Jongste aktiwiteit:

Vader Kersfees noodlottig gewond, die skuldiges op vrye voet

(Woordtelling 992)

 

Agge nee!! Dit kan net nie waar wees nie! Is jy ernstig dat Kersvader net ʼn storie is? ʼn Klug? Dat hy dat glad nie bestaan nie? My hart pyn nou sommer van stres en skok. Hoe kan dit waar wees? En al hierdie jare het ek gedink… Ai, toggie tog.

Maar die feit van die saak is dat Ano nie in ʼn huis opgegroei het waar feëverhale ooit vertel was nie. Stories oor Vader Kersfees of die Tandemuis het nooit oor my ouers se lippe gekom nie. Daarvoor was hulle heeltemal te prim en propper en sou hul nooit in der ewigheid waag om so ʼn gruwelike leuen te vertel nie. Inteendeel, die Bybelse Kersverhaal was elke jaar oor en oor by my ingedril en is daar seker gemaak dat ek nie dalk per ongeluk sou waag om op die aand van 24 Desember droomverlore by die venster uit staar, wagtend op die nie-bestaande Kersvader wat ʼn geskenk onder ons nie-bestaande kersboom sou laat nie. Inteendeel, my ouers het so ʼn hekel aan die wêreldse Kersfees gehad, daar was nooit geskenke nie. Hulle het van die groot vreugde gepreek en van Jesus wat die werklike geskenk is, maar ek kan ook nie onthou of daar enigsins spontane vreugde gedurende hierdie feesseisoen tussen die baksteenmure van 13e Laan nr. 51 was nie.

My kinderjare was dus deurtrek met harde vermanings oor al my sondes wat deur God raakgesien word. Wegkruipplek was daar nie, en die wêreldse plesiertjies van vermaak was nie aangemoedig nie.

My onversadigbare lus vir feëverhale en ander stories moes maar met die hulp van ons Skatkis boekversameling geblus word. Die senior reeks met verhale van Griekse gode en meerminne sou eers heelwat later ontdek word en dit het ek maar skelmpies gelees waar Ma my nie kon sien nie.

Of mens hierdie stories nou vreeslik ernstig opneem en heelhartig aan Vader Kersfees of enige ander fantasie karakter glo, maak seker nie baie saak nie. Wat van groter belang is, is die feit dat die oordra van feëverhale ʼn onmiskenbare bydrae maak tot ʼn kind se algehele ontwikkeling en broodnodige verbeelding. Jy leer hoe om in prentjies te dink eerder as om dit deur middel van ʼn TV skerm gevoer te word. Dit skep ʼn wonderwêreld waar die kind kan droom en vry wees van die druk van skool- en ouers se verwagtinge. Boonop het elke fantasieverhaal ʼn klein lessie in. Dit leer ook die kind dat hy situasies kan oorkom, hy leer om in homself te glo.

Hopelik maak dit die kind opgewonde om ook self te lees, en vir skrywers is dit baie belangrik om ook lesers te wees. Droewige boeke met droë lewenslesse in maak niemand opgewonde om die boek herhaaldelik oop te slaan en die woorde te verslind nie.

Fantasie leer die kind om verby die opsigtelike te kyk. Om met ander oë na die lewe te kyk en miskien ook om minder met jou brein, maar meer met jou hart te sien. Wie hou nie van ʼn muis wat kan praat, of kabouters wat blommetjies verf nie? Of selfs takbokke wat een aand van die jaar deur die lug kloof en ʼn spoor van flikkerende sterre agterlaat nie?

Hier leer jy van reg en verkeerd, van mededeelsaamheid, van gevolge van jou dade. Dit is makliker om ʼn kind deur middel van stories te leer as om die hele tyd ʼn droewige preek af te steek. Daardie preek gaan in elk geval net by een oor in en die ander een uit en die natuur het die mens so gemaak dat jou ore soms genadiglik bot toe slaan! Wanneer daardie selfde les met ʼn interessante wolhaarstorie vertel word, sal jy beter aandag gee. Kyk maar net hoe verslind my liewe suster die twak wat soms aan haar opgedis word. Ons kort net nog een spekvark wat kan vlieg, dan het ons albei alles gehoor.

Baie feëverhale is egter deurtrek met bangmaak stories. Vader Kersfees gaan mos vir jou ʼn stuk steenkool bring as jy deur die jaar stout was. Dink maar aan die wolf wat vir ouma kon insluk en nog die teenwoordigheid van gees gehad het om vir Rooikappie ook te verlei. Hierdie verhale leer dus ook ʼn kind om sy vrese in die oë te kyk. In elke storie is daar ʼn subtiele boodskap dat goed tog uiteindelik die kwaad oorwin. Die vertel van stories skep gewoonlik ook die gevoel van samehorigheid en dis ʼn herinnering wat vir ewig by jou bly. Dit is soos ʼn sagte trooskombersie op ʼn koue wintersaand.

As mens nie ʼn kind se natuurlike kreatiwiteit en verbeelding doelbewus aanwakker nie, is dit gewoonlik teen die ouderdom van 8 jaar tot niet. Mense sonder verbeelding kan nie skryf nie, en gaan ons skrywersgemeenskap eendag ook tot niet gaan net omdat ons nie meer kreatief kan dink nie? Jy kan nie ʼn storie uitdink as jy nooit na (onwaar) stories geluister het nie.

Gló ek dat Peter Pan kan vlieg, of wanneer jy ʼn grillerige padda soen hy in ʼn oulike prins gaan verander? Of dat Vader Kersfees, natgesweet in sy rooi fluweel broek en -baadjie, op ʼn warm someraand in ons niebestaande skoorsteen gaan afgly? Wel, nie eintlik nie, maar bring ʼn bietjie fantasie nie tog ʼn klein bietjie towerkuns in ons lewens nie? En is dit nie uiteindelik ook maar die doel van die vertel van enige storie nie, om net daardie klein bietjie blink-oog-afwagting in ons kinders aan te wakker nie? Een of ander tyd vind ons almal uit dat dit net ʼn storie is, maar dis tog lekker om nou en dan net so ʼn klein bietjie aan die onmoontlike glo.

Jingle bells, jingle bells…. My tone krul sommer om van irritasie, maar nou ja, die drome van ʼn jong Kersvader wat op ʼn wit perd in die maanlig deur die vlak branders galop, is laf en lewendig. Mag hierdie fantasieë vir nog baie geslagte oorvertel word.




Hier's ek weer, Hier's ek weer, Met my storie voor jou deur....

1 Kommentaar

Maak 'n opvolg-bydrae

Up
Top Ranked Users

[joinup_core_top_members columns=”1″ space=”no” max_members=”3″ behavior=”columns” columns_responsive=”predefined”]

Activity Feed