n fees van kleure nie, maar ook ‘n herinnering aan verganklikheid. Die koue wind fluister dat alles verander, dat niks dieselfde bly nie. Dit is die tyd waarin ons stilstaan en besef dat die lewe ‘n kringloop is. Die blare val, maar die belofte van nuwe groei lê in die toekoms. Soos die sonnet sê:
“En die dag word korter en die nag langer, tot die winter sy wit vaandel oor ons uitswaai.”
Laat ons dus die herfs omhels, nie net vir sy skoonheid nie, maar ook vir sy wysheid. Dit leer ons dat verandering nie iets is om te vrees nie, maar ‘n noodsaaklike deel van ons bestaan.
©MarleneErasmus
29/05/2024
(478 woorde)
1 Kommentaar
Maak 'n opvolg-bydrae
Jy moet aangemeld wees om 'n kommentaar te plaas.
Anze
Pragtig, dankie vir jou bydrae vir Mei 2024 - OOP projek