Jongste aktiwiteit:

Bloedspoor deur die ongekarteerde (5685 woorde) – Brons

Bloedspoor deur die ongekarteerde (5685 woorde) – (Brons)

 

Die strandjie is net ver genoeg van die hotel af om afgesonderd te wees. Surea se sonbruin vel steek aanloklik af teen die spierwit bikini op die bloedrooi handdoek. Sy lê met haar volmaakte liggaam behaaglik uitgestrek op haar rug, haar oë verskuil agter ’n sonbril. My wysvinger trek speelse patroontjies oor en om die letsel wat die koeëlwond op haar skouer gelaat het.

 

Ek draai behaaglik om op my rug en voel hoe my ooglede swaar word…

 

Die bloed drup stadig, lui teen my vingerpunte af. Die plons-intervalle rek al hoe wyer. Die rooi kleur daarvan fassineer my. Dis bykans hipnotiserend. Die son en tyd staan stil.

 

Ek skrik met ’n skok wakker wanneer Surea my lig soen.

 

“’n Nagmerrie gehad, Lief? Kom, ek het net die medisyne daarvoor,” sê sy terwyl sy opstaan en haar handdoek uitskud om van die sand ontslae te raak.

 

Ek probeer van die onheilspellende gevoel ontslae raak terwyl ons strandlangs terug stap hotel toe.

 

In ons hotelkamer sluit Surea haar arms om my nek en ek voel hoe passie die plek inneem van die onrus van kort tevore. Ek swiep haar met een beweging van haar voete af op en dra haar tot by die bed.

 

Die volgende oomblik voel dit of my skedel ontplof. Dit word swart voor my.

 

Die gordyne voor die venster staan bol soos my seiljag s’n in volle vaart. Surea? Waar is Surea? Ek probeer regop kom waar ek skuins oor die bed lê. Verduiwels, as my kop net nie so gepyn het nie. Ek strompel na die badkamer. Niks. Niemand. Die stoepie van ons kamer op die grondvloer lewer ook niks op nie. My hemp word in sekondes vasgeknoop. Die bliksems het haar. Ons het aanvaar die hele sindikaat is in hegtenis geneem. Dit was ’n fout, never assume

 

Ek deursoek ons hotelkamer deeglik. Haar smuktassie wat in die badkamer was, met alles daarin is weg; so ook al haar klere, skoene en selfs haar sonhoed en handdoek. Daar is geen bewys, geen spoor daarvan dat Surea hoegenaamd saam met my hierdie kamer vir die afgelope drie passievolle dae gedeel het nie.

 

Ek vee met my vingers deur my hare. Hoe is dit moontlik? Is sy geweldadig verwyder of was dit uit vrye keuse?

 

Ek gryp die deursleutel en haas my in die lang gang af na die luukse hotel se ontvangslokaal.

 

Die dame agter die toonbank loer guitig onder digte, fladderende wimpers na my. Ek gee haastig ’n beskrywing van Surea se voorkoms en verneem by haar of sy enige kennis dra van  haar vertrek.

 

Sy tuit haar vol, rooi lippe en en skud haar kop ontkennend.

 

Uit die hoek van my oog sien ek ’n kreupel eilandbewoner nader geskuifel kom. Sy klere is half verslete en hy dra ’n groot silwer grimeertas. Goeie genugtig! Dis Bloedspoor deur die ongekarteerde s’n! Surea se tas wat sy op die stel gebruik het tydens die verfilming van die fliek!

 

Ek gee twee lang treë tot by die man en gryp hom hardhandig aan die skouers. Hy laat val die tas dawerend op die teëlvloer, sy oë knipper-knipper. Ek skud hom soos ’n lappop.

 

“Waar kry jy hierdie tas? Praat! Waar’s sy? Wáár is Surea?” sis ek tussen my tande deur. Die gebrabbel wat volg behoort aan geen taal of dialek. Weer knipper sy oë. Ek los hom so vinnig dat hy sy balans verloor en plat neerslaan.

 

Die portier staan haastig nader. Hy help die kreupele op en spreek hom in Dhivehi, die algemene spreektaal van die Maldive-eilande aan. Die verslonste man skud net sy kop en beduie met ’n vuil hand na die tas voordat hy omdraai en skuifelend na die voordeur begin beweeg.

 

“Jammer Meneer, die ou is te dronk om sy eie taal behoorlik te praat, maar ek kon dit darem uit hom kry dat hy vyftig rufiyaa aangebied is deur ’n lang, sterk man met ’n sonbril om hierdie tas by die hotel te kom inhandig,” verwittig die portier my spytig.

 

“Waar woon die dronkaard?” byt ek die woorde af.

 

“Meneer, hierdie man sal geen adres hê nie,” kom sy antwoord meewarig.

 

Ek tel die tas op. Dit is lig en voel leeg. Die ontvangsdame staar my oopmond aan, maar ek ignoreer haar en haas my na my suite. Ek knip die tas haastig oop. Daar is twee items in die tas. ’n Goue haarlok, ongetwyfeld Surea s’n, en ’n toegevoude bladsy. Ek vou dit haastig oop.

 

Die kort nota is onmiskenbaar in ’n vrouehandskrif geskryf.

 

As jy weet wat goed is vir jou, vlieg terug Suid-Afrika toe. Vergeet dat daar ooit iemand soos Surea van Deventer jou pad gekruis het. As jy hoegenaamd ’n poging aanwend om na die polisie of owerhede te gaan sal die volgende tas ’n ledemaat bevat.

 

Hoe vergeet enige man, wie se pad so intiem gekruis het met Surea, haar?

 

Ek vou die bladsy toe en sit dit met ’n frons terug in die grimeertas. Dis bykans 11:00 en die hitte is alreeds oorweldigend. Waar begin ek na haar soek?

 

Die boemelaar wat die tas na ontvangs toe gebring het se gesig doem meteens voor my op. Hy is die enigste persoon by wie ek kan gaan aanklop vir inligting.

 

Ek raap my sonbril van die bedkassie af op en gooi my strandhanddoek oor my skouer; ek sal so ver moontlik na ’n doodgewone vakansieganger moet lyk as ek Surea lewendig uit die gemors wil kry.

 

Fluit-fluit sluit ek die hoteldeur en stap in die gang af na die voordeur. Die portier groet vriendelik en ek groet hom met ’n gemaak-vriendelike kopknik terug.

 

Waar de hel begin ek die bedelaar soek? My voete vind vanself hul pad na die wandellaan langs die strand. Die palmbome en wit sand het hul bekoring verloor.

 

’n Seun stap kordaat op my af. Hy verkoop kepse. Ek kies ’n swart “Maldives” keps en hou ’n noot dubbel die waarde van die item na hom uit. “If you can tell me where I can find the hunch back cripple with strange acsent, you can keep the change,” hou ek die spreekwoordelike wortel voor sy neus. Gretig beduie hy na die hawe, gryp die geld en verdwyn in die skare.

 

Dan sien ek hom, ’n geboë figuur met ’n verslonsde hoed wat op die kaai sit en visvang met ’n handlyn.

 

Jip, dis hy, die grimeertasbode. Ek stap ongeërg nader en hurk langs hom. “Do you understand English?” vra ek. Hy knik sy kop. “Do you remember me?” gaan ek voort. Weer word ek beloon met ’n kopknik. Ek haal ’n geldnoot uit my broeksak en skuif dit ongesiens onder die man se visgereedskap in. “There is more where this comes from, if you provide me with information. My room number is 121. I’ll be waiting there for you at sunset,” vervolg ek. Sy oë kry lewe. Ek staan tevrede op en slenter terug strand toe.

 

Ek sprei my handdoek oop, trek my hemp en plakkies uit en draf na die water. Die koel water is verfrissend. Ek swem asof my lewe daarvan afhang. Dis my manier om my kop skoon te maak. Wanneer ek na my handdoek stap is ek aansienlik rustiger. Ek droog my af, trek aan en stap terug hotel toe.

 

Terug in my kamer neem ek ’n vinnige stort, verklee in ’n t-hemp en jeans wat my smal heupe aksentueer en gaan daarna na die eetsaal.

 

Bykans al die tafels is beset. Ek gaan sit by ’n tafel in die naaste hoek en kyk die gaste deur. Ek kan nie verhelp om te wonder of  die verpeste ontvoerder moontlik hier sit en my dophou nie.

 

Dan sien ek hom. Die groot, blonde, provokateur wat Surea geskiet het tydens Operasie Ongekarteer. Sy oë is kil en hy staar stip in my rigting.

 

swart oniks weerkaats in jou staar

wrewel trek my rug styf  soos ’n snaar

swart oniks weerkaats in jou staar

prewel haat-gluur  ure se vergaar

 

Dis met moeite wat ek my blik losskeur van die gehate dwelmsmokkelaar aan die oorkant van die vol eetsaal.

 

Ek blik vinnig af op my horlosie en sien daar is bykans ’n uur oor, voor my ontmoeting met die grimeertasbode.

 

Die vriendelike kelnerin kom neem my bestelling en op die ingewing van die oomblik besluit ek om die buffet te bestel. Sodoende gaan ek teen die buffel, Sven, se tafel verby beweeg om te gaan kos opskep.

 

Die afstand na die kostafel voel buitengewoon ver. Ek trek my skouers met mening terug en lig my stoppelken. By Sven se tafel maak ek moedswillig oogkontak. Hy hou ’n bruin koevert na my uit en ek neem dit by hom sonder om ’n woord te sê of te verpoos.

 

By die kostafel neem ek ’n bord en skep, gemaak rustig, vir my van die koue vleissnitte en tropiese vrugte.

 

Terug by my tafel, vou ek die koevert op en plaas dit onserimoniëel in my hempsak. Sven moes intussentyd die eetsaal verlaat het, want hy is nou nêrens in sig nie.

 

Verdomp! Dis nou ’n geneuk. Sven gaan beslis my teenwoordigheid steeds hier op die eiland,  op Surea uithaal.

 

Ek eet die bord kos op en gaan na my hotelkamer. My afspraak met die boggelrug-grimeertasbode lê voor.  Ek haal die koevert wat Sven aan my oorhandig het haastig uit my hempsak, maar voordat ek dit kan oopmaak is daar ’n ligte kloppie aan die deur.

 

Die loergaatjie in die deur bevestig my vermoede; dis die boggelrugman.

 

Ek maak die deur op ’n skrefie oop en loer eers op en af in die gang om seker te maak ons is alleen, voordat ek hom inlaat.

 

“Please, sit down?” versoek ek hom. Hy gaan sit op die stoel voor die skuifdeur.

 

Sy oë, hoewel steeds bloedbelope, is vandag aansienlik helderder. Dis moeilik om sy ouderdom te skat; die verslete klere en vuil gelaat is misleidend.

 

Ek gooi vir my ’n glas water en bied vir hom ook aan, maar hy wys dit van die hand.

 

’n Oorverdowende knal, glas wat versplinter en aan skerwe spat en die boggelrug wat my plat duik, gebeur alles in ’n breukdeel van ’n sekonde. Dit word gevolg deur gaste wat gil en die sirenes van die plaaslike polisie.

 

“Is jy okei?” vra die boggelrugman in Afrikaans.

 

Ek staar hom geskok ongelowig aan. Het die eilandbewoner hom nou Afrikaans geskrik of is ek besig om mal te raak?

 

“Heng, jong, nou is my cover geblaas hier by djou… ma’ blikkies ‘is lekke’ om wie’ Afrikaans te praat, my ou!” babbel die boggelrugman terwyl hy my regop trek.

 

“Die cops ga’ nou hie’ aankom… ek was’ie hie’ nie. Djy ken my nie. Ho’ djy? Kom koep more-aand vis by die jetty,” sê hy voordat hy slinger-slinger al singend in ’n gebrabbelde taal in die gang af verdwyn.

 

Ek staan nog in die gang toe die polisie haastig nader gedraf kom.

 

“You hurt?” vra die lang, skraal blas offisier met die parmantige opwip-snor wat eerste by my aankom. Die staatsembleem met twee sterre daarby dui daarop dat hy die senior superintendent is. Sy van, Thakhan, pryk op sy borskas bokant sy univormsak.

 

“No, Sir, but I sure as hell did get a fright,” antwoord ek eerlik.

 

Die man stap voor my by my hotelkamer in. Hy gee instruksies dat niks versteur mag word totdat die forensiese inspekteur opdaag nie.

 

Thakhan stap versigtig deur die vertrek en gaan staan voor die oorblywende deel van die venster waar die koëel vroëer die glas aan skerwe laat spat het.

 

“You’ve got enemy?” vra Thakhan weer in geradbraakte Engels.

 

“No, Sir, not that I know of,” lieg ek blatant. Vir ’n oomblik oorweeg ek dit om hom van Surea se verdwyning te vertel, maar bedink myself betyds toe ek die grimeertas onder die spiëeltafel gewaar. Een verkeerde woord en Surea se lewe is in gevaar.

 

“You drug dealer? You bring problems to Maldives?” vra Thakhan kil.

 

“I’m on holiday, I don’t do drugs,” antwoord ek gladweg.

 

’n Gesprek buite die deur trek ons albei se aandag. ’n Kort mannetjie met ’n bril en swart tas tree na binne. Thakhan verduidelik aan my dat dit die forensiese offisier is.

 

Hy betrag die boonste gedeelte van die venster waar die koëel dit gepenetreer en versplinter het.

 

Hy wissel ’n paar woorde in Dhivehi met Thakhan en vervolg dan in perfekte Engels.

 

“Whoever tried to shoot you, did so from the second floor right across from this room according to the trajectory. Please stay here and don’t touch anything,” versoek hy voordat hy op sy hakke omdraai en na die gang stap. Thakhan en sy konstabel volg hom.

 

Ek druk die deur toe en haas my na die grimeertas. Versigtig om niks te versteur nie, maak ek die knippe oop en verwyder die koevert met die waarskuwingsnota en haarlok. Ek vou dit dubbel en druk dit agter die wasbak se afvoerpyp binne die badkamerkassie in.

 

Dan onthou ek van die koevert in my sak wat Sven tydens etenstyd aan my oorhandig het. Ek haal dit uit en skeur dit haastig oop. Die kleur fotostaat laat styg my bloeddruk. Ek skud my kop in ongeloof. Dit kan nie wees nie. Dit is onmoontlik!

 

Dis ’n huweliksertifikaat wat stipuleer dat Surea van Staden en Sven Baranov in die eg verbind is twee jaar gelede.

 

Verbysterd vou ek die dokument op, plaas dit terug in die koevert en versteek dit by die dreigbrief in die badkamerkassie.

 

’n Klop aan die deur ruk my terug na die werklikheid. Ek trek haastig die toilet en gaan maak die deur oop.

 

Thakhan lyk grimmig.

 

“Both the rooms where the shot could have been fired from is empty. The camera on that floor is out of order,” sê hy sonder om asem te skep.

 

Na sy onthulling dat daar gepeuter is met die sekuriteitskamera op die vleuel oorkant my hotelkamer, blaf  Thakhan ’n paar instruksies uit aan sy manskappe wat in die gang rondstaan.

 

Hy gee toestemming dat die hotel se skoonmakers die kamer kan opruim en versoek my om hom te vergesel na die polisiestasie.

 

Na wat soos ure voel is die ondervraging afgehandel, my verklaring afgelê en gee Thakhan toestemming dat ek na die hotel kan terugkeer, maar onder geen omstandighede die eiland mag verlaat nie.

 

Ek stap die hotelkamer binne en haas my na die badkamer. Ek maak die kassie se deur oop en steek my hand agter die afvoerpyp in. My verligting is groot toe ek die twee koeverte uithaal. Dit is nog net soos ek dit daar gelos het.

 

Die huweliksertifikaat haal ek uit en beskou dit met weersin. Surea van Staden en Sven Baranov. Dieselfde Sven wat nie geskroom het om koelbloedig op Surea te skiet, toe sy as dubbelagent hom aan die kaak gestel het nie. Sven, wat veronderstel was om vir vyftienjaar in die tjoekie te sit, loop vry rond en beweer hy is Surea se man?

 

Ek herleef weer die angsvolle oomblikke op die seiljag.

 

Die koeël wat my van my voete afgeruk het op my alleenvaart. Die besef dat ek op die verkeerde tyd op die verkeerde plek was. Die engel wat oor my gebuk het en om verskoning gevra het dat sy my moes skiet om my te beskerm. Haar sagte hande wat vir dae aaneen my wond versorg het. Surea se ontboeseming dat sy as dubbelagent optree om ’n dwelmsindikaat oop te vlek.

 

Die dag van die “transaksie” moes ek op my tande kners en my weerhou daarvan om Sven nie te lyf te gaan, toe die grimeertasse oorhandig is, op die oop see nie.

 

Ek hoor weer die oorverdowende geluid van die helikopters en die geknal van skote.

 

Die rooi vlek wat groter en groter geraak het op Surea se wit hemp, het my van alle vrees ontneem. Ek het onverskrokke op haar afgestorm en in my arms opgeraap om haar na die beskutting van die kajuit te neem.

 

Weer sien ek die haat in Sven se oë, die strak lyne om sy mond. Is dit moontlik dat ’n man met soveel afsku na sy vrou kan kyk? Of is dít juis hoekom hy so na haar gekyk het? Die besef dat sy wederhelfte hom uitgelewer het aan die owerhede … is dit wat hom gedryf het tot waansin?

 

Met ’n besliste beweging plaas ek beide dokumente terug in die wegsteekplek agter in die badkamerkassie. Hierdie inligting moet nie onder die polisie se aandag kom nie; dit kan Surea se lewe kos.

 

Surea.

 

Is ek verlief op ’n getroude vrou? Daar was geen ring aan haar vinger of selfs ’n merk daarvan nie. Vir ses maande het ons mekaar bykans elke dag gesien en nie een keer het sy my rede gegee om hoegenaamd te twyfel in haar liefde vir my nie.

 

Ek skuif die vertwyfeling in my hart opsy.

 

Die son sak soos ’n bloedspoor oor die see. Boggelrugman wag al seker by die jetty op my. Ek trek ’n ligte windjekker aan en sluit die hotelkamerdeur agter my toe.

 

Die windjie buite die hotel is koel teen my sonbruin vel en die sout reuk van die see bring gedagtes aan Surea in haar wit bikini glashelder na vore. Ek moet haar kry! Ek moet haar uit die kloue van Sven red, al kos dit wát…

 

Ek stap rustig, gemaak ongeërg strandlangs na waar die boggelrugman sit en visvang.

 

Ongemerk bespied ek my omgewing; die aanslag op my lewe is nog vars in my geheue. Daar is enkele paartjies wat hand-aan-hand langs die wit soom van strand stap, maar ek gewaar niks verdag nie.

 

Op die jettie gaan sit ek langs Boggelrugman en staar uit oor die see.

 

“Jy kan’ie lank hie’so sit’ie,” praat hy terwyl hy deur skrefies oë oor die see tuur.

 

“Nou gee my genoeg rede om te loop!” antwoord ek meer bitsig as my normale gematigde self.

 

“Oraait, relax my ou! Die saak staan soe: ek’s under cover. Ek hou al vir ses maande die sindikaat dop, toe kom jy en daai blondie en kom foeter alles deurmeka’. Sien jy daai seiljag, daai grote met die blou streep? Dis waar Sven en sy gebroedsels lê. Ek het ’n luistervink daar geplant. Hulle maak reg vir ’n moerse groot transaksie. Heroïne,” rammel die boggelrugman dit af.

 

“Verdomp, ek moes dit geweet het!” swets ek.

 

Die aasreuk en my gemoed is in kompetisie met mekaar om die naar kol op my maag op te stoot tot in my keel. Die idilliese sonsondergang gaan ongesiens by my verby.

 

“Van wat ek kan hoo’ is jou blondie die lokaas. As sy saam met’ie drugs oorhandig word, kry hul dubbel die tjieng.. My manne op die Saartjie Baardman wag dat ek die sign gee om toe te slaan. Hou jou lyf da’ weg, hoo’jy? Vat nou die sak vis en gaan gee dit vir’ie sjef,” kom dit met finaliteit van Boggelrugman.

 

Ek vat die sak, staan op en begin wegstap sonder om te groet. My gedagtes is ’n warboel van los drade.

 

Dis sterk skemer toe ek die palmlaning na die hotel bereik. Die see se gedruis weerklink in my ore.

 

Die hand wat my agter ’n hibiskus in pluk is so onverwags dat ek my balans verloor. Die sak skeur en die visse trek oor die gras. Ek probeer regop kom, maar ’n skraal hand druk my ferm terug in die blombos.

 

“Shhhhht,” kom dit van my aanvaller.

 

Die bekende reuk van Surea se parfuum vang my onkant. Al my sintuie is nou ingestel om die persoon hier voor my te eien. Kan dit wees?

 

Ek trek die hoody van die booswig se kop af. Goudblonde hare tuimel oor die smal skouers. Dit ís sy!

 

Vir ’n oomblik staan en staar ons na mekaar, dan tree sy vorentoe en gooi haar arms om my nek.

 

Ek beweeg met ’n besliste beweging uit Surea se omhelsing.

 

“Genugtig Surea, wat de hel is hier aan die gang? Ek word midde ons passie oor die kop geslaan, jy verdwyn soos ’n groot speld, daar word op my geskiet en dan verskyn jy soos is ’n skim in die skemer drie dae later asof niks gebeur het nie?” rammel ek gefrustreerd die sinne af.

 

“Saggies tog? Ons kan nie hier praat nie. Ek moet amper weer terug na die seiljag,” fluister Surea terwyl sy my aan die arm dieper die ruie tuin in trek.

 

“Ek het net vyf minute voordat die spul onraad gaan bemerk, maar ek moes jou net kom gerusstel. Moet in hemelsnaam nie nou vrae vra nie, vertrou my, ek weet wat ek doen. Gaan jou gang, alles sal reg uitwerk, ek belowe,” kom dit oortuigend van my beeldskone meisie. Sy soen my liggies, trek die hoody oor haar blonde hare en verdwyn net so skielik as wat sy verskyn het.

 

“Surea!” roep ek tevergeefs agterna, “Bliksem tog.”

 

Ek stap met mening terug na waar ek die vis enkele minute gelede laat val het, tel dit op en gebruik die geskeurde sak om dit in toe te vou.

 

By die voordeur vra ek die portier om my na die hotel se kombuis te beduie sodat ek die pakkie kan gaan afgee.

 

By die kombuis knip-oog die chef vir my en beduie waar ek die vis kan neersit.

 

“From my friend, Georgio?” vra hy.

 

“If that is the hunchback’s name, yes,” antwoord ek. Hy beaam en daarmee is ons gesprek afgehandel en keer ek terug na my hotelkamer.

 

Die son wil-wil uitkom oor die turkoois see toe ek die volgende oggend die gordyne ooptrek. Ek voel tam na ’n onrustige nag.

 

Daar is ’n geroesemoes op die strand by die hawe. Haastig pluk ek ’n kortbroek en t-hemp aan en drafstap soontoe. Daar is ’n samedromming van drawwers, vissermanne en vakansiegangers. Die polisie keer my voor toe ek probeer nader gaan.

 

“No persons beyond this point, Sir,” versoek die man geklee in die plaaslike polisiemag se uniform my beleefd. Daar is ’n lint gespan om die publiek weg te hou van die toneel.

 

Ek beur teen die lint om beter te sien.

 

Het Surea haar vasgeloop teen die skermunkels? Die hemel weet, ek sal met my kaal hande die barbare vermoor as sy iets moes oorkom. As ek net kan sien! Met moeite baan ek my weg oor die dik sand deur die skare na die teenoorgestelde kant van die afgesperde gebied.

 

Dan sien ek die rede vir die hele kabaal. Dis my “vriend”, die boggelrugman, Georgio, se liggaam wat met ’n kombers toe gegooi word op ’n draagbaar. Skok en verligting volg mekaar in breukdele van ’n sekonde op. ’n Lewe beteken vir hierdie sindikaat niks nie en Surea is uitgelewer aan hulle genade.

 

’n Koue rilling trek teen my rug af.

 

Koorsagtig fynkam ek die hawe vir die seiljag met die blou streep. Niks. Dis weg.

 

My blik word gevange gehou deur die helder, turkooisblou seewater.

 

Turkoois, ironies genoeg, kleur van hoop, wysheid en ewigdurende liefde.

 

Is daar hoop dat Surea ongedeerd van die seiljag kan ontsnap? Het ek die wysheid om hierdie situasie reg te hanteer? Is die huweliksertifikaat eg? Het ek en Surea ’n kans op ewigdurende liefde? Die vrae maal in my kop.

 

“Please make way?” roep ’n polisieman my terug na die hede. Ek staan tru sodat hul kan verby kom. ’n Gevoel van totale verslaentheid neem besit van my terwyl Georgio se lewelose liggaam op ’n draagbaar na die ambulans gedra word.

 

Vir volk en vaderland, kan ek nie verhelp om te dink nie.

 

Terug in die hotelkamer, gaan lê ek skuins oor die bed met ’n verblindende hoofpyn. Die twee pynpille wat ek gesluk het begin my net lomerig maak, toe daar ’n klop aan die deur is. Wie de hel soek my nou?

 

Met ’n sug staan ek op en maak die deur oop.

 

“May I please come inside?” vra die chef terwyl hy angstig in die gang af loer. Sy houding is gespanne en hy trippel letterlik op een plek rond.

 

Ek swaai die deur groter oop en beduie met ’n kantel van my kop dat hy kan deurstap. Hy laat nie op hom wag nie. Ek stoot die deur agter hom toe.

 

Die kort ronde man voor my se intelligente oë blink onnatuurlik. Hy vee met die agterkant van sy hand oor sy voorkop waar sweetdruppels pêrel. Duidelik is hy angstig om met my te praat.

 

“Okay, now that you are here, may I know the reason for your visit? I’ve got a killer of a headache and was just about to take a nap,” moedig ek die man aan om te verduidelik waarom hy hier is.

 

“Yes, yes, let me just catch my breath… When I cleaned the fish you brought me from Georgio, I found a small plastic bag with a note in the mouth of one of it. At first I thought it was something the fish tried to swallow, but my curiosity lured me to open it up and when I read the note I realized it was put there by Georgio!” ryg die chef die woorde uit sonder om asem te skep. “Georgio’s body was found dead on the beach this morning! I don’t want to be connected to any of this, understand? I’ve got a good job!” stoomroller hy voort met ’n rooi gesig.

 

“Okay, but may I please see the note that you are talking about?” por ek hom aan om die skrywe vir my te wys.

 

Hy steek sy hand in sy broeksak en haal ’n gekreukelde nota daaruit. Hy vou dit met bewende hande oop en gee dit vir my aan.

 

Dear Francois,

If anything happens to me in the next week, please take this note to room 101?

 

3.2029˚ N, 73.2210˚ E

19:00, 6/11/2023

+27 86 111 2468

 

(Thank you for or all the left overs and the humanity shown to me.

You were a true friend.)

 

Ek vou die nota met die koördinate, datum, tyd en telefoonnommer stadig toe.

 

“Thank you, Francois,” antwoord ek en my woorde klink vreemd kalm in my eie ore. Francois knik en verlaat my hotelkamer haastig.

 

Ek gaan sit op die bed en lees die nota weer. “Boggelrugman, jy was ’n yster,” fluister ek asof hy my kan hoor.

 

’n Plan begin vorm aan neem in my gedagtes en ek besluit om die daad by die woord te voeg. Die telefoon op die bedkassie is binne my bereik en ek skakel ontvangs om ’n eksterne lyn te kry.

 

Met bewende vingers sleutel ek die telefoonnommer op die nota in. Na drie luitone antwoord ’n diep stem: “Sarah Baartman, Adjudant Marais, goeiedag.”

 

“Adjudant, ek het hierdie nommer by een van jul informante gekry. Hy is vanoggend oorlede, maar het ’n nota met koördinate, ’n datum en tyd aan my gestuur,” rammel ek die woorde haastig af.

 

Daar heers doodse stilte aan die ander kant van die lyn.

 

“Adjudant, is u nog daar?” vra ek.

 

“Ja, ja ek is hier. Waar bevind u uself?” kom die teenvraag.

 

“Ek gaan tuis in die Hotel de’ Palms hier op die Maldives Eiland,” antwoord ek gretig.

 

“Goed, lees die nota aan my?” versoek adjudant Marais.

 

“Ek sal die inligting alleenlik verskaf indien ek teenwoordig kan wees wanneer u toeslaan op die sindikaat,” vervolg ek met meer brawade as wat ek voel. My handpalms is nat gesweet van spanning. Daar is ’n herhaling van die doodse stilte, maar hierdie keer wag ek vir hom om eerste te praat.

 

“Dis absurd! Genugtig, weet jy hoe gevaarlik is hierdie sindikaat?” vra hy, die irritasie duidelik hoorbaar in sy stem.

 

“Ek weet presies hoe gevaarlik hul is, Adjudant. My meisie is hul gevangene en daar was reeds ’n aanslag op jul informant hier in my kamer,” antwoord ek beslis.

 

“Surea van Staden, jou meisie? Goed, maar verskaf asseblief solank die datum en tyd sodat ek die taakspan kan gereed kry. Jou kamernommer sal ook nodig wees om met jou in verbinding te kan tree vir verdere reëlings, asseblief? Bly naby jou telefoon,” kom sy stem dringend.

 

Ek verskaf my kamernommer en lees die datum en tyd. Sonder om te groet word die telefoongesprek beëindig.

 

Slaap moes my oorval het, want ek word wakker van ’n harde klop aan my deur. Ek staan op, trek my vingers deur my kuif en gaan maak die deur oop. Voor my staan ’n blas man, met twee visstokke, geklee in ’n geblomde hemp en kortbroek,.

 

“Kan ek binnekom?” vra hy in suiwer Afrikaans.

 

Ek tree terug en hy stap in.

 

Hy steek sy regterhand uit en sê: “Luitenant Bierman, aangename kennis. Die adjudant het my na jou gestuur.”

 

Ek neem die aangebode hand en is nie verbaas toe die handdruk meer as ferm is nie.

 

“Jy is in besit van die koördinate waar die dwelm- en mensehandeltransaksie gaan plaasvind?” sê-vra Bierman my.

 

“Dis korrek,” antwoord ek gelykmatig.

 

“Wil jy nie eerder heroorweeg en die koördinate aan my verskaf nie?” vra Bierman op die man af.

 

“Soos reeds aan die adjudant gestel, verskaf ek dit op een voorwaarde, en dit is dat ek teenwoordig is wanneer julle toeslaan,” antwoord ek beslis.

 

“Goed, Adjudant het versoek dat ek jou die geleentheid gee om te besin, maar jou besluit is gemaak. Jy sal dus saam met my na die Sarah Baartman moederskip gaan. Trek vir jou strandklere aan. Ons gaan ‘hengel’,” sê hy.

 

Ek maak my tas oop en haal ’n stel klere uit wat beter dae geken het en verklee vinnig in die badkamer. Die dokumente wat agter die wasbak versteek is prop ek in my denim se sak voordat ek die badkamerdeur oop maak. Ek prop my beursie en ’n swart rolnektrui in ’n rugsakkie wat ek oor my skouer haak.

 

“Hier, dra jou visstok en lyk vrolik as ons by die deur uitgaan,” beveel Bierman toe hy die visstok in my hande druk.

 

Ons verlaat die hotelkamer en stap in die laatmiddagson al langs die strand af met ons visstokke.

 

Na ongeveer ’n uur bereik ons ’n rotsagtige strand. Bierman klouter rats oor die rotse tot waar ’n rubber duck verskuil in ’n sloep lê.

 

Behendig stoot hy die rubber duck in die water en kort-voor-lank dreun die enjin en stuur hy die diepsee in.

 

Die water is kalm en die wind in my gesig koel. Dit stem my rustig, dit en die wete dat ek oppad is na Surea.

 

’n Uur later doem die silhoeët van die enorme skip, Sarah Baartman, voor ons op. ’n Touleer word laat sak nadat ons die rubber duck stewig aan die windas se kabel vasgemaak het.

 

Op die dek stel die adjudant homself aan my bekend en versoek my om hom te vergesel na die kapteinskajuit.

 

“Van Deventer, jy besef die gevaar waaraan jy jouself blootstel? Dis op eie risiko!”

 

“Dis korrek, Adjudant,” antwoord ek Marais.

 

“Koördinate asseblief?” versoek Marais en hou sy hand.

 

Ek plaas die nota daarin.

 

“Bliksem! Ons sal dadelik moet vertrek. Kom, die helikopter staan gereed,” byt Marais die woorde af voordat hy op die interkom die taakspan se opdragte gee.

 

Minute later is ons in die helikopter en swiep die lemme deur die aandlug.

 

Ons bereik die twee seiljagte.

 

Die adjudant beveel die sindikaat oor die megafoon om hul wapens neer te sit en plat te lê op die dek.

 

In reaksie daarop lig die gewapende manne hul wapens en vuur in ons rigting. Die loots, wat dit te wagte was, maneuvreer die helikopter behendig weg van die aanval. Die taakspan vuur akkuraat ’n sarsie skote toe die helikopter ’n tweede keer die seiljagte nader. Op beide seiljagte word belhamels neergevel.

 

Dan gewaar ek hom. Sven. Hy hou Surea as ’n skild voor hom! Genugtig, die boosaard gee nie ’n snars om vir haar lewe nie!

 

Die skerpskutter voor langs die loots lê aan en tref sy teiken sekuur. Sven en Surea tuimel oorboord. Dis reeds sterk skemer.

 

Die rubber duck het intussentyd die seiljagte bereik en die oormag is net te groot vir die sindikaat. Die skurke word geboei.

 

’n Duiker swem met Surea terug na die rubber duck waar die bevelvoerder versoek dat die helikopter haar moet ophys. Surea is gewond.

 

Met die harnas om haar lyf word Surea tot binne die helikopter gelig. Haar klere en hare is nog nat en kleef teen haar beeldskone liggaam. Ek beur om by haar uit te kom, maar die adjudant druk my ferm in my sitplek terug.

 

“Jy gaan nou net in die pad wees, Van Deventer!” skree hy bo die geraas van die motore.

 

Dit kos ysere wilskrag op te bly sit terwyl ’n bewustelose Surea die nodige noodhulp kry.

 

Die radio gons. Dis die bevelvoerder van die rubber duck wat laat weet dat alles onder beheer is en dat die helikopter kan terug keer na die Sarah Baartman.

 

Dis bykans middernag toe die skeepsdokter my ontbied.

 

“Die pasiënt is buite gevaar. Sy het baie bloed verloor, maar is baie gelukkig dat geen organe getref is nie. Sy vra om jou te sien,” rapporteer die geneesheer.

 

Ek vergesel hom na die mediese kajuit.

 

Langs Surea se bed sak ek op my knieë. Sy gee haar hand aan my en ek vryf liefderyk met my duim oor haar gladde vel.

 

Trane dam in my oë op. Hoe lief is ek nie vir hierdie pragtige, blonde spioen nie.

 

Haar lippe beweeg. Ek staan op en buig oor haar gesig om te hoor wat sy sê.

 

“…nie getroud… Dis vervals,” kom die fluistering deur haar koorsige lippe.

 

“Shhht, liefling, ek glo jou. Jy moet nou net gesond word?” antwoord ek met ’n hees, emosiebelaaide stem.

 

***

 

Dis drie maande later.

 

Ek staan onder die gazebo op Maldives se strand en wag op my bruid.

 

Onwillekeurig streel my oë oor die see. Die turkooisblou is vol beloftes van hoop, wysheid en ewigdurende liefde.

 

Surea verskyn in die laning, haar trourok vertoon ekstra wit teen haar sonbruin, slanke bene.

 

Sy kyk op in my oë wanneer sy my bereik. Haar vol lippe vorm die woorde stil: “Ek is lief vir jou.”

 

Ek kan nie wag om haar onvoorwaardelik myne te maak wanneer hierdie seremonie verby is nie.

 

My spioen. My lewe.

 

©Retha van Deventer, Oktober 2024.




1 Kommentaar

Maak 'n opvolg-bydrae

Up
Top Ranked Users

[joinup_core_top_members columns=”1″ space=”no” max_members=”3″ behavior=”columns” columns_responsive=”predefined”]

Activity Feed